INTRODUCTION The prevalence of geri

INTRODUCTION The prevalence of geriatric depression is exceptionally high in home healthcare, with 1 in 7 older patients meeting full diagnostic criteria for major depression and as many as 1 in 3 suffering from clinically significant depression (Bruce et al., 2002; Knight & Houseman, 2008). This high rate of depression is consistent with home healthcare patients’ significant medical burden, disability, and social isolation, factors that are both risk factors and outcomes of depression (Bruce, 2001; Bruce & Hoff, 1994; Bruce, Seeman, Merrill, & Blazer, 1994). Depressive symptoms at the start of care are generally clinically meaningful in that they are neither new nor transient,(Bruce et al., 2002; Raue et al., 2003) are associated with suicide ideation,(Raue, Meyers, Rowe, Heo, & Bruce, 2007) greater disability and medical burden,(Bruce, 2002; Bruce et al., 2002) and predict adverse falls,(Byers et al., 2008; Sheeran, Brown, Nassisi, & Bruce, 2004) early hospitalization,(Sheeran, Byers, & Bruce, 2010) and excess services use (Friedman, Delavan, Sheeran, & Bruce, 2009).
Clinically significant depression is often undetected and/or untreated in home healthcare patients (Brown et al., 2004; Brown, McAvay, Raue, Moses, & Bruce, 2003; Bruce, 2002). The research group and others have demonstrated that nurses can be taught to successfully screen and refer patients with depressive symptoms for further evaluation (Brown et al., in press; Bruce et al., 2007; Ell, Unutzer, Aranda, Sanchez, & Lee, 2005). Outcome and Assessment Information Set (OASIS) C broadened its data collection to include best practices related to assessing for signs and symptoms of depression and embedded the PHQ-2 for optional use. Data collection also includes care planning with the physician for interventions for the management of depressive symptoms and/or depression and the implementation of interventions. Consistent with the increased use of antidepressants in nursing homes (Fullerton, McGuire, Feng, Mor, & Grabowski, 2009), geriatric patients are increasingly beginning home healthcare treatment while already taking antidepressant medication and are being referred to home healthcare with or without a formal depression diagnosis (Shao, Peng, Bruce, & Bao, in press). Given the negative impact of depression on clinical care and medical and surgical outcomes in adult patients, the challenge for home healthcare is no longer merely case identification but the overall management of depression (Suter, Suter, & Johnston, 2008). Use of antidepressants does not necessarily indicate that a depressed patient is being treated adequately; indeed, the