​Manuel was the fourth of seven chi

​Manuel was the fourth of seven children and looked like a lot of kids in his neighborhood: black hair, brown face, and skinny legs scuffed from summer play. But summer was giving way to fall: the trees were turning red, the lawns brown, and the pomegranate trees were heavy with fruit. Manuel walked to school in the frosty morning, kicking leaves and thinking of tomorrow’s talent show. He was still amazed that he had volunteered. He was going to pretend to sing Ritchie Valens’s “La Bamba” before the entire school.
​Why did I raise my hand? he asked himself, but in his heart he knew the answer. He yearned for the limelight. He wanted applause as loud as a thunderstorm, and to hear his friends say, “Man, that was bad!” And he wanted to impress the girls, especially Petra Lopez, the second-prettiest girl in his class. The prettiest girl was already taken by his friend Ernie. Manuel knew he should be reasonable, since he himself was not great-looking, just average.
​Manuel kicked through the fresh-fallen leaves. When he got to school he realized he had forgotten his math workbook. If the teacher found out, he would have to stay after school and miss practice for the talent show. But fortunately for him, they did drills that morning.
​During lunch Manuel hung around with Benny, who was also in the talent show. Benny was going to play the trumpet in spite of the fat lip he had gotten playing football.
​“How do I look?” Manuel asked. He cleared his throat and started moving his lips in pantomime. No words came out, just a hiss that sounded like a snake. Manuel tried to look emotional, flailing his arms on the high notes and opening his eyes and mouth as wide as he could when he came to “Para bailer la baaaaammmba.”
​After Manuel finished, Benny said it looked all right, but he suggested Manuel dance while he sang. Manuel thought for a moment and decided it was a good idea.
​“Yeah, just think you’re like Michael Jackson or someone like that,” Benny suggested. “But don’t get carried away.”
​During rehearsal, Mr. Roybal, nervous about his debut as the school’s talent coordinator, cursed under his breath when the lever that controlled the speed on the record player jammed.
​“Darn,” he growled, trying to force the lever. “What’s wrong with you?”
​“Is it broken?” Manuel asked, bending over for a closer look. It looked all right to him.

1.
​Mr. Roybal assured Manuel that he would have a good record player at the talent show, even if it meant bringing his own stereo from home.
​Manuel sat in a folding chair, twirling his record on his thumb. He watched a skit about personal hygiene, a mother-and-daughter violin duo, five first-grade girls jumping rope, a karate kid breaking boards, three girls singing “Like a Virgin,” and a skit about the pilgrims. If the record player hadn’t broken, he would have gone after the karate kid, an easy act to follow, he told himself.
​As he twirled his forty-five record, Manuel thought they had a great talent show. The entire school would be amazed. His mother and father would be proud, and his brothers and sisters would be jealous and pout. It would be a night to remember.
​Benny walked onto the stage, raised his trumpet to his mouth, and waited for his cue. Mr. Roybal raised his hand like a symphony conductor and let it fall dramatically. Benny inhaled and blew so loud that Manuel dropped his record, which rolled across the cafeteria floor until it hit a wall. Manuel raced after it, picked it up, and wiped it clean.
​“Boy, I’m glad it didn’t break,” he said with a sigh.
​That night Manuel had to do the dishes and a lot of homework, so he could only practice in the shower. In bed he prayed that he wouldn’t mess up. He prayed that it wouldn’t be like when he was a first-grader. For Science Week he had wired together a C battery and a bulb, and told everyone he had discovered how a flashlight worked. He was so pleased with himself that he practiced for hours pressing the wire to the battery, making the bulb wink a dim, orangish light. He showed it to so many kids in his neighborhood that when it was time to show his class how a flashlight worked, the battery was dead. He pressed the wire to the battery, but the bulb didn’t respond. He pressed until his thumb hurt and some kids in the back started snickering.
​But Manuel fell asleep confident that nothing would go wrong this time.
​The next morning his father and mother beamed at him. They were proud that he was going to be in the talent show.
​“I wish you would tell us what you’re doing,” his mother said. His father, a pharmacist who wore a blue smock with his name on a plastic rectangle, looked up from the newspaper and sided with his wife. “Yes, what are you doing in the talent show?”
​“You’ll see,” Manuel said with his mouth full of Cheerios.
​



2.
The day whizzed by, and so did his afternoon chores and dinner. Suddenly he was dressed in his clothes and standing next to Benny backstage listening to the commotion as the cafeteria filled with school kids and parents. The lights dimmed, and Mr. Roybal, sweaty in a tight suit and a necktie with a large knot, wet his lips and parted the stage curtains.
​“Good evening, everyone,” the kids behind the curtain heard him say. “Good evening to you,” some of the smart-alecky kids said back to him.
​“Tonight we bring you the best John Burroughs Elementary has to offer, and I’m sure that you’ll be both pleased and amazed that our little school houses so much talent. And now, without further ado, let’s get on with the show.” He turned and, with a swish of his hand, commanded, “Part the curtain.” The curtains parted in jerks. A girl dressed as a toothbrush and a boy dressed as a dirty gray tooth walked onto the stage and sang:
​​​​Brush, brush, brush
​​​Floss, floss, floss
​​​Gargle the germs away—hey! hey! hey!
After they finished singing, they turned to Mr. Roybal, who dropped his hand. The toothbrush dashed around the stage after the dirty tooth, which was laughing and having a great time until it slipped and nearly rolled off the stage.
​Mr. Roybal jumped out and caught it just in time. “Are you OK?”
​The dirty tooth answered, “Ask my dentist,” which drew laughter and applause from the audience.
​The violin duo played next, and except for one time when the girl got lost, they sounded fine. People applauded, and some even stood up. Then the first-grade girls maneuvered onto the stage while jumping rope. They were all smiles and bouncing ponytails as a hundred cameras flashed at once. Mothers “awhed” and fathers sat up proudly.
