At some point most alcoholics are h

At some point most alcoholics are hospitalized, either to effect a period of enforced abstinence or to treat one of the complications of alcoholism. The goal of an admission, in addition to treatment of any complications, should be to engage the patient in a psychosocial treatment program, such as AA. Although 4-week inpatient rehabilitation programs were once popular throughout the United States, they have not been shown to increase the chances of long-term abstinence. Questions have been raised as to whether most alcoholics are even capable of understanding the sort of educational program offered during these 4-week stays. Most recently detoxified alcoholics experience a very mild delirium, the “fog,” that may last for weeks. Until this “mental fog” lifts, truly the only new idea that befogged alcoholics may be able to grasp is that if they want to stay sober they should go to 90 meetings in the 90 consecutive days after discharge, starting with a meeting on the day of discharge.
Family and friends should be encouraged to stop “enabling” patients by rescuing them or otherwise shielding them from the consequences of their drinking. Most family and friends hate to see alcoholics suffer, but in alcoholism the experience of consequences is the best, and sometimes the only, effective teacher. Thus when family or friends “protect” alcoholics, they only enable them to stay in denial and continue drinking, thus hastening the alcoholic’s demise. Those family and friends who find it difficult to stop “enabling” may benefit from attendance at Al-Anon, a group for family and friends that is allied with AA.
Three drugs, namely disulfiram, naltrexone, and, possibly, topiramate, may be of some benefit to some patients, but cannot be relied on in the absence of psychosocial methods.
Disulfiram, by inspiring patients with a fear of an “Antabuse” reaction should they drink, may make for enough sober time for patients to benefit from a psychosocial approach. Given the risks associated with disulfiram, cases must be highly selected, and disulfiram should generally not be prescribed to patients who are not committed to sobriety, as they generally end up drinking while taking it. This includes patients who want disulfiram so that they can “dry out” for a few weeks
and recover their health preparatory to resuming drinking, and also patients who are requesting the drug at the behest of others, whether it be a spouse or an employer. The use of disulfiram is discussed in detail in that chapter.
Naltrexone, in a dose of 50 mg daily, may, by reducing craving and damping the reinforcing euphoria of a drink should the patient “slip”, reduce the number of drinking days and increase the chances of abstinence. These effects, however, are modest at best, and may, indeed, in the case of severe alcoholism, be negligible.
Topiramate, in a dose of from 100 to 200 mg, was recently demonstrated, in one double-blind comparison with placebo, to reduce drinking days, and the amount consumed on drinking days, and to increase the number of abstinent days. If these results are replicated, then topiramate will assume a place in the treatment on alcoholism: its effectiveness relative to either disulfiram or naltrexone, however, remains to be seen.
Although the role of the physician in the treatment of alcoholism per se is limited, medical attention to concurrent psychiatric disorders may be critically important. Depression, mania, frequent panic attacks, or schizophrenia may all so incapacitate patients that they are unable to participate in rehabilitative efforts. By relieving patients of the symptoms of the concurrent disorder, the physician may enable them to fully involve themselves in their efforts at sobriety. If medications are used, their purpose must be clearly stated. Many patients fondly hope that taking a medicine will obviate the need for rehabilitative psychosocial work. Such hopes must be dashed; patients must understand clearly that no medicine for alcoholism itself exists. One must not prescribe sedative-hypnotics, including benzodiazepines, to outpatient alcoholics. Although these have a place in the treatment of alcohol withdrawal, as described in that chapter, they are contraindicated for outpatients. Furthermore, when nonhabituating medicines, such as antidepressants or antipsychotics, are prescribed patients must be informed that they cannot get “hooked” on them. It is also prudent to tell patients that some members of AA, lumping nonhabituating and habituating medicines in the same group, frown on taking medication of any sort. Patients therefore should be advised to confine their discussions about medication to their prescribing physician.
