After an hour, Jungah was having br

After an hour, Jungah was having breakfast at a cafe in the middle of Seoul. It was a cozy little place that she loved. She had become a regular customer and the owner, a 19 year old girl who has inherited the local when her parents died in a car accident, always stopped to talk to her for a while.

Jungah had in front of her a big cup of hot chocolate, which was steaming, as her skin under the hot water inside the shower. Jungah cheeks blushed again, remembering.

Next to the cup of hot chocolate, Jungah had a big piece of cheesecake with blueberries, which was in front of her as saying: "Eat me. I know that you want me. You want so much as you want Kahi."

Thinking about that last sentence, Jungah frowned and sighed again, grabbing the fork and she take a bite of cake.

"I guess it's true that I want her so much if even a blueberry pie is telling me." Jungah said, chewing. "But I'm telling you, that Kahi is tastier than you." Jungah said, smiling at her occurrence.

"What is tastier than our cheesecake, unnie?" Asked the owner of the cafe, approaching her.

Jungah looked up and smiled, wiping her mouth with a napkin before asking the girl to sit next to her.

"Unnie what are you thinking?"

"Nothing E-Youngie... Things in life that are so obvious that a piece of cake is telling me." Jungah said and E-young looked confused.

"I'm sorry unnie, but I don't know what you mean." Jungah sighed.

"What do you do when you want something, you want it with all your strength, but you're afraid to go for it, even if you know that that something will go for you anyway?" Jungah asked, looking at the girl with a brightness of despair in her eyes.

"I don't know what people would do in this cases, unnie, but I know what I'd do." E-young smiled. "What I would do is sit in my place, waiting for that someting to coming here to find me." Jungah bit her lip, hesitating. "If it's something, like you said, you want all your strength doesn't make sense to fight it, because it always find a way to reach you." Jungah nodded.

"But I'm not sure..."

"Well, you shold be, unnie." E-young said. "What is the point of life if you're not sure of what you want?"

"I don't know."

"If you don't know, me either." E-young said. "But what I know is that you're afraid. Afraid to face what you feel. Fear of letting yourself get trapped by what is comming to you. "

"Maybe."

"If you're afraid, send the fear to hell unnie!" Exclaimed E-young. "A woman of 31 years can't live in fear to feel, afraid to be happy. Because since I met you I've realized that it's not your true self which is in front of me right now. I'm sure the real you is someone much brighter that is hidden under the sadness that clouds your eyes."

"E-young..." Jungah's eyes were open wide.

"So whoever that person is, you shouldn't run unnie." E-young smiled, clutching Jungah's hand. "Everyone deserves to feel happy and fulfilled in life and you're fighting it, because you're afraid to feel like that again. I know that you are sure that you want that person, with all your strength." Jungah nodded.

"Thank you E-Youngie." Jungah said, squeezing E-young's hand. The girl smiled warmly.

"A pleasure unnie." E-young said, rising from her seat. "Now I have to go, but if you come back tomorrow, we'll talk again, okay?" Jungah nodded. E-young smiled and leaned down to kiss Jungah's cheek.

When E-young left, Jungah plunged in her thoughts. Jungah introduced another piece of cake in her mouth, chewing it slowly. Jungah took the pie plate and lifted it to her eye level.

"I guess E-young is right, right?" Jungah said to the cake. "I can't fight my feelings." At that moment the door of the cafe opened and Jungah's eyes widened.

Kahi.

Park Kahi in all her glory had come into the cafeteria.

The eyes of all people who were in the cafeteria were inevitably drawn to the figure of the woman who had just come through the door, wearing small blue shorts and a white shirt that clung to her body and made visible the defined chocolates of her belly.

Her hair fell like a waterfall of chocolate and gold down her back, while her dark tresses mingled with her blond streaks. Her white helmet hung loosely from her hand, threatening to fall down. And her eyes... Her eyes studied the place with fierceness and determination.

Because for Kahi the most important at that time was to find an empty table to have breakfast quietly and abundantly, as her stomach was singing out loud, asking to be fed.

But then Kahi's gaze fell Jungah, who was staring at her, holding a piece of cake in front of her face. Kahi smiled, like a predator who had sighted her prey.

Jungah panicked and quickly left the cake in the table and grabbed the cup of chocolate, taking it to her lips and taking a long sip. But when the hot chocolate came in contact with the inside of her mouth, her eyes filled with tears of pain, putting the cup back on the table.

Kahi smiled, approaching Jungah, who was now with her mouth open and her tongue hanging out, trying that the cool air around her calmed the throbbing pain in her mouth.

Kahi examined Jungah from head to toe. Her shorts jeans left her long and slender legs bare, while a red shirt showed a good view of her s and her long fair hair falling over her shoulders like a golden waterfall.

