The refugee flow won’t stop in 2016

The refugee flow won’t stop in 2016—unless the world gets serious about fixing fragile states

MORE
This was the year the global movement of people fleeing conflict finally burst onto the world’s political agenda. With 20 million refugees crossing borders in 2014 and 40 million people displaced within their own countries, 1 in every 122 people on the planet has been forced from their home by conflict.

Yet for all the complaints about asylum seekers in the richer parts of the world, more than 8 in 10 refugees are actually living in developing countries—and that burden is wearing those countries down. We know what a failed state is; the disasters of Libya and Yemen come to mind. But there are a larger number of states where the delivery of basic services or the enforcement of the rule of law have been compromised by a lack of state capacity, will or legitimacy, or simply the sheer scale of the problems. They are fragile states, and they are the human and development challenge of 2016.

Fifty fragile and conflict states account for 20% of the world’s population but 43% of the extreme poor (living on less than $1.25 a day). Nearly two-thirds of fragile states have failed to meet the Millennium Development Goal of halving extreme poverty by the end of 2015. And just a fifth have secured universal primary education for their children.

A New Deal for fragile states—agreed to in 2011 in the South Korean city of Pusan and endorsed by over 40 countries, development partners and civil society—produced a set of principles guiding policy and practice in fragile and conflict-affected states. But while the principles behind it are good, the New Deal has not gotten the global traction it needs to drive improved social and economic outcomes at the national and international levels.

There are three immediate priorities. First, aid. U.N. humanitarian appeals are currently only 50% funded. The result is misery and the onward flow of refugees—especially into Europe. The United Kingdom recently announced that half its overseas-aid budget of around $18 billion would in the future be devoted to helping fragile and conflict states. Other donors need to follow this example.

Second, host populations as well as refugees need help. With 59% of refugees living outside of camps among local communities in cities like Beirut, it is essential to offer broad-based help. The best route is to use cash vouchers as a humanitarian and economic tool. A study by the International Rescue Committee, of which I am the CEO, showed that $1 distributed in Lebanon delivered $2.13 to the local economy. Yet cash provision makes up less than 6% of the global humanitarian budget. Before services are delivered, we should ask whether cash could do the job better.

Third, we need economics, not just social services. It is scarcely believable that the World Bank’s work is limited in Jordan and Lebanon—with over 2 million refugees between them—because they are officially middle-income countries. International institutions created in a different time need to be adapted to the modern geography of poverty and need.

The World Humanitarian Summit taking place in May is a chance to bring these issues to the fore. U.N. Secretary-General Ban Ki-moon has rightly called for innovation and determination. The focus needs to be on fragile places—or they will become the failed places of tomorrow. With head as well as heart, we should respond to their call for a renovation of our efforts to help them. After all, in a global village, when we help them we help ourselves.

