As far back as 1966, Basu (1966:293

As far back as 1966, Basu (1966:293) distilled the concept incentive into two categories namely economic and non-economic incentives. Economic incentives refer to payment received by an employee for work done, while non-economic incentives refer to stimuli such as job security, responsibility, recognition, opportunity for advancement, participation in decision-making and friendly supervision. Essentially Basu is saying that incentives are external factors which the individual perceives whether rightly or wrongly as possible satisfiers of his felt needs. However, these incentives must hold some value propositions to the employee so as to enable him

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

As far back as 1966, Basu (1966:293) กลั่นแนวคิดการจูงใจเป็นสองประเภทได้แก่เศรษฐกิจและแรงจูงใจไม่ใช่เศรษฐกิจ แรงจูงใจทางเศรษฐกิจหมายถึงการชำระเงินที่ต้องรับพนักงานสำหรับงานที่ทำ ในขณะที่แรงจูงใจทางเศรษฐกิจไม่ใช่หมายถึงสิ่งเร้าเช่นงานรักษาความปลอดภัย ความรับผิดชอบ รู้ โอกาสสำหรับความก้าวหน้า มีส่วนร่วมในการตัดสินใจ และเป็นกันเองดูแล หลัก Basu คือพูดว่า แรงจูงใจเป็นปัจจัยภายนอกซึ่งบุคคลละเว้นว่าเรื่อง หรือผิดเป็นได้ satisfiers ของสักหลาดของเขาต้อง อย่างไรก็ตาม สิ่งจูงใจเหล่านี้ต้องค้างบางค่าขั้นให้กับพนักงานเพื่อให้เขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไกลกลับเป็นปี 1966 ซึ (1966: 293) กลั่นแรงจูงใจแนวคิดออกเป็นสองประเภทคือเศรษฐกิจและแรงจูงใจที่ไม่ใช่ทางเศรษฐกิจ สิ่งจูงใจทางเศรษฐกิจหมายถึงการชำระเงินที่ได้รับจากพนักงานสำหรับงานที่ทำในขณะที่แรงจูงใจที่ไม่ใช่ทางเศรษฐกิจหมายถึงสิ่งเร้าเช่นการรักษาความปลอดภัยในการทำงาน, ความรับผิดชอบ, การรับรู้โอกาสสำหรับความก้าวหน้าในการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจและการกำกับดูแลที่เป็นมิตร ซึหลักไม่ว่าจะเป็นแรงจูงใจที่เป็นปัจจัยภายนอกที่รับรู้ของแต่ละบุคคลไม่ว่าจะถูกหรือผิดเป็น satisfiers เป็นไปได้ของความต้องการของเขารู้สึกว่า แต่แรงจูงใจเหล่านี้จะต้องถือข้อเสนอค่าบางอย่างให้กับพนักงานเพื่อให้เขา