(0.91), Malaysia (0.91), Vietnam(0.

(0.91), Malaysia (0.91), Vietnam
(0.89) and Indonesia (0.87). The value for China and India were 0.84 and 0.57.
What comes clear from the description of the results from the reconstruction of past
educational attainment is that the group of countries that were chosen are clearly determined in
investing in education. This is especially the case of Singapore, Malaysia, Thailand, the
Philippines and perhaps also Vietnam. Indonesia is a country apart as some of its performance
in terms of enrolments and investments are rather weak. Indonesia has expanded strongly the
education system in the 1970s after the oil boom but did not manage to improve the quality of
education as well as the participation and relevance of tertiary studies. Some of the weaker
results in education outputs especially educational attainment may be due to the momentum of
education – that is the lag between educational investments and the translation into human
capita throughout the labour force. This is the case for a wealthy country such as Singapore
where some of the labour force is still illiterate, although income level is comparable to
Europe or Japan. Education does not jump and one cannot erase so easily decades of neglect in
education. Singapore has compensated its lack of human skills by opening the borders to
workers. The literature shows that the expansion of the education systems in these countries
did not go without problems related to quality or adequacy. This is the case of tertiary in
Thailand and Malaysia where most students graduate in humanities, arts, social science,
business and law and too few in science and engineering. This necessity to not only look at
number of population but also at the quality and curriculum will be kept in mind when
projecting the future educational level of the population.


Conclusions and Avenues for Future Research
This paper on human capital in Southeast Asia has three main focuses: the first is to
analyze the current situation regarding education in the six countries of choice, namely
Indonesia, Malaysia, Philippines, Singapore, Thailand, and Vietnam. The second is the
reconstruction and analysis of past levels of educational attainment for those countries above
mentioned from 1970 to 2000. The third focus is the projection of the levels of educational
attainment from 2000 up to 2030.
Education is thought to be essential for Southeast Asia as it was and will continue to be the
key element for protection against vulnerability to economic shock (such as the economic
crisis of 1997-98) and for sustaining rapid economic growth.
The group of countries that were chosen are clearly determined in investing in education as
can be seen from the levels of enrolment, the levels of educational attainment across cohorts,
and average years of schooling for the population aged 20-64 in the past and at present.
However, the pace of change was different between the countries. Singapore and Malaysia
were definitely the front-runners of increases in the levels of educational attainment of the
working age population in the last 30 years whereas Vietnam seems to be at the tail of the six
countries, although it is benefiting in the last years from important investments in education.
Thailand and the Philippines find themselves at an intermediate position between Vietnam on
one hand and Malaysia and Singapore on the other hand. Indonesia is a country apart as some
of its performance in terms of enrolments and investments are rather weak after a strong
expansion in the 1970s after the oil boom.
Past investments in education of the region come out also very clearly from the projections of
levels of educational attainment up to 2030 from both the trend and the constant scenario.
According to the trend scenario, Singapore will remain the front runner in terms of education
as the bulk of the working age population will have a tertiary education. Malaysia will also
experience a rapid increase in its tertiary educated working age population but to a lesser
extent than in Singapore. The Philippines based on the trend scenario will have a dichotomous
society with still a large proportion with primary education and tertiary education. In
Indonesia, the bulk of the working age population will shift from primary in 2000 to secondary
in 2030. Recent rapid increases in enrolment in Thailand will pay off by 2030 as it will
increase the share of the working age population both with a secondary and tertiary education.
The trend scenario does not allow Vietnam to catch up by 2030 but this may hide some rapid
changes that could occur if economic development is particularly beneficial. These
developments in the levels of educational attainment of the working age population will be
extremely favourable as during most of the next 30 years, the population of the six countries
will benefit from decreasing dependency ratio that gives all countries a demographic bonus.
However the 2020-30s will mark the end of that bonus period. In this context human capital
will be essential.This work points out several avenues of research. The first one would be to change the scale of
the research and not only to look at the national level but also at the sub-regional level and
have an in-depth perspective of the coastal areas’ working age and level of educational
attainment to evaluate the vulnerability of the population and the imbalances in the population.
The second avenue is to not only look at number of population but also at the quality and
curriculum which should always be kept in mind when projecting the future educational levels
of the population. For instance, input in education can be measured by the availability of
teachers in relation to the number of students. The pupil-teacher ratios as well as the
proportion of trained teachers in the country are good indicators of the quality of education.
