- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Chapter 38Juicehead was getting clo
Chapter 38
Juicehead was getting closer.
From her spot behind the boulder, Dana Phelps searched for some kind of weapon. A rock maybe. A fallen branch. Something. She started digging her hands around the dirt near her, finding nothing more lethal than pebbles, and twigs too flimsy for a bird’s nest.
“Dana?”
The timbre of his shout told her that he was closing the gap in a hurry. Weapon, weapon. Still nothing. She wondered about the pebbles. Maybe she could mix them with the dirt and then fling it in his face, hitting his eyes, blinding him for a second or two and then . . .
Then what?
The whole plan was moronic. Dana may have been able to temporarily escape using the element of surprise. She may have been able to put some distance between them because of some fortuitous blend of lifelong training and adrenaline. But when she stopped and looked at it now, he had a gun and size and strength. He was well fed and healthy while she had been locked underground for she had no idea how long.
She had no chance.
What did Dana have on her side in this David and Goliath battle? Not even a slingshot. The only thing she maybe had was, again, the element of surprise. She was ducking behind this boulder. He would be passing by it any minute now. She could leap out, catching him off guard. She would go for the eyes and the balls and attack with the ferocity only someone fighting for her life could muster.
But did that even sound feasible anymore?
No, not really.
She could hear that he had slowed his pace. His steps were more deliberate now. Terrific. Even the element of surprise was gone.
So what did she have left?
Nothing.
Exhaustion emanated from every part of her body. Part of her wanted to just stay here, on the ground, and get it over with. Let him do what he wanted. He could kill her right away. Probably would. Or he could bring her back to that barn and do whatever monstrous thing he had been planning in hopes of extracting information relating to that police detective Titus had asked about.
They were completely pragmatic.
Juicehead’s steps closed in on her. Dana tried to adjust her body, tried to find a way to pounce when he passed, but her muscles wouldn’t obey. She tried to find hope in the fact that this Kat woman had spooked Titus.
Titus was worried about her.
Dana could hear it in his voice, in his questions, in his leaving her in the hands of Juicehead. Dana remembered seeing him rush out the door and drive away.
How worried was he?
Was Detective Kat Donavan, with the sweet, open face Dana had seen on that computer screen, onto him? Was she right now on her way to rescue Dana?
Juicehead was fewer than ten steps away.
Didn’t matter. Dana had nothing left. Her foot ached. Her head thrummed. She had no weapon, no strength, no experience.
Five steps away.
It was now or never.
Mere seconds until he reached her . . .
Dana closed her eyes and chose . . . never.
She ducked low and covered her head and said a silent prayer. Juicehead stopped at the boulder. Dana’s head was down, her face almost buried in the dirt. She braced for the blow.
But it never came.
Juicehead started up again, pushing his way through the branches. He hadn’t seen her. Dana didn’t move. She lay still as that boulder. She couldn’t say how long. Five minutes. Maybe ten. When she risked a look, Juicehead was nowhere in sight.
Change of plans.
Dana started heading back toward the farmhouse.
• • •
Cozone’s man Leslie had given Kat the address of a town house on the corner of Lorimer and Noble streets in Greenpoint, Brooklyn, near the union Baptist Church. The neighborhood was redbrick and concrete stoops. She drove past a broken-down building with a temporary sign reading HAWAIIAN TANNING SALON and couldn’t imagine any odder juxtaposition than a Hawaiian tan and Greenpoint, Brooklyn.
There were no free parking spaces, so she stuck the fly-yellow Ferrari in front of a fire hydrant. She climbed the stoop. A plastic name tape reading A. PARKER was peeling off by the second-floor buzzer. Kat pushed it, heard the sound, and waited.
A black man with a shaved head trudged down the stairs and opened the door. He wore work gloves and blue coveralls with a cable company logo. A yellow hard hat was tucked under his left arm. He stood in the doorway and said, “Can I help you?”
“I’m looking for Sugar,” she said.
The man’s eyes narrowed. “And you are?”
“My name is Kat Donovan.”
The man stood there and studied her.
“What do you want with Sugar?” he asked.
“It’s about my father.”
“What about him?”
“Sugar used to know him. I just need to ask her a few questions.”
He looked over her head and then down the block. He spotted the yellow Ferrari. She wondered whether he too would make a comment. He didn’t. He looked the other way.
“Pardon me, Mister . . . ?”
“Parker,” the man said. “Anthony Parker.”
He glanced to his left again, but didn’t really seem to be checking the street so much as buying time. He seemed uncertain what to do.
“I’m here alone,” Kat said, trying to reassure him.
“I can see that.”
“And I don’t want to cause any trouble. I just need to ask Sugar some questions.”
His eyes rested on hers. He managed a smile. “Come on inside.”
Parker opened the door all the way and held it for her. She stepped into the front foyer and pointed up the stairs.
“Second floor?” she asked.
“Yes.”
“Is Sugar up there?”
“She will be.”
“When?”
“Right behind you,” Anthony Parker said. “I’m Sugar.”
• • •
Dana had to move slowly.
Two other men had joined the search. One had a rifle. One had a handgun. They were communicating with Reynaldo via some kind of hands-free mobile phone or walkie-talkie. They swept back and forth, preventing her from making a straight line back to the farmhouse. Often, she had to stay perfectly still for minutes at a time.
In a very odd way, it was almost as though being buried underground had helped train her for this. Every part of her body ached, but she ignored it. She was too tired to cry. She thought about hiding out here, finding a covered spot and just staying put in the hopes that someone would come and rescue her.
But that wouldn’t work.
For one thing, she needed sustenance. She had been dehydrated before all this started. Now it was getting worse. For another, the three men after her kept crisscrossing the woods, keeping her on the move. One of the men had been so close to her at one point that she could overhear Juicehead say, “If she’s out that far, she’ll die before she ever gets back.”
It was a clue. Don’t keep running in that direction away from the farm. There was nothing for her out that way. So what to do?
She had no choice. She had to get back to the farmhouse.
So for the last . . . she had no idea how long; time had become irrelevant—Dana kept on the move, moving a yard or two at a time. She stayed low. She didn’t have a compass, but she thought she still knew the general direction. She had run out here in pretty much a straight line. The return was more a zigzag.
The woods were thick, making her rely more on sound sometimes than sight, but finally, up ahead, she thought that she saw a clearing.
Or maybe that was just wishful thinking.
Dana commando-crawled toward it, moving with everything she had, which wasn’t all that much. It wouldn’t do—commando crawling was simply too exhausting. She risked getting to her feet, her head reeling from the blood rush, but every time her foot touched down on the dirt, a fresh jolt of agony rushed up her leg. She got back down and tried all fours.
It was slower going.
Five, maybe ten minutes later, she broke through the last line of trees and reached the farmhouse clearing.
So now what?
She had somehow managed to come back to exactly the place she had entered the woods. Up ahead of her was the back of that barn. To the right stood the farmhouse. She had to move. Staying where she was left her too exposed.
She made a dash for the barn.
With death so close behind her, Dana figured that she’d be able to push past the pain in her foot. But that wasn’t working. The daggers turned her sprint turn into a spastic one-legged hop. Her joints ached. Her muscles tightened.
Still, if she stopped, she would die. A simple equation when you thought of it that way.
She half fell against the side of the barn, pressing her body tight against the wall as though that might make her invisible.
So far, she was in the clear.
Okay, good. No one had spotted her yet. That was the key. Next step?
Get help.
How?
She thought about running down the drive. That had to lead to an exit, right? But she had no idea how far it was, and worse, it was wide open. She would be spotted and picked off easily.
Still, it was an option.
Dana craned her neck, trying to see to the end of the road. It was too far away.
So now what?
She had two choices. One, run down the road. Take your chances that way. Two, hide someplace. Hope someone comes to rescue her or maybe she could sneak out under nightfall.
She couldn’t think straight. Hiding till nightfall seemed somewhat feasible, but she couldn’t count on anything approaching an immediate rescue. Her tired, confused brain added up the pros and cons and reached a conclusion: Making a run for it was the best of a lot of bad options. No, she had no idea how far it was to the road. No, she didn’t know how close any other people or traffic were.
But she couldn’t just stay here and wait for Juicehead to come back.
She had gone only about ten yards toward the road when the front door of the farmhouse opened. The computer guy with the knit cap, tinted glasses, and wild shirt stepped onto the porch. Dana hopped to the left and dove headfirst into the barn. She scrambled on all fours toward the metal tool table. The rope—the one Juicehead had planned to tie her with—was still on the floor.
Juicehead was getting closer.
From her spot behind the boulder, Dana Phelps searched for some kind of weapon. A rock maybe. A fallen branch. Something. She started digging her hands around the dirt near her, finding nothing more lethal than pebbles, and twigs too flimsy for a bird’s nest.
“Dana?”
The timbre of his shout told her that he was closing the gap in a hurry. Weapon, weapon. Still nothing. She wondered about the pebbles. Maybe she could mix them with the dirt and then fling it in his face, hitting his eyes, blinding him for a second or two and then . . .
Then what?
The whole plan was moronic. Dana may have been able to temporarily escape using the element of surprise. She may have been able to put some distance between them because of some fortuitous blend of lifelong training and adrenaline. But when she stopped and looked at it now, he had a gun and size and strength. He was well fed and healthy while she had been locked underground for she had no idea how long.
She had no chance.
What did Dana have on her side in this David and Goliath battle? Not even a slingshot. The only thing she maybe had was, again, the element of surprise. She was ducking behind this boulder. He would be passing by it any minute now. She could leap out, catching him off guard. She would go for the eyes and the balls and attack with the ferocity only someone fighting for her life could muster.
But did that even sound feasible anymore?
No, not really.
She could hear that he had slowed his pace. His steps were more deliberate now. Terrific. Even the element of surprise was gone.
So what did she have left?
Nothing.
Exhaustion emanated from every part of her body. Part of her wanted to just stay here, on the ground, and get it over with. Let him do what he wanted. He could kill her right away. Probably would. Or he could bring her back to that barn and do whatever monstrous thing he had been planning in hopes of extracting information relating to that police detective Titus had asked about.
They were completely pragmatic.
Juicehead’s steps closed in on her. Dana tried to adjust her body, tried to find a way to pounce when he passed, but her muscles wouldn’t obey. She tried to find hope in the fact that this Kat woman had spooked Titus.
