SEMPER IDEMDOCTOR Bicknell was in a

SEMPER IDEM

DOCTOR Bicknell was in a remarkably gracious mood. Through a minor accident, a slight bit of carelessness, that was all, a man who might have pulled through had died the preceding night. Though it had been only a sailorman, one of the innumerable unwashed, the steward of the receiving hospital had been on the anxious seat all the morning. It was not that the man had died that gave him discomfort, he knew the Doctor too well for that, but his distress lay in the fact that the operation had been done so well. One of the most delicate in surgery, it had been as successful as it was clever and audacious. All had then depended upon the treatment, the nurses, the steward. And the man had died. Nothing much, a bit of carelessness, yet enough to bring the professional wrath of Doctor Bicknell about his ears and to perturb the working of the staff and nurses for twenty-four hours to come.

But, as already stated, the Doctor was in a remarkably gracious mood. When informed by the steward, in fear and trembling, of the man's unexpected take-off, his lips did not so much as form one syllable of censure; nay, they were so pursed that snatches of ragtime floated softly from them, to be broken only by a pleasant query after the health of the other's eldest-born. The steward, deeming it impossible that he could have caught the gist of the case, repeated it.

"Yes, yes," Doctor Bicknell said impatiently; "I understand. But how about Semper Idem? Is he ready to leave?"

"Yes. They're helping him dress now," the steward answered, passing on to the round of his duties, content that peace still reigned within the iodine-saturated walls.

It was Semper Idem's recovery which had so fully compensated Doctor Bicknell for the loss of the sailorman. Lives were to him as nothing, the unpleasant but inevitable incidents of the profession, but cases, ah, cases were everything. People who knew him were prone to brand him a butcher, but his colleagues were at one in the belief that a bolder and yet I a more capable man never stood over the table. He was not an imaginative man. He did not possess, and hence had no tolerance for, emotion. His nature was accurate, precise, scientific. Men were to him no more than pawns, without individuality or personal value. But as cases it was different. The more broken a man was, the more precarious his grip on life, the greater his significance in the eyes of Doctor Bicknell. He would as readily forsake a poet laureate suffering from a common accident for a nameless, mangled vagrant who defied every law of life by refusing to die, as would a child forsake a Punch and Judy for a circus.

So it had been in the case of Semper Idem. The mystery of the man I had not appealed to him, nor had his silence and the veiled romance which the yellow reporters had so sensationally and so fruitlessly explotted in divers Sunday editions. But Semper Idem's throat had been cut. That was the point. That was where his interest had centred. Cut from ear to ear, and not one surgeon in a thousand to give a snap of the fingers for his chance of recovery. But, thanks to the swift municipal ambulance service and to Doctor Bicknell, he had been dragged back into the world he had sought to leave. The Doctor's co-workers had shaken their heads when the case was brought in. Impossible, they said. Throat, windpipe, jugular, all but actually severed, and the loss of blood frightful. As it was such a foregone conclusion, Doctor Bicknell had employed methods and done things which made them, even in their professional capacities, to shudder. And lo! the man had recovered.

So, on this morning that Semper Idem was to leave the hospital, hale and hearty, Doctor Bicknell's geniality was in nowise disturbed by the steward's report, and he proceeded cheerfully to bring order out of the chaos of a child's body which had been ground and crunched beneath the wheels of an electric car.

As many will remember, the case of Semper Idem aroused a vast deal of unseemly yet highly natural curiosity. He had been found in a slum lodging, with throat cut as aforementioned, and blood dripping down upon the inmates of the room below and disturbing their festivities. He had evidently done the deed standing, with head bowed forward that he might gaze his last upon a photograph which stood on the table propped against a candle-stick. It was this attitude which had made it possible for Doctor Bicknell to save him So terrific had been the sweep of the razor that had he had his head thrown back, as he should have done to have accomplished the act properly, with his neck stretched and the elastic vascular walls distended, he would have of a certainty well nigh decapitated himself.

At the hospital, during all the time he travelled the repugnant road back to life, not a word had left his lips. Nor could anything be learned of him by the sleuths detailed by the chief of police. Nobody knew him, nor had ever seen or heard of him before. He was strictly, uniquely of the present. His clothes and surroundings were those of the lowest laborer, his hands the hands of a gentleman. But not a shred of writing was discovered, nothing, save in one particular, which would serve to indicate his past or his position in life.

And that one particular was the photograph. If it were at all a likeness, the woman who gazed frankly out upon the onlooker from the card-mount must have been a striking creature indeed. It was an amateur production, for the detectives were baffled in that no professional photographers signature or studio was appended. Across a corner of the mount, in delicate feminine tracery, was written: "Semper idem; semper fdelis." And she looked it. As many recollect, it was a face one could never forget. Clever half-tones, remarkably like, were published in all the leading papers at the time; but such procedure gave rise to nothing but the uncontrollable public curiosity and interminable copy to the space-writers.

For want of a better name, the rescued suicide was known to the hospital attendants, and to the world, as Semper Idem. And Semper Idem he remained. Reporters, detectives, and nurses gave him up in despair. Not one word could he be persuaded to utter; yet the flitting conscious light of his eyes showed that his ears heard and his brain grasped every question put to him.

But this mystery and romance played no part in Doctor Bicknell's interest when he paused in the office to have a parting word with his patient. He, the Doctor, had performed a prodigy in the matter of this man, done what was virtually unprecedented in the annals of surgery. He did not care who or what the man was, and it was highly improbable that he should ever see him again; but, like the artist gazing upon a finished creation, he wished to look for the last time upon the work of his hand and brain.

Semper Idem still remained mute. He seemed anxious to be gone. Not a word could the Doctor extract from him, and little the Doctor cared. He examined the throat of the convalescent carefully, idling over the hideous scar with the lingering, half-caressing fondness of a parent. It was not a particularly pleasing sight. An angry line circled the throat,--for all the world as though the man had just escaped the hangman's noose, and,--disappearing below the ear on either side, had the appearance of completing the fiery periphery at the nape of the neck.

