In recent years we have seen an att

In recent years we have seen an attempt to improve economic conditions and income through diversification of income generating activities. By introducing industrial businesses such as footwear and clothing manufacturing, export earnings increased, bringing much-needed foreign exchange into the national economy. This approach is aimed at establishing Thailand as a Newly Industrialized Country (NIC) in the future, which will increase its political as well as economic power.

The effects of this approach on the nation's development that have become visible are that increased income is restricted to urban residents and rural people do not receive these benefits. In fact, government development assessment has shown that the income of urban residents has increased ten times more than that of northeastern rural residents. The northeast is home to approximately one-third of the population of Thailand; thus this income disparity is increasingly worrisome. Some 15 million people in the Northeast are considered to have incomes below the poverty line. Their average income is 4 141 baht per person per year (US$96). It is obvious that this kind of development approach is inappropriate and detrimental to the community, particularly in rural areas, by creating a wider gap between rich and poor, which become increasingly difficult to bridge. To exemplify the development of this situation, in 1976, 49 percent of Thailand's wealth was held by 20 percent of the population. By the 1990s, 55 percent of Thailand's wealth is held this group. In 1988, the poorest 20 percent of the population experienced reduced income holdings from 6 percent to 4.5 percent of national wealth.

It is apparent that this trend of an increasing gap between rich and poor will continue if this development approach is continued. Realizing the danger, government policy regarding national development was altered to ensure that rural areas would have their growth needs addressed in every situation. The government applied a large portion of the annual national budget to development needs to achieve successful outcomes. The most important objectives set by government include provision of local health care centers, water and dam development, road improvement, widespread availability of electricity and schools.

