The reality and illusion of lifeDes

The reality and illusion of life
Despite this plain fact of experience people still believe in ego-consciousness, clinging to the fallacy that there is a permanent, abiding substance of Soul in and behind consciousness. Life for them is therefore a reality and an illusion. The five aggregates are real, but the enduring Ego is illusion. The term "self" is a name for the linkage of all five aggregates just as the term "human being" refers to an aggregate of body and mind. For Buddhism this term "self" is a societal invention for the purpose of communication. Therefore the "self" is an idea, not real. Devoid of a substantial Ego, life is like a bubble, with its center a void. This non-egocentric view of life is a belief and an explanation of human existence unique to Buddhism. This understanding encourages us to look at life objectively and to refrain from viewing it in terms of self-centeredness. By negating the self in life Buddhism tries to eliminate the vanity caused by self-absorption.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเป็นจริงและภาพลวงตาของสิ่งมีชีวิตแม้ความจริงธรรมดาประสบการณ์ คนยังเชื่อในสติอาตมา เข้าใจเข้าใจผิดว่า มีถาวร ปฏิบัติสารของจิตใน และอยู่เบื้อง หลังสำนึก ชีวิตพวกเขาจึงเป็นความจริงและภาพลวงตามี ผลห้าจริง แต่อาตมายั่งยืนเป็นภาพลวงตา คำว่า "ตนเอง" เป็นชื่อสำหรับการเชื่อมโยงของผลทั้งหมดห้าเพียงคำว่า "มนุษย์" หมายถึงการรวมของร่างกายและจิตใจ สำหรับพระพุทธศาสนา คำนี้ "ตนเอง" ได้ประดิษฐ์นิยมเพื่อการสื่อสาร ดังนั้น "ตัวตน" ความคิด ไม่ได้จริง อาตมาพบ ไร้ชีวิตได้เช่นฟอง มีศูนย์กลางเป็นโมฆะ Egocentric ไม่ใช่มุมมองของชีวิตเป็นความเชื่อและคำอธิบายของการดำรงอยู่มนุษย์เฉพาะศาสนาพุทธ ความเข้าใจนี้ให้เรามองชีวิตเป็น และละเว้นจากการดูใน centeredness ตนเอง โดย negating ตนเองในชีวิต พระพุทธศาสนาพยายามกำจัดมานเกิดจาก self-absorption

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความจริงและภาพลวงตาของชีวิตอย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นจริงธรรมดาของคนที่มีประสบการณ์ยังคงเชื่อมั่นในอัตตาสติยึดมั่นกับความเชื่อที่ผิดว่ามีถาวรปฏิบัติตนของวิญญาณและด้านหลังสติ ชีวิตสำหรับพวกเขาจึงเป็นความเป็นจริงและภาพลวงตา ห้ามวลเป็นจริง แต่อาตมาที่ยั่งยืนเป็นภาพลวงตา คำว่า "ตัวเอง" เป็นชื่อสำหรับการเชื่อมต่อของทั้งห้ามวลรวมเช่นเดียวกับคำว่า "มนุษย์" หมายถึงการรวมกันของร่างกายและจิตใจ สำหรับพุทธศาสนาคำว่า "ตัวเอง" นี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสังคมเพื่อวัตถุประสงค์ของการสื่อสาร ดังนั้น "ตัวเอง" เป็นความคิดที่ไม่จริง ไร้อัตตารูปธรรมชีวิตก็เหมือนฟองที่มีศูนย์กลางเป็นโมฆะ มุมมองที่ไม่เห็นแก่ตัวของชีวิตคือความเชื่อและคำอธิบายของที่ไม่ซ้ำกันดำรงอยู่ของมนุษย์กับพระพุทธศาสนา ความเข้าใจนี้กระตุ้นให้เรามองชีวิตอย่างเป็นกลางและให้ละเว้นจากการดูมันในแง่ของตัวเองเป็นศูนย์กลาง โดยกวนพระพุทธศาสนาในชีวิตของตัวเองพยายามที่จะกำจัดโต๊ะเครื่องแป้งที่เกิดจากการดูดซึมด้วยตนเอง