A walk through the Portland Japanes

A walk through the Portland Japanese Garden with its CEO, Steve Bloom, and curator, Sadafumi Uchiyama, is like seeing the Confucian concept of yin and yang demonstrated in real time.

With his orange-and-yellow floral shirt and balsa-smooth pate, Bloom shimmers as brightly as the fish swimming in the garden’s waterfall-fed pond. “I’m in love with the new koi,” he lilts in inflections that could cause a cat to purr. “They each have their own personality. Some are aloof. Some are friendly.”

The koi swim in water cleansed by a $252,000 filtration system Bloom raised the money for. Their care will be overseen through a new partnership he forged with the Hatfield Marine Science Center. And with a name-that-fish fundraising campaign, they will net $2,500 to $5,000 apiece.

Dressed in Smokey Bear beige, Uchiyama calmly frets about the garden’s tallest problems: several western red cedars. Towering 100 feet, their burly branches slow the advance of everything in their fat shadows and, in the garden’s delicate aesthetics, make their surroundings feel puny. “As they grow,” he says, “the garden’s proportions will shrink.”

Compared to Bloom’s quick-turnaround campaigns, Uchiyama takes a more patient approach to the riddle of the cedars. Topping the trees would yield a utility-company-style haircut, he says. Chopping them down in tree-hugging Portland could trigger protests. Instead, Uchiyama has planted more prunable hemlocks next to the cedars. Many years in the future, when the new trees grow large enough, the older ones will slowly, quietly disappear.

As they walk through the verdant, 5.5-acre compound in the West Hills, the two men responsible for stewarding one of the most historically and aesthetically significant Japanese gardens outside Japan each combine yin’s feminine, contemplative qualities with yang’s masculine drive, if in differing ratios. But they’ve found their own cosmic unity in a goal: to turn this hillside, with its meditatively cultivated plants and postcard views of the city and Mount Hood, into the Japanese garden that reinvents Japanese gardening. Their mission is not only for the US, where many gardens are volunteer-run, but for Japan itself, where interest is waning as the population ages and shrinks.

“We’ve been at the forefront of positioning Japanese gardening as an art form,” Bloom says. “In Japan, their young people are not learning the culture of gardening. So we need to look to new models.”

Celebrating its 50th anniversary this month, the garden, as any regular visitor knows, has never looked better. Since taking their roles eight and five years ago, respectively, Bloom and Uchiyama have overseen dramatic growth. Funding has rocketed from $39,000 to $1.1 million annually, covering significant renovations and staff expansions. Membership has doubled; this year, garden attendance is projected to approach a new high of 300,000. And on October 19, at the anniversary gala, many garden supporters hope that Bloom will go public with a so-far “quiet” capital campaign for a new entry gate and a “Cultural Village” of classrooms, offices, library, gallery, and tearoom designed by the renowned Japanese architect Kengo Kuma. A “starchitect” across the Pacific, Kuma has yet to complete a major commission in the US. The Portland project will resonate in his home country, as it will house the new International Institute of Japanese Garden Arts and Culture, devoted to developing programs to keep garden arts healthy and relevant in the 21st century.

“The only way to train as a gardener has been to speak Japanese, live in Japan, and work under a master for five years,” Uchiyama says. “The other option is to buy a Japanese garden book and read it. Our goal is to make this place a hub for teaching in a uniquely Portland way.”

Third-generation gardener Sadafumi Uchiyama wants Portland’s garden to become a hub for education.

Image: Ashley Anderson

In the twelve-century history of Japanese gardens, Portland’s is a toddler. But it has also been a trailblazer from the moment it opened as the first traditional garden to be built outside of Japan after World War II, thanks to a sister-city relationship. Despite initial tensions that led to the tagging of the then-director’s trailer with “Go Home Jap,” many Portlanders saw the garden as a cultural salve and business asset. Planned by master designer Takuma Tono and developed by a succession of young, talented Japanese directors over 20 years, it is widely considered to be the most authentic garden outside Japan.

It is also uniquely “public,” according to Makoto Suzuki, a leading scholar of Japanese gardens at the Tokyo University of Agriculture. In Japan, he says, large-scale gardens have long been created by monks, nobles, rich men, and, in modern times, governments. In contrast, private patrons and volunteers built Portland’s garden on a former chunk of the Oregon Zoo. They funded construction, laid the Belgian block salvaged from Portland’s old cobblestone streets, and donated fully grown trees from their yards and nurseries.

