A Space for Dreamers: An Interview

A Space for Dreamers: An Interview with Duncan Alexander Cameron Stewart
Toronto, Aug. 2014: “The daydream transports the dreamer outside the immediate world to a world that bears the mark of infinity.” –Gaston Bachelard

The tipping point between the limitless and the limited is well traversed. A common steadiness has been found in speaking of the two types of spaces at once, though they are indeed opposed to one another with regards to the dream: the two exist synonymously for the dreamer. But in using the metaphor of immense space to describe intimate experience, now the exact opposite image occurs at the thought of boundlessness—we have been trained, almost by design, to expect a very structured, personal, and limited experience in the face of vastness. How often is the infinite used as a vehicle to examine a personal poetic experience? The universe. The sea. Just as “literally” is now also defined as “figuratively,” through the translation (or transliteration) of one space in relation to the other, the endless is also the finite. While the double register exists, this shift does not automatically denote the sublime; this is a structural, ontological, and completely secular vision of interminable space. The daydreamer, once described as elsewhere, is now inextricably linked to the material present. Visions and dreams abound, but the dreamer cannot lose sight of its source: the physical, quantifiable, and permanent body that elicits its variable mirages and exists in both states as one.

I spoke with Toronto-based artist Duncan Alexander Cameron Stewart about his exhibition A Room Dreaming of a Lake, currently on view at xpace. As the title infers, the installation examines the boundary of the body-brain dilemma described above. Stewart treats the trope of large bodies of water in the history of art—once a marker for transcendence—in post-modern fashion. Appropriated and recycled as an image (not a container), the landscape of the sea (and subsequent expanses of water) is transformed into a symbol of itself. The simulacrum of sea is a common material. But one could just as easily say that history is not enough—that there can be younger dreams, younger visions of the sea or the lake, cropping up like sprouts in a thick forest populated by time. All of it belongs to fiction.

This non-Romantic yet still tender sign has an immediacy that is quite unmatched. Stewart accredits his representation of the sea, a cropped image of water that neatly meets the edges of the page, to Michael Snow’s structural film Wavelength (1967). In our conversation below we touch on the source, the ever-familiar tension between interior and exterior spaces, and methods of inserting the subjective—and, further, the sentimental—into a history of structural film, an impossibly “objective” practice.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นที่สำหรับไอเดีย: สัมภาษณ์อันกับสจ๊วต Cameron อเล็กซานเดอร์ดันแคน
โตรอนโต 2014 ส.ค.: "เดย์ดรีมขนส่งมีดรีมเมอร์นอกโลกทันทีเพื่อโลกที่หมีหมายของอินฟินิตี้" – กาสตัน Bachelard

ดีได้ถูกตรวจสอบจุดทิปปิ้งระหว่างที่ไร้ขีดจำกัดและการจำกัด Steadiness ทั่วไปพบในการพูดชนิดสองช่องในครั้งเดียว แม้ว่าพวกเขาเป็นจริง opposed หนึ่งเกี่ยวกับความฝัน: ทั้งสองมี synonymously เฮ้าส์ฟอร์ดรีมเมอร์ที่ แต่ใช้เทียบพื้นที่เวิ้งว้างเพื่ออธิบายประสบการณ์ใกล้ชิด ตอนนี้ตรงข้ามภาพเกิดขึ้นที่ความคิดของ boundlessness ซึ่งเราได้รับการฝึกอบรม ตามแบบ คาดหวังประสบการณ์การมากโครงสร้าง ส่วนบุคคล และจำกัดหน้าแหล่งเกือบ บ่อยเป็นอนันต์ที่ใช้เป็นพาหนะในการตรวจสอบประสบการณ์บทความส่วนบุคคลหรือไม่ จักรวาล ทะเล เพียงแค่เป็น "อักษร" ตอนนี้ยังกำหนดเป็น "figuratively แปล (หรือ transliteration) พื้นที่หนึ่งเกี่ยวกับอื่น ๆ ที่สิ้นสุดแห่งการจำกัด ในขณะที่มีการลงทะเบียนคู่ กะนี้ไม่โดยอัตโนมัติแสดงดีเยี่ยม เป็นโครงสร้างแบบ วิสัยทัศน์โต้ และทางโลกทั้งหมดของ interminable Inextricably ตอนนี้เป็นลิงค์ daydreamer เมื่ออธิบายเป็นอื่น ปัจจุบันวัสดุ วิสัยทัศน์และความฝันมาก แต่มีดรีมเมอร์ที่ไม่สูญเสียสายตาของแหล่ง: ร่างกาย วัดปริมาณได้ และถาวรที่ elicits mirages ความผันแปร และมีอยู่ในทั้งสองประเทศเป็นหนึ่ง

