12. I didn't want to bring up emoti

12. I didn't want to bring up emotions.
From childhood, I learned to repress (rather than express) feelings such as fear, anger, and disappointment. Over many years, we develop maladaptive coping strategies to keep these emotions buried, such as workaholism, consumerism, or drugs and alcohol. The difficulty I found in meditation is that when I stopped to focus inward, the repressed emotions would surface, and I'd feel anxious and unable to focus or sit still—what psychologists refer to as "neurotic anxiety".

What worked for me: No one wants to feel those emotions they've been running from since childhood. It's an ongoing process, one I've been working on for more than 20 years of daily practice. What's key for me: a supportive community of friends and working one-on-one with great meditation teachers over the years. I highly recommend both. — Josh Korda, teacher at Dharmapunx NYC

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

12.ไม่ต้องนำค่าอารมณ์จากวัยเด็ก ฉันเรียนรู้เพื่อปราบปราม (แทนด่วน) ความรู้สึกเช่นความกลัว ความโกรธ และความผิดหวัง ปี ที่เราพัฒนา maladaptive ฝรั่งให้อารมณ์เหล่านี้ฝัง workaholism บริโภค นิยม หรือยาเสพติด และแอลกอฮอล์ ปัญหาที่พบในการทำสมาธิคือเมื่อฉันหยุดการโฟกัสเข้าข้างใน อารมณ์ repressed จะพื้นผิว และฉันจะรู้สึกกังวล และไม่สามารถเน้น หรือก้น — อะไรนักจิตวิทยาหมายถึงเป็น "neurotic วิตก"ที่ทำงานให้ฉัน: ไม่มีใครอยากสัมผัสอารมณ์ที่พวกเขาได้ถูกเรียกใช้จากตั้งแต่วัยเด็ก เป็นขั้นตอน หนึ่งฉันได้ทำงานในกว่า 20 ปีของการปฏิบัติประจำวันได้ อะไรเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉัน: ชุมชนสนับสนุนของเพื่อนและทำแพ็คเกจกับครูนั่งสมาธิดีกว่าปีนี้ คำแนะนำทั้งนั้น โดยจอช Korda ครูที่ Dharmapunx NYC

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

12. ฉันไม่ต้องการที่จะขึ้นมาอารมณ์.
ตั้งแต่วัยเด็กผมได้เรียนรู้ที่จะระงับ (แทนที่จะแสดง) ความรู้สึกเช่นความกลัวความโกรธและผิดหวัง หลายปีที่ผ่านมาเราพัฒนากลยุทธ์การเผชิญปัญหา maladaptive เพื่อให้อารมณ์เหล่านี้ฝังอยู่เช่น workaholism คุ้มครองผู้บริโภคหรือยาเสพติดและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ความยากลำบากที่ผมพบในการทำสมาธิคือว่าเมื่อฉันหยุดที่จะมุ่งเน้นเข้าอารมณ์อัดอั้นจะพื้นผิวและฉันรู้สึกกังวลและไม่สามารถที่จะให้ความสำคัญหรือนั่งยังคงสิ่งที่นักจิตวิทยาเรียกว่า "ความวิตกกังวลโรคประสาท". สิ่งที่ทำงานสำหรับฉัน: ไม่มีใครอยากที่จะรู้สึกอารมณ์เหล่านั้นพวกเขาได้รับจากการทำงานมาตั้งแต่เด็ก มันเป็นกระบวนการที่ต่อเนื่องหนึ่งที่ผมได้รับการทำงานมานานกว่า 20 ปีของการปฏิบัติในชีวิตประจำวัน ที่สำคัญคืออะไรสำหรับฉัน: ชุมชนสนับสนุนของเพื่อน ๆ และการทำงานอย่างใดอย่างหนึ่งต่อหนึ่งกับครูการทำสมาธิที่ดีกว่าปีที่ผ่านมา ผมขอแนะนำให้ทั้งสอง - จอช Korda ครู Dharmapunx นิวยอร์ค

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

12 . ฉันไม่ต้องการที่จะนำขึ้นอารมณ์ .
จากวัยเด็ก ฉันเรียนรู้ที่จะสะกดกลั้น ( แทนที่จะแสดงความรู้สึกเช่นความกลัวความโกรธและความผิดหวัง กว่าหลายปี เราพัฒนากลวิธีการเผชิญปัญหา maladaptive เก็บอารมณ์เหล่านี้ไว้ เช่น การบ้างาน , บริโภค , หรือยาเสพติดและแอลกอฮอล์ ปัญหาที่ฉันพบในการทำสมาธิคือเมื่อฉันหยุดโฟกัสเข้าไปด้านในการหักห้ามใจอารมณ์จะพื้นผิว และฉันก็รู้สึกกังวลและไม่สามารถโฟกัส หรือนั่งยังคงสิ่งที่นักจิตวิทยาเรียกว่า " โรคประสาทวิตกกังวล "

สิ่งที่ทำงานสำหรับฉัน : ไม่มีใครอยากที่จะรู้สึกถึงอารมณ์นั้น เขาวิ่งหนีจากมาตั้งแต่วัยเด็ก มันเป็นกระบวนการที่ต่อเนื่อง ผมทำมามากกว่า 20 ปีของการปฏิบัติทุกวัน สิ่งที่สำคัญสำหรับฉัน :ชุมชนเกื้อกูลเพื่อน และทำงานแบบตัวต่อตัวกับครูสมาธิที่ดีกว่าปี ฉันขอแนะนำให้ทั้ง - จอช กอร์ดา อาจารย์ที่ dharmapunx NYC