Kahi stopped beside Jungah and pulled out a bottle of water of her backpack, handing it to Jungah. Jungah looked up and saw Kahi's smiling face. Jungah's cheeks blushed as Kahi sat quietly in front of her, watching her with her chin in her hands. Jungah drank the water, without daring to look at Kahi.

"If you know that something is hot, you should't take long sips." Kahi said, tingling her head to one side.

"I forgot that it was that hot." Jungah said, closing the water bottle and giving it to Kahi. "Thank you."

"You're welcome." Kahi smiled. Jungah looked at Kahi, lost in the perfection of her dimples and the depths of her eyes.

"I was wondering why you're here alone." Kahi said.

"Breakfast." Jungah said, raising an eyebrow.

"You mind if I accompany you?" Kahi smiled, leaning forward. Jungah blushed and put her back to the chair.

"I don't know if it's a good idea." Jungah said.

"Why?" Kahi was approaching.

"Because it isn't." Jungah said, flatly. Kahi stopped and returned to her seat, little by little.

"Okay." Kahi said. "I won't have breakfast with you, but I want something in return." Kahi said, smiling again. Jungah looked at her curiously.

"What?" Jungah said with suspicion.

"I want you to have dinner with me tonight." Kahi said, with a relaxed smile. Jungah's eyes widened.

"I tell you that I don't want to have breakfast with you and you still invite me to dinner?" Jungah asked. Kahi nodded. "It makes no sense, isn't it?" Kahi shrugged.

"What is your answer?" Kahi asked expectantly.

Jungah opened her mouth to reject the proposition, but then she felt a look from the other side of the cafeteria. E-young looked at her with raised eyebrows, as if she was telling her to send her fear to hell and, if that was the person who was going for her, to let her be caught by that person.

Kahi, seeing Jungah unresponsive and not looking at her, sighed, lifting from her chair slowly.

"Well, I guess that your silence means no. See you around." Kahi said walking away from Jungah.

Jungah then reached out and grabbed Kahi's hand, causing both women to feel that familiar electrical sensation flowing through their veins, while each of the hairs of their bodies stood up.

Kahi turned slowly and looked into Jungah's eyes, getting lost into the sweetness that emanated from her eyes, into the perfection of her features. Kahi resisted the urge to approach her and kiss her as she had never kissed before. So did Jungah.

