ResettlementRefugee organizations u

Resettlement

Refugee organizations usually promote three “durable solutions” for refugees: 1) voluntary repatriation, when refugees are able to return to their home countries because they are no longer at risk, 2) local integration, when refugees are integrated into the country of first asylum, and 3) resettlement in a third country, when repatriation isn’t possible and the country of first-asylum refuses local integration.[10] Refugee camps are “temporary” resettlements built to receive refugees while they await repatriation or resettlement. For example, many refugee camps have been built to house refugees along the Thai-Burma border while they wait for a “durable solution.”

Refugee warehousing, or a “protracted refugee situation”, is defined by UNHCR as a situation in which “refugees find themselves in a long-lasting and intractable state of limbo [where] … their basic rights and essential economic, social and psychological needs remain unfulfilled after years in exile. A refugee in this situation is often unable to break free from enforced reliance on external assistance’.[11] When identifying major refugee warehousing situations, UNHCR used the ‘measure of refugee populations of 25,000 persons or more who have been in exile for five or more years in developing countries’.[12] More simply, refugee warehousing describes the practice of denying refugees basic rights such as freedom of movement, the right to work, and the right to own property by keeping them in refugee camps for an extended period of time. For example, many of the refugees near the Darfur region of Sudan have been living in refugee camps for years. They are forbidden from working or traveling and confined to the camps, dependent on receiving food and health care from aid organizations in order to survive.