Maintaining his dogged silence, yielding to the other's examination in much the manner of a leashed lion, Semper Idem betrayed only his desire to drop from out of the public eye.

"Well, I'll not keep you," Doctor Bicknell finally said, laying a hand on the man's shoulder and stealing a last glance at his own handiwork. "But let me give you a bit of advice. Next time you try it on, hold your chin up, so. Don't snuggle it down and butcher yourself like a cow. Neatness and despatch, you know. Neatness and despatch."

Semper Idem's eyes flashed in token that he heard, and a moment later the hospital door swung to on his heel.

It was a busy day for Doctor Bicknell, and the afternoon was well along when he lighted a cigar preparatory to leaving the table upon which it seemed the sufferers almost clamored to be laid. But the last one, an old rag-picker with a broken shoulder-blade, had been disposed of, and the first fragrant smoke wreaths had begun to curl about his head, when the gong of a hurrying ambulance came through the open window from the street, followed by the inevitable entry of the stretcher with its ghastly freight.

"Lay it on the table," the Doctor directed, turning for a moment to place his cigar in safety. "What is it?"

"Suicide--throat cut," responded one of the stretcher bearers "Down on Morgan Alley. Little hope, I think, sir. He's 'most gone."

"Eh? Well, I'll give him a look, anyway." He leaned over the man at the moment when the quick made its last faint flutter and succumbed.

"It's Semper Idem come back again," the steward said.

"Ay," replied Doctor Bicknell, "and gone again. No bungling this time. Properly done, upon my life, sir, properly done. Took my advice to the letter. I'm not required here. Take it along to the morgue."

Doctor Bicknell secured his cigar and relighted it. "That," he said between the puffs, looking at the steward, "that evens up for the one you lost last night. We're quits now.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

