A Rose for Emilyby William Faulkner

A Rose for Emily

by William Faulkner

I

WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no one save an old man-servant--a combined gardener and cook--had seen in at least ten years.

It was a big, squarish frame house that had once been white, decorated with cupolas and spires and scrolled balconies in the heavily lightsome style of the seventies, set on what had once been our most select street. But garages and cotton gins had encroached and obliterated even the august names of that neighborhood; only Miss Emily's house was left, lifting its stubborn and coquettish decay above the cotton wagons and the gasoline pumps-an eyesore among eyesores. And now Miss Emily had gone to join the representatives of those august names where they lay in the cedar-bemused cemetery among the ranked and anonymous graves of Union and Confederate soldiers who fell at the battle of Jefferson.

Alive, Miss Emily had been a tradition, a duty, and a care; a sort of hereditary obligation upon the town, dating from that day in 1894 when Colonel Sartoris, the mayor--he who fathered the edict that no Negro woman should appear on the streets without an apron-remitted her taxes, the dispensation dating from the death of her father on into perpetuity. Not that Miss Emily would have accepted charity. Colonel Sartoris invented an involved tale to the effect that Miss Emily's father had loaned money to the town, which the town, as a matter of business, preferred this way of repaying. Only a man of Colonel Sartoris' generation and thought could have invented it, and only a woman could have believed it.

When the next generation, with its more modern ideas, became mayors and aldermen, this arrangement created some little dissatisfaction. On the first of the year they mailed her a tax notice. February came, and there was no reply. They wrote her a formal letter, asking her to call at the sheriff's office at her convenience. A week later the mayor wrote her himself, offering to call or to send his car for her, and received in reply a note on paper of an archaic shape, in a thin, flowing calligraphy in faded ink, to the effect that she no longer went out at all. The tax notice was also enclosed, without comment.

They called a special meeting of the Board of Aldermen. A deputation waited upon her, knocked at the door through which no visitor had passed since she ceased giving china-painting lessons eight or ten years earlier. They were admitted by the old Negro into a dim hall from which a stairway mounted into still more shadow. It smelled of dust and disuse--a close, dank smell. The Negro led them into the parlor. It was furnished in heavy, leather-covered furniture. When the Negro opened the blinds of one window, they could see that the leather was cracked; and when they sat down, a faint dust rose sluggishly about their thighs, spinning with slow motes in the single sun-ray. On a tarnished gilt easel before the fireplace stood a crayon portrait of Miss Emily's father.

They rose when she entered--a small, fat woman in black, with a thin gold chain descending to her waist and vanishing into her belt, leaning on an ebony cane with a tarnished gold head. Her skeleton was small and spare; perhaps that was why what would have been merely plumpness in another was obesity in her. She looked bloated, like a body long submerged in motionless water, and of that pallid hue. Her eyes, lost in the fatty ridges of her face, looked like two small pieces of coal pressed into a lump of dough as they moved from one face to another while the visitors stated their errand.

She did not ask them to sit. She just stood in the door and listened quietly until the spokesman came to a stumbling halt. Then they could hear the invisible watch ticking at the end of the gold chain.

Her voice was dry and cold. "I have no taxes in Jefferson. Colonel Sartoris explained it to me. Perhaps one of you can gain access to the city records and satisfy yourselves."

"But we have. We are the city authorities, Miss Emily. Didn't you get a notice from the sheriff, signed by him?"

"I received a paper, yes," Miss Emily said. "Perhaps he considers himself the sheriff . . . I have no taxes in Jefferson."

"But there is nothing on the books to show that, you see We must go by the--"

"See Colonel Sartoris. I have no taxes in Jefferson."

"But, Miss Emily--"

"See Colonel Sartoris." (Colonel Sartoris had been dead almost ten years.) "I have no taxes in Jefferson. Tobe!" The Negro appeared. "Show these gentlemen out."

II

So SHE vanquished them, horse and foot, just as she had vanquished their fathers thirty years before about the smell.

That was two years after her father's death and a short time after her sweetheart--the one we believed would marry her --had deserted her. After her father's death she went out very little; after her sweetheart went away, people hardly saw her at all. A few of the ladies had the temerity to call, but were not received, and the only sign of life about the place was the Negro man--a young man then--going in and out with a market basket.

"Just as if a man--any man--could keep a kitchen properly, "the ladies said; so they were not surprised when the smell developed. It was another link between the gross, teeming world and the high and mighty Griersons.

A neighbor, a woman, complained to the mayor, Judge Stevens, eighty years old.

"But what will you have me do about it, madam?" he said.

"Why, send her word to stop it," the woman said. "Isn't there a law? "

"I'm sure that won't be necessary," Judge Stevens said. "It's probably just a snake or a rat that nigger of hers killed in the yard. I'll speak to him about it."

The next day he received two more complaints, one from a man who came in diffident deprecation. "We really must do something about it, Judge. I'd be the last one in the world to bother Miss Emily, but we've got to do something." That night the Board of Aldermen met--three graybeards and one younger man, a member of the rising generation.

