The International Court of Justice

The International Court of Justice (ICJ) got a rare second chance this week to revisit one of its past major rulings. Judges reviewed their 1962 verdict on the Preah Vihear temple, and for the second time, their answer settled one question while failing to clarify one of the single most irritating disagreements between Cambodia and Thailand.

Once again, when the dust dies down, the governments and people of Thailand and Cambodia will have to confront not just what the ICJ wrote on Monday. The court took 37 pages and 17,500 words to write a judgment that most media outlets in both countries could distil into a short headline.

The main point was that Cambodia can claim legal ownership of both the temple and the grounds immediately surrounding it. In fact, the judgment of the ICJ in 2013 was that this fact was already implicit in the 1962 ruling.

Of course it wasn't, since the two countries have bickered and fought mortal battles over that point. But now it seems clear: The Preah Vihear temple and the spectacular promontory on which it sits, jutting over Cambodian plains below, are legally owned by the Phnom Penh government.

By agreeing to put the case in the hands of the ICJ, also known as the World Court, Thailand is now legally and morally obligated to cede this point. The government cannot brook public protests about it. Any type of action aimed at Cambodia or Cambodians _ protests included _ must be opposed. Cambodia is not responsible for the court's decision; like Thailand, it simply appeared before the courts.

In any case, the government, its highly professional Foreign Ministry and legal team are correct. This decision by the ICJ has turned out, somewhat surprisingly, as an opportunity to move forward, with the temple and with relations with our neighbor to the east.

"Win-win" may seem a little strong to some after the court handed over territory to Cambodia. But any other description is only going to make matters worse. The western saying "when all you have is lemons, make lemonade" resonates here. There were bitter moments indeed on Monday as the verdict was read. But it opened the way to putting this long-standing disagreement in the past.

The first task is to sideline the ultra-nationalists. The ICJ is a non-political body. The media, in particular, should expose those who try to further politicize the issue. Local people at the border, in Si Sa Ket and in Cambodia, want to move ahead. Both countries need to look carefully at the educational systems that combine national pride with cross-border hatred to produce such non-productive and backward opinions.

By accident or design, the ICJ judges addressed their own shortcomings in this second verdict on Preah Vihear. It is up to the two countries to set upon a peaceful course of action.

Both must demilitarize the zone. The ICJ ordered Thai troops out, so there is no reason to replace them with armed Cambodians.

Secure in its new role as sole owner of temple and grounds, Cambodia should begin to take seriously the court's other order. That is that "Cambodia and Thailand must cooperate to protect the site".