SEMPER IDEMBicknell หมอมีอารมณ์เมตตาอย่างยิ่ง ผ่านอุบัติเหตุเล็กน้อย เล็กน้อยบิตของกระจาย ที่ทั้งหมด คนที่อาจมีดึงผ่านเสียชีวิต คืนก่อนหน้านี้ แม้ว่า จะได้เท่ากับ sailorman หนึ่งที่นับไม่ถ้วน unwashed, steward ของโรงพยาบาลรับได้บนนั่งกังวลตอนเช้าทั้งหมด ไม่ว่า คนที่เสียชีวิตที่ให้ความรู้สึกไม่สบายเขา เขารู้ว่าหมอดีที่ แต่ทุกข์ของเขาวางที่เจ้าได้กระทำการดี หนึ่งของสุดละเอียดอ่อนในการผ่าตัด มันได้สำเร็จก็ audacious และฉลาด ทั้งหมดได้แล้วพร้อมการรักษา การพยาบาล steward และคนเสียชีวิต ไม่มีอะไรมาก เล็กน้อยของการกระจาย ยังพอที่ จะนำพระอาชญามืออาชีพของแพทย์ Bicknell เกี่ยวกับหูของเขา และ perturb การทำงานของพนักงานและพยาบาล ๒๔ ชั่วโมงมาได้ แล้วทีวีจอแบน หมอมีอารมณ์เมตตาอย่างยิ่ง เมื่อทราบ โดย steward ในตะลึงงัน ของชายคนนี้ไม่คาดคิดตัด และริมฝีปากของเขาไม่ได้ตำหนิ ไม่ดังมากเป็นฟอร์มหนึ่งพยางค์ นาย พวกเขาได้ดังนั้น pursed ว่า snatches ของ ragtime ลอยเบา ๆ จากนั้น จะเสีย โดยแบบสอบถามที่ดีเท่านั้นหลังจากที่โรคอื่น ๆ ที่มีคนเกิดการ Steward, deeming ว่า เขาไม่ได้จับเนื้อตัว ไม่ซ้ำได้"ใช่ ใช่ กล่าวว่า แพทย์ Bicknell impatiently "ผมเข้าใจ แต่วิธีการเกี่ยวกับ Semper Idem คือเขาพร้อมที่จะปล่อย"ใช่ พวกเขากำลังช่วยเขาแต่งตัวตอนนี้ steward ที่ตอบ ช่วยให้รอบของเขาหน้าที่ เนื้อหาว่า สันติภาพยัง reigned ภายในกำแพงไอโอดีนอิ่มตัวกู้คืน Semper Idem ซึ่งดังนั้นทั้งหมดมีชดเชยแพทย์ Bicknell sailorman สูญเสีย ได้ ชีวิตได้เขาเป็นอะไร เหตุการณ์ธรรมดา ๆ แต่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของอาชีพ แต่กรณี ah กรณีถูกทุกอย่าง คนที่รู้ว่าเขามีแนวโน้มที่จะแบรนด์เขาเขียง แต่เพื่อนร่วมงานของเขาได้ที่หนึ่งในความเชื่อที่เป็น bolder และยัง เป็นคนมีความสามารถมากขึ้นไม่เคยยืนเหนือตาราง เขาไม่ใช่คนมีจินตนาการ เขาไม่มี และดังนั้นจึง มีการยอมรับสำหรับ อารมณ์ ธรรมชาติของเขาถูกต้อง แม่นยำ วิทยาศาสตร์ คนได้เขาไม่เกินเบี้ย โดยบุคลิกลักษณะหรือค่าส่วนบุคคล แต่เป็นกรณี แตกต่างกัน เสียมากกว่าเป็นคนถูก ล่อแหลมมากขึ้นเขาจับความสำคัญของเขาในสายตาของแพทย์ Bicknell ชีวิต ยิ่ง เขาพร้อมที่จะสารภาพ laureate กวีที่ทุกข์ทรมานจากอุบัติเหตุทั่วไปสำหรับ vagrant นิรนาม mangled ที่คณะทำงานกฎหมายทุกชีวิต โดยปฏิเสธที่จะตาย เหมือน เด็กสารภาพเจาะและ Judy สำหรับละครสัตว์ดังนั้น จึงได้กำหนด Semper Idem ความลึกลับของคนฉันมีไม่อุทธรณ์เขา หรือมีความเงียบของเขา และโรแมนติก veiled ซึ่งมีข่าวสีเหลืองดังนั้นอารมณ์ และ fruitlessly เพื่อ explotted ในรุ่นอาทิตย์นักดำน้ำ แต่มีการตัดคอ Semper Idem ที่ถูกจุด ที่เป็นที่สนใจของเขามีศูนย์กลาง ตัดจากหูถึงหู และไม่หนึ่งแพทย์ในพันจะให้ snap ของมือสำหรับโอกาสของการฟื้นตัวของเขา ได้ ด้วยการบริการรถพยาบาลเทศบาล swift และหมอ Bicknell เขาได้ถูกลากกลับเข้าสู่โลกที่เขาได้พยายามที่จะปล่อย แพทย์เพื่อนร่วมงานได้เขย่าหัวของพวกเขาเมื่อกรณีถูกนำเข้า ไม่ กล่าว จมูก หลอดลม jugular แต่จริง ๆ แล้ว severed และสูญเสียเลือด frightful ก็ foregone ลจะ Bicknell แพทย์มีวิธีการทำงาน และทำสิ่งที่ทำให้พวกเขา แม้ในกำลังของมืออาชีพ การ shudder และหล่อ คนที่มีการกู้คืนดังนั้น เมื่อเช้านี้ ว่า Semper Idem ได้ไปโรงพยาบาล hale และแสนอร่อย หมอ Bicknell geniality ถูกใน nowise รบกวนรายงานของ steward และเขาครอบครัว cheerfully จะนำใบสั่งออกจากความวุ่นวายของตัวเด็กซึ่งถูกดิน และ crunched ใต้ล้อรถการไฟฟ้าเป็นจำนวนมากจะจำ กรณีของ Semper Idem aroused จัดการที่มากมายของ unseemly ยังธรรมชาติมากอยากรู้ เขาได้พบในการมองชุมชนแออัด คอตัดดังกล่าวเป็น และเลือดขจีลงเมื่อผู้ต้องขังของห้องด้านล่าง และรบกวนการเฉลิม เขามีอย่างเห็นได้ชัดแล้วยืนหนังสือ พร้อมลงไปข้างหน้าว่าเขาอาจมองเขาสุดท้ายตามรูปถ่ายที่อยู่บนโต๊ะร่วมกับเทียนติ๊ก ทัศนคตินี้ซึ่งได้ทำ Bicknell แพทย์จะยอดเยี่ยมจึง ได้กวาดของมีดโกนที่เขาเคยมีเขาหัว เป็นเขาจะทำให้ทำสำเร็จการกระทำได้อย่างถูกต้อง กับคอของเขาที่ท้าทายและผนังหลอดเลือดยืดหยุ่น distended เขาจะมีความแน่นอนของดีชุมชน decapitated เองได้โรงพยาบาล ในช่วงเวลาเขาเดินทางถนน repugnant กลับไปชีวิต คำไม่มีซ้ายริมฝีปากของเขา ไม่ได้อะไรจะเรียนรู้ของเขา โดย sleuths โดยละเอียด โดยตำรวจ ไม่มีใครรู้เขา หรือมีเคยเห็น หรือได้ยินเขาก่อน เขามีอย่างเคร่งครัด เอกลักษณ์ของปัจจุบัน เสื้อผ้าและสภาพแวดล้อมของเขาถูกของ laborer ต่ำ มือมือของสุภาพบุรุษ แต่ไม่ฉีกเขียนพบ อะไร บันทึกในหนึ่ง ๆ จะเป็นอดีตหรือตำแหน่งของเขาในชีวิตAnd that one particular was the photograph. If it were at all a likeness, the woman who gazed frankly out upon the onlooker from the card-mount must have been a striking creature indeed. It was an amateur production, for the detectives were baffled in that no professional photographers signature or studio was appended. Across a corner of the mount, in delicate feminine tracery, was written: "Semper idem; semper fdelis." And she looked it. As many recollect, it was a face one could never forget. Clever half-tones, remarkably like, were published in all the leading papers at the time; but such procedure gave rise to nothing but the uncontrollable public curiosity and interminable copy to the space-writers.For want of a better name, the rescued suicide was known to the hospital attendants, and to the world, as Semper Idem. And Semper Idem he remained. Reporters, detectives, and nurses gave him up in despair. Not one word could he be persuaded to utter; yet the flitting conscious light of his eyes showed that his ears heard and his brain grasped every question put to him.But this mystery and romance played no part in Doctor Bicknell's interest when he paused in the office to have a parting word with his patient. He, the Doctor, had performed a prodigy in the matter of this man, done what was virtually unprecedented in the annals of surgery. He did not care who or what the man was, and it was highly improbable that he should ever see him again; but, like the artist gazing upon a finished creation, he wished to look for the last time upon the work of his hand and brain.Semper Idem still remained mute. He seemed anxious to be gone. Not a word could the Doctor extract from him, and little the Doctor cared. He examined the throat of the convalescent carefully, idling over the hideous scar with the lingering, half-caressing fondness of a parent. It was not a particularly pleasing sight. An angry line circled the throat,--for all the world as though the man had just escaped the hangman's noose, and,--disappearing below the ear on either side, had the appearance of completing the fiery periphery at the nape of the neck.Maintaining his dogged silence, yielding to the other's examination in much the manner of a leashed lion, Semper Idem betrayed only his desire to drop from out of the public eye."Well, I'll not keep you," Doctor Bicknell finally said, laying a hand on the man's shoulder and stealing a last glance at his own handiwork. "But let me give you a bit of advice. Next time you try it on, hold your chin up, so. Don't snuggle it down and butcher yourself like a cow. Neatness and despatch, you know. Neatness and despatch."Semper Idem's eyes flashed in token that he heard, and a moment later the hospital door swung to on his heel.It was a busy day for Doctor Bicknell, and the afternoon was well along when he lighted a cigar preparatory to leaving the table upon which it seemed the sufferers almost clamored to be laid. But the last one, an old rag-picker with a broken shoulder-blade, had been disposed of, and the first fragrant smoke wreaths had begun to curl about his head, when the gong of a hurrying ambulance came through the open window from the street, followed by the inevitable entry of the stretcher with its ghastly freight."Lay it on the table," the Doctor directed, turning for a moment to place his cigar in safety. "What is it?""Suicide--throat cut," responded one of the stretcher bearers "Down on Morgan Alley. Little hope, I think, sir. He's 'most gone.""Eh? Well, I'll give him a look, anyway." He leaned over the man at the moment when the quick made its last faint flutter and succumbed."It's Semper Idem come back again," the steward said."Ay," replied Doctor Bicknell, "and gone again. No bungling this time. Properly done, upon my life, sir, properly done. Took my advice to the letter. I'm not required here. Take it along to the morgue."Doctor Bicknell secured his cigar and relighted it. "That," he said between the puffs, looking at the steward, "that evens up for the one you lost last night. We're quits now.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

