Do rewind if you are wondering how

Do rewind if you are wondering how I eventually liked this unknown senior. Weird, isn't it? Blame it on my eyes and how I see him attracting my attention without his realization. I was also curious at how supposedly I got this kind of feeling toward someone, even when it was my first day attending Dogyeom High. Let's get back to where it started.

Here I am. Standing by the gateway, trying to figure out some unfamiliar faces surrounding my corners and everyone seems to not care much if I am a newbie. They were just walks and passing by. It's a good impression since I don't really prefer attention from many, especially if it's like a bad ones — this is not a bullying concept, of course.

I watched as everyone minding their own businesses. Some were talking and chat with their friends, some were busily messaging and tapping their phone's screen. I also can spot some students were making their ways out and inside the building. I could guess it was built for rich kids.

I took a deep inhale then continue to breathes normally as soon as I stepped upon a cold marble ground, attached to this luxurious building, couraged with great decoration and immediately leads to the staircase after crossing reception counter. I grabbed a piece of schedule paper and tries to search for my class.

Walking into the hallways, my eyes were fixing on each classroom's signboard while counting the numbers and stopped right in front of the last lined-up room. I re-checked and it fits what was written on my printed paper.

Class 3-2A.

Nodded in confirmation, I reaches my hand to knock on the door to received a permission at first polite gesture.

“Come in,” and so did I opened the door, revealing tens eyes darting on my direction. I can't guess whether they hate or like seeing me here or ignore my existence- well, that's how school life processing nowadays.

I bowed at the teacher who has stopped chalking on the black board and gave me a slight smile as I stepped inside to hand her my document profile. She took it from my hand and read through the forms. She lowered her eye-glasses a bit to have a good eye-sight on it. I patiently waited for her response.

“You're a good student. It'll be nice having you here. Welcome to Dogyeom High. Please introduce yourself to your class,” she said and slamming her cane to quiet down some noisiness. I gulped and turn around to face them.

By one bow, I begin to speak, “Hello, my name is Lee Chan and I was born on Iksan-si, Jeollakbu-do. I'm new here, so please treat me well,”

Once I've finished voicing my introduction, I can see some faces were brighten up and half of them seems uninterested, mostly among the guys, definitely. Except for one male who does not block himself from smiling at me. I thought he'd be on his daydream or something?

“Alright. Lee Chan-ssi, you may sit next to our class president, Boo Seungkwan. Seungkwan-ssi, please raise your hand!”

I rotates my gaze fell on the same person as before, whom had unstoppably kept his cheerful expression at me. He raised his hand up, signalling he's the class president, as well as my new deskmate.

“Our classroom has finally fulled, luckily you're early,” she commented.

I flashed a tiny smile then bow a bit before walking towards my seat. Placing down my backpack, I was greet by him, as expected.

“Hi! It's a pleasure to have you as my deskmate. I'm Seungkwan,” he lend a hand and I shook it in reply, “Chan,” with a slightest grin. He nods and sitting properly. I understand his position as our leader, so I pull out my textbook alongside pencil case and notebook.

“Let's begin. Open your Mathematics textbook and turn to the page 220,”



[ Riiiiiingggggggg! ]

The school bell ranging for breaktime. I packed my things into my backpack to secured safety. I am afraid if somebody steals my stuffs, and zipped it up. I felt someone's taps on my shoulder and looks up to see who am I expecting.

“Hey, wanna go lunch with my friends?” he offered and I was close to reject it until I heard some people running across the hallway and I tend to looks at them. A guy with his bouncing messed blonde hair draw an attention on me. I blinked few times, although he has nowhere visible in my vision, but I'm awake by his voice.

“Earth to Lee Chan!”

I stuttering, “N-na-nae?” as glimpsing around to notice what do I missed. Seungkwan pursed his lips and shook his head, “Nothing. Let's go! Or we'll be late for resting hour!” he pulled my arm and I had to follow him jogging towards a cafeteria.

I was amazed by it's decoration, largeness, and amount of foods were provided. I can hashtag this as heaven and paradise. He invites me to sit at shared table with his other known as close friends. I introduced myself and they happily welcomed me to have a seat.

Ended up sitting at the edge from the table, next to an Caucasian-alike guy.

“Hey, I'm Hansol Vernon Chwe, but you can call me Vernon. It's nice to meet you. Actually, we are in the same class,”

“Oh really? But why I haven't seen you around earlier?” I questioning him out of curiosity and he chuckled. *Wow. He exactly looks like Leonardo Dicaprio and resembles to vampire's features.* I thought to myself.

“I was ditching first and second lessons earlier, that's why,” he explained. My mouth made a perfect O shape and nods.

I was about to gaps my mouth to say something but Seungkwan interrupted. Bringing tons of sandwiches and toss one at me as I catch it nicely, “Thanks!” he smiled as I thanked him. I begin to unwrap the plastic and took a big bite to satisfying my hungry tummy.

Meanwhile they are all occupied with foods and drinks, plus chattering. I examines each areas and one person stopped me from looking at others. I just paused eating after he appeared into my faculty of sight, once again.

He's literally indescribable for conquering blonde hairstyle as dripped of little green hairdye on top of his head, his eyes are slanted in a way that it looks like the hands of a clock when it's at 10:10, his puffy pinkish lips, and his way of treating his friends. People would think he's a plain boy but I think otherwise.

