The folks that criticize grit do so

The folks that criticize grit do so from a primarily economic point of view. The critiques that I have read do not like the idea of telling economically disadvantaged students to "just be gritty". Its viewed as another version of "pull yourself up by the boot-straps". I believe these critics feel that there are societal structures that require serious change, and they are concerned that the "grit movement" will distract leaders from the real structural changes necessary to build a more equitable society. And in relation to those critiques, I have heard criticism of teaching students self-control (often associated with the grit research and researchers) as being more about compliance than learning.

I have spent a lot of time working with grit and the related research this year. I feel like there are two versions of grit in the education world. The first version is the pop version. Its the version I see on this particular post, and the version I see Alfie Kohn and Ira Socol criticizing. It seems to me that people hear the word "grit" and they assume that the research behind it simply says, "try harder", and you will "do better". I think people jump to that conclusion because many educators are attracted to that idea. Most of us see students who lack motivation. Many of us just wish they would try harder! So we hear grit, and we assume we know what that research and what all the fuss is about. But after really digging into the topic, I assure you, there is much more to it.

In summary, I think the second version of grit, the one that digs much deeper, is about executive functioning. I believe the research is discovering a particular trait associated with achievement (note I didn't say success), that is a function of a healthy developing brain. In that view, providing students from chronic stress scenarios (often students from violence and poverty, but not always) with the opportunity to grow a part of their brain (executive functioning) that is often stunted in chronic stress (see the work of Eric Jensen or Laurence Steinberg) is really about equality not compliance. The research shows that those with self-control and related executive functioning skills (i.e. grit) achieve well by all sorts of measures from all sorts of demographics. By ignoring schools' opportunities to develop these skills (particularly good opportunities in early ed, transitions, and early adolescence due to increased brain plasticity), schools would be perpetuating inequality. Does teaching grit replace the need for structural change and increased equity in our society? Absolutely not. But I don't know any researcher claiming that it will. In fact, since writing his book, Paul Tough has coined a phrase in response to this critique, he calls it the adversity gap. In this he explains that he is not suggesting that students from chronic stress need more adversity (!), but he is saying that students on the other end of the gap might need some in order to practice the executive functioning skill of grit more often.