SEMPER idem แพทย์ Bicknell อยู่ในอารมณ์สง่างามอย่างน่าทึ่ง ผ่านอุบัติเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ นิดเล็กน้อยของความประมาทนั่นคือทุกคนที่อาจจะมีการดึงผ่านเสียชีวิตในคืนก่อนหน้านี้ แม้ว่าจะได้รับเพียง sailorman หนึ่งของไม่เคยอาบน้ำนับไม่ถ้วนสจ๊วตของโรงพยาบาลที่ได้รับที่ได้รับบนที่นั่งกังวลทุกเช้า มันก็ไม่ได้ว่าคนที่เสียชีวิตที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายเขารู้ว่าหมอดีเกินไปสำหรับว่า แต่ความทุกข์ของเขาอยู่ในความเป็นจริงว่าการดำเนินการที่ได้รับการทำเพื่อให้ดี หนึ่งในที่สุดที่ละเอียดอ่อนในการผ่าตัดก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างที่มันเป็นฉลาดและกล้าหาญ ทั้งหมดได้ขึ้นอยู่แล้วเมื่อการรักษาพยาบาล, สจ๊วต และคนที่เสียชีวิต ไม่มีอะไรมากบิตของความประมาทที่ยังพอที่จะนำการลงโทษระดับมืออาชีพของหมอ Bicknell เกี่ยวกับหูของเขาและรบกวนการทำงานของพนักงานและพยาบาลยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อมา. แต่ตามที่ระบุไว้แล้วหมออยู่ใน อารมณ์ที่สง่างามอย่างน่าทึ่ง เมื่อได้รับแจ้งจากพนักงานในความกลัวและการสั่นของที่ไม่คาดคิดของมนุษย์ขึ้นไปที่ริมฝีปากของเขาไม่ได้มากเป็นรูปแบบหนึ่งของพยางค์ติ; แต่ว่าพวกเขาได้ดังนั้นเม้มที่สะบัดของแร็กไทม์ลอยเบา ๆ จากพวกเขาจะแตกโดยเฉพาะแบบสอบถามที่น่าพอใจหลังจากที่สุขภาพของคนอื่น ๆ คนโตเกิด สจ๊วตกามารมณ์มันเป็นไปไม่ว่าเขาจะได้จับส่วนสำคัญของกรณีที่ซ้ำมัน. "ใช่ใช่" หมอ Bicknell กล่าวว่าอดทน; "ผมเข้าใจ. แต่วิธีการเกี่ยวกับ Semper Idem หรือไม่เขาพร้อมที่จะออก?" "ใช่. พวกเขากำลังช่วยให้เขาแต่งตัวตอนนี้" สจ๊วตตอบผ่านไปรอบหน้าที่ของเขาที่เนื้อหาที่มีความสงบสุขขึ้นครองราชย์แทนยังอยู่ในไอโอดีน ผนัง -saturated. มันเป็นการกู้คืน Semper Idem ซึ่งได้เพื่อให้การชดเชยอย่างเต็มที่ Bicknell แพทย์สำหรับการสูญเสียของ sailorman ที่ ชีวิตอยู่กับเขาเป็นอะไรที่เหตุการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ แต่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของอาชีพ แต่กรณีอากรณีที่มีทุกอย่าง คนที่รู้ว่าเขามีแนวโน้มที่จะตราเขาเขียง แต่เพื่อนร่วมงานของเขาเป็นที่หนึ่งในความเชื่อที่โดดเด่นยิ่งขึ้นและยังฉันเป็นคนที่มีความสามารถไม่เคยยืนอยู่เหนือตาราง เขาไม่ได้เป็นคนที่ความคิดสร้างสรรค์ เขาไม่ได้มีและด้วยเหตุนี้มีความอดทนไม่มีอารมณ์ ธรรมชาติของเขาได้ถูกต้องแม่นยำทางวิทยาศาสตร์ ผู้ชายเขาจะไม่เกินเบี้ยโดยไม่มีความแตกต่างกันหรือค่าส่วนบุคคล แต่เป็นกรณีที่มันแตกต่างกัน คนที่เสียก็คือการจับล่อแหลมมากขึ้นของเขาในชีวิตอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นของเขาในสายตาของหมอ Bicknell เขาจะเป็นได้อย่างง่ายดายละทิ้งเกียรติกวีที่ทุกข์ทรมานจากการเกิดอุบัติเหตุที่พบบ่อยสำหรับนิรนามคนจรจัดแหลกเหลวที่ท้าทายกฎหมายทุกชีวิตโดยปฏิเสธที่จะตายเป็นเด็กจะละทิ้งหมัดและจูดี้สำหรับละคร. ดังนั้นจึงได้รับในกรณีที่ ของ Semper Idem ความลึกลับของคนที่ฉันไม่ได้หันไปเขาไม่ได้มีความเงียบและความโรแมนติกที่ผู้สื่อข่าวสวมหน้ากากสีเหลืองของเขามีเพื่อให้น่าตื่นเต้นและอื่นเหาะเหิน explotted ในนักดำน้ำรุ่นอาทิตย์ แต่คอ Semper Idem ได้รับการตัด นั่นคือจุด นั่นเป็นที่สนใจของเขาได้เป็นศูนย์กลาง ตัดออกมาจากหูถึงหูและไม่หนึ่งศัลยแพทย์ในพันที่จะให้สแน็ปของนิ้วมือสำหรับโอกาสของเขาในการกู้คืน แต่ขอบคุณที่ให้บริการรถพยาบาลเทศบาลรวดเร็วและหมอ Bicknell เขาถูกลากกลับเข้ามาในโลกที่เขาได้พยายามที่จะออกจาก ของหมอเพื่อนร่วมงานได้เขย่าหัวของพวกเขาเมื่อกรณีที่ถูกนำเข้ามาใน. เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขากล่าวว่า คอหลอดลม, คอ, แต่ตัดจริงและการสูญเสียเลือดที่น่าตกใจ ในฐานะที่มันเป็นเช่นข้อสรุปมาก่อนหมอ Bicknell ได้วิธีการจ้างงานและการทำสิ่งที่ทำให้พวกเขาแม้ในความเป็นมืออาชีพของพวกเขาที่จะสั่น และแท้จริง คนที่หาย. ดังนั้นในเช้าวันนี้ที่ Semper Idem ที่จะออกจากโรงพยาบาล, กระชุ่มกระชวย, ใจดีหมอ Bicknell ถูกในรบกวนไม่มีทางใดเลยโดยรายงานสจ๊วตของและเขาดำเนินการมีความสุขที่จะนำมาเพื่อออกจากความวุ่นวายของร่างกายของเด็ก ซึ่งเป็นพื้นดินและ crunched ใต้ล้อของรถไฟฟ้า. เป็นจำนวนมากจะจำกรณีของ Semper Idem กระตุ้นการจัดการที่กว้างใหญ่ของไม่สมควรเลยอยากรู้ธรรมชาติสูง เขาได้รับการพบในที่พักสลัมกับคอตัดดังกล่าวข้างต้นและเลือดหยดลงมาจากห้องผู้ต้องขังด้านล่างและพิธีเฉลิมฉลองของพวกเขารบกวน เขาเคยทำมาเห็นได้ชัดว่าการกระทำที่ยืนอยู่กับก้มศีรษะไปข้างหน้าว่าเขาอาจจะจ้องมองสิ่งสุดท้ายที่เขาอยู่กับการถ่ายภาพซึ่งยืนอยู่บนโต๊ะ propped กับเทียนติด มันเป็นทัศนคติแบบนี้ซึ่งทำให้มันเป็นไปได้สำหรับหมอ Bicknell ที่จะช่วยเขาดังนั้นที่ยอดเยี่ยมที่ได้รับการกวาดมีดโกนที่มีเขามีหัวของเขาโยนกลับในขณะที่เขาควรจะทำที่จะได้ประสบความสำเร็จการกระทำอย่างถูกต้องกับคอของเขายืดและ ผนังหลอดเลือดยืดหยุ่นตุ่ยเขาจะมีความเชื่อมั่นของดีใกล้หัวตัวเอง. ที่โรงพยาบาลในช่วงตลอดเวลาที่เขาเดินทางถนนปฏิปักษ์กลับมามีชีวิตไม่ได้เป็นคำพูดออกมาจากริมฝีปากของเขา หรือสิ่งที่จะได้รับการเรียนรู้จากเขาโดยนักสืบรายละเอียดโดยอธิบดีกรมตำรวจ ไม่มีใครรู้ว่าเขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินของเขาก่อน เขาเป็นอย่างเคร่งครัดไม่ซ้ำกันในปัจจุบัน เสื้อผ้าของเขาและสภาพแวดล้อมที่เป็นผู้ใช้แรงงานต่ำสุดที่มือของเขาอยู่ในมือของสุภาพบุรุษ แต่ไม่ฉีกจากการเขียนถูกค้นพบอะไรในบันทึกหนึ่งโดยเฉพาะซึ่งจะทำหน้าที่ในการบ่งชี้ที่ผ่านมาหรือตำแหน่งของเขาในชีวิต. และที่หนึ่งคือการถ่ายภาพ ถ้ามันเป็นที่ทั้งหมดอุปมาผู้หญิงที่จ้องตรงไปตรงมาเหนือผู้ชมจากภูเขาบัตรจะต้องได้รับสิ่งมีชีวิตที่โดดเด่นแน่นอน มันเป็นผลิตมือสมัครเล่นสำหรับนักสืบถูกงงงันในการที่ไม่มีลายเซ็นของช่างภาพมืออาชีพหรือสตูดิโอได้รับการผนวกเข้า ข้ามมุมของภูเขาในลวดลายที่ละเอียดอ่อนของผู้หญิงถูกเขียน: "Semper idem; Semper fdelis." และเธอมองมัน ในฐานะที่ระลึกจำนวนมากก็เป็นใบหน้าหนึ่งไม่อาจลืม เคลฟเวอร์ครึ่งเสียงอย่างน่าทึ่งเช่นถูกตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ชั้นนำในเวลา; แต่ขั้นตอนดังกล่าวก่อให้เกิด แต่ไม่มีอะไรที่อยากรู้อยากเห็นของประชาชนที่ไม่สามารถควบคุมและสำเนาที่สิ้นสุดไปยังพื้นที่ที่นักเขียน. สำหรับต้องการชื่อที่ดีกว่าการฆ่าตัวตายการช่วยเหลือเป็นที่รู้จักกันผู้เข้าร่วมประชุมที่โรงพยาบาลและโลกเช่น Semper Idem และ Semper Idem เขายังคงอยู่ ผู้สื่อข่าวนักสืบและพยาบาลให้เขาขึ้นมาในความสิ้นหวัง ไม่ได้หนึ่งคำที่เขาจะได้รับการชักชวนให้เปล่ง; แต่แสงสติ flitting ของดวงตาของเขาแสดงให้เห็นว่าหูของเขาได้ยินและสมองของเขาคว้าทุกคำถามทำให้เขา. แต่ลึกลับนี้และโรแมนติกไม่ได้มีส่วนในความสนใจของหมอ Bicknell เมื่อเขาหยุดชั่วคราวในสำนักงานจะมีคำอำลากับผู้ป่วยของเขา เขาหมอได้ดำเนินอัจฉริยะในเรื่องของผู้ชายคนนี้ที่ทำในสิ่งที่เป็นความจริงที่ไม่เคยปรากฏในประวัติศาสตร์ของการผ่าตัด เขาไม่ได้สนใจว่าใครหรือสิ่งที่ชายคนนั้นและมันก็ไม่น่าจะเป็นอย่างที่เขาไม่เคยจะเห็นพระองค์อีก แต่เหมือนศิลปินจ้องเมื่อสร้างเสร็จแล้วเขาอยากที่จะมองหาครั้งสุดท้ายเมื่อการทำงานของมือและสมองของเขา. Semper Idem ยังคงปิด ดูเหมือนว่าเขาอยากจะหายไป ไม่ได้เป็นคำว่าหมอจะแยกจากเขาและน้อยหมอได้รับการดูแล เขาตรวจสอบของคอพักฟื้นอย่างระมัดระวังไม่ทำงานในช่วงที่มีรอยแผลเป็นน่าเกลียดเอ้อระเหยที่ชื่นชอบครึ่งจูบของผู้ปกครอง มันไม่ได้เป็นภาพที่ชื่นชอบโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สายโกรธวงกลมคอ - สำหรับทุกคนในโลกราวกับว่าคนที่เพิ่งหนีบ่วงเพชฌฆาตและ - หายไปด้านล่างหูทั้งสองข้างมีลักษณะของการจบรอบนอกคะนองที่ท้ายทอยที่ . การรักษาความเงียบพากเพียรของเขายอมที่จะตรวจสอบอื่น ๆ มากในลักษณะของสิงโต leashed ที่ Semper Idem ทรยศเพียงความปรารถนาของเขาที่จะลดลงจากจากสายตาของสาธารณชน. "ดีฉันจะไม่ให้คุณ," หมอ Bicknell ในที่สุดก็กล่าวว่า วางมือบนไหล่ของมนุษย์และการขโมยได้อย่างรวดเร็วก่อนที่ฝีมือของเขาเอง "แต่ให้ฉันให้บิตของคำแนะนำ. ครั้งถัดไปคุณลองจับคางของคุณขึ้นดังนั้น. อย่าคลอเคลียมันลงและเนื้อวัวตัวเองเช่น. เรียบร้อยและส่งคุณรู้. เรียบร้อยและส่ง." Semper สายตาของ Idem ประกายในโทเค็นที่เขาได้ยินและช่วงเวลาต่อมาประตูโรงพยาบาลเหวี่ยงบนส้นเท้าของเขา. มันเป็นวันที่ว่างสำหรับหมอ Bicknell และช่วงบ่ายเป็นอย่างดีพร้อมเมื่อเขาจุดซิการ์เตรียมความพร้อมที่จะออกตารางตามที่ มันดูเหมือนผู้ประสบภัยเกือบเท่าไหร่จะวาง แต่สุดท้ายเป็นเศษอร์คเก่ากับหักไหล่ใบมีดได้รับการกำจัดและพวงมาลาควันกลิ่นหอมแรกได้เริ่มที่จะขดเกี่ยวกับศีรษะของเขาเมื่อฆ้องของรถพยาบาลวิ่งผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดจาก สถานที่ตามรายการที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของเปลที่มีการขนส่งสินค้าน่ากลัวของมัน. "วางไว้บนโต๊ะ" หมอกำกับหันสักครู่ที่จะวางซิการ์ของเขาในด้านความปลอดภัย "มันคืออะไร?" "ฆ่าตัวตาย - ตัดคอ" ตอบหนึ่งในเปลหาม "ลงในมอร์แกน Alley ความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ผมคิดว่าเขาเป็นคนครับ 'หายไปมากที่สุด"... "เอ๊ะดีฉันจะให้เขา? ดูต่อไป. " เขาโน้มตัวไปข้างคนในขณะที่เมื่อทำอย่างรวดเร็วกระพือลมเป็นครั้งสุดท้ายและยอมจำนนได้. "มัน Semper Idem กลับมาอีกครั้ง" สจ๊วตกล่าวว่า. "เฮลโล" ตอบหมอ Bicknell "และหายไปอีกครั้ง. ไม่ทำความผิดพลาดครั้งนี้ ทำอย่างถูกต้องเมื่อชีวิตของฉันครับทำอย่างถูกต้อง. เอาคำแนะนำของฉันไปยังตัวอักษร. ฉันไม่จำเป็นต้องที่นี่. ใช้มันไปให้เก็บศพ. "หมอBicknell การรักษาความปลอดภัยของเขาและซิการ์ relighted มัน "นั่น" เขากล่าวระหว่างพัฟที่กำลังมองหาที่สจ๊วต "ที่ปรับขึ้นสำหรับคนที่คุณหายไปคืนที่ผ่านมา. เราลาออกในขณะนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เซมเพอร์เหมือนเดิม

