Abstract In the present investigati

Abstract In the present investigation, the antidiabetic effect of Aloe vera leaf pulp extract was studied
in vivo and in vitro as compared to glimiperide. Diabetes was induced experimentally in adult male
albino rats by single-dose intraperitoneal injection of streptozotocin (50 mg/kg body weight). The
in vitro study was performed using isolated islets of pancreas from adult female albino rats.
Both aloe extract (10 ml/kg, p.o.) and glimiperide (10 mg/kg, p.o.) significantly decreased serum glucose
and significantly increased serum insulin levels as compared to control diabetic rats. Serum levels
of malondialdehyde (MDA) and superoxide dismutase (SOD) were significantly decreased while
blood glutathione (GSH) was significantly increased by aloe treatment as compared to diabetic rats.
Effect of aloe was better than the effect of glimiperide. Regarding the in vitro study, both aloe (10 ll/l)
and glimiperide (10 lmol/l) significantly increased both basal and stimulated insulin secretion from
the isolated islets of pancreas as compared to control. These results show a promising antidiabetic
effect of aloe for further clinical trials regarding clinical use of aloe extract for treating type II diabetes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในการสอบสวนอยู่ที่นามธรรม ผลของสารสกัดจากว่านหางจระเข้ใบเยื่อ antidiabetic เป็นศึกษาในสัตว์ทดลอง และในหลอดทดลองเมื่อเทียบกับ glimiperide โรคเบาหวานคือเกิดจากทดลองในชายหนูเผือก โดยฉีดยาเดี่ยว intraperitoneal streptozotocin (50 มิลลิกรัม/กิโลกรัมน้ำหนักตัว) การการศึกษาในหลอดทดลองถูกดำเนินการโดยใช้แยกเกาะตับอ่อนจากผู้ใหญ่หญิงเผือกหนูสารสกัดจากว่านหางจระเข้ (10 ml/kg, p.o.) และ glimiperide (10 มก./กก. p.o.) ลดลงน้ำตาลในซีรั่มและระดับอินซูลินเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับการควบคุมเบาหวานหนู ซีรั่มระดับmalondialdehyde (MDA) และซูเปอร์ออกไซด์ dismutase (SOD) ได้ลดลงในขณะที่เลือดกลูตาไธโอน (GSH) เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ โดยว่านหางจระเข้รักษาเมื่อเทียบกับหนูที่เป็นโรคเบาหวานลักษณะพิเศษของว่านหางจระเข้ดีกว่าผลของ glimiperide ได้ เกี่ยวกับการศึกษาในหลอดทดลอง ว่านหางจระเข้ทั้งสอง (10 ll l)และ glimiperide (10 lmol/l) เพิ่มการหลั่งอินซูลินพื้นฐาน และกระตุ้นทั้งจากเกาะแก่งที่แยกของตับอ่อนเมื่อเทียบกับการควบคุม ผลลัพธ์เหล่านี้แสดงเป็นสัญญา antidiabeticลักษณะพิเศษของว่านหางจระเข้สำหรับการทดลองทางคลินิกเกี่ยวกับการใช้ทางคลินิกของว่านหางจระเข้สกัดสำหรับการรักษาประเภท II โรคเบาหวาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อในปัจจุบันการตรวจสอบผลกระทบเบาหวานของว่านหางจระเข้สารสกัดจากเยื่อกระดาษใบหางจระเข้ได้รับการศึกษา
ในสัตว์ทดลองและในหลอดทดลองเมื่อเทียบกับ glimiperide โรคเบาหวานได้รับการเหนี่ยวนำให้เกิดการทดลองในผู้ใหญ่ชาย
หนูเผือกโดย single-dose ฉีดเข้าช่องท้องของ streptozotocin (50 มิลลิกรัม / น้ำหนักกก. ร่างกาย)
การศึกษาในหลอดทดลองได้รับการดำเนินการโดยใช้เกาะเล็กเกาะน้อยที่แยกจากตับอ่อนจากผู้ใหญ่หนูเผือกเพศหญิง.
สารสกัดจากว่านหางจระเข้ทั้งสอง (10 มล. / กก PO) และ glimiperide (10 mg / kg PO) ลดลงอย่างมากของน้ำตาลกลูโคสในซีรั่ม
และเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญระดับซีรั่มอินซูลินเมื่อเทียบ เพื่อควบคุมหนูเบาหวาน ระดับซีรั่ม
ของ Malondialdehyde (MDA) และ superoxide dismutase (SOD) อย่างมีนัยสำคัญลดลงในขณะที่
กลูตาไธโอนในเลือด (GSH) เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญโดยการรักษาว่านหางจระเข้เมื่อเทียบกับหนูเบาหวาน.
ผลของว่านหางจระเข้ก็ยังดีกว่าผลของ glimiperide เกี่ยวกับการศึกษาในหลอดทดลองทั้งว่านหางจระเข้ (10 LL / L)
และ glimiperide (10 lmol / ลิตร) เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทั้งฐานและกระตุ้นการหลั่งอินซูลินจาก
เกาะเล็กเกาะน้อยที่แยกจากตับอ่อนเมื่อเทียบกับการควบคุม ผลการศึกษานี้แสดงเบาหวานมีแนวโน้ม
ผลของว่านหางจระเข้สำหรับการทดลองทางคลินิกเพิ่มเติมเกี่ยวกับการใช้งานทางคลินิกของสารสกัดจากว่านหางจระเข้ในการรักษาโรคเบาหวานชนิดที่สอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นามธรรมในการตรวจสอบปัจจุบันผลของว่านหางจระเข้สกัดกว่าเยื่อศึกษาในสัตว์ทดลองและในหลอดทดลองเมื่อเทียบกับไกลมิพิไรด์ . โรคเบาหวานเกิดจากการทดลองในผู้ใหญ่เพศชายโดยการฉีดเข้าช่องท้องหนูเผือกครั้งเดียวของ streptozotocin ( 50 มิลลิกรัมต่อน้ำหนักตัว 1 กิโลกรัม ) ที่การศึกษาในห้องปฏิบัติการแสดงการแก่งแยกของตับอ่อนจากผู้ใหญ่เพศหญิง เผือกหนูทั้งว่านหางจระเข้ ( 10 ml / kg PO ) และไกลมิพิไรด์ ( 10 มิลลิกรัม / กิโลกรัม ตู้ ปณ. ) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับกลูโคสในเลือดลดลงเซรั่มระดับอินซูลินเพิ่มขึ้น และเมื่อเทียบกับการควบคุมหนูเบาหวาน เซรั่มระดับของมาลอนไดอัลดีไฮด์ ( MDA ) และ Superoxide Dismutase ( SOD ) ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ ในขณะที่เลือดกลูตาไธโอน ( GSH ) เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ โดยว่านหางจระเข้รักษาเมื่อเทียบกับหนูเบาหวานผลของว่านหางจระเข้ดีกว่าผลของไกลมิพิไรด์ . จากการศึกษาในห้องปฏิบัติการ ทั้งว่านหางจระเข้ ( 10 จะ / L )และ ไกลมิพิไรด์ ( 10 lmol / ลิตร ) เพิ่มขึ้นทั้งพื้นฐานและการหลั่งอินซูลินจากแยกแก่งตับอ่อนเมื่อเทียบกับการควบคุม ผลลัพธ์เหล่านี้แสดงให้เห็นกว่าสัญญาผลของว่านหางจระเข้ต่อการทดลองทางคลินิกเกี่ยวกับการใช้ทางคลินิกของว่านหางจระเข้สำหรับการรักษาโรคเบาหวานชนิดที่ 2