Little dids I know, my eyes keeps tracking him and everywhere he goes. He lined up in front of his, probably, one of his best friend. I notice the other guy behind him talks to the blond one as the brown one pointed out his finger at me. I was shocked and widened eyes then quickly looks away. Praying he didn't see me and pretends to eating my sandwiches edibly.

Nervousness are attacking my entire soul. I snatch a glance at someone who sat beside me and guessing Vernon must have been thought I was insane. Resumes to try terminates foods into my stomach for few minutes counted.

I sat up properly and saw him sitting down. Another cop-in-disguise made the blonde one glance at me and as usual, I looks away. I was stealing some glances. A sigh in relief were escaped when I see him talking to his friend. I stares at their direction.

I am slowly losing the reality once he got headlocked and struggling to fight back but I found this is extremely adorable and funny. I did not know since when I giggled, I just felt myself grinning at him.

“Ayo! What are you giggling about?” asked Vernon. I recognized his voice and his accent in Korean sounds different than original Koreans, so it's easy to guess.

I immediately throw away my thoughts and smiles at him, “Nope. Nothing,”

He smirked, sends me a chill, “You liked 10:10?” and I tilted my head to the side.

“I meant that senior over there,” he nodded at the blonde one, whom had winning against his friend. They are my seniors.

“You know him?”

