In the ward, Yang Chen and Lin Ruox

In the ward, Yang Chen and Lin Ruoxi stared at each other for ages, then Lin Ruoxi finally turned her head away because it was awkward. She continued to look outside the window, with a slight blush on her pretty face, she feigned being displeased as she said, “What the hell are you looking at? You found out my secret and watched me become a joke, do you feel very pleased with yourself?”



Yang Chen shyly smiled, “A little, but not much.”



“Hmph, rest assured, what I said earlier were just words from anger, I wouldn’t follow the Lin Family’s stupid rules! I won’t shamelessly hold on to you refusing to let go. Once the two year contract is fulfilled, you can leave or you can stay, it’s up to you!” Lin Ruoxi coldly said.



Yang Chen playfully looked at the angry woman who sat on the bed, “Leave…… or stay? Up to me? Why, I thought I had to leave, I can choose to stay now?”



Lin Ruoxi realized the fault in her words, and her expression turned even more bashful. She softly said, “What… what I mean is, it’s… it’s the same to me whether you’re here or not, I won’t be affected.”



Yang Chen didn’t say a thing, he continued to stare at Lin Ruoxi, to the point that she got slightly upset. She finally couldn’t bear that teasing look, so she fiercely turned her head back and rolled her eyes at Yang Chen, then said, “I told you to stop staring! Did you not hear me!?”



“Honey, you’re really pretty……” Yang Chen suddenly softly spoke.



“……”



Lin Ruoxi’s wildly beating heart suddenly stopped, she even forgot to breathe.



A pair of autumn water-like eyes stared straight at Yang Chen, amongst the sparkling eyes were a little panic. After some time, dimples appeared on her flushed face. Her eyelashes fluttered as she blinked, and she lowered her head in silence.



After a spell of silence, Yang Chen took the initiative to speak, “Actually, the reason I came here tonight is because I have something to thank you about.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในวอร์ด Yang Chen และหลิน Ruoxi จ้องไปที่แต่ละอื่น ๆ สำหรับวัย แล้ว Ruoxi หลินก็หันหัวของเธอเพราะมันอึดอัด เธอเธอยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ที่มีความนุ่มเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอสวย feigned กำลังไม่พอใจเธอกล่าว "นรกเป็นสิ่งที่ คุณพบความลับของฉัน และดูฉันกลายเป็น ตลก คุณรู้สึกยินดีมากกับตัวเอง" Yang Chen shyly ยิ้ม "เล็กน้อย แต่ไม่มากนัก" "Hmph มั่นใจ อะไรบ้างก่อนหน้านี้ได้เพียงแค่คำพูดจากความโกรธ ฉันจะไม่ปฏิบัติตามกฎของครอบครัวลินโง่ ฉันจะไม่ค้างไว้บน shamelessly คุณปฏิเสธที่จะปล่อยให้ไป เมื่อจะครบตามสัญญา 2 ปี คุณสามารถปล่อยให้ หรือคุณสามารถเข้าพักได้ มันขึ้นอยู่กับคุณ" Ruoxi หลินบอกว่า จ้างงาน Yang Chen เล่นมองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งโกรธที่นั่งบนเตียง "ปล่อย... หรือพัก ถึงฉัน ทำไม ผมคิดว่า ผมจะปล่อยให้ ฉันสามารถเลือกเข้าพักตอนนี้? " หลิน Ruoxi ตระหนักถึงข้อบกพร่องในคำพูดของเธอ และแสดงเปิด bashful ยิ่ง เธอกล่าวเบา ๆ, "อะไร...ผมหมายถึงคือ มันมีก็เหมือนกันฉันไม่ว่าจะที่นี่ หรือไม่ ฉันจะไม่ได้รับผลกระทบ" Yang Chen ไม่ได้บอกว่า สิ่ง เขายังคงจ้องมองหลิน Ruoxi ไปยังจุดที่เธอมีอารมณ์เสียเล็กน้อย เธอก็ไม่สามารถแบกแล้วล้อเล่นดู เพื่อเธออย่างรุนแรงเธอหันหัวกลับ และรีดดวงตาของเธอที่ Yang Chen กล่าวว่า "ฉัน บอกคุณหยุดจ้องมอง คุณไม่ได้ยินฉัน?" "น้ำผึ้ง คุณสวยจริง ๆ..." Yang Chen ได้พูดก็เบา “……” หลิน Ruoxi ตีหัวใจหยุดก็อาละวาด เธอยังลืมหายใจ คู่ของฤดูใบไม้ร่วงน้ำเหมือนตาจ้องตรงที่ Yang Chen ท่ามกลางสายตาเป็นประกายก็ตกใจเล็กน้อย บางเวลา เพิ่มเสน่ห์ปรากฏบนใบหน้าของเธอแดง ขนตาเธอ fluttered เธอคันนั้นกะพริบ และเธอลงหัวของเธอในความเงียบ หลังจากการสะกดของความเงียบ Yang Chen เอาริเริ่มเพื่อพูด "จริง เหตุผลที่มาที่นี่คืนนี้เป็น เพราะมีบางอย่างต้องขอขอบคุณคุณเกี่ยวกับ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในวอร์ดยางและเฉินหลิน Ruoxi จ้องที่แต่ละอื่น ๆ สำหรับทุกเพศทุกวัยแล้วหลิน Ruoxi ในที่สุดก็หันหัวของเธอออกไปเพราะมันเป็นที่น่าอึดอัดใจ เธอยังคงมองนอกหน้าต่างด้วยอายเล็กน้อยบนใบหน้าสวยของเธอเธอแกล้งทำถูกไม่พอใจขณะที่เธอกล่าวว่า "อะไรที่คุณกำลังมองหาที่? คุณพบความลับของฉันและเฝ้าดูฉันกลายเป็นเรื่องตลกทำคุณรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับตัวเอง? "