Titus was worried about her.
Dana could hear it in his voice, in his questions, in his leaving her in the hands of Juicehead. Dana remembered seeing him rush out the door and drive away.
How worried was he?
Was Detective Kat Donavan, with the sweet, open face Dana had seen on that computer screen, onto him? Was she right now on her way to rescue Dana?
Juicehead was fewer than ten steps away.
Didn’t matter. Dana had nothing left. Her foot ached. Her head thrummed. She had no weapon, no strength, no experience.
Five steps away.
It was now or never.
Mere seconds until he reached her . . .
Dana closed her eyes and chose . . . never.
She ducked low and covered her head and said a silent prayer. Juicehead stopped at the boulder. Dana’s head was down, her face almost buried in the dirt. She braced for the blow.
But it never came.
Juicehead started up again, pushing his way through the branches. He hadn’t seen her. Dana didn’t move. She lay still as that boulder. She couldn’t say how long. Five minutes. Maybe ten. When she risked a look, Juicehead was nowhere in sight.
Change of plans.
Dana started heading back toward the farmhouse.
• • •
Cozone’s man Leslie had given Kat the address of a town house on the corner of Lorimer and Noble streets in Greenpoint, Brooklyn, near the union Baptist Church. The neighborhood was redbrick and concrete stoops. She drove past a broken-down building with a temporary sign reading HAWAIIAN TANNING SALON and couldn’t imagine any odder juxtaposition than a Hawaiian tan and Greenpoint, Brooklyn.
There were no free parking spaces, so she stuck the fly-yellow Ferrari in front of a fire hydrant. She climbed the stoop. A plastic name tape reading A. PARKER was peeling off by the second-floor buzzer. Kat pushed it, heard the sound, and waited.
A black man with a shaved head trudged down the stairs and opened the door. He wore work gloves and blue coveralls with a cable company logo. A yellow hard hat was tucked under his left arm. He stood in the doorway and said, “Can I help you?”
“I’m looking for Sugar,” she said.
The man’s eyes narrowed. “And you are?”
“My name is Kat Donovan.”
The man stood there and studied her.
“What do you want with Sugar?” he asked.
“It’s about my father.”
“What about him?”
“Sugar used to know him. I just need to ask her a few questions.”
He looked over her head and then down the block. He spotted the yellow Ferrari. She wondered whether he too would make a comment. He didn’t. He looked the other way.
“Pardon me, Mister . . . ?”
“Parker,” the man said. “Anthony Parker.”
He glanced to his left again, but didn’t really seem to be checking the street so much as buying time. He seemed uncertain what to do.
“I’m here alone,” Kat said, trying to reassure him.
“I can see that.”
“And I don’t want to cause any trouble. I just need to ask Sugar some questions.”
His eyes rested on hers. He managed a smile. “Come on inside.”
Parker opened the door all the way and held it for her. She stepped into the front foyer and pointed up the stairs.
“Second floor?” she asked.
“Yes.”
“Is Sugar up there?”
“She will be.”
“When?”
“Right behind you,” Anthony Parker said. “I’m Sugar.”
• • •
Dana had to move slowly.
Two other men had joined the search. One had a rifle. One had a handgun. They were communicating with Reynaldo via some kind of hands-free mobile phone or walkie-talkie. They swept back and forth, preventing her from making a straight line back to the farmhouse. Often, she had to stay perfectly still for minutes at a time.
In a very odd way, it was almost as though being buried underground had helped train her for this. Every part of her body ached, but she ignored it. She was too tired to cry. She thought about hiding out here, finding a covered spot and just staying put in the hopes that someone would come and rescue her.
But that wouldn’t work.
For one thing, she needed sustenance. She had been dehydrated before all this started. Now it was getting worse. For another, the three men after her kept crisscrossing the woods, keeping her on the move. One of the men had been so close to her at one point that she could overhear Juicehead say, “If she’s out that far, she’ll die before she ever gets back.”
It was a clue. Don’t keep running in that direction away from the farm. There was nothing for her out that way. So what to do?
She had no choice. She had to get back to the farmhouse.
So for the last . . . she had no idea how long; time had become irrelevant—Dana kept on the move, moving a yard or two at a time. She stayed low. She didn’t have a compass, but she thought she still knew the general direction. She had run out here in pretty much a straight line. The return was more a zigzag.
The woods were thick, making her rely more on sound sometimes than sight, but finally, up ahead, she thought that she saw a clearing.
Or maybe that was just wishful thinking.
Dana commando-crawled toward it, moving with everything she had, which wasn’t all that much. It wouldn’t do—commando crawling was simply too exhausting. She risked getting to her feet, her head reeling from the blood rush, but every time her foot touched down on the dirt, a fresh jolt of agony rushed up her leg. She got back down and tried all fours.
It was slower going.
Five, maybe ten minutes later, she broke through the last line of trees and reached the farmhouse clearing.
So now what?
She had somehow managed to come back to exactly the place she had entered the woods. Up ahead of her was the back of that barn. To the right stood the farmhouse. She had to move. Staying where she was left her too exposed.
She made a dash for the barn.
With death so close behind her, Dana figured that she’d be able to push past the pain in her foot. But that wasn’t working. The daggers turned her sprint turn into a spastic one-legged hop. Her joints ached. Her muscles tightened.
Still, if she stopped, she would die. A simple equation when you thought of it that way.
She half fell against the side of the barn, pressing her body tight against the wall as though that might make her invisible.
So far, she was in the clear.
Okay, good. No one had spotted her yet. That was the key. Next step?
Get help.
How?
She thought about running down the drive. That had to lead to an exit, right? But she had no idea how far it was, and worse, it was wide open. She would be spotted and picked off easily.
Still, it was an option.
Dana craned her neck, trying to see to the end of the road. It was too far away.
So now what?
She had two choices. One, run down the road. Take your chances that way. Two, hide someplace. Hope someone comes to rescue her or maybe she could sneak out under nightfall.
She couldn’t think straight. Hiding till nightfall seemed somewhat feasible, but she couldn’t count on anything approaching an immediate rescue. Her tired, confused brain added up the pros and cons and reached a conclusion: Making a run for it was the best of a lot of bad options. No, she had no idea how far it was to the road. No, she didn’t know how close any other people or traffic were.
But she couldn’t just stay here and wait for Juicehead to come back.
She had gone only about ten yards toward the road when the front door of the farmhouse opened. The computer guy with the knit cap, tinted glasses, and wild shirt stepped onto the porch. Dana hopped to the left and dove headfirst into the barn. She scrambled on all fours toward the metal tool table. The rope—the one Juicehead had planned to tie her with—was still on the floor.