หมอบิกเนิลล์เป็นอย่างเมตตา อารมณ์ ผ่านอุบัติเหตุเล็กน้อยเล็กน้อยเล็กน้อยของความประมาท นั้นแหละ คนที่อาจจะได้ตายก่อนหน้านี้ก็ผ่านคืน แต่ก็มีเพียง sailorman หนึ่งอสงไขย unwashed , สจ๊วตของโรงพยาบาลได้รับการบนที่นั่งกังวลทุกเช้ามันไม่ได้ว่าเขาได้ตายที่ทำให้เขาไม่สบายใจ เขารู้ว่าหมอดี แต่ความทุกข์ของเขาวางในที่การดำเนินงานได้เรียบร้อยดี หนึ่งในที่สุดที่ละเอียดอ่อนในการผ่าตัดได้ผลสําเร็จ มันฉลาดและกล้าหาญ ทั้งหมดจึงขึ้นอยู่กับการรักษา พยาบาล , พ่อบ้าน และผู้ชายที่ตายไปแล้ว ไม่มีอะไรมาก ค่อนข้างสะเพร่าแต่พอเอาความโกรธมืออาชีพของหมอบิกเนิลล์เกี่ยวกับหูของเขาและทำให้ไม่สบายใจในการทำงานของพนักงานและพยาบาล ตลอด 24 ชั่วโมง มา