And in regards to PBL or student-driven learning. PBL often engages students more than traditional schooling. Which is why I am big proponent of it. It often leads to more real work than the compliance content cramming most of us grew up with. It often gives students the opportunity to practice grit, which is great as well. But I would argue that if you are working with students from chronic stress, PBL will not address their executive functioning needs. In those cases PBL is just another mode of learning that students can't access deeply. When students develop executive functioning skills such as self-control and yes, grit, then they can access any type of learning...and hopefully that type of learning is meaningful...as PBL often is.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนที่วิจารณ์มานะทำจากหลักเศรษฐศาสตร์ในมุมมอง ส่วนอื่นที่ฉันได้อ่าน ไม่ชอบความคิดของการบอกนักเรียนด้อยโอกาสทางเศรษฐกิจ " เป็นแค่ทราย " มันดูเป็นรุ่นอื่นของ " ดึงตัวเองขึ้นโดยการบูตรัด " ผมเชื่อว่านักวิจารณ์เหล่านี้รู้สึกว่ามีสังคมที่ต้องเปลี่ยนแปลงโครงสร้างอย่างจริงจังและพวกเขามีความกังวลว่า " กรวดเคลื่อนไหว " จะดึงความสนใจจากชุมชนจริง การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างที่จำเป็นในการสร้างสังคมที่เป็นธรรมมากขึ้น และในความสัมพันธ์กับการวิจารณ์นั้นผมเคยได้ยินการวิจารณ์การสอนนักเรียน ( มักจะเกี่ยวข้องกับกรวดงานวิจัยและนักวิจัย ) เป็นการเพิ่มเติมเกี่ยวกับการปฏิบัติมากกว่าการเรียนฉันได้ใช้เวลามากเวลาทำงานกับมานะ และงานวิจัยที่เกี่ยวข้องในปีนี้ ฉันรู้สึกเหมือนมีสองรุ่นของกรวดในโลกการศึกษา รุ่นแรกคือรุ่นยอดนิยม . เป็นรุ่นที่ผมเห็นในกระทู้นี้โดยเฉพาะ และรุ่นที่ผมดู Alfie Kohn IRA โซคอลและวิพากษ์วิจารณ์ ดูเหมือนว่าถึงฉันว่า คนได้ยินคำว่า " มานะ " และพวกเขาคิดว่าการวิจัยหลังมันเพียงกล่าวว่า " พยายาม " และคุณจะ " ทำได้ดี " ฉันคิดว่าคนรีบสรุป เพราะหลายคนจะดึงดูดความคิดนั้น ส่วนใหญ่เราเห็นนักเรียนที่ขาดแรงจูงใจ หลายครั้ง เราหวังว่าพวกเขาจะต้องพยายามให้หนักขึ้น เราได้ยินมานะ เราคิดว่าเรารู้อะไรที่วิจัยและสิ่งที่เอะอะทั้งหมดเป็นเรื่องเกี่ยวกับ แต่หลังจากขุดกระทู้จริงๆ ผมมั่นใจ มี มากขึ้น มันสรุปแล้ว ผมว่า รุ่นที่สองของมานะ คนที่ขุดลึกมาก คือ เรื่องการทำงานของผู้บริหาร ผมเชื่อว่าการค้นพบคุณลักษณะเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ( หมายเหตุ ผมไม่ได้บอกว่าสำเร็จ ) ที่เป็นฟังก์ชันของสุขภาพ พัฒนาสมอง ในมุมมองที่ให้นักเรียนจากสถานการณ์ความเครียดเรื้อรัง ( มักจะเป็นนักเรียนจากความรุนแรง และความยากจน แต่ไม่เสมอ ) กับโอกาสที่จะเติบโตเป็นส่วนหนึ่งของสมองของพวกเขา ( ทํางานผู้บริหาร ) ที่มักแคระในความเครียดเรื้อรัง ( เห็นงานของ Eric Jensen หรือ Laurence Steinberg ) จริง ๆ เรื่องความเสมอภาค ไม่ปฏิบัติตาม การวิจัยแสดงให้เห็นว่าผู้ที่เกี่ยวข้องกับการควบคุมตนเองและผู้บริหารทักษะการทำงาน ( เช่นกรวด ) ให้ได้ โดยทุกประเภทของมาตรการจากทุกประเภทของสถิติ โดยข้ามโรงเรียน ' โอกาสที่จะพัฒนาทักษะเหล่านี้ ( โอกาสที่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเอ็ด การเปลี่ยน และวัยรุ่นตอนต้น เนื่องจากเพิ่มปั้นสมอง ) โรงเรียนจะเป็น perpetuating อสมการ . ไม่สอนมานะ แทนที่ต้องการเปลี่ยนโครงสร้างและเพิ่มส่วนในสังคมของเรา ไม่อย่างแน่นอน แต่ฉันไม่รู้จักนักวิจัยอ้างว่าจะ ในความเป็นจริง เนื่องจากการเขียนหนังสือของเขา พอล ยากได้ coined วลีในการวิจารณ์นี้ เขาเรียกมันว่าความทุกข์ยากช่องว่าง ในนี้เขาอธิบายว่า เขาไม่ได้บอกว่านักเรียนจากความเครียดเรื้อรังต้องทุกข์มากขึ้น ( ! ) แต่เขาบอกว่านักเรียนปลายช่องว่าง คงต้องใช้เวลาในการฝึกทักษะของผู้บริหารการทำงาน : บ่อยๆแล้วเรื่อง PBL หรือนักเรียนขับเคลื่อนการเรียนรู้ PBL มักจะเกี่ยวมากกว่านักเรียนที่เรียนแบบดั้งเดิม ซึ่งเป็นเหตุผลที่ฉันเป็นผู้แสดงใหญ่ของมัน มันมักจะนำไปสู่การปฏิบัติงานจริงมากกว่าเนื้อหาอัดส่วนใหญ่ของพวกเราที่เติบโตขึ้นด้วย มันมักจะให้นักเรียนได้มีโอกาสฝึกมานะ ซึ่งยิ่งใหญ่มาก แต่ผมจะบอกว่าถ้าคุณกำลังทำงานกับนักเรียนจากความเครียดเรื้อรัง , PBL จะไม่เรียกผู้บริหารของหน้าที่ต้องการ ในกรณีดังกล่าวเป็นฐาน เป็นเพียงอีกหนึ่งโหมดการเรียนรู้ที่นักเรียนไม่สามารถเข้าถึงอย่างลึกซึ้ง เมื่อนักเรียนพัฒนาทักษะการบริหารงาน เช่น การควบคุมตนเอง และใช่ มานะ แล้วพวกเขาสามารถเข้าถึงประเภทของการเรียนรู้ . . . และหวังว่าชนิดของการเรียนรู้มีความหมาย . . . . . . . เป็น PBL บ่อยครั้ง