Robert Bruce" redirects here. For o

Robert Bruce" redirects here. For other uses, see Robert Bruce (disambiguation).
Robert I

Victorian depiction of Bruce
King of Scots
Reign 25 March 1306 – 7 June 1329
Coronation 25 March 1306
Predecessor John
Successor David II
Spouse
Isabella of Mar
Elizabeth de Burgh
Issue
more...
Marjorie Bruce
David II of Scotland
House House of Bruce
Father Robert de Brus, 6th Lord of Annandale
Mother Marjorie, Countess of Carrick
Born 11 July 1274
Turnberry Castle, Ayrshire[1][2]
Died 7 June 1329 (aged 54)
Manor of Cardross
Burial Dunfermline Abbey (Body) – Melrose Abbey (Heart)

Statue of Robert the Bruce at the Bannockburn battle field
Robert I (11 July 1274 – 7 June 1329), popularly known as Robert the Bruce (Medieval Gaelic: Roibert a Briuis; modern Scottish Gaelic: Raibeart Bruis; Norman French: Robert de Brus or Robert de Bruys, Early Scots: Robert Brus), was King of Scots from 1306 until his death in 1329. Robert was one of the most famous warriors of his generation, and eventually led Scotland during the first of the Wars of Scottish Independence against England. He fought successfully during his reign to regain Scotland's place as an independent nation and is today remembered in Scotland as a national hero.

Descended from the Anglo-Norman and Gaelic nobilities, his paternal fourth-great grandfather was David I. Robert’s grandfather, Robert de Brus, 5th Lord of Annandale, was one of the claimants to the Scottish throne during the "Great Cause". As Earl of Carrick, Robert the Bruce supported his family’s claim to the throne and took part in William Wallace’s revolt against Edward I of England. In 1298, Bruce became a Guardian of Scotland alongside his great rival for the Scottish throne, John Comyn, and William Lamberton, Bishop of St. Andrews. Bruce resigned as guardian in 1300 due in part to his quarrels with Comyn but chiefly because the restoration of King John seemed imminent. In 1302, he submitted to Edward I and returned to "the king’s peace". When his father died in 1304, Bruce inherited his family’s claim to the throne. In February 1306, following an argument during a meeting at Greyfriars monastery, Dumfries, Bruce killed Comyn. He was excommunicated by the Pope but absolved by Robert Wishart, Bishop of Glasgow.

Bruce moved quickly to seize the throne and was crowned king of Scots on 25 March 1306, at Scone. Edward I’s forces defeated Robert in battle, and Bruce was forced to flee into hiding in the Hebrides and Ireland before returning in 1307 to defeat an English army at Loudoun Hill and wage a highly successful guerrilla war against the English. Bruce defeated the Comyns and his other Scots enemies, destroying their strongholds and devastating their lands from Buchan to Galloway. In 1309, he held his first parliament at St Andrews, and a series of military victories between 1310 and 1314 won him control of much of Scotland. At the Battle of Bannockburn in June 1314, Bruce defeated a much larger English army under Edward II, confirming the re-establishment of an independent Scottish monarchy. The battle marked a significant turning point, and, freed from English threats, Scotland's armies could now invade northern England; Bruce launched devastating raids into Lancashire and Yorkshire. He also decided to expand his war against the English and create a second front by sending an army under his younger brother, Edward, to invade Ireland, appealing to the native Irish to rise against Edward II's rule.

Despite Bannockburn and the capture of the final English stronghold at Berwick in 1318, Edward II refused to give up his claim to the overlordship of Scotland. In 1320, the Scottish magnates and nobles submitted the Declaration of Arbroath to Pope John XXII, declaring Bruce as their rightful monarch and asserting Scotland’s status as an independent kingdom. In 1324, the Pope recognised Bruce as king of an independent Scotland, and in 1326, the Franco-Scottish alliance was renewed in the Treaty of Corbeil. In 1327, the English deposed Edward II in favour of his son, Edward III, and peace was temporarily concluded between Scotland and England with the Treaty of Edinburgh-Northampton, by which Edward III renounced all claims to sovereignty over Scotland.

Robert I died on 7 June 1329. His body is buried in Dunfermline Abbey, while his heart was interred in Melrose Abbey. Bruce's lieutenant and friend Sir James Douglas agreed to take the late King's embalmed heart on crusade to the Lord's Sepulchre in the Holy Land, but he only reached Moorish Granada. Douglas was killed in battle during the siege of Teba while fulfilling his promise. His body and the casket containing the embalmed heart were found upon the field. They were both conveyed back to Scotland by Sir William Keith of Galston.[3]

Contents  [hide] 
1 Background and early life
2 Beginning of the Wars of Independence
3 Murder of John Comyn
4 War of King Robert I
4.1 Battle of Bannockburn
5 Further confrontation with England then the Irish conflict
6 Diplomacy
7 Death
8 Burial
9 Discovery of the Bruce's tomb
10 Issue
11 Ancestry
12 Monuments and commemoration
12.1 Depictions in Art
12.2 Banknotes
12.3 Music
12.4 Aircraft
13 Legends
14 See also
15 Notes
16 References
17 External links
Background and early life[edit]
Robert de Brus, 1st Lord of Annandale, the first of the Bruce, or de Brus, line arrived in Scotland with David I in 1124 and was given the lands of Annandale in Dumfries and Galloway.[4] Robert was the first son of Robert de Brus, 6th Lord of Annandale and Marjorie, Countess of Carrick, and claimed the Scottish throne as a fourth great-grandson of David I.[5] His mother was by all accounts a formidable woman who, legend would have it, kept Robert Bruce's father captive until he agreed to marry her. From his mother he inherited the Earldom of Carrick, and through his father a royal lineage that would give him a claim to the Scottish throne. The Bruces also held substantial estates in Garioch, Essex, Middlesex, and County Durham.[6]

