Pockets Full Of Wishes“Don’t put yo

Pockets Full Of Wishes
“Don’t put your hands in the pockets!”
Jimmy looked at his sister. It was just a winter coat, a used one. It was all his parents could afford. But it was his. He picked it out. Now he stood proudly before the store mirror admiring the blue denim coat with the thick, soft fleece lining that reminded him of grandma’s comforter. But it was the many zippered pockets with their long fancy fobs that caught his eye among the other used clothing on the racks.

He toyed with one of the chrome fobs, “Why not?”
“Because, silly, that’s where people keep their wishes. And you’re not supposed to let the wishes out.”
That winter saw endless days of below freezing temperatures and long, bleak nights of snowfall. The blue denim coat with the thick, soft fleece lining and many zippered pockets kept Jimmy warm on his mile long walk to and from school. It kept him dry as he sled down steep hills and built great forts and engaged in heroic snowball fights with other ten year olds. And it kept him company as he brought in firewood and performed his other daily chores.
Late one afternoon, while he played alone in the woods, it began to snow. Jimmy knew he should hurry home but within minutes the snowfall became a blizzard.
Everything turned white.
Then it grew dark as night folded over the forest. Try as he may, Jimmy couldn’t find his way. The snow continued to fall. Jimmy became frightened and cold and hungry.
Huddling under a fallen tree, Jimmy cupped his hands and breathed into them. “I wish I hadn’t forgotten my gloves,” he cried. Without thinking, he unzipped the right side pocket and inserted his hand. He felt something soft, familiar. It was the woolen gloves he left sitting on the mantle. They were warm and dry and felt good around his freezing fingers.
“I wish it would stop snowing,” Jimmy said, idly unzipping the left side pocket. Seconds later the blizzard stopped.
His sister’s words came back to him: That’s where people keep their wishes.
The boy smiled broadly.
He understood.
Carefully tugging on the zipper which sealed the breast pocket, he called out loudly, “I wish I wasn’t lost!”
As the metal teeth on the zipper parted, the thick cloud cover opened. Soon a bright full moon lit the snow blanketed forest. Jimmy jumped up and laughed and began to run about. The old blue denim coat with the thick, soft fleece lining and many zippered pockets had saved him.
As he rushed through the dense brush in the direction of his home, one of the coat’s long fobs caught on a branch. It pulled the large zippered bottom pocket open. Jimmy stumbled, landing in a deep snow bank. Digging himself out, he heard a loud growling.
He looked up.
A huge, hungry wolf with burning red eyes and long sharp teeth stood over him.
Jimmy tried to think. What else had his sister told him? You’re not supposed to let the wishes out.
The great wolf leaped.
Jimmy reached for the zipper and tried to pull it closed.
But it was too late.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คน ๆ เต็มไปด้วยความปรารถนาดี"ไม่ใส่มือในกระเป๋า"จิมมี่มองน้องสาวของเขา เพียงเป็นเสื้อกันหนาว หนึ่งใช้ได้ มันคือทั้งหมดที่พ่อแม่สามารถซื้อได้ แต่มันเป็นของเขา เขาเลือกมันออกมา ตอนนี้เขายืนภาคภูมิใจก่อนกระจกร้านค้าชื่นชมเสื้อยีนส์สีน้ำเงิน มีหนา ขนแกะนุ่มซับที่เตือนเขาอยู่ของผ้าพันคอของคุณยาย แต่เป็นกระเป๋า zippered มากกับ fobs ความยาวแฟนซีที่จับตาของเขาระหว่างเสื้อผ้าที่ใช้อื่น ๆ บนชั้นเก็บสินค้า เขา toyed กับ fobs โครเมี่ยม "ทำไมไม่""เพราะ โง่ ที่เป็นที่เก็บรักษาไว้เป็นความปรารถนาของพวกเขา และคุณไม่ควรจะให้ความประสงค์ออก"หนาวที่เห็นวันสิ้นสุดของด้านล่างอุณหภูมิเย็นช่ำและคืนยาว เยือกเย็นของ snowfall เสื้อคลุมยีนส์สีฟ้าบุขนแกะหนา นุ่มและกระเป๋าหลาย zippered เก็บไว้จิมมี่อบอุ่นบนเขาไมล์ยาวเดิน ทางไปโรงเรียน มันเก็บเขาแห้งเขาเลื่อนลงเนินเขาสูงชัน และสร้างป้อมปราการที่ดี และเข้าร่วมในการต่อสู้ของก้อนหิมะงานกล้าอื่น ๆ สิบปี olds และก็เก็บเขาบริษัทเขาในฟืน และดำเนินการของงานประจำวันสายหนึ่งบ่าย ในขณะที่เล่นคนเดียวในป่า มันเริ่มไปหิมะ จิมมี่รู้ว่า เขาควรรีบบ้าน แต่พัก snowfall กลายเป็น หิมะทุกอย่างเปิดสีขาวแล้วเติบโตเข้มเป็นพับผ่านป่าคืน ลองเป็นเขาอาจ จิมมี่ไม่สามารถหาทางของเขา หิมะยังคงตกอยู่ จิมมี่เริ่มกลัว และหนาว และหิวHuddling ใต้ต้นไม้ลดลง จิมมี่ cupped มือ และหายใจเข้าไป "ฉันต้องการฉันไม่ได้ลืมถุงมือของฉัน ที่เขาก็ร้อง โดยไม่คิด เขา unzipped กระเป๋าด้านขวา และใส่มือของเขา เขารู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างอ่อน คุ้นเคย ถุงมือ woolen ที่เขาซ้ายนั่งบนหิ้งได้ พวกเขาอบอุ่น และแห้ง และรู้สึกดีรอบนิ้วมือของเขาตรึง"ฉันต้องการก็จะหยุดการเกิดหิมะตก จิมมี่กล่าว เปล่า ๆ unzipping กระเป๋าด้านซ้าย วินาทีภายหลังพายุหิมะจะหยุดทำงานคำน้องสาวของเขากลับมาเขา: เป็นที่เก็บรักษาไว้เป็นความปรารถนาของพวกเขาเด็กชายยิ้มอย่างกว้างขวางเขาเข้าใจอีกอย่างบนซิปที่กระเป๋าอกปิดผนึก เขาเรียกดัง "ฉันต้องค่อยหายไป"เป็นฟันโลหะบนซิปศึกษาธิการ เมฆหนาฝาเปิด เร็ว ๆ นี้ พระจันทร์เต็มดวงสว่างสว่างป่าหิมะปกคลุม จิมมี่ไปค่า และหัวเราะ และเริ่มการทำงานเกี่ยวกับ เสื้อคลุมยีนส์สีฟ้าเก่าบุขนแกะหนา นุ่มและกระเป๋าหลาย zippered มีบันทึกเขาขณะที่เขาวิ่งผ่านแปรงหนาแน่นในทิศทางของบ้านของเขา fobs ยาวของตราอย่างใดอย่างหนึ่งติดในสาขา มันดึงกระเป๋าล่างใหญ่ zippered เปิด จิมมี่ stumbled ขนย้ายสินค้าในธนาคารหิมะลึก ขุดตัวเองออก เขาได้ยินเสียงดัง growlingเขามองขึ้นหมาป่าหิว ใหญ่เขียนตาสีแดงและฟันคมยาวยืนเหนือเขาจิมมี่พยายามคิด อะไรก็น้องบอก นอกจากนี้คุณไม่ไม่ควรจะให้ความประสงค์ออกหมาป่าดี leapedจิมมี่สำหรับซิป และพยายามดึงปิดแต่มันก็สายเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กระเป๋าที่เต็มไปด้วยความปรารถนา
" ไม่ใส่มือในกระเป๋า ! "
จิมมี่มองน้องสาวของเขา มันเป็นฤดูหนาวเสื้อ หนึ่งใช้ มันคือพ่อแม่ทุกคนสามารถจ่ายได้ แต่มันถูกของเขา เขาหยิบมันออกมา ตอนนี้เขายืนอย่างภาคภูมิใจก่อนที่ร้านกระจก ชื่นชม สีฟ้ายีนส์เสื้อซับในด้วยขนแกะหนานุ่มนั่นทำให้เขานึกถึงผ้าพันคอของคุณยายแต่มันเป็นหลาย zippered กระเป๋ากับจินตนาการของพวกเขายาว fobs ที่ติดตาของเขาในหมู่อื่น ๆใช้เสื้อผ้าบนชั้นวาง