Miliband is the president and CEO of the International Rescue Committee

This appears in the December 28, 2015 issue of TIME.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การไหลของผู้ลี้ภัยจะไม่หยุดในปี 2016 เว้นแต่โลกที่ได้รับร้ายแรงเกี่ยวกับการแก้ไขรัฐที่เปราะบางมากขึ้นนี้เป็นปีที่การเคลื่อนไหวของผู้คนทั่วโลกหนีความขัดแย้งในที่สุดก็ออกมาเข้าวาระทางการเมืองของโลก ด้วย 20 ล้านบาทผู้ลี้ภัยข้ามพรมแดนในปี 2014 และ 40 ล้านคนพลัดถิ่นภายในประเทศของตัวเอง 1 ในทุก 122 คนบนโลกที่ได้รับการบังคับให้ออกจากบ้านของพวกเขาจากความขัดแย้ง. แต่สำหรับข้อร้องเรียนทั้งหมดเกี่ยวกับผู้ลี้ภัยในส่วนที่ดียิ่งขึ้นของโลก มากกว่า 8 ใน 10 ผู้ลี้ภัยเป็นจริงที่อาศัยอยู่ในประเทศและการพัฒนาภาระที่สวมใส่ประเทศเหล่านั้นลง เรารู้ว่าสิ่งที่เป็นรัฐที่ล้มเหลว ภัยพิบัติของลิเบียและเยเมนมาใจ แต่มีจำนวนมากของรัฐที่ส่งมอบการให้บริการขั้นพื้นฐานหรือการบังคับใช้กฎของกฎหมายที่มีการบุกรุกโดยขาดความสามารถของรัฐจะถูกต้องตามกฎหมายหรือหรือเพียงแค่ขนาดที่แท้จริงของปัญหา พวกเขาเป็นรัฐที่เปราะบางและพวกเขาเป็นมนุษย์และการพัฒนาความท้าทายของ 2016 ห้าสิบรัฐที่เปราะบางและความขัดแย้งทางบัญชีสำหรับ 20% ของประชากรโลก แต่ 43% ของที่ไม่ดีมาก (ที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1.25 ต่อวัน) เกือบสองในสามของรัฐที่เปราะบางได้ล้มเหลวที่จะตอบสนองเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษของความยากจนลดลงครึ่งหนึ่งในช่วงปลายปี 2015 และเพียงหนึ่งในห้ามีความปลอดภัยสากลการศึกษาประถมศึกษาสำหรับเด็กของพวกเขา. ข้อตกลงใหม่สำหรับเปราะบางสหรัฐฯตกลงที่จะในปี 2011 เมืองเกาหลีใต้ปูซานและรับรองโดยกว่า 40 ประเทศหุ้นส่วนการพัฒนาสังคมและทางแพ่งผลิตชุดของหลักการนโยบายและการปฏิบัติในที่เปราะบางและความขัดแย้งได้รับผลกระทบรัฐ แต่ในขณะที่หลักการที่อยู่เบื้องหลังมันเป็นสิ่งที่ดีข้อตกลงใหม่ยังไม่ได้อากาศฉุดทั่วโลกจะต้องมีไดรฟ์ที่ดีขึ้นผลทางเศรษฐกิจและสังคมในระดับชาติและระดับนานาชาติ. มีสามลำดับความสำคัญได้ทันทีที่มี ปฐมพยาบาล. ดึงดูดความสนใจด้านมนุษยธรรมของสหประชาชาติมีอยู่ในปัจจุบันเพียง 50% ได้รับการสนับสนุน ผลที่ได้คือความทุกข์ยากและการไหลของผู้ลี้ภัยเป็นต้นไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุโรป สหราชอาณาจักรเพิ่งประกาศว่าครึ่งหนึ่งของงบประมาณช่วยเหลือต่างประเทศของรอบ 18000000000 $ จะในอนาคตที่จะทุ่มเทให้กับการช่วยให้เปราะบางและความขัดแย้งรัฐ ผู้บริจาคอื่น ๆ ต้องทำตามตัวอย่างนี้. ประการที่สองประชากรโฮสต์เช่นเดียวกับผู้ลี้ภัยต้องการความช่วยเหลือ กับ 