Up until the early 1900s, Newton’s

Up until the early 1900s, Newton’s theory of gravity held supreme. It was the idea that all objects in the Universe—including you and me—have an innate force within us that attracts other objects. The larger an object, the greater this intrinsic gravitational pull. This explains why we “stick” to the Earth instead of flying off into space.
But in 1915, Albert Einstein completely tore that idea apart. He theorized that gravity is actually the result of a warping in spacetime (a combination of space and time into one continuum). Essentially, an object’s very existence deforms space and time around itself, creating an imprint on the universe.
And it’s this deformation of space-time that gives rise to gravity’s effects. “Suppose that there’s you and another mass. You deform the spacetime around you and the mass deforms the space-time around it, and you’re both falling into each other’s wells,” says Richard Holman, a physics professor at Carnegie Mellon University.
Now here's the part where this all ties into wormholes. According to Einstein and his colleague Nathan Rosen, a wormhole is actually deformed space that has warped in such a way to connect two different points in space-time. The result is a tunnel-like structure that could be straight or curved, linking two areas of the Universe that are incredibly far apart.
Einsteinian mathematical models predict that wormholes exist, but none have ever been found. Fumio Abe, an astrophysicist at Nagoya University, has proposed a way to search for large wormholes (big enough for a spaceship) by looking at a star’s brightness when it moves in front of the tunnel. An effect called gravitational lensing would cause the brightness to fluctuate in a unique way.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จนถึงภาพกลายต้น ทฤษฎีของนิวตันของแรงโน้มถ่วงขึ้นสูงสุด มันเป็นความคิดที่ว่า ทุกวัตถุในจักรวาลซึ่งรวมทั้งคุณและฉัน — มีการบังคับโดยธรรมชาติในตัวเราที่ดึงดูดวัตถุอื่น ๆ ใหญ่อันวัตถุ ยิ่งดึงความโน้มถ่วงนี้ intrinsic นี้อธิบายว่า ทำไมเรา "ติด" โลกแทนที่จะบินออกจากในพื้นที่แต่ใน 1915 อัลเบิร์ตไอน์สไตน์โดยสิ้นเชิงต่อความคิดที่แยก เขา theorized ว่า แรงโน้มถ่วงจริงผลของความแปรปรวนใน spacetime (ชุดของอวกาศและเวลาเป็นหนึ่งความต่อเนื่อง) หลัก ดำรงของวัตถุ deforms เวลารอบ ๆ ตัวเอง สร้างมี imprint บนจักรวาลและเป็นแมพนี้ของ space-time ที่ก่อให้เกิดผลกระทบของแรงโน้มถ่วง "สมมติว่า มีคุณและมวลชนอื่น คุณเบี้ยว spacetime คุณมวล deforms space-time รอบ ๆ และคุณกำลังทั้งสองตกเป็นของผู้อื่นบ่อ กล่าวว่า โฮลมันริชาร์ด ศาสตราจารย์สาขาฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอนตอนนี้ที่นี่เป็นส่วนหนึ่งซึ่งทั้งหมดนี้ผูกเข้า wormholes ตามไอน์สและเพื่อนร่วมงานของเขาโรนาธาน wormhole เป็นจริงเป็นพื้นที่ที่มีเหยเกด้วยวิธีการเชื่อมต่อสองจุดที่แตกต่างกันใน space-time deformed ผลเป็นโครงสร้างอุโมงค์เช่นที่อาจจะตรง หรือ โค้ง เชื่อมโยงพื้นที่สองของจักรวาลที่อยู่ห่าง ๆ อย่างเหลือเชื่อแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ Einsteinian ทำนายว่า มี wormholes แต่ไม่เคยพบ อะเบะ Fumio, astrophysicist มีที่นาโกย่า ได้เสนอวิธีการหา wormholes ขนาดใหญ่ (ขนาดใหญ่พอสำหรับยานอวกาศ) โดยดูที่ความสว่างของดาวเมื่อเดินหน้าอุโมงค์ ลักษณะพิเศษเรียกว่า lensing ความโน้มถ่วงจะทำให้เกิดความสว่างผันผวนในลักษณะเฉพาะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จนมาถึงช่วงต้นทศวรรษ 1900 ทฤษฎีของนิวตันของแรงโน้มถ่วงที่จัดขึ้นสูงสุด มันเป็นความคิดที่ว่าวัตถุทั้งหมดในจักรวาลรวมทั้งคุณและฉันมีแรงธรรมชาติภายในตัวเราที่ดึงดูดวัตถุอื่น ๆ วัตถุที่มีขนาดใหญ่มากขึ้นแรงโน้มถ่วงนี้ที่แท้จริง นี้อธิบายว่าทำไมเรา "ติด" เพื่อโลกแทนการบินออกไปในอวกาศ.
แต่ในปี 1915 Albert Einstein สมบูรณ์ฉีกความคิดที่ว่าออกจากกัน เขามหาเศรษฐีที่แรงโน้มถ่วงเป็นจริงผลจากการแปรปรวนในกาลอวกาศ (การรวมกันของพื้นที่และเวลาเป็นหนึ่งในความต่อเนื่อง) โดยพื้นฐานแล้วมีอยู่มากของวัตถุรูปทรงพื้นที่และเวลารอบตัวเองในการสร้างที่ประทับในจักรวาล.