The geography at the temple site realistically calls for joint maintenance and development. Preah Vihear is a wondrous historical site, not a political object. It is time for both countries to collaborate to preserve, protect and defend it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ (ICJ) ได้รับโอกาสครั้งที่สองที่หายากในสัปดาห์นี้เพื่อทบทวนคำวินิจฉัยอย่างใดอย่างหนึ่งที่สำคัญที่ผ่านมา การตรวจสอบผู้พิพากษา 1962 คำตัดสินของพวกเขาในปราสาทพระวิหารและเป็นครั้งที่สองคำตอบของพวกเขาตั้งรกรากอยู่คำถามหนึ่งในขณะที่ความล้มเหลวที่จะชี้แจงหนึ่งในความขัดแย้งที่รำคาญที่สุดเดียวระหว่างกัมพูชาและไทย. อีกครั้งเมื่อฝุ่นตายลงและรัฐบาล ประชาชนชาวไทยและกัมพูชาจะต้องเผชิญหน้ากับไม่ได้เป็นเพียงสิ่งที่ศาลโลกเขียนเมื่อวันจันทร์ที่ ศาลเอา 37 หน้าและ 17,500 คำตัดสินที่จะเขียนว่าสื่อมากที่สุดในทั้งสองประเทศสามารถกลั่นเป็นพาดหัวสั้น. จุดหลักคือการที่กัมพูชาสามารถเรียกร้องตามกฎหมายของทั้งสองวัดและบริเวณโดยรอบทันทีมัน ในความเป็นจริงการตัดสินของศาลโลกในปี 2013 เป็นความจริงที่ว่านี้คือโดยปริยายอยู่แล้วในการพิจารณาคดี 1962. แน่นอนมันไม่ได้เนื่องจากทั้งสองประเทศได้ทะเลาะและต่อสู้กับสงครามมนุษย์มากกว่าจุดนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าชัดเจน:. ปราสาทพระวิหารและแหลมที่งดงามที่มันนั่งยื่นเหนือที่ราบกัมพูชาด้านล่างเป็นเจ้าของถูกต้องตามกฎหมายโดยรัฐบาลพนมเปญโดยการตกลงที่จะนำกรณีที่อยู่ในมือของศาลโลกยังเป็นที่รู้จัก ศาลโลกไทยอยู่ในขณะนี้ถูกต้องตามกฎหมายและภาระผูกพันทางศีลธรรมที่จะยกประเด็นนี้ รัฐบาลไม่สามารถลำธารประท้วงของประชาชนเกี่ยวกับเรื่องนี้ ประเภทของการกระทำใด ๆ ที่มุ่งเป้าไปที่ประเทศกัมพูชาหรือชาวกัมพูชาประท้วง _ _ รวมจะต้องไม่เห็นด้วย กัมพูชาจะไม่รับผิดชอบต่อการตัดสินของศาลนั้น อย่างประเทศไทยมันก็ปรากฏตัวต่อหน้าศาล. ในกรณีใด ๆ รัฐบาลเป็นมืออาชีพสูงของกระทรวงต่างประเทศและทีมงานถูกต้องตามกฎหมาย การตัดสินใจครั้งนี้โดยศาลโลกได้เปิดออกมาค่อนข้างน่าแปลกใจเป็นโอกาสที่จะก้าวไปข้างหน้าด้วยการวัดและมีความสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านของเราไปทางทิศตะวันออก. "ชนะ" อาจดูเหมือนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แข็งแกร่งในการบางส่วนหลังจากที่ศาลส่งมอบดินแดน ไปยังประเทศกัมพูชา แต่รายละเอียดอื่น ๆ เป็นเพียงจะทำให้เรื่องเลวร้าย พูดตะวันตก "เมื่อสิ่งที่คุณมีคือมะนาวน้ำมะนาวให้" สะท้อนที่นี่ มีช่วงเวลาที่ขมขื่นแน่นอนในวันจันทร์ที่เป็นคำตัดสินของศาลได้อ่าน แต่ก็เปิดทางให้กับการวางความขัดแย้งที่มีมานานในอดีตที่ผ่านมา. งานแรกคือการอดิเรกนัลอัลตร้า ศาลโลกเป็นตัวที่ไม่ใช่ทางการเมือง สื่อโดยเฉพาะอย่างยิ่งควรเปิดเผยให้ผู้ที่พยายามที่จะต่อปัญหาการเมือง คนในท้องถิ่นที่ชายแดนในศรีสะเกษและในประเทศกัมพูชาต้องการที่จะย้ายไปข้างหน้า ทั้งสองประเทศต้องมองอย่างระมัดระวังในระบบการศึกษาที่รวมภาคภูมิใจของชาติด้วยความเกลียดชังข้ามพรมแดนในการผลิตความคิดเห็นดังกล่าวไม่ใช่การผลิตและย้อนกลับ. โดยอุบัติเหตุหรือการออกแบบ, ผู้พิพากษาศาลโลกที่ข้อบกพร่องของตัวเองในการพิจารณาคดีที่สองนี้บนปราสาทเขาพระวิหาร มันขึ้นอยู่กับทั้งสองประเทศจะตั้งอยู่บนสนามที่เงียบสงบของการดำเนินการ. ทั้งสองจะต้องทำให้ปลอดทหารโซน ศาลโลกสั่งให้กองทัพไทยออกเพื่อให้มีเหตุผลที่จะแทนที่พวกเขาด้วยอาวุธชาวกัมพูชาไม่มี. การรักษาความปลอดภัยในบทบาทใหม่ในฐานะเจ้าของ แต่เพียงผู้เดียวของวัดและบริเวณกัมพูชาควรจะเริ่มใช้อย่างจริงจังเพื่อที่อื่น ๆ ของศาล นั่นคือที่ "กัมพูชาและไทยต้องให้ความร่วมมือในการป้องกันเว็บไซต์". ภูมิศาสตร์ที่เว็บไซต์วัดแนบเนียนเรียกร้องให้มีการบำรุงรักษาและการพัฒนาร่วมกัน ปราสาทเขาพระวิหารเป็นสถานที่ทางประวัติศาสตร์ที่น่าประหลาดใจไม่ได้เป็นวัตถุทางการเมือง มันเป็นเวลาที่ทั้งสองประเทศจะทำงานร่วมกันเพื่อรักษาปกป้องและปกป้องมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ ( ICJ ) ได้หาโอกาสครั้งที่สองในสัปดาห์นี้เพื่อทบทวนมติที่สำคัญหนึ่งของอดีต ผู้พิพากษาอ่านคำตัดสิน 2505 บนปราสาทพระวิหาร และในครั้งที่สอง คำตอบของพวกเขาตัดสินคำถามในขณะที่ความล้มเหลวที่จะชี้แจงเดียวมากที่สุด irritating ความขัดแย้งระหว่างกัมพูชาและไทย

