“Apparently some changes take longe

“Apparently some changes take longer than you thought,” he said as he held the door open for me to leave. He was right. A scathing heartbreak had started these bad habits, but if I didn’t stop them now, I would only continue pushing love out of my life.

Just because I was questioning myself, didn’t justify my questioning him. It was time for me to go into hiding. I began a hiatus from dating that would last one year. I traveled alone. I slept alone. I polled girlfriends who kept tabs on their other halves. I saw a therapist. I forgave my ex-husband. I forgave myself. I did all of this to find the answer to the one question Philip asked me the last time we spoke: What was I looking for?

I was looking for a way out of a relationship I no longer wanted to be in. Whether it was because I was unhappy, or treated badly or simply no longer in love, I just couldn’t walk away. My own instincts were the very thing I trusted the least. It was as if I needed proof to confirm what I already knew, that I no longer wanted to be with the man I had chosen.

That night, almost a decade ago, when I sat clutching pages, waiting for my ex-husband to come home, I didn’t know what I would say to him. But I believed that if he could tell me the truth, no matter what it was, I would forgive him. I had no idea how much strength it takes to look at someone that wants to be with you and tell them you want out. Andrew wasn’t strong enough to tell me. I wasn’t strong enough to tell Philip.I reached out to Skenazy early this year through a Facebook message, and she got back to me right away, saying she was happy to talk.

A former columnist for the New York Daily News and New York Sun, she was launched into the national spotlight in 2008 when she wrote a column about her decision to let her 9-year-old son take the subway by himself. The column resulted in a flood of both outrage and admiration, and spurred Skenazy to found the Free Range Kids movement, a movement dedicated to, in Skenazy’s words, “fighting the belief that our kids are in constant danger.”

As a mother who has often felt as though my kids are in constant danger, I wasn’t sure what to expect of her, if I was going to end up talking to a fringe “expert” who would tell me to forgo seat belts and bike helmets and vaccines to help my kids toughen up. Instead, Skenazy comes across as calm, direct and adamant in her ideas.

I asked if I could start by telling her a little about my story, but I’d hardly finished the sentence when she interrupted. “Don’t bother,” she said. “Instead, let me tell you your story.” Apparently, she knew it by heart. “Just let me close the office door first because my husband’s heard this spiel a million times. OK, so, you were running errands with your kid when you decided to leave her in the car for a couple minutes while you ran into a store. The surrounding conditions were perfectly safe, mild weather and such, but when you came out, you found yourself blocked in by a cop car, being yelled at by a nosy, angry onlooker, being accused of child neglect or endangering your chid. Is that about right?” Skenazy’s heard it all before. But her demeanor suggested the outrage such charges elicited in her hadn’t dissipated much over the years since, in response to her son’s subway ride, news outlets dubbed her “the worst mom in America.”

We talked for about an hour, and what stuck with me and surprised me most was not her sympathy, but her certainty, her utter lack of equivocation or doubt. “Listen,” she said at one point. “Let’s put aside for the moment that by far, the most dangerous thing you did to your child that day was put him in a car and drive someplace with him. About 300 children are injured in traffic accidents every day — and about two die. That’s a real risk. So if you truly wanted to protect your kid, you’d never drive anywhere with him. But let’s put that aside. So you take him, and you get to the store where you need to run in for a minute and you’re faced with a decision. Now, people will say you committed a crime because you put your kid ‘at risk.’ But the truth is, there’s some risk to either decision you make.” She stopped at this point to emphasize, as she does in much of her analysis, how shockingly rare the abduction or injury of children in non-moving, non-overheated vehicles really is. For example, she insists that statistically speaking, it would likely take 750,000 years for a child left alone in a public space to be snatched by a stranger. “So there is some risk to leaving your kid in a car,” she argues. It might not be statistically meaningful but it’s not nonexistent. The problem is,” she goes on, “there’s some risk to every choice you make. So, say you take the kid inside with you. There’s some risk you’ll both be hit by a crazy driver in the parking lot. There’s some risk someone in the store will go on a shooting spree and shoot your kid. There’s some risk he’ll slip on the ice on the sidewalk outside the store and fracture his skull. There’s some risk no matter what you do. So why is one choice illegal and one is OK? Could it be because the one choice inconveniences you, makes your life a little harder, makes parenting a little harder, gives you a little less time or energy than you would have otherwise had?”

