In this poem, Longfellow compares t

In this poem, Longfellow compares two forms of action, represented by an arrow and a song. The speaker shoots an arrow into the air and it falls to earth, out of sight. What could it symbolize?
As a weapon, with the capacity to cut and kill, it could represent our destructive emotions and behavior. We say a bad word, we spread a rumor, we lie. Our hatred may fly out of sight, but who’s to say there’s no lasting damage?
In the second stanza, the speaker breathes a song “into the air.” A song suggests something carefree and benign. Formless and free, it is the opposite of the arrow, but its destination is similarly unknown.
Does it represent our efforts to celebrate life rather than to damn it? To look for the good in people rather than to condemn them for their flaws? But if we do someone a good turn, is our virtue ever rewarded?
There may be other ways of looking at the arrow and the song, however. After all, the arrow has positive, even heroic connotations of strength of will, resolve, and purpose. (Robin Hood comes irresistibly to mind.)
If the arrow represents the realm of physical action, then the song may, by way of contrast, represent the realm of poetry and art. Falling to earth, falling on deaf ears, it seems horribly ineffectual. (Anyone who’s ever given a poetry reading knows the feeling well.)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในบทกวีนี้ Longfellow เปรียบเทียบสองรูปแบบของการกระทำที่แสดงโดยลูกศรและเพลง ลำโพงยิงลูกศรขึ้นไปในอากาศและตกลงไปที่พื้นดินออกไปจากสายตา สิ่งที่มันอาจจะเป็นสัญลักษณ์
เป็นอาวุธที่มีความจุในการตัดและฆ่ามันอาจเป็นตัวแทนของอารมณ์และพฤติกรรมการทำลายล้างของเรา ที่เราบอกว่าเป็นคำที่ไม่ดีเรากระจายข่าวลือที่เราโกหก ความเกลียดชังของเราอาจบินออกจากสายตาแต่คนที่จะบอกว่าไม่มีความเสียหายที่ยั่งยืน
ในบทที่สองลำโพงหายใจเพลงที่ "ขึ้นไปในอากาศ." เพลงแสดงให้เห็นบางสิ่งบางอย่างไม่ห่วงและเป็นพิษเป็นภัย รูปร่างและฟรีก็อยู่ตรงข้ามของลูกศร แต่ปลายทางเป็นที่รู้จักกัน.
ไม่ได้เป็นตัวแทนของความพยายามของเราที่จะเฉลิมฉลองชีวิตมากกว่าที่จะด่าหรือไม่ที่จะมองหาที่ดีในคนมากกว่าที่จะตำหนิพวกเขาสำหรับข้อบกพร่องของพวกเขา แต่ถ้าเราทำมีคนเปิดดีเป็นคุณธรรมของเราได้รับผลตอบแทนที่เคย
อาจจะมีวิธีการอื่น ๆ ในการมองลูกศรและเพลงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่ทุกลูกศรมีบวกความหมายของความกล้าหาญแม้ความแรงของการที่จะแก้ปัญหาและวัตถุประสงค์ (โรบินฮู้ดมาเย้ายวนใจ.)
ถ้าลูกศรแสดงให้เห็นถึงขอบเขตของการดำเนินการทางกายภาพแล้วเพลงอาจจะโดยวิธีการของความคมชัดเป็นตัวแทนขอบเขตของบทกวีและศิลปะ ล้มลงไปที่พื้นดินลงบนหูหนวกฟังดูเหมือนไม่ได้ผลอย่างน่ากลัว (ผู้ที่เคยได้รับการอ่านบทกวีความรู้สึกที่รู้กัน.)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบทกวีนี้ Longfellow เปรียบเทียบสองรูปแบบของการกระทำ แสดง ด้วยลูกศรและเพลง ลำโพงที่หน่อลูกศรไปในอากาศ และมันตกอยู่กับโลก ตา เป็นอะไรอาจจะสื่อ?
เป็นอาวุธ มีความสามารถในการตัด และ ฆ่า มันจะเป็นอารมณ์แบบทำลายและลักษณะการทำงานของเราได้ คำว่า เรา เราเลื่องลือ เราอยู่ ความเกลียดชังของเราอาจบินลับตา แต่ที่จะพูดมีความเสียหายไม่ยั่งยืน?
