3.1. Components of water useDuring

3.1. Components of water use
During 2001–2002, the sugarcane plant crop received 967mm
total rainfall compared to 574mm during 2002–2003. On the
heavier silty clay loam soil, losses through deep percolation
ranged from 25 to 30% in the first crop and 7 to 13% in the
second crop season. Deep percolation losses increased with
wetter soil moisture regimes during both seasons (Tables 1
and 2). Higher initial soil moisture content brought the soil to
field capacity earlier during the rainy season. Thus, excess
water increased with increasing soil moisture regimes. High
ereffective rainfall was recorded in 2001–2002 (680–726 mm) as
compared to 2002–2003 (498–534 mm). This was mainly due to
higher total rainfall received during the first crop season.
Maximum effective rainfall was recorded for the driest soil
moisture regime. Moisture deficit at lower moisture regimes
favoured higher intake of water through rainfall. During 2002–
2003, water loss through deep percolation was higher in plant
cane (40 to 76 mm) compared to ratoon cane (32 to 65 mm,
Table 3). This was due to better soil physical conditions

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.1. องค์ประกอบของการใช้น้ำในระหว่างปี 2001-2002 การเพาะปลูกพืชอ้อยรับ 967 มม.ปริมาณน้ำฝนเปรียบเทียบกับ 574 มม.ระหว่าง 2002 – 2003 ในการหนักกว่าดินเหนียวปนทรายแป้ง loam สูญเสียผ่าน percolation ลึกจนถึง 25 30% ในครั้งแรกและ 7 ถึง 13% ในการพืชสองฤดูกาล ขาดทุน percolation ลึกเพิ่มขึ้นด้วยควรระบอบความชื้นดินในระหว่างฤดูกาลทั้งสอง (ตารางที่ 1และ 2) ความชื้นสูงต้นดินนำดินไปความจุฟิลด์ก่อนหน้านี้ในช่วงฤดูฝน ดังนั้น ส่วนเกินน้ำกับระบอบความชื้นของดินเพิ่มขึ้น สูง ฝน ereffective บันทึกในปี 2001 – 2002 (680 – 726 มิลลิเมตร) เป็นเมื่อเทียบกับ 2002 – 2003 (498-534 มม.) ส่วนใหญ่เนื่องจากการสูงปริมาณน้ำฝนในระหว่างฤดูกาลเพาะปลูกแรกบันทึกปริมาณน้ำฝนที่มีประสิทธิภาพสูงสุดสำหรับดินวิเศษสุดระบอบการปกครองความชื้น ขาดความชุ่มชื้นที่ความชื้นต่ำกว่าระบอบบริโภคสูงโปรดปรานของน้ำผ่านฝน ในช่วง 2002-2003 สูญเสียน้ำผ่านลึก percolation คือสูงในโรงงานอ้อย (40 76 mm) เมื่อเทียบกับ ratoon cane (32 65 mmตาราง 3) จากสภาพทางกายภาพของดินดีขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.1 องค์ประกอบของการใช้น้ำ
ในช่วง 2001-2002, การเพาะปลูกพืชอ้อยได้รับ 967mm
ปริมาณน้ำฝนรวมเมื่อเทียบกับ 574mm ในช่วง 2002-2003 บน
หนักปนทรายแป้งดินเหนียวดินร่วนปนดินสูญเสียผ่านซึมลึก
อยู่ในช่วง 25-30% ในปีการเพาะปลูกเป็นครั้งแรกและ 7-13% ใน
ฤดูนาปรัง ความสูญเสียที่ซึมลึกเพิ่มขึ้นด้วย
ระบอบความชื้นในดินเปียกทั้งในซีซั่น (ตารางที่ 1
และ 2) ความชื้นในดินเริ่มต้นที่สูงขึ้นนำดินเพื่อ
ความจุข้อมูลก่อนหน้านี้ในช่วงฤดูฝน ดังนั้นส่วนเกิน
น้ำเพิ่มขึ้นด้วยการเพิ่มความเข้มข้นของความชุ่มชื้นในดิน สูง
ปริมาณน้ำฝน ereffective ถูกบันทึกไว้ใน 2001-2002 (680-726 มิลลิเมตร) ขณะที่
เมื่อเทียบกับ 2002-2003 (498-534 มิลลิเมตร) นี่คือสาเหตุหลักมาจาก
ปริมาณน้ำฝนรวมสูงกว่าที่ได้รับในช่วงฤดูกาลเพาะปลูกครั้งแรก.
ปริมาณน้ำฝนที่มีประสิทธิภาพสูงสุดจะถูกบันทึกลงดินวิเศษสุด
ระบอบการปกครองของความชื้น การขาดดุลความชื้นที่ต่ำกว่าระบอบความชื้น
ได้รับการสนับสนุนการบริโภคที่สูงขึ้นของน้ำผ่านปริมาณน้ำฝน ในช่วง 2002-
2003, การสูญเสียน้ำผ่านซึมลึกสูงในโรงงาน
อ้อย (40-76 มิลลิเมตร) เมื่อเทียบกับอ้อยตอ (32-65 มม
ตารางที่ 3) นี่คือเนื่องจากสภาพทางกายภาพของดินดีขึ้น