But as maintenance budgets failed to keep up with attendance, the garden needed to reach beyond its grassroots governance, according to longtime board member Dee Ross. “We weren’t using the word ‘global’ to describe our ambitions at that time,” she says, “but we wanted it to survive.” Enter Bloom and Uchiyama—not surprisingly, through very different doors. Bloom arrived via a national search, with leadership and fundraising skills honed in the distant world of classical music. (The Buffalo, New York, native ran the Honolulu and Tacoma symphonies.) Uchiyama, a third-generation gardener from Japan who also studied landscape architecture in the US, began as a volunteer. But he quickly rose to board member and then, at Bloom’s and the rest of the board’s urging, to paid curator.

“They’re very similar, even if the differences on the outside look like night and day,” Ross says. “Their dedication to being the best is identical.”

For each, that meant envisioning a larger global role for the garden. The idea of creating a teaching institute arose in the late 1990s with the help of a “white paper” by then-volunteer Uchiyama. In 2008, Bloom developed the idea further during a six-month fellowship in Japan, mapping out a center focused on teaching gardening and its related arts: ichibana (flower arrangement), tea, calligraphy, and bonsai. In addition, Portland’s garden spearheaded the creation of the North American Japanese Garden Association, devoted to sustaining and expanding the tradition. The efforts helped Bloom convince Japan to give its own citizens a tax write-off for donating to Portland’s garden, making it the second organization outside the country ever to earn such status.

In June, Bloom orchestrated an exclusive VIP event in Tokyo hosted by Tadashi and Teruyo Yanai, Japan’s richest couple (Tadashi is CEO of clothing chain Uniqlo), and shining with CEOs, ambassadors, and royalty. The event was social, but the aim was clear: that Japanese donors might help—substantially—in building Kengo Kuma’s village, a project for which early estimates reached well into the millions.

As he sits in the place in the garden he says most reminds him of Japan—the Azumaya Shelter overlooking a mossy hillside—Bloom reflects, “Whenever you enter a project like this, there’s a degree of confidence, but there’s a degree of unknown. So you hustle on the sheer force of will that you’re going to make it happen.”