For circumstances where refugees cannot return home because of the threat of persecution and cannot remain in the country where they initially sought protection, UNHCR considers refugee resettlement in a third country as “the only safe and viable durable solution”. The resettlement country must “provide refugees with legal and physical protection, and allow them access to civil, political, economic, social and cultural rights similar to those enjoyed by nationals and should allow for refugees to become naturalized citizens”.[13] In the United States, the Office of Refugee Resettlement (ORR) was created to assist refugees in becoming integrated, self-sufficient and contributing members of American society.[14] Resettlement agencies also assist newly arrived refugees in addressing basic needs such as finding apartments, obtaining employment, enrolling children in school, etc., as well as help refugees build support systems within the United States.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งถิ่นฐานใหม่องค์กรผู้ลี้ภัยมักจะเลื่อนสาม "ทนทานโซลูชั่น" ผู้ลี้ภัย: ค่า 1) สมัครใจ เมื่อผู้ลี้ภัยสามารถกลับไปประเทศของตนเนื่องจากจะไม่เสี่ยง 2) ถิ่นรวม เมื่อผู้ลี้ภัยรวมเข้ากับประเทศผู้ลี้ภัย และ 3) การตั้งถิ่นฐานใหม่ในประเทศที่สาม เมื่อค่าไม่ได้ และประเทศแรกลี้ภัยไม่ยอมรวมท้องถิ่น [10] พิงฯ resettlements "ชั่วคราว" ที่สร้างขึ้นเพื่อรับผู้ลี้ภัยในขณะที่รอการส่งกลับหรือตั้งถิ่นฐานใหม่ได้ ตัวอย่าง ค่ายผู้ลี้ภัยจำนวนมากได้ถูกสร้างบ้านผู้ลี้ภัยตามแนวชายแดนไทยพม่าในขณะที่พวกเขารอ "ทนทานปัญหา"ผู้ลี้ภัยในการรับฝากสินค้า หรือการ "ยืดเยื้อสถานการณ์ผู้ลี้ภัย" ถูกกำหนด โดยยูเอ็นเอชซีเป็นสถานการณ์ที่ "ผู้ลี้ภัยที่พบตัวเองในยาวนาน และ intractable บ้าน []...สิทธิขั้นพื้นฐานและสำคัญทางเศรษฐกิจ สังคม และจิตใจของพวกเขาต้องยังคงอยู่บรรลุหลังปีพลัดถิ่น ผู้ลี้ภัยในกรณีนี้มักไม่สามารถการพึ่งความช่วยเหลือภายนอกบังคับ ' [11] เมื่อระบุคลังสินค้าสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหลัก ยูเอ็นเอชซีใช้ 'วัดของประชากรผู้ลี้ภัย 25000 คนน้อยคนที่ได้พลัดถิ่นอย่าง น้อย 5 ปีในประเทศกำลังพัฒนา' [12] กว่านั้น ผู้ลี้ภัยที่คลังสินค้าอธิบายการปฏิบัติของการปฏิเสธการลี้สิทธิขั้นพื้นฐานเช่นเสรีภาพ สิทธิในการทำงาน และสิทธิที่ดินโดยการรักษาในค่ายผู้ลี้ภัยเป็นระยะเวลานานของเวลา ตัวอย่าง ผู้ลี้ภัยจำนวนมากใกล้ดาร์ฟูร์กำลังของซูดานได้อาศัยอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยปี พวกเขาจะห้ามการทำงาน หรือเดินทาง และถูกขังในค่าย ขึ้นอยู่กับการได้รับอาหารและสุขภาพจากองค์กรความช่วยเหลือเพื่อความอยู่รอดสำหรับสถานการณ์ที่ผู้ลี้ภัยไม่กลับบ้านเนื่องจากภัยคุกคามของการเบียดเบียน และไม่อยู่ในประเทศที่พวกเขาเริ่มค้นหาป้องกัน ยูเอ็นเอชซีพิจารณาตั้งถิ่นฐานใหม่ของผู้ลี้ภัยในประเทศที่สามเป็น "ปลอดภัยเท่านั้น และทำงานได้ทนทานโซลูชั่น" ประเทศตั้งถิ่นฐานใหม่ต้อง "ให้ผู้ลี้ภัยที่คุ้มครองทางกฎหมาย และทางกายภาพ อนุญาตให้เข้าถึงสิทธิพลเมือง การเมือง เศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรมคล้ายกับชาวด้วย และควรอนุญาตให้ผู้ลี้ภัยเป็น naturalized พลเมือง" [13] ในสหรัฐอเมริกา สำนักงานของผู้ลี้ภัยตั้งถิ่นฐานใหม่ (ORR) ถูกสร้างเพื่อช่วยเหลือผู้ลี้ภัยในการเป็น สมาชิกรวม บาง และสนับสนุนของสังคมอเมริกัน [14] การตั้งถิ่นฐานใหม่ที่หน่วยงานยังให้ความช่วยเหลือใหม่ถึงผู้ลี้ภัยในรับมือความต้องการพื้นฐานเช่นค้นหาอพาร์ทเม้นท์ รับจ้าง ลงทะเบียนเด็กในโรงเรียน ฯลฯ เป็นช่วยผู้ลี้ภัยที่สร้างระบบสนับสนุนภายในสหรัฐอเมริกา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การตั้งถิ่นฐานใหม่องค์กรผู้ลี้ภัยมักจะส่งเสริมสาม "การแก้ปัญหาที่มีความทนทาน" สำหรับผู้ลี้ภัย: 1) การส่งกลับโดยสมัครใจเมื่อผู้ลี้ภัยสามารถที่จะกลับไปยังประเทศบ้านเกิดของพวกเขาเพราะพวกเขาจะไม่อยู่ในความเสี่ยง 2) บูรณาการในท้องถิ่นเมื่อผู้ลี้ภัยจะรวมอยู่ในประเทศเป็นครั้งแรก โรงพยาบาลและ 3) การตั้งถิ่นฐานในประเทศที่สามเมื่อการส่งกลับเป็นไปไม่ได้และประเทศแรกที่โรงพยาบาลปฏิเสธที่บูรณาการในท้องถิ่น. [10] ค่ายผู้ลี้ภัยเป็น "ชั่วคราว" resettlements สร้างขึ้นเพื่อรับผู้ลี้ภัยในขณะที่พวกเขารอการส่งกลับหรือการตั้งถิ่นฐานใหม่ ตัวอย่างเช่นค่ายผู้ลี้ภัยจำนวนมากได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อผู้ลี้ภัยชาวบ้านตามแนวชายแดนไทยพม่าในขณะที่พวกเขารอ "การแก้ปัญหาที่มีความทนทาน." ผู้ลี้ภัยคลังสินค้าหรือ "สถานการณ์ผู้ลี้ภัยยืดเยื้อ" จะถูกกำหนดโดย UNHCR เป็นสถานการณ์ที่ "ผู้ลี้ภัย พบว่าตัวเองอยู่ในสถานะที่ยาวนานและยากของปรภพ [ที่] ... สิทธิขั้นพื้นฐานของพวกเขาและที่สำคัญทางเศรษฐกิจความต้องการของสังคมและจิตใจยังคงไม่ได้ผลหลังจากปีในการเนรเทศ ผู้ลี้ภัยในสถานการณ์เช่นนี้มักจะไม่สามารถที่จะหลุดพ้นจากความเชื่อมั่นในการบังคับใช้ความช่วยเหลือจากภายนอก. [11] เมื่อระบุสถานการณ์คลังผู้ลี้ภัยที่สำคัญ UNHCR ใช้ 'ตัวชี้วัดของประชากรผู้ลี้ภัย 25,000 คนขึ้นไปที่ได้รับในการเนรเทศสำหรับห้าหรือ ปีที่ผ่านมาในการพัฒนาประเทศ. [12] อีกเพียงคลังสินค้าผู้ลี้ภัยอธิบายการปฏิบัติของผู้ลี้ภัยปฏิเสธสิทธิขั้นพื้นฐานเช่นเสรีภาพในการเคลื่อนไหวที่เหมาะสมในการทำงานและสิทธิในการเป็นเจ้าของทรัพย์สินโดยทำให้พวกเขาในค่ายผู้ลี้ภัยเป็นระยะเวลานาน เวลา ตัวอย่างเช่นหลายของผู้ลี้ภัยที่อยู่ใกล้เขตดาร์ฟูร์ของซูดานได้รับการอาศัยอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยมานานหลายปี พวกเขาถูกห้ามจากการทำงานหรือการเดินทางและถูกคุมขังในค่ายขึ้นอยู่กับการได้รับอาหารและการดูแลสุขภาพจากองค์กรความช่วยเหลือเพื่อให้อยู่รอด. สำหรับกรณีที่ผู้ลี้ภัยไม่สามารถกลับบ้านเพราะภัยคุกคามของการประหัตประหารและไม่สามารถอยู่ในประเทศที่พวกเขาครั้งแรก ขอคุ้มครอง UNHCR พิจารณาตั้งถิ่นฐานของผู้ลี้ภัยในประเทศที่สามว่า "เพียงความปลอดภัยและวิธีการแก้ปัญหาที่ทำงานได้ทนทาน" การตั้งถิ่นฐานใหม่ในประเทศจะต้อง "ให้ผู้ลี้ภัยที่มีการคุ้มครองทางกฎหมายและทางกายภาพและช่วยให้พวกเขาสามารถเข้าถึงพลเรือนการเมืองสิทธิทางเศรษฐกิจสังคมและวัฒนธรรมที่คล้ายคลึงกับที่ความสุขโดยในพระบรมราชูปถัมภ์และควรอนุญาตให้ผู้ลี้ภัยที่จะกลายเป็นพลเมืองสัญชาติ". [13] ประเทศสหรัฐอเมริกา, สำนักงานผู้ลี้ภัยอพยพ (ออร์) ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้ความช่วยเหลือผู้ลี้ภัยในการเป็นแบบบูรณาการแบบพอเพียงและมีส่วนทำให้สมาชิกของสังคมอเมริกัน. [14] หน่วยงานการตั้งถิ่นฐานใหม่ยังช่วยผู้ลี้ภัยที่เพิ่งมาถึงที่อยู่ในความต้องการขั้นพื้นฐานเช่นการหาพาร์ตเมนท์ได้รับ การจ้างงานลงทะเบียนเด็กในโรงเรียนและอื่น ๆ เช่นเดียวกับการช่วยเหลือผู้ลี้ภัยสร้างระบบสนับสนุนภายในประเทศสหรัฐอเมริกา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การตั้งถิ่นฐานใหม่ผู้ลี้ภัยมักจะส่งเสริมองค์กร