Although Robert the Bruce's date of birth is known,[7] his place of birth is less certain, although it is most likely to have been Turnberry Castle in Ayrshire, the head of his mother’s earldom.[1][7][8][9][10] Very little is known of his youth. He was probably brought up in a mixture of the Anglo-Norman culture of northern England and south-eastern Scotland, and the Gaelic culture of south-west Scotland and most of Scotland north of the River Forth. Annandale was thoroughly feudalised and the form of Northern Middle English that would later develop into the Scots language was spoken throughout the region. Carrick was historically an integral part of Galloway, and though the earls of Carrick had achieved some feudalisation, the society of Carrick at the end of the thirteenth century remained emphatically Celtic and Gaelic speaking.[11]

Robert the Bruce would most probably have become trilingual at an early age. He would have spoken both the Anglo-Norman language of his Scots-Norman peers and his father’s family, and the Gaelic language of his Carrick birthplace and his mother’s family. He would also have spoken the early Scots language.[12][13] The family would have moved between the castles of their lordships — Lochmaben Castle, the main castle of the lordship of Annandale, and Turnberry and Loch Doon Castle, the castles of the earldom of Carrick. Robert had nine siblings, and he and his brother Edward may have been fostered according to Gaelic tradition, spending a substantial part of their youth at the courts of other noblemen (Robert’s foster-brother is referred to by Barbour as sharing Robert’s precarious existence as an outlaw in Carrick in 1307-08).[14] As heir, Robert would have been schooled by tutors in all the requirements of courtly etiquette, and he would have waited as a page at his father’s and grandfather’s tables. This grandfather, known to contemporaries as Robert the Noble, and to history as "Bruce the Competitor" (because he competed with the other claimants to the throne of Scotland in the "Great Cause") seems to have been an immense influence on the future king.[14]

Robert's first appearance in history is on a witness list of a charter issued by Alexander Og MacDonald, Lord of Islay. His name appears in the company of the Bishop of Argyll, the vicar of Arran, a Kintyre clerk, his father, and a host of Gaelic notaries from Carrick.[15] Robert Bruce, the king to be, was sixteen years of age when Margaret, Maid of Norway died in 1290. It is also around this time that Robert would have been knighted, and he began to appear on the political stage in the Bruce dynastic interest.[16]

Robert's mother died early in 1292. In November of the same year Edward I of England, on behalf of the Guardians of Scotland and following the "Great Cause", awarded the vacant Crown of Scotland to his grandfather's first cousin once removed, John Balliol.[17] Almost immediately, his grandfather, Robert de Brus, 5th Lord of Annandale, resigned his Lordship of Annandale and his claim to the throne to Robert's father. Days later that son, Robert de Brus, 6th Lord of Annandale, resigned the earldom of Carrick he had held in right of his late wife to their son, Robert, the future king.[18]

Even after John's accession, Edward still continued to assert his authority over Scotland and relations between the two kings soon began to deteriorate. The Bruces sided with King Edward against King John and his Comyn allies. Robert the Bruce and his father both considered John a usurper.[19][20] Against the objections of the Scots, Edward I agreed to hear appeals on cases ruled on by the court of the Guardians that had governed Scotland during the interregnum.[21] A further provocation came in a case brought by Macduff, son of Malcolm, Earl of Fife, in which Edward demanded that John appear in person before the English Parliament to answer the charges.[21] This the Scottish king did, but the final straw was E

