กล่าวถึงเมืองเหนือสองเมืองที่เป็นศั

กล่าวถึงเมืองเหนือสองเมืองที่เป็นศัตรูคู่อริกัน เมืองหนึ่งนั้นมีกษัตริย์พระนามว่า ‘พระลอดิลกราช’ ผู้ครองเมืองแม้นสรวง ส่วนอีกเมืองหนึ่งชื่อว่าเมืองสรอง มีเป็นกษัตริย์นามว่า ‘พิชัยพิษณุกร’

กษัตริย์พิชัยพิษณุกรเป็นกษัตริย์ที่มีพระสิริวรกายงดงามยิ่ง พระองค์มีพระราชธิดาอยู่ 2 พระองค์ คือ ‘พระเพื่อนแก้ว’ และ ‘พระแพงทอง’ องค์น้อง เนื่องด้วยปู่ของธิดาทั้งสองพ่ายแพ้เสียทีข้าศึกจนสวรรคต พระราชธิดาทั้งสองจึงสาบานกับเจ้าย่าว่า เมื่อโตขึ้นจะต้องแก้แค้นให้แก่เมืองสรองให้จงได้ หากผิดคำสาบานจะขอตายด้วยคมดาบอาวุธ

เจ้าย่าจึงออกกลอุบายโดยส่งคนไปสีซอเพื่อพรรณนาความงามของพระเพื่อนกับพระแพงให้พระลอฟัง เพื่อล่อให้พระลอมาที่นี่ แต่แล้วก็มีข่าวว่าทัพเมืองพะเยายกไปตีเมืองแม้นสรวงและลอบปลงพระชนม์พระลอ เมื่อเพื่อนแก้วและแพงทองทราบเรื่อง จึงสั่งให้รื่นและโรยช่วยแก้มนต์โดยใช้วิธีวางประคำไว้ใต้ที่นอนของเพื่อนแก้วกับแพงทอง แต่ก็ไม่ได้ผล รื่นและโรยจึงตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือจากปู่เจ้าสมิงพรายในวันก่อนวันฉลองครองราชย์ของกษัตริย์พิชัยพิษณุกร แต่ก็สายไปเพราะปู่เจ้าสมิงพรายมาเข้าทรงเจ้าย่าไปแล้ว จึงหมดหนทางในการแก้ไขกฤตยามนต์โดยสิ้นเชิง นางทั้งสองจึงไปขอให้ปู่เจ้าสมิงพรายช่วยดลให้พระลอมาถึงที่หมายเร็วกว่ากำหนด เพื่อจะได้ทูลเตือนให้กลับเมืองของตนไปเสีย ปู่เจ้าสมิงพรายก็ให้ความช่วยเหลือจนพระลอต้องเสด็จมาเมืองสรองในวันรุ่งขึ้น

ฝ่ายพระลอที่ต้องมนตร์เสน่ห์ของเจ้าย่าและเจ้าสมิงพราย ก็เกิดความรู้สึกอยากทอดพระเนตรพระเพื่อนกับพระแพงขึ้นมาในฉับพลันทันที เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงรีบอำลาพระนางบุญเหลือผู้เป็นพระราชมารดา และพระนางลักษณวดีผู้เป็นพระมเหสี เพื่อเสด็จไปยังเมืองสรองพร้อมด้วยนายแก้วนายขวัญผู้เป็นพระพี่เลี้ยงทันที

เมื่อพระลอเสด็จมาถึงแม่น้ำกาหลง พระองค์ก็ทรงเสี่ยงน้ำซึ่งปรากฏเป็นลางร้าย แต่พระลอก็ไม่อาจกลับได้ด้วยเพราะต้องในมนตร์เสน่ห์ของเจ้าย่าและเจ้าปู่สมิงพราย ทำห้ำระองค์จำต้องเสด็จต่อไป เจ้าปู่สมิงพรายเสกให้มีไก่แก้วคอยวิ่งล่อพระลอกับพระพี่เลี้ยงจนไปถึงเมืองสรองได้สำเร็จ