Later on in the conversation, Skenazy boils it down to this. “There’s been this huge cultural shift. We now live in a society where most people believe a child can not be out of your sight for one second, where people think children need constant, total adult supervision. This shift is not rooted in fact. It’s not rooted in any true change. It’s imaginary. It’s rooted in irrational fear.”

The problem is, I understand irrational fear. In fact, irrational fear and I are old friends. Some things seem dangerous and others don’t, and often, it has little to do with statistics or data. No matter how many people reassure me that flying is the safest form of travel, so much safer than driving, I will always be more nervous at 30,000 feet than en route to the airport. Likewise, it won’t matter how many statistics or how much analysis on low crime rates or the importance of fostering independence Skenazy or people like her spout; for many parents at this moment in our culture, leaving kids unsupervised just doesn’t feel safe. Anything could happen, is a common refrain voiced by such parents. And I know what they mean. We’ve seen the television movies about abducted children. We’ve heard the heart-rending stories of kids injured in carjackings, or forgotten in sweltering cars. And once you imagine something, imagine what it must have been like for that parent or child who suffered it, it’s not a great leap to imagine it happening to you or your child, and then, if you’re like most parents, you will do anything in your power to prevent it. It’s not a matter of likelihood or statistical significance, but the terrible power of our imagination.

That was then. I don’t consider myself reformed but in remission. When I feel the boiling, the building up, the need to peek or prod — I examine myself instead. These days, I’ll leave when I know that someone is not what I want or need. I don’t have to wait for the findings of a doubt-fueled, late-night ransack to confirm it.

Jessica Ciencin Henriquez is a New York City based freelance writer and author of the novel, "Lies I've Told My Therapist." You can follow her on twitter @TheWriterJess.