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรเบิร์ตบรูซ"เปลี่ยนเส้นทางที่นี่ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ ดูโรเบิร์ตบรูซ (แก้ความกำกวม)โรเบิร์ตฉันแสดงให้เห็นการบรูซวิคตอเรียนกษัตริย์ของสก็อตครอบครอง 1306 25 มีนาคม-7 1329 มิถุนายนฉัตรมงคล 25 1306 มีนาคมจอห์นรุ่นก่อนสืบ David IIคู่สมรส อิซาเบลลาแห่งมาร์เอลิซาเบธเดอบะระห์ปัญหาเพิ่มเติม... มาร์จอรีบรูซDavid II ของสกอตแลนด์บ้านบ้านของบรูซคุณพ่อโรเบิร์ตเด Brus พระ 6 Annandaleแม่ Marjorie เคาน์เตสแห่งคาร์ริกเกิด 11 กรกฎาคม 1274 เจริญอะปราสาท Ayrshire [1] [2]เสียชีวิต 7 1329 มิถุนายน (อายุ 54)เนอร์ของ Cardrossแอบ Dunfermline งานศพ (ร่างกาย) – เมลโรแอบ (หัวใจ)รูปปั้นของโรเบิร์ตบรูซที่ฟิลด์ต่อสู้ Bannockburnโรเบิร์ตฉัน (11 กรกฎาคม 1274 เจริญ – 7 1329 มิถุนายน), เรียกขานกันว่าโรเบิร์ตบรูซ (Gaelic ยุคกลาง: Roibert กับ Briuis กสกทันสมัย: Raibeart Bruis Norman French: โรเบิร์ตเดอ Brus หรือโรเบิร์ตเดอ Bruys สก็อทส์ต้น: โรเบิร์ต Brus), ถูกคิงสก็อทส์จาก 1306 จนตายใน 1329 โรเบิร์ตนักรบที่มีชื่อเสียงมากที่สุดรุ่นหนึ่ง และในที่สุดนำสกอตแลนด์ในช่วงแรกของสงครามของสกอตแลนด์เป็นอิสระจากอังกฤษ เขาสู้สำเร็จระหว่างรัชกาลเพื่อให้สถานที่ของสก็อตแลนด์เป็นประเทศอิสระ และวันนี้ได้จดจำในสกอตแลนด์เป็นวีรบุรุษแห่งชาติสืบเชื้อสายจาก nobilities Anglo-Norman และสกเซลท์สาขาหนึ่ง เขาปู่ใหญ่สี่ถูกปู่โรเบิร์ต David I. โรเบิร์ตเดอ Brus, 5 เจ้าของ Annandale เป็นหนึ่งในประเทศราชบัลลังก์สกอตแลนด์ระหว่าง "สาเหตุดี" เป็นเอิร์ลของคาร์ริก โรเบิร์ตบรูซที่สนับสนุนข้อเรียกร้องของครอบครัวราชบัลลังก์ และเอาส่วนในกบฏ William Wallace กับเอ็ดเวิร์ดฉันของอังกฤษ ใน 1298 บรูซเป็น ผู้ปกครองของสกอตแลนด์ควบคู่ไปกับคู่แข่งของเขาดี สำหรับราชบัลลังก์สกอตแลนด์ จอห์น Comyn, William น บิชอปแห่งเซนต์แอนดรูวส์ บรูซลาออกจากตำแหน่งผู้ปกครองใน 1300 ในส่วนการทะเลาะวิวาทของเขากับ Comyn แต่ chiefly เนื่องจากปลูกกษัตริย์จอห์นดูเหมือนพายุฝนฟ้าคะนอง ใน 1302 เขาส่งไปเอ็ดเวิร์ดฉัน และกลับสู่ "ความสงบสุขของพระมหากษัตริย์" เมื่อบิดาเสียชีวิต 1304 บรูซสืบทอดของครอบครัวเรียกร้องราชบัลลังก์ ในเดือน 1306 กุมภาพันธ์ ต่ออาร์กิวเมนต์ในระหว่างการประชุมที่อาราม Greyfriars, Dumfries บรูซฆ่า Comyn เขาถูก excommunicated โดยสมเด็จพระสันตะปาปา แต่ให้อภัย โดยโรเบิร์ต Wishart โคนของกลาสโกว์Bruce moved quickly to seize the throne and was crowned king of Scots on 25 March 1306, at Scone. Edward I’s forces defeated Robert in battle, and Bruce was forced to flee into hiding in the Hebrides and Ireland before returning in 1307 to defeat an English army at Loudoun Hill and wage a highly successful guerrilla war against the English. Bruce defeated the Comyns and his other Scots enemies, destroying their strongholds and devastating their lands from Buchan to Galloway. In 1309, he held his first parliament at St Andrews, and a series of military victories between 1310 and 1314 won him control of much of Scotland. At the Battle of Bannockburn in June 1314, Bruce defeated a much larger English army under Edward II, confirming the re-establishment of an independent Scottish monarchy. The battle marked a significant turning point, and, freed from English threats, Scotland's armies could now invade northern England; Bruce launched devastating raids into Lancashire and Yorkshire. He also decided to expand his war against the English and create a second front by sending an army under his younger brother, Edward, to invade Ireland, appealing to the native Irish to rise against Edward II's rule.Despite Bannockburn and the capture of the final English stronghold at Berwick in 1318, Edward II refused to give up his claim to the overlordship of Scotland. In 1320, the Scottish magnates and nobles submitted the Declaration of Arbroath to Pope John XXII, declaring Bruce as their rightful monarch and asserting Scotland’s status as an independent kingdom. In 1324, the Pope recognised Bruce as king of an independent Scotland, and in 1326, the Franco-Scottish alliance was renewed in the Treaty of Corbeil. In 1327, the English deposed Edward II in favour of his son, Edward III, and peace was temporarily concluded between Scotland and England with the Treaty of Edinburgh-Northampton, by which Edward III renounced all claims to sovereignty over Scotland.Robert I died on 7 June 1329. His body is buried in Dunfermline Abbey, while his heart was interred in Melrose Abbey. Bruce's lieutenant and friend Sir James Douglas agreed to take the late King's embalmed heart on crusade to the Lord's Sepulchre in the Holy Land, but he only reached Moorish Granada. Douglas was killed in battle during the siege of Teba while fulfilling his promise. His body and the casket containing the embalmed heart were found upon the field. They were both conveyed back to Scotland by Sir William Keith of Galston.[3]Contents [hide] 1 Background and early life2 Beginning of the Wars of Independence3 Murder of John Comyn4 War of King Robert I4.1 Battle of Bannockburn5 Further confrontation with England then the Irish conflict6 Diplomacy7 Death8 Burial9 Discovery of the Bruce's tomb10 Issue11 Ancestry12 Monuments and commemoration12.1 Depictions in Art12.2 Banknotes12.3 Music12.4 Aircraft13 Legends14 See also15 Notes16 References17 External linksBackground and early life[edit]Robert de Brus, 1st Lord of Annandale, the first of the Bruce, or de Brus, line arrived in Scotland with David I in 1124 and was given the lands of Annandale in Dumfries and Galloway.[4] Robert was the first son of Robert de Brus, 6th Lord of Annandale and Marjorie, Countess of Carrick, and claimed the Scottish throne as a fourth great-grandson of David I.[5] His mother was by all accounts a formidable woman who, legend would have it, kept Robert Bruce's father captive until he agreed to marry her. From his mother he inherited the Earldom of Carrick, and through his father a royal lineage that would give him a claim to the Scottish throne. The Bruces also held substantial estates in Garioch, Essex, Middlesex, and County Durham.[6]Although Robert the Bruce's date of birth is known,[7] his place of birth is less certain, although it is most likely to have been Turnberry Castle in Ayrshire, the head of his mother’s earldom.[1][7][8][9][10] Very little is known of his youth. He was probably brought up in a mixture of the Anglo-Norman culture of northern England and south-eastern Scotland, and the Gaelic culture of south-west Scotland and most of Scotland north of the River Forth. Annandale was thoroughly feudalised and the form of Northern Middle English that would later develop into the Scots language was spoken throughout the region. Carrick was historically an integral part of Galloway, and though the earls of Carrick had achieved some feudalisation, the society of Carrick at the end of the thirteenth century remained emphatically Celtic and Gaelic speaking.[11]Robert the Bruce would most probably have become trilingual at an early age. He would have spoken both the Anglo-Norman language of his Scots-Norman peers and his father’s family, and the Gaelic language of his Carrick birthplace and his mother’s family. He would also have spoken the early Scots language.[12][13] The family would have moved between the castles of their lordships — Lochmaben Castle, the main castle of the lordship of Annandale, and Turnberry and Loch Doon Castle, the castles of the earldom of Carrick. Robert had nine siblings, and he and his brother Edward may have been fostered according to Gaelic tradition, spending a substantial part of their youth at the courts of other noblemen (Robert’s foster-brother is referred to by Barbour as sharing Robert’s precarious existence as an outlaw in Carrick in 1307-08).[14] As heir, Robert would have been schooled by tutors in all the requirements of courtly etiquette, and he would have waited as a page at his father’s and grandfather’s tables. This grandfather, known to contemporaries as Robert the Noble, and to history as "Bruce the Competitor" (because he competed with the other claimants to the throne of Scotland in the "Great Cause") seems to have been an immense influence on the future king.[14]
Robert's first appearance in history is on a witness list of a charter issued by Alexander Og MacDonald, Lord of Islay. His name appears in the company of the Bishop of Argyll, the vicar of Arran, a Kintyre clerk, his father, and a host of Gaelic notaries from Carrick.[15] Robert Bruce, the king to be, was sixteen years of age when Margaret, Maid of Norway died in 1290. It is also around this time that Robert would have been knighted, and he began to appear on the political stage in the Bruce dynastic interest.[16]