0/5000
บทที่ 38Juicehead คือการใกล้ชิดจากจุดของเธออยู่เบื้องหลังโบลเดอร์ สายดาค้นหาอาวุธบางชนิด บางทีหิน สาขาลดลง บางสิ่งบางอย่าง เธอเริ่มต้นขุดมือเธอรอบดินใกล้เธอ ค้นหาอะไรยุทธภัณฑ์เพิ่มเติมกว่าก้อนกรวด และกิ่ง flimsy เกินไปในรังของนก"ดา"Timbre ของ shout เขาบอกเธอว่า เขาไม่ปิดช่องว่างรีบ อาวุธ อาวุธ ยังไม่ เธอสงสัยว่า เกี่ยวกับกรวด บางทีเธออาจผสมกับสิ่งสกปรกแล้ว พุ่งมันในใบหน้าของเขา ตีตา blinding เขาสองตัวหรือสองแล้ว...แล้วอะไรแผนการทั้งหมดถูก moronic ดาอาจมีได้ชั่วคราวหนีโดยใช้องค์ประกอบของความประหลาดใจ เธออาจมีได้ใส่บางระยะห่างระหว่างพวกเขาเนื่องจากการผสมผสานปรับเปลี่ยนรูปแบบการฝึกอบรมบาง fortuitous และตื่นเต้น แต่เมื่อเธอหยุด และดูที่ตอนนี้ เขามีปืน และขนาด และความแข็งแรง เขาถูกเลี้ยงดูอย่างดี และมีสุขภาพดีในขณะที่เธอได้ถูกล็อคไว้ใต้ดินสำหรับเธอมีความคิดไม่นานเธอมีโอกาสที่ได้ดามีด้านของเธอในการต่อสู้นี้ David และโกลิ ไม่ได้ slingshot สิ่งเดียวที่เธออาจจะมีได้ อีก องค์ประกอบของความประหลาดใจ เธอได้หลบหลังหินนี้ เขาจะสามารถผ่านมาได้นาทีขณะนี้ เธอสามารถกระโดด จับเขาปิดยาม เธอจะหาตาและลูก และโจมตี ด้วยความดุร้ายเฉพาะบุคคลที่ต่อสู้เพื่อชีวิตของเธอไม่สามารถชุมนุมแต่ไม่ได้ที่แม้แต่เสียงเป็นไปได้อีกหรือไม่ไม่ จริง ๆ ไม่เธออาจได้ยินว่า เขาได้ทำงานช้าก้าวของเขา ขั้นตอนของเขาได้กระทำมากตอนนี้ ยอดเยี่ยม แม้องค์ประกอบของความประหลาดใจหายไปเพื่อ อะไรไม่ได้เธอได้ทิ้งไม่มีอะไรมา emanated จากทุกส่วนของร่างกายของเธอ ส่วนของเธอต้องการเพียงอยู่บนพื้นดิน ที่นี่ และได้รับมากกว่าด้วย ปล่อยให้เขาทำสิ่งที่เขาต้องการ เขาสามารถฆ่าเธอทันที คงจะ หรือเขาอาจนำเธอกลับไปที่ยุ้งข้าว และทำสิ่งใดไบค์เขาได้วางแผนไปแยกข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับนักสืบตำรวจที่ถามเกี่ยวกับไททัสพวกเขาได้ปฏิบัติอย่างสมบูรณ์ปิดในขั้นตอนของ juicehead กับเธอ สมศรีพยายามปรับร่างกาย พยายามหาวิธีข้ามเมื่อเขา แต่กล้ามเนื้อของเธอจะไม่ฟัง เธอพยายามค้นหาความหวังในความเป็นจริงว่า ผู้หญิงคนนี้ Kat มี spooked ไททัสไททัสเป็นห่วงเธอดาไม่ได้ยินมันในเสียงของเขา ในคำถามของเขา ของเขาทิ้งเธอในมือของ Juicehead ดาจำเห็นเขาวิ่งออกประตู และขับออกไปกังวลว่ามีเขาเป็นนักสืบ Kat Donavan หน้าหวาน เปิดที่เห็นบนหน้าจอที่คอมพิวเตอร์ บนเขาดา ถูกเธอขณะเธอไปช่วยเหลือดาJuicehead ไม่น้อยกว่า 10 ก้าวไม่ได้เรื่อง ดามีอะไร ๆ เท้าของเธอ ached ศีรษะของเธอ thrummed เธอมีอาวุธไม่ ไม่แข็งแรง ไม่มีประสบการณ์ขั้นตอนที่ 5 ไปมันเป็นตอนนี้ หรือไม่วินาทีเพียงจนเขาถึงเธอ...ดาปิดตาเธอ และเลือก...ไม่เธอหัวเราะต่อต่ำ และครอบคลุมศีรษะของเธอ และกล่าวคำอธิษฐานเงียบ Juicehead หยุดลเดอร์ หัวของดาถูกลง ใบหน้าของเธอเกือบจะฝังอยู่ในดิน เธอชุ่มชื้นสำหรับเป่าแต่ไม่เคยมาJuicehead เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ผลักดันเขาผ่านสาขา เขาไม่ได้เห็นเธอ ดาไม่ได้ย้าย เธอวางยังคงเป็นหินนั้น เธอไม่ว่า นานแค่ไหน 5 นาที บางทีสิบ เมื่อเธอ risked ดู Juicehead ไหนในสายตาเปลี่ยนแผนดาเริ่มหัวกลับไปแบบบ้าน• • •คนของ cozone เลสลี่มีให้ Kat อยู่ของบ้านเมืองในมุมของ Lorimer และโนเบิลใน Greenpoint บรู๊คลิน ใกล้กับโบสถ์แบพติสท์สหภาพ ละแวก stoops redbrick และคอนกรีตได้ เธอขับรถผ่านอาคารตใบสัญลักษณ์ชั่วคราวอ่านเมื่อยฮาวายด้วย และไม่สามารถจินตนาการใด ๆ juxtaposition odder กว่าตาลฮาวาย และ Greenpoint บรู๊คลินมีพื้นที่จอดรถไม่ฟรี เพื่อเธอติดเฟอร์รารีสีเหลืองบินหน้าการดับเพลิง เธอปีนก้ม เทปพลาสติกชื่ออ่าน A. ปาร์คเกอร์ถูกปอกเปลือกออก โดยเสียงสัญญาณเตือนสองชั้น Kat ผลักนั้น ได้ยินเสียง และรอชายสีดำกับหัว shaved trudged ลงบันได และเปิดประตู เขาสวมถุงมือทำงานและปกสีน้ำเงิน มีสายโลโก้ หมวกแข็งสีเหลืองที่อยู่ใต้แขนซ้ายของเขา เขายืนอยู่ในประตู และกล่าว ว่า "ฉันจะช่วยคุณได้อย่างไร""ฉันกำลังมองหาน้ำตาล เธอกล่าวตาของมนุษย์ที่จำกัด "และคุณ""ชื่อของฉันคือ กาศโดโนแวน"ชายคนนั้นยืนมี และศึกษาเธอ"คุณต้อง มีน้ำตาล" เขาถาม"มันเป็นเรื่องของพ่อ""อะไรเขาบ้าง""น้ำตาลใช้รู้เขา เพียงต้องการถามคำถามของเธอ"เขามอง ผ่านศีรษะของเธอ แล้ว ลงบล็อค เขาด่างเฟอร์รารีสีเหลือง เธอสงสัยว่า ว่า เขาเกินไปจะทำให้ข้อคิดเห็น เขาไม่ เขามองไปทางอื่น"โทษ มิสเตอร์...""พาร์คเกอร์ ชายคนนั้นกล่าวว่า "Anthony ปาร์คเกอร์"เขา glanced ทางซ้ายของเขาอีกครั้ง แต่ไม่ได้ดูเหมือนว่ากำลังตรวจสอบเวลาซื้อเท่านั้นที่เป็นถนนจริง ๆ ดูไม่แน่นอนอะไรไม่"ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว Kat กล่าว พยายามเวบเขา"ฉันสามารถดูที่""และฉันไม่ต้องการทำให้เกิดปัญหาใด ๆ เพียงต้องขอน้ำตาลคำถาม"ตาของเขาคัดสรรในเธอ เขาจัดการรอยยิ้ม "มาภายใน"ปาร์คเกอร์เปิดประตูไปทั้งหมด และจัดขึ้นสำหรับเธอ เธอก้าวเข้าสู่เคาน์เตอร์รับหน้า และชี้ขึ้นบันได"สองชั้น" เธอถาม"ใช่""คือน้ำตาลมีค่า"เธอจะไป""เมื่อ""ขวาอยู่ข้างหลังคุณ พาร์คเกอร์ Anthony กล่าว "ฉันน้ำตาล"• • •สมศรีคลานได้ชายสองคนอื่น ๆ ได้เข้าร่วมการค้นหา หนึ่งมีปืนยาว หนึ่งมีปืนพก พวกเขาได้สื่อสารกับ Reynaldo ผ่านแฮนด์ฟรีโทรศัพท์มือถือหรือ walkie-talkie บางชนิด พวกเขากวาดไปมา ป้องกันเธอจากเส้นตรงกลับไปแบบบ้าน มักจะ เธอมีสมบูรณ์ยังคงอยู่นาทีที่ในทางแปลกมาก มันเป็นเกือบเหมือนถูกฝังอยู่ใต้ดินช่วยฝึกเธอนี้ Ached ทุกส่วนของร่างกายของเธอ แต่เธอถูกละเว้น เธอเหนื่อยเกินไปไห้ เธอคิดว่า เกี่ยวกับซ่อนที่นี่ ค้นหาจุดที่ครอบคลุมและเพียงพักใส่ในหวังว่า คนจะมา และช่วยเหลือเธอแต่ที่จะไม่ทำงานสำหรับสิ่งหนึ่ง เธอต้องการบวงสรวง เธอเคยอบแห้งก่อนทั้งหมดนี้เริ่มต้น ตอนนี้ มันมีการแย่ อื่น คนสามหลังจากเธอเก็บ crisscrossing ป่า รักษาเธออยู่ไหน คนหนึ่งเคยได้ใกล้กับเธอจุดหนึ่งที่เธอสามารถ overhear Juicehead กล่าวว่า "ถ้าเธอเห็นว่าไกล เธอจะตายก่อนเธอเคยรับกลับไป"มันเป็นปม ไม่ให้ทำงานในทิศทางที่ออกจากฟาร์ม ไม่มีอะไรสำหรับเธอออกด้วยวิธี ดังนั้นสิ่งที่ต้องทำเธอเลือกไม่ได้ เธอได้กลับไปแบบบ้านดังนั้น สำหรับสุดท้าย...เธอมีความคิดไม่นาน เวลาได้กลายเป็นความเกี่ยวข้อง — ดาเก็บไว้ในการย้าย ย้ายศอกหรือสองครั้ง เธออยู่ต่ำ เธอไม่ได้เข็มทิศเป็น แต่เธอคิดว่า เธอยังรู้ทิศทางทั่วไป เธอได้ทำงานออกที่นี่สวยมากเป็นเส้นตรง Zigzag ขึ้นกลับคืนมาได้ป่าหนา ทำให้เธอยิ่งพึ่งเสียงบางครั้งมากกว่าสายตา แต่สุดท้าย อัพหน้า เธอคิดว่า เธอเห็นหักหรือบางทีที่มีแค่ wishful คิดดาคอมมานโดตระเวนไป ย้ายกับทุกอย่างที่เธอได้ ซึ่งไม่ได้มากที่ มันจะไม่ทำ — คอมมานโดตระเวนถูกก็น่าเหนื่อยเกินไป เธอ risked ไปยังเท้าของเธอ เธอหัว reeling จากวิ่งเลือด แต่ทุก ครั้งที่เท้าของเธอสัมผัสลงบนดิน กระตุกสดของวิ่งขึ้นขาเธอทุกข์ทรมาน เธอได้กลับมาลง และพยายาม fours ทั้งหมดมันไม่ช้าไปห้า บางที 10 นาทีภายหลัง เธอยากจนถึงบรรทัดสุดท้ายของต้นไม้ และถึงหักคุณภาพตอนนี้อะไรเธอได้จัดการอย่างใดมากลับไปตรงเธอได้ป้อนป่า ค่าก่อนเธอมียุ้งข้าวที่ด้านหลัง ต้องอยู่คุณภาพ เธอมีการย้าย สำรองห้องพักที่เธอได้ทิ้งเธอเปิดเผยเกินไปเธอทำเส้นประในยุ้งข้าวกับความตายจึงปิดหลังเธอ ดาคิดว่า เธอจะสามารถผลักดันอาการปวดฝ่าเท้าของเธอที่ผ่านมา แต่ที่ไม่ทำงาน มีดเหน็บที่เปิดวิ่งของเธอแปรสภาพเป็นตู้ one-legged spastic รอยต่อของเธอ ached กล้ามเนื้อของเธอทำให้รัดกุมยังคง ถ้าเธอหยุด เธอจะตาย แบบง่ายสมการเมื่อคุณคิดว่า วิธีการเธอครึ่งตกกับด้านของยุ้งข้าว กดร่างกายของเธอแน่นกับผนังเหมือนที่อาจทำให้เธอมองไม่เห็นเพื่อห่างไกล เธอได้พ้นถูก ดี ไม่มีใครได้พบเธอได้ ที่ถูกคีย์ ขั้นตอนต่อไปหรือไม่ขอความช่วยเหลืออย่างไรเธอคิดว่า เกี่ยวกับการทำงานลงในไดรฟ์ ที่มีการนำไปสู่การออก ขวา แต่เธอมีความคิดไม่ไกลเท่าไรก็ และเลว เปิดกว้าง เธอจะเป็นด่าง และเบิกออกได้อย่างง่ายดายยังคง เป็นตัวเลือกดา craned คอของเธอ พยายามดูการสิ้นสุดของถนน มันไม่ไกลเกินไปตอนนี้อะไรเธอมีสองตัวเลือก ทำงานที่หนึ่ง บนถนน ใช้วิธีนี้โอกาส สอง ซ่อนอะไร หวังว่า คนมาช่วย หรือบางทีเธออาจแอบออกใต้รัตติกาลเธอไม่คิดว่า ตรง ซ่อนจนค่ำดูเหมือนค่อนข้างเป็นไปได้ แต่เธอไม่สามารถนับบนอะไรกำลังการช่วยเหลือทันที เธอเหนื่อย สับสนสมองเพิ่มขึ้น pros และ cons และถึงสรุป: การใช้จำนวนมากตัวเลือกที่ดีสุดขณะนั้น ไม่มี เธอมีความคิดไม่ไกลเท่าไรก็จะอยู่ ไม่มี เธอไม่รู้วิธีปิดคนอื่น หรือเข้าชมได้แต่เธอไม่สามารถเพียงสำรองห้องพักที่นี่ และรอ Juicehead กลับมาเธอก็หายไปราวสิบหลาไปทางถนนเมื่อเปิดประตูด้านหน้าของแบบบ้าน คนคอมพิวเตอร์กับหมวกถัก สีแก้ว และเสื้อป่าก้าวบนระเบียง ดา hopped ไปทางซ้าย และกระโดดลงไปในยุ้งข้าว headfirst เธอแปลงบน fours ทั้งหมดไปยังตารางเหล็ก เชือก — Juicehead หนึ่งได้วางแผนผูกเธอด้วย — ยังอยู่บนพื้น
การแปล กรุณารอสักครู่..