​The karate kid was next. He did a few kicks, yells, and chops, and finally, when his father held up a board, punched it in two. The audience clapped and looked at each other, wide-eyed with respect. The boy bowed to the audience, and father and son ran off the stage.
​Manuel remained behind the stage shivering with fear. He mouthed the words to “La Bamba” and swayed from left to right. Why did he raise his hand and volunteer? Why couldn’t he have just say there like the rest of the kids and not say anything? While the karate kid was on stage, Mr. Roybal, more sweaty than before, took Manuel’s forty-five record and placed it on a new record player.
​“You ready?” Mr. Roybal asked.
​“Yeah…”

3.
​Mr. Roybal walked back stage and announced that Manuel Gomez, a fifth-grader in Mrs. Knight’s class, was going to pantomime Richie Valens’s classic hit “La Bamba.”
​The cafeteria roared with applause. Manuel was nervous but loved the noisy crowd. He pictured his mother and father applauding loudly and his brothers and sister also clapping, though not as energetically.
​Manuel walked on stage and the song started immediately. Glassy-eyed from the shock of being in front of so many people, Manuel moved his lips and swayed in a made-up dance step. He couldn’t see his parents, but he could see his brother Mario, who was a year younger, thumb-wrestling with a friend. Mario was wearing Manuel’s favorite shirt; he would deal with Mario later. He saw some other kids get up and head for the drinking fountain, and a baby sitting in the middle of an aisle sucking her thumb and watching him intently.
​What am I doing here? Thought Manuel. This is not fun at all. Everyone was just sitting there. Some people were moving to the beat, but most were just watching him, like they would a monkey at the zoo.
​But when Manuel did a fancy dance step, there was a burst of applause and some girls screamed. Manuel tried another dance step. He heard more applause and screams and started getting into the groove as he shivered and snaked like Michael Jackson around the stage. But the record got stuck, and he had to sing
​​​​Para bailar la bamba
​​​​Para bailar la bamba
​​​​Para bailar la bamba
​​​​Para bailar la bamba
again and again.
​Manuel couldn’t believe his bad luck. The audience began to laugh and stand up in their chairs. Manuel remembered how the forty-five record had dropped from his hand and rolled across the cafeteria floor. It probably got scratched, he thought, and now it was stuck, and he was stuck dancing and moving his lips to the same words over and over. He had never been so embarrassed. He would have to ask his parents to move the family out of town.
​After Mr. Roybal ripped the needle across the record, Manuel slowed his dance to a halt. He didn’t know what to do except bow to the audience, which applauded wildly, and scoot off the stage, on the verge of tears. This was worse than the homemade flashlight. At least no one laughed then, they just snickered.
​



4.
Manuel stood alone, trying hard to hold back the tears as Benny, center stage, played his trumpet. Manuel was jealous because he sounded great, then mad as he recalled that it was Benny’s loud trumpet playing that made the forty-five record fly out of his hands. But when the entire cast lin

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มานูเอลถูกสี่เจ็ดเด็ก และดูเหมือนเด็กมากในย่านเขา: ดำผม ใบหน้าสีน้ำตาล และขาผอม scuffed ร้อนเล่น แต่ร้อนได้ให้วิธีการตก: ต้นไม้ถูกเปิดแดง สนามหญ้าสีน้ำตาล และต้นทับทิมได้หนัก ด้วยผลไม้ มานูเอลเดินไปโรงเรียนในตอนเช้าหนาว เตะใบ และการคิดแสดงความสามารถพิเศษของวันพรุ่งนี้ เขายังทึ่งว่า เขามี volunteered เขากำลังจะทำเป็นร้อง Ritchie Valens "La Bamba" ก่อนโรงเรียนทั้งหมดเหตุใดฉันจึงได้ยกมือ เขาถามตัวเอง แต่ในหัวใจของเขา ที่เขารู้คำตอบ เขา yearned สำหรับ limelight เขาต้องปรบมือเสียงดังที่ตกเบาบาง และได้ยินเพื่อนเขาว่า "คน ที่ ไม่ดี" และจะต้องประทับใจหญิง เปตราโลเปซ สาวสองสวยในชั้นเรียนของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สาวสวยได้แล้ว โดยเพื่อนของเขาเป็นพิเศษ มานูเอลรู้ว่า เขาควรจะสมเหตุสมผล เพราะเขาเองไม่ ดูดี เฉลี่ยเพียงมานูเอลเตะผ่านใบไม้สดลดลง เมื่อเขาได้ไปโรงเรียน เขารู้เขาได้ลืมสมุดคณิตศาสตร์ของเขา ถ้าพบครู เขาจะต้องอยู่หลังโรงเรียน และพลาดควรแสดงความสามารถพิเศษ แต่โชคดีสำหรับเขา พวกเขาได้ฝึกซ้อมเช้านั้นในช่วงกลางวันมานูเอลแขวนรอบกับ Benny ที่ได้ยังแสดงความสามารถพิเศษ เบนนี่กำลังเล่นทรัมเป็ตแม้ lip ไขมัน เขามีอากาศที่เล่นฟุตบอล"วิธีทำขอดูไหม" มานูเอลถาม เขาล้างคอของเขา และเริ่มเลื่อนริมฝีปากของเขาใน pantomime ไม่มีคำออกมา เพียง hiss ที่แต่เพียงแห่งคล้ายงู มานูเอลพยายามมองทางอารมณ์ flailing แขนของเขาในบันทึกสูง และเปิดตาและกว้างเป็นเขาสามารถเมื่อพระองค์ "Para bailer ลา baaaaammmba " ปากของเขาหลังจากที่มานูเอลเสร็จ เบนนี่กล่าวว่า มันดูทุกทาง แต่เขาแนะนำมานูเอลเต้นในขณะที่เขาร้อง มานูเอลคิดว่า อึด และตัดสินใจมันเป็นความคิดที่ดี"ใช่ เพียงแค่คิดว่า คุณเหมือน Michael Jackson หรือบุคคลเช่นนั้น เบนนี่แนะนำ "แต่ไม่ได้ดำเนินไป"ในระหว่างการซ้อม นาย Roybal ประสาทเกี่ยวกับตัวของเขาเป็นผู้ประสานงานความสามารถพิเศษของโรงเรียน สาปภายใต้ลมหายใจของเขาเมื่อ jammed คานที่ควบคุมความเร็วในการเล่นคอร์ด"สาป เขา growled พยายามบังคับคันโยก อะไรคือผิดกับคุณ""คือมันเสีย มานูเอลถาม ดัดไปเป็น มันดูทุกทางให้เขา 1นาย Roybal มั่นมานูเอลว่า เขาจะมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ดีที่แสดงความสามารถพิเศษ แม้ว่ามันหมายถึง การนำเครื่องเล่นของเขาเองจากที่บ้านมานูเอลนั่งในเก้าอี้พับ twirling ประวัติของเขาบนนิ้วหัวแม่มือของเขา เขาดู skit เกี่ยวกับสุขอนามัยส่วนบุคคล duo ไวโอลินแม่ และลูกสาว หญิงชั้นแรก 5 กระโดดเชือก การคาราเต้เด็กแบ่งกระดาน สามสาวที่ร้องเพลง "เช่นความบริสุทธิ์" และ skit เกี่ยวกับนักแสวงบุญ ถ้าเล่นคอร์ดไม่ได้ เขาจะหายไปหลังจากคาราเต้ ดำเนินสะดวกตาม เขาบอกตัวเองเป็นเขา twirled เขาคอร์ด forty-five มานูเอลคิดว่า พวกเขาได้แสดงความสามารถพิเศษมาก โรงเรียนทั้งหมดจะต้องประหลาดใจ แม่และพ่อของเขาจะภูมิใจ และพี่ชายและน้องสาวของเขาจะได้ตามปรารถนา และ pout มันจะเป็นคืนที่ต้องจำเบนนี่เดินบนเวที ยกทรัมเป็ตของเขาปาก และรอสำหรับสัญลักษณ์ของเขา นาย Roybal ยกมือเช่นนำซิมโฟนี และปล่อยให้มันตกอย่างมาก เบนนี่ช่วยใน และได้พัดเสียงดังว่า มานูเอลหลุดประวัติของเขา ซึ่งสะสมในพื้นโรงอาหารมันจนกำแพง มานูเอล raced หลังมัน รับ และเช็ดทำความสะอาด"เด็ก ฉันดีใจที่มันทำลายไม่ได้ เขากล่าวว่า มีการแยกกันคืนมานูเอลได้ทำอาหารและมีการบ้าน ดังนั้นเขาสามารถเพียงฝึกในห้อง เตียง เขาอธิษฐานว่า เขาจะไม่ทำร้าย เขาอธิษฐานว่า มันจะไม่เป็นเช่นเมื่อพระองค์แรกประถม สำหรับสัปดาห์วิทยาศาสตร์ เขามีสายกันแบตเตอรี่ C และตัวหลอดไฟ และบอกทุกคนเขาค้นพบวิธีการทำงานของไฟฉาย เขาก็พอใจกับตัวเองว่า เขาฝึกฝนชั่วโมงกดสายแบตเตอรี่ ทำหลอดขยิบไฟมืด orangish เขาพบมันให้เด็กจำนวนมากในย่านของเขาว่า เมื่อเวลาในการแสดงของเขาเรียนวิธีการทำงานของไฟฉาย แบตเตอรี่ตาย เขากดสายแบตเตอรี่ แต่หลอดไฟที่ไม่ได้ตอบ เขากดจนเจ็บนิ้วหัวแม่มือของเขา และเด็กบางหลังเริ่มต้น snickeringแต่มานูเอลตก asleep มั่นใจว่า ไม่มีอะไรจะไปผิดเวลานี้เช้าวันถัดไปของพ่อ และย่าลำที่เขา พวกเขามีความภาคภูมิใจที่เขาเป็นไปได้ในการแสดงความสามารถพิเศษแม่ของเขากล่าวว่า "ฉันต้องการคุณจะบอกสิ่งที่คุณทำ บิดาของเขา เภสัชกรที่สวม smock สีฟ้า มีชื่อเขาในสี่เหลี่ยมพลาสติก หาจากหนังสือพิมพ์ และหน้าภรรยา "ใช่ กำลังทำอะไรในการแสดงความสามารถพิเศษหรือไม่""คุณจะเห็น มานูเอลกล่าว ด้วยปากของเขาเต็มไปด้วย Cheerios​ 2วันที่ whizzed โดย แล้วก็งานตอนบ่ายและเย็นของเขา ทันใดนั้นเขาได้แต่งตัวในเขาเสื้อผ้าและยืนติดกับเบนนี่แบคสเตจฟังหลีกหนีความวุ่นวายเป็นโรงอาหารที่เต็มไป ด้วยเด็กโรงเรียนและผู้ปกครอง สีทึบแสง และนาย Roybal, sweaty แน่นสูทและเนคไทกับปมใหญ่ เปียกริมฝีปากของเขา และศึกษาธิการม่านเวที"ดีเย็น คน เด็กหลังม่านได้ยินเขาพูด "ดีตอนเย็นคุณ ของเด็ก smart-alecky กล่าวไปยังเขา"คืนนี้เรานำคุณสุดจอห์น Burroughs ประถมได้ และฉันแน่ใจว่า คุณจะประหลาดใจว่า โรงเรียนของเราน้อยบ้านมากความสามารถ และความยินดี และตอนนี้ ไม่ มีการเพิ่มเติมของ ado ลองรีบแสดง" เขาเปิด และ กับสวิชของมือ สั่ง "ชิ้นส่วนม่าน" ม่านศึกษาธิการไหน ๆ สาวที่แต่งตัวเป็นแปรงสีฟันและเด็กผู้ชายแต่งตัวเป็นฟันสีเทาสกปรกเดินบนเวที