Robert's mother died early in 1292. In November of the same year Edward I of England, on behalf of the Guardians of Scotland and following the "Great Cause", awarded the vacant Crown of Scotland to his grandfather's first cousin once removed, John Balliol.[17] Almost immediately, his grandfather, Robert de Brus, 5th Lord of Annandale, resigned his Lordship of Annandale and his claim to the throne to Robert's father. Days later that son, Robert de Brus, 6th Lord of Annandale, resigned the earldom of Carrick he had held in right of his late wife to their son, Robert, the future king.[18]

Even after John's accession, Edward still continued to assert his authority over Scotland and relations between the two kings soon began to deteriorate. The Bruces sided with King Edward against King John and his Comyn allies. Robert the Bruce and his father both considered John a usurper.[19][20] Against the objections of the Scots, Edward I agreed to hear appeals on cases ruled on by the court of the Guardians that had governed Scotland during the interregnum.[21] A further provocation came in a case brought by Macduff, son of Malcolm, Earl of Fife, in which Edward demanded that John appear in person before the English Parliament to answer the charges.[21] This the Scottish king did, but the final straw was E

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรเบิร์ตบรูซ "redirects ที่นี่สำหรับความหมายอื่นดูได้จากโรเบิร์ตบรูซ (disambiguation).. โรเบิร์ตฉันภาพวิคตอเรียของบรูซกษัตริย์แห่งสก็อตรัชกาลที่25 มีนาคม 1306 - 7 มิถุนายน 1329 ฉัตรมงคล 25 มีนาคม 1306 เบิกจอห์นตัวตายตัวแทนเดวิด ii คู่สมรสIsabella มาร์ลิซาเบ ธ เดอตำบล ออกเพิ่มเติม ... มาร์จอรี่บรูซเดวิดสองแห่งสกอตแลนด์บ้านของบรูซพ่อโรเบิร์ตเดอBrus ลอร์ด 6 แห่งเดลแม่มาร์จอรี่เคาริกวันเกิด11 กรกฎาคม 1274 Turnberry ปราสาทไอร์ [1] [2] เสียชีวิต 7 มิถุนายน 1329 (อายุ 54) คฤหาสน์ของ Cardross ศพดันเฟิร์มลินวัด (Body) - โบสถ์ Melrose (หัวใจ) รูปปั้นของโรเบิร์ตบรูซที่รบ Bannockburn สนามโรเบิร์ตผม(11 กรกฎาคม 1274 - 7 มิถุนายน 1329) เป็นที่รู้จักแพร่หลายเป็นโรเบิร์ตบรูซ (ยุคเกลิค: Roibert Briuis; ทันสมัยสก็อตเกลิค: Raibeart Bruis; นอร์แมนฝรั่งเศส: โรเบิร์ตเดอ Brus หรือโรเบิร์ตเดอ Bruys ต้นสก็อต: โรเบิร์ต Brus) เป็นกษัตริย์แห่งสก็อตจาก 1306 จนตายในปี 1329. โรเบิร์ตเป็นหนึ่งในนักรบที่มีชื่อเสียงที่สุดของเขา รุ่นและในที่สุดนำสก็อตในช่วงแรกของสงครามอิสรภาพของสกอตแลนด์กับอังกฤษ เขาต่อสู้ประสบความสำเร็จในช่วงรัชสมัยของเขาจะฟื้นขึ้นก็อตแลนด์เป็นประเทศที่เป็นอิสระและเป็นวันนี้ในความทรงจำก็อตแลนด์เป็นวีรบุรุษของชาติ. สืบเชื้อสายมาจากแองโกลนอร์แมนและเกลิค nobilities ของเขาพ่อปู่ที่สี่ที่ดีเป็นปู่ผมเดวิดโรเบิร์ตโรเบิร์ตเดอ Brus 5 ลอร์ดเดลเป็นหนึ่งในเจ้าของบัลลังก์สก็อตในช่วง "สาเหตุที่ยิ่งใหญ่" ในฐานะที่เป็นเอิร์ลแห่งคาร์ริคโรเบิร์ตบรูซได้รับการสนับสนุนการเรียกร้องของครอบครัวของเขาในราชบัลลังก์และมีส่วนร่วมในการประท้วงวิลเลียมวอลเลซกับฉันเอ็ดเวิร์ดแห่งอังกฤษ ใน 1298, บรูซกลายเป็นผู้พิทักษ์แห่งสกอตแลนด์ควบคู่ไปกับคู่แข่งที่ดีของเขาสำหรับบัลลังก์สก็อต, จอห์นโคมินและวิลเลียม Lamberton บิชอปแห่งเซนต์แอนด บรูซลาออกไปเป็นผู้ปกครองใน 1300 เนื่องจากในส่วนการทะเลาะวิวาทของเขากับโคมิน แต่ส่วนใหญ่เพราะการฟื้นฟูของกษัตริย์จอห์นดูเหมือนใกล้เข้ามา ใน 1302 เขาส่งไปเอ็ดเวิร์ดฉันและกลับไป "สันติภาพของกษัตริย์" เมื่อพ่อของเขาเสียชีวิตในปี 1304 บรูซได้รับการถ่ายทอดการเรียกร้องของครอบครัวของเขาในราชบัลลังก์ ในกุมภาพันธ์ 1306 ดังต่อไปนี้การโต้เถียงในระหว่างการประชุมที่วัดอาร์สที่ฟรีส์, บรูซโคมินที่ถูกฆ่าตาย เขาได้รับการ excommunicated โดยสมเด็จพระสันตะปาปา