1. LifeJacques Maritain was born on

1. Life

Jacques Maritain was born on November 18, 1882 in Paris. The son of Paul Maritain, a prominent lawyer, and Geneviève Favre, daughter of the French statesman, Jules Favre, Jacques Maritain studied at the Lycée Henri IV (1898-99) and at the Sorbonne, where he prepared a licence in philosophy (1900-1901) and in the natural sciences (1901-1902). He was initially attracted to the philosophy of Spinoza. Largely at the suggestion of his friend, the poet (and, later, religious thinker) Charles Péguy, he attended lectures by Henri Bergson at the Collège de France (1903-1904) and was briefly influenced by Bergson's work.

In 1901, Maritain met Raïssa Oumansoff, a fellow student at the Sorbonne and the daughter of Russian Jewish immigrants. Both were struck by the spiritual aridity of French intellectual life and made a vow to commit suicide within a year should they not find some answer to the apparent meaninglessness of life. Bergson's challenges to the then-dominant positivism sufficed to lead them to give up their thoughts of suicide, and Jacques and Raïssa married in 1904. Soon thereafter, through the influence of the writer Léon Bloy, both Maritains sought baptism in the Roman Catholic Church (1906).

Maritain received his agrégation in philosophy in 1905 and, late in 1906, Jacques and Raïssa left for Heidelberg, where Jacques continued his studies in the natural sciences. They returned to France in the summer of 1908, and it was at this time that the Maritains explicitly abandoned bergsonisme and Jacques began an intensive study of the writings of Thomas Aquinas.

In 1912, Maritain became professor of philosophy at the Lycée Stanislaus, though he undertook to give lectures at the Institut Catholique de Paris. He was named Assistant Professor at the Institut Catholique (attached to the Chair of the History of Modern Philosophy) in 1914. (He became full Professor in 1921 and, in 1928, was appointed to the Chair of Logic and Cosmology, which he held until 1939.)

In his early philosophical work (e.g., "La science moderne et la raison," 1910, and La philosophie bergsonienne, 1913), Maritain sought to defend Thomistic philosophy from its Bergsonian and secular opponents. Following brief service in the first world war, Maritain returned to teaching and research. The focus of his philosophical work continued to be the defense of Catholicism and Catholic thought (e.g., Antimoderne [1922], Trois réformateurs — Luther, Descartes, Rousseau [1925], and Clairvoyance de Rome par les auteurs du ‘Pourquoi Rome a parlé’ (J. Maritain et D. Lallement) [1929]), but Maritain also prepared some introductory philosophical texts (e.g., Éléments de philosophie [2 volumes, 1920-23]) and his interests expanded to include aesthetics (e.g., Art et scholastique, 1921; 2nd ed. 1927).

By the late 1920s, Maritain's attention began to turn to social issues. Although he had some contact with the Catholic social action movement, Action Française, he abandoned it in 1926 when it was condemned by the Catholic Church for its nationalistic and anti-democratic tendencies. Still, encouraged through his friendships with the Russian philosopher Nicholas Berdiaev (beginning in 1924) and Emmanuel Mounier (from 1928), Maritain began to develop the principles of a liberal Christian humanism and defense of natural rights.

Maritain's philosophical work during this time was eclectic, with the publication of books on Thomas Aquinas (1930), on religion and culture (1930), on Christian philosophy (1933), on Descartes (1932), on the philosophy of science and epistemology (Distinguer pour unir ou les degrés du savoir, 1932; 8th ed., 1963) and, perhaps most importantly, on political philosophy. Beginning in 1936, he produced a number of texts, including Humanisme intégral (1936), De la justice politique (1940), Les droits de l'homme et la loi naturelle (1942), Christianisme et démocratie (1943), Principes d'une politique humaniste (1944), La personne et le bien commun (1947), Man and the State (written in 1949, but published in 1951), and the posthumously published La loi naturelle ou loi non-écrite (lectures delivered in August 1950).

Maritain's ideas were especially influential in Latin America and, largely as a result of the ‘liberal’ character of his political philosophy, he increasingly came under attack from both the left and the right, in France and abroad. Lectures in Latin America in 1936 led to him being named as a corresponding member of the Brazilian Academy of Letters, but also to being the object of a campaign of vilification.