"It's simple enough," he said. "Send her word to have her place cleaned up. Give her a certain time to do it in, and if she don't. .."

"Dammit, sir," Judge Stevens said, "will you accuse a lady to her face of smelling bad?"

So the next night, after midnight, four men crossed Miss Emily's lawn and slunk about the house like burglars, sniffing along the base of the brickwork and at the cellar openings while one of them performed a regular sowing motion with his hand out of a sack slung from his shoulder. They broke open the cellar door and sprinkled lime there, and in all the outbuildings. As they recrossed the lawn, a window that had been dark was lighted and Miss Emily sat in it, the light behind her, and her upright torso motionless as that of an idol. They crept quietly across the lawn and into the shadow of the locusts that lined the street. After a week or two the smell went away.

That was when people had begun to feel really sorry for her. People in our town, remembering how old lady Wyatt, her great-aunt, had gone completely crazy at last, believed that the Griersons held themselves a little too high for what they really were. None of the young men were quite good enough for Miss Emily and such. We had long thought of them as a tableau, Miss Emily a slender figure in white in the background, her father a spraddled silhouette in the foreground, his back to her and clutching a horsewhip, the two of them framed by the back-flung front door. So when she got to be thirty and was still single, we were not pleased exactly, but vindicated; even with insanity in the family she wouldn't have turned down all of her chances if they had really materialized.

When her father died, it got about that the house was all that was left to her; and in a way, people were glad. At last they could pity Miss Emily. Being left alone, and a pauper, she had become humanized. Now she too would know the old thrill and the old despair of a penny more or less.

The day after his death all the ladies prepared to call at the house and offer condolence and aid, as is our custom Miss Emily met them at the door, dressed as usual and with no trace of grief on her face. She told them that her father was not dead. She did that for three days, with the ministers calling on her, and the doctors, trying to persuade her to let them dispose of the body. Just as they were about to resort to law and force, she broke down, and they buried her father quickly.

We did not say she was crazy then. We believed she had to do that. We remembered all the young men her father had driven away, and we knew that with nothing left, she would have to cling to that which had robbed her, as people will.

III

SHE WAS SICK for a long time. When we saw her again, her hair was cut short, making her look like a girl, with a vague resemblance to those angels in colored church windows--sort of tragic and serene.

The town had just let the contracts for paving the sidewalks, and in the summer after her father's death they began the work. The construction company came with riggers and mules and machinery, and a foreman named Homer Barron, a Yankee--a big, dark, ready man, with a big voice and eyes lighter than his face. The little boys would follow in groups to hear him cuss the riggers, and the riggers singing in time to the rise and fall of picks. Pretty soon he knew everybody in town. Whenever you heard a lot of laughing anywhere about the square, Homer Barron would be in the center of the group. Presently we began to see him and Miss Emily on Sunday afternoons driving in the yellow-wheeled buggy and the matched team of bays from the livery stable.

At first we were glad that Miss Emily would have an interest, because the ladies all said, "Of course a Grierson would not think seriously of a Northerner, a day

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดอกกุหลาบสำหรับเอมิลี่

โดยวิลเลียมฟอล์คเนอร์

ฉัน

เมื่อรับเชิญ Miss Emily ตาย เมืองทั้งหมดของเราไปงานศพของเธอ: ผู้ชายผ่านเรียงความเคารพรักต่อในสมรภูมิลดลง ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่อยากเห็นภายในของบ้าน ซึ่งไม่มีใครบันทึกการเฒ่าข้าราชการ - เห็นสวนรวมและอาหาร - ในน้อยสิบปี

ก็ใหญ่, บ้านเฟรม squarish ที่มีเพียงครั้งเดียวแล้วขาว ตกแต่ง ด้วย cupolas และสไปรส์ และเลื่อนระเบียงแบบ lightsome อย่างมากของความ ไว้เมื่อรับถนนของเราส่วนใหญ่เลือก แต่อู่ gins ฝ้ายมี encroached และ obliterated แม้ชื่อของย่านนั้น สิงหาคม นางสาว Emily ซาถูกทิ้ง ยกของผุปากแข็ง และตุ้งติ้งด้านบนเกวียนฝ้ายและน้ำมันปั๊มอันบาดระหว่าง eyesores และตอนนี้ Miss Emily ได้ไปรวมตัวแทนของชื่อที่สิงหาคมที่เขาวางในสุสาน bemused ซีดาร์ในหลุมฝังศพจัดอันดับ และไม่ระบุชื่อของสหภาพและ Confederate ทหารที่ล้มลงในการต่อสู้ของเจฟเฟอร์สัน

