It was all his fault. An awkward si

It was all his fault.

An awkward silence filled the air as the two continued to pick at their food, neither knowing what to say anymore. Youngjae just wanted to run and hide away in his apartment, to never have to speak to anyone ever again. “How. . . how is it at work?” Himchan looked up from his food, staring at Youngjae thoughtfully. “Are they still talking about it?”

Himchan's lips pressed into a thin line and Youngjae knew he was about to lie – he always did that when he lied. “No.” Another silence passed as the younger stared at him with an unbelieving look. He let out a long sigh, eyes closing for a moment. “Youngjae, what do you want me to say? You know the answer to your question. Please don't make me say it.”

Youngjae quietly apologized, his hands fidgeting in his lap. “I don't know.” He said after a moment. “I don't really know anything anymore. I just feel so lost.”

“You're scaring me.” Himchan's voice for the first time sounded so weak, his strong guard finally falling down. “I'm so ing scared I'm going to lose you before I can get you help-” Youngjae bit down onto his lower lip, watching as his friend quickly wiped at his eyes to stop the tears that were forming from falling. He hated himself so much for making Himchan suffer like this. I went down and took him with me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ได้ทั้งหมดของเขาบกพร่อง

เงียบตกใจการเติมอากาศเป็นสองต่อไปอาหาร ไม่รู้พูดอีกต่อไป Youngjae เพียงต้องการเรียกใช้ และเก็บซ่อนในอพาร์ทเมนท์ของเขา ไม่ได้พูดกับทุกคนครับ "วิธีการ... ว่าที่ทำงานหรือไม่? " Himchan มองขึ้นจากอาหาร จ้อง Youngjae ห้าง "พวกเขายังคงพูดถึงเรื่อง"

ของ Himchan ริมฝีปากกดลงเส้นบาง และ Youngjae รู้ว่า จะโกหก – เขาเสมอไม่ว่าเมื่อเขาโกหก "หมายเลข" เงียบอีกผ่านเป็นอายุน้อยกว่าจ้องไปที่เขา มีลักษณะไม่ เขาให้ออกแยกกันยาว ตาปิดช่วง " Youngjae ทำอะไรที่คุณต้องการให้ฉันพูดหรือไม่ คุณรู้คำตอบของคำถาม กรุณาอย่าทำให้ฉันกล่าว"

Youngjae เงียบ ๆ อุ้ม มือของเขา fidgeting ในตักของเขา "อย่า" เขากล่าวว่า หลังจากครู่ "ฉันไม่ทราบจริง ๆ อะไรอีกต่อไป เพียงรู้สึกหายไปเพื่อให้"