และร้อง:แปรง แปรง แปรงขัดฟัน ขัดฟัน ขัดฟันGargle เชื้อโรคไป – hey เฮ้ เฮ้หลังจากร้องเพลงเสร็จพวกเขา พวกเขาหันไปนาย Roybal ที่หลุดมือ แปรงสีฟันเส้นประรอบ ๆ ระยะหลังฟันสกปรก การหัวเราะ และมีเวลามากจนมันเล็ดรอด และสะสมเกือบปิดเวทีนาย Roybal ไปออก และจับเพียงในเวลา "คุณใจตกลงไหม"ฟันสกปรกตอบ "ถามหมอฟันของฉัน ที่วาดหัวเราะและปรบมือจากผู้ชมDuo ไวโอลินเล่นถัดไป และเว้นหนึ่งครั้งเมื่อหญิงสาวได้หายไป พวกเขาแต่เพียงแห่งดี คนนั้นสรรเสริญ และบางแม้ลุกขึ้นยืน แล้ว หญิงชั้นแรกได้ยักย้ายบนเวทีในขณะที่กระโดดเชือก พวกเขายิ้มทั้งหมด และ ponytails เป็นร้อยกล้องใหญ่ถ่ายในครั้งเดียว บิดาและมารดา "awhed" เสาร์ค่าภูมิใจเดอะคาราเต้คิดต่อไปได้ เขาไม่ได้เตะกี่ yells และชิ้น และสุดท้าย เมื่อพ่อของเขาจัดขึ้นกระดาน เจาะรูมัน 2 ผู้ชมปรบมือเพื่อเรียก และมองกัน wide-eyed ด้วยความเคารพ เด็กลงให้กับผู้ชม และพ่อและลูกชายวิ่งปิดเวทีมานูเอลยังคงอยู่เบื้องหลังเวทีที่สั่น ด้วยความกลัว เขามาแล้วด้วยถ้อยคำ "La Bamba" และ swayed จากซ้ายไปขวา เหตุใดเขาจึงไม่ยกมือ และอาสาสมัคร ทำไมไม่คงมีเพียงว่า เหมือนกับเด็ก และไม่พูดอะไร ขณะที่เดอะคาราเต้คิดอยู่บนเวที นาย Roybal, sweaty มากขึ้นกว่าก่อน เอาสี่สิบห้าของมานูเอลบันทึก และวางบนเครื่องเล่นคอร์ดใหม่"คุณพร้อมหรือไม่" นาย Roybal ถาม"ใช่..." 3นาย Roybal เดินเข้าหลังเวที และประกาศว่า มานูเอลเมซ ประถมห้าในชั้นเรียนของนางอัศวิน ไป pantomime เคิลแจ็ค Valens คลาสสิกตี "La Bamba"โรงอาหาร roared กับปรบมือ มานูเอลถูกประสาท แต่รักฝูงชนคะ เขาภาพแม่ของเขา และพ่อ applauding ดัง และของเขาพี่น้อง และน้องสาวยัง ปรบมือ ว่าหรบ ๆ ไม่เป็นมานูเอลเดินบนเวทีและเพลงเริ่มต้นทันที ฟิตตาจากการกระแทกของหน้าผู้คนจำนวนมาก มานูเอลย้ายริมฝีปากของเขา และ swayed ในขั้นตอนเต้นสมมติ เขาไม่เห็นพ่อแม่ แต่เขาได้เห็นน้อง Mario เจ้าปีอายุ นิ้วหัวแม่มือมวยปล้ำกับเพื่อน Mario สวมเสื้อของมานูเอลโปรด เขาจะจัดการกับ Mario ในภายหลัง เขาเห็นบางเด็ก ๆ ขึ้น และในการดื่ม และพี่กลางเก็บดูดนิ้วหัวแม่มือของเธอ และดูเขา intentlyน.ผมทำอะไรที่นี่ มานูเอลคิด นี้ไม่ได้สนุกเลย ทุกคนมีเพียงนั่งอยู่ที่นั่น บางคนถูกย้ายไปเอาชนะ แต่ส่วนใหญ่ได้เพียงดู เขาเหมือนพวกเขาจะเป็นลิงที่สวนสัตว์แต่เมื่อมานูเอลได้ขั้นตอนการเต้นรำแฟนซี มีการระเบิดการปรบมือ และกรีดร้องหญิงบาง มานูเอลพยายามอื่นเต้นรำ เขาได้ยินปรบมือและ screams เพิ่มเติม และเริ่มต้นการเข้าไปในร่องเขา shivered และ snaked เช่น Michael Jackson รอบระยะ แต่คอร์ดที่มีติดอยู่ และเขาต้องร้องเพลง​​​​Para bailar la bamba​​​​Para bailar la bamba​​​​Para bailar la bamba​​​​Para bailar la bambaagain and again.​Manuel couldn’t believe his bad luck. The audience began to laugh and stand up in their chairs. Manuel remembered how the forty-five record had dropped from his hand and rolled across the cafeteria floor. It probably got scratched, he thought, and now it was stuck, and he was stuck dancing and moving his lips to the same words over and over. He had never been so embarrassed. He would have to ask his parents to move the family out of town.​After Mr. Roybal ripped the needle across the record, Manuel slowed his dance to a halt. He didn’t know what to do except bow to the audience, which applauded wildly, and scoot off the stage, on the verge of tears. This was worse than the homemade flashlight. At least no one laughed then, they just snickered.​ 4.Manuel stood alone, trying hard to hold back the tears as Benny, center stage, played his trumpet. Manuel was jealous because he sounded great, then mad as he recalled that it was Benny’s loud trumpet playing that made the forty-five record fly out of his hands. But when the entire cast lin

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มานูเอลเป็นหนึ่งในสี่ของเจ็ดลูกและดูเหมือนมากของเด็กในละแวกบ้านของเขา: ผมสีดำ, สีน้ำตาลใบหน้าและขาผอม scuffed จากการเล่นในช่วงฤดูร้อน แต่ในช่วงฤดูร้อนได้ให้วิธีการตกต้นไม้ถูกเปลี่ยนสีแดง, สนามหญ้าสีน้ำตาลและต้นทับทิมหนักกับผลไม้ มานูเอลเดินไปโรงเรียนในตอนเช้าหนาวเตะใบและความคิดของการแสดงความสามารถในวันพรุ่งนี้ เขายังคงประหลาดใจที่เขาได้อาสา เขากำลังจะไปหลอกที่จะร้องเพลงริตชี่เลนส์ของ "ลา Bamba" ก่อนที่ทั้งโรงเรียน.
