After a year of slavery in the Salt

After a year of slavery in the Salt Mines of Endovier, Celaena Sardothien was accustomed to being escorted everywhere in shackles and at sword- point. Most of the thousands of slaves in Endovier received similar treatment— though an extra half- dozen guards always walked Celaena to and from the mines. That was expected by Adarlan’s most notorious assassin. What she did not usually expect, however, was a hooded man in black at her side— as there was now.
He gripped her arm as he led her through the shining building in which most of Endovier’s officials and overseers were housed. They strode down corridors, up flights of stairs, and around and around until she hadn’t the slightest chance of finding her way out again.
At least, that was her escort’s intention, because she hadn’t failed to notice when they went up and down the same staircase within a matter of minutes. Nor had she missed when they zigzagged between levels, even though the building was a standard grid of hallways and stairwells.
As if she’d lose her bearings that easily. She might have been insulted if he wasn’t trying so hard.
They entered a particularly long hallway, silent save for their footsteps. Though the man grasping her arm was tall and fit, she could see nothing of the features concealed beneath his hood. Another tactic meant to confuse and intimidate her. The black clothes were probably a part of it, too. His head shifted in her direction, and Celaena flashed him a grin. He looked forward again, his iron grip tightening.
It was flattering, she supposed, even if she didn’t know what was happening, or why he’d been waiting for her outside the mine shaft. After a day of cleaving rock salt from the innards of the mountain, finding him standing there with six guards hadn’t improved her mood.
But her ears had pricked when he’d introduced himself to her overseer as Chaol Westfall, Captain of the Royal Guard, and suddenly, the sky loomed, the mountains pushed from behind, and even the earth swelled toward her knees. She hadn’t tasted fear in a while— hadn’t let herself taste fear. When she awoke every morning, she repeated the
same words: I will not be afraid. For a year, those words had meant the difference between breaking and bending; they had kept her from shattering in the darkness of the mines. Not that she’d let the captain know any of that.
Celaena examined the gloved hand holding her arm. The dark leather almost matched the dirt on her skin.
She adjusted her torn and filthy tunic with her free hand and held in her sigh. Entering the mines before sunrise and departing after dusk, she rarely glimpsed the sun. She was frightfully pale beneath the dirt. It was true that she had been attractive once, beautiful even, but— well, it didn’t matter now, did it?
They turned down another hallway, and she studied the stranger’s finely crafted sword. Its shimmering pommel was shaped like an eagle midflight. Noticing her stare, his gloved hand descended to rest upon its golden head. Another smile tugged at the corners of her lips.
“You’re a long way from Rifthold, Captain,” she said, clearing her throat. “Did you come with the army I heard thumping around earlier?” She peered into the darkness beneath his hood but saw nothing. Still, she felt his eyes upon her face, judging, weighing, testing. She stared right back. The Captain of the Royal Guard would be an interesting
opponent. Maybe even worthy of some effort on her part.
Finally, the man raised his sword hand, and the folds of his cloak fell to conceal the blade. As his cloak shifted, she spied the gold wyvern embroidered on his tunic. The royal seal.
“What do you care for the armies of Adarlan?” he replied. How lovely it was to hear a voice like her own— cool and articulate— even if he was a nasty brute!
“Nothing,” she said, shrugging. He let out a low growl of annoyance.
Oh, it’d be nice to see his blood spill across the marble. She’d lost her temper once before— once, when her first overseer chose the wrong day to push her too hard. She still remembered the feeling of embedding the pickax into his gut, and the stickiness of his blood on her hands and face. She could disarm two of these guards in a heartbeat.
Would the captain fare better than her late overseer? Contemplating the potential outcomes, she grinned at him again.
“Don’t you look at me like that,” he warned, and his hand drifted back toward his sword. Celaena hid her smirk this time. They passed a series of wooden doors that she’d seen a few minutes ago. If she wanted to escape, she simply had to turn left at the next hallway and take the stairs down three flights. The only thing all the intended disorientation
had accomplished was to familiarize her with the building. Idiots.
“Where are we going again?” she said sweetly, brushing a strand of her matted hair from her face. When he didn’t reply, she clenched her jaw.
The halls echoed too loudly for her to attack him without alerting the whole building. She hadn’t seen where he’d put the key to her irons, and the six guards who trailed them would be nuisances. Not to mention the shackles.
They entered a hallway hung with iron chandeliers. Outside the windows lining the wall, night had fallen; lanterns kindled so bright they offered few shadows to hide in.
From the courtyard, she could hear the other slaves shuffling toward the wooden building where they slept. The moans of agony amongst the clank of chains made a chorus as familiar as the dreary work songs they sang all day. The occasional solo of the whip added to the symphony of brutality Adarlan had created for its greatest criminals, poorest citizens, and latest conquests.
While some of the prisoners were people accused of attempting to practice magic— not that they could, given that magic had vanished from the kingdom— these days, more and more rebels arrived at Endovier. Most were from Eyllwe, one of the last countries still fighting Adarlan’s rule. But when she pestered them for news, many just stared at her with empty eyes. Already broken. She shuddered to consider what they’d endured at the hands of Adarlan’s forces. Some days, she wondered if they would have been better off dying on the butchering blocks instead. And if she might have been better off dying that night she’d
been betrayed and captured, too.
But she had other things to think about as they continued their walk. Was she finally to be hanged? Sickness coiled in her stomach. She was important enough to warrant an execution from the Captain of the Royal Guard himself. But why bring her inside this building
first?
At last, they stopped before a set of red-and-gold glass doors so thick that she couldn’t see through them. Captain Westfall jerked his chin at the two guards standing on either side of the doors, and they stomped their spears in greeting.
The captain’s grip tightened until it hurt. He yanked Celaena closer, but her feet seemed made of lead and she pulled against him. “You’d rather stay in the mines?” he asked, sounding faintly amused.
“Perhaps if I were told what this was all about, I wouldn’t feel so inclined to resist.”