Chapter 38
Juicehead was getting closer.
From her spot behind the boulder, Dana Phelps searched for some kind of weapon. A rock maybe. A fallen branch. Something. She started digging her hands around the dirt near her, finding nothing more lethal than pebbles, and twigs too flimsy for a bird’s nest.
“Dana?”
The timbre of his shout told her that he was closing the gap in a hurry. Weapon, weapon. Still nothing. She wondered about the pebbles. Maybe she could mix them with the dirt and then fling it in his face, hitting his eyes, blinding him for a second or two and then . . .
Then what?
The whole plan was moronic. Dana may have been able to temporarily escape using the element of surprise. She may have been able to put some distance between them because of some fortuitous blend of lifelong training and adrenaline. But when she stopped and looked at it now, he had a gun and size and strength. He was well fed and healthy while she had been locked underground for she had no idea how long.
She had no chance.
What did Dana have on her side in this David and Goliath battle? Not even a slingshot. The only thing she maybe had was, again, the element of surprise. She was ducking behind this boulder. He would be passing by it any minute now. She could leap out, catching him off guard. She would go for the eyes and the balls and attack with the ferocity only someone fighting for her life could muster.
But did that even sound feasible anymore?
No, not really.
She could hear that he had slowed his pace. His steps were more deliberate now. Terrific. Even the element of surprise was gone.
So what did she have left?
Nothing.
Exhaustion emanated from every part of her body. Part of her wanted to just stay here, on the ground, and get it over with. Let him do what he wanted. He could kill her right away. Probably would. Or he could bring her back to that barn and do whatever monstrous thing he had been planning in hopes of extracting information relating to that police detective Titus had asked about.
They were completely pragmatic.
Juicehead’s steps closed in on her. Dana tried to adjust her body, tried to find a way to pounce when he passed, but her muscles wouldn’t obey. She tried to find hope in the fact that this Kat woman had spooked Titus.
Titus was worried about her.
Dana could hear it in his voice, in his questions, in his leaving her in the hands of Juicehead. Dana remembered seeing him rush out the door and drive away.
How worried was he?
Was Detective Kat Donavan, with the sweet, open face Dana had seen on that computer screen, onto him? Was she right now on her way to rescue Dana?
Juicehead was fewer than ten steps away.
Didn’t matter. Dana had nothing left. Her foot ached. Her head thrummed. She had no weapon, no strength, no experience.
Five steps away.
It was now or never.
Mere seconds until he reached her . . .
Dana closed her eyes and chose . . . never.
She ducked low and covered her head and said a silent prayer. Juicehead stopped at the boulder. Dana’s head was down, her face almost buried in the dirt. She braced for the blow.
But it never came.
Juicehead started up again, pushing his way through the branches. He hadn’t seen her. Dana didn’t move. She lay still as that boulder. She couldn’t say how long. Five minutes. Maybe ten. When she risked a look, Juicehead was nowhere in sight.
Change of plans.
Dana started heading back toward the farmhouse.
• • •
Cozone’s man Leslie had given Kat the address of a town house on the corner of Lorimer and Noble streets in Greenpoint, Brooklyn, near the union Baptist Church. The neighborhood was redbrick and concrete stoops. She drove past a broken-down building with a temporary sign reading HAWAIIAN TANNING SALON and couldn’t imagine any odder juxtaposition than a Hawaiian tan and Greenpoint, Brooklyn.
There were no free parking spaces, so she stuck the fly-yellow Ferrari in front of a fire hydrant. She climbed the stoop. A plastic name tape reading A. PARKER was peeling off by the second-floor buzzer. Kat pushed it, heard the sound, and waited.
A black man with a shaved head trudged down the stairs and opened the door. He wore work gloves and blue coveralls with a cable company logo. A yellow hard hat was tucked under his left arm. He stood in the doorway and said, “Can I help you?”
“I’m looking for Sugar,” she said.
The man’s eyes narrowed. “And you are?”
“My name is Kat Donovan.”
The man stood there and studied her.
“What do you want with Sugar?” he asked.
“It’s about my father.”
“What about him?”
“Sugar used to know him. I just need to ask her a few questions.”
He looked over her head and then down the block. He spotted the yellow Ferrari. She wondered whether he too would make a comment. He didn’t. He looked the other way.
“Pardon me, Mister . . . ?”
“Parker,” the man said. “Anthony Parker.”
He glanced to his left again, but didn’t really seem to be checking the street so much as buying time. He seemed uncertain what to do.
“I’m here alone,” Kat said, trying to reassure him.
“I can see that.”
“And I don’t want to cause any trouble. I just need to ask Sugar some questions.”
His eyes rested on hers. He managed a smile. “Come on inside.”
Parker opened the door all the way and held it for her. She stepped into the front foyer and pointed up the stairs.
“Second floor?” she asked.
“Yes.”
“Is Sugar up there?”
“She will be.”
“When?”
“Right behind you,” Anthony Parker said. “I’m Sugar.”
• • •
Dana had to move slowly.
Two other men had joined the search. One had a rifle. One had a handgun. They were communicating with Reynaldo via some kind of hands-free mobile phone or walkie-talkie. They swept back and forth, preventing her from making a straight line back to the farmhouse. Often, she had to stay perfectly still for minutes at a time.
In a very odd way, it was almost as though being buried underground had helped train her for this. Every part of her body ached, but she ignored it. She was too tired to cry. She thought about hiding out here, finding a covered spot and just staying put in the hopes that someone would come and rescue her.
But that wouldn’t work.
For one thing, she needed sustenance. She had been dehydrated before all this started. Now it was getting worse. For another, the three men after her kept crisscrossing the woods, keeping her on the move. One of the men had been so close to her at one point that she could overhear Juicehead say, “If she’s out that far, she’ll die before she ever gets back.”
It was a clue. Don’t keep running in that direction away from the farm. There was nothing for her out that way. So what to do?
She had no choice. She had to get back to the farmhouse.
So for the last . . . she had no idea how long; time had become irrelevant—Dana kept on the move, moving a yard or two at a time. She stayed low. She didn’t have a compass, but she thought she still knew the general direction. She had run out here in pretty much a straight line. The return was more a zigzag.
The woods were thick, making her rely more on sound sometimes than sight, but finally, up ahead, she thought that she saw a clearing.
Or maybe that was just wishful thinking.
Dana commando-crawled toward it, moving with everything she had, which wasn’t all that much. It wouldn’t do—commando crawling was simply too exhausting. She risked getting to her feet, her head reeling from the blood rush, but every time her foot touched down on the dirt, a fresh jolt of agony rushed up her leg. She got back down and tried all fours.
It was slower going.
Five, maybe ten minutes later, she broke through the last line of trees and reached the farmhouse clearing.
So now what?
She had somehow managed to come back to exactly the place she had entered the woods. Up ahead of her was the back of that barn. To the right stood the farmhouse. She had to move. Staying where she was left her too exposed.
She made a dash for the barn.
With death so close behind her, Dana figured that she’d be able to push past the pain in her foot. But that wasn’t working. The daggers turned her sprint turn into a spastic one-legged hop. Her joints ached. Her muscles tightened.
Still, if she stopped, she would die. A simple equation when you thought of it that way.
She half fell against the side of the barn, pressing her body tight against the wall as though that might make her invisible.
So far, she was in the clear.
Okay, good. No one had spotted her yet. That was the key. Next step?
Get help.
How?
She thought about running down the drive. That had to lead to an exit, right? But she had no idea how far it was, and worse, it was wide open. She would be spotted and picked off easily.
Still, it was an option.
Dana craned her neck, trying to see to the end of the road. It was too far away.
So now what?
She had two choices. One, run down the road. Take your chances that way. Two, hide someplace. Hope someone comes to rescue her or maybe she could sneak out under nightfall.
She couldn’t think straight. Hiding till nightfall seemed somewhat feasible, but she couldn’t count on anything approaching an immediate rescue. Her tired, confused brain added up the pros and cons and reached a conclusion: Making a run for it was the best of a lot of bad options. No, she had no idea how far it was to the road. No, she didn’t know how close any other people or traffic were.
But she couldn’t just stay here and wait for Juicehead to come back.
She had gone only about ten yards toward the road when the front door of the farmhouse opened. The computer guy with the knit cap, tinted glasses, and wild shirt stepped onto the porch. Dana hopped to the left and dove headfirst into the barn. She scrambled on all fours toward the metal tool table. The rope—the one Juicehead had planned to tie her with—was still on the floor.
Juicehead was getting closer.
From her spot behind the boulder, Dana Phelps searched for some kind of weapon. A rock maybe. A fallen branch. Something. She started digging her hands around the dirt near her, finding nothing more lethal than pebbles, and twigs too flimsy for a bird’s nest.