According to UNESCO (2004), the Philippines have the highest ratios at all levels of
education, comparable to those of India. Indonesia has low ratios, but it hides the reality that a
large proportion of the teachers, especially at secondary levels are not trained (about 47% in
2000-01 according to the UNESCO). Malaysia, that is one the countries spending the most on
education, has very few students per teacher at all levels of education.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(0.91), มาเลเซีย (0.91) เวียดนาม(0.89) และอินโดนีเซีย (0.87) ค่าของจีนและอินเดียได้ 0.84 และ 0.57สิ่งที่มาชัดเจนจากคำอธิบายของผลจากการฟื้นฟูของอดีตศึกษาโดยจะให้กลุ่มประเทศที่ถูกเลือกจะถูกกำหนดอย่างชัดเจนในลงทุนในการศึกษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีของสิงคโปร์ มาเลเซีย ไทย การฟิลิปปินส์ และบางทียังเวียดนาม อินโดนีเซียเป็นประเทศที่แยกเป็นของประสิทธิภาพการทำงานenrolments และการลงทุนค่อนข้างอ่อนแอ อินโดนีเซียได้ขยายการขอระบบการศึกษาในทศวรรษ 1970 หลังจากบูมน้ำมัน แต่ไม่ได้ดำเนินการปรับปรุงคุณภาพของศึกษาตลอดจนการมีส่วนร่วม และความสำคัญของการศึกษาต่อ บางแข็งแกร่งผลการศึกษาแสดงผลโดยเฉพาะอย่างยิ่งการศึกษาโดยอาจเป็น เพราะโมเมนตัมของศึกษา – ความล่าช้าระหว่างการลงทุนทางการศึกษาและแปลเป็นบุคคลที่เศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึงทั้งกำลังแรงงาน กรณีนี้สำหรับประเทศที่มั่งคั่งเช่นสิงคโปร์ของกำลังแรงงาน illiterate ยังคง แม้ว่าเทียบได้กับระดับรายได้ยุโรปหรือญี่ปุ่น ไม่มีไปศึกษา และหนึ่งไม่สามารถลบได้อย่างง่ายดายดังนั้นของละเลยในการศึกษา สิงคโปร์มีชดเชยการขาดทักษะของมนุษย์ โดยการเปิดพรมแดนเพื่อคนงาน วรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าการขยายตัวของระบบการศึกษาในประเทศเหล่านี้ไม่ได้ไป โดยไม่มีปัญหาที่เกี่ยวข้องกับคุณภาพหรือเพียงพอ เป็นตติยในกรณีนี้Thailand and Malaysia where most students graduate in humanities, arts, social science,business and law and too few in science and engineering. This necessity to not only look atnumber of population but also at the quality and curriculum will be kept in mind whenprojecting the future educational level of the population.Conclusions and Avenues for Future ResearchThis paper on human capital in Southeast Asia has three main focuses: the first is toanalyze the current situation regarding education in the six countries of choice, namelyIndonesia, Malaysia, Philippines, Singapore, Thailand, and Vietnam. The second is thereconstruction and analysis of past levels of educational attainment for those countries abovementioned from 1970 to 2000. The third focus is the projection of the levels of educationalattainment from 2000 up to 2030.Education is thought to be essential for Southeast Asia as it was and will continue to be thekey element for protection against vulnerability to economic shock (such as the economiccrisis of 1997-98) and for sustaining rapid economic growth.The group of countries that were chosen are clearly determined in investing in education ascan be seen from the levels of enrolment, the levels of educational attainment across cohorts,and average years of schooling for the population aged 20-64 in the past and at present.However, the pace of change was different between the countries. Singapore and Malaysiawere definitely the front-runners of increases in the levels of educational attainment of theworking age population