ชีวิต นางสาว Emily ได้ประเพณี หน้าที่ และ ดูแล การเรียงลำดับของข้อผูกมัดรัชทายาทแห่งตามเมือง นัดจากวันที่ใน 1894 เมื่อพ่อพัน Sartoris นายกเทศมนตรี - ผู้ fathered พระบรมราชโองการว่า Negro ผู้หญิงไม่ควรปรากฏขึ้นบนท้องถนนโดยไม่มีเรือชำระ ภาษีของเธอ dispensation เดทจากการตายของเธอบนเป็น perpetuity Emily นางสาวไม่ว่าจะได้รับกุศล พัน Sartoris คิดค้นเรื่องการเกี่ยวข้องกับผลกระทบว่า บิดาของนางเอมิลี่ได้ยืมเงินการเมือง การเมือง เป็นเรื่องของธุรกิจ ต้องการวิธีนี้ repaying เดียวคนพัน Sartoris การสร้างและคิดได้ได้คิดค้นมัน และผู้หญิงเท่านั้นอาจมีความเชื่อมัน

เมื่อรุ่นต่อไป มีความคิดทันสมัยมากขึ้น กลายเป็น น่าเมเยอร์สและ aldermen การจัดเรียงนี้สร้างความไม่พอใจบางเล็กน้อย ในปีแรก จะส่งเธอแจ้งภาษี กุมภาพันธ์มา และมีไม่ตอบ พวกเขาเขียนเธอทางจดหมาย ขอให้เธอเพื่อสำนักงานของนายอำเภอที่มาใช้บริการของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอเอง โทรหรือส่งรถของเขาสำหรับเธอ และได้รับการบันทึกบนกระดาษรูปร่างเป็นพวก ตอบกลับ ในบาง ไหลประดิษฐ์ในหมึกจางลง ลักษณะพิเศษที่เธอไม่ออกไปเลย ประกาศภาษีถูกยังอยู่ ไม่คิด

จะเรียกประชุมพิเศษของคณะ Aldermen Deputation ที่คอยตามเธอ โบว์ลิ่งที่ประตูซึ่งผู้เยี่ยมชมไม่มีตั้งแต่เธอได้หยุดให้จิตรกรรมจีนเรียนแปดหรือสิบปีก่อนหน้านั้น พวกเขาได้รับเข้า โดย Negro เก่าเป็นห้องมืดที่ที่บันไดที่ติดตั้งไปยังเงาเพิ่มเติม มันกลิ่นฝุ่นและ disuse - กลิ่น dank ปิด Negro ที่นำพวกเขาไปร้าน มันถูกตกแต่งเฟอร์นิเจอร์หนัก ครอบ คลุมหนัง เมื่อ Negro ที่เปิดผ้าม่านหน้าต่างเดียว พวกเขาได้เห็นว่า หนังที่แตก และ เมื่อพวกเขานั่งลง ฝุ่นลมเอื่อย ๆ กุหลาบเกี่ยวกับต้นขาของพวกเขา ปั่นกับ motes ช้าในแสงแดดที่เดียว บนขาตั้งนในมัวหมองก่อนเตาไฟยืนภาพดินสอของนางเอมิลี่พ่อ

กุหลาบเมื่อเธอป้อน - หญิงเล็ก อ้วนดำ ไข่ทองบางน้อยกับเอวของเธอ และหายสาบสูญเป็นเข็มขัดของเธอ พิงบนเท้าเป็นไม้มะเกลือมีหัวทองมัวหมอง โครงกระดูกของเธอมีขนาดเล็ก และ อะไหล่ บางทีที่มีเหตุผลว่าจะได้รับเพียง plumpness อีกเป็นโรคอ้วนใน เธอมองบวม เช่นร่างกายจึงจมอยู่ ในน้ำนิ่ง และที่เว้สคลา ตาของเธอ หลงทางในเคลื่อนไขมันของใบหน้า ดูเหมือนสองชิ้นเล็กของถ่านหินที่กดเป็นก้อนของแป้งขณะที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปยังอีกในขณะที่นักท่องเที่ยวระบุภาระของพวกเขา.

เธอได้ขอให้นั่ง เธอเพียงแค่ยืนในประตู และฟังอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งโฆษกมาหยุด stumbling แล้วพวกเขาสามารถได้ยินมองไม่เห็นนาฬิกา ticking ท้ายของทองโซ่

เสียงของเธอแห้ง และเย็น "แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน พัน Sartoris อธิบายว่า ฉัน บางทีหนึ่งของคุณสามารถเข้าถึงข้อมูลเมือง และตอบสนองตัวคุณเอง"

"แต่เรามี เรามีเจ้าหน้าที่เมือง นางสาว Emily ไม่ได้คุณได้รับหนังสือจากนายอำเภอ ลงนาม โดยเขา"

"ฉันได้รับกระดาษ ใช่ Miss Emily กล่าว "บางทีเขาพิจารณาเองนายอำเภอ... แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน"

" แต่ไม่มีอะไรในหนังสือจะแสดงว่า คุณดูเราต้องไป-"

"ดู Sartoris พัน แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน"

"แต่ พลาดเอมิลี่-"