By the early 1930s Maritain was an established figure in Catholic thought. He was already a frequent visitor to North America and, since 1932, had come annually to the Institute of Mediaeval Studies in Toronto (Canada) to give courses of lectures. With the outbreak of war at the end of 1939, Maritain decided not to return to France. Following his lectures in Toronto at the beginning of 1940, he moved to the United States, teaching at Princeton University (1941-42) and Columbia (1941-44).

Maritain remained in the United States during the war, where he was active in the war effort (recording broadcasts destined for occupied France and contributing to the Voice of America). He also continued to lecture and publish on a wide range of subjects — not only in political philosophy, but in aesthetics (e.g., Art and Poetry, 1943), philosophy of education, and metaphysics (De Bergson à St Thomas d'Aquin, 1944). Following the liberation of France in the summer of 1944, he was named French ambassador to the Vatican, serving until 1948, but was also actively involved in drafting the United Nations Universal Declaration of Human Rights (1948).

In the spring of 1948, Maritain returned to Princeton as Professor Emeritus, though he also lectured at a number of American universities (particularly at the University of Notre Dame and the University of Chicago), and frequently returned to France to give short courses in philosophy — notably at ‘L'Eau vive,’ in the town of Soisy, near Paris. During this time, in addition to his work in political philosophy (cf. above, as well as Le philosophe dans la cité, 1960), Maritain published on aesthetics (Creative Intuition in Art and Poetry, 1953), religion (Approches de Dieu, 1953), moral philosophy (Neuf leçons sur les notions premières de la philosophie morale, 1951; La philosophie morale, 1960), and the philosophy of history (On the Philosophy of History, 1957).

