Mae stood and held his arms. "Jimmy

Mae stood and held his arms. "Jimmy, if they get really sick, we
don't have the money for a doctor."
"If you send them away, this has all been for nothing," he said
angrily. "It means that we lost." He shook Mae's arms off. "I made
a promise to Jay, do you understand? I promised that we would
never send him away."
Without another word, he turned and walked across the
freezing room and out of the door.
Later that afternoon, he stood at the wooden counter of the
Newark relief office. An unsmiling woman counted out twelve
dollars and eighty cents, which she placed in a white envelope.
Jim's hand shook as he signed for the money, trying not to blame
himself for what he had done. Ashamed, he put the envelope into
his pocket.
He pushed his way through the unhappy crowd. They were
lawyers and dock workers, teachers and factory workers. Bankers
and builders. Now, unable to earn money themselves, they were
here to receive money from the state. Some were so ashamed that,
like Jim, they looked only at the floor. Others looked straight
ahead with empty stares.
After Jim crossed the river to Manhattan, he walked past all the
homeless people in the city who seemed to have no hope. The
story was the same everywhere: No work. No money.
At last, Jim reached the streets around Madison Square Garden.
There were no bright lights now, no people in expensive clothes
waiting outside. Instead, homeless people searched for anything
they could use.
Jim went to the familiar side door. The sign for the next fight
showed two boxers standing with gloves up. Jim remembered
when his picture had been on signs like this. He remembered the
fight with Tuffy Griffiths, the dream of that night when the future
looked bright for Jim Braddock.
But then another, less happy memory came to mind—the fight
24
against Tommy Loughran. It was July 1929—-just four months
before the Crash. Jim was fighting for the title of light
heavyweight champion, but it was the fight that turned Braddock
into a boxer of "failed promise."
The New York crowd had wanted Braddock to win, and the
fight had started well, too. But things changed in the second
round. Loughran began to dance around the ring, dodging
Braddock's punches easily. He had discovered Braddock's biggest
weakness—no left-hand punch.
In the rest of the fight, Braddock had hit the champion with a
few good punches, but it wasn't enough. The judges all decided
that Loughran was the winner. The newspapers weren't kind to
Braddock, who had looked slow in the last three rounds. His
dream of winning the title seemed to be at an end.
Now, years later, Jim stood in the shadows in Madison Square
Garden and said the same words that he had said after the
Loughran fight: "I don't know what went wrong."
He opened the side door and started up the stairs. The climb
to the Madison Square Garden boxing club was the hardest of his
life. The club was a place where the rich money-makers of New
York's boxing world could relax and do business. It wasn't high
above street level, but it was like another world.
At first, nobody noticed as Jim Braddock walked into the
smoky room. He went up to two men in the center of the room.
"Mr. Allen . . . Phil. . ."
The men looked up at the fighter. Others noticed and
conversations around the room died. Jim cleared his throat.
"I'm here because we can't afford to pay the heating bills. We
had to send our kids away . . . I just need enough money to get
my children back." Jim took off his hat and stretched it out.
The whole room was silent now. Mr. Allen put his hand in his
pocket. "Sure, Jim." He placed a few coins into Jim's hat.
"Thank you," replied Jim. Then he offered his hat to the others

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม่ยืนอยู่และถือแขนของเขา "จิมมี่ถ้าพวกเขาได้รับการป่วยจริงๆเรา
ไม่ได้มีเงินสำหรับแพทย์. "
"ถ้าคุณส่งพวกเขาออกไปนี้ได้รับทั้งหมดเพื่ออะไร" เขากล่าว
ด้วยความโกรธ "มันหมายความว่าเราหายไป." เขาส่ายแขนของแม่ออก "ฉันทำ
สัญญากับเจย์คุณไม่เข้าใจ? ฉันสัญญาว่าเราจะ
ไม่ส่งเขาไป. "
โดยไม่มีคำอื่นเขาหันหลังกลับและเดินข้าม
ห้องแช่แข็งและออกจากประตู.
ต่อมาในบ่ายวันนั้นเขายืนอยู่ที่ไม้ เคาน์เตอร์ของ
สำนักงานบรรเทานวร์ก ผู้หญิงที่ยิ้มออกมานับสิบสอง
เหรียญสิบเซ็นต์ซึ่งเธออยู่ในซองจดหมายสีขาว.
