Brazil’s soybean production has exp

Brazil’s soybean production has expanded rapidly over the past four decades. In 1969 Brazil produced only
1 million tons of soybeans. However by 1975, Brazil produced 11.6 million tons and surpassed China to
become the world’s second largest soy producer. By 1989 production rose to 20 million tons and in 2009
it reached 63 million tons. Every year soybeans play a larger role in Brazilian exports and is currently the
most important commodity in Brazilian agribusiness. It is one of Brazil’s main sources of foreign currency,
representing about 10% of the country’s total exports. The industry presently has over 243,000 producers
and generates approximately 1.4 million jobs, promoting the movement of wealth beyond the country’s
major cities and into the interior [7]. In the 2009 export market, Brazil was the world’s second largest
exporter of whole soybeans (behind only the US) and of soy meal and soy oil (behind only Argentina).
Various factors contributed to Brazil’s rapid advance between 1969 and 1975. The Brazilian government
offered significant subsidies and price supports to soybean farmers in order to boost export crops to generate
currency to pay for imports such as petroleum. Additionally, Japan provided technical assistance to increase
soybean production on marginal frontier land. Further incentive was given by the US soybean export
embargo in 1973, which artificially raised world soybean prices until it became profitable for even the most
inefficient producer to grow soybeans [8].
Between 2000 and 2010, Brazil’s soybean production continued to grow at an annual average of 8% [7].
During this period, increased production has been underpinned by growing demand from China, as well as
new soybean varieties that allowed for production to expand into additional areas of the Cerrado and the
Amazon. Until the 1980s Brazilian soybean production was concentrated in the traditional farming regions
in the south of the country including the states of Rio Grande do Sul, Santa Catarina, Paraná, and São Paulo.
This trend resulted from the lack of soybean varieties adapted to dryer and hotter climates and associated
soil types. Thanks to Brazil’s high investments in developing new soybean varieties, as well as different
planting techniques, production expanded into the Cerrado and Amazon basin regions from 1997. This can
be seen in Table 2, 3 and 4 which demonstrates the georaphical shift in soybean production states in Brazil.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลิตถั่วเหลืองของประเทศบราซิลมีขยายอย่างรวดเร็วกว่าสี่ทศวรรษที่ผ่านมา ใน 1969 ประเทศบราซิลผลิตเท่านั้น 1 ล้านตันของถั่วเหลือง อย่างไรก็ตาม โดย 1975 บราซิลผลิต 11.6 ล้านตัน และจีนแล้ว เป็น ผู้ผลิตถั่วเหลืองอันดับสองของโลก โดย 1989 ผลิตกุหลาบ 20 ล้านตัน และ ในปี 2552 มาถึง 63 ล้านตัน ถั่วเหลืองทุกปีมีบทบาทใหญ่ในการส่งออกของบราซิล และอยู่ สินค้าสำคัญที่สุดในบราซิลเกษตร เป็นหนึ่งในแหล่งข้อมูลหลักของบราซิลของสกุลเงินต่างประเทศ ตัวแทนประมาณ 10% ของการส่งออกรวมของประเทศ อุตสาหกรรมปัจจุบันมีผู้ผลิต 243,000 กว่า และสร้างประมาณ 1.4 ล้านงาน ส่งเสริมการเคลื่อนไหวของทรัพย์สินเหนือของประเทศ หลักเมืองและ เป็นภายใน [7] ในตลาดส่งออก 2009 บราซิลเป็นอันดับสองของโลก ผู้ส่งออก ของถั่วเหลืองทั้งหมด (หลังเฉพาะสหรัฐอเมริกา) และอาหารถั่วเหลืองและน้ำมันถั่วเหลือง (หลังอาร์เจนตินาเท่านั้น) ปัจจัยต่าง