“Dana?”
The timbre of his shout told her that he was closing the gap in a hurry. Weapon, weapon. Still nothing. She wondered about the pebbles. Maybe she could mix them with the dirt and then fling it in his face, hitting his eyes, blinding him for a second or two and then . . .
Then what?
The whole plan was moronic. Dana may have been able to temporarily escape using the element of surprise. She may have been able to put some distance between them because of some fortuitous blend of lifelong training and adrenaline. But when she stopped and looked at it now, he had a gun and size and strength. He was well fed and healthy while she had been locked underground for she had no idea how long.
She had no chance.
What did Dana have on her side in this David and Goliath battle? Not even a slingshot. The only thing she maybe had was, again, the element of surprise. She was ducking behind this boulder. He would be passing by it any minute now. She could leap out, catching him off guard. She would go for the eyes and the balls and attack with the ferocity only someone fighting for her life could muster.
But did that even sound feasible anymore?
No, not really.
She could hear that he had slowed his pace. His steps were more deliberate now. Terrific. Even the element of surprise was gone.
So what did she have left?
Nothing.
Exhaustion emanated from every part of her body. Part of her wanted to just stay here, on the ground, and get it over with. Let him do what he wanted. He could kill her right away. Probably would. Or he could bring her back to that barn and do whatever monstrous thing he had been planning in hopes of extracting information relating to that police detective Titus had asked about.
They were completely pragmatic.
Juicehead’s steps closed in on her. Dana tried to adjust her body, tried to find a way to pounce when he passed, but her muscles wouldn’t obey. She tried to find hope in the fact that this Kat woman had spooked Titus.
Titus was worried about her.
Dana could hear it in his voice, in his questions, in his leaving her in the hands of Juicehead. Dana remembered seeing him rush out the door and drive away.
How worried was he?
Was Detective Kat Donavan, with the sweet, open face Dana had seen on that computer screen, onto him? Was she right now on her way to rescue Dana?
Juicehead was fewer than ten steps away.
Didn’t matter. Dana had nothing left. Her foot ached. Her head thrummed. She had no weapon, no strength, no experience.
Five steps away.
It was now or never.
Mere seconds until he reached her . . .
Dana closed her eyes and chose . . . never.
She ducked low and covered her head and said a silent prayer. Juicehead stopped at the boulder. Dana’s head was down, her face almost buried in the dirt. She braced for the blow.
But it never came.
Juicehead started up again, pushing his way through the branches. He hadn’t seen her. Dana didn’t move. She lay still as that boulder. She couldn’t say how long. Five minutes. Maybe ten. When she risked a look, Juicehead was nowhere in sight.
Change of plans.
Dana started heading back toward the farmhouse.
• • •
Cozone’s man Leslie had given Kat the address of a town house on the corner of Lorimer and Noble streets in Greenpoint, Brooklyn, near the union Baptist Church. The neighborhood was redbrick and concrete stoops. She drove past a broken-down building with a temporary sign reading HAWAIIAN TANNING SALON and couldn’t imagine any odder juxtaposition than a Hawaiian tan and Greenpoint, Brooklyn.
There were no free parking spaces, so she stuck the fly-yellow Ferrari in front of a fire hydrant. She climbed the stoop. A plastic name tape reading A. PARKER was peeling off by the second-floor buzzer. Kat pushed it, heard the sound, and waited.
A black man with a shaved head trudged down the stairs and opened the door. He wore work gloves and blue coveralls with a cable company logo. A yellow hard hat was tucked under his left arm. He stood in the doorway and said, “Can I help you?”
“I’m looking for Sugar,” she said.
The man’s eyes narrowed. “And you are?”
“My name is Kat Donovan.”
The man stood there and studied her.
“What do you want with Sugar?” he asked.
“It’s about my father.”
“What about him?”
“Sugar used to know him. I just need to ask her a few questions.”
He looked over her head and then down the block. He spotted the yellow Ferrari. She wondered whether he too would make a comment. He didn’t. He looked the other way.
“Pardon me, Mister . . . ?”
“Parker,” the man said. “Anthony Parker.”
He glanced to his left again, but didn’t really seem to be checking the street so much as buying time. He seemed uncertain what to do.
“I’m here alone,” Kat said, trying to reassure him.
“I can see that.”
“And I don’t want to cause any trouble. I just need to ask Sugar some questions.”
His eyes rested on hers. He managed a smile. “Come on inside.”
Parker opened the door all the way and held it for her. She stepped into the front foyer and pointed up the stairs.
“Second floor?” she asked.
“Yes.”
“Is Sugar up there?”
“She will be.”
“When?”
“Right behind you,” Anthony Parker said. “I’m Sugar.”
• • •
Dana had to move slowly.
Two other men had joined the search. One had a rifle. One had a handgun. They were communicating with Reynaldo via some kind of hands-free mobile phone or walkie-talkie. They swept back and forth, preventing her from making a straight line back to the farmhouse. Often, she had to stay perfectly still for minutes at a time.
In a very odd way, it was almost as though being buried underground had helped train her for this. Every part of her body ached, but she ignored it. She was too tired to cry. She thought about hiding out here, finding a covered spot and just staying put in the hopes that someone would come and rescue her.
But that wouldn’t work.
For one thing, she needed sustenance. She had been dehydrated before all this started. Now it was getting worse. For another, the three men after her kept crisscrossing the woods, keeping her on the move. One of the men had been so close to her at one point that she could overhear Juicehead say, “If she’s out that far, she’ll die before she ever gets back.”
It was a clue. Don’t keep running in that direction away from the farm. There was nothing for her out that way. So what to do?
She had no choice. She had to get back to the farmhouse.
So for the last . . . she had no idea how long; time had become irrelevant—Dana kept on the move, moving a yard or two at a time. She stayed low. She didn’t have a compass, but she thought she still knew the general direction. She had run out here in pretty much a straight line. The return was more a zigzag.
The woods were thick, making her rely more on sound sometimes than sight, but finally, up ahead, she thought that she saw a clearing.
Or maybe that was just wishful thinking.
Dana commando-crawled toward it, moving with everything she had, which wasn’t all that much. It wouldn’t do—commando crawling was simply too exhausting. She risked getting to her feet, her head reeling from the blood rush, but every time her foot touched down on the dirt, a fresh jolt of agony rushed up her leg. She got back down and tried all fours.
It was slower going.
Five, maybe ten minutes later, she broke through the last line of trees and reached the farmhouse clearing.
So now what?
She had somehow managed to come back to exactly the place she had entered the woods. Up ahead of her was the back of that barn. To the right stood the farmhouse. She had to move. Staying where she was left her too exposed.
She made a dash for the barn.
With death so close behind her, Dana figured that she’d be able to push past the pain in her foot. But that wasn’t working. The daggers turned her sprint turn into a spastic one-legged hop. Her joints ached. Her muscles tightened.
Still, if she stopped, she would die. A simple equation when you thought of it that way.
She half fell against the side of the barn, pressing her body tight against the wall as though that might make her invisible.
So far, she was in the clear.
Okay, good. No one had spotted her yet. That was the key. Next step?
Get help.
How?
She thought about running down the drive. That had to lead to an exit, right? But she had no idea how far it was, and worse, it was wide open. She would be spotted and picked off easily.
Still, it was an option.
Dana craned her neck, trying to see to the end of the road. It was too far away.
So now what?
She had two choices. One, run down the road. Take your chances that way. Two, hide someplace. Hope someone comes to rescue her or maybe she could sneak out under nightfall.
She couldn’t think straight. Hiding till nightfall seemed somewhat feasible, but she couldn’t count on anything approaching an immediate rescue. Her tired, confused brain added up the pros and cons and reached a conclusion: Making a run for it was the best of a lot of bad options. No, she had no idea how far it was to the road. No, she didn’t know how close any other people or traffic were.
But she couldn’t just stay here and wait for Juicehead to come back.
She had gone only about ten yards toward the road when the front door of the farmhouse opened. The computer guy with the knit cap, tinted glasses, and wild shirt stepped onto the porch. Dana hopped to the left and dove headfirst into the barn. She scrambled on all fours toward the metal tool table. The rope—the one Juicehead had planned to tie her with—was still on the floor.
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทที่ 38 juicehead
ก็ใกล้กัน
จากจุดซ่อนตัว เดน่า เฟลป์ส ค้นหาบางประเภทของอาวุธ หินอาจจะ กิ่งที่ตกลงมา บางอย่าง เธอเริ่มขุดดินใกล้ๆมือเธอ เธอหาอะไรร้ายแรงกว่าก้อนหินและกิ่งไม้ด้วยบอบบางรังนก
" เดน่า ? "
ท่วงทำนองของเขาตะโกนบอกเธอว่าเขาปิดช่องว่างในรีบอาวุธ , อาวุธ ยังคงไม่มีอะไร เธอสงสัยเกี่ยวกับกรวด บางทีเธออาจจะผสมดินแล้วพุ่งใส่หน้าเขากระแทกตา บังตาเขาสำหรับที่สองหรือสอง แล้ว . . . . . . .
แล้ว ?
แผนทั้งหมด มันปัญญาอ่อน เดน่า อาจได้รับสามารถชั่วคราวหนีโดยใช้องค์ประกอบของความประหลาดใจเธออาจได้รับสามารถที่จะทิ้งระยะห่างระหว่างพวกเขา เพราะมีเรื่องบังเอิญที่ผสมผสานการฝึกตลอดชีวิตและตื่นเต้น แต่เมื่อเธอหยุดและมองไปที่มันตอนนี้ เขามีปืน และขนาดและความแข็งแรง เขาเลี้ยงดี และมีสุขภาพดี ในขณะที่เธอถูกขังอยู่ใต้ดิน เธอมีความคิดนาน
เธอไม่มีโอกาส . . .