In 1960, Maritain and his wife returned to France. Following Raïssa's death later that year, Maritain moved to Toulouse, where he decided to live with a religious order, the Little Brothers of Jesus. During this time he wrote a number of books, the best-known of which was Le paysan de la Garonne (a work sharply critical of post-Vatican Council reforms), published in 1967. In 1970, he petitioned to join the order, and died in Toulouse on April 28, 1973. He is buried alongside Raïssa in Kolbsheim (Alsace) France.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. ชีวิตJacques Maritain เกิด 18 พฤศจิกายน 1882 ในปารีส บุตรชายของ Paul Maritain ทนายความโดดเด่น และ Geneviève Favre ลูกสาวของรัฐบุรุษฝรั่งเศส ชูลส์ Favre, Jacques Maritain ศึกษา Lycée Henri IV (1898-99) และ ที่ มหา ที่เขาเตรียมใบอนุญาต ในปรัชญา (1900-1901) และศาสตร์ธรรมชาติ (1901-1902) เขาเริ่มดูดของคสปิโนซา ส่วนใหญ่ที่แนะนำของเพื่อนของเขา กวี (กับ ต่อ ศาสนา thinker) ชาร์ลส์ Péguy เขาร่วมบรรยาย โดย Henri งรีแบร์กซองที่ Collège เดอฟรองซ์ (1903-1904) และได้รับอิทธิพลจากงานของงรีแบร์กซองสั้น ๆ ใน 1901, Maritain พบ Raïssa Oumansoff นักเรียนเพื่อนมหาและลูกสาวของผู้อพยพชาวยิวรัสเซีย ทั้งสองมีหลง โดย aridity จิตวิญญาณของฝรั่งเศสทางปัญญา และทำคำปฏิญาณเพื่อฆ่าตัวตายภายในหนึ่งปีควรจะไม่พบคำตอบบาง meaninglessness ชัดเจนของชีวิต ความท้าทายของงรีแบร์กซองเพื่อ positivism นั้นตัวกลางจะทำให้ค่าของความคิดฆ่าตัวตาย และ Jacques และ Raïssa แต่งงานในปี 2447 เร็ว ๆ นี้หลังจากนั้น โดยใช้อิทธิพลของผู้เขียน Léon Bloy, Maritains ทั้งสองขอรับบัพติศมาในโบสถ์โรมันคาทอลิก (1906)Maritain รับ agrégation ของเขาในปรัชญา พ.ศ. 2448 สมัย และ ใน 1906, Jacques และ Raïssa ซ้ายสำหรับไฮเดลเบิร์ก ที่ Jacques ต่อเขาศึกษาด้านวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ พวกเขากลับไปฝรั่งเศสในช่วงฤดูร้อนของค.ศ. 1908 และก็ในเวลานี้ว่า Maritains การแข่งขัน bergsonisme ชัดเจน และ Jacques เริ่มการศึกษาแบบเร่งรัดของงานเขียนของ Thomas อไควนัสในซาวน่า Maritain เป็น ศาสตราจารย์ด้านปรัชญาที่สแตนนิสลอวส์ Lycée ว่าเขา undertook ให้บรรยายสถาบัน Catholique เดอปารีส เขาได้ชื่อว่าผู้ช่วยศาสตราจารย์ที่ Catholique สถาบัน (กับเก้าอี้ประวัติศาสตร์สมัยใหม่ปรัชญา) ใน 1914 (เขาเป็น ศาสตราจารย์เต็มในปี 1921 และ ใน 1928 ถูกแต่งตั้งเก้าอี้ตรรกะและจักรวาล ซึ่งเขาจัดขึ้นจนถึง 1939)ในการทำงานปรัชญาของเขาก่อน (เช่น, "ลาวิทยาศาสตร์ออมโมเดิร์น et la raison, " 1910 ลา philosophie bergsonienne ค.