Many people have pointed out that R

Many people have pointed out that Robinson Crusoe's experiences on the island seem to be a reflection of the growth of civilization and society. Considering the prominent role that religion plays in the novel, it would be worthwhile to examine the progression of religious and political thought in Crusoe's "society." Through the experiences of one man, we can observe the progression of religion from the private realm to the public realm, the conflicts inherent in such a progression, and the resolution to these conflicts. This evolution of religious and political thought affirms two ideas: 1) in the personal realm, it affirms religious individualism--the idea that one can and should find his God independently from any human authority or intermediary (i.e. priests); and 2) in the public realm, the novel affirms that religious toleration, especially on the part of those in power, is the appropriate way to resolve those conflicts that are inherent in the transition of religion from the private to the public. Crusoe discovers (primarily through trial and error and constant introspection) both of these ideas and eventually succeeds in implementing both of them. He "finds God" without the guidance of anyone, and he ultimately becomes a tolerant ruler of the island with respect to religion. Surprisingly, Crusoe never lives up to his personal definition of a "good Christian." But perhaps this is just a touch or realism by Defoe, since Crusoe is otherwise so successful at recognizing religious individualism and instituting religious toleration on the island, both of which are very important to Defoe.

The first step in the religious progression of Crusoe is his personal discovery of God. Through his example, he shows that no human intermediary is needed in order to find God; finding God should and must be an independent act. He tells us that he was moved to repent without the help of any teacher or instructor, with only the Bible to help him (160). Curiously enough, it was his very rebellion against his father and the "Middle Station" that put him in a position to find God on his own, something that may not have happened if he had obeyed and merely accepted the "hand-me-down" religion and lifestyle of his father. But it was his relationship with Friday that would later confirm his suspicion of priesthood. In his attempt to Christianize Friday, Crusoe realizes that it is impossible for him to teach Friday certain aspects of faith: "...yet nothing but divine Revelation can form the Knowledge of Jesus Christ...nothing but a Revelation from Heaven, can form [knowledge of Christ] in the Soul..." (158). Crusoe learns that he, like a priest, cannot substitute for divine revelation. This is a recurring theme for Crusoe, and he explicitly attacks the institution of priesthood in the Catholic church (and presumably the Anglican church as well). He attacks the institution of priesthood on the grounds that it serves to "preserve the Veneration of the People to the Clergy" (157). But the power-hungry characteristic of the priesthood is not his only concern; rather, Crusoe thinks that the institution is at best futile