Elder Sun nodded on the side as he

Elder Sun nodded on the side as he startlingly thought: The House of Chen is said to be of noble descent. It is indeed true. Not only is Ah Rong from a subsidiary branch, but she is also a concubine-born daughter whose father is also concubine-born. She is young still, yet she possesses an aristocratic bearing that can only be attributed to the noble bloodline of her clan.

Chen Rong took a sip of wine and casually swept her eyes across the crowd in the courtyard, lightly saying: “War is approaching. The House of Chen will bring our family south. If you want to leave our house and seek your own path, then you will receive one bolt of fabric and five pecks of rice each. If you are willing to go with me, you’ll still receive one bolt of fabric and five pecks of rice.”

The moment these words left her mouth, an instantaneous silence came over the courtyard.

Shocked, Uncle Wu couldn’t help taking a step forward. He nonetheless could not bring his foot down — what right did he have to stop her?

After a long time of receiving no reaction, Chen Rong turned around to Nurse Ping and knitted her brow. “Nurse?”

Nurse Ping was gaping stupidly at Chen Rong. When she saw her fathomless black eyes, she woke up, rushed forward and exclaimed: “We can’t, we can’t. Ah Rong, we don’t have that much rice and fabric in the estate to begin with. We can’t divide them up.”

Chen Rong said offhandedly: “If we don’t have enough then use silk and millet instead.”

“B-but, these are the only assets we have in the estate. If we divide them up among these many people, the estate’s wealth will dwindle into nothing!” With a little shortness of breath, Nurse Ping went on: “Our travel is long. It’s easy to run into problems on the road. Even if we successfully arrive in the south, how will you survive if you don’t have property? Ah Rong, there has been no news of your father and brother heretofore. You must not carelessly drain your family wealth!”

Nurse Ping’s caring words were indeed ones expected from a loyal servant. But she had not considered that her mistress was only a vulnerable woman, or that the estate did not have dozens of stalwart guards, so how would she secure this wealth? Even if she didn’t distribute her wealth today, the road going south was nearly a thousand miles long. If she and her few servants were to parade around with dozens of wagons, she wondered how many people and forces would be eyeing their possessions. By then, even her life wasn’t necessarily safe much less her wealth!

Previously, she had only carried a few gold leaves and had almost lost her life just because she was careless enough to expose them a few times.

Chen Rong moved her gaze to glance at her servants. Among the group, she saw seven or eight as worried as Nurse Ping. The others were suppressing their joy while nervously looking at her as though they were afraid she would take back her words.

Chen Rong withdrew her gaze from the crowd and slightly swept over to Uncle Wu and several young laborers standing among the servants.

With this sweep of her eyes, a chill flashed across her countenance.

Shaking her head, Chen Rong casually said, “Nurse, money and possessions are both useless. In this troubled time, it’s better to have clothes and rice.”

Not wanting to go on, she simply waved her right hand and loudly called: “Uncle Wu!”

All eyes swiftly gathered on Uncle Wu.

With this one look, many began to frown. Nurse Ping called out: “Uncle Wu, Ah Rong is asking for you.”

At this point, Uncle Wu was looking especially odd. His face had turned purple and blue, appearing to be angry and slightly panicking. His left foot was still in the air; nobody knew if he was going to step forward or if he was going to retreat. Strange, didn’t he feel tired from standing on one foot like that?

Everybody’s gaze finally brought Uncle Wu back to earth.

He met Chen Rong’s eyes.

Chen Rong looked at him and slowly broke into a smile. With her eyes narrowing, she said to him in a crystalline voice: “Uncle Wu, you are a learned person. Since the entire City of Ping commends your fairness, please come out and give Ah Rong a hand.”

“Give you a hand?” Uncle Wu asked foggily.

Chen Rong’s eyes continued to narrow. The hearty laughter she produced was so different from anything else in the past that it made Elder Sun, who always boasted of being a virtuous scholar disdainful of money, continuously nod his head: Only in crucial events can one see a person’s true nature. I had thought Ah Rong was foolish in wanting to distribute her wealth. Seeing her so cheerful at this moment tells me she is indeed indifferent to her money! This child is truly deserving of the surname Chen!