แล้วดาน่าก็เข้าข้างในนี้ดาวิดและโกลิอัทต่อสู้ ?ไม่ใช่หนังสติ๊ก สิ่งเดียวที่เธออาจจะได้เป็นอีกองค์ประกอบของความประหลาดใจ เธอหลบอยู่หลังก้อนหินนี้ เขาจะผ่านมันในอีกไม่กี่นาทีนี้ เธอสามารถกระโดดออก จับเค้าได้ เธอจะต้องไปที่ดวงตา และลูกและโจมตีดุร้ายใครต่อสู้เพื่อชีวิตของเธอสามารถรวบรวม
แต่ฟังดูยังไปได้อีก
ไม่นะ
เธอได้ยินที่เขาชะลอฝีเท้า ขั้นตอนของเขาสุขุมมากขึ้น ยอดเยี่ยม แม้แต่องค์ประกอบของความประหลาดใจก็หายไปแล้ว . . .
แล้วเธอล่ะ ?
ไม่มีอะไร
เหนื่อย emanated จากทุกส่วนของร่างกายเธอ ส่วนหนึ่งของเธอต้องการที่จะอยู่ที่นี่ บนพื้นดิน และได้รับมันมากกว่าด้วย ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ เขาอาจฆ่าเธอได้ทันที อาจจะหรือเขาจะพาเธอกลับไปที่โรงนาและทำสิ่งที่ชั่วร้าย สิ่งที่เขาได้รับการวางแผนในความหวังของการแยกข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับตำรวจนักสืบทิตัสได้ถามเกี่ยวกับ
มันถูกปฏิบัติ
juicehead กำลังก้าวเข้าใกล้เธอ เดน่า พยายามปรับร่างกายเธอพยายามหาวิธีที่จะข้ามได้ เมื่อเขาเดินผ่าน แต่กล้ามเนื้อเธอไม่ยอมเชื่อฟังเธอพยายามค้นหาความหวังที่ว่านี้ แคทมีผู้หญิงตกใจ
ทิตัสทิตัส เป็นห่วงเธอ
น่าได้ยินมันในเสียงของเขาในคำถามของเขา เขาทิ้งเธอไว้ในมือของ juicehead . เดน่า จำได้ว่า เห็นเขาวิ่งออกประตูและขับรถออกไป
ว่าเป็นห่วงเขา
เป็นนักสืบ แคท donavan กับหวาน เปิดหน้าเดน่าได้เห็นบนหน้าจอคอมฯ บนเขาเธออยู่ระหว่างทางไปกู้ภัย เดน่า
juicehead ได้น้อยกว่าสิบก้าว
ไม่ได้ก็ตาม เดน่า ไม่เหลืออะไรแล้ว เท้าของเธอเจ็บปวด หัว thrummed . เธอไม่มีอาวุธ ไม่มีพลัง ไม่มีประสบการณ์
ห้าก้าว
มันตอนนี้เลย
เพียงวินาที จนกระทั่งเขามาถึงเธอ . . . . . . .
น่าปิดตาของเธอ และเลือก . . . . . . . ไม่เคย
เธอดำน้ำต่ำและคลุมหัวเธอและภาวนาเงียบๆjuicehead หยุดอยู่ที่ก้อนหิน หัวของดาน่าที่ถูกลง ใบหน้าเกือบฝังอยู่ในดิน นางพยุงสำหรับเป่า
แต่มันไม่เคยมา
juicehead เริ่มขึ้นอีกครั้ง ผลักดันวิธีการของเขาผ่านสาขา เขาไม่ได้เจอเธอ เดน่า ไม่ได้ย้าย เธอนอนนิ่งเหมือนก้อนหิน เธอไม่ได้พูดนาน ห้านาที อาจจะสิบ เมื่อเธอต้องเสี่ยงดู juicehead คือไม่มีที่ไหนเลยในสายตา
เปลี่ยนแผน
น่าเริ่มกลับสู่บ้านไร่ - -
-
cozone ชายเลสลี่ได้รับแคทที่อยู่ในเมืองบ้านในมุมของจอร์จและโนเบิลถนนในกรีนพอยต์ บรู๊คลิน ใกล้สมาคมผู้นับถือศาสนาคริสต์นิกายโปรแตสแตนต์โบสถ์ เพื่อนบ้านกรุงโตเกียวและคอนกรีตระเบียง .เธอขับรถผ่านเสีย อาคารที่มีป้ายชั่วคราวอ่านฮาวายฟอกหนังร้านเสริมสวยและไม่สามารถจินตนาการพิสดาร ตีข่าวว่า ตาลฮาวายและกรีนพอยท์ , Brooklyn .
ไม่มีที่จอดรถฟรี , ดังนั้นเธอติดบินสีเหลือง Ferrari ในหน้าดับเพลิง เธอปีนขึ้นไปบนบ้าน ชื่อพลาสติกเทปการอ่าน . Parker ก็ลอกออกด้วยเสียง ชั้น 2แคทผลักมัน ได้ยินเสียง และก็รอ . .
ผู้ชายสีดำกับหัวที่ถูกโกน trudged ลงบันไดและเปิดประตู เขาสวมถุงมือทำงานและเสื้อคลุม สีฟ้า กับ บริษัท สายโลโก้ สีเหลืองหมวกแข็งถูกซุกอยู่ใต้แขนซ้ายของเขา เขายืนอยู่หน้าประตูและกล่าวว่า " ผมสามารถช่วยคุณ ? "
" ฉันมองหาน้ำตาล
" เธอพูด สายตาของมนุษย์ลดลง " แล้วเธอล่ะ ? "
" ฉันชื่อ แคท โดโนแวน "
เขายืนอยู่ตรงนั้น และศึกษาเธอ
" คุณต้องการอะไรกับตาล " เขาถาม
" มันเกี่ยวกับพ่อของฉัน . "
" เขาล่ะ "
" น้ำตาลเคยรู้จักเขา ฉันแค่อยากจะถามเธอสักสองสามคำถาม . "
เขาดูเหนือศีรษะของเธอแล้ว ลงบล็อก เขาเห็นสีเหลือง Ferrari เธอสงสัยว่าเขาจะให้แสดงความคิดเห็น เขาไม่ เขา มองไปทางอื่น ๆ .
" ขอโทษนะครับ คุณ . . . . . . . ? "
" ปาร์คเกอร์ " ชายกล่าว " แอนโธนี ปาร์คเกอร์ "
เขาเหลือบไปด้านซ้ายของเขาอีก แต่ไม่ได้ดูเหมือนจะได้รับการตรวจสอบถนนเท่าที่ซื้อเวลา ดูเหมือนเขาไม่แน่ใจสิ่งที่ทำ
" ผมอยู่ที่นี่คนเดียว " แคทพูด พยายามทำให้เขาอุ่นใจ
" ฉันเห็น "
" และฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้ ฉันแค่อยากจะถามคำถาม
" น้ำตาล .ดวงตาของเขาไว้กับเธอ เขามีรอยยิ้ม " เข้ามาข้างใน "
ตัวเปิดประตูทุกวิธีและถือมันให้เธอ เธอก้าวเข้ามาในโถงด้านหน้า และชี้ขึ้นข้างบน
" 2 ชั้น " เธอถาม
" ค่ะ "
" น้ำตาลขึ้นที่นั่น "
" เธอจะ . . . "
" เมื่อ "
" ข้างหลัง " แอนโธนี ปาร์คเกอร์ กล่าว " ผมน้ำตาล " - -
-
น่าต้องย้ายช้า
ชายสองคนอื่น ๆ ได้เข้าร่วมการค้นหา มีไรเฟิล มีปืน พวกเขาติดต่อกับ โรนัลโด้ ผ่านบางชนิดของ แฮนด์ฟรีโทรศัพท์มือถือหรือเครื่องส่งสัญญาณ พวกเขากวาดไปมา และป้องกันเธอจากการเป็นเส้นตรงกลับสู่บ้านไร่ บ่อยครั้งที่เธอต้องอยู่นิ่งๆ นาทีที่เวลา
ในวิธีแปลก ๆมันเกือบจะเหมือนว่าถูกฝังใต้ดินได้ช่วยฝึกเธอ ทุกส่วนของร่างกายเธอเจ็บปวด แต่เธอไม่สนใจมัน เธอเหนื่อยเกินไปที่จะร้องไห้ นางคิดซ่อนอยู่ที่นี่ หาครอบคลุมจุดและการวางโดยหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยเธอ
แต่ไม่เวิร์ค
สำหรับสิ่งหนึ่ง , เธอต้องการอาหารนางอบแห้ง ก่อนเริ่ม ตอนนี้มันแย่ลง อีก สามคน หลังจากเธอเก็บ crisscrossing ป่ารักษาของเธอในการย้าย หนึ่งในผู้ชายที่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ ณ จุดหนึ่งที่เธอจะได้ยิน juicehead พูดว่า " ถ้าเธอออกขนาดนั้น เธอจะตายก่อนที่เธอจะได้กลับมา "
มันคือเบาะแสอย่าให้วิ่งไปในทิศทางที่ห่างจากฟาร์ม ไม่มีอะไรที่เธอออกไปแบบนั้น ดังนั้นสิ่งที่ต้องทำ ?
เธอไม่มีทางเลือก เธอต้องกลับไปที่ไร่ .
สำหรับล่าสุด . . . . . . . เธอมีความคิดนาน เวลาได้กลายเป็นที่ไม่เกี่ยวข้อง เดน่า ก็ย้าย ย้ายบ้าน หรือสองครั้ง เธออยู่ต่ำ เธอไม่มีเข็มทิศแต่เธอก็คิดว่าเธอยังรู้ทิศทางทั่วไป เธอวิ่งออกมาสวยมากเป็นแนวเส้นตรง กลับมาเป็นแบบซิกแซก
ป่าหนา ทำให้เธออาศัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับเสียงบางครั้งกว่าที่เห็น แต่สุดท้าย ข้างหน้า เธอคิดว่าเธอเห็นล้าง
หรือบางทีมันเป็นเพียงความคิดเท่านั้น
น่าคอมมานโดคลานไปหามัน ไป ด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมีซึ่งไม่ได้มากมายนักหรอก มันไม่ทำคอมมานโด คลานเป็นเพียงเกินไปเหนื่อย เธออาจจะให้เท้าของเธอ เธอหัว reeling จากเลือดพุ่ง แต่ทุกครั้งที่เท้าของเธอแตะลงบนดิน เขย่าสดของความปวดร้าววิ่งขึ้นขา เธอกลับมาและพยายามทั้งหมด Fours .
มันช้าไป . . .