"นั้นพัน Sartoris" (พันเอก Sartoris ได้ตายเกือบสิบปี) "แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน Tobe " Negro ที่ปรากฏ "แสดงสุภาพบุรุษเหล่านี้ออกมา"

สอง

ดังนั้นเธอ vanquished พวกเขา ม้าและเท้า เช่นเธอมี vanquished รับสามสิบปีก่อนเกี่ยวกับกลิ่นเดียว

ที่ถูกสองปีหลังจากการตายของพ่อของเธอ และเวลาสั้นหลังจากที่เธอรัก - หนึ่งเราเชื่อว่าจะแต่งงานกับเธอ - ก็ร้างเธอ หลังจากพ่อของเธอตาย เธอก็ออกน้อยมาก หลังจากที่หวานใจของเธอออกไป คนแทบไม่เห็นเธอเลย Temerity โทร มีกี่ฝ่าย แต่ไม่ได้รับ และเครื่องเดียวของชีวิตเก็บ Negro ชาย - ชายหนุ่มแล้ว - ไปออกกับตลาดตะกร้าได้

"ราวกับว่าคน - คน - สามารถเก็บครัวอย่าง "สาว ๆ ว่า ดังนั้น พวกเขาไม่ประหลาดใจเมื่อได้รับการพัฒนากลิ่น มันเป็นลิงค์อื่นระหว่างโลกรวม หลากหลายและจรรย์และสูง Griersons.

เพื่อนบ้าน ผู้หญิง แนะนำให้นายกเทศมนตรี ผู้พิพากษา Stevens แปดปี

"แต่ว่าคุณจะผมทำเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านผู้หญิง" เขากล่าวว่า

"ทำไม ส่งคำของเธอเพื่อหยุด พ่อ "ไม่มีกฎหมายหรือไม่"

"ฉันแน่ใจที่จะไม่มีความจำเป็น Stevens ผู้พิพากษากล่าวว่า "ก็คงเพียงงูหรือหนูว่า nigger ของเธอฆ่าตายในลาน ฉันจะพูดกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้"

วันเขาได้รับการร้องเรียนเพิ่มเติมสอง หนึ่งจากคนที่มาใน diffident deprecation "เราต้องทำจริง ๆ บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับมัน ผู้พิพากษา จะวันสุดท้ายในโลก Miss Emily กวน แต่เราก็อยากจะทำอะไร" คืนนั้นตรงกับบอร์ด Aldermen - graybeards สามและหนึ่งอายุคน สมาชิกรุ่นเพิ่มขึ้น

"ก็ง่าย ๆ พอ เขากล่าวว่า "ส่งคำของเธอให้เธอทำความสะอาดขึ้น ให้เธอเวลาได้ และ ถ้าเธอไม่ .."

"กับ รัก, " Stevens ผู้พิพากษากล่าวว่า "จะคุณโทษผู้หญิงกับหน้าของเธอหอมดี"

จึงคืนถัดไป หลังเที่ยงคืน ชายสี่ข้ามสนามหญ้านางสาว Emily และ slunk เกี่ยวกับบ้านเช่นนักย่องเบา ค้นหาตามฐาน ของการก่ออิฐ และ ที่เปิดห้องเก็บขณะหนึ่งของพวกเขาทำภาพเคลื่อนไหว sowing ปกติ ด้วยมือของเขาออกจากกระสอบ slung จากบ่าของเขา พวกเขายากจนการเปิดประตูตู้เก็บไวน์ และโรยปูนมี และ outbuildings ทั้งหมด ขณะที่พวกเขา recrossed สนามหญ้า หน้าต่างที่เคยมืดมีไฟส่องสว่าง และนางสาว Emily เสาร์ใน ไฟหลัง เธอ และลำตัวของเธอตรงแบบว่าเป็นไอดอล พวกเขา crept ติดสนามหญ้า และ เป็นเงาของฝูงตั๊กแตนที่เรียงรายบนถนน หลังจากหนึ่งสัปดาห์หรือสอง กลิ่นออกไป

ที่ได้เมื่อเริ่มเสียใจจริง ๆ สำหรับเธอคนนั้น คนในเมืองของเรา จำอายุสุภาพสตรี Wyatt, great-aunt เธอ ได้ไปบ้าอย่างสมบูรณ์ในที่สุด เชื่อว่า Griersons ที่จัดขึ้นเองน้อยเกินไปสูงจริง ๆ เดิม ชายหนุ่มไม่ได้ค่อนข้างดีพอสำหรับ Miss Emily และดังกล่าว เรามีนานความคิดของพวกเขาเป็นฉาก นางสาว Emily สเลนเดอร์คิดสีขาวในพื้นหลัง พ่อของเธอ spraddled ภาพเงาในเบื้องหน้า เขาเธอ และกำ horsewhip สองของพวกเขากรอบ โดยประตูหน้าหลังส่วนใหญ่ ดังนั้น เมื่อเธอได้เป็นสามสิบ และก็ยังคงเดียว เราไม่ใจตรง แต่ vindicated แม้จะ มีบ้าในครอบครัว เธอไม่ได้เปิดลงทุกโอกาสของเธอถ้าจะมีจริง ๆ materialized

