The outcome measurements for dyspne

The outcome measurements for dyspnea can be
broadly divided into those that assess breathlessness
during exercise (laboratory dyspnea), and those that assess overall breathlessness during daily activities (clinical
dyspnea). Using factor analysis, Hajiro et al. [10]
reported that various clinical dyspnea ratings were virtually
identical for evaluating dyspnea in COPD patients.
On the other hand, dyspnea at the end of maximal exercise
may provide a different type of information regarding
dyspnea [10]. It has also been reported that dyspnea
during daily activities was more significantly correlated
with objective and subjective measurements of COPD
than dyspnea at the end of exercise, and that the former
was more predictive of mortality [11]. Therefore, dyspnea
while performing the activities of daily living is
considered to be a better measurement for evaluating
the disease severity of COPD than peak dyspnea during
exercise.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การประเมินผลสำหรับ dyspnea ได้ทั่วไปแบ่งออกเป็นผู้ที่ประเมินพ่อในระหว่างการออกกำลังกาย (ห้องปฏิบัติ dyspnea), และผู้ ที่ประเมินพ่อโดยรวมระหว่างกิจกรรมประจำวัน (ทางคลินิกdyspnea) ใช้การวิเคราะห์ปัจจัย Hajiro et al. [10]รายงานที่ จัดอันดับ dyspnea คลินิกต่าง ๆ ได้จริงเหมือนการประเมิน dyspnea ในผู้ป่วยที่แอนเดอรส์ในทางกลับกัน dyspnea ที่สิ้นสุดของการออกกำลังกายสูงสุดอาจมีชนิดแตกต่างกันของข้อมูลที่เกี่ยวข้องdyspnea [10] ยังได้รายงานว่า dyspneaในระหว่างกิจกรรมประจำวันได้มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ correlatedวัตถุประสงค์และประเมินตามอัตวิสัยของแอนเดอรส์กว่า dyspnea ที่สิ้นสุดของการออกกำลังกาย และที่อดีตมีมากกว่าที่คาดการณ์ของการตาย [11] ดังนั้น dyspneaในขณะที่ทำกิจกรรมของชีวิตประจำวันถือเป็นการประเมินที่ดีในการประเมินความรุนแรงโรคของแอนเดอรส์กว่า dyspnea สูงสุดระหว่างออกกำลังกาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการวัดสำหรับหายใจสามารถแบ่งออกเป็นผู้ที่ประเมินหายใจระหว่างการออกกำลังกาย(หายใจในห้องปฏิบัติการ) และผู้ที่ประเมินโดยรวมในช่วงหอบกิจกรรมประจำวัน (คลินิกหายใจ) โดยใช้การวิเคราะห์ปัจจัย Hajiro et al, [10] รายงานว่าการจัดอันดับต่างๆหายใจทางคลินิกเป็นจริงเหมือนกันสำหรับการประเมินอาการหายใจลำบากในผู้ป่วยปอดอุดกั้นเรื้อรัง. ในทางตรงกันข้ามหายใจลำบากในตอนท้ายของการออกกำลังกายสูงสุดอาจให้ชนิดที่แตกต่างกันของข้อมูลเกี่ยวกับอาการหายใจลำบาก[10] ก็ยังได้รับรายงานว่ามีอาการหายใจลำบากในระหว่างกิจกรรมในชีวิตประจำวันได้อย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นมีความสัมพันธ์กับการวัดวัตถุประสงค์และทัศนะของปอดอุดกั้นเรื้อรังกว่าอาการหายใจลำบากในตอนท้ายของการออกกำลังกายและว่าอดีตคือการคาดการณ์มากขึ้นของการเสียชีวิต[11] ดังนั้นอาการหายใจลำบากขณะที่กำลังทำกิจกรรมในชีวิตประจำวันจะถือว่าเป็นวัดที่ดีกว่าสำหรับการประเมินความรุนแรงของโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังของอาการหายใจลำบากกว่าจุดสูงสุดในระหว่างการออกกำลังกาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลการวัดสำหรับทารกสามารถ
กว้างแบ่งออกเป็นผู้ที่ประเมินหอบ
ในระหว่างการออกกำลังกาย ( Dyspnea ห้องปฏิบัติการ ) และที่ประเมินโดยรวมในระหว่างกิจกรรมประจำวัน ( breathlessness คลินิก
อาการหายใจลำบาก ) โดยใช้การวิเคราะห์ปัจจัย ฮาจิโร et al . [ 10 ]
รายงานว่าการจัดอันดับ Dyspnea คลินิกต่าง ๆแทบ
เหมือนกันสำหรับประเมินอาการหายใจลำบากในผู้ป่วย COPD
บนมืออื่น ๆหอบเหนื่อยในตอนท้ายของ
การออกกำลังกายสูงสุดอาจให้ชนิดที่แตกต่างกันของข้อมูลเกี่ยวกับอาการหายใจลำบาก
[ 10 ] มีรายงานว่า อาการหายใจลำบาก
ในระหว่างกิจกรรมประจำวันมากขึ้น มีความสัมพันธ์กับวัตถุประสงค์และอัตนัยของการวัด

กว่าโรคหอบที่สิ้นสุดของการออกกำลังกาย และอดีต
ยิ่งทำนายการตาย [ 11 ] ดังนั้น อาการหายใจลำบาก
ในขณะที่การปฏิบัติกิจกรรมของชีวิตประจำวัน
ถือว่าเป็นวัดขึ้นเพื่อประเมินความรุนแรงของโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังกว่า

ยอดทารกในระหว่างการออกกำลังกาย