Stories matter. Many stories matter

Stories matter. Many stories matter. Stories have been used to dispossess and to malign, but stories can also be used to empower and to humanize. Stories can break the dignity of a people, but stories can also repair that broken dignity.”

—Chimamanda Ngozi Adichie

Early in 2012, I came across a particularly inspiring TED talk by Nigerian novelist Chimamanda Ngozi Adichie. Her talk entitled “The Danger of a Single Story,” quoted above, warns that if we tell or hear only a single story about a people or culture, we risk a critical misunderstanding. Our lives and our cultures are composed of many overlapping stories, and all of those stories matter and deserve to have a voice. As I was listening to Adichie’s transformative words, I immediately thought about museums and the cultural power they have historically possessed to tell a single story—the single story. As museums continue to adapt to become more relevant in the 21st century, they have also been struggling with whose stories to tell, whose voices can participate in that telling, and how much power can or should be handed over to our communities to tell and share their own stories.

Since first listening to Chimamanda Adichie’s talk almost a year ago, I have experienced an exciting career and life transition as I moved from St. Louis to Portland, Oregon, to become the Director of Education & Public Programs at the Portland Art Museum. And these issues of power, voice, storytelling, and community engagement are central to one of the Museum’s most widely expanding educational projects, Object Stories. Launched almost 3 years ago, this project begins to address the need for museums to reject the single story, to create and share a multiplicity of stories around its collection, and to bring the meaning-making process of storytelling into the galleries. This post provides a much-needed spotlight on the Object Stories project, and I will definitely follow-up with future posts that reflect on the further challenges and successes of this exciting work.

Explore more than 1000 stories through the Object Stories website, objectstories.org
Explore more than 1,000 stories through the Object Stories website, objectstories.org
The Portland Art Museum’s Object Stories project was recently featured by EmcArts and ArtsFwd in their ‘Business Unusual’ Contest, and I’m very proud to say that we won the contest with a broad base of support from across our community (the Mayor of Portland even gave us a shout out, along with dozens of other cultural organizations across Oregon). Originally posted on ArtsFwd.org, the text below was created through a full team effort from the Education Department, including Stephanie Parrish, Amy Gray, Danae Hutson, Jess Park, Betsy Konop, and especially my amazing predecessor Tina Olsen, who passionately led this project from its inception to where it stands today. As a team, we are pushing this project to new areas and breaking down boundaries inside the museum as well as both locally and globally.

• • • • • •

In light of the challenges of the 21st century, institutions across the globe are reassessing their strategies to be more relevant in the lives of their communities. Framed by this larger discussion, the Portland Art Museum began to rethink how we relate to our audience. We questioned the role of the public as mere consumers of information and strove to diversify the populations that we serve. In doing so, we uncovered that both the Museum and the public needed a catalyst for active participation, personal reflection, and meaningful ways to rediscover works of art in the collection. It was out of this larger, ongoing thinking that the Object Stories initiative was born.


Launched in March 2010, Object Stories invites visitors to record their own narratives about personal objects—whether a piece of clothing, a cherished record album, or a family heirloom. By capturing, honoring, and sharing participants’ stories, this project aims to demystify the Museum, making it more accessible, welcoming, and meaningful to a greater diversity of communities – while continuing to highlight the inherent relationship between people and things. Nearly one thousand people from throughout Portland—most of who had never before set foot in the Museum—have participated as storytellers in this project.

How Object Stories works

A user-friendly touchscreen inside the Object Stories booth guides participants through the recording process.
A user-friendly touchscreen inside the Object Stories booth guides participants through the recording process.
Current visitors to the Object Stories gallery encounter a recording booth, where they can leave their own story, as well as a central table with two touchscreens that enable them to browse, search, and listen to hundreds of collected stories about personal objects and works from the collection. On the surrounding walls, guests find a rotating selection of museum objects that have been the subject of recent stories in concert with portraits of community members posing with their personal objects.

The Museum has also produced a series of Object Stories that brings out personal perspectives on selected objects in the permanent collection, with recordings of the voices of museum staff, local artists, and cultural partners. This stage of the project has added a personal dimension to visitors’ experiences and their interpretation around works of art in the collection.

Change in organizational approach, a new culture of dialogue

This overarching shift in the Museum’s relationship with our audience is the culmination of a series of other changes away from “business-as-usual.” The internal process of developing and implementing Object Stories has encouraged the dissolution of long-established departmental silos, the growth of new partnerships with community organizations, and the confidence to experiment with a formative approach to programming that incorporates audience feedback.

A user-friendly touchscreen inside the Object Stories booth guides participants through the recording process.
A user-friendly touchscreen inside the Object Stories booth guides participants through the recording process.
Before the launch of Object Stories, the education departments of the Museum and Northwest Film Center partnered with Milagro Theatre and Write Around Portland to develop community-generated prototypes that led to the existing recording process and prompts. This prototyping phase brought in staff from across the Museum—as well as local design firms—to challenge our assumptions of who could and should hold authority in these decisions about content and interpretation within the museum. While more work has to be done to build upon this internal culture of dialogue and collaboration, this project has successfully led to a shared understanding of the value of representing community voices and displaying public-generated content on gallery walls.