หยางเฉินอายยิ้ม" เล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ไม่มาก. "



" ฮึ่มมั่นใจสิ่งที่ฉันกล่าวก่อนหน้านี้เป็นเพียงคำพูดจากความโกรธ ฉันจะไม่ปฏิบัติตามกฎโง่หลินครอบครัว! ฉันจะไม่ลงคอยึดมั่นในคุณปฏิเสธที่จะปล่อยให้ไป เมื่อสัญญาสองปีเป็นจริงคุณสามารถปล่อยให้หรือคุณสามารถพักมันก็ขึ้นอยู่กับคุณ! "หลิน Ruoxi อย่างเย็นชากล่าวว่า



หยางเฉินอย่างสนุกสนานมองที่ผู้หญิงคนโกรธใครนั่งอยู่บนเตียง "ปล่อย ...... หรืออยู่? ขึ้นอยู่กับผม? ทำไมผมคิดว่าผมจะปล่อยให้ผมสามารถเลือกที่จะอยู่ในขณะนี้? "



หลิน Ruoxi ตระหนักถึงความผิดพลาดในคำพูดของเธอและการแสดงออกของเธอหันประหม่ามากขึ้น เธอเบา ๆ กล่าวว่า "อะไร ... สิ่งที่ผมหมายถึงคือมัน ... มันเหมือนกันกับผมว่าคุณอยู่ที่นี่หรือไม่ฉันจะไม่ได้รับผลกระทบ."



หยางเฉินไม่ได้พูดสิ่งที่เขายังคงจ้องมองที่หลิน Ruoxi ไปจนถึงจุดที่ว่าเธอมีอารมณ์เสียเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็ทนไม่ได้ที่มีลักษณะล้อเล่นเพื่อให้เธออย่างดุเดือดหันหัวของเธอกลับมาและรีดตาของเธอที่เฉินหยางแล้วกล่าวว่า "ผมบอกให้คุณหยุดจ้องมอง! ไม่คุณจะไม่ได้ยินฉัน !? "



" ฮันนี่คุณสวยจริงๆ ...... "หยางเฉินจู่ ๆ ก็พูดเบา ๆ



" ...... "