“You’ll find out soon enough.” Her palms became sweaty. Yes, she was going to die. It had come at last.
The doors groaned open to reveal a throne room. A glass chandelier shaped like a grapevine occupied most of the ceiling, spitting seeds of diamond fire onto the windows along the far side of the room. Compared to the bleakness outside those windows, the opulence felt like a slap to the face. A reminder of how much they profited from her labor.
“In here,” the Captain of the Guard growled, and shoved her with his free hand, finally releasing her. Celaena stumbled, her calloused feet slipping on the smooth floor as she straightened herself. She looked back to see another six guards appear.
Fourteen guards, plus the captain. The gold royal emblem embroidered on the breast of black uniforms. These were members of the Royal Family’s personal guard: ruthless, lightning- swift soldiers trained from birth to protect and kill. She swallowed tightly.
Lightheaded and immensely heavy all at once, Celaena faced the room. On an ornate redwood throne sat a handsome young man. Her heart stopped as everyone bowed.
She was standing in front of the Crown Prince of Adarlan.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากปีของทาสในเหมืองเกลือ Endovier, Celaena Sardothien ก็คุ้นเคยกับการคุ้มกันเรือสัญชาติทุกบูมเมอแรง และดาบจุด ส่วนใหญ่ของพันทาสใน Endovier รับการรักษาที่คล้าย — แม้ว่าการรักษาเสริมครึ่งโหลเดิน Celaena ให้เสมอ และ จากเหมือง ที่ถูกต้อง โดยฆาตกรสุดอื้อฉาวของ Adarlan อะไรเธอก็มักจะคาดว่า อย่างไรก็ตาม ถูกผู้ชายหมวกขาวดำด้านของเธอ — มีตอนนี้เขา gripped แขนเขานำเธอผ่านอาคารแสงซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของ Endovier และ overseers มีห้องพัก พวกเขา strode ลงทางเดิน ค่าเที่ยวบิน ของ บันได และรอบ ๆ และรอบ ๆ จนเธอไม่ได้มีโอกาสเพียงน้อยนิดของหาวิธีของเธออีกครั้งน้อย ที่มีเจตนาพิทักษ์เธอ เพราะเธอไม่ได้ล้มเหลวในการแจ้งให้ทราบเมื่อเดินทางขึ้นลงทางเดียวกันภายในกี่นาที ไม่มีเธอพลาดเมื่อพวกเขา zigzagged ระหว่างระดับ แม้ว่าอาคารมีตารางมาตรฐานของ hallways และบันไดว่าเธอจะเสียปืนของเธอที่เดิน เธออาจได้ insulted ถ้าเขาไม่ได้พยายามอย่างหนักเพื่อให้พวกเขาใส่ความยาวโดยเฉพาะห้องโถง เงียบประหยัดในเท้าของพวกเขา แม้ว่าคนเรียงแขนถูกสูง และพอดี เธออาจไม่เห็นลักษณะการทำงานที่ปกปิดใต้กระโปรงหน้ารถของเขา แทอื่นหมาย ถึงสับสน และข่มขู่เธอ เสื้อผ้าสีดำมีคงเป็นส่วนหนึ่งของมัน เกินไป หัวเปลี่ยนทิศทางของเธอ และ Celaena ถ่ายรอบ ๆ ไร้เขา เขามองไปข้างหน้าอีก จับเหล็กเขาขัน มันถูกสอพลอ เธอควร แม้ว่าเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หรือทำไมเขารอเธออยู่เพลาเหมือง จาก cleaving เกลือสินเธาว์จากมิตรเครื่องในภูเขา ค้นหาเขาตั้งกับยามหกไม่ได้ปรับปรุงอารมณ์ของเธอแต่หูของเธอมี pricked เมื่อเขาได้แนะนำตัวเองเพื่อเธอ overseer เป็น Chaol Westfall กัปตันของรักษา ทันที loomed ฟ้า ภูเขาผลักจากด้านหลัง และแม้กระทั่งโลก swelled ต่อหัวเข่าของเธอ เธอไม่ได้ลิ้มรสความกลัวในขณะซึ่งไม่ได้ให้ตัวเองกลัวรสชาติ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาทุกเช้า เธอซ้ำคำเดียว: ฉันจะไม่กลัว สำหรับปี คำเหล่านั้นมีความหมาย ความแตกต่างระหว่างการตัด และ ดัด พวกเขาได้เก็บเธอจากซึ่งทำให้ป่นปี้ในความมืดของเหมืองแร่ ไม่ว่าเธอจะให้กัปตันรู้ใด ๆ ของที่Celaena ตรวจสอบมือ gloved ที่จับแขนของเธอ หนังมืดเกือบตรงสิ่งสกปรกบนผิวของเธอเธอเสื้อคลุมของเธอฉีก และส่วนการปรับปรุง ด้วยมือของเธอฟรี และจัดแยกกันของเธอ เธอไม่ค่อยใส่ลูกระเบิดก่อนที่พระอาทิตย์ขึ้นและออกเดินทางหลังจากค่ำ glimpsed ดวงอาทิตย์ เธอซีด frightfully ใต้สกปรก