เมื่อพ่อเสียชีวิต มีเกี่ยวกับที่บ้านมีที่เหลือเพื่อเธอ และวิธี คนมีความยินดี ในที่สุด พวกเขาสามารถสงสาร Emily นางสาว ถูกทิ้งอยู่คน เดียว และยาจก เธอได้กลายเป็น humanized ตอนนี้เธอเกินกว่าจะรู้ความเก่าและความสิ้นหวังอายุของเงินน้อย

วันหลังความตายของเขาทุกฝ่ายเตรียม การโทรที่บ้าน condolence และความช่วยเหลือ เป็น Emily ของเราพลาดเองตรงที่ประตู แต่งตัวตามปกติ และไม่มีร่องรอยของความเศร้าโศกบนใบหน้าของเธอ เธอบอกพวกเขาว่า พ่อของเธอไม่ตาย เธอไม่ว่าสามวัน กับรัฐมนตรีเรียกเธอ และแพทย์ พยายามชักจูงเธอให้ทิ้งของร่างกาย เพียงเป็นพวกเขาจะรีสอร์ทกฎหมาย และบังคับ เธอสัญญา และพวกเขาฝังพ่อของเธออย่างรวดเร็ว

เราไม่ได้ว่า เธอบ้าแล้ว เราเชื่อว่า เธอได้ที่ เราจดจำชายหนุ่มทั้งหมดที่พ่อของเธอได้ขับออกไป และเรารู้ว่า มีอะไร เหลือ เธอจะต้องยึดที่ได้ปล้น เธอเป็นคนที่จะ

III

เธอได้ป่วยเป็นเวลานาน เมื่อเราเห็นเธออีก ผมถูกตัดสั้น ทำให้เธอดูเหมือนผู้หญิง กับรูปที่คลุมเหล่าทูตสวรรค์ในหน้าต่างโบสถ์สี - เรียงลำดับ ของโศกนาฏกรรม และสงบ

เมืองมีเพียงให้สัญญาสำหรับปูแยะ และในฤดูร้อนหลังจากการตายของพ่อของเธอ จะเริ่มทำงาน บริษัทก่อสร้างมาพร้อมกับ riggers และ mules และเครื่องจักร และยืนชื่อโฮเมอร์มุ่ง แยง - ใหญ่ สีดำ พร้อมคน มีเสียงใหญ่และเบากว่าหน้าตา เด็กชายตัวเล็ก ๆ จะทำตามในกลุ่มฟังเขา cuss riggers และ riggers ที่ร้องเพลงในเวลาขึ้นและตกของรับ สวยเร็ว ๆ นี้ เขารู้ทุกคนในเมือง เมื่อใดก็ ตามที่คุณได้ยินมากหัวเราะใด ๆ เกี่ยวกับสี่เหลี่ยม โฮเมอร์มุ่งจะเป็นศูนย์กลางของกลุ่ม ปัจจุบันเราเริ่มเห็นเขาและนางสาว Emily ในบ่ายวันอาทิตย์ขับรถล้อเหลืองและอ่าวทีมจับคู่จากคอกเครื่อง

ตอนแรก เราก็ดีใจว่า Emily นางสาวจะมีความสนใจ เนื่องจากว่า ผู้หญิงทั้งหมด, "แน่นอนรับเชิญแบบไม่คิดอย่างจริงจังของ Northerner วัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กุหลาบสำหรับเอมิลี่

โดยวิลเลียมฟอล์กเนอร์

ผม

เมื่อคุณเอมิลี่เกรียสันตายทั้งเมืองของเราไปงานศพ : คนผ่านการจัดเรียงของความรักเคารพสำหรับลดลงอนุสาวรีย์ ผู้หญิงส่วนใหญ่ ด้วยความอยากรู้เข้าไปดูบ้านของเธอซึ่งไม่มีใครช่วยชายชรานั้น -- คนสวนรวมและปรุงอาหาร -- ได้เห็นอย่างน้อยสิบปี

มันเป็นเรื่องใหญ่ตัวเมืองของสี่เหลี่ยมกรอบบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสีขาว ตกแต่งด้วยหลังคาทรงโดมยอดแหลม และเลื่อนและระเบียงในลักษณะร่าเริงมากของยุค ตั้งค่าในสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยของเราส่วนใหญ่เลือกถนน แต่โรงรถและฝ้าย gins มีการบุกรุกทำลายและแม้แต่สิงหาคมชื่อละแวกนั้น คิดถึงแต่บ้านเอมิลี่ถูกทิ้ง ,การยกของมันแข็ง และคอลเกตผุข้างบนฝ้ายเกวียนและปั๊มขัดลูกตาของ eyesores น้ำมันเท่านั้น และตอนนี้คุณเอมิลี่ได้ไปเข้าร่วมตัวแทนของเดือนสิงหาคมที่พวกเขาวางในชื่อสุสานซีดาร์ ตะลึงในการจัดอันดับและหลุมฝังศพของทหารนิรนามและสหภาพ สหพันธ์ ที่ลดลงในการต่อสู้ของ เจฟเฟอร์สัน