“Absolutely. He was used to be my neighbor before his family moved to a better house when I was still in the kindergarten. He's Kwon Soonyoung, or people called him 10:10 for his eyes. He's the senior and will graduated next year. He had many best friends but the ones he's closest with, are Lee Jihoon and Lee Seomin,” he explained.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กรอกลับถ้าคุณสงสัยว่า ในที่สุดเสียดายรองนี้ไม่รู้จัก แปลก ไม่มัน ตำหนิบนตาและวิธีการที่ฉันเห็นเขาดึงดูดความสนใจของฉัน โดยไม่มีการรับรู้ของเขา ผมยังอยากรู้อยากเห็นที่คาดคะเนว่าผมรู้สึกต่อคน ชนิดนี้แม้เป็นวันแรกเข้าสูง Dogyeom ลองกลับไปเริ่มต้นที่ ที่นี่ฉัน ยืน โดยเกตเวย์ พยายามคิดออกหน้าคุ้นเคยบางรอบมุมของฉันและทุกคนดูเหมือนจะ ไม่สนใจมากถ้าฉันจากการ พวกเขาเพียงเดินทางผ่านมา เป็นความประทับใจตั้งแต่ฉันจริง ๆ ไม่ต้องการความสนใจจากหลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเหมือนคนดี — ไม่แนวคิด bullying แน่นอน ผมดูเป็นคนดูแลธุรกิจของตนเอง บางพูดคุย และสนทนากับเพื่อนของพวกเขา บางสร้างข้อความ และแตะหน้าจอโทรศัพท์ของพวกเขา ฉันยังสามารถจุดบางอย่างนักเรียนมีการทำทางของพวกเขาออก และภาย ในอาคารได้ ผมไม่คิดว่า มันถูกสร้างขึ้นสำหรับเด็กรวย เอาสูดลึก แล้วยังเซ็ทปกติทันทีผมก้าวตามพื้นเป็นหินอ่อนเย็น แนบนี้หรูหราอาคาร couraged ด้วยดี และนำไปสู่ทางการทันทีหลังจากข้ามเคาน์เตอร์ คว้ากระดาษตาราง และพยายามค้นหาชั้นของฉัน เดินเข้ามาใน hallways ตาถูกแก้ไขบนป้ายของแต่ละห้องเรียนในขณะที่นับหมายเลข และหยุดอยู่หน้าห้องตั้งเรียงรายสุดท้าย การตรวจสอบ และเหมาะกับสิ่งที่เขียนบนกระดาษพิมพ์ของฉัน ชั้นที่ 3-2A พยักหน้าในยืนยัน ฉันถึงมือเคาะประตูเพื่อรับสิทธิ์ที่แรกท่าทางที่สุภาพ "มา" และดังนั้น ไม่ได้เปิดประตู เปิดเผยสิบดวงตา darting ในทิศทางของฉัน ผมไม่คิดว่า ว่า จะเกลียด หรือชอบเห็นฉันนี่ หรือละเว้นฉันมีดี ที่เป็นลักษณะโรงเรียนดำเนินชีวิตในปัจจุบันได้ ผมลงที่ครูที่หยุด chalking บนกระดานดำ และให้ฉันรอยยิ้มเล็กน้อยขณะที่ฉันก้าวภายในมือเธอของฉันส่วนกำหนดค่าเอกสาร เธอเอาจากมือ และอ่านโดยใช้แบบฟอร์ม เธอลดลงแว่นตาของเธอเล็กน้อยให้เห็นตาดีไว้ ฉันทนรอสำหรับการตอบสนองของเธอ "คุณนักเรียนดีขึ้น มันจะได้ดีมีที่นี่ ยินดีต้อนรับสู่ Dogyeom สูง กรุณาแนะนำตัวเองไปเรียนของคุณ เธอกล่าว และ slamming เท้าของเธอสงบลงบาง noisiness Gulped และเปิดรอบหน้าให้ โดยโบว์หนึ่ง ฉันเริ่มพูด, "สวัสดี ฉันชื่อลีจันทร์ และเกิดบน Iksan-ซี โด Jeollakbu ฉันกำลังใหม่ที่นี่ ดังนั้นกรุณารักษาฉันดี, " เมื่อฉันเสร็จแล้วเสียงแนะนำของฉัน ฉันสามารถดูได้บางหน้าให้อ่อนเยาว์ และครึ่งหนึ่งของพวกเขาดูเหมือนว่า uninterested ส่วนใหญ่ในหมู่ผู้ชาย แน่นอน ยกเว้นหนึ่งชายที่บล็อคตัวเองจากการยิ้มที่ฉัน ฉันคิดว่า เขาจะได้เดย์ดรีมเขาหรืออะไร "ครับ ลีจันทร์-ssi คุณอาจนั่งติดเราประธาน Boo Seungkwan Seungkwan-ssi กรุณายกมือ! " ฉันหมุนลดลงมือฉันสายตาในคนเดียวกันเป็นก่อน unstoppably ที่มีเก็บนิพจน์ร่าเริงของเขาที เขายกมือขึ้น แดงเขาเป็นหัวหน้าห้อง เป็น deskmate ใหม่ของฉัน "ห้องเรียนของเราได้ในที่สุด fulled โชคดีคุณต้น เธอแสดงความคิดเห็น ฉันถ่ายยิ้มเล็ก ๆ แล้วโบว์เล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปยังที่นั่งของฉัน วางลงเป้ของฉัน ฉันถูกทักทาย โดยเขา ตามที่คาดไว้ "Hi มันเป็นความสุขกัน deskmate ของฉัน Seungkwan, "เขาเกื้อ และผมจับมันในตอบ "จันทร์ กับรอบ ๆ ไร้น้อย เขา nods และนั่งได้อย่างถูกต้อง ผมเข้าใจตำแหน่งของเขาเป็นผู้นำของเรา ดังนั้นฉันดึงหนังสือกรณีดินสอและสมุดบันทึกของฉัน "เราเริ่มต้น เปิดหนังสือคณิตศาสตร์ของคุณ และเปิดหน้า 220," [Riiiiiingggggggg] ระฆังโรงเรียนตั้งแต่สำหรับ breaktime ผมบรรจุสิ่งของฉันเป็นของฉันเป้เพื่อความปลอดภัยปลอดภัย ฉันกลัวใคร steals stuffs ของฉัน และซิปค่า ผมรู้สึกของก๊อกบนไหล่ของฉัน และค้นหาให้ดูที่ฉันคาดหวัง "Hey ต้องไปกลางวันกับเพื่อน ๆ ของฉัน" เขาเสนอ และผมใกล้จนผมได้ยินบางคนเรียกใช้ผ่านเสียงพูด และฉันมักจะเหมือนที่พวกเขาปฏิเสธการ ผู้ชายผมสีบลอนด์ messed เขาใหญ่ดึงความสนใจผิดกับฉัน ผมคันนั้นกะพริบบางครั้ง แต่พระองค์ไม่มีที่ไหนเห็นในวิสัยทัศน์ของฉัน