"คุณกำลัง scaring ฉัน" เสียงของ Himchan เป็นครั้งแรกแต่เพียงแห่งดังนั้นอ่อนแอ ยามของเขาแข็งแกร่งจน ล้มลง "ผมกำลังให้กลัวฉันจะสูญเสียก่อนที่ฉันจะได้รับคุณวิธีใช้" บิตลงบนเขาลิล่าง Youngjae ดูเป็นเพื่อนของเขาอย่างรวดเร็วเช็ดที่ตาจะหยุดน้ำตาที่ถูกขึ้นรูปจากการล้ม เขาเกลียดชังตัวเองมากสำหรับการทำ Himchan ที่ประสบเช่นนี้ ฉันไปลง และเขาใช้กับผม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นความผิดของเขาที่เต็มไปด้วยความเงียบที่น่าอึดอัดใจในอากาศขณะที่ทั้งสองยังคงเลือกที่อาหารของพวกเขาไม่ทราบว่าสิ่งที่จะพูดอีกต่อไป ยองแค่อยากจะทำงานและซ่อนตัวอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของเขาที่จะไม่ต้องพูดกับใครอีก "วิธี . . วิธีการที่จะเป็นที่ทำงานหรือไม่ "ฮิมชานเงยหน้าขึ้นจากอาหารของเขาจ้องมองที่ยองคิด "? พวกเขายังคงพูดคุยเกี่ยวกับมัน" ริมฝีปากของฮิมชานกดลงเส้นบางและยองรู้ว่าเขากำลังจะนอน - เขาเสมอไม่ว่าเมื่อเขาโกหก "ไม่ใช่" ความเงียบก็ผ่านการเป็นน้องจ้องที่เขาด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่เชื่อ เขาปล่อยให้ออกถอนหายใจยาวตาปิดสมุดทะเบียนเพื่อสักครู่ "ยองสิ่งที่คุณต้องการให้ฉันไปพูด? คุณรู้คำตอบสำหรับคำถามของคุณ กรุณาอย่าทำให้ฉันบอกว่ามัน ". ยองเงียบ ๆ ขอโทษมือของเขารำคญในตักของเขา "ผมไม่ทราบ." เขากล่าวว่าหลังจากช่วงเวลา "ผมไม่ทราบจริงๆอะไรอีกต่อไป ฉันเพียงแค่รู้สึกหายไป ". "คุณกำลังกลัวฉัน." เสียงของฮิมชานเป็นครั้งแรกฟังดูอ่อนแอดังนั้นยามที่แข็งแกร่งของเขาในที่สุดก็ล้มลง "ฉันดังนั้นไอเอ็นจีกลัวฉันจะสูญเสียคุณก่อนที่ฉันจะได้รับคุณเมนู 'ช่วยเหลือ'" ยองกัดลงบนริมฝีปากล่างของเขาดูเป็นเพื่อนของเขาได้อย่างรวดเร็วเช็ดที่ตาของเขาที่จะหยุดน้ำตาที่ถูกก่อตัวขึ้นจากการตก เขาเกลียดตัวเองมากสำหรับการทำฮิมชานประสบเช่นนี้ ผมไปลงและพาเขากับฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นความผิดของเขาเอง

มีความเงียบที่น่าอึดอัดใจเติมอากาศขณะที่ทั้งสองยังคงเลือกที่อาหารของพวกเขา ไม่รู้จะพูดอะไรอีกต่อไป ยองแจแค่อยากเรียกใช้และซ่อนอยู่ในอพาร์ทเมนท์ของเขา ไม่เคยได้พูดกับใครอีก " ยังไง . . . . . . . มันเป็นยังไงล่ะ ? " ฮิมชานเงยหน้าขึ้นจากอาหารของเขา จ้องหน้ายองแจอย่างครุ่นคิด " พวกเขายังพูดคุยเกี่ยวกับมันได้หรือไม่ "

ฮิมชานก็ริมฝีปากกดเป็นเส้นบาง และ ยองเจ รู้ว่าเขากำลังโกหก และเขามักจะทำเมื่อเขาโกหก " ไม่ " เงียบอีก ที่ผ่านมาน้องจ้องเขาด้วย ดูไม่น่าเชื่อ เขาถอนหายใจยาว ดวงตาปิดสักครู่ " ยองเจ อยากให้ผมพูดอะไร ? คุณรู้คำตอบสำหรับคำถามของคุณ ได้โปรดอย่าให้ฉันพูดเลย "

ยองแจอย่างขอโทษมือของเขากระวนกระวายในตักของเขา " ไม่รู้สิ " เขากล่าวหลังจากสักครู่ " จริงๆ ผมไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ฉันแค่รู้สึกว่าสูญเสีย . "

" คุณกำลังทำให้ผมกลัวนะ " เสียงฮิมชานเป็นครั้งแรกก็อ่อนแอ ยามแข็งแรงของเขาก็ล้มลง " ผมจึงอิงกลัวฉันจะเสียเธอ ก่อนที่ผมจะให้คุณช่วย - " ยองแจกัดลงบนริมฝีปากล่างของเขา ,ดูอย่างเพื่อนเขารีบเช็ดที่ตาของเขาหยุด น้ำตาที่ถูกสร้างจากการล้ม เขาเกลียดตัวเองมากทำให้ฮิมชานต้องทรมานแบบนี้ ฉันเดินลงมาและเอาเขาไปด้วย