During the Third Plan period (1971-

During the Third Plan period (1971-1976) the average growth of industrial production was about 8.6 percent per year (Warr and Bhanupong 1996, 72). A few problems may be pointed out, however. First, industry was concentrated in greater Bangkok and the Central region; these areas accounted for about 80 percent of the total industrial output. Second, the industries were generally large scale, and capital intensive, but did not have a sufficient effect on employment generation. Third, the rapid growth of many industries, particularly the import-substitution industries, led to greater dependence on the import of rax materials and equipment. The government’s promotional privileges led to this situation, which in turn caused balance of payment problems. Fourth, the structure of export incentives was not appropriate as the increase in export was due mainly to the favorable global market, as was evident in the case of the textile boom in 1973 and in the case of sugar in 1974. Finally, it was widely thought that the benefits of rapid industrial growth did not reach the majority of the population, and it resulted in rapid deterioration of the country’s natural resources (Warr and Bhanupong 1996, 72).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงที่สามการวางแผน (1971-1976) การเติบโตเฉลี่ยของอุตสาหกรรมการผลิตได้ประมาณร้อยละ 8.6 ต่อปี (Warr และ Bhanupong 1996, 72) บางปัญหาอาจจะชี้ อย่างไรก็ตาม ครั้งแรก อุตสาหกรรมเข้มข้นในปริมณฑลและภาคกลาง พื้นที่เหล่านี้คิดเป็นประมาณร้อยละ 80 ของผลผลิตอุตสาหกรรมทั้งหมด สอง อุตสาหกรรมขนาดใหญ่ทั่วไป และทุนเร่งรัด แต่ไม่ได้มีผลเพียงพอในการสร้างงาน สาม การเติบโตอย่างรวดเร็วในอุตสาหกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งอุตสาหกรรมทดแทนการนำเข้า นำไปสู่การพึ่งพาการนำเข้าวัสดุ rax และอุปกรณ์มากกว่า สิทธิพิเศษโปรโมชั่นของรัฐบาลนำไปสู่สถานการณ์นี้ ซึ่งจะทำให้เกิดดุลชำระเงินปัญหา สี่ โครงสร้างของแรงจูงใจในการส่งออกไม่เหมาะสมเป็นการส่งออกเพิ่มขึ้นเป็นส่วนใหญ่ในตลาดโลกอัน เป็นเห็นได้ชัดในกรณี ของบูมสิ่งทอใน 1973 และใน กรณีที่น้ำตาลใน 1974 ในที่สุด มันถูกกันอย่างแพร่หลายคิดว่า ประโยชน์ของการเจริญเติบโตของอุตสาหกรรมอย่างรวดเร็วไม่ถึงส่วนใหญ่ของประชากร และมันทำให้เกิดการเสื่อมสภาพของทรัพยากรธรรมชาติของประเทศ (Warr และ Bhanupong 1996, 72) อย่างรวดเร็ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงระยะเวลาแผนสาม (1971-1976) อัตราการเติบโตเฉลี่ยของอุตสาหกรรมการผลิตเป็นประมาณร้อยละ 8.6 ต่อปี (Warr และภาณุพงศ์ปี 1996 72) ปัญหาบางอย่างอาจจะชี้ให้เห็น แต่ ครั้งแรกในอุตสาหกรรมเข้มข้นมากขึ้นในเขตกรุงเทพฯและภาคกลาง; พื้นที่เหล่านี้คิดเป็นประมาณร้อยละ 80 ของผลผลิตภาคอุตสาหกรรมโดยรวม ประการที่สองอุตสาหกรรมที่มีขนาดใหญ่โดยทั่วไปและเงินทุนอย่างเข้มข้น แต่ไม่ได้มีผลเพียงพอในการสร้างการจ้างงาน ประการที่สามการเติบโตอย่างรวดเร็วของอุตสาหกรรมต่างๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งในอุตสาหกรรมทดแทนการนำเข้านำไปสู่​​การพึ่งพาอาศัยกันมากขึ้นในการนำเข้าวัสดุ Rax และอุปกรณ์ สิทธิพิเศษโปรโมชั่นของรัฐบาลที่จะนำไปสู่​​สถานการณ์เช่นนี้ซึ่งจะก่อให้เกิดความสมดุลของการชำระเงินปัญหา ประการที่สี่โครงสร้างของแรงจูงใจในการส่งออกไม่เหมาะสมกับการเพิ่มขึ้นในการส่งออกเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากตลาดดีทั่วโลกเช่นที่เห็นได้ชัดในกรณีของบูมสิ่งทอในปี 1973 และในกรณีของน้ำตาลในปี 1974 ในที่สุดมันก็เป็นกันอย่างแพร่หลาย คิดว่าประโยชน์ของการเจริญเติบโตของอุตสาหกรรมอย่างรวดเร็วไม่ถึงส่วนใหญ่ของประชากรและมันก็ส่งผลให้เกิดการเสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วของประเทศทรัพยากรธรรมชาติ (Warr และภาณุพงศ์ปี 1996 72)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงวางแผนที่สาม ( 1971-1976 ) เติบโตเฉลี่ยของอุตสาหกรรมประมาณร้อยละ 8.6 ต่อปี ( วอร์ และ bhanupong 1996 , 72 ) ปัญหาไม่กี่อาจจะชี้ให้เห็น อย่างไรก็ตาม แรกอุตสาหกรรมข้น ในเขตกรุงเทพฯและปริมณฑลและภาคกลาง ; พื้นที่เหล่านี้คิดเป็นประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์ ของผลผลิตภาคอุตสาหกรรมทั้งหมด ที่สอง , อุตสาหกรรมโดยทั่วไปมีขนาดใหญ่และทุนเข้มข้น แต่ไม่มีผลที่เพียงพอในการจ้างงาน . ประการที่สาม การเติบโตอย่างรวดเร็วของอุตสาหกรรมต่างๆโดยเฉพาะอุตสาหกรรมทดแทนการนำเข้านำการพึ่งพามากขึ้นในการนำเข้าวัสดุ rax และอุปกรณ์ รัฐบาลสิทธิพิเศษ โปรโมชั่น นำเหตุการณ์นี้ ทำให้กลายเป็นปัญหาความสมดุลของการชำระเงิน ประการที่สี่โครงสร้างสิ่งจูงใจการส่งออกไม่เหมาะสมเพิ่มขึ้นในการส่งออก เนื่องจากส่วนใหญ่เป็นตลาดที่ดีของโลก , ในขณะที่เห็นได้ชัดในกรณีของสิ่งทอบูมในปี 1973 และในกรณีของน้ำตาลใน 1974 สุดท้าย มันเป็นกันอย่างแพร่หลาย คิดว่าประโยชน์ของการเจริญเติบโตของอุตสาหกรรมอย่างรวดเร็วไม่ได้เข้าถึงส่วนใหญ่ของประชากรและมันส่งผลให้เกิดการเสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วของทรัพยากรธรรมชาติของประเทศ ( วอร์ และ bhanupong 1996 , 72 )