ในบทร้อยกรองที่สอง ลำโพงที่เซ็ทเพลง "ไปในอากาศ" เพลงแนะนำสิ่งที่ฟิจิ และอ่อนโยน เกม และฟรี มันตรงกันข้ามกับลูกศร แต่ยิ่งได้ในทำนองเดียวกันไม่รู้จัก
แสดงถึงความพยายามของเรา เพื่อเฉลิมฉลองชีวิตมากกว่าด่ามัน หาคนดีมากกว่าตำหนิพวกเขาสำหรับข้อบกพร่องของพวกเขา แต่ถ้าเราทำคนดีเปิด เป็นคุณธรรมของเราเคยรับรางวัล?
อาจมีวิธีอื่น ๆ ดูที่ลูกศรและเพลง อย่างไรก็ตามได้ หลังจากที่ทุก ลูกมีค่าบวก แม้งานกล้าหมายถึงกำลังจะ แก้ไข และวัตถุประสงค์ (โรบินฮูดมา irresistibly ใจ)
ถ้าลูกศรแสดงถึงขอบเขตของการกระทำทางกายภาพ แล้วเพลงอาจ ใช้ความคมชัด แสดงขอบเขตของบทกวีและศิลปะ ลงดิน ตกในหูหูหนวก เหมือน ineffectual อย่างน่ากลัว (ใครที่เคยมีให้อ่านบทกวีรู้ความรู้สึกที่ดี)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในบทกวีนี้ลองเฟลโลเปรียบเทียบสองรูปแบบของการดำเนินการแทนโดยลูกศรและเพลง ลำโพงที่ยิงประตูที่ลูกศรชี้ไปในอากาศและตกถึงดินออกจากสายพระเนตร สิ่งที่จะแสดงเป็นนัยหรือไม่?
เป็นอาวุธที่พร้อมด้วยความสามารถในการตัดและฆ่ามันอาจแสดงพฤติกรรมและอารมณ์ความรู้สึกของเราทำลาย เราพูดคำว่าไม่ดีที่เราร่ำลือที่เรานอน ความเกลียดชังของเราอาจทำการบินออกจากสายพระเนตรแต่ผู้ที่จะบอกว่าไม่มีความเสียหายได้ยาวนานยิ่งขึ้นหรือไม่?
ในบทที่สองลำโพงดวงวิญญาณที่เพลง"ไปในอากาศ"เพลงที่แนะนำอะไรบางอย่างแบบไร้ซึ่งความกังวลและอ่อนโยน (คำอธิบายและแบบไม่เสียค่าบริการเป็นทางฝั่งด้านตรงข้ามกับที่ลูกศรชี้แต่ปลายทางของมันคือที่ไม่รู้จักในทำนองเดียวกัน.
ไม่เป็นความพยายามของเราเพื่อไปยังฉลองอายุมากกว่าที่จะคุณทำได้หรือไม่?ในการค้นหาที่ดีในคนมากกว่าที่จะตัดสินว่าเขาสำหรับข้อบกพร่องของพวกเขา แต่ถ้าหากเราไม่ต้องมีใครบางคนเปิดที่ดีมีคุณธรรมของเราไม่เคยได้รับรางวัลหรือไม่?
อาจมีวิธีการอื่นๆที่ลูกศรและเพลงที่อย่างไรก็ตาม หลังจากทั้งหมดลูกศรที่มีความหมายในเชิงบวกต่อแม้ผู้กล้าหาญของความแข็งแกร่งของจะใช้งานตามวัตถุประสงค์และแก้ไขปัญหา (โรบินฮูดขัดขืนไม่ได้มาในใจ.)
หากลูกศรที่แสดงขอบเขตของการดำเนินการทาง กายภาพ แล้วเพลงที่อาจตามทางของความเปรียบต่างเป็นอาณาจักรของบทกวีและศิลปะลดลงสู่โลกลดลงอยู่ในหูหูตึงมันดูเหมือนจะไม่น่ากลัว (ผู้ที่ได้รับการอ่านบทกวีที่เคยรู้ว่าความรู้สึกที่ดี)