ศ. 1913 และ), Maritain พยายามที่จะปกป้องปรัชญา Thomistic จาก Bergsonian ความฝ่ายตรงข้ามทางโลก ต่อบริการโดยสังเขปในสงครามโลกครั้งหนึ่ง Maritain กลับไปสอนและวิจัย จุดเน้นของงานปรัชญาของเขาต่อให้ ป้องกันคิดคาทอลิกและคาทอลิก (เช่น Antimoderne [1922], réformateurs ทรอยส์ — ลูเธอร์ Descartes, Rousseau [1925], และญาณทิพย์เดอโรมพาร์เลส auteurs du 'Pourquoi โรม parlé' (J. Maritain และ D. Lallement) [1929]), แต่ Maritain พร้อมบางข้อปรัชญาเกริ่นนำ (เช่น Éléments เด philosophie [2 ไดรฟ์ 1920-23]) และสนใจของเขาขยายเพื่อรวมความสวยงาม (เช่น ศิลปะ et scholastique, 1921 2 อุตสาหกรรมมหาบัณฑิต 1927)โดยปลายปี 1920 ความสนใจของ Maritain เริ่มเปิดประเด็นทางสังคม ถึงแม้ว่าเขามีการเคลื่อนไหวการกระทำทางสังคมคาทอลิก ดำเนินการสมาคม ติดต่อบางเขาละทิ้งมันใน 1926 เมื่อมันถูกประณาม โดยคริสตจักรคาทอลิกสำหรับแนวโน้มของ nationalistic และต่อต้านประชาธิปไตย ยังคง สนับสนุนผ่านมิตรภาพของเขากับนักปราชญ์รัสเซีย Berdiaev นิโคลัส (จุดเริ่มต้นใน 1924) และ Emmanuel Mounier (จาก 1928), Maritain เริ่มพัฒนาหลักมนุษยนิยมคริสเตียนเสรีและป้องกันสิทธิธรรมชาติงานปรัชญาของ Maritain ในช่วงเวลานี้ถูกผสมผสาน มีการเผยแพร่หนังสือ Thomas อไควนัส (1930), ศาสนาและวัฒนธรรม (1930), บน (1933), ปรัชญาคริสเตียนใน Descartes (1932), ในปรัชญาวิทยาศาสตร์และญาณวิทยา (Distinguer เท unir ou les degrés du savoir, 1932 อุตสาหกรรมมหาบัณฑิต 8, 1963) และ ทีสำคัญที่สุด ในปรัชญาการเมือง เขาเริ่มต้นในค.ศ. 1936 ผลิตจำนวนข้อความ รวม Humanisme intégral (ค.ศ. 1936), เดอลายุติธรรม politique (1940) เลส droits de l'homme et la loi naturelle (ปี 1942), Christianisme et démocratie (1943), Principes d'une politique humaniste (1944), ลา personne ร้อยเอ็ดเลอเบียน commun (1947), คน และรัฐ (เขียนใน 1949 แต่ใน 1951), และการเผยแพร่ posthumously ลาลอย naturelle ou ลอยไม่-écrite (บรรยายจัดส่งในเดือน 1950 สิงหาคม)ความคิดของ Maritain ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งทรงอิทธิพลในละติน และ เนื่องจากอักขระ 'เสรีนิยม' ของปรัชญาการเมืองของเขา เขาขึ้นมาภายใต้การโจมตีจากด้านซ้ายและด้านขวา ในประเทศฝรั่งเศสและต่างประเทศ บรรยายในสหรัฐอเมริกาในค.ศ. 1936 นำเขามีชื่อเป็นสมาชิกของสถาบันบราซิลตัวอักษรที่สอดคล้องกัน แต่ยังเป็น ของ vilification ส่งเสริมการขายโดยช่วงต้น 1930 Maritain ได้การขึ้นรูปในคาทอลิกคิด เขาอยู่แล้วผู้เยี่ยมชมบ่อยไปอเมริกาเหนือ และ ตั้งแต่ปี 1932 มาเป็นประจำทุกปีเพื่อสถาบัน Mediaeval การศึกษาในโตรอนโต (แคนาดา) เพื่อให้หลักสูตรของการบรรยาย มีการระบาดของสงครามจบ 1939, Maritain ตัดสินใจไม่กลับไปยังฝรั่งเศส ต่อไปนี้เขาบรรยายในโตรอนโตที่ 1940 เขาย้ายไปสหรัฐอเมริกา สอนที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน (1941-42) และโคลัมเบีย (1941-44)Maritain อยู่ในสหรัฐอเมริกาในระหว่างสงคราม ที่กำลังใช้งานอยู่ในพยายามสงคราม (บันทึกออกอากาศที่กำหนดสำหรับฝรั่งเศสครอบครองและให้เกิดเสียงของอเมริกา) เขายังต่อการบรรยาย และเผยแพร่ในหลากหลายหัวข้อซึ่งไม่เพียงแต่ ในปรัชญาการเมือง แต่ ในความสวยงาม (เช่น ศิลปะและบทกวี 1943), ปรัชญาและการศึกษา อภิปรัชญา (เดงรีแบร์กซองเซ็ต St Thomas d'Aquin, 1944) ต่อการปลดปล่อยฝรั่งเศสในฤดูร้อน 1944 เขาชื่อว่าราชทูตฝรั่งเศสของคุณวาติกัน ให้บริการจนถึงค.