Chen Rong’s crystalline voice carried an air of gallantry when she next spoke: “Yes, Ah Rong asks Uncle Wu to please record and divide these assets. Since you are fair, everyone will trust you.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้สูงอายุอาทิตย์พยักหน้าด้านเป็น startlingly คิด: บ้านของเฉินกล่าวได้ว่า เป็นเชื้อสายที่โนเบิล มันเป็นความจริง ไม่เพียงแต่อา รองจากสาขาย่อย แต่เธอยังเป็นสาวสนมเกิดที่พ่อยังสนมเกิด เธอเป็นหนุ่มที่ยังคง ยังเธอครอบครองปืนการชนที่อาจเป็นเพราะ bloodline เกียรติตระกูลของเธอเท่านั้นรองเฉินเอาจิบไวน์ และลวกกวาดสายตาของเธอในฝูงชนในลาน พูดเบา ๆ: "สงครามกำลัง บ้านเฉินจะนำใต้ครอบครัวของเรา ถ้าคุณต้องการออกจากบ้านของเรา และค้นหาเส้นทางของคุณเอง แล้วคุณจะได้รับผ้ากลอนหนึ่งและห้า pecks ของข้าวแต่ละ ถ้าคุณตั้งใจจะไปกับฉัน คุณจะยังคงได้กลอนหนึ่งของผ้าและ pecks ห้าข้าว"ขณะนี้เหลือปากของเธอ ความเงียบฉับพลันที่มาลานตกใจ Wu ลุงไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า เขาก็อาจไม่ทำให้เท้าของเขา — สิทธิ์มีหยุดเธอหลังจากเวลานานรับปฏิกิริยาไม่ เฉินรองเปิดสถานพยาบาล Ping และถักคิ้วของเธอ "นม"พยาบาล Ping ได้อ้าปากค้างที่รองเฉิน stupidly เมื่อเธอเห็นดวงตาของเธอสีดำไม่อาจเข้าใจ เธอตื่นขึ้นมา วิ่งไปข้างหน้า และ exclaimed: "เราไม่ เราไม่ อา รอง เราไม่มีข้าวและผ้าที่มากในที่ดินจะเริ่มต้นด้วยการ เราไม่สามารถแบ่งให้"รองเฉินกล่าวว่า offhandedly: ''ถ้าเราไม่มี แล้วใช้ไหมและมิลเล็ตแทน"“B-but, these are the only assets we have in the estate. If we divide them up among these many people, the estate’s wealth will dwindle into nothing!” With a little shortness of breath, Nurse Ping went on: “Our travel is long. It’s easy to run into problems on the road. Even if we successfully arrive in the south, how will you survive if you don’t have property? Ah Rong, there has been no news of your father and brother heretofore. You must not carelessly drain your family wealth!”Nurse Ping’s caring words were indeed ones expected from a loyal servant. But she had not considered that her mistress was only a vulnerable woman, or that the estate did not have dozens of stalwart guards, so how would she secure this wealth? Even if she didn’t distribute her wealth today, the road going south was nearly a thousand miles long. If she and her few servants were to parade around with dozens of wagons, she wondered how many people and forces would be eyeing their possessions. By then, even her life wasn’t necessarily safe much less her wealth!Previously, she had only carried a few gold leaves and had almost lost her life just because she was careless enough to expose them a few times.Chen Rong moved her gaze to glance at her servants. Among the group, she saw seven or eight as worried as Nurse Ping. The others were suppressing their joy while nervously looking at her as though they were afraid she would take back her words.Chen Rong withdrew her gaze from the crowd and slightly swept over to Uncle Wu and several young laborers standing among the servants.With this sweep of her eyes, a chill flashed across her countenance.Shaking her head, Chen Rong casually