persistence of depressive symptoms despite ongoing antidepressant treatment suggests that a patient's treatment regimen requires review and possible change. Two of our studies have found that among symptomatic patients who are taking an antidepressant, one third are taking sub-therapeutic doses (Bruce et al., 2007; Bruce et al., 2002). This finding is consistent with evidence in the general population that antidepressant prescribing is often not followed by ongoing care needed for guideline consistent antidepressant treatment (often leading to changes in dosing, choice of medication, or augmentation) (Chen, Hansen, Farley et al., 2010; Chen, Hansen, Gaynes et al., 2010). This trend may be especially problematic in older and sicker patients where physicians may appropriately ‘start low, go slow’ but then lack of follow-up may leave patients on sub-therapeutic doses of antidepressants (Mojtabai & Olfson, 2008; Wright et al., 2009). Research on elderly psychiatric patients with depression support the efficacy of antidepressant medication, psychotherapy, and combined medication and psychotherapy treatment (Arean & Cook, 2002; Charney et al., 2003; Hollon et al., 2005). Interventions developed for primary care, such as Improving Mood: Promoting Access to Collaborative Treatment (IMPACT) and Prevention of Suicide in Primary Care Elderly: Collaborative Trial (PROSPECT), have demonstrated that ongoing depression care management can improve patient care and outcomes for older adults (Bruce et al., 2004; Gilbody, Bower, Fletcher, Richards, & Sutton, 2006; Unutzer et al., 2002). These models involve use of a trained care
manager who offers guideline-based antidepressant medication recommendations to physicians, monitors patients clinical status and side effects over time, and provides psychotherapy in some cases. Depression care management models of this sort are increasingly being implemented and sustained in routine primary care. But while depression care management may be consistent with home healthcare practice, the interventions themselves were designed to fit the organization and the practice of primary care and not routine home healthcare, thereby undermining their effectiveness in the home setting (Ell et al., 2007). This paper describes an intervention, Depression CARE for PATients at Home (Depression CAREPATH), designed specifically for use in home healthcare in managing depression as part of ongoing care for medical and surgical patients. The CAREPATH intervention was designed to be delivered by nurses, physical therapists and primary providers in the home. Training occupational therapists and other care providers to