หัวใจเต้นเหยงหลิน Ruoxi ของก็หยุดเธอลืมแม้แต่จะหายใจ



คู่ของฤดูใบไม้ร่วงน้ำเหมือนตาจ้องมองตรงไปที่ยางเฉินหมู่ที่ตาเป็นประกายมีความตื่นตระหนกเล็ก ๆ น้อย ๆ หลังจากที่บางครั้งลักยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอแดง ขนตาของเธอเบาโผบินขณะที่เธอกระพริบตาและเธอลดลงหัวของเธออยู่ในความเงียบ



หลังจากสะกดของความเงียบหยางเฉินเอาความคิดริเริ่มที่จะพูด "จริงๆแล้วเหตุผลที่ผมมาที่นี่คืนนี้เป็นเพราะฉันมีสิ่งที่จะขอบคุณเกี่ยวกับ."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวอร์ด หยางเฉินหลิน ruoxi และจ้องมองที่แต่ละอื่น ๆสำหรับทุกวัย แล้วหลิน ruoxi ในที่สุด หันกลับไป เพราะมันอึดอัด เธอยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง พร้อมกับหน้าแดงเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ เธอแสร้งทำเป็นไม่พอใจที่เธอถามว่า " พวกนายมองอะไร ? เธอรู้ความลับของฉัน และดูฉันเป็นตลก , คุณรู้สึกยินดีมากกับตัวเอง "หยางเฉินยิ้มอายๆ " นิดหน่อย แต่ไม่มาก "" หึ มั่นใจได้ว่า สิ่งที่ผมพูดไปเป็นแค่คำพูดจากความโกรธ ผมคงไม่ตามกฎโง่ๆ หลินครอบครัว ! ผมจะไม่พูดรั้งเธอไว้ไม่ยอมปล่อย เมื่อสองปีสัญญาที่เป็นจริง คุณสามารถทิ้งหรือคุณสามารถอยู่ เป็นคุณ " หลิน ruoxi อย่างเย็นชาว่าหยางเฉินอย่างสนุกสนาน มองผู้หญิงโกรธ คนที่นั่งอยู่บนเตียง " ทิ้ง . . . . . . . หรือจะอยู่ ? ถึงฉัน ? ทำไม ฉันคิดว่าฉันต้องไป ฉันก็เลือกที่จะอยู่ที่นี่ ตอนนี้ "หลิน ruoxi ตระหนักถึงความผิดในคำพูดของเธอ และสีหน้าก็ยังเขินอายมากขึ้น เธอเบา ๆว่า " อะไร . . . . . . . ฉันหมายความว่า มัน . . . . . . . . สำหรับผมมันก็เหมือนกันไม่ว่าคุณมาหรือไม่ ผมก็จะไม่ได้รับผลกระทบ "หยางเฉินไม่ได้พูดอะไร เขายังคงจ้องหลิน ruoxi , ไปยังจุดที่เธอได้รับเพียงเล็กน้อยผิดหวัง สุดท้ายเธอก็ทนไม่ได้ที่แกล้งมองเธออย่างดุเดือด หันกลับหลัง และรีดตาของเธอที่หยางเฉิน แล้วพูดว่า " ฉันบอกให้หยุด ! คุณไม่ได้ยินฉัน ? "" ที่รัก คุณสวยมาก . . . . . . . " หยางเฉินก็ค่อยๆคุยกันจริงๆ" . . . . . . . "ของหลิน ruoxi อย่างบ้าคลั่ง หัวใจก็หยุดลง เธอถึงกับลืมหายใจคู่ของน้ำฤดูใบไม้ร่วงเหมือนตาจ้องตรงไปที่หยางเฉิน ท่ามกลางดวงตาเป็นประกายกำลังตื่นตระหนกเล็กน้อย หลังจากเวลาผ่านไป เธอหน้าแดง ลักยิ้มปรากฏบนใบหน้า ขนตาเธอหวั่นไหวเมื่อเธอกะพริบตา เธอลดหัวของเธออยู่ในความเงียบหลังจากสะกดของความเงียบ หยางเฉินเอาความคิดริเริ่มที่จะพูด " จริงๆ แล้ว เหตุผลที่ฉันมาเพราะฉันมีบางอย่างต้องขอขอบคุณคุณ " .