A new platform for community collaboration

Since 2010, the Object Stories concept has essentially evolved into a comprehensive educational platform for engaging audiences and forging community collaborations. The Museum has since extended Object Stories into a multi-year partnership with area middle schools that involves in-depth teacher professional development, artist residencies, and multiple visits to the Portland Art Museum that culminates in students’ own personal “object stories.” Further success has brought the Museum into a new international partnership with the Museo Nacional de San Carlos in Mexico City, and a more locally-focused proposed Object Stories project with the Native American Youth and Family Center in Portland. These outreach efforts will also bring the storytelling process outside of the Museum through a new mobile iPad application currently in development.

Big impact with room for growth

The biggest shift and impact caused by Object Stories is the changing viewpoint of diverse audiences, who now see the Portland Art Museum as a place that invites the voices and stories of its community and welcomes the public in this act of co-creating content. As the Museum continues to integrate the Object Stories initiative into its growing educational programming and interpretive planning, we will no doubt discover new challenges, as well as exciting opportunities.

We’re super excited about where this project has been and where it is going, but I wanted to end with some open questions to invite your thoughts:

In what ways does storytelling and personal meaning-making enter the fabric of your institution?
What are some challenges to having these types of projects enter the ‘mainstream’ of museum planning around visitor experience and interpretation?
How can museums do a better job to design and support opportunities like this for visitor and community voices to enter the galleries?
And, finally, a big question that is very much on our minds: what is the next step for projects like this?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องราวเรื่อง เรื่องราวมากมายที่สำคัญ เรื่องการใช้ dispossess และกล่าวร้าย แต่ยังสามารถใช้เรื่องอำนาจ และ humanize เรื่องราวสามารถทำลายศักดิ์ศรีของคนเป็น แต่เรื่องราวยังสามารถซ่อมแซมศักดิ์ศรีนั้นเสีย"— Chimamanda Ngozi Adichieในช่วงต้นปี 2012 ฉันมาข้ามพูดเท็ดเป็นแรงบันดาลใจอย่างยิ่งโดยคนเขียนรี Chimamanda Ngozi Adichie พูดคุยของเธอได้รับ "อันตรายของแบบชั้นเดียว เสนอราคาข้างต้น เตือนว่า ถ้าเราบอก หรือฟังเพียงเรื่องเดียวเกี่ยวกับบุคคลหรือวัฒนธรรม เราเสี่ยงต่อการเข้าใจผิดที่สำคัญ ชีวิตและวัฒนธรรมของเราจะประกอบด้วยเรื่องราวทับซ้อนกันมากมาย และทั้งหมดของเรื่องราวที่สำคัญ และสมควรจะมีเสียง เป็นฉันฟังคำการเปลี่ยนแปลงของ Adichie ทันทีคิดเกี่ยวกับพิพิธภัณฑ์และพลังทางวัฒนธรรมที่พวกเขามีประวัติต้องเล่าเรื่องราวเดียวกันชั้นเดียว เป็นพิพิธภัณฑ์ยังปรับขึ้นไปในศตวรรษที่ 21 