assist in the delivery further strengthens the intervention. The paper describes the developmental process, as well as the major components of the intervention including a depression care management protocol and resources for agencies to use to implement and support the use of the protocol in routine care. The paper also provides preliminary evidence of the feasibility of using the Depression CAREPATH effectively.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำความชุกของภาวะซึมเศร้า geriatric เป็นสูงในการดูแลสุขภาพที่บ้าน 1 ใน 7 ผู้ป่วยเก่าที่ประชุมเกณฑ์เต็มวินิจฉัยภาวะซึมเศร้าที่สำคัญและเป็น 1 ใน 3 ทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าอย่างมีนัยสำคัญทางคลินิก (บรูซและ al., 2002 อัศวินและ Houseman, 2008) อัตรานี้สูงในโรคซึมเศร้ามีความสอดคล้องกับบ้านดูแลสุขภาพผู้ป่วยแพทย์ภาระ พิการ และ แยกสังคม ปัจจัยที่มีผลที่มีปัจจัยเสี่ยงและผลของภาวะซึมเศร้า (บรูซ 2001 บรูซและ Hoff, 1994 บรูซ Seeman เมอร์ริล และเสื้อ สามารถ 1994) Depressive อาการเริ่มต้นของการดูแลโดยทั่วไปมีความหมายทางคลินิกที่พวกเขาไม่ใช่ใหม่ หรือแบบฉับ พลัน, (บรูซและ al., 2002 Raue และ al., 2003) เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตาย ideation, (Raue, Meyers, Rowe เฮา และ บรูซ 2007) พิการมากขึ้นและภาระทางการแพทย์, (บรูซ 2002 บรูซและ al., 2002) และทายผลร้ายตก, (Byers et al., 2008 ชีแรน สีน้ำตาล Nassisi และ บรูซ 2004) ๑๐๐๐ ต้น, (ชีแรน Byers และ บรูซ 2010) และใช้บริการส่วนเกิน (ฟรีดแมน Delavan ชีแรน และ บรูซ 2009)Clinically significant depression is often undetected and/or untreated in home healthcare patients (Brown et al., 2004; Brown, McAvay, Raue, Moses, & Bruce, 2003; Bruce, 2002). The research group and others have demonstrated that nurses can be taught to successfully screen and refer patients with depressive symptoms for further evaluation (Brown et al., in press; Bruce et al., 2007; Ell, Unutzer, Aranda, Sanchez, & Lee, 2005). Outcome and Assessment Information Set (OASIS) C broadened its data collection to include best practices related to assessing for signs and symptoms of depression and embedded the PHQ-2 for optional use. Data collection also includes care planning with the physician for interventions for the management of depressive symptoms and/or depression and the implementation of interventions. Consistent with the increased use of antidepressants in nursing homes (Fullerton, McGuire, Feng, Mor, & Grabowski, 2009), geriatric patients are increasingly beginning home healthcare treatment while already taking antidepressant medication and are being referred to home healthcare with or without a formal depression diagnosis (Shao, Peng, Bruce, & Bao, in press). Given the negative impact of depression on clinical care and medical and surgical outcomes in adult patients, the challenge for home healthcare is no longer merely case identification but the overall management of depression (Suter, Suter, & Johnston, 2008). Use of antidepressants does not necessarily indicate that a depressed patient is being treated adequately; indeed, the persistence of depressive symptoms despite ongoing antidepressant treatment suggests that a patient's treatment regimen requires review and possible change. Two of our studies have found that among symptomatic patients who are taking an antidepressant, one third are taking sub-therapeutic doses (Bruce et al., 2007; Bruce et al., 2002). This finding is consistent with evidence in the general population that antidepressant prescribing is often not followed by ongoing care needed for guideline consistent antidepressant treatment (often leading to changes in dosing, choice of medication, or augmentation) (Chen, Hansen, Farley et al., 2010; Chen, Hansen, Gaynes et al., 2010). This trend may be especially problematic in older and sicker patients where physicians may appropriately ‘start low, go slow’ but then lack of follow-up may leave patients on sub-therapeutic doses of antidepressants (Mojtabai & Olfson, 2008; Wright et al., 2009). Research on elderly psychiatric patients with depression support the efficacy of antidepressant medication, psychotherapy, and combined medication and psychotherapy treatment (Arean & Cook, 2002; Charney et al., 2003; Hollon et al., 2005). Interventions developed for primary care, such as Improving Mood: Promoting Access to Collaborative Treatment (IMPACT) and Prevention of Suicide in Primary Care Elderly: Collaborative Trial (PROSPECT), have demonstrated that ongoing depression care management can improve patient care and outcomes for older adults (Bruce et al., 2004; Gilbody, Bower, Fletcher, Richards, & Sutton, 2006; Unutzer et al., 2002). These models involve use of a trained careผู้จัดการที่ให้ตามผลงาน antidepressant ยาคำแนะนำแพทย์ ตรวจสอบสถานะทางคลินิกของผู้ป่วยและผลข้างเคียงเวลา และจิตแพทย์ในบางกรณี รูปแบบจัดการดูแลภาวะซึมเศร้านี้มีมากขึ้นการดำเนินการและดูแลหลักประจำ sustained ใน แต่ในขณะที่จัดการดูแลภาวะซึมเศร้าอาจจะสอดคล้องกับการปฏิบัติดูแลสุขภาพที่บ้าน งานตัวเองถูกออกแบบให้เหมาะสมกับองค์กรและการปฏิบัติดูแลและไม่ประจำบ้านดูแลสุขภาพ จึงบั่นทอนประสิทธิภาพในการตั้งค่าภายในบ้าน (Ell et al., 2007) เอกสารนี้อธิบายการแทรกแซง การดูแลภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยที่บ้าน (ซึมเศร้า CAREPATH), ที่ออกแบบมาโดยเฉพาะสำหรับใช้ในการดูแลสุขภาพที่บ้านในการจัดการภาวะซึมเศร้าเป็นส่วนหนึ่งของการดูแลต่อเนื่องสำหรับผู้ป่วยทางการแพทย์ และศัลยกรรม แทรกแซง CAREPATH ถูกออกแบบมาเพื่อจัดส่งพยาบาล