แต่ให้อภัยโดยโรเบิร์ตริชาร์ตบิชอปแห่งกลาสโกว์. บรูซขยับตัวอย่างรวดเร็วเพื่อยึดบัลลังก์และปราบดาภิเษกเป็นพระมหากษัตริย์ของสก็อตใน 25 มีนาคม 1306 ที่สโคน เอ็ดเวิร์ดกองกำลังของฉันพ่ายแพ้ในการสู้รบโรเบิร์ตบรูซและถูกบังคับให้หนีไปซ่อนในวานูอาตูและไอร์แลนด์ก่อนที่จะกลับมาใน 1307 ที่จะเอาชนะกองทัพอังกฤษที่ดูนฮิลล์และค่าจ้างสงครามกองโจรที่ประสบความสำเร็จกับอังกฤษ บรูซแพ้ Comyns และศัตรูของเขาสก็อตอื่น ๆ ทำลายฐานที่มั่นของพวกเขาและทำลายล้างดินแดนของพวกเขาจากไปกัลโลเวชัน ใน 1309 เขาจัดรัฐสภาครั้งแรกของเขาที่เซนต์แอนดรูและชุดของชัยชนะทางทหารระหว่าง 1310 และ 1314 เขาได้รับรางวัลการควบคุมของมากของสกอตแลนด์ ที่รบ Bannockburn ในมิถุนายน 1314 บรูซแพ้กองทัพอังกฤษที่มีขนาดใหญ่ภายใต้เอ็ดเวิร์ดยืนยันอีกครั้งสถานประกอบการของสถาบันพระมหากษัตริย์ที่เป็นอิสระก็อต การต่อสู้เป็นจุดหักเหสำคัญและเป็นอิสระจากภัยคุกคามภาษาอังกฤษกองทัพของสกอตแลนด์ในขณะนี้สามารถบุกภาคเหนือของอังกฤษ; บรูซเปิดตัวบุกทำลายล้างเข้าไปในแลงคาเชียร์และยอร์ค นอกจากนี้เขายังตัดสินใจที่จะขยายสงครามกับอังกฤษและสร้างหน้าสองโดยการส่งกองทัพภายใต้น้องชายของเขาเอ็ดเวิร์ดที่จะบุกไอร์แลนด์น่าสนใจให้กับชาวไอริชพื้นเมืองจะเพิ่มขึ้นต่อต้านการปกครองของเอ็ดเวิร์ดที่สอง. แม้จะมี Bannockburn และจับกุมสุดท้าย ฐานที่มั่นของภาษาอังกฤษที่เบอร์วิคใน 1318, เอ็ดเวิร์ดปฏิเสธที่จะให้การเรียกร้องของเขาที่จะ overlordship แห่งสกอตแลนด์ ใน 1320, สก็อตพลิ้วและขุนนางส่งประกาศ Arbroath เพื่อสันตะปาปาจอห์น XXII ประกาศบรูซเป็นพระมหากษัตริย์ที่ถูกต้องของพวกเขาและเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสถานะของสกอตแลนด์เป็นราชอาณาจักรที่เป็นอิสระ ใน 1324 สมเด็จพระสันตะปาปาได้รับการยอมรับบรูซเป็นกษัตริย์ที่เป็นอิสระก็อตแลนด์และใน 1,326 พันธมิตรฝรั่งเศสสก็อตได้รับการต่ออายุในสนธิสัญญา Corbeil ใน 1327, อังกฤษปลดเอ็ดเวิร์ดในความโปรดปรานของลูกชายของเขาเอ็ดเวิร์ดที่สามและความสงบสุขได้ข้อสรุปชั่วคราวระหว่างสกอตแลนด์และอังกฤษกับสนธิสัญญาเอดินบะระนอร์ทโดยที่สมเด็จพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดสละสิทธิทั้งหมดเพื่ออธิปไตยเหนือสกอตแลนด์. โรเบิร์ตผมเสียชีวิต 7 มิถุนายน 1329. ร่างของเขาถูกฝังอยู่ในโบสถ์ Dunfermline ในขณะที่หัวใจของเขาถูกฝังอยู่ในโบสถ์ Melrose รองผู้ว่าการของบรูซและเพื่อนของเซอร์เจมส์ดักลาสตกลงที่จะใช้ในช่วงปลายหัวใจดองของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในสงครามครูเสดไปสุสานของพระเจ้าในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่เขาเท่านั้นถึงมัวร์กรานาดา ดักลาสถูกฆ่าตายในการสู้รบระหว่างการล้อมของ Teba ในขณะที่การปฏิบัติตามสัญญาของเขา ร่างของเขาและโลงศพที่มีหัวใจดองของเขาถูกพบอยู่บนสนาม พวกเขาทั้งสองลำเลียงกลับไปที่สกอตแลนด์โดยเซอร์วิลเลียมคี ธ ของ Galston. [3] [ซ่อน]  1 ความเป็นมาและชีวิตในวัยเด็ก2 จุดเริ่มต้นของสงครามอิสรภาพ3 ฆาตกรรมของจอห์นโคมิน4 สงครามของกษัตริย์โรเบิร์ตผม4.1 รบ Bannockburn 5 ต่อไป การเผชิญหน้ากับอังกฤษแล้วความขัดแย้งไอริช6 ทูต7 ตาย8 ศพ9 ค้นพบหลุมฝังศพของบรูซ10 ฉบับที่11 บรรพบุรุษ12 อนุสาวรีย์และระลึกถึง12.1 สอดแทรกในงานศิลปะ12.2 ธนบัตร12.3 เพลง12.4 อากาศยาน13 ตำนาน14 ดูเพิ่มเติม15 หมายเหตุ16 อ้างอิง17 แหล่งข้อมูลประวัติความเป็นมาและชีวิตในวัยเด็ก [แก้ไข] โรเบิร์ตเดอ Brus 1 ลอร์ดเดลเป็นครั้งแรกของบรูซหรือ Brus สายมาถึงในสกอตแลนด์กับเดวิดฉันใน 1124 และได้รับดินแดนแห่งเดลใน Dumfries และ Galloway. [4] โรเบิร์ต เป็นบุตรชายคนแรกของโรเบิร์ตเดอ Brus ลอร์ด 6 แห่งเดลและมาร์จอรี่, เคานคาร์ริคและอ้างบัลลังก์สก็อตเป็นหนึ่งในสี่หลานชายของผมเดวิด [5] แม่ของเขาเป็นโดยบัญชีทั้งหมดเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวที่ตำนาน จะได้มันเก็บไว้เป็นเชลยพ่อของโรเบิร์ตบรูซจนกว่าเขาตกลงที่จะแต่งงานกับเธอ จากแม่ของเขาเขาได้รับมรดกเอิร์ลของคาร์ริคและผ่านพ่อของเขาเชื้อสายราชวงศ์ที่จะให้เขาเรียกร้องให้บัลลังก์สก็อต