จิมมือสั่นในขณะที่เขาเซ็นสัญญากับเงินที่พยายามที่จะไม่ตำหนิ
ตัวเองสำหรับสิ่งที่เขาทำ ละอายใจที่เขาใส่ซองจดหมายลงใน
กระเป๋าของเขา.
เขาผลักทางของเขาผ่านฝูงชนที่ไม่มีความสุข พวกเขาเป็น
ทนายและคนงานท่าเรือครูและคนงานในโรงงาน ธนาคาร
และผู้สร้าง ตอนนี้ไม่สามารถที่จะได้รับเงินตัวเองพวกเขา
ที่นี่จะได้รับเงินจากรัฐ บางคนละอายใจเพื่อให้
เหมือนจิมพวกเขามองเฉพาะที่พื้น อื่น ๆ มองตรง
ไปข้างหน้าด้วยจ้องที่ว่างเปล่า.
หลังจากที่จิมข้ามแม่น้ำแมนฮัตตันที่เขาเดินผ่านทุก
คนไม่มีที่อยู่อาศัยในเมืองที่ดูเหมือนจะไม่มีความหวัง
เรื่องที่เหมือนกันทุกที่ทำงานไม่มี ไม่มีเงิน.
ในที่สุดจิมถึงถนนรอบ Madison Square Garden.
ไม่มีไฟสว่างตอนนี้คนในเสื้อผ้าราคาแพง
รออยู่ข้างนอก แต่คนที่ไม่มีที่อยู่อาศัยหาสิ่งที่
พวกเขาสามารถใช้.
จิมเดินไปที่ประตูด้านข้างที่คุ้นเคย เข้าสู่ระบบการต่อสู้ต่อไป
แสดงให้เห็นว่านักมวยทั้งสองยืนอยู่กับถุงมือขึ้น จิมจำได้ว่า
เมื่อภาพของเขาได้รับสัญญาณเช่นนี้ เขาจำได้ว่า
การต่อสู้กับปอย Griffiths, ความฝันของคืนนั้นเมื่อในอนาคต
ดูสดใสสำหรับจิมแบรดด็อก.
แต่แล้วอีกหน่วยความจำที่มีความสุขน้อยลงมาถึงจิตใจการต่อสู้
24
กับทอมมี่โลห์ มันเป็นกรกฎาคม 1929 - เพียงแค่สี่เดือน
ก่อนที่จะมีความผิดพลาด จิมกำลังต่อสู้สำหรับชื่อเรื่องของแสง
หนาแชมป์ แต่มันก็ต่อสู้ที่เปิดแบรดด็อก
นักมวยเข้ามาของ "สัญญาล้มเหลว."
ฝูงชนนิวยอร์กอยากแบรดด็อกที่จะชนะและ
การต่อสู้ได้เริ่มต้นได้ดีมากเกินไป แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปในสอง
รอบ โลห์เริ่มที่จะเต้นไปรอบ ๆ เวทีหลบ
หมัดแบรดด็อกได้อย่างง่ายดาย เขาได้ค้นพบแบรดด็อกที่ใหญ่ที่สุดของ
ความอ่อนแอไม่มีหมัดซ้ายมือ.
ในส่วนที่เหลือของการต่อสู้แบรดด็อกได้ตีแชมป์กับ
หมัดที่ดีน้อย แต่มันก็ไม่เพียงพอ ผู้พิพากษาทั้งหมดตัดสินใจ
ที่โลห์เป็นผู้ชนะ หนังสือพิมพ์ไม่ได้ใจดีกับ
แบรดด็อกที่ได้ดูช้าในช่วงสามรอบ ของเขา
. ความฝันของการชนะดูเหมือนจะเป็นที่สิ้นสุด
ตอนนี้ปีต่อมาจิมยืนอยู่ในเงามืดในเมดิสันสแควร์
การ์เด้นและพูดคำเดียวกันว่าเขาได้กล่าวว่าหลังจากที่
การต่อสู้โลห์ "ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ผิดพลาดไป . "
เขาเปิดประตูด้านข้างและเริ่มขึ้นบันได ปีนขึ้น
ไปที่เมดิสันสแควร์การ์เด้นมวยสโมสรที่ยากที่สุดของเขา
ชีวิต สโมสรเป็นสถานที่ผลิตเงินที่อุดมไปด้วยของ New
มวยโลกของนิวยอร์กสามารถพักผ่อนและทำธุรกิจ มันไม่ได้สูง
เหนือระดับถนน แต่มันเป็นเหมือนอีกโลกหนึ่ง.