During the first few months of abstinence, patients who went through alcohol withdrawal often complain of persisting symptoms, such as insomnia, easy startability, and other autonomic symptoms, and difficulty remembering or thinking clearly. In such cases, patient’s may be reasssured that thes

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในบางจุด สุด alcoholics รับ การมีผลเป็นระยะเวลาบังคับใช้ละเว้น หรือ การรักษาภาวะแทรกซ้อนของโรคพิษสุราเรื้อรังอย่างใดอย่างหนึ่ง เป้าหมายของการเข้าชม นอกเหนือจากการรักษาภาวะแทรกซ้อนใด ๆ ควรจะ มีส่วนร่วมผู้ป่วยในโปรแกรมจิตสังคมบำบัด เช่น AA แม้ว่าจะโปรแกรมฟื้นฟูผู้ป่วยใน 4 สัปดาห์เมื่อนิยมทั่วไทย ไม่เห็นเพื่อเพิ่มโอกาสในการละเว้นระยะยาว คำถามได้ถูกยกใหญ่ alcoholics แสสามารถเข้าใจการเรียงลำดับของการศึกษาโปรแกรมที่นำเสนอในช่วง 4 สัปดาห์เหล่านี้อยู่ Alcoholics detoxified ล่าสุดพบเพ้ออ่อนมาก "หมอก ที่อาจสุดท้ายสำหรับสัปดาห์นี้ จนกว่าหมอกนี้"จิต" ลิฟต์ อย่างแท้จริงความคิดใหม่ที่ befogged alcoholics อาจสามารถที่จะเข้าใจว่า หากพวกเขาต้องการนัดพบ พวกเขาควรไปประชุม 90 ใน 90 วันติดต่อกันหลังจากปล่อย การเริ่มต้น ด้วยการประชุมในวันที่ปล่อยครอบครัวและเพื่อนควรจะส่งเสริมให้หยุด "ทำให้" ผู้ป่วยที่ช่วยเหลือพวกเขา หรือไม่ ป้องกันจากผลกระทบของการดื่ม ครอบครัวและเพื่อน ๆ ส่วนใหญ่เกลียดชังดู alcoholics ประสบ แต่ในโรคพิษสุราเรื้อรัง ประสบการณ์ของผลกระทบที่ดีสุด และบางครั้งเท่านั้น มีประสิทธิภาพครู ดังนั้น เมื่อครอบครัวหรือเพื่อนที่ "ปกป้อง" alcoholics พวกเขาเพียงใช้ในการในการปฏิเสธ และยังคงดื่ม เร่งการตายของแอลกอฮอล์จึง ครอบครัวและเพื่อน ๆ ที่หายากที่จะหยุด "ทำให้" เหล่านั้นอาจได้ประโยชน์จากเข้าร่วมอัลอานนท์ กลุ่มเพื่อนและครอบครัวที่เป็นพันธมิตรกับ AAยาเสพติดสาม คือ disulfiram, naltrexone และ อาจจะ topiramate อาจจะเป็นประโยชน์กับผู้ป่วยบางรายบาง แต่ไม่สามารถเป็นที่พึ่งของจิตสังคมวิธีDisulfiram โดยแรงบันดาลใจผู้ป่วย ด้วยความกลัวของการปฏิกิริยา "Antabuse" ควรดื่ม อาจทำให้เวลาการนัดพบพอสำหรับผู้ป่วยที่ได้รับประโยชน์จากแนวทางจิตวิทยาสังคม รับความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับ disulfiram กรณีต้องสูงเลือก และ disulfiram ควรโดยทั่วไปไม่ได้จะกำหนดให้ผู้ป่วยที่ไม่ได้ตั้งใจ sobriety ตามที่พวกเขามักจบลงในขณะที่การดื่ม ซึ่งรวมถึงผู้ป่วยที่ต้อง disulfiram เพื่อให้พวกเขาสามารถ "แห้ง" กี่สัปดาห์และกู้คืนสุขภาพตรวจกลับมาดื่ม และนอกจากนี้ผู้ป่วยที่กำลังร้องขอยาพจนานุกรมของผู้อื่น ไม่ว่าจะเป็นคู่สมรสหรือนายจ้าง การใช้ disulfiram ได้หารือในรายละเอียดในบทที่, Naltrexone ในปริมาณของ mg 50 วัน พฤษภาคม โดยการลดความอยาก และทำให้หมาด ๆ ภาคภูมิใจเสริมของเครื่องดื่มควร "ลื่น" ผู้ป่วย ลดจำนวนวันที่ดื่ม และเพิ่มโอกาสของการละเว้น ผลกระทบเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม จะเจียมเนื้อเจียมตัวที่ดีที่สุด และ แน่นอน ในกรณีของโรคพิษสุราเรื้อรังรุนแรง อาจเล็กน้อยTopiramate ในปริมาณ 100 มก. 200 ก็เมื่อเร็ว ๆ นี้แสดงให้เห็น ในแบบหนึ่งที่เปรียบเทียบกับยาหลอก การลดดื่มวัน และยอดเงินที่ใช้ในการดื่มวัน และ การเพิ่มจำนวนของวันที่ abstinent ถ้าผลลัพธ์เหล่านี้จะถูกจำลองแบบ แล้ว topiramate จะถือว่าเป็นสถานที่ในการรักษาโรคพิษสุราเรื้อรัง: ประสิทธิภาพสัมพันธ์กับ disulfiram หรือ naltrexone อย่างไรก็ตาม ยังคงที่จะเห็นแม้ว่าบทบาทของแพทย์ในการรักษาโรคพิษสุราเรื้อรังเพิ่มต่อจำกัด การรักษาพยาบาลเพื่อโรคทางจิตเวชที่เกิดขึ้นพร้อมกันอาจจะสำคัญมาก ภาวะซึมเศร้า บ้า การโจมตีเสียขวัญบ่อย ๆ หรือโรคจิตเภทอาจทั้งหมดดังนั้นไร้ความสามารถผู้ป่วยที่ไม่สามารถเข้าร่วมในความพยายามกายภาพฟื้นฟู จากผู้ป่วยที่อาการของโรคพร้อมกัน แพทย์อาจช่วยให้พวกเขาทั้งหมดเกี่ยวข้องกับตัวเองในความพยายามของพวกเขาที่ sobriety ถ้ามีใช้ยา วัตถุประสงค์ของพวกเขาต้องได้ระบุไว้อย่างชัดเจน ผู้ป่วยด้วยความรักหวังว่า การใช้ยาจะ obviate คุณกายภาพฟื้นฟูจิตใจได้ ความหวังดังกล่าวต้องถูกประ ผู้ป่วยต้องเข้าใจอย่างชัดเจนว่า ไม่มียาสำหรับโรคพิษสุราเรื้อรังเองมีอยู่ นอกจากนี้หนึ่งไม่ต้องกำหนดร่วมยากล่อมประสาท รวมทั้งเบนโซ การป่วย alcoholics แม้ว่าเหล่านี้มีสถานที่ในการรักษาของการถอนแอลกอฮอล์ ตามที่อธิบายไว้ในบทที่ พวกเขามีข้อห้ามสำหรับการส่องกล้องเพื่อวินิจฉัย นอกจากนี้ เมื่อมีกำหนดยา nonhabituating เช่นอาการซึมเศร้าหรือโรคทางจิตเวช ผู้ป่วยต้องทราบว่า พวกเขาไม่สามารถ "ติดใจ" ที่พวกเขา สมควรที่จะบอกผู้ป่วยว่า สมาชิกบางคนของ AA, lumping nonhabituating และ habituating ยาในกลุ่มเดียวกัน ขมวดคิ้วเมื่อยาใด ๆ ได้ ผู้ป่วยจึงควรควบคุมการสนทนาเกี่ยวกับการใช้ยาให้แก่แพทย์ที่สั่งยาในช่วงสองสามเดือนแรกของการละเว้น ผู้ป่วยที่ได้ถอนแอลกอฮอล์มักบ่นอาการคง เช่นนอนไม่หลับ startability ง่าย อาการอัตโนมัติ และอื่น ๆ ความยากในการจดจำ หรือคิดได้อย่างชัดเจน ในกรณีดังกล่าว ผู้ป่วยอาจจะ reasssured สิ่งนี้หรือสิ่งนั้น