I recount this memory because it ev

I recount this memory because it evokes strong feelings in me. It seems significant that this was such a vivid experience although it happened well before I began to make an emotional investment in the idea of drawing, and subsequently began to consider my self a visual artist. I was three, or perhaps, four years old at the time and this was a fundamental experience of an activity that, for me, has since acquired complex layers of meaning, which have become difficult to unravel. It seems an appropriate starting point for an article in which I aim to clarify my understanding of some of the most important processes that are at work in art therapy sessions. An initial scan for relevant literature revealed that although there has been much written by art historians, interpreters and observers of art, there is far less material that describes the creative process from the point of view of the person making the work. If this is the case for art in general, it is even
more evident when the subject of research is the experience and the processes involved in drawing. However it seems that in the last few years drawing has been increasingly championed as an important creative process, but has also gained status as an analogy, which is useful in understanding some aspects of contemporary consciousness. Barbara Stafford’s ideas about the usefulness of analogy, as a radical means of understanding human experience, support the idea that by examining the activity of drawing, it may be possible to gain insight into other elements of human existence. Her radical theory springs from the rising discontent of twentieth century intellectuals with the perceived split between intuition and intellect, to acknowledge that, whether we are conscious of it or not, human experience and thought involves our whole being and that life is a creative condition (Stafford 2001). If we agree with her view of the human condition, we can see why drawing, as a creative act, may be a fruitful analogy. There have recently been some interesting contributions by several contemporary artists on the subject of their own practice of drawing and I look first at some of these. Contemporary art reflects the experience of individual members of society and, at the same time, is an accurate barometer of the current sensibility and state of society. It is important for art therapists to remain involved with cultural activity since society influences and to some extent shapes issues that arise in therapy (Sass 1992). Having gathered some contemporary ideas about the nature of drawing I turn my attention to the writing of creative arts