ผมตื่น ด้วยเสียงของเขา "โลกเพื่อลีจันทร์" ผมพูดติดอ่าง "N-นาชี้เป็นชี้ตายหรือไม่" เป็น glimpsing รอบสังเกตเห็นทำสิ่งที่ฉันพลาด Seungkwan pursed ริมฝีปากของเขา และจับหัวของเขา "ไม่ ไปกันเถอะ! หรือเราจะสายชั่วโมงพักผ่อน "เขาดึงแขน และผมจะทำตามเขาวิ่งไปโรงอาหาร ฉันประหลาดใจ ด้วยของตกแต่ง largeness และจำนวนอาหารที่ให้ ได้อย่างไร hashtag นี้เป็นสวรรค์และสวรรค์ เขาเชิญผมนั่งที่ตารางที่ใช้ร่วมกันกับเขาอีกเพื่อนสนิทเป็นที่รู้จักกัน แนะนำตัวเอง และอย่างมีความสุขค่อยมีนั่ง สิ้นสุดขอบจากตาราง ติดคอเคซัสเหมือนผู้ชาย "Hey ฉัน Hansol Vernon Chwe แต่คุณสามารถโทรหาฉันเวอร์นอน ยินดีที่ได้รู้จักคุณได้ จริง เราอยู่ในประเภทเดียวกัน "โอ้ จริงหรือ แต่ทำไมเรามองไม่เห็นคุณรอบก่อนหน้านี้" ผมสงสัยเขาไม่อยากรู้ และเขาเบา ๆ * ว้า เขาว่าเหมือน Leonardo ดิคาปริโอ และคล้ายกับการ features.* ของแวมไพร์ที่คิดกับตัวเอง "ฉันถูก ditching และสองบทเรียนก่อนหน้านี้ คือเหตุผล เขาอธิบาย ปากของฉันทำรูป O โกและ nods ผมเกี่ยวกับช่องที่ปากของฉันจะบอกอะไรแต่ Seungkwan ขัดจังหวะ นำแซนด์วิชและโยนหนึ่งที่ฉันเป็นฉันจับมันอย่างดี "ขอบคุณ" เขายิ้ม ตามผมขอบคุณเขา ฉันเริ่มไม่ตัดพลาสติก และเอากัดขนาดใหญ่เพื่อความพึงพอใจของฉันหน้าท้องหิว ในขณะเดียวกัน พวกเขามีทั้งหมดครอบครอง พร้อมอาหาร และเครื่องดื่ม chattering ฉันตรวจสอบแต่ละพื้นที่ และคนหยุดฉันจากอื่น ฉันเพียงแค่รับประทานอาหารหลังจากที่เขาปรากฏในสายตา คณะของฉันอีกครั้งหยุดไว้ชั่วคราว คงจะยากอย่างแท้จริงสำหรับเอาชนะผมสีบลอนด์เป็น dripped ของ hairdye สีเขียวเล็ก ๆ บนศีรษะ ตาจะเอียงในลักษณะที่เหมือนมือของนาฬิกาเมื่อถึงที่ 10:10 ริมฝีปากของเขาบัวโรยตุ่ย และวิธีของเขารักษาเพื่อนของเขา คนจะคิดว่า เขาเป็นเด็กธรรมดา แต่คิดเป็นอย่างอื่น น้อย dids ฉันรู้ ตาจะติดตามเขา และเขาไปทุกหนทุกแห่ง เขาตั้งเรียงรายด้านหน้าของเขา อาจ หนึ่งเพื่อนของเขา สังเกตคนอื่นที่อยู่เบื้องหลังเขาพูดกับผมสีทองเป็นสีน้ำตาลหนึ่งชี้ออกนิ้วของเขาที ฉันตกใจ และตา widened แล้วอย่างรวดเร็วดูไป อธิษฐานเขาไม่เห็นเรา และแอบไปกินแซนวิชของฉัน edibly Nervousness จะโจมตีจิตใจฉันทั้งหมด ฉันแนคนที่นั่งข้างผม และคาดเดาเวอร์นอนได้คิดผมบ้า ประวัติการทำงานพยายามยุติอาหารเข้าท้องของดิฉันไม่กี่นาทีนับ วันเสาร์ได้อย่างถูกต้อง และเห็นเขานั่งลง อีกตำรวจในปลอมทำชำเลืองสีบลอนด์ที่ฉัน และตามปกติ ฉันดูออก ผมถูกขโมยสายตาแปลกบางอย่าง แยกกันในบรรเทาได้หลบหนีไปเมื่อเห็นเขาพูดกับเพื่อนของเขา ฉัน stares ที่ทิศทางการ ฉันช้าสูญเสียความเป็นจริงเมื่อเขาได้ headlocked และดิ้นรนต่อสู้กลับ ได้พบว่านี่คือน่ารัก และตลกมาก ผมไม่รู้ตั้งแต่เมื่อฉันกระดี๊กระด๊าไป ฉันเพียงแค่รู้สึกตัวเอง grinning ที่เขา "Ayo สิ่งคุณ giggling เกี่ยวกับ "ถามเวอร์นอน ฉันรู้จักเสียงของเขา และสำเนียงของเขาในเกาหลีเสียงแตกต่างจากต้นฉบับชาวเกาหลี เพื่อให้ง่ายต่อการเดา ฉันทันทีทิ้งความคิดและรอยยิ้มของฉันที่เขา "Nope ไม่มีอะไร เขา smirked ส่งฉันเย็น "คุณ ชอบ 10:10 หรือไม่" และผมยืดศีรษะไปด้านข้าง "ฉันหมายถึง อาวุโสที่นั่น เขาพยักหน้าที่หนึ่งสีบลอนด์ ที่ได้ชนะกับเพื่อนของเขา พวกเขาเป็นรุ่นพี่ของฉัน "คุณรู้จักเขา" "แน่นอน เขาใช้ให้ เพื่อนบ้านของฉันก่อนที่ครอบครัวของเขาย้ายบ้านดีกว่าเมื่อยังอยู่ในชั้นอนุบาล เขาคือ Kwon Soonyoung หรือคนเรียกเขา 10:10 ตา เขาเป็นผู้อาวุโสและจะจบศึกษาปีถัดไป เขามีเพื่อนดีแต่คนที่เขาอยู่ใกล้กับ ลี Jihoon และ Lee Seomin เขาอธิบาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อย่าย้อนกลับถ้าคุณสงสัยว่าในที่สุดผมชอบที่ไม่รู้จักอาวุโส แปลกไม่ได้หรือไม่ โทษมันในสายตาของฉันและฉันเห็นเขาดึงดูดความสนใจของฉันโดยไม่ก่อให้เกิดของเขา ผมก็อยากรู้อยากเห็นที่วิธีการคาดคะเนที่ผมได้แบบนี้ความรู้สึกที่มีต่อคนที่ถึงแม้จะเป็นวันแรกของฉันเข้าร่วม Dogyeom สูง ให้ของได้รับกลับไปที่มันเริ่มต้น. นี่ฉัน ยืนอยู่ที่ประตูพยายามที่จะคิดออกใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยบางรอบมุมของฉันและทุกคนน่าจะได้ดูแลมากถ้าผมมือใหม่ พวกเขาเพียงแค่เดินและเดินผ่าน มันเป็นความประทับใจที่ดีเพราะผมไม่ชอบจริงๆความสนใจจากหลาย ๆ คนโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าหากมันเป็นเหมือนคนไม่ดี - นี้ไม่ได้กลั่นแกล้งแนวคิดของหลักสูตร. ฉันดูเป็นคนรังเกียจธุรกิจของตัวเอง บางคนได้พูดคุยและสนทนากับเพื่อนของพวกเขาบางคนยุ่งข้อความและแตะที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของพวกเขา ฉันยังสามารถมองเห็นนักเรียนบางคนถูกทำให้วิธีการของพวกเขาออกและภายในอาคาร ฉันจะคิดว่ามันถูกสร้างขึ้นสำหรับเด็กที่อุดมไปด้วย. ฉันเอาหายใจลึก ๆ แล้วยังคงหายใจได้ตามปกติทันทีที่ฉันก้าวบนพื้นหินอ่อนเย็นติดกับอาคารที่หรูหรานี้ couraged ด้วยการตกแต่งที่ดีและทันทีที่นำไปสู่บันไดหลังจากข้ามแผนกต้อนรับส่วนหน้า เคาน์เตอร์ ผมคว้าชิ้นส่วนของกระดาษตารางและพยายามที่จะค้นหาชั้นเรียนของฉัน. เดินเข้ามาในห้องโถงตาของฉันได้รับการแก้ไขในป้ายห้องเรียนของแต่ละคนขณะที่การนับตัวเลขและหยุดอยู่ตรงหน้าห้องเรียงรายขึ้นที่ผ่านมา ฉันกลับมาตรวจสอบและมันเหมาะกับสิ่งที่ถูกเขียนลงบนกระดาษพิมพ์ของฉัน. ชั้น 3-2A. พยักหน้าในเอกสารยืนยันที่ผมมาถึงมือของฉันไปเคาะประตูที่จะได้รับอนุญาตในท่าทางสุภาพแรก. "มาใน" และเพื่อให้ได้ ผมเปิดประตูเผยให้เห็นดวงตานับพุ่งกับทิศทางของฉัน ฉันไม่สามารถคาดเดาได้ว่าพวกเขาเกลียดหรือชอบเห็นฉันนี่หรือละเว้น existence- ของฉันดีว่าเป็นวิธีการประมวลผลโรงเรียนชีวิตในปัจจุบัน. ฉันคำนับที่ครูที่ได้หยุดฝุ่นชอล์กบนกระดานสีดำและให้ฉันมีรอยยิ้มเล็กน้อยขณะที่ผมก้าวเข้ามาภายใน ที่จะถึงมือของเธอรายละเอียดเอกสารของฉัน เธอเอามันออกมาจากมือของฉันและอ่านผ่านรูปแบบ เธอลดลงของเธอตาแว่นตาบิตจะมีสายตาที่ดีกับมัน ผมอดทนรอสำหรับการตอบสนองของเธอ. "คุณเป็นนักเรียนที่ดี มันจะมีความสุขที่มีให้คุณที่นี่ ยินดีต้อนรับสู่ Dogyeom สูง กรุณาแนะนำตัวเองในชั้นเรียนของคุณ "เธอกล่าวและกระแทกอ้อยเธอจะเงียบลงบางความฮือฮา ผมกลืนน้ำลายและหันไปรอบ ๆ ที่จะเผชิญกับพวกเขา. โดยหนึ่งคันธนูผมเริ่มที่จะพูด "สวัสดีครับผมชื่อลีจันทร์และผมเกิดเมื่อวันที่ Iksan-si, Jeollakbu ทำ ฉันใหม่ที่นี่ดังนั้นโปรดปฏิบัติกับฉันดี "เมื่อฉันเสร็จสิ้นการประกาศการเปิดตัวของฉันฉันสามารถเห็นใบหน้าบางคนสดใสขึ้นและครึ่งหนึ่งของพวกเขาดูเหมือนจะไม่สนใจส่วนใหญ่ในหมู่พวกที่แน่นอน ยกเว้นผู้ชายคนหนึ่งที่จะไม่ปิดกั้นตัวเองจากการยิ้มมาที่ผม ผมคิดว่าเขาต้องการจะอยู่ในฝันหรือสิ่งที่เขา? "เอาล่ะ Lee Chan ชี่คุณอาจนั่งถัดจากระดับประธานาธิบดีของเรา Boo Seungkwan Seungkwan ชี่โปรดยกมือของคุณ! "ฉันหมุนสายตาของฉันลดลงในคนคนเดียวกันกับก่อนที่จะเก็บไว้คนได้unstoppably แสดงออกร่าเริงของเขามาที่ฉัน เขายกมือขึ้นส่งสัญญาณว่าเขาเป็นประธานในชั้นเรียนเช่นเดียวกับ deskmate ใหม่ของฉัน. "ห้องเรียนของเราได้ fulled ในที่สุดโชคดีที่คุณต้น" เธอให้ความเห็น. ฉันประกายรอยยิ้มเล็ก ๆ แล้วก้มเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่นั่งของฉัน . วางลงกระเป๋าเป้สะพายหลังของฉันฉันได้รับการทักทายโดยเขาตามที่คาดไว้. "Hi! มันเป็นความสุขที่จะมีคุณเป็น deskmate ของฉัน ฉัน Seungkwan "เขายืมมือและฉันจับมันในการตอบกลับ" จัน "พร้อมกับรอยยิ้มน้อย เขาพยักหน้าและนั่งอย่างถูกต้อง ผมเข้าใจตำแหน่งของเขาในฐานะผู้นำของเราดังนั้นฉันดึงออกตำราเรียนของฉันข้างกรณีดินสอและโน๊ตบุ๊ค. "ขอเริ่มต้น เปิดตำราคณิตศาสตร์ของคุณและเปิดไปที่หน้า 220 "[Riiiiiingggggggg! ] ระฆังโรงเรียนตั้งแต่สำหรับ breaktime ฉันบรรจุสิ่งที่ฉันเป็นกระเป๋าเป้สะพายหลังของฉันเพื่อความปลอดภัยการรักษาความปลอดภัย ผมเกรงว่าถ้าใครขโมยสิ่งของของฉันและซิปขึ้น ผมรู้สึกว่าก๊อกของใครบางคนบนไหล่ของฉันและมองขึ้นไปดูที่ฉันคาดหวังว่า. "เฮ้อยากไปรับประทานอาหารกลางวันกับเพื่อนของฉัน" เขาเสนอและผมก็ใกล้ที่จะปฏิเสธมันจนผมได้ยินบางคนวิ่งข้ามห้องโถงและฉันมีแนวโน้มที่จะ มองไปที่พวกเขา ผู้ชายที่มีผมบลอนด์ใหญ่ของเขา messed ดึงความสนใจไปที่ฉัน ฉันกระพริบตาไม่กี่ครั้งถึงแม้เขาจะไม่มีที่มองเห็นได้ในวิสัยทัศน์ของฉัน แต่ฉันตื่นโดยเสียงของเขา. "โลกลีจันทร์!" ผมพูดติดอ่าง "N-na-แน่?" เป็น glimpsing ไปรอบ ๆ เพื่อสังเกตเห็นสิ่งที่ฉันจะพลาด . Seungkwan เม้มริมฝีปากของเขาและส่ายหัว "ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ! หรือเราจะเป็นสายสำหรับการพักผ่อนชั่วโมง! "เขาดึงแขนของฉันและฉันก็ต้องทำตามที่เขาวิ่งไปทางโรงอาหาร. ฉันประหลาดใจโดยมันตกแต่ง, ความใหญ่โตและปริมาณของอาหารที่มีให้ ฉันสามารถ hashtag นี้เป็นสวรรค์และสวรรค์ เขาเชิญให้ฉันไปนั่งที่โต๊ะที่ใช้ร่วมกันกับคนอื่น ๆ เขาเป็นเพื่อนสนิทที่รู้จักกันเป็น ผมแนะนำตัวเองและมีความสุขที่พวกเขาได้รับการต้อนรับผมที่จะมีที่นั่ง. สิ้นสุดวันที่ขึ้นนั่งที่ขอบจากตารางต่อไปที่จะเป็นคนผิวขาวเหมือนกัน. "เฮ้ฉัน Hansol เวอร์นอน Chwe แต่คุณสามารถโทรหาฉันเวอร์นอน ยินดีที่ได้พบคุณ. อันที่จริงเราอยู่ในระดับเดียวกัน "" โอ้จริงเหรอ? แต่ทำไมฉันไม่ได้เห็นคุณไปรอบ ๆ ก่อนหน้านี้? "ฉันตั้งคำถามเขาออกจากความอยากรู้และเขาหัวเราะ *ว้าว. เขาดูเหมือนว่าเลโอนาร์โดดิคาปริโอและคล้ายกับคุณลักษณะของแวมไพร์. * ฉันคิดกับตัวเอง. "ผมอร่อยบทเรียนครั้งแรกและครั้งที่สองก่อนหน้านี้ที่ว่าทำไม" เขาอธิบาย ปากของฉันทำให้รูปร่าง O ที่สมบูรณ์แบบและพยักหน้า. ผมกำลังจะมีช่องว่างให้ปากของข้าพูดอะไรบางอย่าง แต่ Seungkwan ขัดจังหวะ นำตันของแซนวิชและโยนหนึ่งที่ฉันเป็นฉันจับมันไว้เป็นอย่างดี "ขอบคุณ!" เขายิ้มขณะที่ผมขอบคุณเขา ผมเริ่มที่จะแกะพลาสติกและเอากัดขนาดใหญ่เพื่อความพึงพอใจของท้องหิวฉัน. ในขณะที่พวกเขาจะได้ครอบครองทั้งหมดที่มีอาหารและเครื่องดื่มรวมทั้งการพูดเจื้อยแจ้ว ผมตรวจสอบพื้นที่แต่ละคนและใครหยุดผมจากการมองหาที่อื่น ๆ ฉันเพียงแค่หยุดชั่วคราวรับประทานอาหารหลังจากที่เขาปรากฏตัวขึ้นลงในคณะของฉันจากสายตาอีกครั้ง. เขาเป็นตัวอักษรสุดจะพรรณนาสำหรับชนะทรงผมสีบลอนด์เป็นหยดของ hairdye เล็ก ๆ สีเขียวด้านบนของหัวของเขาดวงตาของเขาจะเป๋ในลักษณะที่ดูเหมือนว่ามือของที่ นาฬิกาเมื่อมันจะอยู่ที่ 10:10 ริมฝีปากสีชมพูของเขาพองตัวและวิธีการของเขาในการรักษาเพื่อนของเขา คนจะคิดว่าเขาเป็นเด็กผู้ชายธรรมดา แต่ฉันคิดว่าเป็นอย่างอื่น. DIDs เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันรู้ว่าตาของฉันช่วยให้ติดตามเขาและทุกที่ที่เขาไป เขาเรียงรายขึ้นในด้านหน้าของเขาอาจจะเป็นหนึ่งในเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา ผมสังเกตเห็นคนอื่นอยู่ข้างหลังเขาพูดถึงหนึ่งสีบลอนด์เป็นหนึ่งในสีน้ำตาลชี้ให้เห็นนิ้วมือของเขามาที่ฉัน ผมตกใจและเบิกตากว้างแล้วรีบออกไปดู สวดมนต์เขาไม่เห็นฉันและอ้างว่ากินแซนวิชของฉัน edibly. ความกังวลใจที่มีการโจมตีจิตวิญญาณของฉันทั้งหมด ฉันฉกทันทีที่คนที่มานั่งข้างฉันและคาดเดาเวอร์นอนต้องได้รับการคิดว่าผมบ้า สมัครงานที่จะพยายามยุติอาหารเข้าไปในท้องของฉันไม่กี่นาทีนับ. ฉันลุกขึ้นนั่งอย่างถูกต้องและเห็นเขานั่งลง อีกตำรวจในการปลอมตัวทำสีบลอนด์หนึ่งอย่างรวดเร็วที่ผมและตามปกติผมไปดู ฉันถูกขโมยสายตาบาง ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ได้รับหนีเมื่อฉันเห็นเขาพูดคุยกับเพื่อนของเขา ฉันจ้องมองที่ทิศทางของพวกเขา. ฉันกำลังค่อยๆสูญเสียความเป็นจริงเมื่อเขาได้ headlocked และดิ้นรนที่จะต่อสู้กลับ แต่ฉันพบนี้เป็นที่น่ารักมากและตลก ผมไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อฉันหัวเราะฉันเพียงแค่รู้สึกว่าตัวเองยิ้มเขา. "Ayo! สิ่งที่คุณกำลังหัวเราะคิกคักเกี่ยวกับ? "ถามเวอร์นอน ฉันได้รับการยอมรับเสียงของเขาและสำเนียงของเขาในเสียงเกาหลีที่แตกต่างกว่าเดิมเกาหลีจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะคาดเดา. ฉันทันทีทิ้งความคิดของฉันและรอยยิ้มที่เขา "Nope ไม่มีอะไร "เขาsmirked ส่งฉันเย็น" คุณชอบ 10:10? "และฉันเอียงหัวของฉันไปด้านข้าง." ฉันหมายถึงว่าในช่วงอาวุโสที่นั่น "เขาพยักหน้าในหนึ่งสีบลอนด์คนได้ชนะกับเพื่อนของเขา . พวกเขาเป็นรุ่นพี่. "คุณรู้ว่าเขา?" "แน่นอน เขาเป็นคนที่เคยเป็นเพื่อนบ้านของฉันก่อนที่ครอบครัวของเขาย้ายไปอยู่บ้านดีกว่าเมื่อตอนที่ผมยังอยู่ในโรงเรียนอนุบาล เขาเป็นคนที่เทควันโด Soonyoung หรือคนเรียกเขาว่า 10:10 สำหรับดวงตาของเขา เขาเป็นคนที่อาวุโสและจะจบการศึกษาในปีถัดไป เขามีเพื่อนที่ดีที่สุดหลายคน แต่คนที่เขาใกล้เคียงกับการเป็นลีจีฮุนและลี Seomin "เขาอธิบาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำย้อนกลับถ้าคุณสงสัยว่าผมก็ชอบไม่รู้จักรุ่นพี่ แปลกใช่ไหม ? โทษมันในสายตาของฉันและฉันจะดูเขาดึงดูดความสนใจของฉันโดยไม่สำนึกของเขา ผมก็อยากรู้วิธีการคาดคะเนเข้าใจความรู้สึกแบบนี้กับใครสักคน แม้เมื่อมันเป็นวันแรกของฉันที่เข้าร่วม dogyeom สูง กลับไปที่จุดเริ่มต้น