บรู๊ซยังได้จัดที่ดินมากใน Garioch เอสเซ็กซ์มิดเดิลและเคาน์ตี้เดอร์แฮม. [6] แม้ว่าโรเบิร์ตวันที่บรูซที่เกิดเป็นที่รู้จักกัน [7] สถานที่เกิดของเขาเป็นบางอย่างน้อยแม้ว่ามันจะมีแนวโน้มที่จะได้รับ Turnberry ปราสาทใน Ayrshire หัวของเอิร์ลแม่ของเขา. [1] [7] [8] [9] [10] ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักของคนหนุ่มสาวของเขา เขาอาจจะถูกนำขึ้นในส่วนผสมของแองโกลนอร์แมนวัฒนธรรมทางภาคเหนือของประเทศอังกฤษและตะวันออกเฉียงใต้ของสกอตแลนด์และวัฒนธรรมสาขาแห่งสกอตแลนด์ทิศตะวันตกเฉียงใต้และส่วนใหญ่ของสก็อตตอนเหนือของแม่น้ำมา เดลได้รับการ feudalised อย่างละเอียดและรูปแบบของภาคเหนือของภาษาอังกฤษยุคกลางที่ต่อมาพัฒนาเป็นภาษาสกอตที่ถูกพูดทั่วทั้งภูมิภาค คาร์ริคเป็นอดีตเป็นส่วนหนึ่งของแกลโลและแม้ว่าเอิร์ลของคาร์ริคได้ประสบความสำเร็จ feudalisation บางสังคมของคาร์ริคในช่วงปลายศตวรรษที่สิบสามยังคงกึกก้องเซลติกและพูดภาษาเกลิค. [11] โรเบิร์ตบรูซส่วนใหญ่อาจจะกลายเป็นสามภาษา ในวัยเด็ก เขาจะได้พูดทั้งแองโกลนอร์แมนภาษาของสก็อตอร์แมนเพื่อนและครอบครัวของพ่อของเขาและภาษาเกลิคของบ้านเกิดของเขาคาร์ริคและครอบครัวของแม่ของเขา เขาจะยังได้พูดภาษาสก็อตในช่วงต้น [12] [13] ครอบครัวจะมีการเคลื่อนย้ายระหว่างปราสาท lordships ของพวกเขา -. Lochmaben ปราสาทปราสาทหลักของการปกครองของเดลและเบอร์รีและทะเลสาบล่างปราสาทปราสาทของ เอิร์ลของคาร์ริค โรเบิร์ตมีเก้าพี่น้องเขาและพี่ชายของเอ็ดเวิร์ดเขาอาจได้รับการส่งเสริมตามประเพณีสาขาการใช้จ่ายส่วนหนึ่งที่สำคัญของเยาวชนของพวกเขาที่สนามขุนนางอื่น ๆ (โรเบิร์ตฟอสเตอร์พี่ชายถูกอ้างถึงโดยบาร์เบอร์การแบ่งปันการดำรงอยู่ล่อแหลมโรเบิร์ตเป็น กฎหมายในคาร์ริคใน 1307-1308). [14] ในฐานะที่เป็นทายาทของโรเบิร์ตจะได้รับการศึกษาโดยอาจารย์ผู้สอนในทุกความต้องการของมารยาทสุภาพและเขาจะต้องรอเป็นหน้าที่ของพ่อและปู่ของตาราง คุณปู่ซึ่งเป็นที่รู้จักในยุคโรเบิร์ตโนเบิลและประวัติศาสตร์เป็น "บรูซคู่แข่ง" (เพราะเขาแข่งขันกับผู้อื่นในราชบัลลังก์ของสกอตแลนด์ใน "สาเหตุที่ดี") ดูเหมือนว่าจะได้รับอิทธิพลอันยิ่งใหญ่ในอนาคต กษัตริย์. [14] ปรากฏตัวครั้งแรกของโรเบิร์ตในประวัติศาสตร์อยู่ในรายชื่อของพยานอนุญาตที่ออกโดยอเล็กซานเดโอ MacDonald ลอร์ดอิส ชื่อของเขาปรากฏอยู่ใน บริษัท ของบิชอปแห่งอาร์กีย์หลวงพ่อของแรน, เสมียน Kintyre พ่อและโฮสต์ของพรักานเกลิคจากคาร์ริค. [15] โรเบิร์ตบรูซกษัตริย์ที่จะอายุสิบหกปีเมื่อ มาร์กาเร็, แม่บ้านนอร์เวย์เสียชีวิตในปี 1290. นอกจากนี้ยังเป็นช่วงเวลาที่โรเบิร์ตจะได้รับการแต่งตั้งเป็นอัศวินและเขาก็เริ่มปรากฏให้เห็นบนเวทีทางการเมืองในความสนใจของราชวงศ์บรูซ. [16] แม่ของโรเบิร์ตเสียชีวิตในช่วงต้น 1292. ในเดือนพฤศจิกายน ในปีเดียวกันฉันเอ็ดเวิร์ดแห่งอังกฤษในนามของผู้ปกครองของสกอตแลนด์และต่อไปนี้ "สาเหตุที่ยิ่งใหญ่" ได้รับรางวัลว่างพระมหากษัตริย์แห่งสกอตแลนด์ลูกพี่ลูกน้องของปู่ของเขาเมื่อออกจอห์นหึ่ง. [17] เกือบจะในทันทีที่คุณปู่ของเขาโรเบิร์ต เด Brus 5 ลอร์ดเดลลาออกจากการปกครองของเขาเดลและเรียกร้องของเขาในราชบัลลังก์เพื่อพ่อของโรเบิร์ต วันต่อมาลูกชายที่โรเบิร์ตเดอ Brus ลอร์ด 6 ของเดลลาออกท่านเอิร์ลของคาร์ริคที่เขาได้จัดขึ้นในทางด้านขวาของภรรยากับลูกชายของพวกเขาโรเบิร์ตกษัตริย์ในอนาคต. [18] แม้หลังจากที่จอห์นเอ็ดเวิร์ดยังคงยังคง ยืนยันอำนาจของเขามากกว่าสกอตแลนด์และความสัมพันธ์ระหว่างกษัตริย์ทั้งสองก็เริ่มเสื่อมลง บรู๊ซเข้าข้างกษัตริย์เอ็ดเวิร์ดกับกษัตริย์จอห์นโคมินและพันธมิตรของเขา โรเบิร์ตบรูซและพ่อของเขาทั้งสองถือว่าเป็นจอห์นทรราช. [19] [20] กับการคัดค้านของสก็อตเอ็ดเวิร์ดฉันตกลงที่จะได้ยินเสียงเรียกร้องในกรณีที่ปกครองโดยศาลของผู้ปกครองที่มีการควบคุมก็อตแลนด์ในช่วงว่าง. [ 21] เป็นสิ่งเร้าต่อมาในกรณีที่นำโดย Macduff ลูกชายของมัลคอล์เอิร์ลแห่งไฟฟ์ซึ่งเอ็ดเวิร์ดถามว่าจอห์นปรากฏในคนก่อนที่รัฐสภาอังกฤษจะตอบค่าใช้จ่าย. [21] นี้กษัตริย์สก็อตได้ แต่ ฟางเส้นสุดท้ายคือ E