นักกายภาพบำบัด และผู้ให้บริการหลักในบ้าน ฝึกกิจกรรมบำบัดและอื่น ๆ ผู้ให้บริการให้ความช่วยเหลือในการจัดส่งเพิ่มเติมเสริมสร้างสู่ กระดาษอธิบายกระบวนการพัฒนา เป็นส่วนประกอบสำคัญของการแทรกแซงรวมถึงโพรโทคอลการจัดการดูแลภาวะซึมเศร้าและทรัพยากรสำหรับหน่วยงานเพื่อใช้ในการดำเนินการ และสนับสนุนการใช้โพรโทคอลดูแลประจำ กระดาษยังมีหลักฐานเบื้องต้นของความเป็นไปได้ของการใช้ CAREPATH ซึมเศร้าได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำความชุกของภาวะซึมเศร้าในผู้สูงอายุเป็นพิเศษในระดับสูงในการดูแลสุขภาพที่บ้านมี 1 ใน 7 ผู้ป่วยสูงอายุประชุมเกณฑ์การวินิจฉัยเต็มรูปแบบสำหรับภาวะซึมเศร้าที่สำคัญและมากที่สุดเท่าที่ 1 ใน 3 ความทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าอย่างมีนัยสำคัญทางคลินิก (บรูซ, et al., 2002; อัศวิน & เฮาส์แมน, 2008) นี้อัตราที่สูงของภาวะซึมเศร้ามีความสอดคล้องกับผู้ป่วยดูแลสุขภาพที่บ้าน 'ภาระทางการแพทย์ที่สำคัญความพิการและการแยกทางสังคมปัจจัยที่มีทั้งปัจจัยเสี่ยงและผลของภาวะซึมเศร้า (บรูซ 2001 บรูซและฮอฟฟ์, 1994; บรูซ Seeman, เมอร์และ Blazer, 1994) อาการซึมเศร้าในช่วงเริ่มต้นของการดูแลทางการแพทย์โดยทั่วไปมักจะมีความหมายในการที่พวกเขาจะไม่ใหม่หรือชั่วคราว (บรูซ, et al., 2002;. Raue et al, 2003) มีความเกี่ยวข้องกับความคิดฆ่าตัวตาย (Raue เมเยอร์ส, เบคโรวี Heo, และบรูซ, 2007) ความพิการมากขึ้นและภาระทางการแพทย์ (บรูซ, 2002. บรูซ, et al, 2002) และคาดการณ์น้ำตกที่ไม่พึงประสงค์ (ยอร์ส et al, 2008;. Sheeran, น้ำตาล, Nassisi และบรูซ, 2004) ในโรงพยาบาลก่อน . (Sheeran, ยอร์สและบรูซ, 2010) และบริการส่วนที่เกินการใช้งาน (ฟรีดแมนเดลา, Sheeran และบรูซ 2009)
ภาวะซึมเศร้าอย่างมีนัยสำคัญทางการแพทย์มักจะตรวจไม่พบและ / หรือได้รับการรักษาในผู้ป่วยที่บ้านการดูแลสุขภาพ (บราวน์, et al, 2004;. บราวน์ , McAvay, Raue โมเสสและบรูซ 2003 บรูซ, 2002) กลุ่มวิจัยและอื่น ๆ ได้แสดงให้เห็นว่าพยาบาลสามารถสอนไปยังหน้าจอที่ประสบความสำเร็จและดูผู้ป่วยที่มีอาการซึมเศร้าสำหรับการประเมินผลต่อไป (บราวน์, et al, ในการกด.. บรูซ et al, 2007; Ell, Unutzer, Aranda, ซานเชซและลี , 2005) และการประเมินผลข้อมูล Set (OASIS) C ขยายการเก็บรวบรวมข้อมูลที่จะรวมปฏิบัติที่ดีที่สุดที่เกี่ยวข้องกับการประเมินอาการและอาการแสดงของภาวะซึมเศร้าและฝัง PHQ-2 สำหรับการใช้งานที่ไม่จำเป็น การเก็บรวบรวมข้อมูลนอกจากนี้ยังรวมถึงการวางแผนการดูแลกับแพทย์สำหรับการแทรกแซงการบริหารจัดการของอาการซึมเศร้าและ / หรือภาวะซึมเศร้าและการดำเนินการของการแทรกแซง สอดคล้องกับการใช้งานที่เพิ่มขึ้นของซึมเศร้าในบ้านพยาบาล (ฟุลเลอร์, แมคไกวร์ฮหม้อและ Grabowski 2009) ผู้ป่วยผู้สูงอายุเพิ่มมากขึ้นเป็นจุดเริ่มต้นการรักษาดูแลสุขภาพที่บ้านในขณะที่แล้วการใช้ยากล่อมประสาทและมีการอ้างถึงการดูแลสุขภาพที่บ้านด้วยหรือไม่เป็นทางการ การวินิจฉัยโรคซึมเศร้า (Shao, เป็ง, บรูซและเบ้าในข่าว) ได้รับผลกระทบเชิงลบของภาวะซึมเศร้าในการดูแลทางคลินิกและผลทางการแพทย์และศัลยกรรมในผู้ป่วยผู้ใหญ่ที่ท้าทายสำหรับการดูแลสุขภาพที่บ้านจะไม่ระบุตัวตนกรณีเพียง