ที่นี่ฉัน ยืนโดยเกตเวย์พยายามหามุมรอบๆของผมใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย และดูเหมือนทุกคนจะไม่สนใจขนาดนี้ ถ้าผมเป็นเด็กใหม่ พวกเขาแค่เดินและผ่านโดย มันประทับใจตั้งแต่ฉันไม่ต้องการความสนใจจากหลาย ๆ , โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามันชอบคนเลว - นี่ไม่ใช่การกลั่นแกล้งแนวคิดแน่นอน

ผมดูเป็นคนใส่ใจกับธุรกิจของตัวเองบางพูด และสนทนากับเพื่อนของพวกเขามีการขวนขวายและแตะหน้าจอโทรศัพท์ของพวกเขา ฉันยังสามารถมองเห็นนักเรียนบางคนกำลังทำทางของพวกเขาออก และในอาคาร ฉันคิดว่ามันถูกสร้างขึ้นสำหรับเด็กที่อุดมไปด้วย

ฉันก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วยังคงหายใจเป็นปกติ ทันทีที่ผมก้าวบนพื้นหินอ่อนเย็นๆ ที่ติดกับตึกที่หรูหราcouraged ตกแต่งสวยทันทีและนำไปสู่บันไดหลังจากข้ามเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับส่วนหน้า ผมคว้ากระดาษตารางและพยายามที่จะค้นหาชั้น