and at worst an impediment to the discovery of God, because discovering God is wholly the task of the individual. Through his own solitary conversion on the island, and through his attempt to Christianize Friday, Crusoe becomes convinced that the individual only needs himself, the Bible, and divine revelation to discover God's truth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายคนได้ชี้ให้เห็นว่าประสบการณ์ของโรบินสันครูโซบนเกาะดูเหมือนจะเป็นภาพสะท้อนของการเจริญเติบโตของอารยธรรมและสังคม พิจารณาบทบาทที่โดดเด่นว่าศาสนาเล่นในนวนิยายเรื่องนี้ก็จะมีความคุ้มค่าที่จะตรวจสอบความคืบหน้าของความคิดทางศาสนาและการเมืองในครูโซของ "สังคม". ผ่านประสบการณ์ของชายคนหนึ่งที่เราสามารถสังเกตเห็นความก้าวหน้าของศาสนาที่มาจากดินแดนส่วนตัวถึงดินแดนที่ประชาชนเกิดความขัดแย้งอยู่ในความคืบหน้าดังกล่าวและมีมติให้ความขัดแย้งเหล่านี้ วิวัฒนาการของความคิดทางศาสนาและการเมืองนี้ยืนยันความคิดที่สอง: 1) ในดินแดนส่วนบุคคลก็ยืนยันปัจเจกศาสนา - ความคิดที่ว่าหนึ่งสามารถและควรจะหาพระเจ้าของเขาเป็นอิสระจากอำนาจใด ๆ ของมนุษย์หรือตัวกลาง (เช่นพระสงฆ์); และ 2) ในดินแดนของประชาชนนวนิยายเรื่องนี้ยืนยันว่าขันติธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนของผู้ที่อยู่ในอำนาจเป็นวิธีที่เหมาะสมในการแก้ปัญหาความขัดแย้งที่มีอยู่ในการเปลี่ยนแปลงของศาสนาที่มาจากภาคเอกชนให้กับประชาชน พบครูโซ (ส่วนใหญ่ผ่านการทดลองและความผิดพลาดและวิปัสสนาคงที่) ทั้งสองความคิดเหล่านี้และในที่สุดก็ประสบความสำเร็จในการดำเนินการทั้งสองคน เขา "พบพระเจ้า" โดยไม่มีคำแนะนำของทุกคนและในที่สุดเขาก็กลายเป็นผู้ปกครองใจกว้างของเกาะที่เกี่ยวกับศาสนา น่าแปลกที่ครูโซไม่เคยมีชีวิตอยู่ได้ถึงความหมายส่วนตัวของเขา "คริสเตียนที่ดี." แต่บางทีอาจจะเป็นเพียงการสัมผัสหรือความสมจริงโดยโฟตั้งแต่ครูโซเป็นอย่างอื่นให้ประสบความสำเร็จในการรับรู้ทางศาสนาและปัจเจกจัดตั้งขันติธรรมบนเกาะซึ่งทั้งสองมีความสำคัญมากที่จะโฟ. ขั้นตอนแรกในความก้าวหน้าทางศาสนาของครูโซเป็นของเขา ค้นพบส่วนบุคคลของพระเจ้า โดยตัวอย่างของเขาเขาแสดงให้เห็นว่าไม่มีตัวกลางของมนุษย์เป็นสิ่งจำเป็นเพื่อหาพระเจ้า การหาพระเจ้าควรและจะต้องมีการกระทำที่เป็นอิสระ เขาบอกเราว่าเขาถูกย้ายกลับใจโดยความช่วยเหลือของครูหรืออาจารย์ผู้สอนมีเพียงพระคัมภีร์ที่จะช่วยเขา (160) อยากรู้อยากเห็นพอมันเป็นกบฏมากของเขากับพ่อของเขาและ "สถานีกลาง" ที่ทำให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่จะได้พบกับพระเจ้าของเขาเองบางสิ่งบางอย่างที่อาจไม่ได้เกิดขึ้นถ้าเขาเชื่อฟังและเป็นที่ยอมรับเพียง "มือฉันลง "ศาสนาและการดำเนินชีวิตของพ่อของเขา แต่มันก็เป็นความสัมพันธ์ของเขากับศุกร์ที่ต่อมายืนยันความสงสัยของเขาเพี ในความพยายามของเขาที่จะนับถือศาสนาคริสต์วันศุกร์ที่ครูโซตระหนักว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะสอนศุกร์บางแง่มุมของความเชื่อ: "... ยังไม่มีอะไร แต่พระเจ้าวิวรณ์สามารถสร้างความรู้ของพระเยซูคริสต์ ... ไม่มีอะไร แต่การเปิดเผยจากสวรรค์สามารถ รูปแบบ [ความรู้ของพระคริสต์] ในจิตวิญญาณ ... "(158) ครูโซรู้ว่าเขาเช่นเดียวกับพระสงฆ์ไม่สามารถทดแทนการเปิดเผยของพระเจ้า นี่คือรูปแบบที่เกิดขึ้นสำหรับครูโซและเขาอย่างชัดเจนโจมตีสถาบันของฐานะปุโรหิตในคริสตจักรคาทอลิก (และสันนิษฐานว่าคริสตจักรแองกลิเช่นกัน) เขาโจมตีสถาบันของฐานะปุโรหิตในบริเวณที่ที่จะทำหน้าที่ในการ "รักษาความเลื่อมใสของประชาชนเพื่อพระสงฆ์" (157) แต่ลักษณะกำลังหิวของฐานะปุโรหิตไม่กังวลเดียวของเขา; แต่ครูโซคิดว่าสถาบันเป็นที่ดีที่สุดที่ไร้ประโยชน์และอุปสรรคที่เลวร้ายที่สุดในการค้นพบของพระเจ้าเพราะพระเจ้าคือการค้นพบในเครืองานของแต่ละบุคคล