Every day on my way home from schoo

Every day on my way home from school I pass old Mrs. Victor’s house. It has looked the samefor as long as I can remember. Someone once said it was even older than Mrs. Victor herself,and she must be about a hundred.I often wonder about Mrs. Victor and that run-down house. They seem so much alike thatthey are almost one thing. I have seen her a few times—walking slowly up the path with her rolling pull-cart containing just one bag of groceries. The walkway that leads to the house isstone but full of cracks—not unlike Mrs. Victor’s face. The wood sides of the home arebuckling and weathered, as is Mrs. Victor’s skin. And what is inside? A lonely empty placewhere no one comes to visit. Yet, there they are—Mrs. Victor and her house—each a livingrelic in a modern world.This morning as I passed by, I saw old Mrs. Victor through the sheer curtains behind whichshe leads her veiled life. She was sitting in a chair, perhaps knitting, perhaps doing nothingat all. She happened to look up and saw me walking by but didn’t really notice me. Am I justanother part of a world she feels left out of? A person moving through time who has left her behind? I felt a pang of sadness for her and right then decided to do something about it.My friend Kerry’s cat had kittens a few weeks ago, and he’s been lookingfor homes for them. After school, I stopped by and asked to “borrow” twoof them. I took them home, fixed up a basket with a big bow, and went toMrs. Victor’s.As I rang her bell, I wondered if I was being presumptuous. Perhaps wewould not be welcome. But, to my delight, when she opened the door andsaw us, her pallid face positively turned to glowing. She accepted my giftand new life seemed to pour into not only Mrs. Victor, but her house as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทุกวันของฉันที่โรงเรียนฉันผ่านบ้านเก่านาง Victor มันได้ดู samefor ตราบเท่าที่จำได้ มีคนเคยกล่าวว่า แม้จะเก่ากว่าวิคเตอร์นางเอง และเธอต้องประมาณร้อย ผมมักสงสัยเกี่ยวกับวิคเตอร์นางและบ้านที่รับได้ พวกเขาดูเหมือนดังนั้น thatthey มากเหมือนมีสิ่งหนึ่งเกือบ ผมเห็นเธอกี่ครั้งได้เดินช้าขึ้นเส้นทางกับเธอกลิ้งเลื่อนรถเข็นที่ประกอบด้วยเพียงหนึ่งถุงของชำ ทางเดินที่นำไปสู่ isstone บ้านแต่เต็มไป ด้วยรอยแตก ซึ่งไม่แตกต่างจากใบหน้านางวิคเตอร์ Arebuckling บ้านด้านไม้ และตากแดดตาก ฝน เป็นวิคเตอร์นางผิว และสิ่งที่อยู่ภายใน การโดดเดี่ยวว่าง placewhere ไม่มีใครมาเยี่ยมชม ยัง พวกเขามีซึ่งบ้านของเธอและวิคเตอร์นาง — แต่ละ livingrelic ในโลกสมัยใหม่ เช้านี้ผมผ่านโดย ผมเห็นนางวิคเตอร์เก่าผ่านม่านโปร่งหลัง whichshe นำชีวิตของเธอถูกปกคลุมด้วย เธอนั่งอยู่ในเก้าอี้ ถักบางที บางทีทำ nothingat ทั้งหมด เธอเกิดขึ้นเพื่อ ค้นหา และเห็นฉันเดินตาม แต่ไม่ใช้ในการสังเกตจริง ๆ ของฉัน ฉันรู้สึกซ้ายออกจากโลกหนึ่ง justanother คนเคลื่อนที่ผ่านเวลาซ้ายด้านหลังของเธอ ผมรู้สึกว่าแป้งของความโศกเศร้าของเธอ และขวาตัดสินใจทำอะไรกับมันแล้ว แมวของเพื่อนของฉันทั้งมีแมวกี่สัปดาห์ที่ผ่านมา และมีบ้าน lookingfor สำหรับพวกเขา หลังเลิกเรียน ผมด้วย และขอให้ "ยืม" twoof พวกเขา ผมเอาพวกเขา บ้านถาวรขึ้นกระเช้าด้วยโบว์ขนาดใหญ่ และไป toMrs วิคตอเรีย เป็นฉันรังระฆังของเธอ ฉันสงสัยว่า ถ้า ฉันถูกแต่ บางที wewould ไม่ได้ต้อนรับ แต่ เพื่อความสุขของฉัน เมื่อเธอเปิด andsaw ประตูเรา ใบหน้าสอร์ตบวกการเรืองแสง เธอยอมรับชีวิตใหม่ของ giftand ดูเหมือนจะ เทลงในไม่เพียงแต่นางวิคเตอร์ แต่บ้านของเธอเป็นอย่างดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทุกวันในระหว่างทางกลับบ้านจากโรงเรียนของฉันฉันผ่านบ้านเก่านางวิกเตอร์ มันมีการมอง samefor ตราบเท่าที่ผมจำได้ มีคนเคยบอกว่ามันเป็นแม้เก่ากว่านางวิคเตอร์ตัวเองและเธอจะต้องเกี่ยวกับ hundred.I มักจะสงสัยเกี่ยวกับนางวิคเตอร์และว่าบ้านวิ่งลง พวกเขาดูเหมือนเหมือนกันมากว่าพวกเขาเกือบจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ ฉันได้เห็นเธอไม่กี่ครั้งเดินช้าขึ้นเส้นทางที่มีการกลิ้งของเธอดึงรถเข็นที่มีเพียงหนึ่งถุงของร้านขายของชำ ทางเดินที่นำไปสู่​​บ้าน isstone แต่เต็มรูปแบบของรอยแตกไม่แตกต่างจากใบหน้าของนางวิกเตอร์ ด้านข้างของบ้านไม้ arebuckling และตากแดดตากฝนเช่นเดียวกับผิวของนางวิกเตอร์ และสิ่งที่อยู่ภายใน? placewhere ว่างเปล่าเหงาไม่มีใครมาเยี่ยม ยังมีพวกเขาจะ-นาง วิคเตอร์และบ้านของเธอแต่ละ livingrelic ใน world.This ที่ทันสมัย​​ในตอนเช้าขณะที่ผมเดินผ่านไปมาผมเห็นเก่านางวิกเตอร์ผ่านม่านที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลัง whichshe นำไปสู่​​ชีวิตของเธอได้ถูกปกคลุม เธอกำลังนั่งอยู่ในเก้าอี้บางทีถักบางทีทำ nothingat ทั้งหมด เธอเกิดขึ้นจะมองขึ้นและเห็นฉันเดินตาม แต่ไม่ได้จริงๆเห็นฉัน ฉัน justanother ส่วนหนึ่งของโลกเธอรู้สึกซ้ายออกจากหรือไม่? คนย้ายผ่านช่วงเวลาที่มีการปล่อยให้เธออยู่เบื้องหลัง? ผมก็รู้สึกว่าปางของความโศกเศร้าสำหรับเธอและขวาแล้วตัดสินใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับแมวเพื่อน it.My เคอร์รี่มีลูกแมวไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาและเขาได้รับการ lookingfor บ้านสำหรับพวกเขา หลังจากที่โรงเรียนผมหยุดและขอให้ "กู้" twoof พวกเขา ผมเอาพวกเขากลับบ้านคงตะกร้าด้วยโบว์ขนาดใหญ่และเดิน toMrs Victor's.As รังระฆังของเธอผมสงสัยว่าผมถูกเกรงใจ บางที wewould ไม่ได้รับการต้อนรับ แต่เพื่อความสุขของฉันเมื่อเธอเปิดประตู andsaw เราใบหน้าขาวซีดของเธอบวกหันไปที่เร่าร้อน เธอได้รับการยอมรับ giftand ชีวิตใหม่ของฉันดูเหมือนจะเทลงในไม่เพียง แต่นางวิคเตอร์ แต่บ้านของเธอได้เป็นอย่างดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทุก ๆวัน ระหว่างทางจากบ้านไปโรงเรียนผมผ่านคุณนายวิคเตอร์เก่าบ้าน มันดู samefor ตราบเท่าที่ฉันสามารถจำ มีคนเคยบอกว่า มันแก่กว่าคุณนายวิคเตอร์เอง และเธอต้องเป็นร้อย ฉันมักจะสงสัยเกี่ยวกับคุณนายวิคเตอร์และวิ่งลงบ้าน พวกเขาดูเหมือนกันมากว่าเกือบจะสิ่งหนึ่ง ผมเคยเจอเธอสองสามครั้ง เดินช้าๆไปทางเธอกลิ้งดึงรถเข็นที่มีเพียงหนึ่งถุงของชำ ทางเดินที่นำไปสู่บ้าน isstone แต่เต็มไปด้วยรอยแตกไม่แตกต่างจากใบหน้าของนายวิคเตอร์ ไม้ข้างบ้าน arebuckling และผุ เป็นผิวคุณนายวิคเตอร์ และสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น เหงาว่างเปล่า placewhere ไม่มีใครมาเยี่ยม แต่พวกเขา are-mrs. วิคเตอร์และบ้านแต่ละ livingrelic ในโลกสมัยใหม่ เช้าวันนี้ขณะที่ผมเดินผ่าน ฉันเห็นแก่คุณนายวิคเตอร์ผ่านม่านหลังเชียร์ whichshe พาเธอปกคลุมชีวิต เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ บางทีถัก บางทีทำ nothingat ทั้งหมด เธอเกิดขึ้นที่จะมองขึ้นและเห็นฉันเดินตาม แต่ไม่ได้สังเกตเห็นฉัน ผม justanother ส่วนหนึ่งของโลกที่เธอรู้สึกซ้ายออกของ คนย้ายผ่านช่วงเวลาที่ทิ้งเธอไว้ข้างหลัง ผมรู้สึกว่าปางแห่งความเศร้าของเธอและขวาแล้วตัดสินใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับมัน เคอร์รี่ เพื่อนแมว มีแมว ไม่กี่สัปดาห์ และเขาก็ lookingfor ที่อยู่อาศัยสำหรับพวกเขา หลังเลิกเรียน ฉันแวะไปขอ " ยืม " twoof พวกเขา ฉันเอาพวกเขาที่บ้านคงขึ้นกระเช้าด้วยโบว์ใหญ่ และไป tomrs . วิคเตอร์ " s.as ผมรังระฆังของเธอ , ฉันสงสัยว่าถ้าฉันพูดแบบนั้น บางทีแบบไม่ต้อนรับ แต่เพื่อความสุขของฉัน เมื่อเธอเปิดประตู andsaw เรา ใบหน้าซีดของเธอบวกกลายเป็นเรืองแสง เธอยอมรับฉัน giftand ใหม่ชีวิตดูเหมือนจะเทลงในไม่เพียง แต่นายวิคเตอร์ แต่บ้านของเธอเช่นกัน