ศ. 1948 แต่ยังมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในร่างสหประชาชาติปฏิญญาสากลของสิทธิมนุษยชน (ค.ศ. 1948)ในฤดูใบไม้ผลิค.ศ. 1948, Maritain กลับไปปรินซ์ตันเป็นศาสตราจารย์กิตติคุณ แม้ว่าเขายัง lectured ที่มหาวิทยาลัยอเมริกัน (โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มหาวิทยาลัยดามและมหาวิทยาลัยชิคาโก), และมักจะกลับไปฝรั่งเศสเพื่อให้หลักสูตรระยะสั้นในปรัชญา — ยวดที่ 'L'Eau เว ในเมือง Soisy ใกล้ปารีส ในช่วงเวลานี้ นอกเหนือจากงานของเขาในปรัชญาการเมือง (cf. เหนือ และเลอ philosophe dans la cité, 1960), Maritain เผยแพร่เมื่อสุนทรียศาสตร์ (สร้างสรรค์สัญชาตญาณในศิลปะและบทกวี 1953), ศาสนา (Approches de Dieu, 1953), ปรัชญาศีลธรรม (Neuf leçons ซูร์เลสกำลัง premières เดอลา philosophie ขวัญ 1951 ลา philosophie ขวัญ 1960), ปรัชญาประวัติศาสตร์ (ในเดอะปรัชญาประวัติศาสตร์ 1957)ใน 1960, Maritain และภรรยาของเขากลับสู่ฝรั่งเศส ต่อไปนี้หลังปีตายของ Raïssa, Maritain ย้ายไปตูลูส ที่เขาตัดสินใจที่จะอยู่กับการศาสนา พี่น้องน้อย ๆ ของพระเยซู ในช่วงเวลานี้เขาเขียนจำนวนหนังสือ ความงามที่ถูก paysan เลอ de la Garonne (งานสำคัญอย่างรวดเร็วของการปฏิรูปสภาวาติกันที่หลัง), เผยแพร่ในค.ศ. 1967 ใน 1970 เขาอัคบายานเข้าใบสั่ง และตายในตูลูสใน 28 เมษายน 1973 เขาถูกฝังอยู่ข้าง Raïssa ในประเทศฝรั่งเศส Kolbsheim (Alsace)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. ชีวิตฌาค Maritain เกิดเมื่อวันที่ 18 พฤศจิกายน 1882 ในกรุงปารีส ลูกชายของพอล Maritain เป็นทนายความที่โดดเด่นและGeneviève Favre ลูกสาวของรัฐบุรุษฝรั่งเศส, จูลส์ Favre ฌาค Maritain ศึกษาที่Lycée Henri IV (1898-1899) และที่ Sorbonne ที่เขาจัดทำใบอนุญาตในปรัชญา (1900 -1901) และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ (1901-1902) เขาถูกดึงดูดแรกปรัชญาของสปิโนซา ส่วนใหญ่คำแนะนำของเพื่อนของเขากวี (และต่อมานักคิดทางศาสนา) ชาร์ลส์Péguyเขาเข้าร่วมบรรยายโดยอองรี Bergson ที่วิทยาลัย de France (1903-1904) และเป็นเวลาสั้น ๆ ที่ได้รับอิทธิพลจากการทำงานของ Bergson. ในปี 1901 พบ Maritain Raissa Oumansoff, เพื่อนนักเรียนที่ Sorbonne และลูกสาวของผู้อพยพชาวยิวรัสเซีย ทั้งสองถูกตีด้วยความแห้งแล้งทางจิตวิญญาณของชีวิตทางปัญญาฝรั่งเศสและให้คำมั่นว่าจะฆ่าตัวตายภายในหนึ่งปีพวกเขาควรจะได้หาคำตอบให้กับความหมายที่ชัดเจนของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง ความท้าทายที่จะ Bergson positivism แล้วที่โดดเด่นพอเพียงที่จะนำพวกเขาที่จะให้ขึ้นความคิดของพวกเขาจากการฆ่าตัวตายและฌาคส์และ Raissa แต่งงานกันในปี 1904 หลังจากนั้นไม่นานผ่านอิทธิพลของนักเขียนLéon Bloy ทั้ง Maritains ขอบัพติศมาในคริสตจักรโรมันคาทอลิค ( 1906). Maritain รับagrégationของเขาในปรัชญาในปี 1905 และในช่วงปลายปี 1906 และฌาค Raissa