In 1973, marking the completion of

In 1973, marking the completion of his first term as president of the World Bank, Robert McNamara wrote One Hunderd Countries, Two Billion People, which brings together his basic views on economic development. There is ambiguity about McNamara's belifes. He writes, “The greatest single obstacle to the economic and social advancement of the majority of the peoples in the underdeveloped world is rampant population growth.”

Before coming to the World Bank, McNamara was a professor at the Harvard Business School, president of the Ford Motor Company, and secretary of defense in the Kennedy and Johnson administrations. A man of incredible intellectual reach, McNamara understood much about the role of capital accumulation and technological change and their contributions to economic growth. But he maintained the view that rapid population growth was a threat that would have “ catastrophic consequences” unless dealt with. “The underdeveloped world needs investment capital for a whole gamut of productive project, but nothing would be more unwise than to allow these projects to fail because they are family over whelmed by a tidal wave of population.”

The “Two Billion People” in the title of McNamara's book refers to the early 1960s when the world's population was close to 3 billion, with 2 billion, or about two -thirds of the total, living in the developing nations. Since then the world has grown, reaching 7 billion in 2011. Over 5.8 billion of these people reside in low- and middle income economies.

Despite this massive increase in numbers of people, the views of James Wolfensohn, World Bank president from 1995 to 2005, could not be more different from those of his predecessor. Wolfensohn’s speeches and publications reveal only limited reference to population growth. Most often these references indicate how population growth exacerbates another problem, whether improving access to clean water or making a dent in the numbers suffering from absolute poverty. The same is true for “population growth” is not mentioned even once.

