How does one go about developing an

How does one go about developing an animal model for a human disease? Our ability to model the disease depends on our knowledge of the human phenotype that we are trying to model. In addition, what we call a “disease” may be more appropriately labeled as a “syndrome” because multiple overlapping or even distinct pathogenetic mechanisms may lead to different manifestations of a single disease. Thus, one should use animals to model specific disease phenotypes, not the whole syndrome.

Models are most likely to mimic true pathogenetic pathways when they are based on the known etiology or insult that causes the human disease. For example, with chronic obstructive pulmonary disease, we have an advantage in that we know that cigarette smoking causes it, and that exposure of mice to cigarette smoke leads to inflammation and airspace enlargement similar to that seen in humans (4). However, proper modeling is made difficult by the fact that long-term, low-dose exposure is required. Although this model is better suited for emphysema than for small airway disease for the anatomic reasons stated, modeling in infection could lead to a more pronounced airway phenotype. Now that we have identified specific mutations in protooncogenes (e.g., kras) (5) and growth factors (e.g., EGFR) in humans that lead to cancer, we are finding a remarkable ability to replicate the disease and response to therapy in the mouse (6). Obliterative bronchiolitis is a classic example of a disease for which we know the etiology—lung transplantation. Yet, the small size of the mouse precludes this surgical procedure.

Intratracheal bleomycin administration, a model for the fibroproliferative phase of acute respiratory distress syndrome and perhaps pulmonary fibrosis, is another complicated model (7). Working in its favor is the fact that bleomycin is a cause of human fibrosis; however, the acute inflammation–driven model that leads to fibrosis is different from the idiopathic pulmonary fibrosis that might have been initiated by inflammation but on diagnosis has switched to an inflammation-independent fibroproliferative process. This concept of acute inflammation being necessary to initiate but not necessarily sustain established disease is likely relevant to asthma models as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งไม่ไปเกี่ยวกับการพัฒนาแบบจำลองสัตว์สำหรับโรคมนุษย์ ความสามารถในการโมเดลโรคขึ้นอยู่กับความรู้ที่เรากนิมนุษย์ที่เราพยายามจะรุ่น นอกจากนี้ สิ่งที่เราเรียกว่า "โรค" อาจมีเหมาะข้อเป็น "อาการ" เนื่องจากทับซ้อนกัน หรือแตกต่างกันแม้ pathogenetic กลไกหลายอาจทำให้อาการต่าง ๆ ของโรคเดียวกัน ดังนั้น หนึ่งควรใช้สัตว์แบบไทป์เฉพาะโรค ไม่ซินโดรมทั้งหมดรุ่นมักจะเลียนแบบเส้นทาง pathogenetic จริงเมื่อพวกเขาตามที่ทราบสาเหตุหรือดูถูกที่เป็นสาเหตุของโรคมนุษย์ เช่น โรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง เรามีข้อได้เปรียบในการที่เรารู้ว่า การสูบบุหรี่เป็นสาเหตุ และที่แสงของเมาส์ควันนำไปสู่การอักเสบและน่านฟ้าขยายคล้ายกับที่เห็นในมนุษย์ (4) อย่างไรก็ตาม การสร้างโมเดลที่เหมาะสมได้ยาก โดยความจริงที่ว่า ระยะยาว ปริมาณต่ำแสงที่จำเป็น แม้ว่ารุ่นนี้ดีกว่า เหมาะสำหรับพองมากกว่าสำหรับโรคทางเดินหายใจขนาดเล็กเหตุผลหลังระบุไว้ การสร้างโมเดลในการติดเชื้ออาจนำไปสู่กนิเวย์เด่นชัดมากขึ้น หลังจากที่เราได้ระบุพันธุ์เฉพาะใน protooncogenes (เช่น คราส) (5) และปัจจัยการเจริญเติบโต (เช่น EGFR) ในมนุษย์ที่นำไปสู่โรคมะเร็ง เรากำลังมองหาความสามารถที่โดดเด่นในการจำลองโรคและตอบสนองการรักษาในเมาส์ (6) หลอดลมฝอยเกิดเป็นตัวอย่างของโรคที่เรารู้ว่าสาเหตุ — การปลูกถ่ายปอด ยัง เมาส์มีขนาดเล็กไม่สามารถผ่านี้Intratracheal บริหาร bleomycin แบบจำลองสำหรับขั้นตอนการ fibroproliferative ของกลุ่มอาการทุกข์ทางเดินหายใจเฉียบพลันและอาจเป็นปอดปอดเรื้อรัง เป็นโมเดลที่ซับซ้อนอื่น (7) ทำงานในความโปรดปรานของมันคือ ความจริงที่ว่า bleomycin เป็นสาเหตุของปอดเรื้อรังมนุษย์ อย่างไรก็ตาม เฉียบพลันอักเสบ – ขับเคลื่อนด้วยรูปแบบที่นำไปสู่ปอดเรื้อรังแตกต่างจากปอดเรื้อรังปอดไม่ทราบสาเหตุซึ่งอาจมีการเริ่มต้น การอักเสบ แต่การวินิจฉัย จึงสลับกระบวนการอักเสบอิสระ fibroproliferative แนวคิดนี้เป็นความจำเป็นต้องเริ่มต้น แต่ไม่จำเป็นต้องรักษาอักเสบเฉียบพลันขึ้นโรคมีแนวโน้มรูปแบบที่เกี่ยวข้องกับโรคหอบหืดเช่นกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งจะไปวิธีการเกี่ยวกับการพัฒนารูปแบบสัตว์สำหรับโรคของมนุษย์? ความสามารถของเราในการจำลองการเกิดโรคขึ้นอยู่กับความรู้ของเราของฟีโนไทป์ของมนุษย์ที่เรากำลังพยายามที่จะจำลอง นอกจากนี้สิ่งที่เราเรียกว่า "โรค" อาจจะมีป้ายกำกับอย่างเหมาะสมมากขึ้นเป็น "ซินโดรม" เพราะหลายที่ทับซ้อนกันหรือแม้กระทั่งการที่แตกต่างกันกลไกของกระบวนการก่อโรคอาจนำไปสู่อาการที่แตกต่างกันของการเป็นโรคเดียว ดังนั้นหนึ่งควรใช้สัตว์ในการจำลอง phenotypes เฉพาะโรคไม่ซินโดรมทั้ง.