มันเป็นความจริงว่า เธอได้น่าสนใจครั้ง สวยงาม แม้ แต่ตัวดี มันไม่ได้สำคัญว่าตอนนี้ ไม่ได้พวกเขาเปิดลงห้องโถงอีก และเธอเรียนดาบประณีตสร้างขึ้นของคนแปลกหน้า Pommel ของพรายมีรูปร่างคล้ายการ midflight นก สังเกตเห็นเธอมอง มือ gloved ที่สืบเชื้อสายเท้าใหญ่สีทอง ยิ้มอีก tugged ที่มุมของริมฝีปากของเธอ"คุณทางไกลจาก Rifthold กัปตัน เธอกล่าว การล้างจมูกของเธอ "ไม่ได้มากับกองทัพที่ผมได้ยิน thumping รอบก่อนหน้านี้" เธอ peered เข้าไปในความมืดใต้กระโปรงหน้ารถของเขา แต่เห็นอะไร ยัง เธอรู้สึกว่าตาของเขาตามใบหน้า ตัดสิน ชั่ง ทดสอบ เธอเริ่มกลับมาขวา กัปตันราชจะมีที่น่าสนใจฝ่ายตรงข้าม แม้บางทีน่าพยายามบางนางสุดท้าย คนยกมือดาบ และพับของฮูดตกลงมาปิดใบมีด เป็นฮูดเปลี่ยน เธอ spied ไวเวิร์นทองที่ปักบนเสื้อคลุมของเขา ตรารอยัล"อะไรทำคุณดูแลกองทัพของ Adarlan " เขาตอบ อย่างไรดีก็จะได้ยินเสียงเหมือนของตนเอง — เย็น และบอก — แม้ว่าเขามีใจคอโหดน่ารังเกียจ"ไม่ เธอกล่าวว่า shrugging เขาให้ออก growl ต่ำของความรำคาญโอ้ มันจะดูเลือดของเขาหกข้ามหินอ่อนดี เธอได้สูญเสียอารมณ์เมื่อก่อน — ครั้ง เมื่อเธอ overseer แรกเลือกวันผิดผลักเธอหนักเกินไป นอกจากนี้เธอยังจำความรู้สึกของ pickax ฝังตัวในลำไส้ของเขา และ stickiness เขาเลือดบนมือและใบหน้าของเธอ เธอสามารถอาวุธสองยามเหล่านี้ในการเต้นต้องกัปตันมีประสบการณ์ดีกว่า overseer ของเธอปลาย ใคร่ครวญผลอาจเกิดขึ้น เธอ grinned ที่เขาอีกครั้งเขา "ไม่คุณดูฉันเช่นนั้น เตือน และมือของเขาลอยกลับไปยังดาบ Celaena ซ่อนเธอเกเรเวลานี้ พวกเขาผ่านชุดของประตูไม้ที่เธอได้เห็นไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ถ้าเธอต้องการหนี เธอก็มีเลี้ยวซ้ายที่ห้องโถงถัดไป และใช้บันไดลงบิน สิ่งเดียวที่ disorientation วัตถุประสงค์ทั้งหมดก็ทำได้เพื่อเธอกับอาคาร ปัญญา"เราไปไหนอีก" เธอกล่าวเพราะ แปรงสาระของผมขมวดจากใบหน้าของเธอ เมื่อเขาไม่ได้ตอบ เธอกัดกรามของเธอห้องโถงได้พูดย้ำว่า สำหรับเธอโจมตีเขา โดยไม่มีการแจ้งเตือนทั้งอาคาร เธอไม่ได้เห็นที่เขาจะใส่คีย์ด้วยเตารีดของเธอ และเจ้าหน้าที่ 6 ที่พวกเขา trailed จะ nuisances ไม่พูดถึงบูมเมอแรงพวกเขาป้อนห้องโถงที่แขวน ด้วยเหล็กโคมไฟระย้า นอกหน้าต่างซับผนัง คืนได้ลดลง จุดโคมไฟให้สว่างจะเสนอบางเงาซ่อนในจากโรงแรมคอร์ทยาร์ด เธออาจได้ยินทาสอื่น ๆ สลับไปทางอาคารไม้ที่พวกเขานอนหลับ เรมิ่ไดยิ้นของทุกข์ทรมานท่ามกลาง clank ของโซ่ทำมีที่คุ้นเคยที่เศร้าซึมงานเพลงพวกเขาร้องทุกวัน โซเป็นครั้งคราวของยัดเพิ่มซิมโฟนีอันโหด Adarlan ได้สร้างอาชญากรสุด ประชาชนยากจนที่สุด และพิชิตดินแดนโดยล่าสุดขณะที่นักโทษบางคนที่ถูกกล่าวหาว่าพยายามฝึกมายากล — พวกเขาได้ ระบุว่ามหัศจรรย์มีศาสดาจากราชอาณาจักร — วันนี้ กบฏ มากถึง Endovier ส่วนใหญ่ได้จาก Eyllwe ประเทศสุดท้ายที่ยังคง ต่อสู้กฎของ Adarlan หนึ่ง แต่เมื่อเธอ pestered พวกเขาสำหรับข่าว หลายเพียงจ้องไปที่เธอ ด้วยตาเปล่า เสียแล้ว นาง shuddered พิจารณาพวกเขาก็ทนแต่กองทัพของ Adarlan บางวัน เธอสงสัยว่า ถ้า พวกเขาจะได้รับดีกว่าตายในบล็อก butchering แทน และถ้าเธออาจได้รับดีกว่าปิดตาย คืนเธอถูกทรยศ และ จับ เกินไปแต่เธอมีการคิด ตามที่พวกเขายังคงเดินของเขา ถูกเธอก็จะถูกแขวนคอ โรคคอยล์ในท้องของเธอ เธอสำคัญเพียงพอที่จะรับประกันการดำเนินจากกัปตันของรักษาตัวเอง แต่ทำไมนำเธอภายในอาคารนี้แรกหรือไม่ในที่สุด พวกเขาหยุดก่อนชุดสีแดง และทองประตูกระจกดังนั้นหนาว่า เธอไม่สามารถดูผ่านไป กัปตัน Westfall jerked ชิ้นของเขาที่ยืนอยู่ด้านใดด้านหนึ่งของประตูยามสอง และพวกเขา stomped หอกการทักทายจับกัปตันรัดกุมกว่านี้จนกว่าจะเจ็บ เขา yanked Celaena ใกล้ แต่เท้าของเธอดูเหมือนทำของลูกค้าเป้าหมาย และเธอดึงเขา "คุณจะค่อนข้างอยู่ในเหมืองแร่" เขาถาม เสียงรำไรเพลิดเพลิน"บางทีถ้าผมได้บอกสิ่งนี้คือทั้งหมดเกี่ยวกับ ไม่รู้สึกเข้าใจดังนั้นการต่อต้าน""คุณจะพบว่าเร็วพอ" ปาล์มของเธอกลายเป็น