said, “Nurse, money and possessions are both useless. In this troubled time, it’s better to have clothes and rice.”Not wanting to go on, she simply waved her right hand and loudly called: “Uncle Wu!”All eyes swiftly gathered on Uncle Wu.With this one look, many began to frown. Nurse Ping called out: “Uncle Wu, Ah Rong is asking for you.”At this point, Uncle Wu was looking especially odd. His face had turned purple and blue, appearing to be angry and slightly panicking. His left foot was still in the air; nobody knew if he was going to step forward or if he was going to retreat. Strange, didn’t he feel tired from standing on one foot like that?Everybody’s gaze finally brought Uncle Wu back to earth.He met Chen Rong’s eyes.Chen Rong looked at him and slowly broke into a smile. With her eyes narrowing, she said to him in a crystalline voice: “Uncle Wu, you are a learned person. Since the entire City of Ping commends your fairness, please come out and give Ah Rong a hand.”“Give you a hand?” Uncle Wu asked foggily.Chen Rong’s eyes continued to narrow. The hearty laughter she produced was so different from anything else in the past that it made Elder Sun, who always boasted of being a virtuous scholar disdainful of money, continuously nod his head: Only in crucial events can one see a person’s true nature. I had thought Ah Rong was foolish in wanting to distribute her wealth. Seeing her so cheerful at this moment tells me she is indeed indifferent to her money! This child is truly deserving of the surname Chen!Chen Rong’s crystalline voice carried an air of gallantry when she next spoke: “Yes, Ah Rong asks Uncle Wu to please record and divide these assets. Since you are fair, everyone will trust you.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พี่ซันพยักหน้าในด้านที่เขาคิดว่าม้า: บ้านของเฉินบอกว่าจะเป็นเชื้อสายขุนนาง มันเป็นความจริงแน่นอน ไม่เพียง แต่เป็นอาร่องจากสาขาย่อย แต่เธอยังเป็นลูกสาวของนางสนมเกิดพ่อของเขายังเป็นนางสนมเกิด เธอเป็นคนหนุ่มสาวที่ยังคง แต่เธอครอบครองแบริ่งของชนชั้นสูงที่สามารถนำมาประกอบกับสายเลือดที่สูงส่งของตระกูลของเธอ. เฉินร่องจิบไวน์และตั้งใจกวาดสายตาของเธอทั่วฝูงชนในลานเบา ๆ ว่า "สงครามกำลังใกล้เข้ามา . บ้านของเฉินจะนำภาคใต้ครอบครัวของเรา หากคุณต้องการที่จะออกจากบ้านของเราและหาเส้นทางของคุณเองแล้วคุณจะได้รับหนึ่งสายฟ้าของผ้าและห้าจิกข้าวแต่ละ หากคุณมีความยินดีที่จะไปกับฉันคุณยังจะได้รับหนึ่งสายฟ้าของผ้าและห้าจิกข้าว. " ขณะที่คำเหล่านี้ได้ใส่ปากของเธอเงียบทันทีมาคอร์ทยาร์ด. ตกใจลุงอู๋ไม่สามารถช่วยการ ก้าวไปข้างหน้า เขายังคงไม่สามารถนำเท้าของเขาลง - อะไรที่เหมาะสมเขาก็ต้องหยุดของเธอหลังจากที่เวลานานที่จะได้รับปฏิกิริยาเฉินหันไปรอบ ๆ โรงพยาบาลปิงและการถักนิตติ้งคิ้วของเธอ "พยาบาล?" พยาบาลปิงได้รับการอ้าปากค้างอย่างโง่เขลาที่เฉินร่อง เมื่อเธอเห็นตาสีดำอาจเข้าใจเธอเธอตื่นขึ้นมารีบวิ่งไปข้างหน้าและอุทาน: "เราไม่สามารถเราไม่สามารถ อาร่องเราไม่ได้ว่าข้าวมากและผ้าในธุรกิจอสังหาริมทรัพย์จะเริ่มต้นด้วย เราไม่สามารถแบ่งพวกเขาขึ้น ". เฉินกล่าวว่าโรงทันควัน:" ถ้าเราไม่ได้มีมากพอจากนั้นใช้ผ้าไหมและข้าวฟ่างแทน ". " B- แต่เหล่านี้เป็นเฉพาะสินทรัพย์ที่เรามีในที่ดิน