พวกเขาได้ยังรับการดิ้นรนกับเรื่องราวที่บอก เสียงสามารถเข้าร่วมในที่แจ้ง และพลังงานเท่าใดสามารถ หรือควรจะมอบให้ชุมชนของเราเพื่อแจ้ง และแบ่งปันเรื่องราวของตนเองตั้งแต่แรกฟังพูดคุย Chimamanda Adichie เกือบปีผ่านมา ฉันมีประสบการณ์การเปลี่ยนอาชีพและชีวิตที่น่าตื่นเต้นผมย้ายออกจาก St. Louis พอร์ตแลนด์ เป็นผู้อำนวยการการศึกษาและโปรแกรมสาธารณะที่พอร์ตแลนด์พิพิธภัณฑ์ และปัญหาเหล่านี้ เสียง storytelling และความผูกพันของชุมชนเป็นศูนย์กลางของพิพิธภัณฑ์ที่จะขยายโครงการศึกษา เรื่องราววัตถุกันอย่างแพร่หลาย เปิดตัวเกือบ 3 ปีที่ผ่านมา การเริ่มต้นโครงการนี้เพื่อต้องการพิพิธภัณฑ์ปฏิเสธชั้นเดียว สร้าง และแบ่งปันมากมายหลายหลากของเรื่องราวสถานที่เรียกเก็บเงิน และนำกระบวนการทำให้ความหมายของ storytelling เป็นแกลเลอรี่ กระทู้นี้มีสปอตไลท์ที่จำเป็นมากในโครงการเรื่องวัตถุ และฉันจะติดตามกับบทความในอนาคตที่สะท้อนถึงความท้าทายและความสำเร็จของงานนี้น่าตื่นเต้นต่อไป แน่นอนได้มากกว่า 1000 เรื่องราวผ่านเว็บไซต์เรื่องราววัตถุ objectstories.orgได้มากกว่า 1000 เรื่องราวผ่านเว็บไซต์เรื่องราววัตถุ objectstories.orgโครงการเรื่องวัตถุของพิพิธภัณฑ์ศิลปะพอร์ตแลนด์เพิ่งแนะนำ โดย EmcArts และ ArtsFwd ในการประกวด 'ธุรกิจปกติ' และผมภูมิใจมากที่บอกว่า เราชนะการประกวดกับฐานกว้างของการสนับสนุนจากทั้งชุมชนของเรา (นายกเทศมนตรีพอร์ตแลนด์แม้กระทั่งให้เรา shout รวมทั้งหลายสิบองค์กรวัฒนธรรมอื่น ๆ ในออริกอน) ตอนแรก โพส ArtsFwd.org ข้อความด้านล่างถูกสร้างผ่านความพยายามของทีมเต็มจากกระทรวงศึกษาธิการ Parrish ตสเตนี่ มีสีเทา Danae Hutson สวนชีวิต Konop ทรง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งของฉันน่ารุ่นก่อนทีโอลเซ็น ที่ศิลปนำโครงการนี้มาจากการที่มันยืนอยู่ในปัจจุบัน เป็นทีม เรากำลังผลักดันโครงการนี้ไปยังพื้นที่ใหม่ และแบ่งขอบเขตภายในพิพิธภัณฑ์เป็นทั้งในประเทศ และทั่วโลก• • • • • •เมื่อความท้าทายของศตวรรษที่ 21 สถาบันทั่วโลกมี reassessing ของกลยุทธ์จะเกี่ยวข้องในชีวิตของชุมชน กรอบ โดยสนทนานี้ใหญ่ พิพิธภัณฑ์ศิลปะพอร์ตแลนด์เริ่มการ rethink ว่าเราเกี่ยวข้องกับผู้ชม เราสอบสวนบทบาทของประชาชนเป็นเพียงผู้บริโภคข้อมูล และ strove ให้ประชากรที่เราให้บริการมากมาย ในการทำเช่นนั้น เราเปิดที่พิพิธภัณฑ์และประชาชนจำเป็น catalyst เข้าร่วมงาน บุคคล และสปอตไลท์จะเหน็ดศิลปกรรมในคอลเลกชัน ก็ไม่คิดนี้อย่างต่อเนื่อง ขนาดใหญ่ที่เกิดความคิดริเริ่มเรื่องวัตถุเปิดตัวในเดือนมีนาคมปี 2010 วัตถุเรื่องราวเชิญชมบันทึก narratives ตนเกี่ยวกับวัตถุส่วนบุคคล — ว่าชิ้นส่วนของเสื้อผ้า บันทึกอัลบัมคุณ หรือ heirloom ครอบครัว โดยจับ honoring และการแบ่งปันเรื่องราวของผู้เข้าร่วม โครงการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ demystify พิพิธภัณฑ์ ทำขึ้นสามารถเข้าถึงได้ ต้อนรับ และความหมายหลากหลายมากขึ้นของชุมชน – ขณะต่อไปเน้นความสัมพันธ์โดยธรรมชาติระหว่างคนและสิ่งที่ เกือบหนึ่งพันคนจากทั่วทั้งพอร์ตแลนด์ — ส่วนใหญ่ของที่มีไม่ว่าจะก้าวเข้ามาในพิพิธภัณฑ์ซึ่งได้มีส่วนร่วมเป็น storytellers ในโครงการนี้วิธีการทำงานของเรื่องวัตถุหน้าจอสัมผัสใช้งานง่ายภายในบูธวัตถุเรื่องราวแนะนำผู้เรียนผ่านการบันทึกหน้าจอสัมผัสใช้งานง่ายภายในบูธวัตถุเรื่องราวแนะนำผู้เรียนผ่านการบันทึกเยือนเก็บเรื่องราวของวัตถุปัจจุบันพบบูธบันทึก