sweaty ใช่ เธอกำลังจะตาย มันมีมาในที่สุดเปิดประตู groaned เฉลยห้องบัลลังก์ โคมระย้าแก้วมีรูปร่างคล้าย grapevine การครอบครองส่วนใหญ่เพดาน คายเมล็ดเพชรไฟบน windows ตามด้านของห้อง เมื่อเทียบกับ bleakness นอกหน้าต่างเหล่านั้น ความมั่งคั่งที่รู้สึกเช่นเปอร์สไปหน้า นึกว่าพวกเขา profited จากแรงงานของเธอ"ที่นี่ กัปตันของยาม growled ก shoved เธอ ด้วยมือของเขาฟรี ในที่สุด ปล่อยเธอ Celaena stumbled เท้าของเธอ calloused ลื่นไถลบนพื้นราบ ตามเธอ straightened ตัวเอง เธอมองไปดูอีกหกยามปรากฏเจ้าหน้าที่สิบสี่ บวกกัปตัน ตรารอยัลทองปักบนอกเครื่องแบบทำสีดำ เป็นสมาชิกของวงศ์รักษาส่วนบุคคล: ฝึกทหารเหี้ยม ฟ้าผ่าสวิฟท์จากเกิดป้องกัน และฆ่า เธอกลืนกินอย่างใกล้ชิดLightheaded และหนักอย่างกว้างขวางกัน Celaena กับห้อง บนเรดวูดเป็นสม พระเสาร์เป็นหนุ่มหล่อ หัวใจของเธอหยุดทุกคนลงเธอยืนหน้าเจ้าชาย Adarlan

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากปีของการเป็นทาสในเหมืองเกลือของ Endovier, Celaena Sardothien ได้คุ้นเคยกับการถูกพาทุกที่ในห่วงและเมื่อถึงจุด sword- ส่วนใหญ่ของพันของทาสใน Endovier รับซื้อคอร์สที่คล้ายกันแม้ว่าครึ่งโหลยามพิเศษเสมอ Celaena เดินไปและกลับจากการทำเหมืองแร่ ที่ได้รับการคาดหวัง Adarlan ของนักฆ่าที่รู้จักมากที่สุด สิ่งที่เธอไม่ได้มักจะคาดหวัง แต่เป็นคนที่คลุมด้วยผ้าสีดำที่ด้านข้างของเธอที่มีตอนนี้
เขาจับแขนของเธอในขณะที่เขาพาเธอผ่านอาคารส่องแสงซึ่งส่วนใหญ่ของเจ้าหน้าที่ Endovier และคุมได้ตั้งอยู่ พวกเขาก้าวลงเดินขึ้นบันไดและไปรอบ ๆ จนกระทั่งเธอไม่ได้มีโอกาสเพียงน้อยนิดในการหาทางของเธอออกมาอีกครั้ง
อย่างน้อยที่เป็นความตั้งใจคุ้มกันของเธอเพราะเธอไม่ได้ล้มเหลวที่จะแจ้งให้ทราบเมื่อพวกเขาขึ้นไป และลงบันไดเดียวกันภายในเวลาไม่กี่นาที เธอไม่เคยพลาดเมื่อพวกเขาซิกแซกระหว่างระดับแม้ว่าอาคารที่เป็นตารางมาตรฐานของทางเดินและบันได
ราวกับว่าเธอจะสูญเสียแบริ่งของเธอได้อย่างง่ายดาย เธออาจจะได้รับการดูถูกถ้าเขาไม่ได้พยายามอย่างหนัก
พวกเขาเข้าไปในห้องโถงยาวโดยเฉพาะอย่างยิ่งเงียบบันทึกรอยเท้าของพวกเขา แม้ว่าคนโลภแขนของเธอก็สูงและพอดีที่เธอจะได้เห็นอะไรในคุณสมบัติที่ซ่อนอยู่ใต้ฝากระโปรงของเขา กลยุทธ์อีกอย่างหนึ่งหมายถึงการสร้างความสับสนและข่มขู่เธอ เสื้อผ้าสีดำอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของมันด้วย หัวของเขาเปลี่ยนไปในทิศทางของเธอและ Celaena ประกายเขายิ้ม เขามองไปข้างหน้าอีกครั้งจับเหล็กของเขากระชับ
มันเป็นที่ประจบเธอควรแม้ว่าเธอไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นหรือทำไมเขาได้รับการรอเธอออกไปข้างนอกปล่องเหมือง หลังจากวันที่มีการฝ่าเกลือสินเธาว์จากอวัยวะภายในของภูเขาที่พบเขายืนอยู่ที่นั่นกับหกยามไม่ได้ดีขึ้นอารมณ์ของเธอ
แต่หูของเธอ pricked เมื่อเขาแนะนำตัวเองกับหัวหน้างานของเธอเป็น Chaol เวสท์กัปตันรอยัล ยามทันใดนั้นท้องฟ้าปรากฏภูเขาผลักจากด้านหลังและแม้กระทั่งโลกเพิ่มขึ้นต่อหัวเข่าของเธอ เธอไม่ได้ลิ้มรสความกลัวในขณะที่สถานที่ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองได้ลิ้มรสความกลัว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาทุกเช้าเธอซ้ำ
คำเดียวกัน: ผมจะไม่กลัว สำหรับปีคำพูดเหล่านั้นมีความหมายแตกต่างระหว่างการทำลายและดัด; พวกเขาได้ทำให้เธอแตกในความมืดของการทำเหมืองแร่ ไม่ว่าเธอต้องการให้กัปตันรู้ใด ๆ ที่
Celaena ตรวจสอบมือที่สวมถุงมือจับแขนของเธอ หนังสีเข้มเกือบจะตรงกับสิ่งสกปรกบนผิวของเธอ
เธอตั้งเสื้อฉีกขาดและสกปรกของเธอกับมือข้างที่ว่างของเธอและที่จัดขึ้นในถอนหายใจของเธอ เข้าสู่การทำเหมืองแร่ก่อนพระอาทิตย์ขึ้นและแยกย้ายกันหลังจากพลบค่ำเธอไม่ค่อยเห็นดวงอาทิตย์ เธอเป็นคนที่น่าขนพองสยองเกล้าซีดใต้สิ่งสกปรก มันเป็นความจริงที่ว่าเธอได้รับน่าสนใจครั้งเดียวที่สวยงามแม้กระทั่งปุ่มดีก็ไม่ได้ว่าตอนนี้ไม่ได้ทำมันได้หรือไม่