Pondering some Portland Water Bureau–owned trees in the distance that have grown up to block the garden’s once-clear vistas of the city, Uchiyama offers an analogy for the relationship of Portland’s garden to the tradition’s country of origin. Sometimes, he suggests, a child needs help from someone beyond his or her parents. “Japan brought the garden form to a point, but it may not be the right country to bring that form to the next level,” he says. “We are not Japan. So that entitles us to do something new. We are working with the mother to evolve this child.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เดินผ่านสวนญี่ปุ่นพอร์ตแลนด์ CEO, Steve บลูม และ ภัณฑารักษ์ Sadafumi Uchiyama เช่นเห็น Confucian แนวคิดของหยินและหยางแสดงในเวลาจริงได้เสื้อลายดอกไม้สีส้ม และสีเหลืองของเขาและหัว balsa เรียบ บลูม shimmers เป็นสดใสเป็นปลาที่ว่ายน้ำในบ่อเลี้ยงน้ำตกของสวน "ฉันรักหนังสือใหม่ เขา lilts ใน inflections ที่ทำแมวจะ purr "พวกเขาละมีบุคลิกภาพของตนเอง อยู่ห่าง ๆ ได้ ได้ดี" แบบการว่ายน้ำในน้ำชำระ โดยระบบกรอง $252,000 เงินสำหรับยกบาน ดูแลของพวกเขาจะได้รับการดูแลผ่านความร่วมมือใหม่ที่เขาปลอมกับศูนย์วิทยาศาสตร์ทางทะเลของแฮทฟิลด์ และ มีแคมเปญระดมทุนชื่อว่าปลา พวกเขาจะสุทธิ $2500 เพื่อ $5000 ต่ออัน แต่งตัวในสี Smokey หมี Uchiyama เบา ๆ frets เกี่ยวกับปัญหาสูงที่สุดของสวน: ซีดาร์แดงตะวันตกหลาย 100 ฟุต สาขาของ burly อินเทอร์เน็ตช้าล่วงหน้าของทุกอย่างในเงาของไขมัน และ ในสวนละเอียดอ่อนความสวยงาม ทำให้สิ่งแวดล้อมที่รู้สึกอ่อนแอ "พวกเขาเติบโต เขากล่าวว่า "สัดส่วนของสวนจะหด "เมื่อเทียบกับแคมเปญด่วนระยะของบลูม Uchiyama จะวิธีการผู้ป่วยมีปัญหาลับสมองของซีดาร์ จะเติมต้นไม้ผลผลิตตัดผมสไตล์บริษัทยูทิลิตี้ เขากล่าวว่า สับลง ในกอดต้นไม้พอร์ตแลนด์สามารถก่อการประท้วง แทน Uchiyama มีปลูก hemlocks prunable ขึ้นอยู่ซีดาร์ หลายปีในอนาคต เมื่อต้นใหม่โตพอ คนเก่าจะช้า เงียบ ๆ หายไปตามที่พวกเขาเดินผ่านขจี 5.5 เอเคอร์บริเวณเนินเขาทิศตะวันตก สองคนชอบ stewarding หนึ่งของสวนญี่ปุ่นประวัติ และสวยงามมากที่สุดสำคัญนอกญี่ปุ่นแต่ละรวมคุณภาพผู้หญิง จิตตปัญญาของหยินยางของไดรฟ์ผู้ชาย ในอัตราส่วนที่แตกต่างกัน แต่พวกเขาได้พบตนเองสามัคคีจักรวาลในเป้าหมาย: เปิดเนินเขานี้ meditatively ปลูกพืชและวิวเมืองและภูเขาฮูด โปสการ์ดในญี่ปุ่นสวนสวนญี่ปุ่นที่ reinvents ภารกิจของพวกเขาคือไม่เฉพาะ สำหรับสหรัฐ อเมริกา ในสวนทำงานอาสาสมัคร แต่ สำหรับญี่ปุ่นเอง ซึ่งการชำระดอกเบี้ยเป็นประชากรอายุ และลดขนาดบลูมกล่าวว่า "เราได้รับจึงวางตำแหน่งสวนญี่ปุ่นเป็นศิลปะรูปแบบ "ในญี่ปุ่น คนหนุ่มสาวของพวกเขาจะไม่เรียนรู้วัฒนธรรมของสวน ดังนั้น เราได้มองไปที่รูปแบบใหม่"ฉลอง 50 ปีของเดือนนี้ สวน เป็นผู้เยี่ยมชมใด ๆ ปกติรู้ มีไม่เคยดูดี ตั้งแต่การบทบาทของแปด และห้าปีที่ผ่านมา ตามลำดับ บลูมและ Uchiyama ได้รับการดูแลเติบโตอย่างมาก ทุนมี rocketed จาก $39,000 ไป $1.1 ล้านปี ครอบคลุมการขยายบริการและปรับปรุงที่สำคัญ สมาชิกมีสองเท่า ปีนี้ เข้าสวนคาดว่าเฉียดคุณภาพสูงของ 300,000 และวันที่ 19 ตุลาคม ที่งานครบรอบ สวนหัวใจมากหวังว่า บลูมจะไปสาธารณะกับการส่งเงินทุนให้ห่าง "เงียบ" รายการประตูใหม่และ "วัฒนธรรมหมู่บ้าน" ห้องเรียน สำนักงาน ห้องสมุด แกลลอรี่ และ tearoom ที่ออกแบบ โดยสถาปนิกญี่ปุ่นแหล่ง Kengo Kuma เป็น "starchitect" ข้ามแปซิฟิก Kuma ได้ยังสมบูรณ์คณะกรรมการสำคัญในสหรัฐอเมริกา โครงการพอร์ตแลนด์จะดังก้องในประเทศของเขา เป็นมันจะบ้านนานาชาติสถาบันภาษาญี่ปุ่นสวนศิลปะและวัฒนธรรม อุทิศให้กับการพัฒนาโปรแกรมเพื่อให้ศิลปะสวนสุขภาพ และที่เกี่ยวข้องในศตวรรษใหม่ "วิธีเดียวที่จะฝึกเป็นสวนที่ได้รับ การพูดภาษาญี่ปุ่น อาศัยอยู่ในญี่ปุ่น ทำงานภายใต้หลักการห้าปี Uchiyama กล่าวว่า "ตัวเลือกอื่น ๆ ซื้อหนังสือสวนญี่ปุ่นก็อ่าน เป้าหมายของเราคือการทำศูนย์กลางการเรียนการสอนเป็นเอกลักษณ์พอร์ตแลนด์วิธีการ "รุ่นที่สามสวน Sadafumi Uchiyama ต้องสวนให้กลายเป็น ศูนย์กลางการศึกษาของพอร์ตแลนด์ภาพ: แอชลีย์แอนเดอร์สันในประวัติศาสตร์ศตวรรษที่สิบสองของสวนญี่ปุ่น ของพอร์ตแลนด์เป็นเด็กที่หัดเดินแบบ แต่มันยังได้ trailblazer จากช่วงเวลาที่มันเปิดเป็นสวนแบบแรกที่ถูกสร้างขึ้นนอกประเทศญี่ปุ่นหลังสงครามโลก ด้วยความสัมพันธ์เมืองพี่น้อง แม้จะเริ่มต้นความตึงเครียดที่นำไปติดป้ายนั้นผู้อำนวยการของพ่วงด้วย "ไปบ้าน Jap", Portlanders มากเห็นสวนเป็น salve วัฒนธรรมและธุรกิจสินทรัพย์ วางแผนไว้ โดยนักออกแบบหลัก Takuma Tono และพัฒนากว่า 20 ปี โดยสืบทอดกรรมการเก่ง หนุ่มญี่ปุ่น อย่างกว้างขวางว่าเป็น สวนสุดแท้นอกญี่ปุ่น มีเฉพาะ "สาธารณะ ตาม Makoto Suzuki นักวิชาการชั้นนำของสวนญี่ปุ่นที่มหาวิทยาลัยโตเกียวของเกษตร ญี่ปุ่น เขากล่าวว่า สวนขนาดใหญ่ยาวได้ โดยคนรวย ขุนนาง พระสงฆ์ และ สมัย ปัจจุบัน รัฐบาล ในทางตรงกันข้าม นั่งส่วนตัวและอาสาสมัครสร้างสวนของพอร์ตแลนด์ท่อเดิมของสวนสัตว์ออริกอน พวกเขาได้รับการสนับสนุนก่อสร้าง วางเบลเยียมที่บล็อก salvaged จากถนน cobblestone เก่าของพอร์ตแลนด์ และบริจาคต้นไม้เติบโตอย่างสมบูรณ์จากหลาและลอรี่แต่เป็นงบประมาณบำรุงรักษาล้มเหลวทันเข้างาน สวนจำเป็นต้องถึงเกินภิบาลของรากหญ้า ตาม longtime กรรมการดีรอสส์ "เราไม่ได้ใช้คำว่า 'โลก' เพื่ออธิบายความทะเยอทะยานของเราในขณะนั้น