เดินเข้าไปในทางเดิน ตาของฉันถูกตรึงในห้องเรียนแต่ละป้ายในขณะที่การนับตัวเลข และหยุดอยู่ตรงหน้าสุดท้ายเรียงรายขึ้นห้อง ผมจะตรวจสอบและมันพอดีกับสิ่งที่เขียนบนกระดาษพิมพ์ของฉัน
เรียน 3-2a


พยักหน้าในการยืนยัน ผมถึงมือเคาะประตูจะได้รับอนุญาตที่ท่าทางสุภาพก่อน

" มา " แล้วผมเปิดประตู เผยให้เห็นดวงตา darting หลักสิบบนทิศทางของฉัน ฉันไม่สามารถเดาว่าพวกเขาเกลียดหรือชอบเห็นฉันที่นี่หรือละเว้นการมีอยู่ของฉัน - อืม นั่นแหละ ชีวิตนักเรียน

ประมวลผลในปัจจุบันฉันจมลงในอาจารย์ที่ได้หยุดชาร์คกิ้งบนกระดานสีดำและให้ฉันยิ้มนิดๆ เมื่อผมเดินเข้าไปส่งโปรไฟล์ของฉันเอกสารของเธอ เธอเอามันไปจากมือของฉันและอ่านผ่านแบบฟอร์ม เธอลดแว่นตาของเธอค่อนข้างที่จะมีสายตาที่ดีเกี่ยวกับมัน ผมเฝ้ารอการตอบสนองของเธอ

" คุณเป็นนักเรียนที่ดี มันคงจะดีถ้ามีเธอมาอยู่ด้วย ยินดีต้อนรับสู่ dogyeom สูงกรุณาแนะนำตัวเองกับชั้น " เธอพูดแล้วกระแทกเท้าเธอเงียบลงบางความฮือฮา . ผม gulped และหันใบหน้าพวกเขา

โดย โบว์ ผมเริ่มพูด " สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ลี ชาน และ ผมเกิดในจังหวัด jeollakbu Iksan , ทำ ฉันใหม่ที่นี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ "

เมื่อฉันเสร็จแล้วประกาศแนะนำของฉันฉันสามารถเห็นใบหน้าสดใสขึ้น และครึ่งหนึ่งของพวกเขาดูเหมือนจะไม่สนใจ ส่วนใหญ่ของคน แน่นอน ยกเว้นชายผู้หนึ่งที่ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองจาก ยิ้มให้ฉัน ฉันคิดว่าเขาคงเป็นฝันกลางวันของเขาหรืออะไร ?

" ครับ ลี ซานเจ คุณอาจนั่งข้างประธานชั้นเรียนบู seungkwan . seungkwan แมรี่ โปรดยกมือขึ้น ! "

ฉันหมุน สายตาของฉันก็เหมือนคนอื่นๆ ก่อน ซึ่งมีสีหน้าแจ่มใสอย่างไม่ท้อถอยง่ายเก็บไว้ที่ฉัน เขายกมือของเขาขึ้นสัญญาณเขาเป็นหัวหน้าชั้น รวมทั้ง deskmate ใหม่ของฉัน

" ห้องเรียนของเราก็มากฝีมือ โชคดีที่คุณต้น " เธอให้ความเห็น

ผมประกายรอยยิ้มเล็ก ๆแล้วโค้งเล็กน้อยก่อนเดินไปหาที่นั่ง ใส่ลงในกระเป๋า ผมทักทายเขาตามคาด

" สวัสดี ยินดีที่คุณเป็น deskmate ของฉัน ผม seungkwan " เขายืมมือผมเขย่าตัวมันตอบกลับ " ชาน " ด้วยแม้แต่น้อย ยิ้มยิงฟัน เขาพยักหน้าและนั่งอย่างถูกต้อง ผมเข้าใจตำแหน่งของเขาในฐานะหัวหน้า ผมดึงหนังสือออกมาของฉันพร้อมกับกรณีดินสอและสมุดบันทึก

" มาเริ่มกันเถอะ เปิดตำราคณิตศาสตร์ของคุณ และเปิดหน้า 220 "



[ riiiiiingggggggg !

]ระฆังโรงเรียนหลากหลายสำหรับเวลาพักเลย . ฉันเก็บข้าวของลงในเป้ผมเพื่อความปลอดภัยความปลอดภัย ผมกลัวว่าถ้าใครขโมยของของฉัน และบีบอัดมันขึ้น ผมรู้สึกว่ามีคนไว้บนไหล่ของฉันและมองขึ้นไปดูที่ชั้นหวัง

" เฮ้ ไปกินข้าวกับเพื่อนๆ " เขาเสนอ และใกล้ที่จะปฏิเสธมัน จนกระทั่งผมได้ยินบางคนวิ่งผ่านทางเดินและฉันมักจะมองไปที่พวกเขาผู้ชายที่มีผมสีบลอนด์ของเขาใหญ่ก็ดึงความสนใจฉัน ฉันกระพริบตาสองสามครั้ง แม้ว่าเขาจะมองเห็น ไม่มีที่ไหนในวิสัยทัศน์ของฉัน แต่ฉันตื่นด้วยเสียงของเขา . . . . . .

" โลก ลี จัง "

ฉันพูดติดอ่าง " n-na-nae ? " เป็น glimpsing รอบ สังเกตเห็นอะไรที่ฉันพลาดไป seungkwan pursed ปากและส่ายหัวของเขา " ไม่มี ไปกันเถอะ ! หรือจะให้เราได้ชั่วโมง !