รุ่นมักจะเลียนแบบทุลักทุเลกระบวนการก่อโรคจริงเมื่อพวกเขาจะขึ้นอยู่กับสาเหตุที่รู้จักกันหรือดูถูกที่เป็นสาเหตุของโรคในมนุษย์ ยกตัวอย่างเช่นโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังที่เรามีความได้เปรียบในการที่เรารู้ว่าการสูบบุหรี่เป็นสาเหตุและการสัมผัสที่ของหนูกับควันบุหรี่ที่นำไปสู่การอักเสบและน่านฟ้าขยายตัวเดียวกับที่เห็นในมนุษย์ (4) อย่างไรก็ตามการสร้างแบบจำลองที่เหมาะสมทำยากจากข้อเท็จจริงที่ว่าในระยะยาวการสัมผัสขนาดต่ำเป็นสิ่งจำเป็น แม้ว่ารุ่นนี้มีความเหมาะสมดีกว่าสำหรับถุงลมโป่งพองกว่าสำหรับโรคทางเดินหายใจขนาดเล็กสำหรับเหตุผลกายวิภาคที่ระบุไว้, การสร้างแบบจำลองในการติดเชื้ออาจนำไปสู่ทางเดินหายใจฟีโนไทป์เด่นชัดมากขึ้น ตอนนี้ที่เราได้ระบุการกลายพันธุ์เฉพาะใน protooncogenes (เช่น Kras) (5) และปัจจัยการเจริญเติบโต (เช่น EGFR) ในมนุษย์ที่นำไปสู่โรคมะเร็งที่เราจะพบความสามารถที่โดดเด่นที่จะทำซ้ำโรคและการตอบสนองต่อการรักษาในเมาส์ ( 6) หลอดลมฝอยอักเสบ obliterative เป็นตัวอย่างคลาสสิกของโรคที่เรารู้ว่าการปลูกสาเหตุปอด แต่ขนาดที่เล็กของเมาส์ติ๊ดขั้นตอนการผ่าตัดนี้.