พวกเขาหันไปตามทางเดินที่อื่นและเธอเรียนของคนแปลกหน้าดาบฝีมือประณีต อานม้าส่องแสงของมันมีรูปร่างเหมือนนกอินทรี midflight สังเกตเห็นจ้องมองเธอมือที่สวมถุงมือของเขาลงไปยังส่วนที่เหลือบนศีรษะทอง รอยยิ้มก็ดึงที่มุมของริมฝีปากของเธอ
"คุณเป็นทางยาวจาก Rifthold กัปตัน" เธอกล่าวว่าการล้างลำคอของเธอ "คุณมาพร้อมกับกองทัพที่ฉันได้ยินเต้นรอบก่อนหน้านี้ได้หรือไม่" เธอ peered เข้าไปในความมืดใต้กระโปรงหน้ารถของเขา แต่ไม่เห็นอะไร กระนั้นเธอก็รู้สึกว่าดวงตาของเขาเมื่อใบหน้าของเธอ, การตัดสิน, การชั่งน้ำหนักที่ทดสอบ เธอจ้องมองกลับมา กัปตันราชองครักษ์จะเป็นที่น่าสนใจ
ของฝ่ายตรงข้าม แม้อาจจะคุ้มค่าของความพยายามในส่วนของเธอบาง
ในที่สุดชายคนนั้นยกมือขึ้นดาบของเขาและรอยพับของเสื้อคลุมของเขาลดลงเพื่อปกปิดใบมีด ในขณะที่เสื้อคลุมของเขาขยับตัวเธอสอดแนมทอง Wyvern ปักบนเสื้อของเขา พระราชประทับตรา
"สิ่งที่คุณดูแลกองทัพของ Adarlan?" เขาตอบว่า วิธีที่น่ารักมันก็จะได้ยินเสียงเหมือนเย็นแบนด์ของตนเองของเธอและ articulate- แม้ว่าเขาจะเป็นสัตว์ที่น่ารังเกียจ!
"ไม่มีอะไร" เธอกล่าวว่ายัก เขาปล่อยให้ออกมาคำรามต่ำของความน่ารำคาญ
โอ้มันจะดีที่จะเห็นการรั่วไหลของเลือดของเขาข้ามหินอ่อน เธอจะสูญเสียอารมณ์ของเธอเคยมีมาก่อนครั้งเมื่อหัวหน้าคนแรกของเธอเลือกวันที่ไม่ถูกต้องที่จะผลักดันเธอยากเกินไป เธอยังจำความรู้สึกของการฝังพลั่วในลำไส้ของเขาและความหนืดของเลือดของเขาในมือและใบหน้าของเธอ เธอจะได้อาวุธสองยามเหล่านี้ในการเต้นของหัวใจ
กัปตันจะค่าโดยสารดีกว่าดูแลปลายของเธอ? ใคร่ครวญผลลัพธ์ที่อาจเกิดที่เธอยิ้มมาที่เขาอีกครั้ง
"อย่าคุณมองฉันเช่นนั้น" เขาเตือนและมือของเขาลอยกลับไปที่ดาบของเขา Celaena ซ่อนรอยยิ้มของเธอในครั้งนี้ พวกเขาเดินผ่านชุดของประตูไม้ที่เธอเคยเห็นไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ถ้าเธอต้องการที่จะหลบหนีออกมาเธอก็ต้องเลี้ยวซ้ายที่ห้องโถงถัดไปและใช้บันไดลงสามเที่ยวบิน สิ่งเดียวที่ทุกสับสนตั้งใจ
ประสบความสำเร็จคือการทำความคุ้นเคยกับการสร้างของเธอ โง่
"ที่เรากำลังจะไปอีกครั้งหรือไม่" เธอกล่าวหวานแปรงสาระของผมสังกะตังเธอจากใบหน้าของเธอ เมื่อเขาไม่ตอบเธอกำแน่นกรามของเธอ
ห้องโถงสะท้อนเสียงดังเกินไปสำหรับเธอที่จะทำร้ายเขาโดยไม่ต้องแจ้งทั้งอาคาร เธอไม่เคยเห็นที่เขาต้องการใส่กุญแจสำคัญในการเตารีดของเธอและยามหกที่หายพวกเขาจะเป็นตัวแสบ ไม่ต้องพูดถึงห่วง
พวกเขาเข้าไปในห้องโถงแขวนกับโคมไฟระย้าเหล็ก นอกหน้าต่างบุผนังคืนได้ลดลง; โคมไฟจุดเพื่อให้สดใสพวกเขาเสนอไม่กี่เงาที่จะซ่อนตัวอยู่ใน
ลานจากที่เธอสามารถได้ยินเสียงทาสอื่น ๆ สับไปยังอาคารไม้ที่พวกเขานอนหลับ ครวญครางของความทุกข์ทรมานท่ามกลางเสียงลากโซ่โซ่ที่ทำนักร้องเป็นที่คุ้นเคยเป็นเพลงทำงานน่าเบื่อที่พวกเขาร้องเพลงทุกวัน เป็นครั้งคราวเดี่ยวของแส้ที่เพิ่มให้กับซิมโฟนีโหด Adarlan ได้สร้างสำหรับอาชญากรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดประชาชนที่ยากจนที่สุดและล้วนแล้วล่าสุด
ในขณะที่บางส่วนของนักโทษที่ถูกคนกล่าวหาว่าพยายามที่จะปฏิบัติ Magic- ไม่ว่าพวกเขาจะให้ที่มีความมหัศจรรย์ หายไปจาก kingdom- วันนี้กบฏมากขึ้นเรื่อย ๆ มาถึงที่ Endovier ส่วนใหญ่มาจาก Eyllwe ซึ่งเป็นหนึ่งในประเทศที่ผ่านมายังคงต่อสู้กฎ Adarlan ของ แต่เมื่อเธอรบกวนพวกเขาสำหรับข่าวมากเพียงแค่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เสียแล้ว เธอวิตกกังวลที่จะต้องพิจารณาสิ่งที่พวกเขาต้องการทนอยู่ในมือของกองกำลัง Adarlan ของ บางวันเธอสงสัยว่าพวกเขาจะได้รับดีกว่าตายบนบล็อกแล่เนื้อแทน และถ้าเธออาจจะได้รับดีกว่าที่กำลังจะตายในคืนนั้นเธอก็
ถูกหักหลังและถูกจับได้อีกด้วย
แต่เธอก็มีสิ่งอื่น ๆ ที่จะคิดเกี่ยวกับการที่พวกเขายังคงเดินของพวกเขา ได้ในที่สุดเธอก็จะต้องถูกแขวนคอ? เจ็บป่วยขดอยู่ในท้องของเธอ เธอเป็นคนที่สำคัญพอที่จะรับประกันการทำงานจากกัปตันของราชองครักษ์ตัวเอง แต่ทำไมพาเธอภายในอาคารนี้
ครั้งแรก?
