Listen," I said. "Don't say anythin

Listen," I said. "Don't say anything until I'm through. He died of shock. Somebody burned his feet with a cheap electric iron. Not yours, I looked. I'd say he died rather quickly and couldn't have said much. The gag was still in his mouth. When I went out there, frankly, I thought it was all hooey. Now I'm not so sure. If he opened up, we're through, and so is Sype, unless I can find him first. Those workers didn't have any inhibitions at all. If he didn't give up, there's still time."
Her head turned, her set eyes looked towards the revolving door at the lobby entrance. White patches glared in her cheeks.
"What do I do?" she breathed.
I poked at a box of wrapped cigars, dropped her key into it. Her long fingers got it out smoothly, hid it.
"When you get home you find him. You don't know a thing. Leave the pearls out, leave me out. When they check his prints they'll know he had a record and they'll just figure it was something caught up with him."
I broke my cigarettes open and lit one, watched her for a moment. She didn't move an inch.
"Can you face it down?" I asked. "If you can't, now's the time to speak."
"Of course." Her eyebrows arched. "Do I look like a torturer?"
"You married a crook," I said grimly.
She flushed, which was what I wanted. "He isn't! He's just a damn fool! Nobody thinks any the worse of me, not even the boys down at Headquarters."
"All right. I like it that way. It's not our murder, after all. And if we talk now, you can say goodbye to any share in any reward-even if one is ever paid."
"Darn tootin'," Kathy Home said pertly. "Oh, the poor little runt," she almost sobbed.
I patted her arm, grinned as heartily as I could and left the Mansion House.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟัง ผมกล่าว "ไม่พูดอะไรจนกระทั่งผมผ่าน เขาตายของช็อก คนเขียนบนเท้าของเขา ด้วยเหล็กไฟฟ้ามีราคาถูก ไม่คุณ ที่ผมดู ผมจะบอกว่า เขาเสียชีวิตค่อนข้างรวดเร็ว และไม่ได้บอกว่า มาก ปิดปากยังอยู่ในปากของเขาได้ เมื่อจะออกมี ตรงไปตรงมา ความคิดเห็น hooey ทั้งหมด ตอนนี้ ผมไม่แน่ใจดังนั้น ถ้าเขาเปิดรับสมัคร เรากำลังผ่าน และดังนั้น เป็น Sype ยกเว้นว่าฉันสามารถหาเขาครั้งแรก แรงงานเหล่านั้นไม่มียับยั้งใด ๆ ที่ทั้งหมด ถ้าเขาไม่ให้ขึ้น มียังมีเวลาอยู่"หัวของเธอหัน ดวงตาของเธอตั้งมองไปทางประตูหมุนทางเข้าล็อบบี้ ฝ้าขาว glared ในแก้มของเธอ"ทำอย่างไร" เธอหายใจฉันแหย่ที่กล่องห่อซิการ์ หลุดคีย์ของเธอลงไป นิ้วมือที่ยาวของเธอได้ออกได้อย่างราบรื่น ซ่อนมัน"เมื่อกลับบ้าน หาเขา คุณไม่ทราบสิ่ง ทิ้งไข่มุกออก ปล่อยฉันออก