ท่อลมบริหาร Bleomycin รุ่นสำหรับขั้นตอน fibroproliferative ของโรคระบบทางเดินหายใจเฉียบพลันและโรคปอดปอดอาจจะเป็นอีกรูปแบบที่ซับซ้อน (7) การทำงานในความโปรดปรานของมันคือความจริงที่ว่า Bleomycin เป็นสาเหตุของโรคปอดของมนุษย์; แต่รูปแบบการอักเสบเฉียบพลันขับเคลื่อนที่นำไปสู่การเกิดพังผืดจะแตกต่างจากพังผืดที่ปอดไม่ทราบสาเหตุที่อาจได้รับการริเริ่มจากการอักเสบ แต่ในการวินิจฉัยได้เปลี่ยนไปเป็นกระบวนการอักเสบ fibroproliferative อิสระ แนวคิดของการอักเสบเฉียบพลันเป็นความจำเป็นที่จะเริ่มต้น แต่ไม่จำเป็นต้องรักษาโรคที่จัดตั้งขึ้นมีแนวโน้มที่จะเกี่ยวข้องกับรูปแบบเช่นเดียวกับโรคหอบหืด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธีหนึ่งไปเกี่ยวกับการพัฒนารูปแบบสัตว์ โรคของมนุษย์ ความสามารถของเราในรูปแบบของโรคขึ้นอยู่กับความรู้ของเราในการเป็นมนุษย์ที่เรากำลังพยายามที่จะจำลอง นอกจากนี้ สิ่งที่เราเรียกว่า " โรค " อาจจะมากขึ้นเหมาะสมติดป้ายว่าเป็น " อาการ " เพราะหลายที่ทับซ้อนกันหรือแตกต่างกัน pathogenetic กลไกอาจนำไปสู่อาการต่างๆของโรคเดียว ดังนั้นหนึ่งควรจะใช้สัตว์แบบเกิดโรคเฉพาะ ไม่ใช่ทั้ง ซินโดรมรุ่นมักจะเลียนแบบจริง pathogenetic เส้นทางเมื่อพวกเขาจะขึ้นอยู่กับว่าสาเหตุหรือดูถูกที่เป็นสาเหตุของโรคของมนุษย์ ตัวอย่างเช่น โรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง เราได้เปรียบเพราะเรารู้ว่าการสูบบุหรี่เป็นสาเหตุของมัน และการเปิดรับของหนูเพื่อควันบุหรี่จะนำไปสู่การอักเสบและน่านฟ้าขยายที่คล้ายกับที่เห็นในมนุษย์ ( 4 ) อย่างไรก็ตามแบบจำลองที่เหมาะสมได้ยาก โดยข้อเท็จจริงที่ว่า ระยะยาว การเปิดรับขนาดยาต่ำเป็นสิ่งจำเป็น แม้ว่ารูปแบบนี้จะเหมาะกับ โรคถุงลมโป่งพองมากกว่าโรคหลอดลมขนาดเล็กสำหรับกายวิภาคเหตุผลระบุ แบบในการติดเชื้อที่อาจนำไปสู่การออกเสียงมากกว่าการบินที่มี . ตอนนี้ที่เราระบุเฉพาะการกลายพันธุ์ใน protooncogenes ( เช่น kras ) ( 5 ) และปัจจัยการเจริญเติบโต ( เช่น egfr ) ในมนุษย์ที่ทำให้เกิดมะเร็ง เราจะพบความสามารถที่โดดเด่นเพื่อเลียนแบบโรคและการรักษาในเมาส์ ( 6 ) obliterative bronchiolitis เป็นตัวอย่างคลาสสิกของโรคที่เรารู้สาเหตุของการเกิดโรคปอด การปลูก แต่ ขนาดของเมาส์ precludes การผ่าตัดนี้การบริหาร bleomycin intratracheal แบบจำลองสำหรับระยะ fibroproliferative ของกลุ่มอาการหายใจลำบากเฉียบพลันและบางที pulmonary fibrosis เป็นอีกแบบซับซ้อน ( 7 ) ทำงานในความโปรดปรานของมันคือความจริงที่ว่า bleomycin เป็นสาเหตุของมนุษย์เป็นพังผืด แต่การอักเสบเฉียบพลันและขับเคลื่อนไปสู่การโมเดลที่แตกต่างจากโรค idiopathic ปอด fibrosis ที่อาจได้รับการริเริ่มโดยการอักเสบ แต่ขึ้นอยู่กับการวินิจฉัยได้เปลี่ยนไปเป็นอิสระ fibroproliferative การอักเสบกระบวนการ แนวคิดนี้ของการอักเสบเฉียบพลันการที่จำเป็นในการเริ่มต้น แต่ไม่จำเป็นต้องรักษาโรคมีแนวโน้มที่เกี่ยวข้องกับรุ่นก่อตั้งหอบเช่นกัน