แต่การจัดการโดยรวมของภาวะซึมเศร้า (Suter, Suter และจอห์นสัน, 2008) การใช้ยาแก้ซึมเศร้าไม่จำเป็นต้องแสดงให้เห็นว่าผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าจะถูกถือว่าเพียงพอ; แน่นอนคงอยู่ในอาการซึมเศร้าแม้จะมีการรักษายากล่อมประสาทอย่างต่อเนื่องแสดงให้เห็นว่าการรักษาของผู้ป่วยต้องมีการทบทวนและการเปลี่ยนแปลงที่เป็นไปได้ สองของการศึกษาของเราพบว่าผู้ป่วยมีอาการที่มีการกล่อมประสาทหนึ่งในสามมีการปริมาณการรักษาย่อย (บรูซ et al, 2007;.. บรูซ, et al, 2002) การค้นพบนี้มีความสอดคล้องกับหลักฐานในประชากรทั่วไปว่ายากล่อมประสาทที่กำหนดมักจะไม่ตามมาด้วยการดูแลอย่างต่อเนื่องที่จำเป็นสำหรับแนวทางการรักษาที่สอดคล้องยากล่อมประสาท (มักจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในการใช้ยาทางเลือกของการรักษาด้วยยาหรือการเสริม) (เฉินแฮนเซนฟาร์ลี่ย์และอัล 2010. เฉินแฮนเซน Gaynes et al, 2010) แนวโน้มเช่นนี้อาจจะเป็นปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ป่วยที่มีอายุมากกว่าและเจ็บที่แพทย์อย่างเหมาะสมอาจ 'เริ่มต้นต่ำไปช้า' แต่แล้วการขาดการติดตามผลอาจจะออกจากผู้ป่วยในปริมาณที่ย่อยการรักษาโรคซึมเศร้า (Mojtabai และ Olfson 2008; et al, ไรท์ 2009) งานวิจัยเกี่ยวกับผู้ป่วยจิตเวชสูงอายุที่มีภาวะซึมเศร้าสนับสนุนประสิทธิภาพของยายากล่อมประสาทจิตบำบัดและยารวมและการรักษาจิตบำบัด (Arean & Cook, 2002; Charney et al, 2003;.. Hollon et al, 2005) การแทรกแซงการพัฒนาสำหรับการดูแลรักษาเบื้องต้นเช่นการปรับปรุงอารมณ์: การส่งเสริมการเข้าถึงการรักษาความร่วมมือ (อิมแพ็ค) และการป้องกันการฆ่าตัวตายในการดูแลผู้สูงอายุประถมศึกษา: ทดลองความร่วมมือ (PROSPECT) ได้แสดงให้เห็นว่าการจัดการการดูแลภาวะซึมเศร้าอย่างต่อเนื่องสามารถปรับปรุงการดูแลผู้ป่วยและผลลัพธ์สำหรับผู้สูงอายุ (บรูซ et al, 2004;. Gilbody, ซุ้มเฟลทเชอร์, ริชาร์ดและซัตตัน, 2006. Unutzer, et al, 2002) รูปแบบเหล่านี้เกี่ยวข้องกับการใช้การดูแลการฝึกอบรม
ผู้จัดการที่มีคำแนะนำยายากล่อมประสาทแนวทางที่ใช้ในการแพทย์ตรวจสอบสถานะทางคลินิกผู้ป่วยและผลข้างเคียงเมื่อเวลาผ่านไปและให้จิตบำบัดในบางกรณี รูปแบบการจัดการการดูแลภาวะเศรษฐกิจตกต่ำแบบนี้เพิ่มขึ้นจะถูกดำเนินการและยั่งยืนในการดูแลหลักประจำ แต่ในขณะที่การจัดการการดูแลภาวะซึมเศร้าอาจจะสอดคล้องกับการปฏิบัติดูแลสุขภาพที่บ้าน, การแทรกแซงของตัวเองได้รับการออกแบบเพื่อให้เหมาะสมกับองค์กรและการปฏิบัติของการดูแลรักษาเบื้องต้นและการดูแลสุขภาพที่บ้านเป็นประจำไม่ได้จึงบั่นทอนประสิทธิภาพของพวกเขาในการตั้งค่าบ้าน (Ell et al., 2007) . กระดาษนี้จะอธิบายการแทรกแซงซึมเศร้าการดูแลผู้ป่วยที่บ้าน (อาการซึมเศร้า CAREPATH) ได้รับการออกแบบมาโดยเฉพาะสำหรับการใช้งานในด้านการดูแลสุขภาพที่บ้านในการจัดการภาวะซึมเศร้าเป็นส่วนหนึ่งของการดูแลผู้ป่วยอย่างต่อเนื่องสำหรับทางการแพทย์และศัลยกรรม การแทรกแซง CAREPATH ถูกออกแบบมาเพื่อถูกส่งโดยพยาบาลนักกายภาพบำบัดและผู้ให้บริการหลักในบ้าน การฝึกอบรมเวิ้งว้างและผู้ให้บริการอื่น ๆ เพื่อช่วยในการส่งมอบเพิ่มความแข็งแกร่งแทรกแซง