The rural population has all these things but they are still poor

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปีที่ผ่านมา เราได้เห็นความพยายามในการปรับปรุงสภาพทางเศรษฐกิจและรายได้ โดยวิสาหกิจของกิจกรรมการสร้างรายได้ โดยการแนะนำธุรกิจอุตสาหกรรมผลิตเสื้อผ้าและรองเท้า ส่งออกกำไรเพิ่มขึ้น นำมากต้องการแลกเปลี่ยนเงินตราในเศรษฐกิจของประเทศ วิธีการนี้จะมุ่งสร้างไทยเป็นคำใหม่อุตสาหกรรมรหัสประเทศ (NIC) ในอนาคต ซึ่งจะเพิ่มอำนาจทางการเมือง ตลอดจนเศรษฐกิจของผลของวิธีการนี้ในการพัฒนาของประเทศที่กลายเป็นมองเห็นได้ว่า รายได้ที่เพิ่มขึ้นถูกจำกัดอาศัยอยู่ในเมือง และคนชนบทไม่ได้รับประโยชน์เหล่านี้ ในความเป็นจริง ประเมินพัฒนารัฐบาลได้แสดงว่า รายได้ของคนได้เพิ่มขึ้นมากกว่าที่อาศัยอยู่ในชนบทอีสานสิบครั้ง ภาคอีสานเป็นบ้านประมาณหนึ่งในสามของประชากรของประเทศไทย ดัง นี้ disparity รายได้เป็นทางการค้ามากขึ้น บางคน 15 ล้านในภาคอีสานถือว่ามีรายได้ต่ำกว่าเส้นความยากจน รายได้เฉลี่ยของพวกเขาเป็น 4 141 บาท ต่อคนต่อปี (สหรัฐอเมริกา $96) เป็นที่ชัดเจนว่า วิธีการพัฒนาแบบนี้จะไม่เหมาะสม และอนุชุมชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบท โดยสร้างกว้างช่องว่างระหว่างคนรวย และยากจน ซึ่งยากมากกับสะพาน การพัฒนานี้สถานการณ์ 1976, exemplify 49 เปอร์เซ็นต์ของทรัพย์สินในประเทศไทยถูกจัดขึ้น โดยร้อยละ 20 ของประชากร โดยปี 1990 ร้อยละ 55 ของประเทศไทยให้เลือกมากมายจะจัดกลุ่มนี้ ในปี 1988 ยากจนที่สุด 20 เปอร์เซ็นต์ของประชากรมีประสบการณ์ผู้ถือครองรายได้ลดลงจากร้อยละ 6 ร้อยละ 4.5 ของมั่งคั่งแห่งชาติปรากฏว่า แนวโน้มนี้เป็นช่องว่างขึ้นระหว่างคนรวยและคนจนยังคงถ้า วิธีการนี้พัฒนาต่อไปได้ ตระหนักถึงอันตราย นโยบายของรัฐบาลเกี่ยวกับพัฒนาการแห่งชาติมีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้แน่ใจว่า พื้นที่ชนบทจะมีความเจริญเติบโตในทุกสถานการณ์ รัฐบาลใช้พื้นที่ส่วนใหญ่ของงบประมาณประจำปีต้องพัฒนาเพื่อให้บรรลุผลสำเร็จ วัตถุประสงค์สำคัญที่สุดที่ตั้ง โดยรัฐบาลรวมของศูนย์สุขภาพท้องถิ่น น้ำและเขื่อนพัฒนา ปรับปรุงถนน พร้อมใช้งานอย่างแพร่หลายของไฟฟ้าและโรงเรียนประชากรชนบทมีสิ่งเหล่านี้ แต่จะยังไม่ดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปีที่ผ่านมาเราได้เห็นความพยายามที่จะปรับปรุงสภาพทางเศรษฐกิจและรายได้ผ่านความหลากหลายของกิจกรรมที่ก่อให้เกิดรายได้ โดยการแนะนำธุรกิจอุตสาหกรรมเช่นการผลิตรองเท้าและเสื้อผ้าส่งออกที่เพิ่มขึ้นรายได้นำเงินตราต่างประเทศที่จำเป็นมากเข้าไปในเศรษฐกิจของประเทศ วิธีการนี้มีวัตถุประสงค์ที่จะสร้างประเทศไทยเป็นประเทศอุตสาหกรรมใหม่ (NIC) ในอนาคตซึ่งจะเพิ่มทางการเมืองเช่นเดียวกับอำนาจทางเศรษฐกิจ. ผลของวิธีการนี้ในการพัฒนาของประเทศที่ได้กลายเป็นที่มองเห็นว่ารายได้ที่เพิ่มขึ้นจะมีการ จำกัด ที่อาศัยอยู่ในเมืองและคนในชนบทไม่ได้รับผลประโยชน์เหล่านี้ ในความเป็นจริงการประเมินการพัฒนารัฐบาลได้แสดงให้เห็นว่ารายได้ของผู้อยู่อาศัยในเมืองได้เพิ่มขึ้นสิบครั้งกว่าที่ของผู้อยู่อาศัยในชนบทภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือเป็นบ้านประมาณหนึ่งในสามของประชากรของประเทศไทย; ทำให้ความเหลื่อมล้ำรายได้มากขึ้นที่น่าเป็นห่วง บางคน 15 ล้านคนที่อยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีการพิจารณาที่จะมีรายได้ต่ำกว่าเส้นความยากจน รายได้เฉลี่ยของพวกเขาคือ 4 141 บาทต่อคนต่อปี (US $ 96) เป็นที่ชัดเจนว่าจะมีแนวทางการพัฒนานี้ไม่เหมาะสมและเป็นอันตรายต่อชุมชนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบทโดยการสร้างช่องว่างที่กว้างขึ้นระหว่างคนรวยและคนจนซึ่งเป็นเรื่องยากมากขึ้นที่จะสร้างสะพานเชื่อม เพื่อเป็นตัวอย่างการพัฒนาของสถานการณ์นี้ในปี 1976 ร้อยละ 49 ของความมั่งคั่งของประเทศไทยถูกจัดขึ้นโดยร้อยละ 20 ของประชากร โดยปี 1990, 55 เปอร์เซ็นต์ของความมั่งคั่งของไทยที่จะจัดขึ้นในกลุ่มนี้ ในปี 1988 ที่ร้อยละ 20 ที่ยากจนที่สุดของประชากรที่มีประสบการณ์การลดการถือครองรายได้จากร้อยละ 6-4.5 เปอร์เซ็นต์ของความมั่งคั่งแห่งชาติ. มันเห็นได้ชัดว่าแนวโน้มของการเพิ่มช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจนนี้จะยังคงถ้าแนวทางการพัฒนาอย่างต่อเนื่องนี้ ตระหนักถึงอันตรายที่นโยบายของรัฐบาลเกี่ยวกับการพัฒนาประเทศมีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้แน่ใจว่าพื้นที่ชนบทจะมีความต้องการการเจริญเติบโตที่อยู่ในทุกสถานการณ์ รัฐบาลนำมาใช้ส่วนใหญ่มาจากงบประมาณประจำปีของชาติไปสู่การพัฒนาความต้องการเพื่อให้บรรลุผลสำเร็จ โดยมีวัตถุประสงค์ที่สำคัญที่สุดที่กำหนดโดยรัฐบาลรวมถึงการให้ศูนย์ดูแลสุขภาพในท้องถิ่นน้ำและการพัฒนาเขื่อนปรับปรุงถนนว่างแพร่หลายของการผลิตไฟฟ้าและโรงเรียน. ประชากรในชนบทมีสิ่งเหล่านี้ แต่พวกเขายังคงไม่ดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปีล่าสุด เราได้เห็นความพยายามที่จะปรับปรุงสภาพทางเศรษฐกิจและรายได้ผ่านความหลากหลายของการสร้างรายได้ต่างๆ โดยการแนะนำธุรกิจ เช่น อุตสาหกรรมรองเท้าและเสื้อผ้าการผลิต การส่งออก กำไรเพิ่มขึ้น นำความตราต่างประเทศเข้ามาในระบบเศรษฐกิจของประเทศวิธีการนี้จะมุ่งสร้างให้ไทยเป็นประเทศอุตสาหกรรมใหม่ ( NIC ) ในอนาคต ซึ่งจะเพิ่มศักยภาพทางการเมืองรวมทั้งเศรษฐกิจพลังงาน .

