The angel was the only one who took

The angel was the only one who took no part in his own act.
He spent his time trying to get comfortable in his borrowed nest, befuddled by the hellish heat of the oil lamps and sacramental candles that had been placed along the wire.
At first they tried to make him eat some mothballs, which, according to the wisdom of the wise neighbor woman, were the food prescribed for angels.
But he turned them down, just as he turned down the papal lunches that the pentinents brought him, and they never found out whether it was because he was an angel or because he was an old man that in the end ate nothing but eggplant mush. His only supernatural virtue seemed to be patience.
Especially during the first days, when the hens pecked at him, searching for the stellar parasites that proliferated in his wings, and the cripples pulled out feathers to touch their defective parts with, and even the most merciful threw stones at him, trying to get him to rise so they could see him standing.
The only time they succeeded in arousing him was when they burned his side with an iron for branding steers, for he had been motionless for so many hours that they thought he was dead. He awoke with a start, ranting in his hermetic language and with tears in his eyes, and he flapped his wings a couple of times, which brought on a whirlwind of chicken dung and lunar dust and a gale of panic that did not seem to be of this world. Although many thought that his reaction had not been one of rage but of pain, from then on they were careful not to annoy him, because the majority understood that his passivity was not that of a hero taking his ease but that of a cataclysm in repose.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The angel was the only one who took no part in his own act. He spent his time trying to get comfortable in his borrowed nest, befuddled by the hellish heat of the oil lamps and sacramental candles that had been placed along the wire. At first they tried to make him eat some mothballs, which, according to the wisdom of the wise neighbor woman, were the food prescribed for angels. But he turned them down, just as he turned down the papal lunches that the pentinents brought him, and they never found out whether it was because he was an angel or because he was an old man that in the end ate nothing but eggplant mush. His only supernatural virtue seemed to be patience. Especially during the first days, when the hens pecked at him, searching for the stellar parasites that proliferated in his wings, and the cripples pulled out feathers to touch their defective parts with, and even the most merciful threw stones at him, trying to get him to rise so they could see him standing. เวลาที่พวกเขาประสบความสำเร็จในความเขาได้เมื่อพวกเขาเขียนด้านข้างของเขา ด้วยการสร้างตราสินค้าสำเร็จ เตารีดสำหรับเขาได้นิ่งสำหรับเพื่อหลายชั่วโมงที่พวกเขาคิดว่า เขาตาย เขาตื่นขึ้นมา ด้วยการเริ่มต้น ranting ในภาษาของเขา hermetic และน้ำตาในดวงตาของเขา และเขา flapped ปีกสองครั้ง ซึ่งนำลมมูลไก่ และฝุ่นดวงจันทร์และการล่าเกลของตกใจที่ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นของโลกนี้ แม้ว่าหลายคนคิดว่า ปฏิกิริยาของเขาไม่ได้หนึ่ง ของความโกรธ แต่ความเจ็บปวด ดังนั้นพวกเขาระวังไม่ให้รบกวนเขา เนื่องจากส่วนใหญ่เข้าใจว่า ปล่อยเขาไม่ได้ที่พระเอกทำง่ายของเขาแต่ที่ cataclysm ที่ในโปรแกรมต่าง ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทูตสวรรค์เป็นเพียงคนเดียวที่เข้ามามีส่วนร่วมในการกระทำของตัวเอง.
เขาใช้เวลาของเขาพยายามที่จะได้รับความสะดวกสบายในรังยืมของเขาตื้อโดยความร้อนนรกของตะเกียงน้ำมันและเทียนศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับการวางไว้ตามลวด.
ในตอนแรก พวกเขาพยายามที่จะทำให้เขากินลูกเหม็นบางอย่างที่ตามภูมิปัญญาของผู้หญิงฉลาดเพื่อนบ้านเป็นอาหารที่กำหนดไว้สำหรับเทวดา.
แต่เขาหันพวกเขาลงเหมือนอย่างที่เขาหันมาเลี้ยงอาหารกลางวันของสมเด็จพระสันตะปาปาที่ pentinents นำเขาและพวกเขา ไม่เคยพบไม่ว่าจะเป็นเพราะเขาเป็นทูตสวรรค์หรือเพราะเขาเป็นคนเก่าที่ในท้ายที่สุดกินอะไร แต่มะเขือข้าวต้ม อาศัยอำนาจเหนือธรรมชาติของเขาเท่านั้นที่ดูเหมือนจะเป็นความอดทน.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงวันแรกเมื่อแม่ไก่จิกที่เขาหาปรสิตตัวเอกที่แพร่กระจายอยู่ในปีกของเขาและอ่อนเปลี้ยดึงออกมาจากขนนกที่จะสัมผัสชิ้นส่วนที่ชำรุดของพวกเขาด้วยและได้มากที่สุด เมตตาขว้างก้อนหินที่เขาพยายามที่จะทำให้เขาลุกขึ้นมาเพื่อให้พวกเขาได้เห็นเขายืนอยู่.