ตอนแรกไม่มีใครสังเกตเห็นขณะที่จิมแบรดด็อกเดินเข้าไปใน
ห้องควัน เขาไปถึงสองคนที่อยู่ในศูนย์กลางของห้อง.
"นายอัลเลน... ฟิล..."
คนมองมาที่รบ สังเกตเห็นอื่น ๆ และ
การสนทนาไปรอบ ๆ ห้องเสียชีวิต จิมล้างลำคอของเขา.
"ฉันมาที่นี่เพราะเราไม่สามารถที่จะจ่ายค่าความร้อน. เรา
มีการส่งเด็กของเราออกไป... ฉันก็ต้องมีเงินมากพอที่จะได้รับ
ลูก ๆ ของฉันกลับ. " จิมถอดหมวกของเขาและยืดออก.
ทั้งห้องเงียบในขณะนี้ นายอัลเลนใส่มือของเขาในของ
กระเป๋า "แน่นอนว่าจิม." เขาวางไว้ไม่กี่เหรียญลงไปในหมวกของจิม.
"ขอบคุณ" จิมตอบ จากนั้นเขาก็นำเสนอหมวกของเขากับคนอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม่ยืนกอดแขนของเขา” จิมมี่ ถ้าเขาป่วยจริงๆเลยเรา
ไม่มีเงินไปหาหมอ "
" ถ้าคุณส่งพวกเขาไป ทั้งหมดนี่หรอก " เขาพูด
ด้วยความโกรธ " มันหมายความว่าเราสูญเสีย . " เขาเขย่าแขนของแม่ ออกไป ฉันทำ
สัญญากับเจย์ คุณเข้าใจมั้ย ? ฉันสัญญาว่าเราจะไม่ส่งเขาไป
.
ไม่มีคำพูดอื่น เขาจึงหันหลังและเดินข้าม
ห้องแช่แข็ง และออกจากประตู
ต่อมาบ่ายวันนั้น เขายืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ไม้
นวร์กบรรเทาสำนักงาน ผู้หญิงที่ไม่ชอบยิ้มนับออกเหรียญ 12
แปดสิบเซนต์ ซึ่งเธออยู่ในซองสีขาว มือผมสั่น
เมื่อเขาเซ็นสัญญากับเงินพยายามที่จะไม่โทษ
ตัวเอง ในสิ่งที่เค้าทำ อาย เขาใส่ซอง

เข้าไปในกระเป๋าของเขาเขาผลักทางของเขาผ่านฝูงชนที่ไม่มีความสุข พวกเขา
ทนายความและคนงานท่าเรือ ครู และคนงานในโรงงาน นายธนาคาร
และผู้สร้าง . ตอนนี้เราไม่สามารถหาเงินเองได้
ที่นี่ได้รับเงินจากรัฐ บางคนอายที่
เหมือนจิม พวกเขามองไปที่พื้น คนอื่นมองตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาเปล่า
.
หลังจากที่จิม ข้ามแม่น้ำในแมนฮัตตันเขาเดินผ่านทุกคน
คนไร้บ้านในเมืองที่ดูเหมือนจะไม่มีความหวัง
เรื่องก็เหมือนกันทุกที่ ไม่ทำงาน ไม่มีเงิน
ในที่สุด จิม ถึงถนนรอบสวนเมดิสันสแควร์
ไม่มีไฟสว่างในตอนนี้ ไม่มีคนเสื้อแพง
รออยู่ข้างนอก แทน คนจรจัด ค้นหา ทุกอย่างที่พวกเขาสามารถใช้
.
จิมไปประตูข้างที่คุ้นเคยสัญญาณสำหรับ
สู้ต่อไปให้นักมวยยืนอยู่กับถุงมือมา จิม จำได้
เมื่อภาพถูกบนป้ายแบบนี้ เขาจำ
สู้กับ tuffy กริฟฟิธส์ ความฝันในคืนนั้นเมื่ออนาคตดูสดใสสำหรับ จิม แบรดด็อค
.
แต่หลังจากนั้นอีก ความจำไม่ดีขึ้นมาสู้กับทอมมี่ Loughran 24

. มันคือกรกฎาคม 2472 . . . แค่ 4 เดือน
ก่อนเกิดอุบัติเหตุ