ยังมีชีวิตอยู่ คุณเอมิลี่ได้รับประเพณี , หน้าที่และการดูแล การจัดเรียงของกรรมพันธุ์ ภาระหน้าที่ตามเมือง , เดทจากวันที่ใน 1894 เมื่อผู้พัน sartoris นายกเทศมนตรี . . . ซึ่งเป็น บิดาของ พรบ. ที่ไม่มีผู้หญิงผิวดำจะปรากฏบนถนนโดยไม่มีผ้ากันเปื้อนส่งภาษีของเธอ ให้กับการตายของพ่อของเธออยู่เป็นนิจ . ไม่ที่คุณเอมิลี่จะยอมรับการกุศลพันเอก sartoris คิดค้นเข้ามาพัวพันกับเรื่องผล ที่พ่อของคุณเอมิลี่ได้ยืมเงินไปในเมือง ซึ่งเมืองนี้เป็นเรื่องของธุรกิจ วิธีนี้จะพิจารณาเป็นพิเศษ มีเพียงชายรุ่นผู้พัน sartoris ' และคิดจะสร้างมันขึ้นมา และมีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะต้องเชื่อ

เมื่อคนรุ่นใหม่ ด้วยแนวคิดที่ทันสมัยมากขึ้น และกลายเป็น aldermen นายกเทศมนตรี ,การจัดเรียงนี้สร้างแค่ความไม่พอใจ ในวันแรกของปี พวกเขาส่งเธอประกาศภาษี . กุมภาพันธ์ มา และไม่มีการตอบกลับ พวกเขาเขียนจดหมายของเธออย่างเป็นทางการ บอกให้เธอโทรที่สำนักงานนายอำเภอในความสะดวกสบายของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอเอง ให้โทร หรือ ส่งรถของเขาเธอและได้รับในการตอบกลับข้อความของรูปทรงโบราณกระดาษในบางตัวอักษรจาง ๆไหลในหมึก ให้ผลที่เธอไม่ได้ออกไปเลย ใบแจ้งภาษียังแนบโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น .

เค้าเรียกประชุมพิเศษของคณะกรรมการ aldermen . เป็นมอไซรอเมื่อเธอเคาะประตูที่ไม่มีผู้เข้าชม ผ่าน ตั้งแต่เธอหยุดให้จีนจิตรกรรมบทเรียนแปดหรือสิบปีก่อนหน้านี้พวกเขาได้รับการรักษาโดยนิโกรเก่าเป็นโถงสลัวที่บันไดอีกติดเป็นเงา มันมีกลิ่นของฝุ่น และไม่ใช้ . . . ใกล้ ๆมีกลิ่น นิโกรนำพวกเขาเข้าไปในร้าน . มันถูกตกแต่งในหนัก หนังหุ้มเฟอร์นิเจอร์ เมื่อเปิดผ้าม่านหน้าต่างหนึ่งคนผิวดำ พวกเขาสามารถดูว่าหนังก็แตก และเมื่อพวกเขานั่งลงฝุ่นลมกุหลาบเฉื่อยๆเกี่ยวกับต้นขาของเขา ปั่นกับโมตส์ช้าในเรย์ อาทิตย์เดียว เมื่อมัวหมองปิดทองขาตั้งก่อนเตาผิงยืนอยู่ดินสอภาพเหมือนพ่อของคุณเอมิลี่

เขาลุกขึ้นเมื่อเธอเข้ามา . . . เล็ก , อ้วน , ดำโซ่ทองกับบางลงมาถึงเอวของเธอ และหายเข้าไปในเข็มขัดของเธอพาดบนไม้เท้าไม้มะเกลือกับมัวหมอง หัวทอง .โครงกระดูกของเธอมีขนาดเล็กและอะไหล่ บางทีนั่นคือเหตุผลที่สิ่งที่จะได้รับเพียงความอวบอ้วนอีกคือโรคอ้วนในเธอ เธอดูบวมๆ เหมือนตัวยาวจมอยู่ในน้ำที่นิ่ง และซีดเว้ . ตาของเธอหายไปในร่องไขมันของใบหน้าเธอดูเหมือน 2 ชิ้นเล็ก ๆของถ่านหินอัดเป็นก้อนของแป้งเช่นที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปอีกในขณะที่เข้าชมกล่าวธุระของตน

เธอไม่ได้ถามพวกเขาที่จะนั่ง เธอแค่ยืนที่ประตู และฟังอย่างเงียบๆ จนโฆษกก็ต้องสะดุดหยุดลง แล้วพวกเขาก็ได้ยินเสียงนาฬิกาฟ้องยุบ ปลายโซ่ทอง

