Mihoko Koyama and her daughter, Hir

Mihoko Koyama and her daughter, Hiroko Koyama, commissioned the architect I. M. Pei to design the Miho Museum. I. M. Pei's design, which he came to call Shangri-La, is executed in a hilly and forested landscape.[14] Approximately three-quarters of the 17,400 square meter building is situated underground, carved out of a rocky mountaintop.[15] The roof is a large glass and steel construction, while the exterior and interior walls and floor are made of a warm beige-colored limestone from France – the same material used by Pei in the reception hall of the Louvre. The structural engineer for this project was Leslie E. Robertson Associates.

Pei continued to make changes to the design of the galleries during construction as new pieces were acquired for the collection.[16]

Pei had earlier designed the bell tower at Misono,[17] the international headquarters and spiritual center of the Shumei organization. The bell tower can be seen from the windows of the museum.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Mihoko Koyama และลูกสาวของเธอ, ฮิโรโกะโคยาม่านายสถาปนิกเมตรผมเป่ยในการออกแบบพิพิธภัณฑ์มัตสึ IM ออกแบบเป่ยซึ่งเขามาเรียก Shangri-La, จะถูกดำเนินการในภูมิทัศน์ที่เป็นภูเขาและป่า. [14] ประมาณสามในสี่ของอาคาร 17,400 ตารางเมตรตั้งอยู่ใต้ดินแกะสลักจากยอดเขาหิน. [15] หลังคาเป็นกระจกขนาดใหญ่และเหล็กก่อสร้างในขณะที่ผนังภายนอกและภายในและพื้นที่ทำจากหินปูนสีเบจสีอบอุ่นจากฝรั่งเศส - วัสดุเดียวกับที่ใช้โดยเป่ยในห้องโถงของพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ วิศวกรโครงสร้างสำหรับโครงการนี้คือโรเบิร์ตเลสลี่อี Associates. เป่ยอย่างต่อเนื่องจะทำให้การเปลี่ยนแปลงการออกแบบของแกลเลอรี่ในระหว่างการก่อสร้างเป็นชิ้นใหม่ที่ได้มาในการเก็บรวบรวม. [16] เป่ยได้ก่อนหน้านี้ได้รับการออกแบบหอระฆังที่ Misono [17 ] สำนักงานใหญ่ระหว่างประเทศและศูนย์กลางของจิตวิญญาณขององค์กร Shumei หอระฆังที่สามารถมองเห็นจากหน้าต่างของพิพิธภัณฑ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มิโฮโกะโคยาม่า และลูกสาวของเธอ ฮิโรโกะ โคยาม่า , จ้างสถาปนิกโก้วเล้งออกแบบพิพิธภัณฑ์มิโฮ ของโก้วเล้ง การออกแบบ ซึ่งเขาก็เรียก แชงกรีล่า คือประหารชีวิตในภูมิทัศน์เนินเขาและป่า . [ 14 ] ประมาณสามในสี่ของไป 17 , 400 ตารางเมตร ตั้งอยู่ที่อาคารใต้ดิน ที่แกะสลักจากภูเขาหิน [ 15 ] หลังคาเป็นกระจกขนาดใหญ่ และเหล็กก่อสร้างในขณะที่ผนังภายนอกและผนังภายใน พื้นทำจากที่อบอุ่นสีเบจ สีเหลืองจากฝรั่งเศส–วัสดุชนิดเดียวกันกับที่ใช้โดยเพ่ยในโถงต้อนรับของพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ วิศวกรก่อสร้างสำหรับโครงการนี้ เลสลี่ เช่น โรเบิร์ตสัน สมาคม

เพ่ยยังคงเปลี่ยนแปลงการออกแบบของ แกลลอรี่ ระหว่างการก่อสร้างเป็นชิ้นใหม่ได้มาสำหรับคอลเลกชัน [ 16 ]

เพ่ยได้ก่อนหน้านี้การออกแบบหอระฆังที่ถั่วแปบ , [ 17 ] สำนักงานใหญ่นานาชาติ และศูนย์มโนมัยองค์กรชูเมย์ หอระฆังที่สามารถเห็นได้จากหน้าต่างของพิพิธภัณฑ์