ในที่สุดพวกเขาหยุดก่อนที่ชุดของประตูกระจกสีแดงและสีทองเพื่อให้หนาว่าเธอไม่สามารถมองเห็นผ่านพวกเขา กัปตันเวสท์กระชากคางของเขาที่ยามสองคนยืนอยู่บนด้านข้างของประตูทั้งสองและพวกเขากระทืบหอกของพวกเขาในการทักทาย
จับกัปตันแน่นจนเจ็บ เขากระชาก Celaena ใกล้ชิด แต่เท้าของเธอดูเหมือนจะทำจากตะกั่วและเธอดึงกับเขา "คุณอยากจะอยู่ในเหมือง?" เขาถามเสียงแผ่วเบาขบขัน
"บางทีถ้าผมบอกว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับฉันจะไม่รู้สึกเอียงเพื่อที่จะต่อต้าน."
"คุณจะพบเร็วพอ "ฝ่ามือของเธอกลายเป็นขับเหงื่อ ใช่เธอกำลังจะตาย มันได้มาที่สุดท้ายที่
ประตูครวญครางเปิดออกเผยให้เห็นห้องบัลลังก์ โคมระย้าแก้วรูปร่างเหมือนองุ่นครอบครองส่วนใหญ่ของเพดานที่คายเมล็ดของไฟเพชรลง windows พร้อมอีกฟากหนึ่งของห้อง เมื่อเทียบกับความเปล่าเปลี่ยวนอกหน้าต่างนั้นความมั่งคั่งรู้สึกเหมือนตบไปที่ใบหน้า เตือนว่าพวกเขาได้ประโยชน์จากแรงงานของเธอ
"ในที่นี่" ผู้บัญชาการทหารรักษาคำรามและผลักเธอกับมือข้างที่ว่างของเขาในที่สุดก็ปล่อยเธอ Celaena สะดุดเท้าหยาบของเธอลื่นไถลบนพื้นเรียบที่เธอยืดตัวเอง เธอมองกลับไปเห็นอีกหกยามปรากฏ
สิบสี่ยามบวกกัปตัน สัญลักษณ์พระราชทองปักบนหน้าอกของเครื่องแบบสีดำ เหล่านี้เป็นสมาชิกของยามส่วนตัวของพระราชวงศ์: เหี้ยมทหารรวดเร็ว lightning- ได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เกิดเพื่อป้องกันและฆ่า เธอกลืนกินแน่น
lightheaded และอย่างหนักทั้งหมดในครั้งเดียว Celaena ประสบห้องพัก บนบัลลังก์เรดวู้ดหรูหรานั่งชายหนุ่มรูปหล่อ หัวใจของเธอหยุดที่ทุกคนโค้งคำนับ
เธอเป็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของมกุฎราชกุมารแห่ง Adarlan

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากปีของการเป็นทาสในเหมืองเกลือของ endovier celaena sardothien , คุ้นเคยกับการส่งทุกที่ในห่วงและดาบ - จุด ที่สุดของพันของทาสใน endovier ได้รับการรักษาที่คล้ายกัน -- แม้ว่าครึ่ง - พิเศษโหลเสมอยามเดิน celaena และจากเหมือง ที่ คาด โดย adarlan ฉาวโฉ่ที่สุดของมือสังหาร เธอทำอะไรมักจะไม่คาดหวังอย่างไรก็ตาม มีชายใส่ฮู้ดสีดำที่ด้านข้าง - เธอมีตอนนี้ .
เขา gripped แขนเธอ เมื่อเขาพาเธอผ่านส่องอาคารซึ่งส่วนใหญ่เป็นเจ้าหน้าที่และผู้ดูแล endovier ) ตั้งอยู่ที่ เขา strode ลงทางเดินขึ้นเที่ยวบินของบันไดและเดินไปเรื่อยๆ จนเธอไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย การหาวิธีเธออีกแล้ว
อย่างน้อย นั่นคือความตั้งใจของเธอคุ้มกันของเพราะว่าเธอไม่ได้ล้มเหลวที่จะแจ้งให้ทราบเมื่อพวกเขาไปขึ้นและลงเหมือนบันไดภายในไม่กี่นาที หรือถ้าเธอพลาดเมื่อพวกเขา zigzagged ระหว่างระดับ แม้ว่าอาคารตารางมาตรฐานของทางเดินและบันได .