ที่พวกเขาสามารถออกเรื่องราวของตนเอง เป็นตารางกลางกับหน้าจอสัมผัสสองที่ใช้ในการเรียกดู ค้นหา และฟังของรวบรวมเรื่องราวเกี่ยวกับวัตถุบุคคลและผลงานจากคอลเลกชัน บนผนังโดยรอบ แขกหาเลือกหมุนวัตถุพิพิธภัณฑ์ที่มีเรื่องของเรื่องล่าสุดในคอนเสิร์ตกับภาพวาดของสมาชิกชุมชนที่วางตัวกับวัตถุส่วนบุคคลของพวกเขาพิพิธภัณฑ์ยังได้ผลิตชุดของเรื่องราวของวัตถุที่นำออกมุมมองส่วนตัวบนวัตถุที่เลือกในชุดถาวร มีบันทึกเสียงของเจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ ท้องถิ่น และพันธมิตรวัฒนธรรม ขั้นตอนของโครงการได้เพิ่มมิติส่วนบุคคลให้ผู้เข้าชมประสบการณ์และการตีความสถานศิลปกรรมในคอลเลกชันเปลี่ยนแปลงในวิธีการขององค์กร วัฒนธรรมใหม่ของการเจรจากะนี้คัดสรรของพิพิธภัณฑ์ความสัมพันธ์กับผู้ชมของเราเป็นสุดยอดของอื่น ๆ เปลี่ยนแปลงจาก "ธุรกิจเป็นปกติ" กระบวนการพัฒนา และดำเนินเรื่องราววัตถุภายในได้สนับสนุนให้ยุบนานส่วนไซโล การเติบโตของหุ้นใหม่กับองค์กรชุมชน และมั่นใจที่จะทดลองกับวิธีเขียนความคิดเห็นของผู้ชมที่มีความอุดมสมบูรณ์หน้าจอสัมผัสใช้งานง่ายภายในบูธวัตถุเรื่องราวแนะนำผู้เรียนผ่านการบันทึกหน้าจอสัมผัสใช้งานง่ายภายในบูธวัตถุเรื่องราวแนะนำผู้เรียนผ่านการบันทึกก่อนการเปิดตัวของเรื่องวัตถุ แผนกการศึกษาของพิพิธภัณฑ์และศูนย์ภาพยนตร์ตะวันตกเฉียงเหนือร่วมกับโรงละคร Milagro เขียนรอบพอร์ตแลนด์ในการพัฒนาชุมชนสร้างแบบตัวอย่างที่นำไปสู่กระบวนการบันทึกที่มีอยู่และพร้อมท์ ระยะนี้ต้นแบบนำเข้าจากทั้งพิพิธภัณฑ์ — และบริษัทออกแบบท้องถิ่นซึ่งจะท้าทายสมมติฐานของเราที่สามารถ และควรจัดให้ผู้มีอำนาจในการตัดสินใจเหล่านี้เกี่ยวกับเนื้อหาและตีความภายในพิพิธภัณฑ์ ในขณะที่เพิ่มเติมมีการสร้างวัฒนธรรมนี้ภายในการเจรจาและความร่วมมือ โครงการนี้ได้นำเพื่อความเข้าใจร่วมกันของค่าของตัวแทนชุมชนเสียง และแสดงเนื้อหาที่สร้างโดยรัฐในผนังเก็บเรียบร้อยแล้วแพลตฟอร์มใหม่สำหรับความร่วมมือของชุมชนตั้งแต่ 2553 แนวคิดเรื่องวัตถุมีหลักพัฒนาในแพลตฟอร์มศึกษาครอบคลุมสำหรับผู้ชมเสน่ห์ และตีความร่วมมือของชุมชน พิพิธภัณฑ์มีตั้งแต่ขยายเรื่องราววัตถุในหลายปีร่วมมือกับโรงเรียนพื้นที่กลางที่เกี่ยวข้องกับพัฒนาอาชีพครูละเอียด ระยะยาวศิลปิน และหลายเข้าชมกับพอร์ตแลนด์พิพิธภัณฑ์ศิลปะที่ผสมในส่วนตัวนักศึกษาเอง "เรื่องราววัตถุ" ความสำเร็จต่อไปได้นำพิพิธภัณฑ์เป็นนานาชาติกับ Carlos ทุก Nacional de San ในเม็กซิโกซิตี้ และมากขึ้นในท้องถิ่นเน้นเสนอเรื่องราววัตถุโครงการกับอเมริกันพื้นเมืองเยาวชนและครอบครัวกลางในพอร์ตแลนด์ เหล่านี้ภาคสนามพยายามจะยังนำการ storytelling นอกพิพิธภัณฑ์ผ่านโปรแกรมประยุกต์ iPad โทรศัพท์มือถือใหม่ในปัจจุบันในการพัฒนาผลขนาดใหญ่ มีการเจริญเติบโตShift และผลกระทบที่เกิดจากเรื่องราวของวัตถุที่ใหญ่ที่สุดเป็นจุดเปลี่ยนแปลงของผู้ชมที่หลากหลาย ผู้เห็นพอร์ตแลนด์พิพิธภัณฑ์เป็นสถานที่เชิญเสียงและเรื่องราวของชุมชนของตน และยินดีต้อนรับประชาชนในพระราชบัญญัตินี้ร่วมสร้างเนื้อหา เป็นพิพิธภัณฑ์ยังคงรวมริเรื่องราววัตถุในโปรแกรมการศึกษาเติบโตความ interpretive วาง เราจะไม่มีพบความท้าทายใหม่ ๆ รวมทั้งโอกาสที่น่าตื่นเต้นเรากำลังสุดตื่นเต้นที่โครงการนี้แล้ว และที่มัน แต่อยากจะจบ ด้วยคำถามเปิดเชิญความคิดของคุณ:วิธีใดไม่ storytelling และส่วนบุคคลความหมายทำใส่ผ้าของสถาบันของคุณหรือไม่มีความท้าทายบางอย่างมีโครงการประเภทนี้ป้อน 