เวลาเดียวที่พวกเขาประสบความสำเร็จในการปลุกใจเขาคือเมื่อพวกเขาถูกเผาไหม้ด้านข้างของเขาที่มีธาตุเหล็กสำหรับการสร้างตราสินค้านำพาให้เขาได้รับการเคลื่อนไหวเป็นเวลาหลายชั่วโมงเพื่อให้ พวกเขาคิดว่าเขาตาย เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับการเริ่มต้นพูดรุนแรงในภาษาลึกลับของเขาและด้วยน้ำตาในดวงตาของเขาและเขากระพือปีกของเขาสองสามครั้งซึ่งนำลมกรดของมูลไก่และฝุ่นดวงจันทร์และพายุของความหวาดกลัวที่ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็น ในโลกนี้ แม้ว่าจะมีหลายความคิดที่ว่าปฏิกิริยาของเขาไม่ได้รับการอย่างใดอย่างหนึ่งของความโกรธ แต่ความเจ็บปวดจากนั้นพวกเขาก็ระมัดระวังที่จะไม่รบกวนเขาเพราะคนส่วนใหญ่เข้าใจว่าเขาอยู่เฉยๆไม่ได้ว่าของพระเอกสละความสะดวกของเขา แต่ที่ของน้ำท่วมในการพักผ่อน .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทูตสวรรค์เป็นคนเดียวที่เอาส่วนหนึ่งในการกระทำของตัวเอง
เขาใช้เวลาของเขาพยายามที่จะได้รับความสะดวกสบายในเขายืมรัง สับสน โดยความร้อนที่ชั่วร้ายของเทียนและตะเกียงน้ํามันศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกวางไว้ตามลวด
ตอนแรกก็พยายามให้เค้ากินลูกเหม็นซึ่งตามภูมิปัญญาของผู้หญิงเพื่อนบ้านปัญญา เป็นอาหารที่กำหนดไว้สำหรับเทวดา
แต่เขาปฏิเสธ เช่นเดียวกับที่เขาปฏิเสธอาหารกลางวันของพระสันตะปาปาที่ pentinents นำเขา และไม่เคยพบว่ามันเป็นเพราะเขาเป็นเทวดา หรือ เพราะเขาเป็นตาแก่ที่ในที่สุดก็กินแต่มะเขือบด คุณธรรมเหนือธรรมชาติของเขาเท่านั้นที่ดูเหมือนจะใจเย็น
โดยเฉพาะในช่วงวันแรกๆ เมื่อแม่ไก่จิกเขาค้นหาดาวฤกษ์ปรสิตที่ proliferated ในปีกของเขาและ cripples ดึงออกขนนกสัมผัสของชิ้นส่วนที่บกพร่อง และยังเมตตาที่สุดขว้างหินใส่เขา พยายามให้เขาลุกขึ้น เพื่อที่พวกเขาจะได้เห็นเขายืนอยู่
เวลาเท่านั้นที่พวกเขาประสบความสำเร็จในงานเขาเมื่อพวกเขาเผาข้างเขาด้วยเหล็กเพื่อสร้างแบรนด์โค ,เขาได้นิ่งหลายชั่วโมงเลยนะ พวกเขาคิดว่าเขาตายแล้ว เขาตื่นขึ้นพร้อมกับเริ่มโวยวายในภาษาของเขาลึกลับและน้ำตาในดวงตาของเขา และเขาเหินปีกของเขาสองสามครั้ง ซึ่งนำในลมกรดของมูลไก่และฝุ่นดวงจันทร์และเกลตกใจที่ไม่ได้ดูเหมือนจะจากโลกนี้ไปแม้ว่าหลายคนคิดว่าปฏิกิริยาของเขาก็ไม่ได้หนึ่งของความโกรธ แต่ความเจ็บปวด จากนั้นพวกเขาระวังที่จะไม่รบกวนเขา เพราะส่วนใหญ่เข้าใจว่า การไม่โต้ตอบของเขา ไม่ใช่พระเอก ถ่ายง่าย แต่ของที่เป็นกลียุคในอารมณ์สงบ