ผ่านการแปลงเดี่ยวของตัวเองบนเกาะและผ่านความพยายามของเขาที่จะนับถือศาสนาคริสต์วันศุกร์ที่ครูโซเชื่อว่าจะกลายเป็นบุคคลเพียงความต้องการของตัวเองพระคัมภีร์และการเปิดเผยของพระเจ้าที่จะค้นพบความจริงของพระเจ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลายคนได้ชี้ให้เห็นว่าประสบการณ์ของโรบินสันครูโซบนเกาะดูเหมือนจะสะท้อนให้เห็นการเติบโตของอารยธรรมและสังคม เมื่อพิจารณาจากบทบาทที่โดดเด่นศาสนาเล่นในนิยาย มันจะคุ้มค่าที่จะตรวจสอบความก้าวหน้าของศาสนาว่าครูโซ " ในสังคมและการเมือง ผ่านประสบการณ์ของคนหนึ่งคนเราสามารถสังเกตความก้าวหน้าของศาสนาจากอาณาจักรส่วนตัวไปยังดินแดนของประชาชน ความขัดแย้งที่มีอยู่ในเรื่องความก้าวหน้า และการแก้ปัญหาความขัดแย้งเหล่านี้ วิวัฒนาการของศาสนาและความคิดทางการเมือง ยืนยันความคิด 2 : 1 ) ในขอบเขตส่วนบุคคลมันยืนยันศาสนาลัทธิปัจเจกนิยม - คิดหนึ่งที่สามารถและควรจะหาพระเจ้าของเขาเป็นอิสระจากอำนาจของมนุษย์ใด ๆหรือกลาง ( เช่นพระ ) และ 2 ) ในขอบเขตสาธารณะ นวนิยายที่ยืนยันว่าศาสนาขันติธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนของผู้ที่อยู่ในอำนาจ เป็นวิธีการที่เหมาะสมเพื่อแก้ไขความขัดแย้งที่แท้จริงในนั้น การเปลี่ยนศาสนาจากเอกชนสู่สาธารณชนครูโซค้นพบ ( ส่วนใหญ่ผ่านการทดลองและข้อผิดพลาดคงที่และวิปัสสนา ) ทั้งของความคิดเหล่านี้และในที่สุดก็ประสบความสำเร็จในการใช้ทั้งของพวกเขา เขาพบพระเจ้า " โดยไม่มีคำแนะนำของทุกคน และท้ายที่สุดเขาจะใจกว้างไม้บรรทัดของเกาะที่นับถือศาสนา จู่ ๆ ครูโซเคยอาศัยอยู่ถึงนิยามส่วนตัวของ " คริสเตียน ดี" แต่บางทีนี้เป็นเพียงสัมผัสหรือสัจนิยมโดย เดโฟ เนื่องจาก Crusoe เป็นอย่างอื่นที่ประสบความสำเร็จดังนั้นในการจดจัดตั้งขันติธรรมทางศาสนา และลัทธิปัจเจกชน บนเกาะ ซึ่งทั้งสองเป็นสิ่งสำคัญของเดโฟ

ขั้นแรกในการก้าวหน้าทางศาสนาของครูโซคือการค้นพบของเขาส่วนบุคคลของพระเจ้า ผ่านอย่างเขาเขาแสดงให้เห็นว่ามนุษย์ไม่ต้องมีตัวกลางเพื่อหาพระเจ้า หาพระเจ้า ต้องเป็นอิสระ เค้าบอกเราว่า เขาถูกย้ายไปกลับใจโดยความช่วยเหลือของอาจารย์ หรืออาจารย์ มีเพียงพระคัมภีร์ที่จะช่วยเขา ( 160 ) ซอกแซกเพียงพอ มันเป็นกบฏมากของเขากับพ่อของเขา และ " สถานี " ตรงกลางที่วางเขาในตำแหน่งที่จะหาพระเจ้าของเขาเองบางอย่างที่อาจจะไม่เกิดขึ้น ถ้าเขาเชื่อฟังและยอมรับ " มือฉันลง " ศาสนาและวิถีชีวิตของบิดาของเขาเพียงเท่านั้น แต่มันคือความสัมพันธ์ของเขากับวันศุกร์ที่ภายหลังจะยืนยันความสงสัยของพระสงฆ์ . ในความพยายามของเขาที่จะเปลี่ยนเป็นนับถือศาสนาคริสต์ วันศุกร์ ครูโซตระหนักดีว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะสอนวันศุกร์บางแง่มุมของความเชื่อ : " . . . . . . .แต่ไม่มีอะไร แต่การเปิดเผยของพระเจ้าสามารถสร้างความรู้ของพระเยซูคริสต์ . . . . . . . ไม่มีอะไร แต่การเปิดเผยจากสวรรค์ สามารถฟอร์ม [ ความรู้ของพระคริสต์ในชีวิต . . . . . . . " ( 158 ) ครูโซได้เรียนรู้ว่าเขาเป็นนักบวช ไม่สามารถทดแทนคลอ . นี่เป็นอีกกระทู้สำหรับครูโซเขาอย่างชัดเจนและโจมตีสถาบันนักบวชในโบสถ์คาทอลิก ( และสันนิษฐานว่า โบสถ์ของชาวอังกฤษเช่นกัน ) เขาโจมตีสถาบันของพระสงฆ์ในพื้นที่ว่า จะทำหน้าที่ในการ " รักษาความเลื่อมใสของคน พระสงฆ์ " ( 157 ) แต่หิวอำนาจลักษณะของพระไม่กังวลเดียวของเขา ค่อนข้างครูโซคิดว่าสถาบันการศึกษาที่ดีที่สุดและเลวร้ายที่สุดที่ไร้ประโยชน์ที่เป็นอุปสรรคต่อการค้นพบของพระเจ้า เพราะพระเจ้าจะค้นพบทั้งหมดของงานบุคคล ผ่านการแปลงเดี่ยวของเขาเอง บนเกาะ และ ผ่านความพยายามของเขาเพื่อศาสนาคริสต์ วันศุกร์ ครูโซ่มั่นใจว่าจะกลายเป็นบุคคลเพียงต้องการตัว คัมภีร์ และการเปิดเผยของพระเจ้า เพื่อค้นพบความจริงของพระเจ้า