59% ของผู้ลี้ภัยที่อาศัยอยู่นอกค่ายในหมู่ชุมชนท้องถิ่นในเมืองเช่นกรุงเบรุตมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะให้ความช่วยเหลือในวงกว้างตาม เส้นทางที่ดีที่สุดคือการใช้บัตรกำนัลเงินสดเป็นเครื่องมือในการช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมและเศรษฐกิจ การศึกษาโดยคณะกรรมการช่วยเหลือระหว่างประเทศซึ่งผมซีอีโอที่แสดงให้เห็นว่า $ 1 กระจายในเลบานอนส่ง $ 2.13 ต่อเศรษฐกิจท้องถิ่น แต่การให้เงินสดทำให้ขึ้นน้อยกว่า 6% ของงบประมาณด้านมนุษยธรรมทั่วโลก ก่อนที่จะมีการส่งมอบบริการที่เราควรจะถามว่าเงินสดสามารถทำผลงานได้ดีกว่า. ประการที่สามเราต้องเศรษฐศาสตร์ไม่ได้เป็นเพียงการบริการทางสังคม มันแทบจะไม่เชื่อว่าการทำงานของธนาคารโลกจะถูก จำกัด ในจอร์แดนและเลบานอนที่มีกว่า 2 ล้านผู้ลี้ภัยระหว่างพวกเขา-เพราะพวกเขาอย่างเป็นทางการประเทศรายได้ปานกลาง สถาบันระหว่างประเทศสร้างขึ้นในเวลาที่แตกต่างกันจะต้องมีการปรับให้เข้ากับสภาพทางภูมิศาสตร์ที่ทันสมัยของความยากจนและความจำเป็น. การประชุมสุดยอดด้านมนุษยธรรมโลกที่เกิดขึ้นในพฤษภาคมเป็นโอกาสที่จะนำปัญหาเหล่านี้ก่อนที่ เลขาธิการสหประชาชาติบันคีมูนได้เรียกว่าถูกต้องสำหรับนวัตกรรมและความมุ่งมั่น มุ่งเน้นความต้องการที่จะอยู่ในสถานที่ที่เปราะบางหรือพวกเขาจะกลายสถานที่ล้มเหลวในวันพรุ่งนี้ กับหัวเช่นเดียวกับหัวใจเราควรจะตอบสนองต่อการเรียกร้องของพวกเขาสำหรับการปรับปรุงความพยายามของเราที่จะช่วยให้พวกเขา หลังจากที่ทุกคนในหมู่บ้านโลกเมื่อเราช่วยให้พวกเขาช่วยให้เราเอง. มิลิแบนด์เป็นประธานและซีอีโอของคณะกรรมการช่วยเหลือระหว่างประเทศนี้จะปรากฏขึ้นใน 28 ธันวาคม 2015 ปัญหาของเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้ลี้ภัยที่ไหลไม่หยุดใน 2016 ถ้าโลกได้รับร้ายแรงเกี่ยวกับการแก้ไขรัฐเปราะบางเพิ่มเติมนี้เป็นปีที่การเคลื่อนไหวของชาวบ้านหนีความขัดแย้งในที่สุดก็ระเบิดลงวาระทางการเมืองของสากลโลก อพยพ 20 ล้านข้ามพรมแดนใน 2014 และ 40 ล้านคน ต้องพลัดถิ่นในประเทศของตนเอง ทุก 1 ใน 2 คนบนโลกได้ถูกบังคับจากบ้านของพวกเขาโดยความขัดแย้งแต่สำหรับข้อร้องเรียนเกี่ยวกับผู้ลี้ภัยในชิ้นส่วนที่สมบูรณ์ของโลก มากกว่า 8 ใน 10 เป็นผู้ลี้ภัยที่อาศัยอยู่ในประเทศกำลังพัฒนา และภาระที่ใส่ประเทศเหล่านั้นลง เราว่ารัฐล้มเหลวก็คือ ภัยพิบัติของลิเบียและเยเมนมาจิตใจ แต่ มีตัวเลขขนาดใหญ่ของรัฐ ที่ส่งมอบบริการพื้นฐานหรือการบังคับใช้กฎของกฎหมายได้รับการบุกรุกโดยการขาดของความจุ สภาพ จะ หรือ ความถูกต้อง หรือเพียงแค่อิดขนาดของปัญหา พวกเขามีความเปราะบางรัฐ และพวกเขามีความท้าทายของมนุษย์และการพัฒนาของ 2016 .