"I accept." Jungah said and Kahi's tight lips relaxed into a smile.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากชั่วโมง Jungah ไม่มีอาหารเช้าที่ร้านกาแฟกลางโซล มันเป็นสถานเล็ก ๆ อบอุ่นที่เธอรัก เธอได้กลายเป็นลูกค้าประจำ และจะหยุดเจ้า ผู้หญิงอายุ 19 ปีที่มีการสืบทอดเฉพาะเมื่อพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ การพูดคุยกับเธอในขณะมี Jungah ตรงหน้าถ้วยใหญ่ของโกโก้ ซึ่งถูกนึ่ง เป็นผิวใต้น้ำอุ่นภายในห้อง แก้ม Jungah ขวยเขินอีก rememberingติดถ้วยโกโก้ Jungah มีชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของชีสเค้กกับบลูเบอร์รี่ ซึ่งตรงหน้าเป็นบอกว่า: "กินฉัน ทราบว่า คุณต้องการให้ฉัน ต้องดังมากที่คุณ Kahi "คิดเกี่ยวกับประโยคที่สุดท้าย Jungah frowned และถอนหายใจอีกครั้ง โลภส้อม และเธอจะกัดของเค้ก"ผมคิดว่า มันเป็นความจริงว่า ฉันต้องการเธอมากถ้าแม้พายบลูเบอร์รี่จะบอกฉัน" Jungah กล่าวว่า เคี้ยว "แต่ฉันบอกคุณ ว่า Kahi อร่อยกว่าคุณ" Jungah กล่าวว่า ยิ้มที่เกิดขึ้นของเธอคืออะไรอร่อยกว่าของชีสเค้ก unnie " ถามเจ้าของคาเฟ่ ใกล้เธอJungah หา และ ยิ้ม เช็ดปากกับผ้าเช็ดปากของเธอก่อนถามหญิงสาวนั่งข้างเธอ " Unnie คิดอะไรอยู่? ""อะไร E-Youngie... สิ่งในชีวิตที่ชัดเจนมากว่า ตัวจะบอกฉัน" กล่าวว่า Jungah และอียังดูสับสน "ฉันขอ unnie แต่ไม่รู้คุณหมายถึงอะไร" Jungah ถอนหายใจ"คุณทำอะไรเมื่อคุณต้องการอะไร คุณต้อง มีความแข็งแรงของคุณ แต่คุณกำลังกลัวที่จะไป ถ้าคุณรู้ว่าสิ่งที่จะไปหาหรือ" Jungah ถาม มองหญิงสาว ด้วยความสว่างของความสิ้นหวังในดวงตาของเธอ "ทราบว่าสิ่งที่ผู้คนจะใน กรณี unnie แต่ฉันรู้สิ่งที่ฉันทำ" E-ยังยิ้ม "สิ่งที่ฉันทำเป็นนั่งในสถานที่ฉัน รอว่าให้มาหาฉัน" Jungah บิตของ lip, hesitating นั้น "ถ้ามีบางสิ่งบางอย่าง เช่นคุณกล่าวว่า คุณต้องความแข็งแรงของคุณไม่ให้สู้กับมัน เนื่องจากจะหาวิธีการเข้าถึงคุณ" Jungah พยักหน้า" แต่ฉันไม่แน่ใจ..." "ดี คุณควรได้ unnie" อีหนุ่มกล่าว "อะไรคือจุดของชีวิตหากคุณไม่แน่ใจว่าคุณต้องการ "อย่า""ถ้าคุณไม่ทราบ ฉันทำ" อีหนุ่มกล่าว "แต่ฉันรู้ ว่า คุณกลัว กลัวที่จะเผชิญกับสิ่งที่คุณรู้สึก ความกลัวทำให้ตัวเองได้รับติดอยู่ตามสิ่งมาให้คุณ " "ทีนี้""ถ้าคุณกลัว ส่งความน่ากลัวนรก unnie" ทางหลุดรอด E-หนุ่ม "ผู้หญิง 31 ปีไม่อยู่ในความกลัวใจ กลัวที่จะมีความสุข เพราะตั้งแต่ฉันพบคุณ ฉันได้ตระหนักว่า ไม่ตนเองจริงซึ่งเป็นด้านหน้าของฉันตอนนี้ ฉันแน่ใจว่าจริงคุณเป็นคนที่สว่างมากที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความโศกเศร้าที่ clouds ตา""อีหนุ่ม..." ตาของ Jungah เปิดกว้าง "ดังนั้นคนที่อยู่ คุณควรรัน unnie" อีหนุ่มยิ้ม กำมือของ Jungah "ทุกคนสมควรที่จะรู้สึกมีความสุข และดำเนินชีวิต และคุณกำลังต่อสู้ เพราะคุณกำลังกลัวที่จะรู้สึกแบบนั้นอีก ฉันรู้ว่า คุณแน่ใจว่า คุณต้องบุคคล มีความแข็งแรงของคุณ" Jungah พยักหน้า"ขอบคุณ E-Youngie" Jungah กล่าวว่า squeezing มือ E-หนุ่ม หญิงสาวยิ้มอย่างอบอุ่น"ความสุข unnie" อีหนุ่มกล่าว เพิ่มขึ้นจากที่นั่งของเธอ "ตอนนี้ฉันต้องไป แต่ถ้าคุณกลับมาวันพรุ่งนี้ เราจะพูดคุยอีก ไร? " Jungah พยักหน้า อีสาวยิ้ม และก็เอนลงไปจูบแก้มของ Jungahเมื่ออีสาว Jungah