ถ้าเราแบ่งพวกเขาขึ้นในหมู่คนจำนวนมากเหล่านี้มากมายที่ดินจะลดน้อยลงเป็นอะไร "ด้วยห้วน ๆ หน่อย ๆ ของลมหายใจ, พยาบาลปิงเดินตรงไป:" การเดินทางของเราเป็นเวลานาน มันง่ายที่จะทำงานเป็นปัญหาบนท้องถนน แม้ว่าเราจะประสบความสำเร็จมาถึงในภาคใต้ว่าคุณจะอยู่รอดถ้าคุณไม่ได้มีทรัพย์สิน? อาร่องได้มีการข่าวของพ่อและพี่ชายของคุณ แต่ก่อนไม่มี คุณไม่ต้องลวกระบายความมั่งคั่งของครอบครัวของคุณ! " คำพูดการดูแลพยาบาลปิงเป็นคนที่คาดหวังจากคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์แน่นอน แต่เธอไม่เคยคิดว่าผู้หญิงของเธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่มีช่องโหว่หรือว่าธุรกิจไม่ได้มีหลายสิบของยามกำยำเพื่อว่าเธอจะรักษาความปลอดภัยมากมายนี้หรือไม่? แม้ว่าเธอไม่ได้กระจายความมั่งคั่งของเธอในวันนี้ถนนไปทางทิศใต้เป็นเวลานานเกือบพันไมล์ ถ้าเธอและคนรับใช้ของเธอไม่กี่ขบวนแห่ไปรอบ ๆ ด้วยหลายสิบเกวียนเธอสงสัยว่าคนจำนวนมากและกองกำลังจะได้รับการ eyeing ทรัพย์สินของพวกเขา จากนั้นแม้ชีวิตของเธอก็ไม่จำเป็นต้องมีความปลอดภัยมากน้อยมากมายของเธอ! ก่อนหน้านี้เธอได้ดำเนินการเพียงไม่กี่ใบทองและได้หายไปเกือบชีวิตของเธอเพียงเพราะเธอเป็นความประมาทพอที่จะให้พวกเขาไม่กี่ครั้ง. เฉินร่องย้ายจ้องมองเธอ เหลือบคนรับใช้ของเธอ ในกลุ่มที่เธอเห็นเจ็ดหรือแปดเป็นห่วงพยาบาลปิง คนอื่น ๆ กำลังปราบปรามสุขของพวกเขาในขณะที่ประหม่ามองเธอราวกับว่าพวกเขากลัวว่าเธอจะกลับคำพูดของเธอ. เฉินร่องถอนตัวออกจ้องมองเธอจากฝูงชนและกวาดเล็กน้อยกว่าลุงวูและแรงงานเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ในหมู่คนรับใช้. ด้วยการกวาดนี้ ของตาของเธอ, มีชิลประกายทั่วสีหน้าของเธอ. เขย่าหัวของเธอเฉินร่องลวกกล่าวว่า "พยาบาล, เงินและทรัพย์สินมีทั้งที่ไร้ประโยชน์ ในช่วงเวลาที่มีปัญหานี้จะดีกว่าที่จะมีเสื้อผ้าและข้าว ". ไม่อยากที่จะไปเธอก็โบกมือขวาของเธอและเสียงดังที่เรียกว่า:" ลุงวู " . ดวงตาทั้งหมดรวมตัวกันอย่างรวดเร็วในลุงอู๋ด้วยนี้ดูหลายคนเริ่ม ที่จะขมวดคิ้ว. พยาบาลปิงที่เรียกว่าออก: "ลุงวูอาร่องจะขอคุณ." ณ จุดนี้ลุงอู๋ถูกมองแปลก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ใบหน้าของเขาได้หันสีม่วงและสีฟ้าที่ปรากฏจะโกรธและตื่นตระหนกเล็กน้อย เท้าซ้ายของเขายังคงอยู่ในอากาศ; ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังจะก้าวไปข้างหน้าหรือถ้าเขาจะไปถอย แปลกเขาไม่รู้สึกเหนื่อยจากการยืนอยู่บนเท้าข้างหนึ่งเช่นนั้น? สายตาของทุกคนในที่สุดก็นำลุงวูกลับไปยังโลก. เขาได้พบกับเฉินตาร่อง. เฉินร่องมองไปที่เขาและค่อยๆบุกเข้าไปในรอยยิ้ม ด้วยตาของเธอกวดขันเธอพูดกับเขาในเสียงผลึก: "ลุงวูคุณเป็นคนที่เรียนรู้ เนื่องจากทั้งเมืองปิง commends ความเป็นธรรมของคุณโปรดออกมาและให้อาร่องมือ. " " ให้มือหรือไม่? "ลุงวูถาม foggily. ตาเฉินร่องอย่างต่อเนื่องที่จะแคบ เสียงหัวเราะมากมายเธอผลิตจึงแตกต่างจากสิ่งอื่นใดในอดีตที่มันทำให้พี่ Sun, คนอวดเสมอของการเป็นนักวิชาการคุณธรรมหยิ่งยะโสของเงินอย่างต่อเนื่องพยักหน้าหัวของเขา: เฉพาะในเหตุการณ์สำคัญหนึ่งสามารถมองเห็นธรรมชาติที่แท้จริงของบุคคล ผมเคยคิดว่าอาร่องเป็นคนโง่ในความต้องการที่จะกระจายความมั่งคั่งของเธอ เห็นเธอร่าเริงดังนั้นในขณะนี้บอกผมว่าเธอเป็นจริงไม่แยแสกับเงินของเธอ! เด็กคนนี้เป็นจริงสมควรนามสกุลเฉิน! เสียงผลึกเฉินของโรงดำเนินอากาศของความกล้าหาญเมื่อเธอพูดต่อไปว่า "ครับอาร่องถามลุงวูเพื่อโปรดบันทึกและแบ่งสินทรัพย์เหล่านี้ เนื่องจากคุณเป็นธรรมทุกคนจะไว้วางใจคุณ. "