ผลของวิธีการนี้ในประเทศพัฒนาที่ได้กลายเป็นที่มองเห็นว่า การเพิ่มรายได้ บังคับให้ชาวเมืองและผู้คนในชนบทไม่ได้รับผลประโยชน์เหล่านี้ ในความเป็นจริงการประเมินการพัฒนารัฐบาลได้แสดงให้เห็นว่า รายได้ของประชาชนในเขตเมืองเพิ่มขึ้น 10 ครั้งมากกว่าที่ของผู้อยู่อาศัยในชนบทภาคตะวันออกเฉียงเหนือ . ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีบ้านประมาณ 1 ใน 3 ของประชากรในประเทศไทย ดังนั้น รายได้นี้ความน่าเป็นห่วงมากขึ้น บาง 15 ล้านคนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือถือว่ามีรายได้ต่ำกว่าเส้นความยากจนรายได้เฉลี่ยต่อคนต่อปี 4 141 บาท ( สหรัฐ $ 96 ) มันเป็นที่ชัดเจนว่าประเภทนี้ของวิธีการพัฒนาที่ไม่เหมาะสมและเป็นอันตรายต่อชุมชน โดยเฉพาะในชนบท โดยการสร้างที่กว้างขึ้นช่องว่างระหว่างคนรวย และคนจน ซึ่งกลายเป็นเรื่องยากมากขึ้นเพื่อสะพาน จะยกตัวอย่างการพัฒนาของสถานการณ์นี้ในปี 197649 เปอร์เซ็นต์ของความมั่งคั่งของประเทศไทยจัดขึ้น โดยร้อยละ 20 ของประชากร โดย 1990 , 55 เปอร์เซ็นต์ของประเทศรวยขึ้นกลุ่มนี้ ในปี 1988 ที่ยากจนที่สุดร้อยละ 20 ของประชากรที่มีรายได้ลดลงจากร้อยละ 4.5 และ 6 เปอร์เซ็นต์ของความมั่งคั่งแห่งชาติ .

มันชัดเจนว่าแนวโน้มของการเพิ่มช่องว่างระหว่างคนรวย และคนจน ต่อไปถ้าแนวทางการพัฒนานี้เป็นอย่างต่อเนื่อง ตระหนักถึงอันตราย รัฐบาลมีนโยบายในการพัฒนาประเทศได้เปลี่ยนแปลงไปเพื่อให้แน่ใจว่า ชนบทก็มีความต้องการการเจริญเติบโตของพวกเขาอยู่ในทุกสถานการณ์รัฐบาลที่ใช้ส่วนใหญ่ของงบประมาณประจำปี เพื่อต้องการพัฒนาเพื่อให้บรรลุผลสำเร็จ ที่สำคัญวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ โดยรัฐบาล ได้แก่ การจัดศูนย์ดูแลสุขภาพท้องถิ่น ปรับปรุงถนนน้ำและการพัฒนา , เขื่อน , ห้องพักกระแสไฟฟ้าและโรงเรียน

ประชากรในชนบทมีทุกสิ่งเหล่านี้ แต่พวกเขายังคงยากจน