ลดลงในความคิดของเธอ Jungah แนะนำเค้กอีกชิ้นของในปากของเธอ เคี้ยวช้า Jungah เอาแผ่นวงกลม และยกระดับตาของเธอ "ผมคิดว่า อียังเป็นขวา ขวา" Jungah กล่าวว่า เค้ก "ฉันไม่สามารถต่อสู้กับความรู้สึกของฉัน" ขณะที่ ประตูเปิดคาเฟ่และตาของ Jungah widened Kahiสวน Kahi ในเกียรติของเธอได้มาเข้าโรงอาหารสายตาของคนทุกคนในโรงอาหารก็ย่อมวาดรูปของผู้หญิงที่มีเพียงผ่านประตู สวมกางเกงขาสั้นสีฟ้าขนาดเล็กและเสื้อสีขาวที่พืชร่างกายของเธอ และทำให้มองเห็นช็อคโกแลกำหนดของเธอท้องผมตกเช่นน้ำตกช็อกโกแลตและทองลงเธอกลับ ขณะ tresses เข้มของเธอเข้ากับลายเส้นผมสีทองของเธอ หมวกสีขาวของเธอแขวนซึ่งจากมือของเธอ คุกคามลดลง และตาของเธอ... ตาเธอศึกษา fierceness และความมุ่งมั่นเพราะสำหรับ Kahi สำคัญสุดที่จะ ค้นหาตารางว่างเปล่าจะมีอาหารเช้าอย่างเงียบ ๆ และอุดมสมบูรณ์ เป็นท้องของเธอได้ร้องเพลงดัง ๆ ขอที่จะเลี้ยงแต่แล้ว สายตาของ Kahi ตก Jungah ที่ถูกจ้องของเธอ ถือปอกหน้าใบหน้าของเธอ Kahi ยิ้ม เช่น predator ที่มี sighted เหยื่อของเธอJungah พอ และอย่างรวดเร็วปล่อยเค้กไว้ในตาราง และคว้าถ้วยช็อคโกแลต รับกับริมฝีปากของเธอ และการสิบยาว แต่เมื่อช็อกโกแลตร้อนมาติดต่อภายในปากของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไป ด้วยน้ำตาของความเจ็บปวด การวางถ้วยบนโต๊ะกลับKahi ยิ้ม ใกล้ Jungah ที่ตอนนี้เปิดปากของเธอกับลิ้นของเธอห้อยออก พยายามให้อากาศเย็นรอบ ๆ เธอสงบ throbbing อาการปวดในปากของเธอKahi ตรวจสอบ Jungah จากหัวจรดเท้า กางเกงยีนส์กางเกงขาสั้นของเธอซ้ายขาเธอยาว และสเลนเดอร์เปลือย ใน ขณะที่เสื้อแดงแสดงให้เห็นว่าของ s ของเธอ และผมของเธอยาวยุติธรรมตกเหนือไหล่ของเธอชอบน้ำตกทองKahi หยุดข้าง Jungah และดึงขวดน้ำกระเป๋าเป้ของเธอ handing เพื่อ Jungah Jungah หา และเห็นใบหน้ายิ้มของ Kahi แก้มของ Jungah ขวยเขินเป็น Kahi นั่งหน้าเธอ ดูเธอกับคางของเธอในมือของเธอ Jungah ดื่มน้ำ โดยอันดู Kahi"ถ้าคุณรู้ว่า อะไรร้อน คุณ should't ใช้ sips ยาว" Kahi กล่าว หัวใจเธอหัวข้างใดข้างหนึ่ง"ฉันลืมว่า มันเป็นที่ร้อน" Jungah กล่าวว่า ปิดขวดน้ำ และให้ Kahi "ขอบคุณ" "ความยินดี" Kahi ยิ้ม Jungah มอง Kahi หายไปในความสมบูรณ์แบบของเธอ dimples และความลึกของดวงตาของเธอ"ผมสงสัยว่า ทำไมคุณอยู่ที่นี่คนเดียว" Kahi กล่าว "อาหารเช้า" Jungah กล่าวว่า เพิ่มการคิ้ว"คุณใจถ้าผมกับคุณ" Kahi ยิ้ม เอียงไปข้างหน้า Jungah ขวยเขิน และนำเธอกลับไปเก้าอี้ "ทราบว่าถ้าเป็นความคิดที่ดี" Jungah กล่าวว่า"ทำไม" Kahi ย่างเข้ามา "เนื่องจากมันไม่" Jungah กล่าวว่า flatly Kahi หยุด และกลับไปนั่ง น้อย"ดี" Kahi กล่าว "ฉันจะไม่มีอาหารเช้ากับคุณ แต่ฉันต้องการอะไรกลับ" Kahi กล่าว ยิ้มอีกครั้ง Jungah มองดูที่เธอ curiously "อะไร" Jungah กล่าวว่า ด้วยความสงสัย"ผมอยากให้คุณรับประทานอาหารเย็นกับฉันคืนนี้" Kahi กล่าว ผ่อนคลายดี ตาของ Jungah widened"ฉันบอกคุณว่าฉันไม่ต้องการรับประทานอาหารเช้ากับคุณและคุณ ยังเชิญผมไปทานอาหารค่ำ" Jungah ถาม Kahi พยักหน้า "มันทำให้รู้สึก ไม่ได้" Kahi ยักไหล่อะไรคือคำตอบของคุณ" Kahi ถาม expectantly Jungah เปิดปากของเธอจะปฏิเสธข้อเสนอต่อ แต่แล้ว เธอรู้สึกว่ามองจากด้านอื่น ๆ ของโรงอาหาร อีหนุ่มมองเธอกับคิ้วยกขึ้น