in the last 30 years whereas Vietnam seems to be at the tail of the sixcountries, although it is benefiting in the last years from important investments in education.Thailand and the Philippines find themselves at an intermediate position between Vietnam onone hand and Malaysia and Singapore on the other hand. Indonesia is a country apart as someof its performance in terms of enrolments and investments are rather weak after a strongexpansion in the 1970s after the oil boom.Past investments in education of the region come out also very clearly from the projections oflevels of educational attainment up to 2030 from both the trend and the constant scenario.According to the trend scenario, Singapore will remain the front runner in terms of educationas the bulk of the working age population will have a tertiary education. Malaysia will alsoexperience a rapid increase in its tertiary educated working age population but to a lesserextent than in Singapore. The Philippines based on the trend scenario will have a dichotomoussociety with still a large proportion with primary education and tertiary education. InIndonesia, the bulk of the working age population will shift from primary in 2000 to secondaryin 2030. Recent rapid increases in enrolment in Thailand will pay off by 2030 as it willincrease the share of the working age population both with a secondary and tertiary education.The trend scenario does not allow Vietnam to catch up by 2030 but this may hide some rapidchanges that could occur if economic development is particularly beneficial. Thesedevelopments in the levels of educational attainment of the working age population will beextremely favourable as during most of the next 30 years, the population of the six countrieswill benefit from decreasing dependency ratio that gives all countries a demographic bonus.However the 2020-30s will mark the end of that bonus period. In this context human capitalwill be essential.This work points out several avenues of research. The first one would be to change the scale ofthe research and not only to look at the national level but also at the sub-regional level andhave an in-depth perspective of the coastal areas’ working age and level of educationalattainment to evaluate the vulnerability of the population and the imbalances in the population.The second avenue is to not only look at number of population but also at the quality andcurriculum which should always be kept in mind when projecting the future educational levelsof the population. For instance, input in education can be measured by the availability ofteachers in relation to the number of students. The pupil-teacher ratios as well as theproportion of trained teachers in the country are good indicators of the quality of education.According to UNESCO (2004), the Philippines have the highest ratios at all levels ofeducation, comparable to those of India. Indonesia has low ratios, but it hides the reality that alarge proportion of the teachers, especially at secondary levels are not trained (about 47% in2000-01 according to the UNESCO). Malaysia, that is one the countries spending the most oneducation, has very few students per teacher at all levels of education.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(0.91), มาเลเซีย (0.91) เวียดนาม