ทำไมฉันยกมือของฉันได้อย่างไร เขาถามตัวเอง แต่ในหัวใจของเขาเขารู้คำตอบ เขาปรารถนาจะแฉ เขาต้องการเสียงปรบมือดังเท่าพายุฝนฟ้าคะนองและจะได้ยินเพื่อนของเขาพูดว่า "ผู้ชายที่ไม่ดี!" และเขาต้องการที่จะสร้างความประทับใจให้สาว ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเปตราโลเปซสาวสองที่สวยที่สุดในชั้นเรียนของเขา สาวที่สวยที่สุดได้รับการดำเนินการแล้วโดยเพื่อนของเขาเออร์นี่ มานูเอลรู้ว่าเขาควรจะเหมาะสมเพราะเขาเองก็ไม่ได้ดูดีเพียงเฉลี่ย.
มานูเอลเตะผ่านใบสดลดลง เมื่อเขาได้ไปโรงเรียนเขาตระหนักว่าเขาได้ลืมสมุดงานคณิตศาสตร์ของเขา หากครูพบว่าเขาจะต้องอยู่หลังโรงเรียนและพลาดการปฏิบัติสำหรับการแสดงความสามารถ แต่โชคดีสำหรับเขาที่พวกเขาได้ฝึกซ้อมในเช้าวันนั้น.
ในช่วงกลางวันมานูเอลแขวนรอบกับเบนนี่ที่ยังอยู่ในการแสดงความสามารถ เบนนี่ได้ไปเล่นทรัมเป็ตทั้งๆที่ริมฝีปากไขมันเขามีอากาศเล่นฟุตบอล.
"ฉันจะมองอย่างไร" มานูเอลถาม เขาล้างลำคอของเขาและเริ่มเคลื่อนริมฝีปากของเขาในละครใบ้ ไม่มีคำพูดใดออกมาเพียงแค่ฟ่อที่ฟังเหมือนงู มานูเอลพยายามที่จะมองอารมณ์ flailing แขนของเขาในการบันทึกสูงและเปิดตาและปากของเขาให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้เมื่อเขามาถึง "พารา BAILER ลา baaaaammmba."
หลังจากที่มานูเอลเสร็จแล้วเบนนี่กล่าวว่ามองทางด้านขวาทั้งหมด แต่เขาบอก เต้นมานูเอลในขณะที่เขาร้องเพลง มานูเอลคิดสักครู่และตัดสินใจว่ามันเป็นความคิดที่ดี.
"ใช่เพียงแค่คิดว่าคุณชอบไมเคิลแจ็คสันหรือคนเช่นนั้น" เบนนี่แนะนำ "แต่ไม่ได้รับการดำเนินการไป."
ในระหว่างการฝึกซ้อมนายบอล, ประสาทเกี่ยวกับการเปิดตัวครั้งแรกของเขาในฐานะผู้ประสานงานความสามารถของโรงเรียนสาปแช่งภายใต้ลมหายใจของเขาเมื่อคันโยกที่ควบคุมความเร็วบนเครื่องเล่นแผ่นเสียงติด.
"ชุน" เขาคำรามพยายามที่จะบังคับคันโยก "มีอะไรผิดปกติกับคุณ?"