แต่ตามที่ระบุไว้แล้ว หมออยู่ในอารมณ์ที่น่าทึ่ง งดงาม เมื่อทราบตามไปในความกลัวและสั่น ของการปิดที่ไม่คาดคิดของมนุษย์ , ริมฝีปากของเขาไม่ได้มากเป็นรูปแบบหนึ่งพยางค์จากการตำหนิ ; ไม่ได้พวกเค้า pursed ที่ฉกของแร็กไทม์ลอยเบาๆจากพวกเขาจะเสียโดยเฉพาะแบบสอบถามที่ถูกใจ หลังจากสุขภาพอื่น ๆ คนโตเกิด ผู้ดูแลการมองการณ์ไกล , มันเป็นไปไม่ได้ เขาสามารถจับใจความสำคัญของคดี ย้ำมัน

" ค่ะ ค่ะ " หมอบิกเนิลล์กล่าวอย่างหงุดหงิด " ข้าเข้าใจ แต่เรื่องซื่อสัตย์เหมือนเดิม ? เขาพร้อมที่จะทิ้ง ?

" ครับพวกเขากำลังช่วยเขาแต่งตัวแล้ว " พ่อบ้านตอบ ผ่านสู่รอบหน้าที่ เนื้อหาสันติภาพที่ยังคงปกครองภายในสารอิ่มตัวผนัง

มันก็ซื่อสัตย์เหมือนเดิมการกู้คืนซึ่งมีดังนั้น เงินชดเชยครบหมอบิกเนิลล์สำหรับการสูญเสียของ sailorman . ชีวิตเขาไม่มีอะไร ไม่เป็นที่พอใจ แต่หลีกเลี่ยงเหตุการณ์ของอาชีพ แต่ กรณี อา ราย ถูกทุกอย่างคนที่รู้จักเขาก็มักจะแบรนด์เขาคนขายเนื้อ แต่เพื่อนร่วมงานของเขาเป็นหนึ่งในความเชื่อที่โดดเด่นยิ่งขึ้นและยังเป็นคนที่ทำอะไรไม่เคยยืนอยู่เหนือโต๊ะ เขาไม่ได้เป็นคนจินตนาการ เขาไม่ได้มี และดังนั้นจึงไม่มีความอดทน อารมณ์ ธรรมชาติของเขาถูกต้องแม่นยํา , วิทยาศาสตร์ ผู้ชายเขาไม่เกินเบี้ย ไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง หรือค่าส่วนบุคคลแต่เป็นกรณีมันต่างกัน ยิ่งเสียผู้ชาย ยิ่งล่อแหลมการจับของเขาในชีวิตของเขามากกว่าความสำคัญในสายตาของหมอบิกเนิลล์ . เขาจะพร้อมทิ้งเป็นกวีที่ทุกข์ทรมานจากอุบัติเหตุทั่วไปสำหรับนิรนาม , คนจรจัดที่ฝ่าฝืนกฎหมายจนทุกชีวิต โดยปฏิเสธที่จะตาย เหมือนจะเป็นเด็กทิ้งหมัดและจูดี้

สำหรับละครสัตว์มันมีกรณีซื่อสัตย์เหมือนเดิม . ความลึกลับของชายผมไม่ได้ชวนเขา หรือมีเขาเงียบและโรแมนติกซึ่งนักข่าวอีกคนสีเหลืองมีภาษาที่ทำให้ตื่นเต้นและในที่ต่างๆ วันอาทิตย์ fruitlessly explotted รุ่น . แต่คอของเซมเพอร์เหมือนเดิมได้ถูกตัด นั่นคือประเด็น ที่สนใจมีศูนย์กลาง . ตัดจากหูเพื่อหูและไม่ได้เป็นศัลยแพทย์ในพันให้ชิดนิ้วมือสำหรับโอกาสของการกู้คืน แต่ก็ต้องขอบคุณในบริการรถพยาบาลเทศบาล Swift และหมอบิกเนิลล์ เขาก็ถูกลากกลับเข้าไปในโลกที่เขาปรารถนาที่จะออกไป เพื่อนร่วมงานของหมอได้เขย่าหัวของพวกเขา เมื่อคดีเข้ามา เป็นไปไม่ได้ พวกเขากล่าวว่า คอหอย หลอดลม ลำคอ ทั้งหมด , แต่ขาดและการสูญเสียเลือดที่น่ากลัว มันเป็นข้อสรุปมาก่อน คุณหมอบิกเนิลล์ในวิธีการและทำสิ่งที่ทำให้พวกเขาแม้ในการผลิตมืออาชีพของพวกเขาสั่น และดูเถิด ! คนก็หาย