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรเบิร์ตบรูซ " การเปลี่ยนเส้นทางที่นี่ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ , เห็นโรเบิร์ตบรูซ ( disambiguation ) .
Robert ผม

แต่งภาพของบรูซกษัตริย์แห่งสกอต

จะครอบครอง 25 มีนาคม– 7 มิถุนายน 1041
ราชาภิเษก 25 มีนาคมจะ

ii
ดาวิดบรรพบุรุษ จอห์นเป็นคู่สมรสของ มาร์เบลลา

เอลิซาเบธเดอตำบลปัญหา

. . . . . .

ของสก็อตแลนด์ มาร์จอรี บรูซเดวิด 2
บ้านบิดาของโรเบิร์ต เดอ บรุสบรูซ
6
" ของ แอนนันเดลแม่มาร์จอรี่ เคาน์เตสแห่งคาร์ริก

เกิด 11 กรกฎาคมจะเป็นปราสาทไอร์ [ 1 ] [ 2 ]
ตาย 7 มิถุนายนที่ 798 ( อายุรึเปล่า 55 )

cardross คฤหาสน์ของการฝังศพ Dunfermline วัด ( ร่างกาย ) และแอบบีเมลโรส ( หัวใจ )

รูปปั้นของโรเบิร์ตบรูซที่แบนน็อคเบิร์นสนามรบ
โรเบิร์ตฉัน ( 11 กรกฎาคม– 7 มิถุนายนหรือ 798 ) , รู้จักกันแพร่หลายเป็นโรเบิร์ตบรูซ ( ยุคกลางภาษาเกลิค : roibert เป็น briuis ทันสมัยสกอตภาษาเกลิค :raibeart bruis ; นอร์แมนฝรั่งเศส : โรเบิร์ต เดอ บรุส หรือ โรเบิร์ต เดอ bruys ต้นสกอต : โรเบิร์ต บรุส ) เป็นกษัตริย์แห่งสกอตจาก 1345 จนกว่าจะตายของเขาใน 798 . โรเบิร์ตเป็นหนึ่งในนักรบที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในรุ่นของเขา และในที่สุดทำให้สกอตแลนด์ในช่วงแรกของสงครามอิสรภาพของสกอตแลนด์กับอังกฤษเขาสู้เสร็จในสมัยของพระองค์ที่จะฟื้นสกอตแลนด์สถานที่เป็นประเทศเอกราช และวันนี้จำได้ในสกอตแลนด์เป็นวีรบุรุษแห่งชาติ .