เหลือไฮเดลเบิร์กที่ฌาคส์ยังคงศึกษาอยู่ในวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ พวกเขากลับไปยังประเทศฝรั่งเศสในช่วงฤดูร้อนของปี 1908 และมันก็เป็นช่วงเวลาที่ Maritains ทอดทิ้งอย่างชัดเจน bergsonisme ฌาคส์เริ่มศึกษาอย่างเข้มข้นของงานเขียนของโทมัสควีนาส. ในปี 1912 Maritain เป็นอาจารย์ของปรัชญาที่Lycéeสตานิสลแม้ว่าเขา รับหน้าที่ให้การบรรยายที่สถาบัน Catholique เดอปารีส เขาถูกเสนอชื่อผู้ช่วยศาสตราจารย์ที่สถาบัน Catholique (ติดอยู่กับเก้าอี้ของประวัติศาสตร์สมัยใหม่ปรัชญา) ในปี 1914 (เขากลายเป็นศาสตราจารย์เต็มรูปแบบในปี 1921 และในปี 1928 ได้รับการแต่งตั้งให้เก้าอี้ของลอจิกและจักรวาลวิทยาซึ่งเขาจนกระทั่ง 1939) ในปรัชญาการทำงานของเขาในช่วงต้น (เช่น "ลาวิทยาศาสตร์สมัยใหม่และลา raison" 1910 และ La Philosophie bergsonienne, 1913), Maritain พยายามที่จะปกป้องปรัชญา Thomistic จาก Bergsonian และฝ่ายตรงข้ามของโลก ต่อไปนี้ให้บริการช่วงสั้น ๆ ในสงครามโลกครั้งแรก Maritain กลับไปที่การเรียนการสอนและการวิจัย จุดสำคัญของปรัชญาการทำงานของเขายังคงเป็นการป้องกันของศาสนาคริสต์นิกายคาทอลิกและความคิด (เช่น Antimoderne [1922] Trois réformateurs - ลูเทอร์ Descartes รูสโซส์ [1925] และตาทิพย์เดอโรมตราไว้หุ้นละ les เค้า du 'Pourquoi โรม Parle' (เจดีเอ Maritain Lallement) [1929]) แต่ยังเตรียม Maritain บางตำราปรัชญาเบื้องต้น (เช่นองค์ประกอบเด Philosophie [2 เล่ม 1920-1923]) และความสนใจของเขาขยายไปถึงความสวยงาม (เช่นศิลปะและ scholastique 1921. 2nd ed. 1927) โดยปลาย 1920s ความสนใจ Maritain เริ่มที่จะหันไปประเด็นทางสังคม แม้ว่าเขาจะมีการติดต่อบางคนที่มีการเคลื่อนไหวการกระทำคาทอลิกสังคมกรรมFrançaiseเขาทิ้งไว้ในปี 1926 เมื่อมันถูกประณามจากคริสตจักรคาทอลิกแนวโน้มชาตินิยมและต่อต้านประชาธิปไตย ยังคงได้รับการสนับสนุนผ่านมิตรภาพของเขากับนักปรัชญารัสเซียนิโคลัส Berdiaev (เริ่มต้นในปี 1924) และเอ็มมานู Mounier (จาก 1928), Maritain เริ่มพัฒนาหลักการของความเห็นอกเห็นใจคริสเตียนเสรีนิยมและการป้องกันของสิทธิตามธรรมชาติ. ปรัชญาการทำงาน Maritain ในช่วงเวลานี้คือการผสมผสาน ที่มีการตีพิมพ์หนังสือเกี่ยวกับโทมัสควีนาส (1930) ในศาสนาและวัฒนธรรม (1930) ปรัชญาคริสเตียน (1933) เมื่อวันที่ Descartes (1932) ในปรัชญาของวิทยาศาสตร์และญาณวิทยา (Distinguer เท Unir ou les degrés du Savoir 1932; เอ็ด 8, 1963) และบางทีสิ่งที่สำคัญที่สุดในปรัชญาทางการเมือง. จุดเริ่มต้นในปี 1936 เขาผลิตจำนวนข้อความรวมทั้ง Humanisme หนึ่ง (1936) เดอลายุติธรรม politique (1940), Les Droits de l'homme et ลากัซธรรมชาติ (1942) christianisme et Democratie (1943) Principes d ' กระจัดกระจาย politique humaniste (1944) ลา personne เอตเลอ bien COMMUN (1947) คนและรัฐ (เขียนในปี 1949 แต่การตีพิมพ์ในปี 1951) และตีพิมพ์ลาลอย Naturelle อูลอยที่ไม่ใช่écrite (บรรยายส่งในสิงหาคม 1950 ). ความคิด Maritain ของผู้มีอิทธิพลโดยเฉพาะอย่างยิ่งในละตินอเมริกาและส่วนใหญ่เป็นผลมาจากตัวละคร 