When we first heard from blocks awa

When we first heard from blocks away
the fog truck’s blustery roar,
we dropped our toys, leapt from our meals,
and scrambled out the door

into an evening briefly fuzzy.
We yearned to be transformed—
translated past confining flesh
to disembodied spirit. We swarmed

in thick smoke, taking human form
before we blurred again,
turned vague and then invisible,
in temporary heaven.

Freed of bodies by the fog,
we laughed, we sang, we shouted.
We were our voices, nothing else.
Voice was all we wanted.

The white clouds tumbled down our streets
pursued by spellbound children
who chased the most distorting clouds,
ecstatic in the poison.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเราได้ยินจากจุดหมายปลายทาง เสียงคำรามของรถบรรทุกหมอก blustery เราลดลงเล่น หลุดจากอาหาร และสัญญาณรบกวนออกจากบ้าน ในตอนเย็นที่สั้น ๆ ไม่ชัดเจน เราวันเวลาจะเปลี่ยน — แปลในอดีตเก็บกักเนื้อ จิตวิญญาณแห่งการปลด เรา swarmed ในควันหนา การเป็นคน ก่อนเราเบลออีกครั้ง เปิดแล้วมองไม่ เห็น และคลุมเครือ ในสวรรค์ชั่วคราว ว่างของร่างกาย โดยหมอก เราหัวเราะ เราร้อง เราตะโกน เสียงของเรา ไม่มีอะไรอื่นได้ เสียงทั้งหมดที่เราต้องได้ เมฆขาวจนลงถนนของเรา ติดตามเด็กที่หลงใหล ผู้ไล่ล่าสุดปริมาณเมฆ, สุขสันต์ในยาพิษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อแรกที่เราได้ยินจากห่าง
แผดเสียงพัดรถบรรทุกหมอกของ
เราลดลงของเล่นของเรากระโจนจากอาหารของเรา
และตะกายออกจากประตู

เข้ามาในตอนเย็นเลือนสั้น ๆ .
เราปรารถนาที่จะ transformed-
แปลที่ผ่านมาหน่วงเหนี่ยวหรือกักขังเนื้อ
วิญญาณปลด เรารุม

ในควันหนาเอารูปแบบของมนุษย์
ก่อนที่เราจะเบลออีกครั้ง
หันคลุมเครือแล้วมองไม่เห็น
ในสวรรค์ชั่วคราว.

อิสระของร่างกายด้วยหมอกที่
เราหัวเราะเราร้องเพลงเราตะโกน.
เรามีความเสียงของเราไม่มีอะไรอื่น.
เสียงเป็น ทั้งหมดที่เราต้องการ.

เมฆสีขาวร่วงลงถนนของเรา
ไล่ตามเด็กเคลิบเคลิ้ม
ที่ไล่เมฆบิดเบือนส่วนใหญ่
มีความสุขในพิษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเราได้ยินครั้งแรกจากบล็อกออกไปหมอกรถบรรทุก 3H คำรามเราทำของเล่นของเรา กระโจนจากอาหารของเราแล้วก็ตะกายออกจากประตูในตอนเย็นสั้นแบบฟัซซี่เราต้องการจะเปลี่ยน -แปลเนื้อมากักขังเพื่อปลดวิญญาณ เราล้อมในควันหนา ใช้ร่างมนุษย์ก่อนที่เราจะเบลออีกเปิดฝ้าแล้วมองไม่เห็นสวรรค์อยู่ชั่วคราวอิสระของร่างกายโดยหมอกเราหัวเราะ เราร้อง เราตะโกนเราเป็นเสียงของเรา ไม่มีอะไรอื่นเสียงคือทั้งหมดที่เราต้องการเมฆสีขาวร่วงลงบนถนนของเราติดตามเด็กหลงใหลใครไล่ส่วนใหญ่บิดเบือนเมฆสุขสันต์ในยาพิษ