While most of this article has trea

While most of this article has treated mime as a constellation of related and historically linked Western theatre genres and performance techniques, analogous performances are evident in the theatrical traditions of other civilizations.[citation needed]

Classical Indian musical theatre, although often erroneously labeled a "dance," is a group of theatrical forms in which the performer presents a narrative via stylized gesture, an array of hand positions, and mime illusions to play different characters, actions, and landscapes. Recitation, music, and even percussive footwork sometimes accompany the performance. The Natya Shastra, an ancient treatise on theatre by Bharata Muni, mentions silent performance, or mukabhinaya.[citation needed]

In Kathakali, stories from Indian epics are told with facial expressions, hand signals and body motions. Performances are accompanied by songs narrating the story while the actors act out the scene, followed by actor detailing without background support of narrative song.[citation needed]

The Japanese Noh tradition has greatly influenced many contemporary mime and theatre practitioners including Jacques Copeau and Jacques Lecoq because of its use of mask work and highly physical performance style.[citation needed]

Butoh, though often referred to as a dance form, has been adopted by various theatre practitioners as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขณะที่ส่วนใหญ่ของบทความนี้ได้รับการรักษา MIME เป็นกลุ่มดาวที่เกี่ยวข้องและในอดีตที่เชื่อมโยงประเภทโรงละครเวสเทิร์และเทคนิคการทำงาน, การแสดงคล้ายจะเห็นได้ชัดในประเพณีที่งดงามของอารยธรรมอื่น ๆ . [อ้างจำเป็น] คลาสสิกละครเพลงอินเดียแม้ว่ามักจะติดป้ายว่าไม่สมควรเป็น " เต้นรำ "คือกลุ่มของรูปแบบการแสดงละครที่นักแสดงนำเสนอการเล่าเรื่องผ่านท่าทางเก๋อาร์เรย์ของตำแหน่งมือและภาพลวงตา MIME ที่จะเล่นตัวละครที่แตกต่างกันการกระทำและภูมิทัศน์ สวด, เพลง, และแม้กระทั่งบางครั้งจังหวะฟุตเวิร์กมาพร้อมกับประสิทธิภาพการทำงาน Natya Shastra, ตำราโบราณในโรงละครโดยพระภรตมุนีกล่าวถึงผลการดำเนินงานที่เงียบหรือ mukabhinaya. [อ้างจำเป็น] ใน Kathakali เรื่องราวจากมหากาพย์ของอินเดียจะบอกกับการแสดงออกทางสีหน้าสัญญาณมือและการเคลื่อนไหวร่างกาย การแสดงจะมาพร้อมกับเพลงบรรยายเรื่องราวในขณะที่นักแสดงทำหน้าที่ออกฉากตามด้วยนักแสดงรายละเอียดโดยการสนับสนุนพื้นหลังของเพลงเล่าเรื่อง. [อ้างจำเป็น] ญี่ปุ่นโนห์ประเพณีได้รับอิทธิพลอย่างมากหลาย MIME ร่วมสมัยและโรงละครผู้ปฏิบัติงานรวมทั้งฌา Copeau และฌาค Lecoq เนื่องจากการใช้งานของการทำงานหน้ากากและสไตล์การทำงานทางกายภาพสูง. [อ้างจำเป็น] บูโต แต่มักจะเรียกว่ารูปแบบการเต้นรำที่ได้รับการรับรองโดยผู้ปฏิบัติงานที่โรงละครต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในขณะที่ส่วนใหญ่ของบทความนี้มีการใช้เป็น กลุ่มดาวที่เกี่ยวข้องและประวัติศาสตร์เชื่อมโยงตะวันตกโรงละครประเภทและเทคนิคการแสดง การแสดงที่คล้ายกันจะเห็นได้ชัดในประเพณีการแสดงของอารยธรรมอื่น ๆ . [ อ้างอิงที่จำเป็น ]คลาสสิกอินเดียละครเพลง แต่มักจะผิดป้าย " เต้น " คือกลุ่มของละคร ซึ่งผลงานที่นำเสนอในรูปแบบการเล่าเรื่องผ่านสุกใสรูปแบบอาร์เรย์ของตำแหน่งมือ และแสดงภาพการเล่นอักขระที่แตกต่างกัน การกระทำ และทัศนียภาพ การท่องจำ , เพลง , และแม้กระทั่ง footwork จังหวะบางครั้งมาพร้อมกับประสิทธิภาพการทำงาน โดย Natya Shastra โบราณตำราในโรงละครโดยพระภรตมุนี กล่าวถึงการแสดง เงียบ หรือ mukabhinaya . [ อ้างอิงที่จำเป็น ]ใน Kathakali , เรื่องเล่าจากมหากาพย์ของอินเดียจะบอกด้วยสีหน้าและการเคลื่อนไหวร่างกาย สัญญาณมือ การแสดงจะมาพร้อมกับเพลงเล่าเรื่องราวขณะที่นักแสดงแสดงฉาก ตามด้วยนักแสดงรายละเอียดโดยไม่สนับสนุนพื้นหลังของเพลงบรรยาย . [ อ้างอิงที่จำเป็น ]ประเพณีโนญี่ปุ่นได้มีอิทธิพลอย่างมากหลายในปัจจุบันและโรงละครรวมทั้ง Jacques copeau ละครใบ้ประกอบ และฌาคส์เลอคอคเนื่องจากการใช้หน้ากากทำงานและสไตล์การแสดงสูงทางกายภาพ . [ อ้างอิงที่จำเป็น ]Butoh , แต่มักจะเรียกว่าการเต้นรูปแบบได้รับการยอมรับโดยประกอบละครต่างๆรวมทั้ง