'เสรี' ปรัชญาการเมืองของเขามากขึ้นมาภายใต้การโจมตีจากทั้งทางซ้ายและขวาในประเทศฝรั่งเศสและต่างประเทศ การบรรยายในละตินอเมริกาในปี 1936 ทำให้เขาถูกเสนอชื่อเป็นหนึ่งในสมาชิกที่สอดคล้องกันของบราซิลฉบับราชบัณฑิตยสถาน แต่ยังจะเป็นเป้าหมายของการรณรงค์ให้ร้าย. โดยในช่วงต้นทศวรรษที่ 1930 Maritain เป็นร่างขึ้นในความคิดคาทอลิก แล้วเขาเป็นผู้เข้าชมบ่อยไปยังทวีปอเมริกาเหนือและตั้งแต่ปี 1932 มาเป็นประจำทุกปีเพื่อให้สถาบันการศึกษายุคกลางในโตรอนโต (แคนาดา) เพื่อให้หลักสูตรของการบรรยาย กับการระบาดของสงครามในตอนท้ายของ 1939, Maritain ตัดสินใจที่จะไม่กลับไปฝรั่งเศส ต่อไปนี้การบรรยายของเขาในโตรอนโตที่จุดเริ่มต้นของปี 1940 เขาย้ายไปยังประเทศสหรัฐอเมริกา, การเรียนการสอนที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน (1941-1942) และโคลัมเบีย (1941-1944). Maritain ยังคงอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกาในช่วงสงครามที่เขากำลังทำงานอยู่ใน สงคราม (บันทึกการออกอากาศ destined สำหรับฝรั่งเศสครอบครองและเอื้อต่อการเสียงของอเมริกา) เขายังคงไปบรรยายและเผยแพร่เกี่ยวกับความหลากหลายของอาสาสมัคร - ไม่เพียง แต่ในปรัชญาการเมือง แต่ในความงาม (เช่นศิลปะและบทกวี, 1943), ปรัชญาของการศึกษาและอภิปรัชญา (เด Bergson àเซนต์โทมั d'Aquin 1944 ) ต่อไปนี้การปลดปล่อยของฝรั่งเศสในช่วงฤดูร้อนปี 1944 เขาถูกเสนอชื่อเอกอัครราชทูตฝรั่งเศสวาติกันนานจนกระทั่งปี 1948 แต่ก็ยังมีส่วนร่วมในการจัดทำร่างปฏิญญาสากลของสหประชาชาติสิทธิมนุษยชน (1948). ในฤดูใบไม้ผลิ 1948, Maritain กลับไปพรินซ์ตันเป็นศาสตราจารย์กิตติคุณแม้ว่าเขายังแสดงปาฐกถาที่จำนวนของมหาวิทยาลัยอเมริกัน (โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มหาวิทยาลัย Notre Dame และมหาวิทยาลัยชิคาโก) และบ่อยครั้งกลับไปยังประเทศฝรั่งเศสเพื่อให้หลักสูตรระยะสั้นในปรัชญา - สะดุดตาที่ 'L'Eau Vive 'ในเมือง Soisy ใกล้กรุงปารีส ในช่วงเวลานี้นอกเหนือจากการทำงานของเขาในปรัชญาการเมือง (cf ข้างต้นเช่นเดียวกับ Le philosophe dans La Cite, 1960) Maritain เผยแพร่บนความงาม (ปรีชาสร้างสรรค์ในงานศิลปะและบทกวี 1953) ศาสนา (approches เดอพยาบาล, 1953), ปรัชญา (Neuf Leçons sur les พัฒนาการรอบปฐมทัศน์ de la Philosophie กำลังใจในการทำงาน, 1951. ลาขวัญกำลังใจ Philosophie, 1960) และปรัชญาของประวัติศาสตร์ (ในปรัชญาประวัติศาสตร์ 1957) ในปี 1960, Maritain และภรรยาของเขากลับไป ฝรั่งเศส หลังการตายของ Raissa ปีต่อมาย้ายไป Maritain ตูลูสที่เขาตัดสินใจที่จะอยู่กับศาสนา, บราเดอร์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของพระเยซู ในช่วงเวลานี้เขาเขียนหนังสือที่ดีที่สุดที่รู้จักกันซึ่งเป็น Le Paysan de la Garonne (การทำงานอย่างรวดเร็วที่สำคัญของการโพสต์การปฏิรูปสภาวาติกัน) ที่ตีพิมพ์ในปี 1967 ในปี 1970 เขากระทรวงมหาดไทยที่จะเข้าร่วมการสั่งซื้อและ เสียชีวิตในตูลูสเมื่อวันที่ 28 เมษายน 1973 เขาถูกฝังอยู่ข้างใน Raissa Kolbsheim (ฝรั่งเศส) ฝรั่งเศส