เสียงของเธอ ที่แห้ง และเย็น" ผมไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน พันเอก sartoris อธิบายให้ฉันฟัง บางทีหนึ่งของคุณสามารถเข้าถึงประวัติเมืองและตอบสนองเอง "

" แต่เรามี เราเป็นเจ้าหน้าที่เมือง มิสเอมิลี่ คุณไม่ได้รับแจ้งจากนายอำเภอ ลงนามโดยเขา ? "

" ผมรับกระดาษค่ะ " คิดถึง " เอมิลี่กล่าว บางทีเขาอาจจะคิดว่าตัวเอง นายอำเภอ . . . . . . . ผมไม่มีภาษี "

ใน เจฟเฟอร์สัน" แต่ไม่มีอะไรในหนังสือแสดงให้เห็นว่า คุณเห็นเราต้องไป . . . "

" เห็นผู้พัน sartoris . ผมไม่มีภาษีใน เจฟเฟอร์สัน "

" แต่คุณเอม . . . "

" เห็นผู้พัน sartoris " ( ผู้พัน sartoris ได้รับปี เกือบสิบตาย ) " ผมไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน โทเบะ ! นิโกรปรากฏ . " แสดงสุภาพบุรุษเหล่านี้ "

ii

ดังนั้นเธอสามารถพิชิตพวกเขา ม้า และเท้าเหมือนที่เธอเคยปราชัยบรรพบุรุษสามสิบปีก่อนเรื่องกลิ่น .

นั่นมันสองปีหลังจากการตายของพ่อของเธอ และเวลาสั้น ๆหลังจากที่เธอที่รัก . . . เราเชื่อว่า จะแต่งงานกับเธอได้ทอดทิ้งเธอ หลังจากการตายของพ่อของเธอ เธอจึงออกมาน้อยมาก หลังจากที่หวานใจของเธอไป คนไม่ค่อยเห็นเธอเลย ไม่กี่ของผู้หญิงมีความอาจหาญที่จะเรียกแต่ยังไม่ได้รับ และสัญลักษณ์ของชีวิตเกี่ยวกับสถานที่ที่เป็นนิโกร . . . ชายหนุ่ม . . . ไปพร้อมกับตะกร้าตลาด

" ถ้าชาย -- ชายใด -- สามารถให้ห้องครัวอย่างถูกต้อง " หญิงกล่าวว่า ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ประหลาดใจเมื่อได้กลิ่น พัฒนา มันมีการเชื่อมโยงระหว่างขั้นต้นกำเนิดโลกและ griersons หยิ่งยะโส

เพื่อนบ้าน , ผู้หญิงร้องเรียนกับนายกเทศมนตรี ผู้พิพากษาสตีเว่น แปดสิบปี

" แต่สิ่งที่คุณจะให้ผมทำอะไรครับ ? เขาบอกว่า

" ทำไม สั่งให้เธอหยุดมัน " หญิงกล่าว ไม่มีกฎหมาย " ?

" ฉันว่ามันไม่จำเป็นหรอก " ผู้พิพากษาสตีเวนส์กล่าว มันอาจเป็นแค่งู หรือหนู ที่พวกเธอถูกฆ่าตายในบ้าน ผมจะพูดเรื่องนี้กับเขา "

วันถัดไปเขาได้รับอีกสองข้อร้องเรียนต่างๆหนึ่งจากผู้ชายที่มาขี้เกรงใจคัดค้าน " เราต้องทำบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับมัน ท่านผู้พิพากษา ฉันคงเป็นคนสุดท้ายในโลกที่จะรบกวนคุณเอมิลี่ แต่เราต้องทำอะไรบางอย่าง ในคืนนั้น คณะกรรมการ aldermen พบกัน . . สาม graybeards และน้องชาย สมาชิกของ Rising รุ่น

" มันง่ายพอ , " เขากล่าว . " ส่งคำของเธอที่จะมีสถานที่ที่เธออาบน้ำเอาเวลาที่แน่นอนในการทำ และถ้าเธอไม่ . . . "

" บ้าครับ " ผู้พิพากษาสตีเวนส์กล่าวว่า " คุณจะกล่าวหาว่าผู้หญิงที่ใบหน้าของเธอได้กลิ่นไม่ดี ? "

แล้วคืนต่อมาหลังจากเที่ยงคืน สี่คนข้ามสนามหญ้า มิสเอมิลี่ slunk เกี่ยวกับบ้าน เช่น นักย่องเบา ได้ดมกลิ่นตามฐานของตึกและห้องเปิดในขณะที่หนึ่งในพวกเขาทำการเคลื่อนไหวบ่อนทำลายปกติกับมือของเขาออกจากกระสอบพาดจากไหล่ของเขา พวกเขาก็เปิดประตูห้องใต้ดินและโรยปูนขาว และในเรือนทั้งหมด เช่นที่พวกเขา recrossed สนามหญ้า หน้าต่างที่เคยมืดเป็นสว่างและมิสเอมิลี่นั่งอยู่ในนั้น แสงข้างหลังเธอและลำตัวตรง เธอนิ่งเหมือนของไอดอล พวกเขาย่องเงียบผ่านสนามหญ้าและเข้าไปในเงาของตั๊กแตน ที่เรียงรายบนถนน หลังจากสัปดาห์หรือสองกลิ่นจางหายไป