ห้า หรือสิบนาทีต่อมาเธอยากจนผ่านบรรทัดสุดท้ายของต้นไม้ และถึงบ้านล้าง
ดังนั้นตอนนี้อะไร ?
เธอได้จัดการอย่างใดที่จะกลับมาตรงที่เธอได้เข้าไปในป่า ข้างหน้าของนางอยู่ด้านหลังโรงนานั่น ไปทางขวาอยู่บ้านไร่ เธอต้องย้าย อยู่ที่เธอทิ้งเธอด้วยสัมผัส .
เธอทำเส้นประสำหรับฟาร์ม
กับความตายเพื่อปิดข้างหลังเธอเดน่า คิดว่าเธอจะสามารถที่จะผลักดันผ่านความเจ็บปวดในเท้าของเธอ แต่มันไม่ทำงาน กริชเปลี่ยนเธอวิ่งเปลี่ยนเป็นหื่นตัวหนึ่งขากระโดด ข้อต่อของเธอเจ็บปวด กล้ามเนื้อของเธอแน่น
แต่ถ้าเธอหยุด เธอจะตาย สมการง่ายๆเมื่อคุณคิดแบบนั้น
เธอครึ่งหนึ่งเทียบกับด้านข้างของโรงนากดร่างของเธอแน่นกับผนัง แต่นั่นอาจทำให้เธอมองไม่เห็น
ดังนั้นไกล เธออยู่ในชัดเจน
โอเคดี ไม่มีใครเห็นเธอเลย นั่นคือกุญแจสำคัญ ขั้นตอนต่อไป
ช่วย
ยังไง ?
เธอคิดจะหนีลงไดรฟ์ ที่ต้องนำไปสู่ทางออก ใช่มั้ย ? แต่เธอมีความคิดว่ามันแย่ลง มันเปิดกว้าง เธอจะได้พบและเลือกออกง่าย
ยังมันเป็นทางเลือก
น่าแหงนคอ พยายามให้เห็นถึงจุดสิ้นสุดของถนน มันไกลเกินไป
ดังนั้นตอนนี้อะไร ?
เธอมี 2 ทางเลือก หนึ่ง วิ่งลงถนน ใช้โอกาสของคุณวิธีที่ สอง ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง หวังว่าจะมีใครมาช่วยเธอ หรือบางทีเธออาจจะแอบออกไปภายใต้พลบค่ำ
เธอไม่ได้คิดอย่างนั้น ซ่อนจนกระทั่งพลบค่ำดูเหมือนค่อนข้างเป็นไปได้แต่เธอไม่สามารถไว้ใจอะไรเข้าถึงช่วยเหลือทันที เธอเหนื่อย สับสน สมองเพิ่มขึ้นข้อดีและข้อเสีย และถึงข้อสรุป : วิ่งหนีมันที่ดีที่สุดของมากของตัวเลือกที่ไม่ดี ไม่ เธอมีความคิดว่ามันคือถนน ไม่ เธอไม่ได้รู้วิธีการปิดคนอื่น ๆใด ๆหรือการจราจร . . .
แต่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ และคอย juicehead กลับมา
เธอได้หายไปเพียงประมาณสิบหลา ทางถนนเมื่อประตูด้านหน้าของบ้านเปิด คนคอมพิวเตอร์กับการถักหมวก , แว่น , และป่าเสื้อก้าวลงบนระเบียง ดาน่ากระโดดไปทางซ้ายแล้วกระโดดเอาหัวเข้าไปในโรงนา เธอตะกายคลานต่อเครื่องมือโลหะตาราง เชือกหนึ่ง juicehead วางแผนที่จะผูกเธอกับยังอยู่บนพื้น .
ก็ใกล้กัน
จากจุดซ่อนตัว เดน่า เฟลป์ส ค้นหาบางประเภทของอาวุธ หินอาจจะ กิ่งที่ตกลงมา บางอย่าง เธอเริ่มขุดดินใกล้ๆมือเธอ เธอหาอะไรร้ายแรงกว่าก้อนหินและกิ่งไม้ด้วยบอบบางรังนก
" เดน่า ? "
ท่วงทำนองของเขาตะโกนบอกเธอว่าเขาปิดช่องว่างในรีบอาวุธ , อาวุธ ยังคงไม่มีอะไร เธอสงสัยเกี่ยวกับกรวด บางทีเธออาจจะผสมดินแล้วพุ่งใส่หน้าเขากระแทกตา บังตาเขาสำหรับที่สองหรือสอง แล้ว . . . . . . .
แล้ว ?
แผนทั้งหมด มันปัญญาอ่อน เดน่า อาจได้รับสามารถชั่วคราวหนีโดยใช้องค์ประกอบของความประหลาดใจเธออาจได้รับสามารถที่จะทิ้งระยะห่างระหว่างพวกเขา เพราะมีเรื่องบังเอิญที่ผสมผสานการฝึกตลอดชีวิตและตื่นเต้น แต่เมื่อเธอหยุดและมองไปที่มันตอนนี้ เขามีปืน และขนาดและความแข็งแรง เขาเลี้ยงดี และมีสุขภาพดี ในขณะที่เธอถูกขังอยู่ใต้ดิน เธอมีความคิดนาน
เธอไม่มีโอกาส . . .
แล้วดาน่าก็เข้าข้างในนี้ดาวิดและโกลิอัทต่อสู้ ?ไม่ใช่หนังสติ๊ก สิ่งเดียวที่เธออาจจะได้เป็นอีกองค์ประกอบของความประหลาดใจ เธอหลบอยู่หลังก้อนหินนี้ เขาจะผ่านมันในอีกไม่กี่นาทีนี้ เธอสามารถกระโดดออก จับเค้าได้ เธอจะต้องไปที่ดวงตา และลูกและโจมตีดุร้ายใครต่อสู้เพื่อชีวิตของเธอสามารถรวบรวม
แต่ฟังดูยังไปได้อีก
ไม่นะ
เธอได้ยินที่เขาชะลอฝีเท้า ขั้นตอนของเขาสุขุมมากขึ้น ยอดเยี่ยม แม้แต่องค์ประกอบของความประหลาดใจก็หายไปแล้ว . . .
แล้วเธอล่ะ ?
ไม่มีอะไร
เหนื่อย emanated จากทุกส่วนของร่างกายเธอ ส่วนหนึ่งของเธอต้องการที่จะอยู่ที่นี่ บนพื้นดิน และได้รับมันมากกว่าด้วย ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการ เขาอาจฆ่าเธอได้ทันที อาจจะหรือเขาจะพาเธอกลับไปที่โรงนาและทำสิ่งที่ชั่วร้าย สิ่งที่เขาได้รับการวางแผนในความหวังของการแยกข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับตำรวจนักสืบทิตัสได้ถามเกี่ยวกับ
มันถูกปฏิบัติ
juicehead กำลังก้าวเข้าใกล้เธอ เดน่า พยายามปรับร่างกายเธอพยายามหาวิธีที่จะข้ามได้ เมื่อเขาเดินผ่าน แต่กล้ามเนื้อเธอไม่ยอมเชื่อฟังเธอพยายามค้นหาความหวังที่ว่านี้ แคทมีผู้หญิงตกใจ
ทิตัสทิตัส เป็นห่วงเธอ
น่าได้ยินมันในเสียงของเขาในคำถามของเขา เขาทิ้งเธอไว้ในมือของ juicehead . เดน่า จำได้ว่า เห็นเขาวิ่งออกประตูและขับรถออกไป
ว่าเป็นห่วงเขา
เป็นนักสืบ แคท donavan กับหวาน เปิดหน้าเดน่าได้เห็นบนหน้าจอคอมฯ บนเขาเธออยู่ระหว่างทางไปกู้ภัย เดน่า
juicehead ได้น้อยกว่าสิบก้าว
ไม่ได้ก็ตาม เดน่า ไม่เหลืออะไรแล้ว เท้าของเธอเจ็บปวด หัว thrummed . เธอไม่มีอาวุธ ไม่มีพลัง ไม่มีประสบการณ์
ห้าก้าว
มันตอนนี้เลย
เพียงวินาที จนกระทั่งเขามาถึงเธอ . . . . . . .
น่าปิดตาของเธอ และเลือก . . . . . . . ไม่เคย
เธอดำน้ำต่ำและคลุมหัวเธอและภาวนาเงียบๆjuicehead หยุดอยู่ที่ก้อนหิน หัวของดาน่าที่ถูกลง ใบหน้าเกือบฝังอยู่ในดิน นางพยุงสำหรับเป่า
แต่มันไม่เคยมา
juicehead เริ่มขึ้นอีกครั้ง ผลักดันวิธีการของเขาผ่านสาขา เขาไม่ได้เจอเธอ เดน่า ไม่ได้ย้าย เธอนอนนิ่งเหมือนก้อนหิน เธอไม่ได้พูดนาน ห้านาที อาจจะสิบ เมื่อเธอต้องเสี่ยงดู juicehead คือไม่มีที่ไหนเลยในสายตา
เปลี่ยนแผน
น่าเริ่มกลับสู่บ้านไร่ - -
-
cozone ชายเลสลี่ได้รับแคทที่อยู่ในเมืองบ้านในมุมของจอร์จและโนเบิลถนนในกรีนพอยต์ บรู๊คลิน ใกล้สมาคมผู้นับถือศาสนาคริสต์นิกายโปรแตสแตนต์โบสถ์ เพื่อนบ้านกรุงโตเกียวและคอนกรีตระเบียง .เธอขับรถผ่านเสีย อาคารที่มีป้ายชั่วคราวอ่านฮาวายฟอกหนังร้านเสริมสวยและไม่สามารถจินตนาการพิสดาร ตีข่าวว่า ตาลฮาวายและกรีนพอยท์ , Brooklyn .
ไม่มีที่จอดรถฟรี , ดังนั้นเธอติดบินสีเหลือง Ferrari ในหน้าดับเพลิง เธอปีนขึ้นไปบนบ้าน ชื่อพลาสติกเทปการอ่าน . Parker ก็ลอกออกด้วยเสียง ชั้น 2แคทผลักมัน ได้ยินเสียง และก็รอ . .