เป็น ถ้าเธอบอกเธอส่งเธอกลัวนรก และ ที่ถูกคนถูกไปสำหรับเธอ ให้เธอถูกจับ โดยบุคคลนั้นKahi เห็น Jungah ที่ตอบสนอง และไม่มองเธอ ถอนหายใจ ยกจากเก้าอี้ของเธอช้า ๆ"ดี ฉันเดาว่า ความเงียบของคุณหมายความว่า ไม่ ดูคุณสถาน" Kahi กล่าวว่า เดินจาก JungahJungah ถึงออก แล้วคว้ามือของ Kahi ทำให้ผู้หญิงทั้งสองรู้สึกว่าคุ้นเคยความรู้สึกไฟฟ้าไหลผ่านเส้นเลือดของพวกเขา ในขณะที่แต่ละเส้นผมของร่างกายขึ้นยืนKahi เปิดช้า และมองเข้าไปในตาของ Jungah การหายไปในความหวานหอมที่ emanated จากตาของเธอ ในความสมบูรณ์แบบของเธอ Kahi resisted กระตุ้นเข้าหาเธอ และจูบเธอขณะที่เธอก็ไม่เคยรั้งก่อน เพื่อให้ ได้ Jungah"ฉันยอมรับ" Jungah กล่าวว่า และผ่อนคลายของ Kahi ริมฝีปากแน่นเป็นรอยยิ้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากชั่วโมง, Jungah ก็มีอาหารเช้าที่ร้านกาแฟในช่วงกลางของกรุงโซลที่ มันเป็นสถานที่เล็ก ๆ น้อย ๆ อบอุ่นเป็นกันเองที่เธอรัก เธอได้กลายเป็นลูกค้าประจำและเจ้าของเด็กหญิงอายุ 19 ปีที่ได้รับการถ่ายทอดท้องถิ่นเมื่อพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์มักจะหยุดที่จะพูดคุยกับเธอในขณะที่. Jungah มีอยู่ตรงหน้าเธอถ้วยใหญ่ของร้อน ช็อคโกแลตซึ่งได้รับการนึ่งเป็นผิวของเธอภายใต้น้ำร้อนภายในห้องอาบน้ำ แก้ม Jungah เขินอีกครั้งความทรงจำ. ถัดไปในถ้วยช็อคโกแลตร้อน Jungah มีชิ้นใหญ่ของชีสเค้กกับบลูเบอร์รี่ซึ่งอยู่ในด้านหน้าของเธอว่า:. "กินฉันฉันรู้ว่าคุณต้องการให้ฉันคุณต้องการให้มากที่สุดเท่า. คุณต้องการ Kahi. "ความคิดเกี่ยวกับประโยคสุดท้าย, Jungah ขมวดคิ้วและถอนหายใจอีกครั้งคว้าส้อมและเธอจะกัดของเค้ก." ผมคิดว่ามันเป็นความจริงที่ฉันอยากให้เธอมากถ้าได้พายบลูเบอร์รี่จะบอกฉัน. " Jungah กล่าวว่าการเคี้ยว "แต่ฉันบอกคุณว่ากาฮีเป็นรสชาติดีกว่าที่คุณ." Jungah กล่าวว่ายิ้มที่เกิดขึ้นของเธอ. "อะไรคือรสชาติกว่าชีสเค้กของเราพี่?" ถามเจ้าของร้านกาแฟที่เธอเดินเข้ามาใกล้. Jungah เงยหน้าขึ้นมองและยิ้มเช็ดปากของเธอกับผ้าเช็ดปากก่อนที่จะถามหญิงสาวที่จะนั่งข้างเธอ. "อันนี่สิ่งที่คุณคิด?" "ไม่มีอะไรที่ E-Youngie ... ในสิ่งที่ ชีวิตที่มีเพื่อให้เห็นได้ชัดว่าชิ้นส่วนของเค้กจะบอกฉัน. " Jungah พูดและ E-หนุ่มมองสับสน. "ฉันขอโทษพี่ แต่ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณหมายถึง." Jungah ถอนหายใจ. "คุณจะทำอย่างไรเมื่อคุณต้องการบางสิ่งบางอย่างที่คุณต้องการกับความแข็งแรงของคุณ แต่คุณกลัวที่จะไปได้แม้ว่าคุณจะรู้ว่าสิ่งที่จะไปสำหรับคุณหรือไม่?" Jungah ถามว่ามองไปที่หญิงสาวที่มีความสว่างของความสิ้นหวังในดวงตาของเธอ. "ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คนจะทำในกรณีนี้พี่ แต่ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการทำ." E-หนุ่มยิ้ม "สิ่งที่ผมจะทำคือการนั่งอยู่ในสถานที่ของฉันรอ someting ที่จะมาที่นี่เพื่อหาฉัน." Jungah กัดริมฝีปากของเธอลังเลใจ "ถ้ามันเป็นอะไรบางอย่างเช่นคุณกล่าวว่าคุณต้องการให้ทุกความแข็งแรงของคุณไม่ได้ทำให้ความรู้สึกที่จะต่อสู้กับมันเพราะมันมักจะหาวิธีที่จะเข้าถึงคุณ." Jungah พยักหน้า. "แต่ผมไม่แน่ใจว่า ... " "ดีคุณ shold เป็นพี่." E-หนุ่มกล่าวว่า "จุดของชีวิตคืออะไรถ้าคุณไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คุณต้องการ?" "ผมไม่ทราบว่า." "ถ้าคุณไม่ทราบว่าฉันทั้ง." E-หนุ่มกล่าวว่า "แต่สิ่งที่ผมรู้คือว่าคุณกลัว. กลัวที่จะเผชิญกับสิ่งที่คุณรู้สึก. ความกลัวของตัวเองให้ได้รับการติดโดยสิ่งที่จะมาอยู่กับคุณ." "บางที." "ถ้าคุณกลัวความกลัวส่งไปยังนรกพี่ ! " อุทาน E-หนุ่ม "ผู้หญิงของ 31 ปีที่ไม่สามารถอยู่ในความหวาดกลัวที่จะรู้สึกกลัวที่จะมีความสุข. เพราะตั้งแต่ผมได้พบกับคุณฉันได้รู้ว่ามันไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของคุณที่อยู่ในด้านหน้าของฉันในตอนนี้. ฉันแน่ใจว่าจริง คุณเป็นคนที่สดใสมากที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความโศกเศร้าที่เมฆตาของคุณ. "" E-หนุ่ม ... "ตา Jungah ของคนเปิดกว้าง." ดังนั้นใครก็ตามที่คนคนนั้นคือคุณไม่ควรใช้พี่. " E-หนุ่มยิ้มกำมือของ Jungah "ทุกคนควรที่จะรู้สึกมีความสุขและสำเร็จในชีวิตและคุณกำลังต่อสู้มันเพราะคุณกลัวที่จะรู้สึกเช่นนั้นอีกครั้ง. ฉันรู้ว่าคุณแน่ใจว่าคุณต้องการคนที่มีความแข็งแรงของคุณ." Jungah พยักหน้า. "ขอบคุณ E-Youngie." Jungah กล่าวว่าบีบมือ E-หนุ่ม หญิงสาวยิ้มอย่างอบอุ่น. "พี่ความสุข." E-หนุ่มกล่าวเพิ่มขึ้นจากที่นั่งของเธอ "ตอนนี้ฉันต้องไป แต่ถ้าคุณกลับมาในวันพรุ่งนี้เราจะพูดคุยอีกครั้งได้ไหม" Jungah พยักหน้า E-หนุ่มยิ้มและโน้มตัวลงไปจูบแก้มของ Jungah. เมื่อ E-หนุ่มซ้าย Jungah ลดลงในความคิดของเธอ Jungah แนะนำชิ้นส่วนของเค้กอีกในปากของเธอเคี้ยวมันช้า Jungah เอาแผ่นวงกลมและยกไปที่ระดับสายตาของเธอ. "ผมคิดว่า E-หนุ่มที่ถูกต้องใช่มั้ย?" Jungah กล่าวว่าเค้ก "ผมไม่สามารถต่อสู้กับความรู้สึกของฉัน." ในช่วงเวลาที่ประตูร้านเปิดและตา Jungah ของกว้าง. Kahi. ปาร์คกาฮีในพระสิริของเธอเข้ามาในโรงอาหาร. ตาของทุกคนที่อยู่ในโรงอาหารถูกดึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะคิดของผู้หญิงที่เพิ่ง ผ่านเข้ามาทางประตูสวมกางเกงขาสั้นสีฟ้าขนาดเล็กและเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ยังยึดติดกับร่างกายของเธอและทำให้มองเห็นช็อคโกแลตที่กำหนดท้องของเธอ. ผมของเธอลดลงเช่นน้ำตกช็อคโกแลตและทองลงด้านหลังของเธอในขณะปอยผมสีดำของเธอผสมกับสีบลอนด์ของเธอ ลายเส้น หมวกกันน็อกสีขาวของเธอแขวนอย่างอิสระจากมือของเธอขู่ว่าจะล้มลง และตาของเธอ ... ดวงตาของเธอศึกษาสถานที่ที่มีความรุนแรงและความมุ่งมั่น. เพราะสำหรับ Kahi ที่สำคัญที่สุดในเวลานั้นคือการหาโต๊ะที่ว่างเปล่าที่จะมีอาหารเช้าอย่างเงียบ ๆ และอย่างล้นเหลือในขณะที่ท้องของเธอกำลังร้องเพลงออกมาดัง ๆ ขอให้ได้รับการเลี้ยงดู . แต่แล้วจ้องมองกาฮีลดลง Jungah ที่ถูกจ้องมองที่เธอถือชิ้นส่วนของเค้กในด้านหน้าของใบหน้าของเธอ กาฮียิ้มเหมือนนักล่าที่ได้มองเห็นเหยื่อของเธอก. Jungah ตื่นตระหนกและซ้ายอย่างรวดเร็วเค้กในตารางและคว้าถ้วยช็อคโกแลตพามันไปที่ริมฝีปากของเธอและการจิบยาว แต่เมื่อช็อคโกแลตร้อนมาติดต่อกับภายในช่องปากของเธอดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาถ้วยกลับมาบนโต๊ะ. กาฮียิ้มใกล้ Jungah ซึ่งเป็นตอนนี้กับปากของเธอเปิดและลิ้นของเธอห้อยออก พยายามที่อากาศเย็นรอบ ๆ ตัวเธอสงบความเจ็บปวดสั่นในปากของเธอ. Kahi ตรวจสอบ Jungah ตั้งแต่หัวจรดเท้า