Was McNamara unnecessarily alarmist? Or did Wolfensohn and Zoellick make irreversible mistakes by not focusing on rising population numbers? Was the United Nations similarly wrong in not including reduction in population growth as one of the original millennium development goals ( MDG; introduced in chapter2 )? We being to address these questions by reviewing the world’s population history and exploring the demographic transition that has characterized today’s high-income nations and increasing the low- and middle-income nations as well. We also consider population projections for the future before turning our attention to the complex relationship between population growth and economic development. This relationship is viewed both at an aggregate level and at the level of individual families making decisions about how many children to have. We conclude by reviewing the options nations face in pursuing policies to limit the size of their populations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใน 1973 ทำเครื่องหมายเสร็จสมบูรณ์คำของเขาเป็นประธานของธนาคารโลก โรเบิร์ตแม็กนามาราเขียนหนึ่งประเทศ Hunderd สองพันล้านคน ซึ่งเป็นที่รวมของมุมมองพื้นฐานในการพัฒนาเศรษฐกิจ มีความคลุมเครือเกี่ยวกับ belifes ของแม็กนามารา เขาเขียน "อุปสรรคเดียวมากที่สุดเพื่อความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจ และสังคมส่วนใหญ่ของคนในโลกธรรมชาติจะเจริญเติบโตของประชากรอาละวาด" ก่อนที่จะมาถึงธนาคารโลก แม็กนามาราถูกฮาร์วาร์ดธุรกิจโรงเรียน ประธาน บริษัทรถยนต์ฟอร์ด การป้องกันของเลขานุการในจัดการเคนเนดี้และ Johnson เป็นคนสติปัญญามากถึง แม็กนามาราเข้าใจมากเกี่ยวกับบทบาทของการสะสมทุน และการเปลี่ยนแปลงเทคโนโลยี และผลงานของพวกเขาจะเติบโตทางเศรษฐกิจ แต่เขาคงมองว่า เจริญเติบโตของประชากรอย่างรวดเร็วคือ ภัยคุกคามที่จะมี "ผลกระทบรุนแรง" เว้นแต่ "โลกธรรมชาติต้องการทุนสำหรับเฉดสีทั้งหมดของโครงการผลิต แต่ไม่มีอะไรจะยิ่งฉลาดกว่าให้โครงการเหล่านี้ล้มเหลวเนื่องจากครอบครัวผ่าน whelmed โดยคลื่นสึนามิของประชากร" "สองพันล้านคน" ในชื่อเรื่องของหนังสือของแม็กนามาราถึงต้น 1960 เมื่อประชากรโลกถูกใกล้ 3 พันล้าน มี 2 พันล้าน หรือประมาณสองในสามของทั้งหมด อาศัยอยู่ในประเทศกำลังพัฒนา ตั้งแต่นั้น โลกได้เติบโตขึ้น ถึง 7 พันล้านใน 2011 กว่า 5.8 ล้านคนเหล่านี้อยู่ในต่ำและประเทศรายได้ปานกลางแม้ มีขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นจำนวนคน มุมมองของประธานาธิบดี James Wolfensohn ธนาคารโลกจาก 1995 2005 ไม่สามารถเพิ่มเติมแตกต่างจากรุ่นก่อนของเขาเหล่านั้น สุนทรพจน์ของ Wolfensohn และสิ่งพิมพ์เปิดเผยเฉพาะจำกัดการอ้างอิงการเจริญเติบโตของประชากร ส่วนใหญ่มักจะอ้างอิงเหล่านี้บ่งชี้ว่า อัตราการเติบโต exacerbates ปัญหาอื่น ว่าปรับปรุงการเข้าถึงน้ำสะอาดหรือการตัวเลขที่ทุกข์ทรมานจากความยากจนสัมบูรณ์ เหมือนกันเป็นจริงสำหรับ "เจริญเติบโตของประชากร" ไม่ได้กล่าวถึงแม้แต่ครั้งเดียวมีแม็กนามาราโดยไม่จำเป็น alarmist หรือไม่ Wolfensohn และชื่อทำให้ผิดพลาด โดยไม่เน้นที่จำนวนประชากรเพิ่มขึ้น ถูกสหประชาชาติรับผิดไม่รวมลดลงในอัตราการเติบโตเป็นหนึ่งในเป้าหมายการพัฒนามิลเลนเนียมเดิม (MDG นำใน chapter2) เรากำลังไปคำถามเหล่านี้ โดยตรวจสอบประวัติประชากรโลก และสำรวจการเปลี่ยนแปลงประชากรที่มีลักษณะประชาชาติร่ำรวยวันนี้เพิ่มรายได้ต่ำ และปานกลางชาติเช่น เรายังพิจารณาการประมาณประชากรในอนาคตก่อนที่จะเปลี่ยนความสนใจของเรากับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างการเจริญเติบโตของประชากรและการพัฒนาเศรษฐกิจ ความสัมพันธ์นี้จะดูทั้ง ในระดับการรวม และระดับแต่ละครอบครัวตัดสินใจเกี่ยวกับจำนวนเด็กมี เราสรุป