3 " ทนทาน โซลูชั่น " เพื่อผู้ลี้ภัย : 1 ) แบบเอื่อยเฉื่อย เมื่อผู้ลี้ภัยจะสามารถกลับไปยังประเทศของตน เพราะพวกเขาไม่ได้มีความเสี่ยง 2 ) บูรณาการท้องถิ่น เมื่อมีการบูรณาการในประเทศของผู้อพยพลี้ภัยก่อน และ 3 ) ตั้งถิ่นฐานใหม่ในประเทศที่สามเมื่อการเป็นไปไม่ได้และประเทศที่ลี้ภัยก่อนปฏิเสธการบูรณาการท้องถิ่น [ 10 ] ค่ายผู้ลี้ภัย " resettlements ชั่วคราว " ที่สร้างขึ้นเพื่อรับผู้ลี้ภัยในขณะที่พวกเขารอส่งกลับ หรือการไปตั้งรกรากใหม่ ตัวอย่างเช่น ค่ายผู้ลี้ภัยจำนวนมากได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อชาวบ้านตามแนวชายแดนพม่าไทยในขณะที่พวกเขารอสำหรับโซลูชั่น " ทนทาน " คลังสินค้าผู้ลี้ภัย

,หรือ " ยืดเยื้อสถานการณ์ผู้ลี้ภัย " ถูกนิยามโดยยูเอ็นเอชซีอาร์ เป็นสถานการณ์ที่ " ผู้ลี้ภัยที่พบว่าตัวเองในที่ยาวนานและรัฐแก่นแก้วของ Limbo [ ที่ ] . . . . . . . สิทธิและเศรษฐกิจที่จำเป็นขั้นพื้นฐานของพวกเขา ความต้องการของสังคมและจิตใจยังคงไม่ได้ผลหลังจากปีในการเนรเทศ ผู้ลี้ภัยในสถานการณ์นี้มักจะไม่สามารถทำลายฟรีจากการพึ่งพาความช่วยเหลือ ' บังคับภายนอก[ 11 ] เมื่อระบุสถานการณ์ผู้ลี้ภัยคลังสินค้าหลัก ยูเอ็นเอชซีอาร์ ใช้ ' วัดของผู้ลี้ภัยจำนวน 25 , 000 คน หรือมากกว่าที่ถูกเนรเทศเป็นเวลาห้าปีหรือมากกว่าในประเทศกำลังพัฒนา ' . [ 12 ] มีเพียงสินค้าอธิบายถึงการปฏิบัติของผู้ลี้ภัยผู้ลี้ภัยปฏิเสธสิทธิขั้นพื้นฐาน เช่น เสรีภาพในการเคลื่อนไหว ไปทำงาน ,และสิทธิในการเป็นเจ้าของทรัพย์สินโดยการรักษาพวกเขาในค่ายผู้ลี้ภัย เพื่อขยายระยะเวลาของเวลา ตัวอย่างเช่น หลายของผู้ลี้ภัยใกล้เขตดาร์ฟูร์ของซูดาน อาศัยอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัยปี พวกเขาจะไม่ทำงานหรือเดินทาง และถูกคุมขังในค่ายกักกัน ขึ้นอยู่กับการได้รับอาหารและการดูแลสุขภาพจากองค์กรช่วยเหลือเพื่อให้อยู่รอด .

สำหรับสถานการณ์ที่ผู้ลี้ภัยไม่สามารถกลับบ้านเพราะการคุกคามของการประหัตประหารและไม่สามารถอยู่ในประเทศที่พวกเขาเริ่มต้นขอคุ้มครอง ยูเอ็นเอชซีอาร์ จะพิจารณาการตั้งถิ่นฐานใหม่ผู้ลี้ภัยในประเทศที่สามเป็น " ปลอดภัยเท่านั้นและทำงานได้ทนทาน โซลูชั่น " การตั้งถิ่นฐานใหม่ ประเทศต้อง " ให้ผู้ลี้ภัยกับการป้องกันทางกฎหมายและทางกายภาพ และอนุญาตให้พวกเขาเข้าถึงพลเรือน การเมืองเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม และสิทธิที่คล้ายคลึงกับที่ชอบ โดยชาติและควรอนุญาตให้อพยพไปเป็นพลเมืองสัญชาติ " [ 13 ] ในสหรัฐอเมริกาสำนักงานการตั้งถิ่นฐานใหม่ผู้ลี้ภัย ( ออร์ ) ถูกสร้างขึ้นเพื่อช่วยเหลือผู้ลี้ภัยในกลายเป็นแบบพอเพียงและสมาชิกร่วมของสังคมอเมริกัน[ 14 ] หน่วยงานของผู้ที่เพิ่งมาถึงยังช่วยผู้อพยพที่อยู่ในความต้องการพื้นฐาน เช่น ค้นหาอพาร์ทเมนท์ที่ได้รับการจ้างงาน , การลงทะเบียนเด็กในโรงเรียน ฯลฯ รวมทั้งสร้างระบบสนับสนุนช่วยเหลือผู้ลี้ภัยในสหรัฐอเมริกา