therapist Arthur Robbins and the phenomenology of Maurice Merleau-Ponty to investigate the nature of self and consciousness and how this relates to drawing. I look at the art of the San People of the Kalahari Desert in order to gain a sense of the important position that drawing has occupied from the earliest hunter-gatherer societies to the present day, and I make links between what is understood of the purpose of these images and the universal characteristics of drawing. An exploration of Rita Simon’s categorization of styles in drawing and painting lead me to ask questions about the role of sensory experience in creativity and the physical and psychological mechanisms that involve the unconscious. There has been a substantial amount written about the developmental aspects of children’s drawing and although this is important and underpins much of the literature, on which I base my ideas, I do not refer to it directly. Psychoanalysts have frequently turned their attention to the subject of creativity and I refer to

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมปรับหน่วยความจำนี้ได้เนื่องจากมัน evokes ความรู้สึกแข็งแกร่งในฉัน เหมือนอย่างมีนัยสำคัญว่า นี้ประสบการณ์สดใสแม้ว่าจะเกิดขึ้นด้วยก่อนเริ่มทำการลงทุนทางอารมณ์ในความคิดของวาด และต่อมาเริ่มพิจารณาตัวเองเป็นจิตรกร ผมสาม หรือบางที สี่ปีในขณะและนี้เป็นประสบการณ์พื้นฐานของกิจกรรมที่ ฉัน ได้ตั้งแต่มาชั้นความหมาย ซึ่งได้กลายเป็นเรื่องยากที่จะคลี่คลาย เหมือนเป็นจุดเริ่มต้นที่เหมาะสมสำหรับบทความที่ผมมุ่งมั่นที่จะชี้แจงของฉันเข้าใจเกี่ยวกับกระบวนการสำคัญที่สุดที่ทำงานในเซสชันศิลปะบำบัด สแกนเบื้องต้นสำหรับวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องเปิดเผยว่า แม้ว่าจะมีได้ถูกมากเขียน โดยนักประวัติศาสตร์ศิลปะ ล่าม และผู้สังเกตการณ์ศิลปะ มีวัสดุไกลน้อยที่อธิบายกระบวนการสร้างสรรค์จากมุมมองของบุคคลที่ทำงาน ถ้าเป็นกรณีนี้ศิลปะทั่วไป ก็เป็นได้มากขึ้นเห็นได้ชัดเรื่องวิจัยเป็นประสบการณ์ และกระบวนการเกี่ยวข้องกับรูปวาด อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่า ในไม่กี่ปี วาดได้รับการ championed มากขึ้นเป็นกระบวนการสร้างสรรค์ที่สำคัญ แต่ยังได้รับสถานะเป็นการเปรียบเทียบ ซึ่งจะเป็นประโยชน์ในบางแง่มุมของจิตสำนึกร่วมสมัย บาร์บาราสตัฟฟอร์ดคิดเกี่ยวกับประโยชน์ของการเปรียบเทียบ เป็นวิธีการที่รุนแรงความเข้าใจประสบการณ์มนุษย์ สนับสนุนความคิดที่ว่า ด้วยการตรวจสอบการวาด อาจจะสามารถเข้าใจในองค์ประกอบอื่น ๆ ของการดำรงอยู่ของมนุษย์ เธอรุนแรงทฤษฎีสปริงจากไม่พอใจที่เพิ่มขึ้นของศตวรรษที่ยี่สิบนักวิชาการกับการแยกรับรู้ระหว่างสัญชาตญาณและสติปัญญา การยอมรับว่า ไม่ว่าเราจะตระหนักได้ หรือ ไม่ ประสบการณ์มนุษย์ และเกี่ยวข้องกับความคิดเราถูกทั้งหมด และชีวิตเป็นเงื่อนไขสร้างสรรค์ (สตัฟฟอร์ด 2001) ถ้าเราเห็นด้วยกับเธอดูเงื่อนไขมนุษย์ เราสามารถดูทำไมวาด เป็นการกระทำที่สร้างสรรค์ อาจจะใช้คำว่าประสบการ ล่าสุดมีผลงานบางน่าสนใจ โดยหลายศิลปินร่วมสมัยในเรื่องการปฏิบัติตนของรูปวาด และผมดูครั้งแรกที่เหล่านี้ ศิลปะร่วมสมัยสะท้อนถึงประสบการณ์ของแต่ละสมาชิกของสังคม และ พร้อมกัน เป็นบารอมิเตอร์ถูกต้องอย่างทันปัจจุบันและสังคม มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับศิลปะบำบัดยังเกี่ยวข้อง กับกิจกรรมทางวัฒนธรรมเนื่องจากมีผลต่อสังคม และบางประเด็นขอบเขตรูปร่างที่เกิดขึ้นในการบำบัด (Sass 1992) เปิดความสนใจของฉันการเขียนสร้างสรรค์ศิลปะบำบัดโรค Arthur ร็อบบินส์และ phenomenology ของมอริ Merleau-เซิลปอนตี้อพาร์ตเพื่อตรวจสอบลักษณะของตนเอง และสำนึก และวิธีนี้เกี่ยวข้องกับรูปวาดมีบางความคิดร่วมสมัยเกี่ยวกับลักษณะของภาพวาดที่รวบรวม ฉันมองไปที่ศิลปะของชาวซานทะเลทรายคาลาฮารีเพื่อให้ได้ความรู้สึกของตำแหน่งสำคัญที่มีการครอบครองภาพวาดจากสังคม hunter-gatherer เริ่มแรกถึงปัจจุบัน และทำการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งที่เข้าใจวัตถุประสงค์ของภาพเหล่านี้และลักษณะสากลของรูปวาด การสำรวจของริต้า Simon ประเภทรูปแบบในการวาดและระบายสีทำให้ฉันถามคำถามเกี่ยวกับบทบาทของประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสในการสร้างสรรค์และกลไกทางกายภาพ และจิตใจที่เกี่ยวข้องกับการอสัญ มีได้รับเป็นจำนวนมากที่เขียนเกี่ยวกับด้านการพัฒนาของเด็กวาดรูป และแม้ว่านี้เป็นสิ่งสำคัญ และ underpins ของวรรณคดี ซึ่งผมยึดความคิดของฉัน ฉันไม่อ้างอิงโดยตรง Psychoanalysts บ่อยได้หันความสนใจไปเรื่องของความคิดสร้างสรรค์ และฉันถึง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเล่าความทรงจำนี้เพราะมันกระตุ้นความรู้สึกที่แข็งแกร่งในตัวผม อย่างมีนัยสำคัญดูเหมือนว่านี่เป็นประสบการณ์ที่สดใสแม้ว่ามันจะเกิดขึ้นได้ดีก่อนที่ผมจะเริ่มที่จะทำให้การลงทุนทางอารมณ์ในความคิดของการวาดภาพและต่อมาเริ่มที่จะพิจารณาตัวเองของฉันศิลปินทัศนศิลป์ ผมเป็นสามหรือบางทีอาจจะสี่ปีในเวลานี้และเป็นประสบการณ์ที่พื้นฐานของกิจกรรมที่สำหรับฉันได้มาตั้งแต่ชั้นที่ซับซ้อนของความหมายซึ่งได้กลายเป็นเรื่องยากที่จะคลี่คลาย ดูเหมือนว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่เหมาะสมสำหรับบทความที่ผมมุ่งมั่นที่จะชี้แจงความเข้าใจของฉันของบางส่วนของกระบวนการที่สำคัญที่สุดที่มีในที่ทำงานในการบำบัดศิลปะ สแกนเริ่มต้นสำหรับวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องเปิดเผยว่าถึงแม้จะมีได้รับการเขียนมากโดยนักประวัติศาสตร์ศิลป์, ล่ามและผู้สังเกตการณ์ของศิลปะมีวัสดุไกลน้อยที่อธิบายถึงกระบวนการสร้างสรรค์จากจุดของมุมมองของคนที่ทำให้การทำงาน ถ้าเป็นกรณีนี้สำหรับงานศิลปะโดยทั่วไปก็จะยิ่ง