เขา toyed กับหนึ่งของ Chrome fobs " ทำไม ? "
" เพราะ เซ่อ ที่ผู้คนให้ความปรารถนาของพวกเขา และคุณไม่ควรให้ความหวังนะ "
ที่ไม่สิ้นสุดฤดูหนาวเห็นด้านล่างอุณหภูมิแช่แข็งและระยะยาวคืนเยือกเย็นของหิมะ .เสื้อยีนส์สีฟ้ามีซับในขนแกะหนานุ่มและกระเป๋า zippered หลายเก็บไว้จิมมี่อบอุ่นบนไมล์ยาวของเขาเดินไปและกลับจากโรงเรียน มันทำให้เขาแห้งเขาเลื่อนลงเนินชัน และสร้างปราการที่ยิ่งใหญ่ และร่วมในการต่อสู้ก้อนหิมะกล้าหาญกับปี 10 อื่น ๆ และมันก็ทำให้เขาบริษัทเขานำฟืนและการปฏิบัติภารกิจอื่น ๆของเขาทุกวัน
สายบ่ายวันหนึ่งในขณะที่เขาเล่นอยู่คนเดียวในป่า ก็เริ่มที่จะตก จิมมี่รู้ว่าเขาต้องรีบกลับบ้าน แต่ภายในไม่กี่นาที หิมะกลายเป็นพายุหิมะ .

ทุกอย่างเป็นสีขาว แล้วค่อยๆ มืดเหมือนกลางคืนนอนป่า ลองตามที่เขาอาจ จิมมี่ก็ไม่พบเขา หิมะยังคงตก จิมมี่ก็ตกใจแล้วหนาว และหิว . . .
huddling ภายใต้ตกต้นไม้จิมมี่ บรรจุในถ้วยในมือของเขาและสูดลมหายใจเข้าไป " ฉันหวังว่าฉันจะไม่ได้ลืมถุงมือของฉัน " เขาร้อง โดยไม่ต้องคิด เขาปลดซิปที่กระเป๋าด้านขวา และใส่มือของเขา เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างนิ่มๆ ที่คุ้นเคย มันคือถุงมือขนแกะ เขาไปนั่งบนหิ้ง มันอบอุ่นและแห้งและรู้สึกที่ดีรอบ ๆของเขาแข็งนิ้ว .
" ฉันหวังว่ามันคงจะหยุดตก " จิมมี่พูดอย่างเกียจคร้าน unzipping กระเป๋าด้านซ้าย วินาทีต่อมาพายุหิมะหยุด .
คำพูดของน้องสาวของเขากลับมาให้เขานั่น ที่ผู้คนให้ความปรารถนาของพวกเขา เด็กชายยิ้มกว้าง
.

อย่างเขาเข้าใจดี อีกบนซิปซึ่งปิดผนึกกระเป๋าหน้าอก เขาเรียกออกมาดังๆว่า " ฉันหวังว่าฉันไม่ได้หายไป ! "
เป็นโลหะฟันซิปแยกหนาเมฆเปิดแล้วสดใส พระจันทร์เต็มดวงสว่างหิมะปกคลุมพื้นป่า จิมมี่กระโดดขึ้นและหัวเราะและเริ่มวิ่งแล้ว เก่าสีฟ้ายีนส์เสื้อซับในด้วยขนแกะหนานุ่มและกระเป๋า zippered มากมายได้ช่วยชีวิตเขา .
เขาวิ่งผ่านแปรงหนาแน่นในทิศทางของบ้านเค้า เป็นเสื้อยาว fobs จับอยู่บนกิ่งไม้ มันดึงขนาดใหญ่ซิปด้านล่างกระเป๋าเปิด จิมมี่สะดุดลงจอดในธนาคารหิมะลึก ขุดตัวเองออกมา เขาได้ยินเสียงดัง . . .

เขาเงยหน้าขึ้นมอง ขนาดใหญ่ หมาป่าที่หิวโหยด้วยสีแดงฉาน ตา และฟันแหลมคมยาวยืนอยู่เหนือเขา
จิมมี่ พยายามคิด แล้วมีน้องสาวของเขาบอกให้เขา ? คุณไม่ควรจะปล่อยให้ความปรารถนา .
หมาป่าดีกระโดด .
จิมมี่ถึงซิป และพยายามที่จะดึงปิด

แต่มันสายไปแล้ว