บทความนี้จะอธิบายกระบวนการพัฒนาเช่นเดียวกับองค์ประกอบที่สำคัญของการแทรกแซงรวมถึงโปรโตคอลการจัดการการดูแลภาวะซึมเศร้าและทรัพยากรสำหรับหน่วยงานที่จะใช้ในการดำเนินการและสนับสนุนการใช้โปรโตคอลในการดูแลกิจวัตรประจำวัน กระดาษนอกจากนี้ยังมีหลักฐานเบื้องต้นของความเป็นไปได้ของการใช้ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ CAREPATH ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำ ความชุกของภาวะซึมเศร้าผู้สูงอายุเป็นพิเศษสูงในบ้านการดูแลสุขภาพ กับ 1 ใน 7 เก่า พบผู้ป่วยเกณฑ์วินิจฉัยเต็มสำหรับโรคซึมเศร้าและมากถึง 1 ใน 3 ของความทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าทางคลินิกที่สำคัญ ( บรูซ et al . , 2002 ; อัศวิน&เฮาส์แมน , 2008 ) อัตรานี้สูงของภาวะซึมเศร้าจะสอดคล้องกับผู้ป่วยบ้านสุขภาพที่สำคัญทางการแพทย์ภาระพิการ และการแยกทางสังคม ปัจจัยที่เป็นทั้งปัจจัยเสี่ยงและผลลัพธ์ของภาวะซึมเศร้า ( บรูซ , 2001 ; บรูซ&ฮอฟ , 1994 ; บรูซ ซีเมิ่น Merrill & , Blazer , 1994 ) อาการของโรคซึมเศร้าที่เริ่มต้นของการดูแลทางการแพทย์ที่มีความหมายโดยทั่วไปในการที่พวกเขาจะไม่ใหม่หรือชั่วคราว ( บรูซ et al . , 2002 ; raue et al . , 2003 ) เกี่ยวข้องกับ ideation ฆ่าตัวตาย ( raue ไมเยอร์ Rowe , ฮอ&บรูซ , 2007 ) คนพิการมากขึ้นและภาระแพทย์ ( บรูซ , 2002 ; บรูซ et al . , 2002 ) และทำนายทวนน้ำตก ( โดย et al . , 2008 ; Sheeran , น้ำตาล , nassisi & , บรูซ , 2004 ) ก่อนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ( Sheeran ers , & , บรูซ , 2010 ) และใช้บริการเกิน ( ฟรีดแมน , เดเลอเวิน Sheeran &บรูซ , ,
, 2009 )ที่สำคัญทางคลินิก depression มักจะตรวจไม่พบ และ / หรือการรักษาในผู้ป่วยสุขภาพบ้านสีน้ำตาล et al . , 2004 ; บราวน์ mcavay raue โมเสส & , บรูซ , 2003 ; บรูซ , 2002 ) การวิจัยกลุ่มและอื่น ๆได้แสดงให้เห็นว่า พยาบาลจะสอนให้เรียบร้อยแล้ว คัดกรอง และส่งต่อผู้ป่วยที่มีอาการซึมเศร้าการประเมินเพิ่มเติม ( สีน้ำตาล et al . , กด บรูซ et al . , 2007 ; เอลunutzer Aranda , ซานเชส & , ลี , 2005 ) ผลการประเมิน และชุดข้อมูล ( โอเอซิส ) C ขยายการเก็บข้อมูลที่จะรวมปฏิบัติที่ดีที่สุดที่เกี่ยวข้องกับการประเมินสำหรับสัญญาณและอาการของภาวะซึมเศร้าและฝังตัวอยู่ใน phq-2 เพื่อใช้ตัวเลือกการเก็บรวบรวมข้อมูล นอกจากนี้ยังรวมถึงการวางแผนการดูแลกับแพทย์เพื่อการแทรกแซงสำหรับการจัดการของอาการของโรคซึมเศร้า และ / หรือภาวะซึมเศร้าและการคล้อย สอดคล้องกับการเพิ่มขึ้นของการใช้ยาต้านอาการเศร้าซึมในบ้านพยาบาล ( ฟูลเลอร์ตัน McGuire , ฟง หม้อ &เกรอบอว์สกี้ , 2009 )บ้านสุขภาพผู้ป่วยสูงอายุมีมากขึ้นเริ่มการรักษา ในขณะที่แล้วกินยาโรคซึมเศร้าและถูกเรียกว่าบ้านสุขภาพที่มีหรือไม่มีการวินิจฉัยภาวะซึมเศร้า ( Shao Peng , เป็นทางการ , บรูซ &เปา กด ) ได้รับผลกระทบของภาวะซึมเศร้าทางคลินิกและผลลัพธ์การดูแลทางการแพทย์และศัลยกรรมในผู้ป่วยผู้ใหญ่ความท้าทายสำหรับบ้านสุขภาพไม่ระบุเพียงแต่กรณี การจัดการโดยรวมของภาวะซึมเศร้า ( Suter Suter & , , จอห์นสัน , 2008 ) การใช้ยาต้านซึมเศร้าไม่จําเป็นต้องระบุว่าผู้ป่วยซึมเศร้าได้รับการรักษาอย่างเพียงพอ แน่นอนความคงอยู่ของอาการซึมเศร้าการรักษาอย่างต่อเนื่อง แม้จะยังแสดงให้เห็นว่าการรักษาของผู้ป่วยต้องทบทวน และสามารถเปลี่ยน สองของการศึกษาของเราพบว่า ในผู้ป่วยที่มีอาการที่ถ่าย antidepressant , หนึ่งในสามกำลังซับเลือดสูงกว่า ( บรูซ et al . , 2007 ; บรูซ et al . , 2002 )การค้นพบนี้สอดคล้องกับหลักฐานในประชากรทั่วไปที่ยังไม่กำหนดมักจะตามด้วยการดูแลอย่างต่อเนื่อง เป็นแนวทางการรักษาที่สอดคล้องกัน antidepressant ( มักจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในยา การเลือกยา หรือเสริม ) ( เฉิน แฮนเซ่น ฟาร์ et al . , 2010 ; เฉิน แฮนเซ่น gaynes et al . , 2010 ) .แนวโน้มนี้อาจจะโดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญหาเก่าและ sicker ผู้ป่วยที่แพทย์อาจเหมาะสม ' เริ่มน้อย ไปช้า แต่ก็ขาดการติดตามผู้ป่วยอาจไปซับเลือดสูงกว่า antidepressants ( mojtabai & olfson , 2008 ; Wright et al . , 2009 ) งานวิจัยเกี่ยวกับผู้สูงอายุ ผู้ป่วยจิตเวชด้วยการสนับสนุนประสิทธิภาพของยาบำบัด depression antidepressant ,การรวมและจิตบำบัดและการรักษา ( arean &ปรุงอาหาร , 2002 ; ชาร์นีย์ et al . , 2003 ; hollon et al . , 2005 ) การแทรกแซงการพัฒนาบริการปฐมภูมิ เช่น การปรับปรุงการเข้าถึงการรักษาอารมณ์ : ร่วมกัน ( ผลกระทบ ) และการป้องกันการฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุดูแลประถมศึกษา : ทดลองร่วมกัน ( ลูกค้า )แสดงให้เห็นว่าการจัดการดูแลภาวะซึมเศร้าอย่างต่อเนื่องสามารถปรับปรุงการดูแลผู้ป่วยและผลสำหรับผู้สูงอายุ ( บรูซ et al . , 2004 ; gilbody ซุ้ม , เฟลทเชอร์ ริชาร์ด & Sutton , 2006 ; unutzer et al . , 2002 ) โมเดลเหล่านี้เกี่ยวข้องกับการใช้ของที่ผ่านการอบรมการดูแลจัดการที่เสนอแนวทางใช้ยาแก้เศร้า
ยาแนะนำให้แพทย์ตรวจสอบสถานะและผลข้างเคียงทางคลินิกผู้ป่วยตลอดเวลา และให้จิตบำบัดในบางกรณี รูปแบบการจัดการดูแลภาวะซึมเศร้าของการจัดเรียงนี้มีมากขึ้นจะถูกใช้อย่างต่อเนื่องในการดูแลตามปกติ แต่ในขณะที่การจัดการดูแลอาการซึมเศร้าอาจจะสอดคล้องกับสุขภาพบ้านฝึกการแทรกแซงตัวเองถูกออกแบบให้เหมาะสมกับองค์กรและการปฏิบัติของการดูแลและไม่ประจําบ้านสุขภาพจึงเน้นประสิทธิภาพของพวกเขาในการตั้งค่าบ้าน ( ell et al . , 2007 ) กระดาษนี้จะอธิบายถึงการแทรกแซง ภาวะซึมเศร้า การดูแลผู้ป่วยที่บ้าน ( depression carepath )ที่ออกแบบมาเฉพาะสำหรับใช้ในบ้าน การดูแลสุขภาพในการจัดการภาวะซึมเศร้าเป็นส่วนหนึ่งของการดูแลต่อเนื่องผู้ป่วยทางการแพทย์และศัลยกรรม การ carepath แทรกแซงถูกออกแบบมาเพื่อส่งมอบโดย พยาบาล นักกายภาพบำบัด และผู้ให้บริการหลักในบ้าน การฝึกอาชีพนักกายภาพบำบัดและบุคลากรอื่น ๆ เพื่อช่วยในการส่งมอบต่อไปจะสร้างกลุ่มกระดาษที่อธิบายถึงกระบวนการพัฒนา ตลอดจนองค์ประกอบหลักของการแทรกแซง รวมถึงภาวะซึมเศร้าการจัดการดูแลโปรโตคอลและทรัพยากรสำหรับ บริษัท ที่จะใช้ ใช้ และสนับสนุนการใช้โปรโตคอลในการดูแลตามปกติ กระดาษยังให้หลักฐานเบื้องต้นในความเป็นไปได้ของการเกิดภาวะซึมเศร้า carepath ได้อย่างมีประสิทธิภาพ