The sun began to set very rapidly.

The sun began to set very rapidly. I lifted the knapsack which only held the manuscripts of short stories I had written and slung it over my shoulder. I took one end of a piece of rope, tied it around my waist and used the other end to do the same for my companion, who was waiting to cross with me. For this trip, I only had a pistol with me, which wasn’t much of a load to carry. I tied my slippers to the knapsack so that my bare feet could move along the bamboo stems with maximum efficiency. After standing still for a while, I started to step forward. My companion gripped my back with one hand and followed me step by step without saying a word.
Our combined weight made the bamboo stems bend, touch the water and even dip slightly into it at some points. The bridge vibrated under the force of the current; I felt the vibrations running through the soles of my feet, up my legs, right to my heart. If we failed, we would die together, but at such a critical juncture, how could we possibly cross separately?
Right then, the width of the Kha Khaeng torrent seemed limitless. I felt it was taking us an eternity to reach the last section of the bridge, which sank into the water deeper than at any other point. The extremely cold current rushed past my ankles as if to snatch me away as soon as possible. At the same time, the bridge was swaying as though it despised the steps of the defeated. But we finally made it to the opposite bank. Somebody had already built a fire and was drying his drenched shirt by it.

As we sat by the fire, I kept turning to look at the stream we had just crossed. All kinds of thoughts were rushing through my mind with the force of wild waters. The very next day, I would relinquish my arms officially, as well as my hopes to create a world in which horse-shaped piggy banks would not be necessary.
I had no idea how long I’d be bound to the stream of memories, which is much scarier than the current of the Kha Khaeng rapids. I only knew that, from then on, I’d have to struggle to build bridges alone.

First published in this translation in the February 1994 issue of the Bangkok magazine Caravan