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . ชีวิต

จาคมารีแตงเกิดเมื่อวันที่ 18 พฤศจิกายน ค.ศ. 1880 ในปารีส ลูกชายของพอล มารีแตง เป็นทนายความที่โดดเด่น และ genevi è ve Favre , ลูกสาวของรัฐบุรุษฝรั่งเศสจูลส์ Favre , Jacques มารีแตงเรียน lyc é e Henri IV ( 1898-99 ) และที่ซอร์บอนน์ ซึ่งเขาเตรียมใบอนุญาตในปรัชญา ( 1900-1901 ) และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ ( 1901-1902 )เขาเริ่มสนใจปรัชญาของสปิโนซา . ไปตามคำแนะนำของเพื่อนกวี ( และต่อมา ศาสนา นักคิด ) Charles P . . . เขาเข้าร่วมบรรยาย โดย อองรี แบร์ซงที่ coll è ge de France ( 1903-1904 ) และอิทธิพลจากเบิร์กสันสั้น ๆของงาน

ใน 1901 , มารีแตงเจอ ราไต SSA oumansoff เพื่อนนักศึกษาที่ Sorbonne และลูกสาวของผู้อพยพชาวยิวจากรัสเซียทั้งสองถูกประหารด้วยแห้งจิตวิญญาณของชีวิตทางปัญญาฝรั่งเศสและสาบานที่จะฆ่าตัวตายภายในหนึ่งปีจะไม่หาคำตอบที่ชัดเจนกับการไร้ความหมายของชีวิต เบิร์กสันมันท้าทายแล้วเด่น Positivism ศักยภาพที่จะนำพวกเขาให้ขึ้นความคิดของการฆ่าตัวตาย และฌาราไต SSA แต่งงานใน 1904 . ไม่นานหลังจากนั้นผ่านอิทธิพลของé l นักเขียนใน bloy ทั้ง maritains ขอการล้างบาปในโบสถ์โรมันคาทอลิก ( 1906 ) .

มารีแตงได้รับของเขา . . . . gation ในปรัชญาใน 1905 และปลายในปี 1906 ฌาราไต SSA ไป Heidelberg ที่ Jacques ต่อการศึกษาของเขาในวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ พวกเขากลับไปที่ฝรั่งเศสในฤดูร้อน 1908และมันเป็นช่วงเวลาที่ maritains อย่างชัดเจนและทิ้ง bergsonisme ฌาเริ่มศึกษาจากงานเขียนของ โธมัส อไควนัส

ใน 1912 , มารีแตงเป็นศาสตราจารย์ของปรัชญาที่ lyc é e สตานิสลอส แต่เขารับปากจะให้บรรยายที่สถาบัน catholique เดอปารีสเขาชื่อ อาจารย์ผู้ช่วยที่สถาบัน catholique ( ติดกับเก้าอี้ของประวัติศาสตร์ของปรัชญาสมัยใหม่ ) ในปี 1914 . ( เขาเป็นศาสตราจารย์เต็มใน 2464 และ ใน 1928 , ได้รับการแต่งตั้งให้เก้าอี้ของตรรกะและจักรวาลวิทยาซึ่งเขาจัดขึ้นจนถึงค.ศ. )

ในปรัชญาการทำงานของเขาก่อน ( เช่น " ศาสตร์ฝรั่งเศส และ ลา เหตุผลว่า " 1910 และลา ฟิลอซอฟี bergsonienne 1913 )