(0.89) และอินโดนีเซีย (0.87) ค่าสำหรับจีนและอินเดียเป็น 0.84 และ 0.57. สิ่งที่มาจากคำอธิบายที่ชัดเจนของผลที่ได้จากการฟื้นฟูของอดีตที่ผ่านมาสำเร็จการศึกษาคือการที่กลุ่มประเทศที่ได้รับการคัดเลือกจะถูกกำหนดอย่างชัดเจนในการลงทุนในการศึกษา นี้โดยเฉพาะกรณีของประเทศสิงคโปร์, มาเลเซีย, ประเทศไทยฟิลิปปินส์และบางทีก็อาจเวียดนาม อินโดนีเซียเป็นประเทศที่แยกออกจากกันเป็นบางส่วนของผลการดำเนินงานในแง่ของการลงทะเบียนและการลงทุนมีค่อนข้างอ่อนแอ อินโดนีเซียมีการขยายอย่างยิ่งระบบการศึกษาในปี 1970 หลังจากที่น้ำมันบูม แต่ไม่ได้จัดการในการปรับปรุงคุณภาพของการศึกษาเช่นเดียวกับการมีส่วนร่วมและความเกี่ยวข้องของการศึกษาในระดับอุดมศึกษา บางส่วนของการปรับตัวลดลงส่งผลให้ผลการศึกษาสำเร็จการศึกษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาจจะเกิดจากแรงผลักดันของการศึกษา- นั่นคือความล่าช้าระหว่างการลงทุนการศึกษาและแปลเป็นมนุษย์หัวตลอดทั้งกำลังแรงงาน เป็นกรณีนี้สำหรับประเทศที่ร่ำรวยเช่นสิงคโปร์ที่บางส่วนของแรงงานที่มีการศึกษายังคงแม้ว่าระดับรายได้ก็เปรียบได้กับยุโรปหรือญี่ปุ่น การศึกษาไม่ได้กระโดดและไม่สามารถลบทศวรรษที่ผ่านมาได้อย่างง่ายดายของการละเลยในการศึกษา สิงคโปร์ได้รับการชดเชยการขาดของทักษะของมนุษย์โดยการเปิดพรมแดนเพื่อคนงาน วรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าการขยายตัวของระบบการศึกษาในประเทศเหล่านี้ไม่ได้ไปโดยไม่มีปัญหาที่เกี่ยวข้องกับคุณภาพหรือความเพียงพอ นี้เป็นกรณีของการอุดมศึกษาในไทยและมาเลเซียที่นักเรียนส่วนใหญ่จบการศึกษามนุษยศาสตร์ศิลปะสังคมศาสตร์ธุรกิจและกฎหมายและน้อยเกินไปในด้านวิทยาศาสตร์และวิศวกรรม ความจำเป็นนี้ไม่เพียง แต่มองไปที่จำนวนของประชากรแต่ยังอยู่ในระดับที่มีคุณภาพและหลักสูตรจะถูกเก็บไว้ในใจเมื่อฉายระดับการศึกษาในอนาคตของประชากร. สรุปและถนนเพื่ออนาคตวิจัยบทความนี้ในทุนมนุษย์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีสามหลักเน้น: ครั้งแรกคือการวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันเกี่ยวกับการศึกษาในหกประเทศในการเลือกคืออินโดนีเซีย, มาเลเซีย, ฟิลิปปินส์, สิงคโปร์, ไทยและเวียดนาม ประการที่สองคือการฟื้นฟูและการวิเคราะห์ระดับความสำเร็จที่ผ่านมาของการศึกษาสำหรับประเทศนั้น ๆ ดังกล่าวข้างต้นที่กล่าวถึงจาก1970 ถึง 2000 โดยมุ่งเน้นที่สามคือการฉายภาพของระดับของการศึกษาความสำเร็จจากปี2000 ถึงปี 2030 การศึกษาคิดว่าจะเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่มันเป็นและจะยังคงเป็นปัจจัยสำคัญสำหรับการป้องกันความเสี่ยงต่อการช็อกทางเศรษฐกิจ(เช่นเศรษฐกิจวิกฤตของ 1997-1998) และสำหรับการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืนทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็ว. กลุ่มของประเทศที่ได้รับการคัดเลือกจะถูกกำหนดไว้อย่างชัดเจนในการลงทุนในด้านการศึกษา ขณะที่สามารถเห็นได้จากระดับของการลงทะเบียนเรียนระดับการศึกษาที่สำเร็จทั่วผองเพื่อนที่และปีเฉลี่ยของการศึกษาสำหรับประชากรอายุ20-64 ในอดีตและในปัจจุบัน. แต่ก้าวของการเปลี่ยนแปลงที่แตกต่างกันระหว่างประเทศ สิงคโปร์และมาเลเซียได้แน่นอนวิ่งหน้าของการเพิ่มขึ้นของระดับการศึกษาที่สำเร็จของประชากรวัยทำงานในช่วง30 ปีที่ผ่านมาในขณะที่เวียดนามน่าจะเป็นที่หางของหกประเทศแม้ว่ามันจะเป็นประโยชน์ในปีที่ผ่านมาจากการที่สำคัญเงินลงทุนในการศึกษา. ไทยและฟิลิปปินส์พบว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งตรงกลางระหว่างเวียดนามในมือข้างหนึ่งและมาเลเซียและสิงคโปร์ในมืออื่น ๆ อินโดนีเซียเป็นประเทศที่แยกออกจากกันเป็นบางส่วนของผลการดำเนินงานในแง่ของการลงทะเบียนและการลงทุนที่ค่อนข้างอ่อนแอหลังจากที่แข็งแกร่งการขยายตัวในปี1970 