สืบเชื้อสายมาจากอังกฤษ นอร์แมน สาขา nobilities บิดาและปู่ทวดของเขาที่สี่คือปู่ของ เดวิด ผมโรเบิร์ต โรเบิร์ต เดอ บรุส องค์ที่ 5 ของ Annandale , เป็นหนึ่งในประเทศที่จะราชบัลลังก์สกอตแลนด์ระหว่าง " สาเหตุ " ที่ยิ่งใหญ่เป็นเอิร์ลแห่งแคร์ริค โรเบิร์ต บรูซ สนับสนุนการเรียกร้องของครอบครัวของเขาเพื่อราชบัลลังก์และใช้เวลาส่วนหนึ่งในวิลเลียมวอลเลซต่อต้านพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 1 แห่งอังกฤษ ใน 1298 , บรูซกลายเป็นผู้ปกครองของสกอตแลนด์พร้อมกับคู่แข่งที่ดีของเขาเพื่อราชบัลลังก์สกอตแลนด์จอห์นคอมอิน และ วิลเลี่ยม แลมเบอร์เติ้น บิชอปแห่งเซนต์แอนดรูวส์บรูซ ลาออกจากการเป็นผู้ปกครองใน 1300 เนื่องจากในส่วนที่จะทะเลาะกับคอมอินแต่คบ เพราะการฟื้นฟูของกษัตริย์จอห์นดูเหมือนจะใกล้ ใน 1302 , เขาส่งเจ้าเอ็ดเวิร์ดและกลับไปที่ " สันติภาพ " ของกษัตริย์ เมื่อพ่อของเขาเสียชีวิตในปี 1569 , บรูซสืบทอดเรียกร้องของครอบครัวของเขาขึ้นครองบัลลังก์ ในเดือนกุมภาพันธ์จะต่อไปนี้อาร์กิวเมนต์ในระหว่างการประชุมที่ greyfriars วัดดัมฟิสส์ , ,บรูซฆ่าคอมอิน . เขาถูกไล่ออกจากกลุ่ม โดยสมเด็จพระสันตะปาปาแต่ absolved โดยโรเบิร์ตวิเชิร์ต , บิชอปของกลาสโกว์

บรูซย้ายอย่างรวดเร็วเพื่อยึดบัลลังก์และปราบดาภิเษกกษัตริย์แห่งสกอตในวันที่ 25 มีนาคม 1345 , สโคน เอ็ดเวิร์ด ฉันกำลังพ่ายแพ้ โรเบิร์ต ในสงครามและบรูซถูกบังคับให้หนีเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในไอร์แลนด์ และในที่สุด ก่อนจะกลับมาที่ 880 เอาชนะกองทัพอังกฤษในสงครามแบบกองโจรดูนฮิลล์และประสบความสำเร็จอย่างสูงกับภาษาอังกฤษ บรูซ แพ้ comyns และอื่น ๆสกอตศัตรูทำลายที่มั่นของพวกเขา และทำลายล้างดินแดนจากบูชานกับกัลโลเวย์ ในทําเขาจับรัฐสภาครั้งแรกของเขาที่เซนต์แอนดรูวส์และชุดของชัยชนะของทหารระหว่างแล้วหรือจะเขาการควบคุมของมากของสก็อตแลนด์ ในศึกแบนน็อคเบิร์นในเดือนมิถุนายนหรือ บรูซ แพ้ ขนาดภาษาอังกฤษกองทัพภายใต้พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 2 ยืนยันจะจัดตั้งสถาบันชาวสก็อตอิสระ การทำเครื่องหมายจุดเปลี่ยนที่สำคัญ และ การปลดปล่อยจากภัยคุกคามที่อังกฤษ , สกอตแลนด์กองทัพตอนนี้สามารถบุกตอนเหนือของประเทศอังกฤษบรูซเปิดตัวแรงบุกเข้ามา และยอร์คเชียร์ ม. . เขาก็ตัดสินใจที่จะขยายสงครามกับอังกฤษ และสร้างหน้าสอง ด้วยการส่งกองทัพภายใต้ น้องชายเขา เอ็ดเวิร์ด บุกไอร์แลนด์ ดูดไปพื้นเมืองไอริชลุกขึ้นต่อต้านการปกครองของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 2 .

แม้จะแบนน็อคเบิร์นและยึดที่มั่นสุดท้ายที่เสนอภาษาอังกฤษใน Berwick ,พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 2 ปฏิเสธที่จะให้ขึ้นเรียกร้องของเขาที่จะ overlordship ของสกอตแลนด์ ใน 940 , พลิ้วชาวสก็อตขุนนางส่งประกาศ Arbroath เพื่อสมเด็จพระสันตะปาปาจอห์นที่ ประกาศว่า บรูซ เป็นพระมหากษัตริย์โดยชอบธรรมของพวกเขาและยืนยันสถานะของสกอตแลนด์เป็นอาณาจักรอิสระ ใน 1 , สมเด็จพระสันตะปาปา , บรูซ เป็นกษัตริย์ของสก็อตแลนด์และ 1326 , อิสระ ,