เมื่อพระลอไปถึงสวนหลวง นางรื่นกับนางโรยก็รีบออกมารับเสด็จ และออกอุบายให้พระเพื่อนและพระแพงเสด็จออกไปพบพระลอเพื่อเตือนภัย เมื่อพระลอเห็นความงามของนางทั้งสองก็เกิดอาการตกหลุมรัก และไม่ยอมกลับไปแต่ท้ายที่สุดพระลอก็ต้องกลับไป พร้อมให้คำสัญญาว่าจะกลับมาหาอีกในไม่ช้า

อยู่มาวันหนึ่ง พระลอและพระพี่เลี้ยงกลับมาหาพระเพื่อนและพระแพง รื่นและโรยจึงเชิญให้เข้ามาในตำหนัก เมื่อนางทั้งสองเห็นว่าพระลอออกไปก็คงพบกับอันตราย จึงพาพระลอเข้าไปอยู่ในตำหนัก และให้นายแก้วอยู่กับนางรื่น ส่วนนายขวัญอยู่กับนางโรย

เวลาล่วงเลยผ่านไปครึ่งเดือน กษัตริย์พิชัยพิษณุกรก็ทราบข่าวว่าพระลอเสด็จมาอยู่ที่พระตำหนักพระราชธิดา เมื่อพระองค์ทรงเห็นพระลอก็เกิดความสงสาร และเมตตาให้จัดพิธีอภิเษกสมรสให้ แต่พระเจ้าย่าก็เข้าขัดขวางทุกวิถีทางเนื่องจากไม่ทรงชอบพระลอ

พระเจ้าย่าทรงอ้างว่ากษัตริย์พิชัยพิษณุกรสั่งให้จับพระลอ แต่ฝ่ายพระเพื่อนพระแพงและพระพี่เลี้ยงก็เข้าขัดขวางอย่างสุดกำลัง จนท้ายที่สุดทุกคนก็สิ้นพระชนม์และสิ้นชีวิตกันทั้งหมด

ก่อนที่แพงทองจะสิ้นพระชนม์ ก็ได้เขียนบันทึกเล่มหนึ่งม้วนใส่ซองหนังแล้วเก็บไว้ในที่ลับตา บันทึกมีใจความว่า “หลังจากที่ข้าฯตายไปแล้ว เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เรื่องราวของข้าฯก็คงจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว ความจริงทุกอย่างอาจจะลางเลือนและกลายเป็นเรื่องเล่าสนุกปากของคนทั่วไป แต่หากมีใครสักคนที่ผ่านมาพบบันทึกเล่มนี้ ขอให้รับรู้ความจริงเรื่องความรักระหว่างข้าฯ เพื่อนแก้ว และท้าวเธอลอดิลกราช ว่าแม้จะเป็นความรักที่ต้องด้วยมนตรา และความจริงนี้จะทำให้ชื่อเสียงของข้าหมองมัว หรือถูกประณามไม่ให้เอาเยี่ยงอย่างในฐานะหญิงโฉด แต่ก็ขอให้ท่านเข้าใจในความรักของตัวข้า และโปรดให้อภัยข้าฯแม้สักนิดก็ยังดี….บางครา….ท่านอาจเห็นใจข้าฯได้บ้างว่า ความรักของข้าฯ สองพี่น้องต่างหากที่เป็นความรักที่ต้องมนตรามิใช่ท้าวเธอแต่เพียงผู้เดียว”

เมื่อกษัตริย์พิชัยพิษณุกรทรงทราบเรื่องก็ทรงพระพิโรธยิ่งนัก และมีรับสั่งให้จับพระเจ้าย่าและพรรคพวกประหารชีวิตเสียให้ตายตกไปตามกัน จากนั้นกษัตริย์พิชัยพษณุกรก็โปรดให้จัดพิธีพระศพอย่างยิ่งใหญ่ โดยมีนางบุญเหลือผู้เป็นพระราชมารดาของพระลอส่งฑูตมาร่วมงานพระศพของกษัตริย์ 3 พระองค์ด้วย ตั้งแต่นั้นมาเมืองสรองและเมืองแม้นสรวงก็มีสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกันตลอดไป

กษัตริย์พิชัยพิษณุกรเป็นกษัตริย์ที่มีพระสิริวรกายงดงามยิ่ง พระองค์มีพระราชธิดาอยู่ 2 พระองค์ คือ ‘พระเพื่อนแก้ว’ และ ‘พระแพงทอง’ องค์น้อง เนื่องด้วยปู่ของธิดาทั้งสองพ่ายแพ้เสียทีข้าศึกจนสวรรคต พระราชธิดาทั้งสองจึงสาบานกับเจ้าย่าว่า เมื่อโตขึ้นจะต้องแก้แค้นให้แก่เมืองสรองให้จงได้ หากผิดคำสาบานจะขอตายด้วยคมดาบอาวุธ

เจ้าย่าจึงออกกลอุบายโดยส่งคนไปสีซอเพื่อพรรณนาความงามของพระเพื่อนกับพระแพงให้พระลอฟัง เพื่อล่อให้พระลอมาที่นี่ แต่แล้วก็มีข่าวว่าทัพเมืองพะเยายกไปตีเมืองแม้นสรวงและลอบปลงพระชนม์พระลอ เมื่อเพื่อนแก้วและแพงทองทราบเรื่อง จึงสั่งให้รื่นและโรยช่วยแก้มนต์โดยใช้วิธีวางประคำไว้ใต้ที่นอนของเพื่อนแก้วกับแพงทอง แต่ก็ไม่ได้ผล รื่นและโรยจึงตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือจากปู่เจ้าสมิงพรายในวันก่อนวันฉลองครองราชย์ของกษัตริย์พิชัยพิษณุกร แต่ก็สายไปเพราะปู่เจ้าสมิงพรายมาเข้าทรงเจ้าย่าไปแล้ว จึงหมดหนทางในการแก้ไขกฤตยามนต์โดยสิ้นเชิง นางทั้งสองจึงไปขอให้ปู่เจ้าสมิงพรายช่วยดลให้พระลอมาถึงที่หมายเร็วกว่ากำหนด เพื่อจะได้ทูลเตือนให้กลับเมืองของตนไปเสีย ปู่เจ้าสมิงพรายก็ให้ความช่วยเหลือจนพระลอต้องเสด็จมาเมืองสรองในวันรุ่งขึ้น

ฝ่ายพระลอที่ต้องมนตร์เสน่ห์ของเจ้าย่าและเจ้าสมิงพราย ก็เกิดความรู้สึกอยากทอดพระเนตรพระเพื่อนกับพระแพงขึ้นมาในฉับพลันทันที เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงรีบอำลาพระนางบุญเหลือผู้เป็นพระราชมารดา และพระนางลักษณวดีผู้เป็นพระมเหสี เพื่อเสด็จไปยังเมืองสรองพร้อมด้วยนายแก้วนายขวัญผู้เป็นพระพี่เลี้ยงทันที

เมื่อพระลอเสด็จมาถึงแม่น้ำกาหลง พระองค์ก็ทรงเสี่ยงน้ำซึ่งปรากฏเป็นลางร้าย แต่พระลอก็ไม่อาจกลับได้ด้วยเพราะต้องในมนตร์เสน่ห์ของเจ้าย่าและเจ้าปู่สมิงพราย ทำห้ำระองค์จำต้องเสด็จต่อไป เจ้าปู่สมิงพรายเสกให้มีไก่แก้วคอยวิ่งล่อพระลอกับพระพี่เลี้ยงจนไปถึงเมืองสรองได้สำเร็จ

เมื่อพระลอไปถึงสวนหลวง นางรื่นกับนางโรยก็รีบออกมารับเสด็จ และออกอุบายให้พระเพื่อนและพระแพงเสด็จออกไปพบพระลอเพื่อเตือนภัย เมื่อพระลอเห็นความงามของนางทั้งสองก็เกิดอาการตกหลุมรัก และไม่ยอมกลับไปแต่ท้ายที่สุดพระลอก็ต้องกลับไป พร้อมให้คำสัญญาว่าจะกลับมาหาอีกในไม่ช้า

อยู่มาวันหนึ่ง พระลอและพระพี่เลี้ยงกลับมาหาพระเพื่อนและพระแพง รื่นและโรยจึงเชิญให้เข้ามาในตำหนัก เมื่อนางทั้งสองเห็นว่าพระลอออกไปก็คงพบกับอันตราย จึงพาพระลอเข้าไปอยู่ในตำหนัก และให้นายแก้วอยู่กับนางรื่น ส่วนนายขวัญอยู่กับนางโรย