โดยทบทวนหน้าประเทศตัวเลือกในการใฝ่หานโยบายการจำกัดขนาดของประชากรของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1973, การทำเครื่องหมายเสร็จสิ้นการระยะแรกของเขาในฐานะประธานธนาคารโลกโรเบิร์ตนาราเขียน Hunderd หนึ่งประเทศสองพันล้านคนซึ่งเป็นการรวมตัวกันมุมมองของเขาเกี่ยวกับพื้นฐานการพัฒนาทางเศรษฐกิจ มีความคลุมเครือเกี่ยวกับ belifes นารา เขาเขียน "อุปสรรคเดียวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเพื่อความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจและสังคมของคนส่วนใหญ่ของประชาชนในโลกด้อยพัฒนาที่มีการเติบโตของประชากรอาละวาด." ก่อนที่จะมาธนาคารโลกนาราเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนธุรกิจฮาร์วาร์ประธานของ ฟอร์ดมอเตอร์ บริษัท และเลขานุการของการป้องกันในเคนเนดี้และเข็มจอห์นสัน ชายคนหนึ่งจากการเข้าถึงทางปัญญาอย่างไม่น่าเชื่อนาราเข้าใจมากเกี่ยวกับบทบาทของการสะสมทุนและการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยีและผลงานของพวกเขาเพื่อการเติบโตทางเศรษฐกิจ แต่เขายังคงมุมมองว่าการเติบโตของประชากรอย่างรวดเร็วเป็นภัยคุกคามที่จะมี "ผลเป็นความหายนะ" เว้นแต่การจัดการกับ "โลกด้อยพัฒนาความต้องการเงินทุนสำหรับขอบเขตทั้งหมดของโครงการผลิต แต่ไม่มีอะไรที่จะไม่ฉลาดกว่าที่จะอนุญาตให้โครงการเหล่านี้จะล้มเหลวเพราะพวกเขาเป็นครอบครัวมากกว่า whelmed โดยคลื่นยักษ์ของประชากร." ว่า "สองพันคน" ใน ชื่อของหนังสือเล่มนาราหมายถึงต้นปี 1960 เมื่อประชากรโลกได้ใกล้เคียงกับ 3 พันล้านมี 2 พันล้านดอลลาร์หรือประมาณสองในสามของทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในประเทศกำลังพัฒนา ตั้งแต่นั้นมาโลกมีการเติบโตถึง 7 พันล้านในปี 2011 กว่า 5800000000 ของคนเหล่านี้อาศัยอยู่ในประเทศรายได้ต่ำและปานกลาง. อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เพิ่มขึ้นมากในจำนวนของผู้คนมองเห็นวิวของเจมส์ Wolfensohn ประธานธนาคารโลก 1995-2005 ไม่สามารถจะมีมากขึ้นแตกต่างจากบรรพบุรุษของเขา สุนทรพจน์ Wolfensohn และสิ่งพิมพ์เปิดเผยการอ้างอิงเท่านั้นที่จะ จำกัด การเติบโตของประชากร ส่วนใหญ่มักจะอ้างอิงเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าการเติบโตของประชากร exacerbates ปัญหาอื่นไม่ว่าจะปรับปรุงการเข้าถึงน้ำสะอาดหรือการทำบุ๋มในตัวเลขที่ทุกข์ทรมานจากความยากจนแน่นอน เดียวกันเป็นจริงสำหรับ "การเติบโตของประชากร" ไม่ได้กล่าวถึงแม้แต่ครั้งเดียว. เป็นกระต่ายตื่นตูมนาราโดยไม่จำเป็น? หรือไม่ Wolfensohn และเซลลิคกลับไม่ได้ทำผิดพลาดโดยไม่ได้มุ่งเน้นไปที่การเพิ่มขึ้นของจำนวนประชากร? เป็นสหประชาชาติในทำนองเดียวกันที่ไม่ถูกต้องในการไม่รวมถึงการลดลงของการเติบโตของประชากรเป็นหนึ่งในเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษเดิม (MDG; นำมาใช้ในบท 2) เราเป็นที่จะตอบคำถามเหล่านี้ได้โดยการตรวจสอบประวัติของประชากรโลกและการสำรวจการเปลี่ยนแปลงทางประชากรที่มีความโดดเด่นในปัจจุบันประเทศที่มีรายได้สูงและเพิ่มขึ้นในประเทศที่ต่ำและรายได้ปานกลางเช่นกัน นอกจากนี้เรายังพิจารณาประมาณการประชากรในอนาคตก่อนที่จะหันความสนใจของเราไปสู่ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างการเติบโตของประชากรและการพัฒนาเศรษฐกิจ ความสัมพันธ์นี้จะดูทั้งในระดับรวมและในระดับของบุคคลในครอบครัวการตัดสินใจเกี่ยวกับจำนวนเด็กที่จะมี เราสรุปได้โดยการตรวจสอบประเทศที่เผชิญกับตัวเลือกในการใฝ่หานโยบายที่จะ จำกัด ขนาดของประชากรของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1973 , เครื่องหมายจบเทอมแรกของเขาในฐานะประธานธนาคารโลกโรเบิร์ตแม็กนามาราเขียน hunderd ประเทศ 2 พันล้านคน ซึ่งมาด้วยกันมุมมองของเขาบนพื้นฐานของการพัฒนาเศรษฐกิจ มีความคลุมเครือเกี่ยวกับตัวแทนของ belifes . เขาเขียน" อุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเดียวเพื่อความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจและสังคมของคนส่วนใหญ่ของผู้คนในโลกด้อยพัฒนาคือการเติบโตของประชากรอาละวาด "

