To enter out into that silence that

To enter out into that silence that was the city at eight o'clock of a misty evening in November, to put your feet upon that buckling concrete walk, to step over grassy seams and make your way, hands in pockets, through the silences, that was what Mr. Leonard Mead most dearly loved to do. He would stand upon the corner of an intersection and peer down long moonlit avenues of sidewalk in four directions, deciding which way to go, but it really made no difference; he was alone in this world of A.D. 2053, or as good as alone, and with a final decision made, a path selected, he would stride off, sending patterns of frosty air before him like the smoke of a cigar.
Sometimes he would walk for hours and miles and return only at midnight to his house. And on his way he would see the cottages and homes with their dark windows, and it was not unequal to walking through a graveyard where only the faintest glimmers of firefly light appeared in flickers behind the windows. Sudden gray phantoms seemed to manifest upon inner room walls where a curtain was still undrawn against the night, or there were whisperings and murmurs where a window in a tomb- like building was still open.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเข้าออกเงียบที่ว่า คือเมืองที่แปดนาฬิกาของเย็นเป็นหมอกในพฤศจิกายน การวางเท้าของคุณเมื่อที่ buckling คอนกรีตเดิน ก้าวผ่านหญ้าตะเข็บ และทำวิธีของคุณ มือในกระเป๋า ผ่าน silences นั่นคืออะไรนาย Leonard คเมดอย่างสุดซึ้งสุดรักทำ เขากำลังยืนตามมุมสี่แยกและเพียร์ลงยาวลู่ลู่ทางของสารพัดในสี่ทิศ การตัดสินใจซึ่งทางไป แต่จริง ๆ ทำไม่แตกต่างกัน เขาเป็นคนเดียวในโลกนี้ประจำพ.ศ. 2053 หรือตามลำพัง และ มีการตัดสิน ทางเลือก เขาจะก้าวย่าง ส่งรูปแบบของอากาศหนาวก่อนเขาเหมือนควันของซิการ์บางครั้งเขาจะเดินชั่วโมงและไมล์ และกลับเท่านั้นเวลาเที่ยงคืนที่บ้านของเขา และในทางของเขา เขาจะเห็นกระท่อมและหน้าต่างมืดของที่อยู่อาศัย และก็ไม่ได้ไม่เหมือนการเดินผ่านสุสานที่เฉพาะ glimmers faintest แสงหิ่งห้อยปรากฏในกะพริบอยู่เบื้องหลัง windows Phantoms สีเทาทันทีประจักษ์ ประจักษ์ตามผนังภายในห้องที่ม่านคือกลุยังคงต่อคืน หรือมีเทพาดิเทพและ murmurs ไหนยังคงเปิดหน้าต่างในอาคารเหมือนสุสาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพื่อป้อนออกไปในความเงียบที่เป็นเมืองในเวลา 08:00 ของตอนเย็นมีหมอกในเดือนพฤศจิกายนที่จะนำเท้าของคุณอยู่กับว่าเวลาเดินคอนกรีตโก่งเพื่อก้าวข้ามตะเข็บหญ้าและวิธีการของคุณ, มือในกระเป๋าผ่านความเงียบที่ นั่นคือสิ่งที่นายลีโอนาร์มธุรสที่สุดรักอย่างสุดซึ้งที่จะทำ เขาจะยืนอยู่บนหัวมุมสี่แยกและเพียร์ลงลู่ทางเดือนหงายที่ยาวนานของทางเท้าในสี่ทิศทางการตัดสินใจว่าวิธีที่จะไป แต่จริงๆมันทำไม่แตกต่างกัน; เขาเป็นคนเดียวในโลกของ AD 2053 หรือดีเท่านี้คนเดียวและมีการตัดสินใจขั้นสุดท้ายทำให้เส้นทางที่เลือกเขาจะก้าวออกจากการส่งรูปแบบของอากาศหนาวก่อนที่เขาเหมือนควันซิการ์.
บางครั้งเขาจะเดิน สำหรับชั่วโมงและไมล์และกลับเพียงในเวลาเที่ยงคืนที่บ้านของเขา และในทางของเขาที่เขาจะได้เห็นกระท่อมและบ้านที่มีหน้าต่างที่มืดของพวกเขาและมันก็ไม่เท่ากันที่จะเดินผ่านสุสานที่เพียง glimmers faintest ของแสงหิ่งห้อยปรากฏในกระพริบอยู่เบื้องหลังหน้าต่าง ภูตผีสีเทาฉับพลันดูเหมือนจะประจักษ์บนกำแพงห้องด้านที่ผ้าม่านก็ยังคงยังไม่ได้เบิกกับคืนหรือมีเสียงกระซิบและพึมพำที่หน้าต่างใน tomb- เช่นอาคารก็ยังคงเปิดอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใส่เข้าไปในความเงียบที่เมืองเวลาแปดนาฬิกาของเย็นหมอกในเดือนพฤศจิกายน การวางเท้าบนที่โก่งเดินคอนกรีต , เหยียบหญ้าตะเข็บและวิธีการของคุณ , มือในกระเป๋า ผ่านความเงียบ นั่นคือสิ่งที่นายลีโอนาร์ด Mead ที่สุดแพง รักที่จะทำ เขาจะยืนอยู่บนมุมของสี่แยก และเพื่อนยาวลงมาลู่ทางของทางเท้าเดือนหงาย 4 ทิศทาง ที่ตัดสินใจไปทางไหน แต่มันทำให้ไม่แตกต่าง เขาเป็นคนเดียวใน โลก นี้ ของ ค.ศ. 2 , 053 , หรือดีเท่าคนเดียว และสุดท้ายตัดสินใจ เส้นทางที่เลือก เขาจะก้าวปิด ส่งรูปแบบอากาศหนาวก่อนเขาเหมือนควันจากซิการ์บางครั้งเขาอาจจะเดินเป็นชั่วโมง ไมล์ และกลับมาแค่เที่ยงคืนไปที่บ้านของเขา และในทางของเขา เขาจะเห็นกระท่อมและบ้านที่มีหน้าต่างมืด และมันไม่ไม่เดินผ่านสุสานที่ faintest glimmers ของหิ่งห้อยแสงที่ปรากฏในหนังอยู่หลังหน้าต่าง จู่ๆแฟนธ่อมเทาที่ดูเหมือนจะปรากฏบนผนังภายในห้องที่ม่านยังเพิ่มขึ้นต่อคืน หรือมีคำสั่ง และพึมพำที่หน้าต่างในสุสาน - เช่นการเปิดอยู่