ชัดเจนมากขึ้นเมื่อเรื่องของการวิจัยเป็นประสบการณ์และกระบวนการที่เกี่ยวข้องในการวาดภาพ แต่ดูเหมือนว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาวาดได้รับการปกป้องมากขึ้นในฐานะที่เป็นกระบวนการสร้างสรรค์ที่สำคัญ แต่มีสถานะได้รับยังเป็นความคล้ายคลึงกันซึ่งจะเป็นประโยชน์ในการทำความเข้าใจลักษณะบางอย่างของจิตสำนึกร่วมสมัย บาร์บาร่าคิด Stafford เกี่ยวกับประโยชน์ของการเปรียบเทียบเป็นวิธีรุนแรงของความเข้าใจประสบการณ์ของมนุษย์, การสนับสนุนความคิดที่ว่าด้วยการตรวจสอบกิจกรรมของการวาดภาพมันอาจจะเป็นไปได้ที่จะได้รับความเข้าใจในองค์ประกอบอื่น ๆ ของการดำรงอยู่ของมนุษย์ น้ำพุทฤษฎีหัวรุนแรงของเธอจากความไม่พอใจที่เพิ่มขึ้นของปัญญาชนศตวรรษที่ยี่สิบด้วยการแยกการรับรู้ระหว่างสัญชาตญาณและสติปัญญาที่จะยอมรับว่าไม่ว่าเราจะมีสติของมันหรือไม่ประสบการณ์ของมนุษย์และความคิดที่เกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ทั้งหมดของเราและการใช้ชีวิตที่เป็นเงื่อนไขความคิดสร้างสรรค์ ( Stafford 2001) ถ้าเราเห็นด้วยกับมุมมองของเธอของมนุษย์เราสามารถดูว่าทำไมการวาดภาพเช่นการกระทำความคิดสร้างสรรค์อาจจะมีผลการเปรียบเทียบ เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้มีบางส่วนร่วมที่น่าสนใจโดยศิลปินร่วมสมัยต่างๆในเรื่องของการปฏิบัติของตัวเองของการวาดภาพและฉันแรกดูที่บางส่วนของเหล่านี้ ศิลปะร่วมสมัยสะท้อนให้เห็นถึงประสบการณ์ของสมาชิกแต่ละคนของสังคมและในเวลาเดียวกันคือวัดที่ถูกต้องของความรู้สึกในปัจจุบันและสภาพสังคม มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับนักบำบัดศิลปะยังคงเกี่ยวข้องกับกิจกรรมทางวัฒนธรรมตั้งแต่อิทธิพลสังคมและที่มีขอบเขตบางประเด็นรูปร่างที่เกิดขึ้นในการบำบัด (Sass 1992) มีการรวบรวมความคิดร่วมสมัยบางอย่างเกี่ยวกับธรรมชาติของการวาดภาพที่ผมหันความสนใจของฉันที่จะเขียนความคิดสร้างสรรค์ศิลปะบำบัดโรคอาร์เธอร์ร็อบบินส์และปรากฏการณ์ของมอริซ Merleau-Ponty การตรวจสอบลักษณะของตัวเองและมีจิตสำนึกและวิธีการนี้เกี่ยวข้องกับการวาดภาพ ฉันมองไปที่ศิลปะของซานคนของทะเลทรายคาลาในการสั่งซื้อที่จะได้รับความรู้สึกของตำแหน่งที่สำคัญที่การวาดภาพได้ครอบครองจากสังคมล่าสัตว์หาที่เก่าแก่ที่สุดในวันนี้และฉันจะทำให้การเชื่อมโยงระหว่างสิ่งที่เป็นที่เข้าใจของวัตถุประสงค์ ภาพเหล่านี้และลักษณะสากลของการวาดภาพ การตรวจสอบข้อเท็จจริงของการจัดหมวดหมู่ของไซมอนริต้าของรูปแบบในการวาดภาพและระบายสีนำฉันไปถามคำถามเกี่ยวกับบทบาทของประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสในความคิดสร้างสรรค์และกลไกทางร่างกายและจิตใจที่เกี่ยวข้องกับการหมดสติ มีการจำนวนมากที่เขียนเกี่ยวกับด้านการพัฒนาของการวาดภาพของเด็กและแม้ว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งสำคัญและรมย์มากของวรรณกรรมที่ฉันฐานความคิดของฉันฉันไม่ได้หมายถึงการได้โดยตรง psychoanalysts ได้หันบ่อยให้ความสนใจกับเรื่องของความคิดสร้างสรรค์และผมหมายถึง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันทบทวนความทรงจำนี้เพราะมันทำให้ความรู้สึกในตัวฉัน มันสำคัญที่ว่านี้เป็นเช่นประสบการณ์ที่สดใส ถึงแม้ว่ามันเกิดขึ้นก่อนที่ผมเริ่มที่จะทำให้การลงทุนทางอารมณ์ในความคิดของรูปวาด และต่อมาก็เริ่มพิจารณาตัวเองเป็นศิลปินภาพ ชั้นสาม หรือ สี่ปีในเวลา นี้เป็นประสบการณ์พื้นฐานของกิจกรรม สำหรับฉันมีตั้งแต่การได้มาของความหมายชั้นซับซ้อน ซึ่งได้กลายเป็นยากที่จะคลี่คลาย ดูเหมือนจะเป็นจุดเริ่มต้นที่เหมาะสมสำหรับบทความที่ผมมุ่งมั่นที่จะชี้แจงความเข้าใจของฉันของบางส่วนของที่สำคัญที่สุดกระบวนการที่มีอยู่ในช่วงบำบัดศิลปะ การสแกนเริ่มต้นสำหรับวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องเปิดเผยว่า ถึงแม้ว่ามีมากที่เขียนโดยนักประวัติศาสตร์ศิลปะล่ามและผู้สังเกตการณ์ของศิลปะมีไกลน้อยกว่าวัสดุที่อธิบายถึงกระบวนการที่สร้างสรรค์จากมุมมองของคนที่ทำงาน ถ้าเป็นกรณีนี้สำหรับศิลปะทั่วไป แม้