ถ้าเธอจะสูญเสียบางอย่างของเธอได้อย่างง่ายดาย เธออาจจะโดนดูถูก ถ้าเขาไม่พยายามอย่างหนัก
พวกเขาเข้าไปทางเดินยาวนานโดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วยเงียบเสียงฝีเท้าของพวกเขา แม้ว่าผู้ชายจับแขน สูงพอดี เธอไม่เห็นอะไรในคุณสมบัติซ่อนอยู่ใต้ฮู้ดของเขา รูปอื่นจะเกิดความสับสนและข่มขู่เธอ เสื้อผ้าสีดำอาจจะเคยเป็นส่วนหนึ่งของมันด้วย หัวของเขาเปลี่ยนไปในทิศทางที่เธอและ celaena เห็นเขายิ้ม เขามองไปข้างหน้าอีกครั้ง เขาจับเหล็กขัน .
ก็ยกยอการแสดงเธอควร ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หรือทำไมเขารอเธออยู่ข้างนอกเพลาเหมือง หลังจากวันที่ cleaving เกลือจากเครื่องในของภูเขา หาเขายืนอยู่กับทหารหกไม่ได้ดีขึ้นเธออารมณ์ .
แต่หูของเธอได้เห็นตอนที่เขาแนะนำตัวกับหัวหน้าของเธอเป็น chaol Westfall กัปตันของราชองครักษ์ และทันใดนั้นท้องฟ้ารออยู่ เขาผลักจากด้านหลัง และแม้แต่โลกพองตัวทางเข่าของเธอ เธอไม่ได้ลิ้มรสความกลัวในขณะ - ไม่ปล่อยให้รสชาติของความกลัว เมื่อเธอตื่นขึ้นทุกๆเช้า เธอย้ำคำเดิม
: ผมจะไม่กลัว สำหรับปี คำพูดพวกนั้นก็หมายถึง ความแตกต่างระหว่างการทำลายและการดัด พวกเขาได้ทำให้เธอทำลายความมืดมิดในเหมืองไม่ เธอจะให้กัปตันทราบใด ๆที่ .
celaena ตรวจสอบมือ gloved จับแขนเธอ หนังมืดเกือบตรงกันกับสิ่งสกปรกบนผิวของเธอ
เธอปรับของเธอฉีกขาด และสกปรกเสื้อคลุมกับมือฟรีและจัดขึ้นในถอนหายใจของเธอ เข้าเหมืองก่อนพระอาทิตย์ขึ้น แล้วออกเดินทางหลังจากที่มืด เธอแทบมองผ่านๆ ดวงอาทิตย์ เธอดูน่ากลัวหน้าซีดอยู่ใต้ดินมันก็จริงที่เธอเคยมีเสน่ห์เมื่อ สวยงาม แม้ แต่ เอ่อ มันไม่สำคัญเลยใช่ไหม
เค้าลงเดินอีก เธอศึกษาคนอื่น crafted ประณีตดาบ มันส่องแสงเป็นรูปเหมือนพระครูอินท midflight . สังเกตสายตาเธอ มือ gloved ของเขาลงมาอยู่บนหัวสีทองของ ยิ้มอีก tugged ที่มุมริมฝีปาก
" คุณมาไกลจาก rifthold , กัปตัน , " เธอกล่าวว่า การล้างลำคอของเธอ " เธอมากับกองทัพฉันได้ยินเสียงดังมาจากรอบก่อน " เธอเหลือบมองเข้าไปในความมืดใต้ฮู้ดของเขาแต่ไม่เจออะไรเลย แต่เธอรู้สึกว่าดวงตาของเขาบนใบหน้าของเธอดู เครื่องชั่ง ทดสอบ เธอจ้องกลับ หัวหน้าราชองครักษ์จะเป็นคู่แข่งที่น่าสนใจ

บางทีอาจจะคุ้มค่าความพยายามในส่วนของเธอ .
ในที่สุด ชายหนุ่มยกดาบในมือของเขา และพับของเสื้อคลุมของเขาล้มปิดใบมีด เป็นเสื้อคลุมของเขาขยับ เธอเห็นเหรียญทองไวเวิร์นปักบนเสื้อของเขา พระราชลัญจกร .
" สิ่งที่คุณดูแลกองทัพ adarlan ? " เขาตอบ น่ารักจริงๆ มันฟังเหมือนเสียงของเธอเอง - เย็นและปล้อง - ต่อให้เขาโง่ที่น่ารังเกียจ !
" ไม่มีอะไร " เธอกล่าวๆ . เขาปล่อยออกมาคำรามต่ำ ด้วยความรำคาญ
โอ้ , มันจะดีที่จะเห็นเลือดทะลักข้ามหินอ่อน เธอจะสูญเสียอารมณ์ของเธอมาก่อนครั้งหนึ่ง เมื่อหัวหน้าของเธอครั้งแรกเลือกวันผิด กดดันเธอมากเกินไป เธอยังคงจำความรู้สึกของการฝังตัวและพลั่วในท้องของเขา และความหนืดของเลือดของเขาอยู่บนมือและใบหน้าเธอสามารถปลดอาวุธของทหารเหล่านี้สองชั่วอึดใจ
จะกัปตันค่าโดยสารได้ดีกว่าหัวหน้าสายของเธอ ครุ่นคิดถึงผลลัพธ์ที่อาจเกิดขึ้น เธอยิ้มจนเห็นฟันที่เขาอีกครั้ง .
" อย่ามองฉันแบบนี้ " เขาเตือน มือของเขาลอยกลับไปทางดาบของเขา celaena ซ่อนยิ้มของเธอในครั้งนี้ พวกเขาผ่านชุดของประตูไม้ที่เธอเห็นเมื่อครู่ ถ้าเธออยากหนีเธอเพียงแค่ต้องเลี้ยวซ้ายตรงทางเดินต่อไปและลงบันไดสามเที่ยวบิน สิ่งเดียวที่ทุกคนตั้งใจเลอะเลือน
ได้ทำเพื่อทำความคุ้นเคยกับอาคาร .