เธอกล่าว "แต่เราอยากให้มันอยู่รอด" ป้อนบลูมและ Uchiyama ซึ่งไม่น่าแปลกใจ ผ่านประตูแตกต่างกันมาก บลูมมาถึงผ่านการค้นหาชาติ มีภาวะผู้นำและทักษะการระดมทุนพัฒนาในโลกที่ห่างไกลของดนตรีคลาสสิก (พื้นเมืองบัฟฟาโล่ นิวยอร์ค วิ่งซิมโฟนีโฮโนลูลูและนเทิลทาโคมา) Uchiyama สวนสามรุ่นจากประเทศญี่ปุ่นที่ยัง ศึกษาภูมิทัศน์สถาปัตยกรรมในสหรัฐอเมริกา เริ่มเป็นอาสาสมัคร แต่เขากุหลาบอย่างรวดเร็ว กับกรรมการ แล้ว ที่ลูมและส่วนเหลือของคณะกลุ่ม การชำระภัณฑารักษ์ รอสส์กล่าวว่า "พวกเขาจะคล้ายกันมาก แม้ว่าความแตกต่างในลักษณะภายนอกเช่นกลางวันและกลางคืน "อุทิศตนเพื่อการดีสุดได้เหมือนกัน" สำหรับแต่ละ ที่หมาย envisioning บทบาทสากลขนาดใหญ่ในสวน ของการสร้างสถาบันสอนความคิดเกิดขึ้นในปลายทศวรรษที่ 1990 โดยใช้ "สีขาวกระดาษ" โดยอาสาสมัครนั้น Uchiyama ใน 2008 บลูมพัฒนาความคิดเพิ่มเติมในระหว่างเดือน 6 สามัคคีธรรมในญี่ปุ่น การแม็ปออกศูนย์ที่เน้นการสอนสวนศิลปะเกี่ยวข้อง: ichibana (จัดดอกไม้), ชา ประดิษฐ์ และบอนไซ นอกจากนี้ สวนของพอร์ตแลนด์ spearheaded สร้างอเมริกาเหนือญี่ปุ่นสวนสมาคม เพื่อรองรับการเสริม และขยายประเพณี ความพยายามที่จะช่วยให้มั่นใจญี่ปุ่นเพื่อให้พลเมืองของตนเองตัดจ่ายภาษีสำหรับการบริจาคให้สวนของพอร์ตแลนด์ ทำนอกประเทศเคยจะได้รับสถานะดังกล่าวองค์กรสองบาน ในเดือนมิถุนายน บลูมกลั่นงาน VIP เฉพาะในโตเกียวโดย Tadashi และ Teruyo Yanai คู่รวยที่สุดของญี่ปุ่น (Tadashi เป็น CEO ของเสื้อผ้า Uniqlo), และขัด กับ CEOs แอมบาสเดอร์ ราชวงศ์ เหตุการณ์ทางสังคม แต่จุดมุ่งหมายชัดเจน: ผู้บริจาคญี่ปุ่นอาจช่วย — มาก — ในการสร้างหมู่บ้าน Kengo Kuma โครงการสำหรับการประเมินช่วงใดถึงเป็นล้านได้ ขณะที่เขาอยู่ในที่ในสวน เขาบอกส่วนใหญ่เตือนให้ญี่ปุ่น — กำบังอะซูมายะมองเห็นเนินเขามอสซี — บลูมแสดง "เมื่อคุณป้อนโครงการนี้ มีระดับความเชื่อมั่น แต่มีปริญญาของไม่รู้จัก ดังนั้น คุณ hustle ในจะที่คุณกำลังจะทำให้เกิดแรงแท้จริง"ขบคิดบางสำนักพอร์ตแลนด์น้ำ – เป็นเจ้าของต้นไม้ในระยะที่มีการเติบโตขึ้นบล็อกสตันนิ่งวิสต้าส์ล้างครั้งเดียวของสวนเมือง Uchiyama มีการเปรียบเทียบความสัมพันธ์ของพอร์ตแลนด์สวนไปประเทศต้นกำเนิดของประเพณี บางครั้ง เขาแนะนำ เด็กความต้องการความช่วยเหลือจากบุคคลอื่นนอกเหนือจากพ่อ "ญี่ปุ่นนำแบบสวนจุด แต่อาจไม่มีประเทศที่เหมาะสมจะนำแบบฟอร์มนั้นไปยังระดับถัดไป เขากล่าวว่า "เราอยู่ญี่ปุ่น ดังนั้น ที่แจ้งเราจะทำสิ่งใหม่ เรากำลังทำงานกับแม่เพื่อพัฒนาเด็กคนนี้"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เดินผ่านพอร์ตแลนด์สวนญี่ปุ่นกับซีอีโอของ สตีฟ บลูม และผู้ดูแล sadafumi อูชิยาม่า คือเหมือนเห็นของแนวคิดของหยินและหยางแสดงในเวลาจริง