หลังจากที่น้ำมันบูม. การลงทุนที่ผ่านมาในการศึกษาของภูมิภาคออกมายังมีมากอย่างเห็นได้ชัดจากการคาดการณ์ของระดับของการศึกษาการบรรลุถึง 2030 จากทั้งแนวโน้มและสถานการณ์อย่างต่อเนื่อง. ตามสถานการณ์แนวโน้มสิงคโปร์จะยังคงวิ่งหน้าในแง่ของการศึกษาเป็นจำนวนมากของประชากรวัยทำงานจะมีการศึกษาระดับอุดมศึกษา มาเลเซียยังจะได้สัมผัสกับการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของประชากรในวัยทำงานมีการศึกษาในระดับอุดมศึกษาของตนแต่เป็นเลสเบี้ยนในระดับกว่าในสิงคโปร์ ฟิลิปปินส์ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ที่มีแนวโน้มจะมี dichotomous สังคมที่มียังคงเป็นส่วนใหญ่ที่มีการศึกษาระดับประถมศึกษาและอุดมศึกษา ในประเทศอินโดนีเซียจำนวนมากของประชากรวัยทำงานจะเปลี่ยนจากหลักในปี 2000 เพื่อรองในปี2030 เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วล่าสุดในการลงทะเบียนในประเทศไทยจะจ่ายออกในปี 2030 ที่จะเพิ่มส่วนแบ่งของประชากรวัยทำงานทั้งกับมัธยมศึกษาและอุดมศึกษาการศึกษา. สถานการณ์แนวโน้มไม่อนุญาตให้เวียดนามที่จะจับขึ้นในปี 2030 แต่อาจซ่อนอย่างรวดเร็วบางการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นหากมีการพัฒนาทางเศรษฐกิจโดยเฉพาะอย่างยิ่งจะเป็นประโยชน์ เหล่านี้การพัฒนาในระดับการศึกษาที่สำเร็จของประชากรวัยทำงานจะดีมากเป็นมากที่สุดในช่วง30 ปีข้างหน้าประชากรในหกประเทศที่จะได้รับประโยชน์จากการลดอัตราการพึ่งพาที่ช่วยให้ทุกประเทศโบนัสกลุ่มผู้เข้าชม. อย่างไรก็ตาม 2020 ยุค 30 จะทำเครื่องหมายสิ้นสุดระยะเวลาโบนัสว่า ในบริบทนี้ทุนมนุษย์จะ essential.This ทำงานชี้ให้เห็นหลายลู่ทางของการวิจัย คนแรกที่จะมีการเปลี่ยนแปลงขนาดของการวิจัยและไม่เพียง แต่จะมองในระดับชาติ แต่ยังอยู่ในระดับอนุภูมิภาคและมีมุมมองในเชิงลึกของอายุการทำงานพื้นที่ชายฝั่งทะเลและระดับการศึกษาที่สำเร็จในการประเมินช่องโหว่ของประชากรและความไม่สมดุลในประชากร. ถนนสายที่สองคือการไม่เพียง แต่ดูที่จำนวนของประชากร แต่ยังอยู่ในระดับที่มีคุณภาพและการเรียนการสอนซึ่งควรจะเก็บไว้ในใจเมื่อฉายระดับการศึกษาในอนาคตของประชากร ยกตัวอย่างเช่นการป้อนข้อมูลในการศึกษาสามารถวัดได้โดยความพร้อมของครูในความสัมพันธ์กับจำนวนนักเรียน อัตราส่วนนักเรียนต่อครูเช่นเดียวกับสัดส่วนของครูผู้สอนการฝึกอบรมในประเทศเป็นตัวชี้วัดที่ดีของคุณภาพของการศึกษา. ตามที่ยูเนสโก (2004), ฟิลิปปินส์มีอัตราส่วนที่สูงที่สุดในทุกระดับของการศึกษาเทียบเคียงกับของอินเดีย อินโดนีเซียมีอัตราส่วนต่ำ แต่มันซ่อนความเป็นจริงที่ว่าส่วนใหญ่ของครูโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับรองจะไม่ได้รับการฝึกอบรม(ประมาณ 47% ในปี2000-01 ตามที่ยูเนสโก) มาเลเซียที่เป็นหนึ่งในประเทศที่ใช้จ่ายมากที่สุดในการศึกษาที่มีนักเรียนน้อยมากต่อครูทุกระดับการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( 3 ) , มาเลเซีย ( 3 ) , เวียดนาม
( 0.89 ) และอินโดนีเซีย ( 2 ) ค่าสำหรับจีนและอินเดียเท่ากับ 0.84 และ 0.57 .
อะไรมาชัดเจนจากรายละเอียดของผลจากการฟื้นฟูการศึกษาที่ผ่านมา
คือกลุ่มประเทศที่เลือกตัดสินใน
ลงทุนในการศึกษา โดยเฉพาะกรณีของสิงคโปร์ , มาเลเซีย , ไทย ,
ฟิลิปปินส์ และบางทียังเวียดนาม อินโดนีเซียเป็นประเทศที่แยกเป็นบางส่วนของ
ประสิทธิภาพในแง่ของการสมัคร และการลงทุนที่ค่อนข้างอ่อนแอ อินโดนีเซียมีการขยายตัวอย่างมาก
ระบบการศึกษาในทศวรรษหลังจากน้ำมันบูม แต่ก็ไม่ได้จัดการเพื่อปรับปรุงคุณภาพของ
การศึกษา เช่นเดียวกับการมีส่วนร่วมและความเกี่ยวข้องของระบบการศึกษา บางอ่อนแอ
ผลการศึกษา ผลการศึกษา โดยอาจจะเกิดจากแรงผลักดันของ
การศึกษา–ที่ความล่าช้าระหว่างการลงทุนทางการศึกษา และแปลเป็นประชากรมนุษย์
ตลอดแรงงานบังคับ เป็นกรณีนี้สำหรับประเทศที่ร่ำรวย เช่น สิงคโปร์
ที่บางส่วนของแรงงานยังอ่านไม่ออก ถึงแม้ว่ารายได้จะเปรียบกับ
ยุโรปหรือญี่ปุ่น