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดวงอาทิตย์เริ่มที่จะตั้งอย่างรวดเร็ว ผมยกเป้ซึ่งจัดขึ้นต้นฉบับเรื่องสั้นที่ผมได้เขียนและพาดผ่านไหล่ของฉัน ผมเอาปลายด้านหนึ่งของชิ้นส่วนของเชือกผูกไว้รอบเอวของฉันและใช้ส่วนอื่น ๆ ที่จะทำเช่นเดียวกันสำหรับสหายของฉันที่กำลังรอที่จะข้ามกับฉัน สำหรับการเดินทางครั้งนี้ผมมีเพียงปืนพกกับฉันซึ่งเป็นไม่มากของภาระในการดำเนินการ ผมผูกรองเท้าแตะของฉันไปเป้เพื่อให้เท้าเปลือยของฉันอาจจะย้ายไปตามไม้ไผ่ลำต้นอย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด หลังจากที่ยืนนิ่งในขณะที่ผมเริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้า สหายของฉันจับหลังของฉันด้วยมือข้างหนึ่งและตามฉันทีละขั้นตอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ
น้ำหนักรวมของเราทำไม้ไผ่ลำต้นโค้งสัมผัสน้ำและแม้จุ่มลงไปเล็กน้อยในบางจุด สะพานสั่นสะเทือนภายใต้แรงในปัจจุบัน; ผมรู้สึกว่าการสั่นสะเทือนวิ่งผ่านฝ่าเท้าของฉันขึ้นขาของฉัน, สิทธิที่จะหัวใจของฉัน ถ้าเราล้มเหลวเราจะตายด้วยกัน แต่ที่ดังกล่าวช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญได้อย่างไรที่เราอาจจะข้ามแยก?
ขวาแล้วความกว้างของฝนตกหนักขาแข้งที่ดูเหมือนไร้ขีด จำกัด ผมรู้สึกว่ามันคือการที่เรานิรันดร์ที่จะไปถึงส่วนสุดท้ายของสะพานที่จมลงไปในน้ำที่ลึกกว่าจุดอื่น ๆ หนาวมากในปัจจุบันวิ่งผ่านมาข้อเท้าของฉันเป็นถ้าจะคว้าฉันออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ในเวลาเดียวกัน, สะพานไหวราวกับว่ามันดูถูกขั้นตอนของการพ่ายแพ้ แต่ในที่สุดเราก็ทำให้มันฝั่งตรงข้าม ใครบางคนได้สร้างแล้วเกิดไฟไหม้และได้รับการอบแห้งเสื้อเปียกโชกของเขาโดยมันขณะที่เรานั่งอยู่ด้วยไฟผมเก็บไว้หันไปมองไปที่กระแสที่เราเพิ่งข้าม ทุกชนิดของความคิดที่วิ่งผ่านใจของฉันด้วยแรงของน้ำป่า วันถัดไปมากผมจะสละแขนของฉันอย่างเป็นทางการเช่นเดียวกับความหวังของฉันที่จะสร้างโลกที่ม้ารูปธนาคารลูกหมูจะไม่จำเป็นฉันมีความคิดว่านานแค่ไหนที่ฉันต้องการจะผูกพันกับกระแสของความทรงจำ ซึ่งมีมากน่ากลัวกว่าปัจจุบันของน้ำเชี่ยวขาแข้ง ฉันรู้เพียงว่าจากนั้นผมต้องต่อสู้เพื่อสร้างสะพานคนเดียวที่ตีพิมพ์ครั้งแรกในการแปลนี้ในฉบับเดือนกุมภาพันธ์ 1994 นิตยสารคาราวานกรุงเทพฯ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พระอาทิตย์เริ่มตกดินอย่างรวดเร็ว ผมยกเป้ซึ่งจัดขึ้นต้นฉบับเรื่องสั้นที่ผมเขียน และสะพายมันไว้บนไหล่ของฉัน ผมเอาปลายด้านหนึ่งของชิ้นส่วนของเชือกผูกรอบเอวของฉันและใช้ปลายอื่น ๆเพื่อทำแบบเดียวกันกับเพื่อนของฉันที่กำลังรอที่จะข้ามกับผม สำหรับทริปนี้ ผมมีแค่ปืนกับผมซึ่งไม่ได้มากของภาระในการพกพาฉันผูกรองเท้าของฉันไปที่เป้ ให้เท้าเปล่าจะย้ายตามลำต้นไม้ไผ่ ด้วยประสิทธิภาพสูงสุด หลังจากยืนนิ่งอยู่สักพัก ฉันก็เริ่มก้าว เพื่อนของฉันกำหลังของฉันกับมือข้างหนึ่งและผมตามขั้นตอนโดยขั้นตอนโดยไม่พูดอะไร
น้ำหนักรวม ของเราทำไม้ไผ่ลำต้นโค้ง แตะน้ำและแม้แต่ลงเล็กน้อยลงไปในบางจุดสะพานภายใต้แรงสั่นสะเทือนของปัจจุบัน ผมรู้สึกสั่นสะเทือนวิ่งผ่านพื้นของเท้าของฉันขึ้นขาขวาไปหัวใจของฉัน ถ้าเราล้มเหลว เราก็จะตายด้วยกัน แต่ที่เป็นจุดเชื่อมต่อที่สำคัญแล้วเราอาจจะข้ามแยกต่างหาก
ถูกต้องแล้ว ความกว้างของขาแข้ง ฝนตกหนักที่ดูเหมือนจะไร้ขีดจำกัด ผมรู้สึกว่ามันพาเราไปตลอดไปถึงส่วนสุดท้ายของสะพานซึ่งจมลงไปในน้ำที่ลึกกว่าที่อื่น ๆจุด ปัจจุบันที่แสนหนาววิ่งผ่านมาข้อเท้าของฉันเป็นถ้าจะแย่งฉันไปให้เร็วที่สุด ในเวลาเดียวกัน , สะพานแกว่งไปมา เหมือนกับว่ามันก็เป็นขั้นตอนของการพ่ายแพ้ แต่สุดท้ายเราก็ทำมันให้ฝั่งตรงข้าม ใครบางคนได้สร้างไฟและแห้งของเขาชุ่มเสื้อค่ะ

เรานั่งจากไฟฉันหันไปมองลำธารที่เราเพิ่งเดินผ่านมา ทุกชนิดของความคิดวิ่งเข้ามาในจิตใจของฉัน ด้วยพลังของป่าน้ำ วันถัดมา ผมจะปล่อยแขนของฉันอย่างเป็นทางการ รวมทั้งความหวังที่จะสร้างโลกที่ม้าตัวกระปุกธนาคารจะไม่จําเป็น .
ฉันมีความคิดนานแค่ไหนผมก็จะผูกติดกับกระแสแห่งความทรงจำซึ่งน่ากลัวมากกว่าปัจจุบันของขาแข้ง แก่ง ผมรู้เพียงว่าจากนี้ไป ฉันจะต้องต่อสู้เพื่อสร้างสะพานคนเดียว

ตีพิมพ์ครั้งแรกในการแปลนี้ในเดือนกุมภาพันธ์ 2537 ฉบับของนิตยสารคาราวาน
กรุงเทพ