'กับ' พิพิธภัณฑ์วางแผนประสบการณ์การเยี่ยมชมและการตีความหรือไม่สามารถพิพิธภัณฑ์อย่างไรงานที่ดีการออกแบบและสนับสนุนโอกาสเช่นนี้สำหรับผู้เยี่ยมชมและชุมชนเสียงใส่แกลเลอรี่และ ในที่สุด มีคำถามใหญ่ที่เป็นอย่างมากในจิตใจของเรา: ขั้นตอนต่อไปสำหรับโครงการนี้คืออะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องที่สำคัญ สำคัญหลายเรื่อง เรื่องที่ได้รับการใช้ในการขับไล่และใส่ร้าย แต่เรื่องราวยังสามารถนำมาใช้เพื่อเพิ่มขีดความสามารถและมีเมตตากรุณา เรื่องที่สามารถทำลายศักดิ์ศรีของคน แต่เรื่องราวยังสามารถซ่อมแซมที่หักศักดิ์ศรี. "-Chimamanda Ngozi Adichie ในช่วงต้นปี 2012 ฉันมาข้ามพูดคุย TED สร้างแรงบันดาลใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักประพันธ์ไนจีเรีย Chimamanda Ngozi Adichie การพูดคุยของเธอชื่อ "อันตรายจากเรื่องเดียว" ยกมาข้างต้นเตือนว่าถ้าเราบอกหรือได้ยินเพียงเรื่องเดียวเกี่ยวกับคนหรือวัฒนธรรมเรามีความเสี่ยงที่สำคัญความเข้าใจผิด ชีวิตของเราและวัฒนธรรมของเราจะประกอบไปด้วยเรื่องราวที่ทับซ้อนกันจำนวนมากและทั้งหมดของเรื่องราวเหล่านั้นมีความสำคัญและสมควรที่จะมีความเสียง ขณะที่ผมได้ฟังคำพูดของกระแส Adichie ของฉันทันทีคิดเกี่ยวกับพิพิธภัณฑ์และวัฒนธรรมอำนาจที่พวกเขาได้มีอดีตที่จะบอกเล่าเรื่องราวเดียวเดียว ในฐานะที่เป็นพิพิธภัณฑ์ที่ยังคงปรับตัวที่จะกลายเป็นที่เกี่ยวข้องมากขึ้นในศตวรรษที่ 21 พวกเขายังได้รับการดิ้นรนกับการที่มีเรื่องราวที่จะบอกซึ่งเสียงสามารถมีส่วนร่วมในการบอกว่าและวิธีการที่อำนาจมากสามารถหรือควรจะส่งมอบให้กับชุมชนของเราที่จะบอกและส่วนแบ่ง เรื่องราวของตัวเอง. ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฟังการพูดคุย Chimamanda Adichie เกือบปีที่ผ่านมาผมมีประสบการณ์การทำงานที่น่าตื่นเต้นและการเปลี่ยนแปลงชีวิตที่ผมย้ายจากเซนต์หลุยส์พอร์ตแลนด์โอเรกอนที่จะกลายเป็นผู้อำนวยการหลักสูตรการศึกษาและสาธารณสุขที่ Art พอร์ตแลนด์ พิพิธภัณฑ์. และปัญหาเหล่านี้ของพลังงานเสียงการเล่าเรื่องและการมีส่วนร่วมของชุมชนเป็นศูนย์กลางในการมากที่สุดแห่งหนึ่งของพิพิธภัณฑ์กันอย่างแพร่หลายในการขยายโครงการศึกษาเรื่องวัตถุ เปิดตัวเกือบ 3 ปีที่ผ่านมาโครงการนี้เริ่มต้นที่อยู่ต้องสำหรับพิพิธภัณฑ์ที่จะปฏิเสธเรื่องเดียวในการสร้างและแบ่งปันเรื่องราวหลายหลากของรอบคอลเลกชันและจะนำความหมายขั้นตอนการทำของการเล่าเรื่องลงในแกลเลอรี่ โพสต์นี้จะให้ความสนใจที่จำเป็นมากในเรื่องวัตถุโครงการและแน่นอนฉันจะติดตามกับการโพสต์ในอนาคตที่สะท้อนให้เห็นถึงความท้าทายต่อไปและความสำเร็จของการทำงานที่น่าตื่นเต้นนี้. สำรวจมากกว่า 1000 เรื่องราวผ่านเรื่องวัตถุเว็บไซต์ objectstories org สำรวจกว่า 1,000 เรื่องราวผ่านเรื่องวัตถุเว็บไซต์ objectstories.org พอร์ตแลนด์พิพิธภัณฑ์ศิลปะวัตถุของโครงการเรื่องที่เป็นจุดเด่นเมื่อเร็ว ๆ นี้โดย EmcArts และ ArtsFwd ใน 'ธุรกิจที่ผิดปกติของพวกเขา' การประกวดและผมภูมิใจมากที่จะบอกว่าเราได้รับรางวัลการประกวด ที่มีฐานกว้างของการสนับสนุนจากทั่วชุมชนของเรา (นายกเทศมนตรีเมืองพอร์ตแลนด์แม้กระทั่งให้เราตะโกนออกมาพร้อมกับหลายสิบของวัฒนธรรมองค์กรอื่น ๆ ทั่วออริกอน) โพสต์ใน ArtsFwd.org ข้อความด้านล่างถูกสร้างขึ้นผ่านความพยายามของทีมเต็มรูปแบบจากกรมการศึกษารวมถึงสเตฟานีพาร์ริชเอมี่สีเทา, Danae ฮัเจสพาร์คเบ็ตซี่ Konop และโดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนหน้านี้ที่น่าตื่นตาตื่นใจของฉันทีโอลเซ่นที่นำจู๋จี๋นี้ โครงการจากต้นเพื่อที่จะยืนอยู่ในปัจจุบัน ในฐานะที่เป็นทีมงานของเรากำลังผลักดันโครงการนี้ไปยังพื้นที่ใหม่และทำลายลงขอบเขตภายในพิพิธภัณฑ์ได้เป็นอย่างดีทั้งในประเทศและทั่วโลก. ••••••ในแง่ของความท้าทายของศตวรรษที่ 21 สถาบันทั่วโลกกำลัง reassessing ของพวกเขา กลยุทธ์ที่จะเป็นที่เกี่ยวข้องมากขึ้นในชีวิตของชุมชนของพวกเขา กรอบการอภิปรายนี้มีขนาดใหญ่, พิพิธภัณฑ์ศิลปะพอร์ตแลนด์เริ่มที่จะคิดใหม่ว่าเราเกี่ยวข้องกับผู้ชมของเรา เราถามบทบาทของประชาชนในฐานะผู้บริโภคเพียงของข้อมูลและพยายามที่จะกระจายประชากรที่เราให้บริการ ในการทำเช่นนั้นเราค้นพบว่าทั้งพิพิธภัณฑ์และประชาชนที่จำเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับการมีส่วนร่วมสะท้อนส่วนบุคคลและมีความหมายที่จะค้นพบผลงานศิลปะในการเก็บรวบรวม มันก็ออกจากนี้มีขนาดใหญ่ความคิดต่อเนื่องที่วัตถุความคิดริเริ่มเรื่องที่เกิด. เปิดตัวในเดือนมีนาคม 2010 เรื่องวัตถุเชิญชวนให้ผู้เข้าชมการบันทึกเรื่องเล่าของตนเองเกี่ยวกับบุคคลวัตถุไม่ว่าจะเป็นชิ้นส่วนของเสื้อผ้าอัลบั้มบันทึกรักหรือครอบครัวมรดก . โดยจับความเคารพและแบ่งปันเรื่องราวของผู้เข้าร่วมโครงการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ demystify พิพิธภัณฑ์ทำให้เข้าถึงได้มากขึ้นต้อนรับและมีความหมายกับความหลากหลายมากขึ้นของชุมชน - ขณะที่ยังคงเน้นความสัมพันธ์ระหว่างธรรมชาติผู้คนและสิ่ง เกือบหนึ่งพันคนจากทั่วพอร์ตแลนด์ส่วนใหญ่ของผู้ที่ไม่เคยตั้งเท้ามาก่อนในพิพิธภัณฑ์ได้มีส่วนร่วมเป็นนิทานในโครงการนี้. วิธีเรื่องวัตถุทำงานหน้าจอสัมผัสที่ใช้งานง่ายภายในคู่มือบูธเรื่องวัตถุเข้าร่วมผ่านขั้นตอนการบันทึก. ที่ใช้งานง่ายหน้าจอสัมผัสภายในเรื่องวัตถุแนะนำบูธเข้าร่วมผ่านขั้นตอนการบันทึก. ผู้เข้าชมปัจจุบันไปยังเรื่องวัตถุแกลเลอรี่พบบูธบันทึกที่พวกเขาสามารถออกจากเรื่องราวของตัวเองของพวกเขาเช่นเดียวกับโต๊ะกลางที่มีสองทัชสกรีนที่ช่วยให้พวกเขาที่จะเรียกดู ค้นหาและฟังหลายร้อยเรื่องราวเกี่ยวกับวัตถุที่เก็บรวบรวมส่วนบุคคลและผลงานจากคอลเลกชัน บนผนังโดยรอบผู้เข้าพักพบกับการเลือกการหมุนของวัตถุพิพิธภัณฑ์ที่ได้รับเรื่องของเรื่องราวที่ผ่านมาในคอนเสิร์ตที่มีภาพของสมาชิกในชุมชนวางตัวกับวัตถุส่วนตัวของพวกเขา. พิพิธภัณฑ์ยังมีการผลิตชุดของเรื่องวัตถุที่ออกมาในมุมมองส่วนบุคคลบน วัตถุที่เลือกในการเก็บถาวรที่มีการบันทึกเสียงของเจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ศิลปินท้องถิ่นและคู่ค้าทางวัฒนธรรม ขั้นตอนของโครงการนี้ได้เพิ่มมิติส่วนบุคคลให้กับประสบการณ์ของผู้เข้าชมและการตีความของพวกเขาไปรอบ ๆ งานศิลปะในการเก็บรวบรวม. เปลี่ยนในแนวทางขององค์กรวัฒนธรรมใหม่ของการสนทนานี้การเปลี่ยนแปลงที่ครอบคลุมในความสัมพันธ์ของพิพิธภัณฑ์ที่มีผู้ชมของเราเป็นสุดยอดของการชุดของการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ออกไปจาก "ธุรกิจเป็นปกติ." กระบวนการภายในของการพัฒนาและการดำเนินเรื่องที่วัตถุได้รับการสนับสนุนในการสลายตัวของไซโลแผนกยาวขึ้น, การเจริญเติบโตของพันธมิตรใหม่กับองค์กรชุมชนและความมั่นใจในการทดสอบกับ วิธีการก่อสร้างที่จะเขียนโปรแกรมที่รวมเอาคิดเห็นของผู้ชม. ผู้ใช้ที่ง่ายหน้าจอสัมผัสภายในคู่มือบูธเรื่องวัตถุเข้าร่วมผ่านขั้นตอนการบันทึก. หน้าจอสัมผัสที่ใช้งานง่ายภายในบูธเรื่องวัตถุเข้าร่วมแนะนำผ่านขั้นตอนการบันทึก. ก่อนการเปิดตัวของเรื่องวัตถุ การศึกษาที่หน่วยงานของพิพิธภัณฑ์ภาพยนตร์ตะวันตกเฉียงเหนือและศูนย์ร่วมมือกับ Milagro ละครและเขียนรอบพอร์ตแลนด์ในการพัฒนาชุมชนต้นแบบที่สร้างขึ้นที่นำไปสู่ขั้นตอนการบันทึกที่มีอยู่และแจ้งให้ ระยะต้นแบบนี้ทำให้พนักงานจากทั่วพิพิธภัณฑ์รวมทั้งการออกแบบ บริษัท ท้องถิ่นเพื่อท้าทายสมมติฐานของเราในการที่สามารถและควรจะถืออำนาจในการตัดสินใจเหล่านี้เกี่ยวกับเนื้อหาและการตีความภายในพิพิธภัณฑ์ ในขณะที่การทำงานมากขึ้นมีการกระทำที่จะสร้างวัฒนธรรมภายในของการเจรจาและความร่วมมือในโครงการนี้ได้นำประสบความสำเร็จในความเข้าใจร่วมกันของค่าที่เป็นตัวแทนของเสียงของชุมชนและการแสดงเนื้อหาสาธารณะที่สร้างขึ้นบนผนังแกลลอรี่. แพลตฟอร์มใหม่สำหรับชุมชนของการทำงานร่วมกันตั้งแต่ปี 2010 วัตถุแนวคิดเรื่องที่มีการพัฒนาเป็นหลักเป็นแพลตฟอร์มการศึกษาที่ครอบคลุมสำหรับการมีส่วนร่วมของผู้ชมและการปลอมความร่วมมือกับชุมชน พิพิธภัณฑ์ตั้งแต่ขยายเรื่องวัตถุเป็นหุ้นส่วนหลายปีกับโรงเรียนกลางพื้นที่ที่เกี่ยวข้องกับครูในเชิงลึกในการพัฒนาอาชีพ residencies ศิลปินและการเข้าชมหลายพิพิธภัณฑ์ศิลปะพอร์ตแลนด์ที่ culminates ในนักเรียนของตัวเองส่วนบุคคล "เรื่องวัตถุ." เพิ่มเติม ประสบความสำเร็จได้นำพิพิธภัณฑ์เป็นหุ้นส่วนระหว่างประเทศใหม่ที่มี Museo Nacional de San Carlos ในกรุงเม็กซิโกซิตี้และอื่น ๆ อีกมากมายในประเทศที่มุ่งเน้นนำเสนอเรื่องวัตถุโครงการที่มีชาวอเมริกันพื้นเมืองและเยาวชนศูนย์ครอบครัวในพอร์ตแลนด์ ความพยายามขยายเหล่านี้จะนำกระบวนการเล่าเรื่องที่อยู่ด้านนอกของพิพิธภัณฑ์ผ่านการประยุกต์ใช้ iPad มือถือใหม่ในปัจจุบันการพัฒนา. ผลกระทบขนาดใหญ่ที่มีห้องพักสำหรับการเจริญเติบโตของการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและผลกระทบที่เกิดจากเรื่องวัตถุเป็นมุมมองที่เปลี่ยนไปของผู้ชมที่หลากหลายซึ่งตอนนี้เห็นพอร์ตแลนด์พิพิธภัณฑ์ศิลปะเป็นสถานที่ที่เชิญเสียงและเรื่องราวของชุมชนของตนและยินดีต้อนรับประชาชนในการกระทำของเนื้อหาร่วมสร้างนี้ ในฐานะที่เป็นพิพิธภัณฑ์อย่างต่อเนื่องเพื่อบูรณาการความคิดริเริ่มเรื่องวัตถุลงในโปรแกรมการศึกษาการเจริญเติบโตและการวางแผนการสื่อความหมายของเราจะไม่มีข้อสงสัยค้นพบความท้าทายใหม่เช่นเดียวกับโอกาสที่น่าตื่นเต้น. เราตื่นเต้นสุดเกี่ยวกับการที่โครงการนี้ได้รับและที่มันเป็นไป แต่ผมต้องการที่จะจบลงด้วยการเปิดคำถามบางอย่างที่จะเชิญชวนให้คิดของคุณ: ในสิ่งที่วิธีไม่เล่าเรื่องส่วนตัวและความหมายที่ทำใส่ผ้าของสถาบันของคุณหรือบางสิ่งที่ท้าทายที่จะมีเหล่านี้ประเภทของโครงการป้อน 'หลัก' ของการวางแผนพิพิธภัณฑ์รอบ ประสบการณ์ของผู้เข้าชมและการตีความ? วิธีพิพิธภัณฑ์สามารถทำผลงานที่ดีขึ้นในการออกแบบและโอกาสในการสนับสนุนเช่นนี้สำหรับเสียงของผู้เข้าชมและชุมชนที่จะเข้าสู่หอศิลป์หรือไม่และในที่สุดเป็นคำถามใหญ่ที่เป็นอย่างมากที่อยู่ในใจของเรา: สิ่งที่เป็นขั้นตอนต่อไปสำหรับ โครงการเช่นนี้หรือไม่?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องนิทาน เรื่องราวมากมายเกิดขึ้น เรื่องราวได้ถูกใช้เพื่อยึดทรัพย์ และใส่ร้าย แต่เรื่องราวยังสามารถใช้เพื่อช่วยให้ และเพื่อมนุษย์ . เรื่องราวอาจจะทำลายศักดิ์ศรีของคน แต่เรื่องราวยังสามารถซ่อมแซมที่เสียศักดิ์ศรี "