"มันเป็นเสีย?" มานูเอลถามดัดมากกว่าเพื่อให้ดูใกล้ชิด มันดูทั้งหมดที่ด้านขวาให้กับเขา. 1. นาย มานูเอลบอลมั่นใจได้ว่าเขาจะต้องเป็นผู้เล่นที่ดีในการบันทึกแสดงความสามารถถึงแม้ว่ามันจะหมายถึงการนำสเตอริโอของตัวเองจากที่บ้าน. มานูเอลนั่งอยู่ในเก้าอี้พับ, twirling บันทึกของเขาบนนิ้วหัวแม่มือของเขา เขาเฝ้ามองการเต้นเกี่ยวกับสุขอนามัยส่วนบุคคล, แม่และลูกสาวคู่ไวโอลินผู้หญิงห้าชั้นแรกกระโดดเชือก, เด็กคาราเต้บอร์ดทำลายสามสาวร้องเพลง "เหมือนสาวบริสุทธิ์" และเสียขวัญเกี่ยวกับผู้แสวงบุญ หากผู้เล่นบันทึกได้ไม่หักเขาจะได้ไปหลังจากที่เด็กคาราเต้การกระทำง่ายต่อการปฏิบัติเขาบอกว่าตัวเอง. ในขณะที่เขาหมุนบันทึกสี่สิบห้าของเขามานูเอลคิดว่าพวกเขามีความสามารถการแสดงที่ดี ทั้งโรงเรียนจะต้องประหลาดใจ พ่อและแม่ของเขาจะเป็นความภาคภูมิใจและน้องชายและน้องสาวของเขาจะหึงหวงและริมฝีปาก มันจะเป็นคืนที่ต้องจำไว้. เบนนี่เดินขึ้นไปบนเวทียกทรัมเป็ตของเขาไปที่ปากของเขาและรอคิวของเขา นาย Roybal ยกมือขึ้นเช่นตัวนำซิมโฟนีและปล่อยให้มันตกอย่างมาก เบนนี่สูดดมและพัดดังเพื่อให้มานูเอลลดลงบันทึกของเขาซึ่งกลิ้งบนพื้นโรงอาหารจนกว่าจะชนกำแพง มานูเอลวิ่งหลังจากที่มันหยิบมันขึ้นมาและเช็ดทำความสะอาด. "เด็กผมดีใจที่มันไม่ได้ทำลาย" เขากล่าวพร้อมกับถอนหายใจ. คืนนั้นมานูเอลต้องทำอาหารและจำนวนมากของบ้าน, เพื่อที่เขาจะสามารถปฏิบัติในห้องอาบน้ำ นอนอยู่บนเตียงเขาภาวนาว่าเขาจะไม่เลอะ เขาภาวนาว่ามันจะไม่เป็นเหมือนเมื่อตอนที่เขาปราบแรก สำหรับสัปดาห์วิทยาศาสตร์ที่เขาได้ร่วมกันแบบมีสายซีและแบตเตอรี่หลอดไฟและบอกให้ทุกคนที่เขาได้ค้นพบวิธีการทำงานไฟฉาย เขาเป็นคนที่ยินดีให้กับตัวเองว่าเขาได้รับการฝึกฝนเป็นเวลาหลายชั่วโมงกดลวดกับแบตเตอรี่ที่ทำให้หลอดไฟสลัวพริบแสง orangish เขาแสดงให้เด็ก ๆ จำนวนมากดังนั้นในละแวกบ้านของเขาที่ว่าเมื่อมันเป็นเวลาที่จะแสดงชั้นเรียนของเขาวิธีการทำงานไฟฉายแบตเตอรี่ตาย เขากดสายแบตเตอรี่ แต่หลอดไฟไม่ตอบสนอง เขากดจนเจ็บนิ้วหัวแม่มือของเขาและเด็กบางคนที่อยู่ด้านหลังเริ่มยิ้มในใจ. แต่มานูเอลหลับมั่นใจว่าไม่มีอะไรที่จะไปอย่างผิดปกติในเวลานี้. เช้าวันรุ่งขึ้นพ่อและแม่ของเขาคานไปที่เขา พวกเขามีความภาคภูมิใจที่เขาเป็นไปได้ในการแสดงความสามารถ. "ผมหวังว่าคุณจะบอกเราว่าสิ่งที่คุณทำ" แม่ของเขากล่าวว่า พ่อของเขาเภสัชกรที่สวมผ้ากันเปื้อนสีฟ้าที่มีชื่อของเขาในสี่เหลี่ยมพลาสติกมองขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์และเข้าข้างกับภรรยาของเขา "ใช่สิ่งที่คุณทำในการแสดงความสามารถหรือไม่" "คุณจะเห็น" มานูเอลกล่าวด้วยปากของเขาเต็มไปด้วยแคลอรี. 2. วันที่แล่นด้วยและเพื่อให้ได้การทำงานของเขาในช่วงบ่ายและอาหารเย็น ทันใดนั้นเขาอยู่ในชุดเสื้อผ้าของเขาและยืนอยู่ข้างหลังเวทีเบนนี่ฟังความวุ่นวายเป็นโรงอาหารที่เต็มไปด้วยเด็กนักเรียนและผู้ปกครอง ไฟหรี่และนายบอลขับเหงื่อในชุดสูทแน่นและเนคไทที่มีปมที่มีขนาดใหญ่เปียกริมฝีปากของเขาและแยกผ้าม่านเวที. "สวัสดีทุกคน" เด็กหลังม่านได้ยินเขาพูด "เย็นดีกับคุณ" บางส่วนของเด็กสมาร์ท alecky กล่าวว่าเขากลับไป. "คืนนี้เราจะนำคุณที่ดีที่สุดจอห์นโรห์ประถมศึกษาจะสามารถให้ได้และผมแน่ใจว่าคุณจะได้ทั้งความยินดีและประหลาดใจที่เรา โรงเรียนบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ความสามารถมากมาย และตอนนี้ได้โดยไม่ต้องกังวลใจต่อให้ของได้รับกับการแสดง. "เขาหันหลังกลับและมีหวดมือของเขาได้รับคำสั่ง" ส่วนผ้าม่าน. "ผ้าม่านแสกกระตุก สาวแต่งตัวเป็นแปรงสีฟันและเด็กที่แต่งตัวเป็นฟันสีเทาสกปรกเดินขึ้นไปบนเวทีและร้องเพลง: แปรงแปรงแปรงขนอ่อน, ไหม, ไหมบ้วนปากเชื้อโรคห่างเฮ้! เฮ้! เฮ้! หลังจากที่พวกเขาเสร็จสิ้นการร้องเพลงพวกเขาหันไปนายบอลที่หลุดมือของเขา แปรงสีฟันประรอบ ๆ เวทีหลังจากที่ฟันสกปรกซึ่งได้รับการหัวเราะและมีช่วงเวลาที่ดีจนกว่าจะลื่นและเกือบกลิ้งลงจากเวที. นาย บอลกระโดดออกมาและจับมันเพียงในเวลา "คุณ OK?" ฟันสกปรกตอบว่า "ขอให้หมอฟันของฉัน" ที่ดึงเสียงหัวเราะและเสียงปรบมือจากผู้ชม. ไวโอลินคู่เล่นต่อไปและยกเว้นเพียงครั้งเดียวเมื่อหญิงสาวได้หายไปพวกเขาฟังดูดี คนปรบมือและบางคนลุกขึ้นยืน จากนั้นสาว ๆ ชั้นแรกย้ายขึ้นไปบนเวทีในขณะที่กระโดดเชือก พวกเขามีรอยยิ้มและใหญ่ ponytails เป็นร้อยกล้องประกายในครั้งเดียว แม่ "awhed" และบรรพบุรุษลุกขึ้นนั่งภูมิใจ. เด็กคาราเต้เป็นคนถัดไป เขาไม่เตะไม่กี่ตะโกนและสับและสุดท้ายเมื่อพ่อของเขาจัดขึ้นที่คณะกรรมการเจาะในสอง ผู้ชมปรบมือและมองไปที่แต่ละอื่น ๆ กว้างตาด้วยความเคารพ เด็กโค้งคำนับให้กับผู้ชมและพ่อและลูกชายวิ่งลงจากเวที. มานูเอลยังคงอยู่หลังเวทีตัวสั่นด้วยความกลัว เขาปากคำที่จะ "ลา Bamba" และเปี่ยมไปจากซ้ายไปขวา ทำไมเขายกมือของเขาและอาสาสมัคร? ทำไมไม่สามารถที่เขามีเพียงแค่บอกว่ามีเช่นที่เหลือของเด็กและไม่ได้พูดอะไร? ในขณะที่เด็กคาราเต้อยู่บนเวทีนายบอลขับเหงื่อมากขึ้นกว่าก่อนเอามานูเอลสี่สิบห้าบันทึกและวางมันลงบนเครื่องเล่นบันทึกใหม่. "คุณพร้อมหรือยัง?" นาย Roybal ถาม. "ใช่ ... " 3 นาย. Roybal เดินกลับเวทีและประกาศว่ามานูเอลโกเมซที่ห้าเกรดในชั้นเรียนนางอัศวินกำลังจะโขนตีคลาสสิกของริชชี่เลนส์ "ลา Bamba." โรงอาหารคำรามด้วยเสียงปรบมือ มานูเอลเป็นประสาท แต่รักฝูงชนที่มีเสียงดัง ภาพแม่ของเขาและพ่อของเขาปรบมือเสียงดังและพี่น้องของเขาและน้องสาวยังปรบมือ แต่ไม่เป็นเกลียว. มานูเอลเดินบนเวทีและเพลงเริ่มต้นได้ทันที เหลือบตาจากการกระแทกของการอยู่ในด้านหน้าของผู้คนจำนวนมากมานูเอลย้ายริมฝีปากของเขาและเปี่ยมไปในขั้นตอนการเต้นรำทำขึ้น เขาไม่สามารถมองเห็นพ่อแม่ของเขา แต่เขาจะได้เห็นพี่ชายของเขามาริโอซึ่งเป็นปีที่อายุน้อยกว่านิ้วหัวแม่มือมวยปล้ำกับเพื่อน มาริโอสวมเสื้อที่ชื่นชอบของมานูเอล; เขาจะจัดการกับมาริโอในภายหลัง เขาเห็นเด็กคนอื่น ๆ บางคนได้รับการขึ้นและหัวสำหรับดื่มน้ำพุและเด็กนั่งอยู่ตรงกลางของทางเดินดูดนิ้วหัวแม่มือของเธอและเฝ้าดูเขาตั้งใจ. ผมทำอะไรที่นี่? คิดว่ามานูเอล นี้จะไม่สนุกเลย ทุกคนก็แค่นั่งอยู่ที่นั่น บางคนกำลังจะย้ายไปตามจังหวะ แต่ส่วนใหญ่เป็นเพียงแค่เฝ้าดูเขาเช่นเดียวกับที่พวกเขาจะลิงที่สวนสัตว์. แต่เมื่อมานูเอลทำขั้นตอนการเต้นรำแฟนซีมีการระเบิดของเสียงปรบมือและผู้หญิงบางคนกรีดร้อง มานูเอลพยายามขั้นตอนการเต้นอีก เขาได้ยินเสียงปรบมือและเสียงกรีดร้องมากขึ้นและเริ่มได้รับในร่องในขณะที่เขาสั่นและ snaked เช่นไมเคิลแจ็คสันไปรอบ ๆ เวที แต่บันทึกได้ติดอยู่และเขาก็มีการร้องเพลงพารา Bailar ลา bamba พารา Bailar ลา bamba พารา Bailar ลา bamba พารา Bailar ลา bamba อีกครั้งและอีกครั้ง. มานูเอล couldn 'เชื่อโชคร้ายของเขา ผู้ชมเริ่มที่จะหัวเราะและลุกขึ้นยืนอยู่ในเก้าอี้ของพวกเขา มานูเอลจำได้ว่าบันทึกสี่สิบห้าได้ลดลงจากมือของเขาและกลิ้งบนพื้นโรงอาหาร มันอาจจะมีรอยขีดข่วนที่เขาคิดและตอนนี้ก็ติดอยู่และเขาก็ติดการเต้นและการย้ายริมฝีปากของเขาที่จะคำเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาไม่เคยอายมาก เขาจะต้องไปถามพ่อแม่ของเขาที่จะย้ายครอบครัวออกจากเมือง. หลังจากที่นายบอลฉีกเข็มทั่วบันทึกมานูเอลชะลอการเต้นของเขาต้องหยุดชะงัก เขาไม่ทราบว่าจะทำคันธนูยกเว้นให้กับผู้ชมซึ่งปรบมืออย่างรุนแรงและวิ่งหนีลงจากเวทีที่หมิ่นน้ำตา นี่คือความเลวร้ายยิ่งกว่าไฟฉายโฮมเมด อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีใครหัวเราะแล้วพวกเขาก็ snickered. 