" จะไปไหนอีกล่ะ " เธอกล่าวอย่างอ่อนโยน แปรงเส้นผมสังกะตังของเธอจากใบหน้าของเธอ เมื่อเขาไม่ตอบ เธอกำ
ขากรรไกรของเธอห้องโถงสะท้อนเสียงดังเกินไปสำหรับเธอที่จะจู่โจมเขาโดยไม่ได้แจ้ง ทั้งตึก เธอไม่เห็นว่าเขาจะให้กุญแจโซ่ตรวนของเธอ , และหกยามที่สะกดรอยตามพวกเขาจะ nuisances . ไม่ต้องพูดถึงห่วง .
เข้าไปในทางเดินห้อยระย้าด้วยเหล็ก ข้างนอกหน้าต่าง บุผนัง คืนได้ลดลง ; โคมไฟจุดสดใสดังนั้นพวกเขาเสนอเงาบางซ่อน .
จากลาน เธอสามารถได้ยินเสียงอื่น ๆที่มีทาสสับอาคารไม้ที่พวกเขาหลับ เสียงครวญครางจากความเจ็บปวด ท่ามกลางเสียงอึกทึกของโซ่ที่ทำครับเป็นคุ้นเคยเป็นเศร้าซึมงานเพลงที่พวกเขาร้องทั้งวัน เดี่ยวเป็นครั้งคราวของแส้ที่เพิ่มให้กับซิมโฟนี โหด adarlan ได้สร้างอาชญากรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของประชาชนที่ยากจนและ
conquests ล่าสุดในขณะที่บางส่วนของนักโทษถูกคนกล่าวหาว่าพยายามที่จะฝึกเวทมนตร์ - ไม่ พวกเขาสามารถ ระบุว่าเวทมนตร์ได้หายไปจากอาณาจักร - วันเหล่านี้มากขึ้นและกบฏมาถึง endovier . มากที่สุด คือ จาก eyllwe หนึ่งของสุดท้ายประเทศยังคงต่อสู้กับกฎ adarlan . แต่เมื่อเธอตื้อให้ข่าวมากมาย แค่จ้องเธอด้วยดวงตาว่างเปล่า พังแล้วเธอตัวสั่นเทาเมื่อพิจารณาว่าพวกเขาจะต้องอยู่ในมือของ adarlan กองกำลัง บางวันเธอสงสัยว่าพวกเขาจะได้รับดีกว่าฆ่าตายในบล็อกแทน และถ้าเธอจะได้รับดีกว่าตายในคืนนั้นเธอ
ถูกหักหลังและถูกจับด้วย .
แต่เธอมีเรื่องอื่นที่ต้องคิดเกี่ยวกับเมื่อพวกเขายังคงเดินของพวกเขา หล่อนก็จะแขวนคอความเจ็บไข้ม้วนในท้องของเธอ เธอมันสำคัญพอที่จะรับประกันการจากหัวหน้าองค์รักษ์ตัวเอง แต่ทำไมต้องพาเธอเข้าไปข้างในตึกนี้
ก่อน
ในที่สุดก็หยุด ก่อนที่ชุดของประตูสีแดงและทองแก้วหนามากจนไม่สามารถมองผ่านพวกเขา กัปตัน Westfall กระชากคางของเขาที่การ์ดสองคนที่ยืนอยู่บนด้านใดด้านหนึ่งของประตูและพวกเขาก็ทำลายหอกของตนเองในการอวยพร .
จับกัปตันแน่นจนเจ็บ เขากระชาก celaena ใกล้ชิด แต่เท้าของเธอดูเหมือนจะทำจากตะกั่ว และไปสู้กับเขาได้ " คุณอยากจะอยู่ในเหมือง ? " เขาถาม น้ำเสียงแผ่วเบาขบขัน .
" บางทีถ้าผมบอกอะไรเรื่องทั้งหมดนี้ ผมไม่ได้รู้สึกว่าเอียงเพื่อต่อต้าน "
" คุณจะรู้ในไม่ช้า เธอกลายเป็น " ปาล์มขับเหงื่อใช่ เธอกำลังจะตาย มันก็มาจนได้
ประตูครางเปิดเผย ในห้องบัลลังก์ แก้วระย้า รูปร่างเหมือนต้นองุ่นครอบครองมากที่สุดของเพดาน คายเมล็ดเพชรไฟไปยังหน้าต่างริมอีกด้านของห้อง เมื่อเทียบกับยะเยือกข้างนอกหน้าต่างนั่น ความอุดมสมบูรณ์เหมือนตบที่ใบหน้า เตือนของวิธีการมากที่พวกเขาได้ประโยชน์จากแรงงานของเธอ
" ในนี้ " หัวหน้าผู้คุมร้อง และก็ผลักเธอกับมือเขาก็ปล่อยเธอ celaena สะดุด เธอกล่าว เท้าลื่นไถลบนพื้นเรียบ เช่น เธอทำให้ตัวเอง เธอหันไปมองอีกหกคนปรากฏ
ทหารสิบสี่ บวกกับกัปตัน ทองพระราชสัญลักษณ์ปักที่หน้าอก ผ้าสีดำเหล่านี้เป็นสมาชิกของผู้พิทักษ์ราชวงศ์ : อำมหิต , ฟ้าผ่ารวดเร็ว - ทหารฝึกตั้งแต่แรกเกิด เพื่อปกป้องและฆ่า เธอกลืน เวียนหัว และหนักแน่น
อย่างมหาศาลทันที celaena เจอห้อง บนบัลลังก์ Redwood หรูหรานั่งหนุ่มน้อยรูปหล่อ หัวใจเธอหยุดเต้นเมื่อทุกคนคำนับ .
เธอยืนอยู่ในด้านหน้าขององค์รัชทายาทแห่ง adarlan .