- chimamanda หนัง adichie

ต้นใน 2012 , ฉันมาข้ามเป็นแรงบันดาลใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งเท็ดพูดโดยนักเขียนนวนิยายไนจีเรีย chimamanda หนัง adichie .เธอพูดเรื่อง " อันตรายจากเรื่องเดียว " ที่ยกมาข้างต้น เตือนว่า ถ้าเราพูดหรือได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับคนเดียว หรือวัฒนธรรม ก็เสี่ยงต่อความเข้าใจผิดที่สําคัญ ชีวิตและวัฒนธรรมของเราของเราประกอบด้วยซ้อนกันหลายเรื่อง และทุกเรื่องราวเหล่านั้นก็ตามและสมควรที่จะได้รับเสียง ขณะที่ผมฟัง adichie transformative ของฉันคิดทันทีเกี่ยวกับพิพิธภัณฑ์และพลังทางวัฒนธรรมที่พวกเขามีในอดีต มีการเล่าเรื่องเดียวชั้นเดียว เป็นพิพิธภัณฑ์ยังคงปรับตัวที่จะกลายเป็นที่เกี่ยวข้องมากขึ้นในศตวรรษที่ 21 พวกเขายังได้รับการดิ้นรนกับที่มีเรื่องราวที่จะบอก ที่เสียงสามารถมีส่วนร่วมในนั้นบอกและวิธีการมากพลังงานสามารถหรือควรจะส่งมอบให้กับชุมชนของเราที่จะบอกและแบ่งปันเรื่องราวของพวกเขาเอง

ตั้งแต่ก่อนฟัง chimamanda adichie คุยกันเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมา ผมได้มีประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นและการเปลี่ยนอาชีพ ชีวิต ผมย้ายจาก เซนต์ หลุยส์ ในพอร์ตแลนด์ โอเรกอน เป็น ผู้อำนวยการฝ่ายการศึกษา&โปรแกรม สาธารณะที่พอร์ตแลนด์พิพิธภัณฑ์ศิลปะ . และปัญหาเหล่านี้ของพลังงานเสียงนิทาน และการมีส่วนร่วมของชุมชนเป็นศูนย์กลางในหนึ่งในพิพิธภัณฑ์มากที่สุดอย่างกว้างขวางขยายโครงการ การศึกษาเรื่องวัตถุ เปิดตัวเกือบ 3 ปีที่ผ่านมา โครงการนี้เริ่มต้นไปยังที่อยู่ความต้องการพิพิธภัณฑ์ปฏิเสธเรื่องเดียว เพื่อร่วมกันสร้างและหลายหลากเรื่องราวรอบ ๆคอลเลกชัน และนำความหมาย กระบวนการผลิตของการเล่าเรื่องในแกลลอรี่โพสต์นี้มีความสนใจมากในเรื่องวัตถุโครงการ และผมจะติดตามกับอนาคตโพสต์ที่สะท้อนให้เห็นในความท้าทายและความสำเร็จของงานที่น่าตื่นเต้นนี้

ชมมากกว่า 1000 เรื่อง ผ่านเรื่องราววัตถุเว็บไซต์ objectstories . org
สํารวจมากกว่า 1000 เรื่อง ผ่านเรื่องราววัตถุเว็บไซต์ objectstories . org
พอร์ตแลนด์พิพิธภัณฑ์ศิลปะวัตถุเรื่องราวโครงการเมื่อเร็วๆ นี้ โดย emcarts artsfwd โดดเด่นและการประกวดธุรกิจ ' ผิดปกติ ' และผมภูมิใจที่จะกล่าวว่าเราได้รับรางวัลการประกวดหลากหลายฐานสนับสนุนจากในชุมชนของเรา ( นายกเทศมนตรีของพอร์ตแลนด์ได้ให้เราตะโกนออกมา พร้อมกับหลายสิบองค์กรทางวัฒนธรรมอื่น ๆ ในรัฐโอเรกอน ) โพสต์ใน artsfwd.org เดิม ,