ด้วยสีส้มและสีเหลืองลายดอกไม้ เสื้อ หัวบอลซาเนียนอย่างบาน มีปลาว่ายอยู่ในน้ำตกที่สวนเลี้ยงบ่อ . " ฉันรักก้อยใหม่" เขา lilts ใน inflections ที่อาจทําให้แมวเมี๊ยว " พวกเขาต่างก็มีบุคลิกของตัวเอง บางคนก็ห่าง บางเอง "

ก้อยว่ายน้ำในน้ำล้างด้วยระบบการกรอง $ 252000 บานยกเงินสำหรับ การดูแลของพวกเขาจะถูกควบคุมผ่านทางพันธมิตรใหม่ เขาปลอมกับฮัทศูนย์วิทยาศาสตร์ทางทะเล . และด้วยชื่อปลาการรณรงค์ระดมทุนที่พวกเขาจะรวม 2 เหรียญ500 ถึง $ 5000 ต่ออัน

แต่งสโมคกี้หมี เบจ อูชิยาม่า ๆกังวลเกี่ยวกับสวนสูงปัญหาหลายต้นซีดาร์แดงตะวันตก สูง 100 ฟุตของพวกเขาแข็งแกร่งสาขาชะลอตัวล่วงหน้าทุกอย่างของไขมันและเงาในสวนประณีตความงาม ทำให้สภาพแวดล้อมของพวกเขารู้สึกอ่อนแอ . " ขณะที่พวกเขาเติบโต , " เขากล่าวว่า , " สวนของสัดส่วนจะหด "

เมื่อเทียบกับการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วของบลูมแคมเปญ อูชิยาม่า ใช้เวลาอดทนมากขึ้นวิธีการปัญหาของไม้สนสีดาร์ ติดตามต้นไม้ ทำให้ บริษัท ยูทิลิตี้รูปแบบทรงผมที่ , เขากล่าวว่า . สับลงต้นไม้กอดแลนด์อาจก่อให้เกิดการประท้วง แทน อูชิยาม่า ได้ปลูก prunable เพิ่มเติม hemlocks ถัดจากไม้สนสีดาร์ หลายปีในอนาคต เมื่อต้นไม้ใหม่เติบโตใหญ่พอเก่าจะค่อยๆ เงียบหายไป

ขณะที่พวกเขาเดินผ่านท่ามกลาง 5.5-acre สารประกอบในเวสต์ฮิลล์ ชาย 2 คน รับผิดชอบ stewarding มากที่สุดแห่งหนึ่งในประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่น และอย่างมีนัยสำคัญสวนนอกประเทศญี่ปุ่นแต่ละรวมหยินคือผู้หญิงกับผู้ชายขับรถคุณภาพครุ่นคิดของหยาง ถ้าในอัตราส่วนที่แตกต่างแต่พวกเขาได้พบความสามัคคีของจักรวาลของตนเองในเป้าหมาย : เพื่อเปิดบนเนินเขานี้ กับการปลูกพืช และการไตร่ตรองโปสการ์ดวิวของเมือง และติดฮู้ด เป็นสวนญี่ปุ่นที่ reinvents การจัดสวนญี่ปุ่น ภารกิจของพวกเขาคือไม่เพียง แต่สำหรับเรา ที่หลายสวนทำงานอาสาสมัคร แต่ญี่ปุ่นเองที่ดอกเบี้ยลดลงเป็นประชากรอายุ และจิตวิทยา .

" เราได้รับอยู่ในระดับแนวหน้าของการทำสวนญี่ปุ่นเป็นศิลปะ " บลูมกล่าวว่า " ในญี่ปุ่น คนน้อยของพวกเขาจะไม่เรียนรู้วัฒนธรรมของการทำสวน ดังนั้น เราต้องมองไปที่โมเดลใหม่ "

ฉลองครบรอบ 50 ปีของเดือนนี้ , สวน , เป็นผู้เข้าชมปกติใด ๆ รู้ ไม่เคยมองที่ดีขึ้น ตั้งแต่ใช้บทบาท 8 และ 5 ปี ตามลำดับบลูม และ อูชิยาม่า ได้ดูแลการเจริญเติบโตอย่างมาก เดิมมีผู้โดยสารจาก $ 39 , 000 $ 1.1 ล้านบาทต่อปี ครอบคลุมการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญและเจ้าหน้าที่อื่น สมาชิกมีเป็นสองเท่า ; ในปีนี้ สวน เข้าร่วมประชุม คาดว่าจะเข้าถึงสูงใหม่ของ 300000 . และ วันที่ 19 ตุลาคม ที่งานกาล่าผู้สนับสนุนหลายสวนหวังว่าบานจะออกสู่สาธารณะด้วยแล้ว " เงียบ " ทุนแคมเปญสำหรับประตูทางเข้าใหม่และ " หมู่บ้าน " วัฒนธรรมของห้องเรียน สำนักงาน ห้องสมุด หอศิลป์ และชาที่มีชื่อเสียงออกแบบโดยสถาปนิกชาวญี่ปุ่น เคนโกะ คุมะ " starchitect " ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิก คุมะยังสมบูรณ์ คณะกรรมการหลักในสหรัฐอเมริกา