อีกครั้ง เมื่อฝุ่นที่ตายลงรัฐบาลและประชาชนไทยและกัมพูชาจะต้องเผชิญไม่เพียง แต่สิ่งที่ศาลโลกเขียนในวันจันทร์ ศาลใช้เวลา 37 หน้า 500 คำและเขียนคำพิพากษาส่วนใหญ่สื่อในทั้งสองประเทศสามารถกลั่นเป็นพาดหัวข่าวสั้น

จุดประสงค์หลักคือ กัมพูชาจะอ้างกรรมสิทธิ์ทางกฎหมายทั้งวัดและบริเวณโดยรอบทันทีเลย ในความเป็นจริงการพิพากษาของศาลโลกใน 2013 คือความจริงแล้วนัยใน 2505 ปกครอง .

แน่นอนไม่ได้ เนื่องจากทั้งสองประเทศมีการโต้เถียงกันและต่อสู้สงครามมนุษย์ผ่านจุดนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าชัดเจน : ปราสาทเขาพระวิหารและความงดงามของแหลมที่ยื่นเหนือที่ราบเขมรมันนั่งอยู่ด้านล่าง มีกฎหมายที่เป็นเจ้าของโดยรัฐบาลพนมเปญ .

โดยตกลงที่จะวางกระเป๋าในมือของศาลโลก เรียกว่า ศาลโลก ประเทศไทยตอนนี้ถูกต้องตามกฎหมายและศีลธรรมต้องยกให้ จุดนี้ รัฐบาลไม่สามารถลำธารสาธารณะประท้วงเกี่ยวกับมัน ประเภทของการกระทำที่มุ่งกัมพูชาหรือกัมพูชา _ การประท้วงใด ๆรวม _ ต้องต่อต้าน กัมพูชาจะไม่รับผิดชอบต่อการตัดสินของศาล เช่น ประเทศไทยมันก็ปรากฏตัวต่อหน้าศาล

ในกรณีใด ๆ , รัฐบาล , กระทรวงต่างประเทศอย่างมืออาชีพและทีมงานทางกฎหมายที่ถูกต้อง การตัดสินใจนี้โดยศาลโลกได้เปิดออก ค่อนข้างแปลกใจเป็นโอกาสที่จะย้ายไปข้างหน้า กับวัด กับความสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านทางตะวันออก

" ชนะชนะ " อาจดูเหมือนเล็กน้อยที่แข็งแกร่งบางส่วนหลังจากที่ศาลยกดินแดนให้กัมพูชาแต่คำอธิบายอื่น ๆมีแต่จะทำให้เรื่องยิ่งแย่ " ตะวันตก " เมื่อคุณมีมะนาว , มะนาว " สะท้อนที่นี่เลย มีขมช่วงเวลาที่แน่นอนในวันจันทร์ที่เป็นศาลก็อ่าน แต่มันเปิดวิธีการวางความขัดแย้งอันยาวนานนี้ในอดีต

งานแรกคือสนาม อัลตร้า อเมริกา ศาลโลกเป็นองค์กรทางการเมืองของร่างกาย สื่อ