กางเกงขาสั้นกางเกงยีนส์ของเธอออกจากขายาวเรียวของเธอเปลือยในขณะที่เสื้อแดงแสดงให้เห็นมุมมองที่ดีของและผมเป็นธรรมของเธอยาวของเธอลดลงบนไหล่ของเธอเหมือนน้ำตกสีทอง. Kahi หยุดข้าง Jungah และดึงออกมาจากขวดน้ำกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอ , มอบหมายให้ Jungah Jungah เงยหน้าขึ้นและเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของกาฮี แก้ม Jungah ของเขินเป็น Kahi นั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงหน้าเธอดูเธอกับคางของเธอในมือของเธอ Jungah ดื่มน้ำโดยไม่ต้องกล้าที่จะมองไปที่กาฮี. "ถ้าคุณรู้ว่าสิ่งที่เป็นร้อนคุณ should't ใช้จิบยาว." กาฮีกล่าวว่ารู้สึกเสียวซ่าหัวของเธอไปอีกด้านหนึ่ง. "ฉันลืมว่ามันเป็นที่ร้อน." Jungah กล่าวปิดขวดน้ำและให้มันจะกาฮี "ขอบคุณ." "คุณยินดีต้อนรับ." กาฮียิ้ม Jungah มองไปที่กาฮีหายไปในความสมบูรณ์แบบของลักยิ้มของเธอและความลึกของดวงตาของเธอ. "ผมสงสัยว่าทำไมคุณอยู่ที่นี่คนเดียว." กาฮีกล่าวว่า. "อาหารเช้า". Jungah กล่าวว่าการยกคิ้ว. "คุณคิดว่าผมกับคุณ?" กาฮียิ้มพิงไปข้างหน้า Jungah เขินและนำเธอกลับไปที่เก้าอี้. "ผมไม่ทราบว่ามันเป็นความคิดที่ดี." Jungah กล่าวว่า. "ทำไม?" กาฮีถูกใกล้. "เพราะมันไม่ได้." Jungah กล่าวอย่างเด็ดขาด กาฮีหยุดและกลับไปยังที่นั่งของเธอทีละน้อย. "โอเค." กาฮีกล่าวว่า "ฉันจะไม่รับประทานอาหารเช้ากับคุณ แต่ฉันต้องการบางสิ่งบางอย่างในทางกลับกัน." กาฮีกล่าวว่ารอยยิ้มอีกครั้ง Jungah มองที่อยากรู้อยากเห็นของเธอ. "คืออะไร" Jungah กล่าวว่าด้วยความสงสัย. "ฉันต้องการให้คุณมีอาหารค่ำกับฉันคืนนี้." กาฮีกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ผ่อนคลาย ตาของ Jungah กว้างขึ้น. "ผมบอกคุณว่าผมไม่ต้องการที่จะมีอาหารเช้ากับคุณและคุณยังเชิญผมไปทานอาหารเย็น?" Jungah ถาม กาฮีพยักหน้า "มันทำให้รู้สึกไม่เป็นไม่ได้?" กาฮียักไหล่. "อะไรคือคำตอบของคุณ?" กาฮีถามลุ้น. Jungah อ้าปากจะปฏิเสธข้อเสนอ แต่แล้วเธอรู้สึกว่าดูจากด้านอื่น ๆ ของโรงอาหารที่ E-หนุ่มมองไปที่เธอกับเลิกคิ้วเช่นถ้าเธอบอกเธอไปส่งเธอกลัวนรกและหากที่เป็นคนที่กำลังจะออกไปเธอจะปล่อยให้เธอถูกจับโดยที่คน. กาฮี, เห็น Jungah ไม่ตอบสนองและ ไม่ได้มองไปที่เธอถอนหายใจยกจากเก้าอี้ของเธออย่างช้าๆ. "ดีฉันเดาว่าความเงียบของคุณหมายความว่าไม่มี. ดูคุณไปรอบ ๆ ." กาฮีกล่าวว่าเดินออกไปจาก Jungah. Jungah แล้วเอื้อมมือออกและคว้ามือ Kahi ของทำให้ผู้หญิงทั้งสองคนรู้สึกว่ารู้สึกไฟฟ้าคุ้นเคยไหลผ่านหลอดเลือดดำของพวกเขาในขณะที่แต่ละคนขนของร่างกายของพวกเขาลุกขึ้นยืน. กาฮีหันอย่างช้า ๆ และมองเข้าไปในดวงตา Jungah ของ หลงเข้ามาในความหวานที่เล็ดลอดออกมาจากดวงตาของเธอลงไปในความสมบูรณ์ของคุณสมบัติของเธอ กาฮีต่อต้านการกระตุ้นให้เข้าใกล้เธอและจูบเธอขณะที่เธอไม่เคยจูบก่อน เพื่อให้ได้ Jungah. "ฉันยอมรับ". Jungah กล่าวและริมฝีปากแน่นของกาฮีผ่อนคลายลงไปในรอยยิ้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากชั่วโมง , จองอาก็ทานอาหารเช้าที่ร้านกาแฟกลางกรุงโซล มันเป็นสถานที่ที่สะดวกสบายเล็ก ๆน้อย ๆที่เธอรัก เธอได้กลายเป็นลูกค้าประจำ และ เจ้าของ เป็น 19 ปีเก่าสาวที่ได้รับมรดกท้องถิ่น เมื่อพ่อแม่ของเธอตายในอุบัติเหตุรถยนต์ เสมอ หยุดคุยกับเธอสักพัก