ๆ ส่วนการล่วงหน้าอย่างรวดเร็วของบราซิลระหว่าง 1969 และ 1975 รัฐบาลบราซิล เงินอุดหนุนสำคัญเสนอและสนับสนุนราคาให้เกษตรกรถั่วเหลืองเพื่อเพิ่มการส่งออกพืชเพื่อสร้าง สกุลเงินการชำระเงินสำหรับการนำเข้าเช่นน้ำมัน นอกจากนี้ ญี่ปุ่นให้ความช่วยเหลือทางเทคนิคเพื่อเพิ่ม ผลิตถั่วเหลืองในดินแดนชายแดนกำไร จูงใจเพิ่มเติมถูกกำหนด โดยการส่งออกถั่วเหลืองของสหรัฐอเมริกา embargo ใน 1973 ซึ่งสมยอมยกราคาถั่วเหลืองโลกจนกระทั่งกลายเป็นผลกำไรสำหรับแม้สุด โปรดิวเซอร์ไม่เติบโตถั่วเหลือง [8]ระหว่าง 2000 และ 2010 ผลิตถั่วเหลืองของประเทศบราซิลต่อการเติบโตที่เฉลี่ยรายปีของ 8% [7] ช่วงนี้ ผลิตเพิ่มได้ได้รับการค้ำจุนจากอุปสงค์จากประเทศจีน การเจริญเติบโตเป็น ถั่วเหลืองสายพันธุ์ใหม่ที่ได้รับอนุญาตสำหรับการผลิตเพื่อเพิ่มเติมพื้นที่ Cerrado และ อเมซอน จนถึงไฟต์ ถั่วบราซิลผลิตได้เข้มข้นในพื้นที่ทำการเกษตรแบบดั้งเดิม ในภาคใต้ของประเทศรวมทั้ง ในรัฐของ Rio Grande ทำเน ซานตา Paraná และเซาเปาลู แนวโน้มนี้เป็นผลมาจากการขาดของพันธุ์ถั่วเหลืองดัดแปลงในสภาพอากาศที่ร้อน และเป่า และการเชื่อมโยง ชนิดของดิน ขอขอบคุณของบราซิลลงทุนสูงในการพัฒนาพันธุ์ถั่วเหลืองใหม่ เช่นที่แตกต่างกัน เทคนิคการปลูกพืช ผลิตขยาย Cerrado และ Amazon ภูมิภาคลุ่มจากปี 1997 นี้สามารถ สามารถดูได้ในตาราง 2, 3 และ 4 ซึ่งแสดงให้เห็นถึงกะ georaphical ในอเมริกาผลิตถั่วเหลืองในบราซิล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การผลิตถั่วเหลืองของบราซิลมีการขยายตัวอย่างรวดเร็วในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมา ในปี 1969 บราซิลผลิตเฉพาะ
1 ล้านตันของถั่วเหลือง อย่างไรก็ตามโดย 1975 บราซิลผลิต 11.6 ล้านตัน และทะลุจีน

กลายเป็นผู้ผลิตถั่วเหลืองที่ใหญ่เป็นอันดับสองของโลก โดย 1989 ผลิตกุหลาบ 20 ล้านตัน และในปี 2552
มันถึง 63 ล้านตันทุกปีถั่วเหลืองมีบทบาทใหญ่ในการส่งออกของบราซิล และในปัจจุบัน
สินค้าสำคัญที่สุดในบราซิลธุรกิจ มันเป็นหนึ่งในบราซิลหลักแหล่งที่มาของเงินตราต่างประเทศ
เป็นตัวแทนประมาณ 10% ของการส่งออกทั้งหมดของประเทศ อุตสาหกรรมปัจจุบันมีกว่า 243000 ผู้ผลิต
และสร้างประมาณ 1.4 ล้านงานการส่งเสริมการเคลื่อนไหวของความมั่งคั่งเกินกว่าของ
ประเทศเมืองใหญ่และเข้าภายใน [ 7 ] ในปี 2009 ตลาดส่งออกบราซิลเป็นผู้ส่งออกที่ใหญ่ที่สุด
ที่สองของโลกทั้งถั่วเหลือง ( ไว้แต่เรา ) และถั่วเหลือง และน้ำมันถั่วเหลือง ( หลังเท่านั้น อาร์เจนตินา )
ปัจจัยต่าง ๆ ส่วนบราซิลอย่างรวดเร็วก่อนและระหว่างปี ค.ศ.
รัฐบาลบราซิลให้เงินอุดหนุนและสนับสนุนระดับราคาถั่วเหลือง เกษตรกรเพื่อเพิ่มผลผลิตส่งออกไปสร้าง
สกุลเงินที่จะจ่ายสำหรับการนำเข้า เช่น ปิโตรเลียม นอกจากนี้ ญี่ปุ่นที่ให้ความช่วยเหลือด้านเทคนิคเพื่อเพิ่มการผลิตถั่วเหลืองในที่ดินแดนชายขอบ
. แรงจูงใจเพิ่มเติมให้โดยเราส่งออกถั่วเหลือง
อย่างไรก็ตามในปี 1973ซึ่งตั้งใจยกราคาถั่วเหลืองโลกจนกลายเป็นกำไรแม้ที่สุด
ไม่ได้ผลผลิตเพื่อปลูกถั่วเหลือง [ 8 ] .
ระหว่าง 2000 และ 2010 , การผลิตถั่วเหลืองของบราซิลขยายตัวอย่างต่อเนื่องเฉลี่ยปีละ 8 % [ 7 ]
ช่วงเวลานี้ , การผลิตที่เพิ่มขึ้นได้รับการสนับสนุนโดยความต้องการที่เพิ่มขึ้นจากจีน รวมทั้ง
ถั่วเหลืองพันธุ์ใหม่ที่ได้รับอนุญาตสำหรับการผลิตเพื่อขยายเข้าไปในพื้นที่เพิ่มเติมของเซอราโด้และ
Amazon จนถึงปี 1980 บราซิลการผลิตถั่วเหลืองมีความเข้มข้นในภูมิภาค
ทำนาแบบดั้งเดิมในภาคใต้ของประเทศรวมทั้งรัฐริโอแกรนด์โดซูล , Santa Catarina , รัฐอามาปา และเซาเปาลู .
เทรนด์นี้ เป็นผลจากการขาดของพันธุ์ถั่วเหลืองดัดแปลงและสภาพอากาศร้อนและแห้งเกี่ยวข้อง
ประเภทดิน ขอบคุณบราซิลการลงทุนสูงในการพัฒนาพันธุ์ถั่วเหลืองใหม่ ตลอดจนการปลูกเทคนิค
ที่แตกต่างกัน , การผลิตและขยายเป็นเซอราโด้ลุ่มน้ำอเมซอนภูมิภาคจากปี 1997 นี้สามารถเห็นได้ในโต๊ะ
23 และ 4 ซึ่งแสดง georaphical กะในการผลิตถั่วเหลืองของรัฐในบราซิล