เวลาล่วงเลยผ่านไปครึ่งเดือน กษัตริย์พิชัยพิษณุกรก็ทราบข่าวว่าพระลอเสด็จมาอยู่ที่พระตำหนักพระราชธิดา เมื่อพระองค์ทรงเห็นพระลอก็เกิดความสงสาร และเมตตาให้จัดพิธีอภิเษกสมรสให้ แต่พระเจ้าย่าก็เข้าขัดขวางทุกวิถีทางเนื่องจากไม่ทรงชอบพระลอ

พระเจ้าย่าทรงอ้างว่ากษัตริย์พิชัยพิษณุกรสั่งให้จับพระลอ แต่ฝ่ายพระเพื่อนพระแพงและพระพี่เลี้ยงก็เข้าขัดขวางอย่างสุดกำลัง จนท้ายที่สุดทุกคนก็สิ้นพระชนม์และสิ้นชีวิตกันทั้งหมด

ก่อนที่แพงทองจะสิ้นพระชนม์ ก็ได้เขียนบันทึกเล่มหนึ่งม้วนใส่ซองหนังแล้วเก็บไว้ในที่ลับตา บันทึกมีใจความว่า “หลังจากที่ข้าฯตายไปแล้ว เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เรื่องราวของข้าฯก็คงจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว ความจริงทุกอย่างอาจจะลางเลือนและกลายเป็นเรื่องเล่าสนุกปากของคนทั่วไป แต่หากมีใครสักคนที่ผ่านมาพบบันทึกเล่มนี้ ขอให้รับรู้ความจริงเรื่องความรักระหว่างข้าฯ เพื่อนแก้ว และท้าวเธอลอดิลกราช ว่าแม้จะเป็นความรักที่ต้องด้วยมนตรา และความจริงนี้จะทำให้ชื่อเสียงของข้าหมองมัว หรือถูกประณามไม่ให้เอาเยี่ยงอย่างในฐานะหญิงโฉด แต่ก็ขอให้ท่านเข้าใจในความรักของตัวข้า และโปรดให้อภัยข้าฯแม้สักนิดก็ยังดี….บางครา….ท่านอาจเห็นใจข้าฯได้บ้างว่า ความรักของข้าฯ สองพี่น้องต่างหากที่เป็นความรักที่ต้องมนตรามิใช่ท้าวเธอแต่เพียงผู้เดียว”

เมื่อกษัตริย์พิชัยพิษณุกรทรงทราบเรื่องก็ทรงพระพิโรธยิ่งนัก และมีรับสั่งให้จับพระเจ้าย่าและพรรคพวกประหารชีวิตเสียให้ตายตกไปตามกัน จากนั้นกษัตริย์พิชัยพษณุกรก็โปรดให้จัดพิธีพระศพอย่างยิ่งใหญ่ โดยมีนางบุญเหลือผู้เป็นพระราชมารดาของพระลอส่งฑูตมาร่วมงานพระศพของกษัตริย์ 3 พระองค์ด้วย ตั้งแต่นั้นมาเมืองสรองและเมืองแม้นสรวงก็มีสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกันตลอดไป

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

กล่าวถึงเมืองเหนือสองเมืองที่เป็นศัตรูคู่อริกันเมืองหนึ่งนั้นมีกษัตริย์พระนามว่า 'พระลอดิลกราช' ผู้ครองเมืองแม้นสรวงส่วนอีกเมืองหนึ่งชื่อว่าเมืองสรองมีเป็นกษัตริย์นามว่า 'พิชัยพิษณุกร'กษัตริย์พิชัยพิษณุกรเป็นกษัตริย์ที่มีพระสิริวรกายงดงามยิ่งพระองค์มีพระราชธิดาอยู่ 2 พระองค์คือ 'พระเพื่อนแก้ว' และ 'พระแพงทอง' องค์น้องเนื่องด้วยปู่ของธิดาทั้งสองพ่ายแพ้เสียทีข้าศึกจนสวรรคตพระราชธิดาทั้งสองจึงสาบานกับเจ้าย่าว่าเมื่อโตขึ้นจะต้องแก้แค้นให้แก่เมืองสรองให้จงได้หากผิดคำสาบานจะขอตายด้วยคมดาบอาวุธเจ้าย่าจึงออกกลอุบายโดยส่งคนไปสีซอเพื่อพรรณนาความงามของพระเพื่อนกับพระแพงให้พระลอฟังเพื่อล่อให้พระลอมาที่นี่แต่แล้วก็มีข่าวว่าทัพเมืองพะเยายกไปตีเมืองแม้นสรวงและลอบปลงพระชนม์พระลอเมื่อเพื่อนแก้วและแพงทองทราบเรื่องจึงสั่งให้รื่นและโรยช่วยแก้มนต์โดยใช้วิธีวางประคำไว้ใต้ที่นอนของเพื่อนแก้วกับแพงทองแต่ก็ไม่ได้ผลรื่นและโรยจึงตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือจากปู่เจ้าสมิงพรายในวันก่อนวันฉลองครองราชย์ของกษัตริย์พิชัยพิษณุกรแต่ก็สายไปเพราะปู่เจ้าสมิงพรายมาเข้าทรงเจ้าย่าไปแล้วจึงหมดหนทางในการแก้ไขกฤตยามนต์โดยสิ้นเชิงนางทั้งสองจึงไปขอให้ปู่เจ้าสมิงพรายช่วยดลให้พระลอมาถึงที่หมายเร็วกว่ากำหนดเพื่อจะได้ทูลเตือนให้กลับเมืองของตนไปเสียปู่เจ้าสมิงพรายก็ให้ความช่วยเหลือจนพระลอต้องเสด็จมาเมืองสรองในวันรุ่งขึ้นฝ่ายพระลอที่ต้องมนตร์เสน่ห์ของเจ้าย่าและเจ้าสมิงพรายก็เกิดความรู้สึกอยากทอดพระเนตรพระเพื่อนกับพระแพงขึ้นมาในฉับพลันทันทีเมื่อคิดได้ดังนั้นจึงรีบอำลาพระนางบุญเหลือผู้เป็นพระราชมารดาและพระนางลักษณวดีผู้เป็นพระมเหสีเพื่อเสด็จไปยังเมืองสรองพร้อมด้วยนายแก้วนายขวัญผู้เป็นพระพี่เลี้ยงทันทีเมื่อพระลอเสด็จมาถึงแม่น้ำกาหลงพระองค์ก็ทรงเสี่ยงน้ำซึ่งปรากฏเป็นลางร้ายแต่พระลอก็ไม่อาจกลับได้ด้วยเพราะต้องในมนตร์เสน่ห์ของเจ้าย่าและเจ้าปู่สมิงพรายทำห้ำระองค์จำต้องเสด็จต่อไปเจ้าปู่สมิงพรายเสกให้มีไก่แก้วคอยวิ่งล่อพระลอกับพระพี่เลี้ยงจนไปถึงเมืองสรองได้สำเร็จเมื่อพระลอไปถึงสวนหลวงนางรื่นกับนางโรยก็รีบออกมารับเสด็จและออกอุบายให้พระเพื่อนและพระแพงเสด็จออกไปพบพระลอเพื่อเตือนภัยเมื่อพระลอเห็นความงามของนางทั้งสองก็เกิดอาการตกหลุมรักและไม่ยอมกลับไปแต่ท้ายที่สุดพระลอก็ต้องกลับไปพร้อมให้คำสัญญาว่าจะกลับมาหาอีกในไม่ช้าอยู่มาวันหนึ่งพระลอและพระพี่เลี้ยงกลับมาหาพระเพื่อนและพระแพงรื่นและโรยจึงเชิญให้เข้ามาในตำหนักเมื่อนางทั้งสองเห็นว่าพระลอออกไปก็คงพบกับอันตรายจึงพาพระลอเข้าไปอยู่ในตำหนักและให้นายแก้วอยู่กับนางรื่นส่วนนายขวัญอยู่กับนางโรยเวลาล่วงเลยผ่านไปครึ่งเดือนกษัตริย์พิชัยพิษณุกรก็ทราบข่าวว่าพระลอเสด็จมาอยู่ที่พระตำหนักพระราชธิดาเมื่อพระองค์ทรงเห็นพระลอก็เกิดความสงสารและเมตตาให้จัดพิธีอภิเษกสมรสให้แต่พระเจ้าย่าก็เข้าขัดขวางทุกวิถีทางเนื่องจากไม่ทรงชอบพระลอพระเจ้าย่าทรงอ้างว่ากษัตริย์พิชัยพิษณุกรสั่งให้จับพระลอแต่ฝ่ายพระเพื่อนพระแพงและพระพี่เลี้ยงก็เข้าขัดขวางอย่างสุดกำลังจนท้ายที่สุดทุกคนก็สิ้นพระชนม์และสิ้นชีวิตกันทั้งหมดก่อนที่แพงทองจะสิ้นพระชนม์ ก็ได้เขียนบันทึกเล่มหนึ่งม้วนใส่ซองหนังแล้วเก็บไว้ในที่ลับตา บันทึกมีใจความว่า “หลังจากที่ข้าฯตายไปแล้ว เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เรื่องราวของข้าฯก็คงจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว ความจริงทุกอย่างอาจจะลางเลือนและกลายเป็นเรื่องเล่าสนุกปากของคนทั่วไป แต่หากมีใครสักคนที่ผ่านมาพบบันทึกเล่มนี้ ขอให้รับรู้ความจริงเรื่องความรักระหว่างข้าฯ เพื่อนแก้ว และท้าวเธอลอดิลกราช ว่าแม้จะเป็นความรักที่ต้องด้วยมนตรา และความจริงนี้จะทำให้ชื่อเสียงของข้าหมองมัว หรือถูกประณามไม่ให้เอาเยี่ยงอย่างในฐานะหญิงโฉด แต่ก็ขอให้ท่านเข้าใจในความรักของตัวข้า และโปรดให้อภัยข้าฯแม้สักนิดก็ยังดี….บางครา….ท่านอาจเห็นใจข้าฯได้บ้างว่า ความรักของข้าฯ สองพี่น้องต่างหากที่เป็นความรักที่ต้องมนตรามิใช่ท้าวเธอแต่เพียงผู้เดียว”เมื่อกษัตริย์พิชัยพิษณุกรทรงทราบเรื่องก็ทรงพระพิโรธยิ่งนักและมีรับสั่งให้จับพระเจ้าย่าและพรรคพวกประหารชีวิตเสียให้ตายตกไปตามกันจากนั้นกษัตริย์พิชัยพษณุกรก็โปรดให้จัดพิธีพระศพอย่างยิ่งใหญ่โดยมีนางบุญเหลือผู้เป็นพระราชมารดาของพระลอส่งฑูตมาร่วมงานพระศพของกษัตริย์ 3 พระองค์ด้วยตั้งแต่นั้นมาเมืองสรองและเมืองแม้นสรวงก็มีสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกันตลอดไป

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

เมืองหนึ่งนั้นมีกษัตริย์พระนามว่า 'พระลอดิลกราช' ผู้ครองเมืองแม้นสรวงส่วนอีกเมือง หนึ่งชื่อว่าเมืองสรองมีเป็นกษัตริย์นามว่า

พระองค์มีพระราชธิดาอยู่ 2 พระองค์คือ 'พระเพื่อนแก้ว' และ 'พระแพงทอง' องค์น้อง

เพื่อล่อให้พระลอมาที่ นี่ แต่ก็ไม่ได้ผล

และพระนางลักษณวดีผู้เป็นพระมเหสี

ทำห้ำระองค์จำต้องเสด็จต่อ ไป จึงพาพระลอเข้าไปอยู่ใน ตำหนักและให้นายแก้วอยู่กับนางรื่น และเมตตาให้จัดพิธีอภิเษกสมรสให้ บันทึกมีใจความว่า "หลังจากที่ข้าฯ ตายไปแล้วเมื่อ เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ เพื่อนแก้วและท้าวเธอลอดิลก ราช ความรักของข้าฯ 3 พระองค์ด้วย

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.