ก่อนไปที่ธนาคารโลก เบเดน โพเอลล์เป็นอาจารย์ที่โรงเรียนธุรกิจฮาร์วาร์ด , ประธานของ บริษัท ฟอร์ด มอเตอร์ และรัฐมนตรีกลาโหมในเคนเนดี้และจอห์นสัน การบริหาร ผู้ชายถึงปัญญา เหลือเชื่อตัวแทนเข้าใจมากเกี่ยวกับบทบาทของการสะสมทุนและการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยี และผลงานของพวกเขาเพื่อการเติบโตทางเศรษฐกิจ แต่เขายังคงมุมมองที่ว่า การเพิ่มจำนวนประชากรอย่างรวดเร็ว คำขู่นั่นจะ " รุนแรงตามมา " ถ้าแจกด้วย " โลกด้อยพัฒนาความต้องการการลงทุนสำหรับช่วงทั้งหมดของโครงการที่มีประสิทธิภาพแต่ไม่มีอะไรจะโฉดกว่าเพื่อให้โครงการเหล่านี้ล้มเหลวเพราะพวกเขาเป็นครอบครัวไปอย่างไร้ โดยคลื่นของประชากร "

" 2 พันล้านคน " ในชื่อเรื่องของหนังสือ แมคนามาราก็หมายถึงช่วงต้นทศวรรษที่ 1960 เมื่อประชากรโลกถูก เกือบ 3 ล้าน หรือประมาณ 2 พันล้านบาท สองในสามของทั้งหมดอาศัยอยู่ในประเทศกำลังพัฒนา ตั้งแต่นั้นมาโลกได้เติบโตขึ้นถึง 7 พันล้านดอลลาร์ใน 2011 กว่า 5.8 ล้านคนอาศัยอยู่ในประเทศรายได้ต่ำและปานกลาง

แม้จะใหญ่นี้เพิ่มจำนวนคน มุมมองของเจมส์ วูลเฟนซอ นประธานธนาคารโลกจาก 1995 , 2005 , ไม่อาจจะเพิ่มเติมที่แตกต่างจากบรรพบุรุษของเขา สุนทรพจน์ของ วอลเฟน นและสิ่งพิมพ์จำกัดเปิดเผยเพียงอ้างอิงการเจริญเติบโตของประชากร .ส่วนใหญ่มักจะอ้างอิงเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าการเติบโตของประชากร exacerbates ปัญหาอื่นอีกว่า การปรับปรุงการเข้าถึงน้ำที่สะอาดหรือทำบุ๋มในตัวเลขที่ทุกข์ทรมานจากความยากจนสัมบูรณ์ เดียวกันเป็นจริงสำหรับ " การเจริญเติบโต " ประชากรจะไม่กล่าวถึงเลย

มีตัวแทนเป็นตด ?หรือว่า วอลเฟน นเซลลิคผิดพลาดและไม่ได้โดยไม่เน้นตัวเลขประชากรที่เพิ่มขึ้น ? เป็นมติผิด เมื่อไม่รวมการเติบโตของประชากรเป็นหนึ่งในต้นฉบับเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษ ( MDG ; แนะนำในความมุ่งหมาย )เราต้องไปถามที่อยู่เหล่านี้โดยการตรวจสอบประวัติของประชากรของโลกและการสำรวจการเปลี่ยนแปลงประชากรที่มีลักษณะประเทศที่มีรายได้สูงของวันนี้ และเพิ่มรายได้ต่ำ - และประเทศได้เป็นอย่างดี เรายังพิจารณาจำนวนประชากรที่เตรียมไว้สำหรับอนาคต ก่อนหันมาสนใจของเราความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างการเติบโตของประชากรและการพัฒนาเศรษฐกิจความสัมพันธ์นี้จะดูทั้งในระดับภาพรวมและระดับของครอบครัวแต่ละการตัดสินใจเกี่ยวกับวิธีการหลายเด็กมี เราสรุปได้โดยการตรวจทานตัวเลือกประเทศเผชิญในการใฝ่หานโยบายเพื่อ จำกัด ขนาดของประชากร