The good rabbit health of this tria

The good rabbit health of this trial confirms that the increase of starch up to 150 g/kg, or of the starch to ADF ratio from 0.26 to 0.76, neither caused digestive problems in growing rabbits nor relevant variations in the caecal environment or gut mucosa morphology.

In rabbits, high dietary starch supplementation is usually expected to reduce the acetate proportion in favour of butyrate and valerate as a result of a high activity of fermentative amylolytic bacteria (Parigi Bini et al., 1990, Gidenne et al., 2000 and Blas and Gidenne, 2010). These variations did not occur in our trial and, conversely, we observed an increase of the proportions of acetate and a reduction of the concentrations of propionate. Even the highest level of starch was compatible with the digestive capacity of rabbits weaned at 34 d and, at the age of caecal sampling (51 d), was not likely to produce a significant flow of undigested starch to the caecum. Moreover, the variations in the ingredient composition of diets with the increase of dietary starch affected the nature of both insoluble fibre (in terms of lower lignification and complexity of the cell walls or different hemicellulosic constituents) and soluble fibre (e.g. the pectins to soluble arabinoxylans ratio). These changes likely made fibre more susceptible to both digestive enzymes in the ileum and microflora fermentation in the caecum ( Gidenne, 1992, Carabaño et al., 2001 and García et al., 2002), being more oriented towards acetate production. The reduced caecal ammonia-N in rabbits fed with HSt diets likely depended on the decreasing DP-to-DE ratio when the dietary starch level was increased (Carabaño et al., 2009).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สุขภาพดีกระต่ายทดลองนี้ยืนยันว่า การเพิ่มขึ้น ของแป้งได้ถึง 150 กรัมกิโลกรัม หรือแป้งอัตราส่วน ADF จาก 0.26 ถึง 0.76 ไม่เกิดปัญหาการย่อยอาหารในการเจริญเติบโตของกระต่ายหรือรูปแบบที่เกี่ยวข้องในสภาพแวดล้อม caecal หรือสัณฐานวิทยา mucosa ของลำไส้ในกระต่าย เสริมอาหารแป้งสูงมักจะคาดว่าจะลดสัดส่วนของอะซิเตแก่บิวทิเรตและ valerate เนื่องมาจากกิจกรรมสูงของแบคทีเรีย amylolytic หมัก (Parigi Bini et al. 1990, Gidenne et al. 2000 และบลาส และ Gidenne, 2010) เปลี่ยนแปลงเหล่านี้ไม่เกิดขึ้นในการทดลองของเรา และ ในทางกลับกัน เราสังเกตเห็นการเพิ่มขึ้นของสัดส่วนของอะซิเตทและการลดลงของความเข้มข้นของ propionate แม้ระดับสูงสุดของแป้งเข้ากันได้กับกำลังการผลิตย่อยอาหารของกระต่ายที่หย่านมเมื่อ 34 d และ อายุ caecal สุ่มตัวอย่าง (51 d), ไม่น่าจะผลิตไหลสำคัญแป้งไม่ได้แยกแยะการ caecum นอกจากนี้ การเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบส่วนผสมของอาหารกับการเพิ่มอาหารแป้งผลลักษณะของเส้นใยที่ไม่ละลายน้ำ (ในแง่ของ lignification ต่ำและความซับซ้อนของผนังเซลล์หรือองค์ประกอบ hemicellulosic ที่แตกต่างกัน) และเส้นใยละลายน้ำได้ (เช่น pectins arabinoxylans ละลายน้ำอัตราส่วน) เหล่านี้มักเปลี่ยนแปลงใยอ่อนแอมากขึ้นเพื่อทั้งเอนไซม์ในหมัก ileum และจุลินทรีย์ใน caecum นี้ (Gidenne, 1992, Carabaño et al. 2001 และ García et al. 2002), ถูกมากหันไปทางผลิตอะซิเต ลดลง caecal แอมโมเนีย-N ในกระต่ายที่เลี้ยง ด้วย HSt อาหารจะขึ้นอยู่กับอัตราส่วน DP DE ลดลงเมื่อระดับอาหารแป้งเพิ่มขึ้น (Carabaño et al. 2009)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สุขภาพกระต่ายที่ดีของการทดลองนี้ยืนยันว่าการเพิ่มขึ้นของแป้งได้ถึง 150 กรัม / กิโลกรัมหรือแป้งอัตราส่วน ADF 0.26-0.76 ที่ไม่ก่อให้เกิดปัญหาทางเดินอาหารในการปลูกกระต่ายหรือรูปแบบที่เกี่ยวข้องในสภาพแวดล้อม caecal หรือลำไส้เยื่อบุทางสัณฐานวิทยา . ในกระต่ายสูงเสริมอาหารจำพวกแป้งมักจะคาดว่าจะลดสัดส่วน acetate ในความโปรดปรานของ butyrate และวาเป็นผลมาจากกิจกรรมที่สูงของแบคทีเรียเอนไซม์หมัก (Parigi Bini et al., 1990 Gidenne et al., 2000 และหน่าย และ Gidenne 2010) การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นในการทดลองของเราและตรงกันข้ามเราสังเกตเห็นการเพิ่มขึ้นของสัดส่วนของอะซิเตทและการลดลงของความเข้มข้นของ propionate ที่ แม้ในระดับสูงสุดของแป้งเข้ากันได้กับความสามารถในการย่อยอาหารของกระต่ายหย่านมที่ 34 D และการที่อายุของการสุ่มตัวอย่าง caecal (51 ง) ก็ไม่น่าจะก่อให้เกิดการไหลเวียนอย่างมีนัยสำคัญของแป้งไม่ได้แยกแยะเพื่อ caecum นอกจากนี้รูปแบบในองค์ประกอบส่วนผสมของอาหารกับการเพิ่มขึ้นของอาหารจำพวกแป้งที่ได้รับผลกระทบลักษณะของเส้นใยที่ไม่ละลายน้ำ (ในแง่ของ lignification ต่ำและความซับซ้อนของผนังเซลล์หรือองค์ประกอบ hemicellulosic แตกต่างกัน) และเส้นใยที่ละลายน้ำได้ (เช่นเพคตินที่จะ arabinoxylans ที่ละลายน้ำได้ Ratio) การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้มีแนวโน้มที่ทำให้เส้นใยอ่อนแอมากขึ้นเพื่อเอนไซม์ย่อยอาหารทั้งในและ ileum จุลินทรีย์หมักใน caecum (Gidenne 1992 Carabaño, et al., 2001 และGarcía et al., 2002) การมุ่งเน้นมากขึ้นต่อการผลิตอะซิเตท ลด caecal แอมโมเนีย-N ในกระต่ายที่เลี้ยงด้วยอาหาร HST ขึ้นอยู่กับแนวโน้มลดลง DP-เพื่อ-de อัตราส่วนเมื่อระดับของอาหารจำพวกแป้งที่เพิ่มขึ้น (Carabaño et al., 2009)