ดังนั้นในเช้าที่ซื่อสัตย์เหมือนเดิมจะออกจากโรงพยาบาล กระชุ่มกระชวย , หมอบิกเนิลล์ geniality ใน nowise รบกวน โดยรายงานของพ่อบ้านและเขาก็จะนำคำสั่งบาคาร่าออกจากความวุ่นวายของเด็กที่ร่างกายได้รับพื้นดินและ crunched ภายใต้ล้อของรถยนต์ไฟฟ้า

หลายคนคงจำได้นะ กรณีของเซมเพอร์เหมือนเดิมกระตุ้นแจกมากมายยังอยากรู้อยากเห็นไม่สูงธรรมชาติ เขาถูกพบในชุมชนแออัด ที่พัก กับตัดคอดังกล่าวเป็น ,และเลือดหยดลงเมื่อนักโทษจากห้องข้างล่างและรบกวนพิธีเฉลิมฉลองของพวกเขา เขาเห็นได้ชัดทำยืน ซึ่งหน้าข้างหน้าที่เขาจะจ้องมองเขา สุดท้าย เมื่อภาพที่ยืนอยู่บนโต๊ะ propped กับแท่งเทียนมันเป็นทัศนคติที่ทำให้มันเป็นไปได้สำหรับแพทย์บิกเนิลล์ช่วยเขายอดเยี่ยมมาก ถูกกวาดจากมีดโกนที่เขาหัวของเขาถูกโยนกลับไปที่เขาควรทำ ที่จะได้แสดงออกอย่างเหมาะสมกับคอยืดและยืดผนังหลอดเลือดโป่งพอง เขาอาจจะได้ของแน่นอนครับใกล้เข้ามาแล้ว ตัดหัวตัวเอง

ที่โรงพยาบาลในเวลาที่เขาเดินทางถนนต่อต้านกลับมา ไม่ใช่คำออกจากปากของเขา หรืออาจจะได้เรียนรู้อะไรจากเขาโดย sleuths รายละเอียดโดยหัวหน้าตำรวจ ใครรู้จัก หรือเคยเห็นหรือได้ยินมาก่อน เขาอย่างเคร่งครัด โดยเฉพาะของปัจจุบัน เสื้อผ้าของเขาและสภาพแวดล้อมกลุ่มผู้ใช้แรงงาน ถูกที่สุด มือของเขามือของสุภาพบุรุษแต่ไม่ฉีกเขียนค้นพบ อะไร ช่วย ใน หนึ่งโดยเฉพาะ , ซึ่งจะใช้เพื่อแสดงอดีตของเขา หรือตำแหน่งในชีวิต

และหนึ่งโดยเฉพาะ คือ ภาพถ่าย ถ้ามันเลยเหมือน ผู้หญิงที่จ้องมองตรงๆออกมาบนมยุรจากบัตรที่ติดต้องเป็นสิ่งมีชีวิตที่โดดเด่นจริงๆ มันคือการผลิตมือสมัครเล่นสำหรับนักสืบถูกงงงันในที่ไม่มีช่างภาพมืออาชีพหรือลายเซ็นสตูดิโอถูกผนวก . ในมุมของภูเขา ในลวดลายละเอียดอ่อนของผู้หญิง ถูกเขียน : " ซื่อสัตย์เหมือนเดิม ; เสมอ fdelis " เธอมองมัน เป็นหลายจำ มันเป็นใบหน้าที่ไม่เคยลืม ฉลาดครึ่งโทน อย่างน่าทึ่ง เช่น ถูกตีพิมพ์ชั้นนำในเอกสารที่เวลาแต่กระบวนการดังกล่าวให้สูงขึ้นไป แต่แก่นสาธารณะความอยากรู้และคัดลอกยืดยาดไปอวกาศนักเขียน

อยากได้ชื่อดีกว่า ช่วยฆ่าตัวตาย ทราบว่าผู้ดูแลโรงพยาบาล และเพื่อให้โลกเป็นเหมือนเดิมเสมอ . เซมเพอร์เหมือนเดิมและเขายังคงอยู่ นักข่าว , นักสืบ , และพยาบาลให้เขาในความสิ้นหวัง ไม่คำเดียว เขาอาจจะถูกส่ง ;แต่บินไปบินมา มีสติ แสงจากดวงตาของเขา พบว่า หูของเขาได้ยินและสมองเขาเข้าใจทุกคำถามเอากับเขา

แต่นี้ลึกลับและโรแมนติกเล่นส่วนหนึ่งในหมอบิกเนิลล์สนใจเมื่อเขาหยุดอยู่ในสำนักงานต้องมีการจากลาคํากับผู้ป่วยของเขา เขาเป็นหมอ ได้แสดงเป็นอัจฉริยะในเรื่องของชายคนนี้ ทำอะไรแทบไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ของการผ่าตัดเขาไม่ได้แคร์ใคร หรืออะไรที่ผู้ชายคนนั้น และมันไม่น่าจะเป็นไปได้สูงว่าเขาจะได้เจอเขาอีก แต่ชอบศิลปินจ้องเมื่อเสร็จสิ้นการสร้าง เขาอยากจะดูครั้งสุดท้ายเมื่องานของมือ และสมอง

ซื่อสัตย์เหมือนเดิมยังคงเงียบ เขาดูกังวลที่จะต้องจากไป คำที่ไม่อาจแยกจากเขาน้อยหมอ และหมอแคร์เขาตรวจสอบคอของพักฟื้นให้ดี ยืนอยู่เหนือแผลเป็นน่าเกลียดกับอ้อยอิ่ง ครึ่งกอดรัดความรักของพ่อแม่ มันไม่ได้เป็นภาพ โดยเฉพาะใจ บรรทัดที่โกรธวงกลมคอ -- โลกทั้งหมดเหมือนคนที่เพิ่งหนีแขวนคอและ -- หายไปใต้หู ทั้งสองข้าง