ตอนนั้นคนก็เริ่มรู้สึกเสียใจกับเธอ ผู้คนในเมืองของเรา จำได้ว่าหญิงชรา Wyatt , ย่าทวดของเธอได้หายไปอย่างสมบูรณ์บ้าในที่สุดเชื่อว่า griersons จัดขึ้นเองเล็กน้อยเกินไปสำหรับพวกเขา . ไม่มีของชายหนุ่มค่อนข้างดีพอสำหรับคุณเอมิลี่ และเช่น เราเชื่อว่าพวกเขาเป็นฉาก มิสเอมิลี่เรียวรูปสีขาวในพื้นหลัง , พ่อเป็นเงา spraddled ในเบื้องหน้าของเขากลับกำแส้ของเธอ ,สองของพวกเขากรอบด้านหลังเหวี่ยงประตูด้านหน้า ดังนั้นเมื่อเธอได้เป็น สามสิบ ยังโสด เราไม่พอใจแน่ แต่ถูกปลดปล่อย แม้แต่กับความบ้าในครอบครัวเธอคงไม่ปฏิเสธทุกโอกาส ถ้าเขามี materialized .

เมื่อพ่อของเธอตาย มันก็ประมาณว่า บ้านที่ถูกทิ้งให้เธอ ในทำนองเดียวกัน คนยินดีในที่สุดพวกเขาก็สงสารคุณเอมิลี่ ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว และผู้ยากไร้ เธอได้กลายเป็นมนุษย์ . ตอนนี้เธอก็รู้ตื่นเต้นเก่าและสิ้นหวังเก่าของเงินมากขึ้นหรือน้อยลง

วันหลังความตายของเขา สาวๆเตรียมที่จะโทรหาที่บ้าน ขอแสดงความเสียใจกับข้อเสนอและช่วยเหลือ เป็น ของเราเองคุณเอมิลี่เจอหน้าประตู แต่งกายตามปกติ และไม่มีร่องรอยของความเศร้าโศกบนใบหน้า เธอบอกเธอว่า พ่อของเธอยังไม่เสียชีวิตค่ะ เธอทำอย่างนั้น 3 วัน กับรัฐมนตรีเรียกเธอและหมอพยายามเกลี้ยกล่อม ให้เขาทิ้งศพ เช่นเดียวกับที่พวกเขากำลังจะใช้กฎหมายบังคับ เธอเสีย และเขาฝังพ่อของเธอเร็วๆ

เราไม่ได้บอกว่าเธอบ้าแล้ว เราเชื่อว่าเธอต้องทำแบบนั้นเราจำได้หมด พ่อของเธอมีชายหนุ่มขับรถออกไป และเรารู้ว่าไม่เหลืออะไรที่เธอจะต้องยึดที่ได้ปล้นเขาเป็นคน

3

เธอป่วยเป็นเวลานาน เมื่อเราเห็นเธออีกครั้ง ผมของเธอถูกตัดสั้น ทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงกับคลุมเครือเหมือนเหล่าเทวดาในโบสถ์สี Windows -- การจัดเรียงของโศกนาฏกรรมและเงียบสงบ .

เมืองเพิ่งให้สัญญากับปูทางเท้าและในฤดูร้อนหลังจากการตายของพ่อของเธอ เขาเริ่มทำงาน บริษัทก่อสร้างมาด้วยริกเกิร์สและล่อและเครื่องจักรและคนงานที่ชื่อ โฮเมอร์ บาร์รอน , แยงกี้ -- ใหญ่ มืดพร้อมเพื่อน กับเบากว่าใบหน้าของเขา เสียงใหญ่ และตา ชายน้อยจะติดตามในกลุ่มได้ยินเขาสบถริกเกิร์ส ) ,และริกเกิร์สร้องเพลงในเวลาขึ้นและตกของเลือก เร็วๆนี้เขารู้จักทุกคนในเมืองนี้ เมื่อใดก็ตามที่คุณได้ยินมากเกี่ยวกับหัวเราะทุกที่ตารางโฮเมอร์บารอนอยู่ตรงกลางของกลุ่ม ปัจจุบันเราเริ่มเห็นเค้า คุณเอมิลี่ วันอาทิตย์ช่วงบ่ายขับรถในสีเหลืองล้อรถและจับคู่ทีมอ่าวจากคอกม้า .

ตอนแรกเราดีใจที่คุณเอมิลี่จะได้ประโยชน์ เพราะสาวๆ กล่าวว่า " แน่นอนว่าเกรียสันไม่คิดอย่างจริงจังของคนเหนือ วัน