“Confront him then,” she suggested.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"เห็นได้ชัดว่าเปลี่ยนแปลงบางอย่างใช้เวลานานมากกว่าที่คุณคิดว่า เขากล่าวเป็นเขาประตูเปิดค้างจะปล่อย เขาขวา ฮาร์ตเบรกโฮเท scathing ได้เริ่มต้นเหล่านี้นิสัยไม่ดี แต่ถ้าฉันไม่หยุดพวกเขาตอนนี้ ฉันจะเท่ายังคงผลักดันความรักออกจากชีวิตของฉันเพียง เพราะผมเป็นกันเอง ไม่ได้จัดของฉันตั้งคำถามเขา เวลาฉันไปกบดานได้ รอยร้าวจากเดทที่ปีหนึ่งจะเริ่ม ฉันเดินคนเดียว ผมนอนคนเดียว ฉันชั้นแฟนที่เก็บแท็บในครึ่งอื่น ๆ ของพวกเขา ผมเห็นการบำบัดโรค ฉันองค์อดีตสามีของฉัน ฉันองค์เอง ไม่ได้ทั้งหมดนี้หาคำตอบของคำถามหนึ่งฟิลิปถามครั้งสุดท้ายที่เราพูด: สิ่งฉันมองหาฉันถูกมองหาความสัมพันธ์ที่ไม่อยากจะอยู่ในลักษณะ ว่าเป็น เพราะผมไม่มีความสุข หรือบำบัดไม่ดี หรือเพียงแค่ไม่ได้อยู่ในความรัก ฉันไม่สามารถเที่ยวไป สัญชาตญาณของตัวเองได้ในสิ่งที่ฉันเชื่อถือน้อยที่สุด ว่า ฉันต้องการพิสูจน์เพื่อยืนยันสิ่งที่ผมได้รู้ ว่า ฉันไม่อยากอยู่กับคนที่ฉันได้เลือกได้คืน เกือบทศวรรษผ่านมา เมื่อฉันนั่งหน้ากำ รอสามีอดีตของฉันมาบ้าน ฉันไม่รู้สิ่งที่ฉันพูดกับเขา แต่ผมเชื่อว่า ถ้าเขาไม่บอกความจริง ไม่ว่าสิ่งที่มันเป็น ฉันจะยกโทษให้เขา ผมมีความคิดความแรงเท่าใดก็ดูคนที่อยากอยู่กับคุณ และบอกพวกเขาต้องออก แอนดรูว์ไม่แข็งแรงพอที่จะบอก ไม่ค่อยแข็งแรงพอที่จะบอกถึงออก Skenazy ปีนี้ผ่านข้อความ Facebook Philip.I และเธอได้กลับไปฉันทันที ว่า เธอยินดีที่จะพูดคุยColumnist อดีตหนังสือพิมพ์นิวยอร์กและนิวยอร์กซัน เธอเปิดเป็นสปอตไลท์แห่งชาติ 2008 เมื่อเธอเขียนคอลัมน์เกี่ยวกับการตัดสินใจของเธอให้ลูกชายอายุ 9 ปีรถไฟฟ้าเอง คอลัมน์ทำให้เกิดน้ำท่วมทั้งข่มขืนและชื่นชม และกระตุ้น Skenazy พบการเคลื่อนไหวเด็กช่วงฟรี เคลื่อนไหวเฉพาะ คำพูดของ Skenazy "ต่อสู้กับความเชื่อว่าเด็กของเราอยู่ในอันตรายคง"เป็นแม่ที่มักจะได้รู้สึกว่าเด็ก ๆ อยู่ในอันตรายคง ฉันไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คาดหวังของเธอ ถ้าฉันจะสิ้นสุดขึ้นการพูดคุยเพิ่มเติมเป็น "เชี่ยวชาญ" ที่จะบอกฉันยอมสละเข็มขัด และจักรยาน helmets และค่าวัคซีนเพื่อช่วยเด็ก ๆ toughen ค่า แทน Skenazy มาในความเงียบสงบ โดยตรง และความมุ่งมั่นในความคิดของเธอถามถ้า ฉันสามารถเริ่มต้น ด้วยการบอกเธอเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องของฉัน แต่ฉันได้ไม่เสร็จสมบูรณ์ประโยคเมื่อเธอขัดจังหวะ "อย่ายุ่ง เธอกล่าว "แต่ ผมบอกคุณเรื่องของคุณ" เห็นได้ชัด เธอรู้ว่ามันใจ "ห้องผมปิดประตูสำนักงานเนื่องจากสามีของฉันได้ยิน spiel นี้ล้านครั้ง ตกลง ดังนั้น คุณเรียกใช้ธุระกับเด็กของคุณเมื่อคุณตัดสินใจที่จะปล่อยเธอในรถสองสามนาทีในขณะที่คุณวิ่งเข้าไปในร้านค้า ล้อมรอบสภาพอากาศอย่างปลอดภัย อ่อนและดังกล่าว แต่เมื่อคุณมาออก คุณพบตัวเองถูกบล็อคในรถแบบตำรวจ การ yelled ที่ โดย onlooker ความ nosy โกรธ ถูกกล่าวละเลยเด็ก หรืออำเภอใจของ chid คือที่เกี่ยวกับขวา Skenazy ของได้ยินมันทั้งหมดก่อน แต่แนะนำกิริยาท่าทางของเธอข่มขืน elicited ธรรมเนียมดังกล่าวเธอไม่ได้ dissipated มากปีตั้งแต่ การนั่งรถไฟใต้ดินของชาย ร้านข่าวตั้งฉายาของเธอ "เลวร้ายที่สุดคุณแม่ในอเมริกา"We talked for about an hour, and what stuck with me and surprised me most was not her sympathy, but her certainty, her utter lack of equivocation or doubt. “Listen,” she said at one point. “Let’s put aside for the moment that by far, the most dangerous thing you did to your child that day was put him in a car and drive someplace with him. About 300 children are injured in traffic accidents every day — and about two die. That’s a real risk. So if you truly wanted to protect your kid, you’d never drive anywhere with him. But let’s put that aside. So you take him, and you get to the store where you need to run in for a minute and you’re faced with a decision. Now, people will say you committed a crime because you put your kid ‘at risk.’ But the truth is, there’s some risk to either decision you make.” She stopped at this point to emphasize, as she does in much of her analysis, how shockingly rare the abduction or injury of children in non-moving, non-overheated vehicles really is. For example, she insists that statistically speaking, it would likely take 750,000 years for a child left alone in a public space to be snatched by a stranger. “So there is some risk to leaving your kid in a car,” she argues. It might not be statistically meaningful but it’s not nonexistent. The problem is,” she goes on, “there’s some risk to every choice you make. So, say you take the kid inside with you. There’s some risk you’ll both be hit by a crazy driver in the parking lot. There’s some risk someone in the store will go on a shooting spree and shoot your kid. There’s some risk he’ll slip on the ice on the sidewalk outside the store and fracture his skull. There’s some risk no matter what you do. So why is one choice illegal and one is OK? Could it be because the one choice inconveniences you, makes your life a little harder, makes parenting a little harder, gives you a little less time or energy than you would have otherwise had?”ในภายหลังในการสนทนา Skenazy เดือดมันลงไปนี้ "มีแล้วกะวัฒนธรรมนี้อย่างมาก เราตอนนี้อยู่ในสังคมที่คนส่วนใหญ่เชื่อว่าเด็กไม่ได้ของคุณตาในหนึ่งวินาที ที่คนคิดว่า เด็กต้องดูแลคง รวม กะนี้มีรากในความเป็นจริง นอกจากนี้มันไม่มีรากในนั้นจริง จินตภาพได้ มันเป็นสิ่ง ๆ กลัวไม่มีเหตุผล"ปัญหาคือ ฉันเข้าใจกลัวไม่มีเหตุผล ในความเป็นจริง กลัวไม่มีเหตุผลและเป็นเพื่อนเก่า สิ่งที่ดูเหมือนอันตราย และแย้ง และ มันมีน้อย มีสถิติหรือข้อมูล ไม่คนเวบผมว่าบินแบบปลอดภัยที่สุดการเดินทาง ปลอดภัยมากกว่าการขับรถ ฉันมักจะมีประสาทที่เท้า 30000 กว่าเส้นไปสนามบิน ในทำนองเดียวกัน มันจะไม่สำคัญสถิติจำนวน หรือปริมาณวิเคราะห์อัตราอาชญากรรมต่ำหรือความสำคัญของการทำนุบำรุงเอกราช Skenazy หรือคนชอบเธอพวย สำหรับผู้ปกครองในขณะนี้ในวัฒนธรรมของเรา ออกจากเด็ก unsupervised เพียงไม่รู้สึกปลอดภัย สิ่งที่อาจเกิดขึ้น เป็นละเว้นทั่วไปเสียงจากผู้ปกครองดังกล่าว และฉันรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาหมายถึง เราเคยเห็นภาพยนตร์โทรทัศน์เกี่ยวกับการลักพาตัวเด็ก เราเคยได้ยินเรื่องราวของเด็กที่บาดเจ็บใน carjackings หรือลืมรถระอุความ heart-rending และเมื่อคุณคิดอะไร คิดอะไรก็ต้องได้รับเช่นว่า แม่หรือเด็กที่ได้รับความเดือดร้อน ไม่กระโดดมากจินตนาการมันเกิดขึ้นกับคุณหรือลูกของคุณ แล้ว ถ้าคุณชอบผู้ปกครองส่วนใหญ่ คุณจะทำอะไรในอำนาจของคุณไป มันไม่ใช่เรื่องของโอกาส หรือนัยสำคัญทางสถิติ แต่น่ากลัวพลังของจินตนาการของเราที่ถูกแล้ว ไม่พิจารณาตัวเองปฏิรูป แต่ปลด เมื่อฉันรู้สึกที่เดือด สร้างขึ้น จำเป็นต้องแทรก หรือกระทุ้ง — ฉันตรวจสอบตัวแทน วันนี้ ฉันจะปล่อยเมื่อฉันรู้ว่า คนไม่ว่าฉันต้องการ หรือจำเป็น ผมไม่ต้องรอผลการวิจัยของการสงสัยเป็นเชื้อเพลิง ดึก ransack ยืนยันHenriquez Ciencin เจสสิก้าเป็นนิวยอร์กซิตี้โดยนักเขียนอิสระและผู้เขียนนิยาย "โกหกฉันได้บอกพนักงานของฉัน" คุณสามารถทำตามเธอในทวิตเตอร์ @TheWriterJess"เผชิญหน้าเขาแล้ว เธอแนะนำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ดูเหมือนว่าการเปลี่ยนแปลงบางอย่างต้องใช้เวลานานกว่าที่คุณคิดว่า " เขาพูดเมื่อเขาจับประตูเปิดให้ฉันออกไป เขาพูดถูก บอบช้ำรุนแรงเริ่มนิสัยไม่ดีเหล่านี้ แต่ถ้าไม่หยุดตอนนี้ ผมจะยังคงผลักดันความรักไปจากชีวิตของฉัน . . . . . .