จองอาได้ในด้านหน้าของเธอใหญ่ถ้วยช็อคโกแลตร้อนซึ่งเป็น นึ่งขณะที่เธอผิวใต้ร้อนน้ำในฝักบัว จองอาแก้มหน้าแดงอีกครั้ง จำ

ถัดจากถ้วยช็อคโกแลตร้อน จองอาได้ชิ้นใหญ่กับบลูเบอร์รี่ชีสเค้ก ซึ่งอยู่ตรงหน้าเธอพูด : " กินฉัน ฉันรู้ว่าคุณต้องการฉัน คุณต้องการให้มากที่สุดเท่าที่คุณต้องการ กา "

คิดถึงประโยคสุดท้าย จุงอาและ , ขมวดคิ้วถอนหายใจอีกครั้งคว้าส้อมที่เธอกินเค้ก

" ฉันคิดว่ามันเป็นจริงที่ฉันต้องการเธอมากถ้าพายบลูเบอร์รี่ ก็บอกว่า " จองอาพูด เคี้ยว " แต่ฉันบอกคุณแล้ว ว่า กา คือ อร่อยกว่าเจ้า " จองอาพูด ยิ้ม เกิดเธอ

" อะไรอร่อยกว่า ชีสเค้ก พี่สาวของเรา ? " ถามเจ้าของคาเฟ่ที่ใกล้เธอ

จองอาเงยหน้าขึ้นและยิ้มเช็ดปากด้วยผ้าก่อนถามสาวนั่งข้างๆเธอ . . . .

" พี่คิดอะไรอยู่ ? "

" ไม่มีอะไร e-youngie . . . . . . . สิ่งในชีวิตที่ชัดเจนมากว่าเป็นชิ้นส่วนของเค้ก ก็บอกว่า " จองอาพูดและ e-young ดูสับสน

" ขอโทษนะพี่ แต่หนูไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร " จองอาถอนหายใจ

" คุณจะทำอย่างไร เมื่อคุณรู้ว่าคุณต้องการอะไร คุณต้องการมันด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี ,แต่คุณกลัวที่จะไปสำหรับมันแม้ว่าคุณจะรู้ว่าสิ่งที่จะให้คุณได้ยังไง ? " จองอาถาม มองหญิงสาวด้วยความสิ้นหวังในสายตาของเธอ . . . . .

" ไม่รู้ว่า คนอื่นจะทำในกรณีนี้ พี่ แต่ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำ . " e-young ยิ้ม” สิ่งที่ฉันจะทำคือนั่งในสถานที่ของฉันรอบางอย่างที่จะมาที่นี่เพื่อพบฉัน " จุงอา กัดริมฝีปาก เธอลังเล" ถ้ามันมีอะไรเหมือนอย่างที่คุณพูด คุณต้องการความแข็งแรงของคุณไม่มีเหตุผลที่จะสู้กับมัน เพราะมันมักจะหาวิธีที่จะเข้าถึงคุณ . " จองอาพยักหน้า

" แต่ผมไม่แน่ใจว่า . . . . . . . "

" เอ่อ คุณก็ควรจะให้พี่ " e-young กล่าว อะไรคือจุดของชีวิตถ้าคุณไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คุณต้องการ ? "

" ไม่รู้ "

" ถ้าคุณไม่รู้ ผมก็เหมือนกัน " e-young กล่าว แต่ฉันรู้ว่าคุณกลัว