และมันก็เป็นความผิดปกติของพื้นที่ในครั้งนี้ก่อให้เกิดผลกระทบต่อแรงโน้มถ่วงของ "สมมติว่ามีคุณและมวลอื่น คุณเบี้ยวกาลอวกาศรอบตัวคุณและมวลรูปทรงพื้นที่เวลารอบ ๆ และคุณทั้งสองตกอยู่ในหลุมของกันและกัน "ริชาร์ดฮอลศาสตราจารย์ฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัย Carnegie Mellon. กล่าวว่า
ตอนนี้ที่นี่เป็นส่วนหนึ่งที่ที่ความสัมพันธ์นี้ทั้งหมดลง หนอน ตามที่ไอสไตน์และเพื่อนร่วมงานของเขานาธานโรเซ็นหนอนเป็นจริงพื้นที่พิการที่ได้เหยในลักษณะที่จะเชื่อมต่อสองจุดที่แตกต่างกันในพื้นที่เวลา ผลที่ได้คืออุโมงค์เช่นโครงสร้างที่อาจจะตรงหรือโค้งเชื่อมโยงสองพื้นที่ของจักรวาลที่ห่างไกลกันอย่างไม่น่าเชื่อ.
แบบจำลองทางคณิตศาสตร์วิทยาคาดการณ์ว่าหนอนอยู่ แต่ไม่มีใครเคยพบ ฟูมิโอะอาเบะ, นักดาราศาสตร์ฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัยนาโกย่าได้นำเสนอวิธีการที่จะค้นหาหนอนขนาดใหญ่ (ขนาดใหญ่พอสำหรับยานอวกาศ) โดยดูที่ความสว่างของดาวเมื่อมันเคลื่อนที่หน้าอุโมงค์ ผลกระทบที่เรียกว่าเลนส์โน้มถ่วงจะทำให้เกิดความสว่างที่จะมีความผันผวนในทางที่ไม่ซ้ำกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จนถึงต้นตอของนิวตันทฤษฎีแรงโน้มถ่วงขึ้นสูงสุด มันเป็นความคิดที่ทั้งหมดของวัตถุในจักรวาลรวมถึงคุณและฉันมีแรงโดยกำเนิดภายในเรา ที่ดึงดูดวัตถุอื่น ๆ ขนาดวัตถุ มากกว่านี้แท้จริงแรงดึงดูดของโลก นี้อธิบายว่าทำไมเรา " ติด " กับโลก แทนที่จะบินออกสู่อวกาศ .
แต่ 1915Albert Einstein ที่ฉีกความคิดที่แตกแยก เขา theorized แรงโน้มถ่วงที่เป็นจริงผลของการแปรปรวนในกาลอวกาศ ( การรวมกันของอวกาศและเวลาเป็นหนึ่งต่อเนื่อง ) เป็นหลัก , วัตถุของการดำรงอยู่ deforms เวลาและอวกาศรอบๆ ตัวเอง สร้างรอยประทับบนจักรวาล
นี่รูปของอวกาศ และเวลาที่ให้ขึ้นกับแรงโน้มถ่วงของผลกระทบ" สมมติว่ามีคุณ และมวลสารอื่น คุณอ่อนผลรอบคุณและมวล deforms ในกาล- อวกาศรอบๆ และคุณทั้งคู่ล้มลงในแต่ละอื่น ๆของบ่อกล่าวว่า " ริชาร์ด โฮแมน ศาสตราจารย์ฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอน .
ตอนนี้ที่นี่เป็นส่วนหนึ่งของที่นี่กันเข้าไปในรูหนอน . ตาม Einstein และเพื่อนร่วมงานของเขา นาธาน โรเซนรูหนอนเป็นส่วนพื้นที่ที่มีเหย ในวิธีดังกล่าวเพื่อเชื่อมต่อสองจุดที่แตกต่างกันในเวลา . ผลที่ได้คือ อุโมงค์ เช่นโครงสร้างที่อาจตรงหรือโค้งเชื่อมระหว่างสองพื้นที่ของจักรวาลที่เป็นอย่างเหลือเชื่อห่างไกล แบบจำลองทางคณิตศาสตร์ einsteinian
ทำนายว่ารูหนอนอยู่ แต่ไม่มีใครเคยพบ ฟูมิโอะ เอ็บ นักดาราศาสตร์ที่นาโกย่ามหาวิทยาลัยได้เสนอวิธีการค้นหารูหนอน ขนาดใหญ่ ( ใหญ่พอสำหรับยานอวกาศ ) โดยดูที่ความสว่างของดาวเมื่อมันเคลื่อนที่ในด้านหน้าของอุโมงค์ ผลกระทบเรียกว่าเลนส์ความโน้มถ่วงจะให้ความสว่างที่ผันผวนในทางที่ไม่ซ้ำกัน