เมื่อพวกเขาตรวจสอบพิมพ์ของเขาพวกเขาจะรู้ว่า เขามีระเบียน และพวกเขาจะเพียงแค่คิดเป็นสิ่งที่ติดอยู่กับเขา"ผมพลุ่งบุหรี่ของฉัน และแสงหนึ่ง ดูเธอครู่หนึ่ง เธอไม่ได้ย้ายนิ้ว"สามารถคุณหน้ามันลง" ถาม "ถ้าคุณไม่สามารถ ขณะนี้เป็นเวลาที่จะพูด""อย่างแน่นอน" คิ้วของเธอโค้ง "ผมดูเหมือนเป็น torturer"ผม "คุณแต่งงานเลยเป็น กล่าวว่า grimlyเธอล้าง ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ "เขาไม่ได้ เขาเป็นเพียงคนโง่ไอ้ ไม่มีใครคิดใด ๆ เลวของฉัน เด็กผู้ชายไม่ได้ลงที่สำนักงานใหญ่""สิทธิทั้งหมด ชอบวิธีการ มันไม่ได้ฆ่าคนของเรา หลังจากทั้งหมด และถ้าเราพูดตอนนี้ คุณสามารถบอกลาใช้ร่วมกันใด ๆ ในใด ๆ แม้กระทั่งรางวัลถ้าหนึ่งเคยมีชำระ""สาป tootin' บ้านเคธีกล่าวว่า pertly "โอ้ runt น้อยยากจน, " เธอแทบ sobbedทำความสะอาดรุนแรงแขนของเธอ grinned พ่อผมอาจ และบ้านแมนชั่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟัง "ฉันกล่าวว่า." อย่าพูดอะไรจนกว่าฉันผ่าน เขาเสียชีวิตด้วยช็อต ใครบางคนเผาเท้าของเขาด้วยเหล็กไฟฟ้าราคาถูก ไม่ใช่ของคุณผมมอง ผมว่าเขาเสียชีวิตค่อนข้างรวดเร็วและอาจจะไม่ได้กล่าวมาก ปิดปากยังคงอยู่ในปากของเขา เมื่อฉันไปออกมีตรงไปตรงมาผมคิดว่ามันเหลวไหลทั้งหมด ตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าดังนั้น ถ้าเขาเปิดขึ้นเราผ่านและเพื่อให้เป็น Sype เว้นแต่ฉันสามารถหาเขาเป็นครั้งแรก แรงงานเหล่านั้นไม่ได้มีการยับยั้งใด ๆ เลย ถ้าเขาไม่ให้ขึ้นยังคงมีเวลา. "
หัวของเธอเปิดตาชุดของเธอมองไปทางประตูหมุนที่ล็อบบี้ทางเข้า. แพทช์สีขาวจ้องในแก้มของเธอ.
" ฉันจะทำอย่างไร? "เธอสูดลมหายใจ.
ผมแหย่ที่ กล่องซิการ์ห่อลดลงที่สำคัญเธอเป็นมัน. นิ้วยาวของเธอได้รับมันออกมาได้อย่างราบรื่นซ่อนไว้.
"เมื่อคุณได้รับที่บ้านคุณพบเขา คุณไม่ทราบว่าสิ่งที่ ออกจากไข่มุกออกปล่อยฉันออก เมื่อพวกเขาตรวจสอบลายนิ้วมือของเขาพวกเขาจะรู้ว่าเขามีการบันทึกและพวกเขาก็จะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา. "
ฉันยากจนการสูบบุหรี่ของฉันเปิดและไฟหนึ่งดูเธอสักครู่. เธอไม่ได้ย้ายนิ้ว .
"คุณสามารถเผชิญหน้ากับมันลง?" ฉันถาม. "ถ้าคุณไม่สามารถตอนนี้ถึงเวลาที่จะพูด."
"แน่นอน." คิ้วโค้ง. "ฉันจะมีลักษณะเช่นทรมานหรือไม่?"
"คุณแต่งงานข้อพับ, "ผมพูดเคร่งขรึม.
เธอล้างซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ." เขาไม่ได้เป็น! เขาเป็นเพียงคนโง่ประณาม! ไม่มีใครคิดใด ๆ ที่เลวร้ายของผมไม่ได้เด็ก ๆ ลงที่สำนักงานใหญ่. "
" ขวาทั้งหมด ผมชอบมันเป็นอย่างนั้น มันไม่ใช่การฆาตกรรมของเราหลังจากทั้งหมด และถ้าเราพูดคุยตอนนี้คุณสามารถบอกลาหุ้นใด ๆ ในรางวัลแม้ใด ๆ หากมีการเคยจ่าย. "
" ด่าน Tootin ' "เคทีแรกกล่าวอย่างฮึกเหิม." โอ้แคระเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสงสาร "เธอเกือบร้องไห้.
ฉัน ตบแขนของเธอยิ้มเป็นอย่างเต็มที่เท่าที่จะทำได้และซ้ายคฤหาสน์