เพราะผมถามตัวผมเอง ไม่ได้อธิบาย ฉันถามเขา มันเป็นช่วงเวลาสำหรับผมที่จะไปซ่อนตัวผมเริ่มว่างจากการเดท ที่จะใช้เวลาหนึ่งปี ผมเดินทางคนเดียว ผมนอนคนเดียว ผมมองว่าแฟนใครเก็บแท็บในส่วนอื่น ๆของพวกเขา ผมเห็นนักบำบัด ฉันให้อภัยกับอดีตสามีของฉัน ฉันให้อภัยตัวเอง ที่ข้าทำทั้งหมดนี้เพื่อหาคำตอบของคำถามฟิลิปถามครั้งที่แล้ว : สิ่งที่ผมมองหาอะไร ?

ฉันกำลังมองหาวิธีออกจากความสัมพันธ์ที่ผมไม่อยากจะอยู่ใน ไม่ว่าจะเป็นเพราะผมไม่ดี หรือทำไม่ดี หรือ ไม่เพียงในความรัก ผมไม่อาจเดินจากไป สัญชาตญาณของฉันเองที่ฉันไว้ใจมากที่สุด มันเป็นถ้าผมต้องการหลักฐานยืนยันสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้ว ว่า ผม ไม่ ต้องการอยู่กับผู้ชายที่ฉันเลือก

คืนนั้น เกือบทศวรรษที่ผ่านมาเมื่อฉันนั่งกำหน้า รอสามีเก่าของฉันกลับมา ผมไม่รู้ว่าผมจะพูดกับเขา แต่ผมเชื่อว่า ถ้าเขาจะพูดความจริง ไม่ว่า เรื่องอะไร ผมจะยกโทษให้เขา ผมไม่มีความคิดเท่าไหร่กำลังจะมองใครบางคนที่อยากจะอยู่กับคุณและบอกพวกเขาว่าคุณต้องการออกไป แอนดรูว์ ไม่แข็งแรงพอที่จะบอกฉัน ฉันไม่เข้มแข็งพอที่จะบอก ฟิลลิปฉันเอื้อมมือออกไป skenazy ปีนี้ผ่าน Facebook ข้อความ เธอกลับมาหาผมทันทีว่า เธอยินดีที่จะพูดคุย

คอลัมนิสต์อดีตนิวยอร์กเดลินิวส์และนิวยอร์กซัน เธอเปิดตัวในเด่นแห่งชาติในปี 2008 เมื่อเธอเขียนคอลัมน์เกี่ยวกับการตัดสินใจที่จะปล่อยเธอลูกชายวัย 9 ขวบของเธอขึ้นรถไฟใต้ดินด้วยตัวเขาเองคอลัมน์ ส่งผลให้เกิดน้ำท่วม ทั้งข่มขืน และชื่นชม และกระตุ้น skenazy จะพบช่วงฟรีเด็กเคลื่อนไหวการเคลื่อนไหวโดยเฉพาะใน skenazy พูด " สู้ ความเชื่อที่ว่า เด็กของเราอยู่ในอันตรายคง "

เป็นแม่ที่มักจะรู้สึกเหมือนฉันเป็นเด็กในคงอันตราย ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คาดหวังจากเธอ