ชัดเจนมากขึ้นเมื่อเรื่องของการวิจัย คือ ประสบการณ์ และกระบวนการที่เกี่ยวข้องในการวาดภาพอย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่า ในไม่กี่ปีสุดท้ายวาดได้ถูกยิ่งขึ้นสนับสนุนอย่างสร้างสรรค์กระบวนการที่สำคัญ แต่ยังได้รับสถานะเป็นเปรียบเทียบ ซึ่งจะเป็นประโยชน์ในการเข้าใจลักษณะบางอย่างของจิตสำนึกร่วมสมัย บาร์บาร่า Stafford ความคิดเกี่ยวกับประโยชน์ของการเปรียบเทียบเป็นอนุมูลอิสระ หมายถึง ความเข้าใจ ประสบการณ์ของมนุษย์สนับสนุนความคิดที่โดยการตรวจสอบกิจกรรมของการวาดภาพ มันอาจเป็นไปได้ที่จะเพิ่มความเข้าใจในองค์ประกอบอื่น ๆของการดำรงอยู่ของมนุษย์ เธอรุนแรงทฤษฎีสปริงจากการเพิ่มขึ้นของศตวรรษที่ยี่สิบของปัญญาชนไม่พอใจกับการแยกระหว่างสัญชาติญาณและปัญญาให้รู้ว่า ไม่ว่าเราจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตามประสบการณ์ของมนุษย์และคิดว่าเกี่ยวข้องกับการทั้งหมดของเราและชีวิตเป็นเงื่อนไขที่สร้างสรรค์ ( Stafford 2001 ) ถ้าเราเห็นด้วยกับมุมมองของเธอในเงื่อนไขของมนุษย์ เราสามารถเห็นเหตุผลที่วาดรูป เป็นการกระทำที่สร้างสรรค์ อาจจะคล้ายคลึงมีผลมีเมื่อเร็ว ๆนี้ที่น่าสนใจบางผลงานโดยศิลปินร่วมสมัยหลายในเรื่องของการปฏิบัติที่ตนเองวาดและฉันดูที่บางส่วนของเหล่านี้ ศิลปกรรมร่วมสมัยที่สะท้อนประสบการณ์ของแต่ละสมาชิกของสังคมและในเวลาเดียวกันเป็นบารอมิเตอร์ที่ถูกต้องของความรู้สึกในปัจจุบัน และสภาพของสังคมมันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับนักศิลปะที่จะยังคงเกี่ยวข้องกับกิจกรรมทางวัฒนธรรมตั้งแต่อิทธิพลของสังคมและมีขอบเขตรูปร่างปัญหาที่เกิดขึ้นในการรักษา ( แซส 1992 )การรวบรวมความคิดบางอย่างร่วมสมัยเกี่ยวกับธรรมชาติ วาดรูป ฉันหันความสนใจของฉันในการเขียนของนักบำบัดสร้างสรรค์ศิลปะอาเธอร์ Robbins และปรากฎการณ์ของ Maurice merleau ปงตีเพื่อศึกษาธรรมชาติของตนเองและจิตสำนึกและวิธีนี้เกี่ยวข้องกับการวาดภาพผมดูที่ศิลปะของคนซานของทะเลทราย Kalahari ในการสั่งซื้อที่จะได้รับความรู้สึกของตำแหน่งสำคัญที่วาดได้ครอบครอง จากแรกที่รวบรวมนักล่า สังคมปัจจุบัน และทำให้การเชื่อมโยงระหว่างสิ่งที่เข้าใจในจุดประสงค์ของภาพเหล่านี้และลักษณะสากลของการวาดภาพการสำรวจของริต้า ไซมอน วิภัตติของรูปแบบในการวาดภาพระบายสีนำฉันถามคำถามเกี่ยวกับบทบาทของประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสในการสร้างสรรค์และกลไกทางกายภาพ และจิตวิทยาที่เกี่ยวข้องกับการหมดสติมีจํานวนมากที่เขียนเกี่ยวกับด้านพัฒนาการของเด็ก การวาดภาพ และถึงแม้ว่านี้เป็นสำคัญและสนับสนุนมากของวรรณคดี ที่ชั้นฐานความคิดของผม ผมไม่ได้ดูเรื่องนี้โดยตรง นักจิตวิทยาได้บ่อย หันมาสนใจในเรื่องของความคิดสร้างสรรค์และที่ผมอ้างถึง