4. มานูเอลที่ยืนอยู่คนเดียวพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นน้ำตาขณะที่เบนนี่เวทีกลางเล่นทรัมเป็ตของเขา มานูเอลอิจฉาเพราะเขาฟังดูดีแล้วบ้าในขณะที่เขาจำได้ว่ามันเป็นเล่นแตรดังของเบนนี่ที่ทำให้บันทึกสี่สิบห้าบินออกจากมือของเขา แต่เมื่อทั้งหล่อ lin

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

​มานูเอลเป็นหนึ่งในสี่ของเจ็ดเด็ก และดูเหมือนเด็กๆ ในชุมชนของเขา ผมสีดำ ใบหน้าสีน้ำตาล ขาผอม scuffed จากเล่นฤดูร้อน แต่หน้าร้อนให้วิธีการตก : ต้นไม้เปลี่ยนสี , หญ้าสีน้ำตาล , และทับทิมต้นไม้แบกผลไม้ มานูเอลเดินไปโรงเรียนในตอนเช้ามัก เตะใบไม้ และคิดการแสดงความสามารถพิเศษของวันพรุ่งนี้เขายังทึ่งว่าเขาอาสาเอง เขาจะแกล้งร้อง " ริชชี่ valens ลาบัมบ้า " ต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน ​
ทำไมฉันยกมือ ? เขาถามตัวเอง แต่ในใจของเขา เขารู้คำตอบ เขาอยากแฉ . เขาอยากปรบมือดังเป็นพายุฝนฟ้าคะนอง ฟ้าผ่า และได้ยินเพื่อนพูดว่า " นั่นมันเลว " และเขาต้องการที่จะสร้างความประทับใจให้ผู้หญิงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เภตรา โลเปซ สองสาวสวย ในชั้นเรียนของเขา สาวสวยอยู่แล้ว ถ่ายโดยเพื่อนเขานี่ มานูเ รู้ว่าเขาควรที่เหมาะสม เพราะเขาเองก็ไม่ได้ดูดี แค่เฉลี่ย .
​มานูเอลเตะผ่านสดใบไม้ที่ร่วงหล่น เมื่อเขาไปโรงเรียน เขาตระหนักว่าเขาได้ลืมสมุดคณิตศาสตร์ของเขา ถ้าอาจารย์จับได้เขาจะต้องอยู่หลังเลิกเรียน และไม่ได้ฝึกเพื่อการแสดง แต่โชคดีสำหรับเขา เขาฝึกซ้อมตอนเช้า ตอนพักเที่ยง
​มานูเอลแขวนรอบกับเบนนี่ ที่เคยเป็นในการแสดง เบนนี่จะเล่นทรัมเป็ตทั้งๆที่มีไขมันริมฝีปากเขาได้เล่นฟุตบอล ​
" ฉันดูเป็นไงบ้าง ? " มานูถาม เขาล้างคอของเขาและเริ่มขยับริมฝีปากของเขาในละครใบ้ไม่มีคำพูดออกมา แค่ขู่เหมือนงู มานูเ พยายามดูอารมณ์ ยกแขนของเขาในการบันทึกสูงและเปิดตาและปากกว้างเท่าเขา ตอนที่เขามา " พาราวิดน้ำลา baaaaammmba "
​หลังมานูเอล เสร็จ เบนนี่ กล่าวว่า มันดูก็ได้ แต่เขาแนะนำ มานูเอล เต้นในขณะที่เขาร้องเพลง มานูเอลคิดครู่หนึ่งและตัดสินใจว่ามันเป็นความคิดที่ดี .
​ " ครับแค่คิดว่าคุณเหมือน ไมเคิล แจ๊คสัน หรือ ใครที่ชอบ " เบนพูด " แต่อย่าเอาไปนะ "
​ในระหว่างการฝึกซ้อม มิสเตอร์ รอยบัล ตื่นเต้นเกี่ยวกับ เปิดตัวของเขา ในฐานะผู้ประสานงานของโรงเรียนพรสวรรค์ สาปภายใต้ลมหายใจของเขา เมื่อคันโยกที่ควบคุมความเร็วบนเครื่องเล่นแผ่นเสียงติด .
​ " ยี้ " เขาคำราม พยายามบังคับคันโยก " เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? "
​ " มันเสียรึเปล่า" มานูถาม ก้มมาดูใกล้ๆ มันดูเรียบร้อยกับเค้า

1
​นายมานูเอล รอยบอลมั่นใจได้ว่าเขาจะเป็นเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่โชว์ความสามารถได้ แม้ว่าจะต้องนำเครื่องเสียงของตัวเองจากที่บ้าน .
​มานูเอลนั่งอยู่ในเก้าอี้พับ ม้วนบันทึกของเขาบนนิ้วของเขา เขาได้ดูการแสดงเกี่ยวกับสุขอนามัยส่วนบุคคล , แม่และลูกสาวไวโอลินคู่ ,5 ระดับแรก สาวเชือกกระโดด , คาราเต้คิดทำลายบอร์ด สามสาวร้องเพลง " บริสุทธิ์ " และการแสดงเกี่ยวกับผู้แสวงบุญ ถ้าเครื่องเล่นแผ่นเสียงไม่แตก เขาจะหายไปหลังจากเด็กคาราเต้ , ทำง่ายตามเค้าบอกเอง
​เขาก็หมุนบันทึกคนของเขา , มานูเอล คิดว่าพวกเขาได้แสดงความสามารถเยี่ยม ทั้งโรงเรียนจะทึ่ง