ผู้ชายสีดำกับหัวที่ถูกโกน trudged ลงบันไดและเปิดประตู เขาสวมถุงมือทำงานและเสื้อคลุม สีฟ้า กับ บริษัท สายโลโก้ สีเหลืองหมวกแข็งถูกซุกอยู่ใต้แขนซ้ายของเขา เขายืนอยู่หน้าประตูและกล่าวว่า " ผมสามารถช่วยคุณ ? "
" ฉันมองหาน้ำตาล
" เธอพูด สายตาของมนุษย์ลดลง " แล้วเธอล่ะ ? "
" ฉันชื่อ แคท โดโนแวน "
เขายืนอยู่ตรงนั้น และศึกษาเธอ
" คุณต้องการอะไรกับตาล " เขาถาม
" มันเกี่ยวกับพ่อของฉัน . "
" เขาล่ะ "
" น้ำตาลเคยรู้จักเขา ฉันแค่อยากจะถามเธอสักสองสามคำถาม . "
เขาดูเหนือศีรษะของเธอแล้ว ลงบล็อก เขาเห็นสีเหลือง Ferrari เธอสงสัยว่าเขาจะให้แสดงความคิดเห็น เขาไม่ เขา มองไปทางอื่น ๆ .
" ขอโทษนะครับ คุณ . . . . . . . ? "
" ปาร์คเกอร์ " ชายกล่าว " แอนโธนี ปาร์คเกอร์ "
เขาเหลือบไปด้านซ้ายของเขาอีก แต่ไม่ได้ดูเหมือนจะได้รับการตรวจสอบถนนเท่าที่ซื้อเวลา ดูเหมือนเขาไม่แน่ใจสิ่งที่ทำ
" ผมอยู่ที่นี่คนเดียว " แคทพูด พยายามทำให้เขาอุ่นใจ
" ฉันเห็น "
" และฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้ ฉันแค่อยากจะถามคำถาม
" น้ำตาล .ดวงตาของเขาไว้กับเธอ เขามีรอยยิ้ม " เข้ามาข้างใน "
ตัวเปิดประตูทุกวิธีและถือมันให้เธอ เธอก้าวเข้ามาในโถงด้านหน้า และชี้ขึ้นข้างบน
" 2 ชั้น " เธอถาม
" ค่ะ "
" น้ำตาลขึ้นที่นั่น "
" เธอจะ . . . "
" เมื่อ "
" ข้างหลัง " แอนโธนี ปาร์คเกอร์ กล่าว " ผมน้ำตาล " - -
-
น่าต้องย้ายช้า
ชายสองคนอื่น ๆ ได้เข้าร่วมการค้นหา มีไรเฟิล มีปืน พวกเขาติดต่อกับ โรนัลโด้ ผ่านบางชนิดของ แฮนด์ฟรีโทรศัพท์มือถือหรือเครื่องส่งสัญญาณ พวกเขากวาดไปมา และป้องกันเธอจากการเป็นเส้นตรงกลับสู่บ้านไร่ บ่อยครั้งที่เธอต้องอยู่นิ่งๆ นาทีที่เวลา
ในวิธีแปลก ๆมันเกือบจะเหมือนว่าถูกฝังใต้ดินได้ช่วยฝึกเธอ ทุกส่วนของร่างกายเธอเจ็บปวด แต่เธอไม่สนใจมัน เธอเหนื่อยเกินไปที่จะร้องไห้ นางคิดซ่อนอยู่ที่นี่ หาครอบคลุมจุดและการวางโดยหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยเธอ
แต่ไม่เวิร์ค
สำหรับสิ่งหนึ่ง , เธอต้องการอาหารนางอบแห้ง ก่อนเริ่ม ตอนนี้มันแย่ลง อีก สามคน หลังจากเธอเก็บ crisscrossing ป่ารักษาของเธอในการย้าย หนึ่งในผู้ชายที่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ ณ จุดหนึ่งที่เธอจะได้ยิน juicehead พูดว่า " ถ้าเธอออกขนาดนั้น เธอจะตายก่อนที่เธอจะได้กลับมา "
มันคือเบาะแสอย่าให้วิ่งไปในทิศทางที่ห่างจากฟาร์ม ไม่มีอะไรที่เธอออกไปแบบนั้น ดังนั้นสิ่งที่ต้องทำ ?
เธอไม่มีทางเลือก เธอต้องกลับไปที่ไร่ .
สำหรับล่าสุด . . . . . . . เธอมีความคิดนาน เวลาได้กลายเป็นที่ไม่เกี่ยวข้อง เดน่า ก็ย้าย ย้ายบ้าน หรือสองครั้ง เธออยู่ต่ำ เธอไม่มีเข็มทิศแต่เธอก็คิดว่าเธอยังรู้ทิศทางทั่วไป เธอวิ่งออกมาสวยมากเป็นแนวเส้นตรง กลับมาเป็นแบบซิกแซก
ป่าหนา ทำให้เธออาศัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับเสียงบางครั้งกว่าที่เห็น แต่สุดท้าย ข้างหน้า เธอคิดว่าเธอเห็นล้าง
หรือบางทีมันเป็นเพียงความคิดเท่านั้น
น่าคอมมานโดคลานไปหามัน ไป ด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมีซึ่งไม่ได้มากมายนักหรอก มันไม่ทำคอมมานโด คลานเป็นเพียงเกินไปเหนื่อย เธออาจจะให้เท้าของเธอ เธอหัว reeling จากเลือดพุ่ง แต่ทุกครั้งที่เท้าของเธอแตะลงบนดิน เขย่าสดของความปวดร้าววิ่งขึ้นขา เธอกลับมาและพยายามทั้งหมด Fours .
มันช้าไป . . .
ห้า หรือสิบนาทีต่อมาเธอยากจนผ่านบรรทัดสุดท้ายของต้นไม้ และถึงบ้านล้าง
ดังนั้นตอนนี้อะไร ?
เธอได้จัดการอย่างใดที่จะกลับมาตรงที่เธอได้เข้าไปในป่า ข้างหน้าของนางอยู่ด้านหลังโรงนานั่น ไปทางขวาอยู่บ้านไร่ เธอต้องย้าย อยู่ที่เธอทิ้งเธอด้วยสัมผัส .
เธอทำเส้นประสำหรับฟาร์ม
กับความตายเพื่อปิดข้างหลังเธอเดน่า คิดว่าเธอจะสามารถที่จะผลักดันผ่านความเจ็บปวดในเท้าของเธอ แต่มันไม่ทำงาน กริชเปลี่ยนเธอวิ่งเปลี่ยนเป็นหื่นตัวหนึ่งขากระโดด ข้อต่อของเธอเจ็บปวด กล้ามเนื้อของเธอแน่น
แต่ถ้าเธอหยุด เธอจะตาย สมการง่ายๆเมื่อคุณคิดแบบนั้น
เธอครึ่งหนึ่งเทียบกับด้านข้างของโรงนากดร่างของเธอแน่นกับผนัง แต่นั่นอาจทำให้เธอมองไม่เห็น
ดังนั้นไกล เธออยู่ในชัดเจน
โอเคดี ไม่มีใครเห็นเธอเลย นั่นคือกุญแจสำคัญ ขั้นตอนต่อไป
ช่วย
ยังไง ?
เธอคิดจะหนีลงไดรฟ์ ที่ต้องนำไปสู่ทางออก ใช่มั้ย ? แต่เธอมีความคิดว่ามันแย่ลง มันเปิดกว้าง เธอจะได้พบและเลือกออกง่าย
ยังมันเป็นทางเลือก
น่าแหงนคอ พยายามให้เห็นถึงจุดสิ้นสุดของถนน มันไกลเกินไป
ดังนั้นตอนนี้อะไร ?
เธอมี 2 ทางเลือก หนึ่ง วิ่งลงถนน ใช้โอกาสของคุณวิธีที่ สอง ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง หวังว่าจะมีใครมาช่วยเธอ หรือบางทีเธออาจจะแอบออกไปภายใต้พลบค่ำ
เธอไม่ได้คิดอย่างนั้น ซ่อนจนกระทั่งพลบค่ำดูเหมือนค่อนข้างเป็นไปได้แต่เธอไม่สามารถไว้ใจอะไรเข้าถึงช่วยเหลือทันที เธอเหนื่อย สับสน สมองเพิ่มขึ้นข้อดีและข้อเสีย และถึงข้อสรุป : วิ่งหนีมันที่ดีที่สุดของมากของตัวเลือกที่ไม่ดี ไม่ เธอมีความคิดว่ามันคือถนน ไม่ เธอไม่ได้รู้วิธีการปิดคนอื่น ๆใด ๆหรือการจราจร . . .
แต่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ และคอย juicehead กลับมา
เธอได้หายไปเพียงประมาณสิบหลา ทางถนนเมื่อประตูด้านหน้าของบ้านเปิด คนคอมพิวเตอร์กับการถักหมวก , แว่น , และป่าเสื้อก้าวลงบนระเบียง ดาน่ากระโดดไปทางซ้ายแล้วกระโดดเอาหัวเข้าไปในโรงนา เธอตะกายคลานต่อเครื่องมือโลหะตาราง เชือกหนึ่ง juicehead วางแผนที่จะผูกเธอกับยังอยู่บนพื้น .
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- มันอาจเป็นเรื่องปกติที่เขาremoveผู้คนออก
- เพราะ คุณเคยถามฉัน
- ยิงทะลุ
- grass flowet
- The most
- Temperature and pressure were very impor
- ในญี่ปุ่น
- ฝังเข็มจัดกระดูก
- ถ้าคุณคิดว่าเป็นสิ่งที่ดี คุณควรทำ
- พี่สาว
- i will never broke your heart i swear wi
- เพราะ คุณเคยถามฉันแล้ว
- - เวลา 02.43 น. คุณณัฐฎารัตน์ แจ้งว่าศูน
- http://th49.ilovetranslation.com/oUdnxO-
- A good friend my desigh well be have alw
- Your my shining star, I'll search from n
- เดือนที่แล้ว
- มันอาจเป็นเรื่องปกติที่เขาremoveผู้คนออก
- วันนี้วันเพ็ญเดือนแรกของปี2015 หลวงพ่อรั
- ครูก็จะไม่ต้องทำ เพราะ ให้คอมพิวเตอร์ทำแ
- grass flowet
- เมื่อคืนนี้ไม่ได้นอน
- A good friend of mind is.. well be have
- How u prefer I like all