ห้าสิบที่เปราะบางและความขัดแย้งบัญชีอเมริกา 20% ของประชากรโลก แต่ 80% ของ extreme ที่น่าสงสาร ( ที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1.25 วัน ) เกือบสองในสามของเปราะบางรัฐมีล้มเหลวเพื่อให้ตรงกับเป้าหมายของการพัฒนาแห่งสหัสวรรษแบ่งความยากจนโดยการสิ้นสุดของปี และเพียงห้ามีความปลอดภัยระดับสากลสำหรับเด็กของพวกเขาข้อตกลงใหม่สำหรับบางรัฐตกลงใน 2011 ในเมืองปูซาน เกาหลีใต้ ของ ต่ำกว่า 40 ประเทศ คู่ค้า และการพัฒนาประชาสังคมที่ผลิตชุดของหลักการแนวทางนโยบายและปฏิบัติในกรอบ และขัดแย้งต่อรัฐ แต่ในขณะที่หลักการที่อยู่เบื้องหลังมันเป็นสิ่งที่ดี ข้อตกลงใหม่ไม่ได้ทำให้โลกฉุดมันต้องขับผลทางเศรษฐกิจและสังคม ปรับปรุง ในระดับชาติและนานาชาติมีสามหลักทันที แรก , ความช่วยเหลือ ผู้มีมนุษยธรรมยูเอ็นเรียกร้องอยู่ในขณะนี้เพียง 50% จาก ผลคือความทุกข์ยากและการไหลเป็นต้นของผู้ลี้ภัยโดยเฉพาะในยุโรป สหราชอาณาจักรประกาศว่าครึ่งหนึ่งของต่างประเทศช่วยเหลืองบประมาณประมาณ $ 18 พันล้านจะในอนาคตจะทุ่มเทเพื่อช่วยให้กรอบ และความขัดแย้งในสหรัฐอเมริกา ผู้บริจาคอื่น ๆต้องทำตามตัวอย่างนี้สองเจ้าภาพประชากรรวมทั้งผู้ลี้ภัยต้องการความช่วยเหลือ กับ 59% ของผู้ลี้ภัยที่อาศัยอยู่นอกค่ายระหว่างชุมชนท้องถิ่นในเมืองเช่นเบรุต , มันเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้ตามช่วย เส้นทางที่ดีที่สุดคือการใช้บัตรเงินสดเป็นมนุษยธรรมและทางเศรษฐกิจ เครื่องมือ การศึกษาโดยคณะกรรมการช่วยเหลือนานาชาติ ซึ่งฉันซึ่งพบว่า $ 1 กระจายในเลบานอนส่ง $ 2.13 เพื่อเศรษฐกิจท้องถิ่น แต่การให้เงินสดทำให้ขึ้นน้อยกว่าร้อยละ 6 ของงบประมาณด้านมนุษยธรรมระดับโลก ก่อน บริการส่ง เราก็ถามว่า เงินสามารถทำงานได้ดีขึ้นประการที่สาม เราต้องเศรษฐศาสตร์ ไม่ใช่แค่บริการสังคม มันแทบไม่น่าเชื่อว่าโลกของธนาคาร งานจะถูก จำกัด ในจอร์แดนและเลบานอนกับผู้อพยพกว่า 2 ล้านบาท ระหว่างพวกเขา เพราะพวกเขาเป็นประเทศที่มีรายได้ปานกลาง . สถาบันระหว่างประเทศที่สร้างขึ้นในเวลาที่ต่างกัน ต้องปรับให้เข้ากับภูมิศาสตร์ยุคใหม่ของความยากจนและต้องโลกการประชุมสุดยอดด้านมนุษยธรรมที่เกิดขึ้นในอาจเป็นโอกาสที่จะนำประเด็นเหล่านี้ก่อน . เลขาธิการสหประชาชาติ บัน คี มูน จะเรียกว่านวัตกรรมและความมุ่งมั่น มุ่งเน้นความต้องการที่จะเปราะบางสถานที่ หรือพวกเขาจะกลายเป็นล้มเหลวสถานที่พรุ่งนี้ ที่มีหัวเป็นหัวใจ เราควรจะตอบสนองการเรียกของพวกเขาสำหรับการปรับปรุงใหม่ของความพยายามของเราที่จะช่วยให้พวกเขา หลังจากที่ทุกคนในหมู่บ้านทั่วโลก เมื่อเราช่วยได้เราช่วยตัวเราเองMiliband เป็นประธานและซีอีโอของคณะกรรมการช่วยเหลือนานาชาตินี้จะปรากฏขึ้นใน 28 ธันวาคม 2015 ปัญหาของเวลา