ฉันพูดกับศิลปินจากโตรอนโตสจ๊วต Cameron อเล็กซานเดอร์ดันแคนเกี่ยวกับนิทรรศการเขา A ห้องฝันของทะเลสาบ อยู่ในมุมมองที่ xpace เป็นชื่อ infers การติดตั้งตรวจสอบขอบเขตของความลำบากใจกายสมองอธิบายไว้ข้างต้น สจ๊วตจะ trope ของร่างกายขนาดใหญ่ของน้ำในประวัติศาสตร์ของศิลปะ — เมื่อเครื่องหมายการปรองดองซึ่งในสมัยหลัง จัดสรร และรีไซเคิลเป็นรูปภาพ (ไม่เก็บ), ภูมิทัศน์ทะเล (และน้ำมหาสมุทรต่อมา) จะเปลี่ยนเป็นสัญลักษณ์ของตัวเอง Simulacrum ทะเลเป็นวัสดุทั่วไป แต่หนึ่งเพียงได้อย่างง่ายดายสามารถกล่าวว่า ประวัติศาสตร์ไม่เพียงพอซึ่งสามารถมีวัยฝัน วิสัยทัศน์อายุของทะเลหรือทะเลสาบ ครอบตัดขึ้นเช่นงอกในป่าหนาเติมตามเวลาที่ ทั้งหมดเป็นนิยาย

เครื่องนี้ไม่โรแมนติก ยังชำระเงินยังมี immediacy ที่ค่อนข้างไม่ตรงกัน สจ๊วต accredits ทะเล รูปที่ครอบตัดของน้ำตามขอบของหน้า Michael หิมะถ่ายโครงสร้างความยาวคลื่น (1967) อย่าง การแสดงของเขา ในการสนทนาของเราด้านล่าง เราสัมผัสแหล่ง คุ้นเคยเคยความตึงเครียดระหว่างช่องว่างภายใน และภายนอก และวิธีการแทรกตามอัตวิสัย — และ เพิ่มเติม การอันอ่อนหวานซึ่งเป็นประวัติโครงสร้างฟิล์ม ปฏิบัติการ impossibly "วัตถุประสงค์"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พื้นที่สำหรับ : สัมภาษณ์กับดันแคน อเล็กซานเดอร์ คาเมรอน สจ๊วต
Toronto , 2014 ส.ค. : " ฝันกลางวันขนส่งฝันโลกภายนอกทันที โลกที่เป็นเครื่องหมายของอนันต์ และกาสตง บาร์ลาร์

" จุดให้ทิประหว่างไร้ขีด จำกัด และ จำกัด จะเดินทางไป . มีความมั่นคงทั่วไปได้รับการพบในการพูดของทั้งสองประเภทของเป็นครั้งแม้ว่าพวกเขาจะแน่นอนตรงข้ามกับอีกคนหนึ่งเกี่ยวกับความฝัน : สองอยู่มีความหมายเหมือนกันกับที่ฝัน แต่ในการใช้คำอุปมาของเวิ้งว้างอวกาศเพื่ออธิบายประสบการณ์ที่เป็นส่วนตัว ตอนนี้ภาพตรงข้ามแน่นอน เกิดขึ้นในความคิดของสภาพอนันต์เราได้รับการอบรมเกือบโดยการออกแบบ คาดว่าโครงสร้างมาก ส่วนตัว และประสบการณ์ จำกัด ในการเผชิญกับความใหญ่โตบ่อยเป็นอนันต์ ใช้เป็นรถเพื่อตรวจสอบการประสบการณ์ส่วนตัว ? จักรวาล ทะเล เช่นเดียวกับ " อักษร " คือตอนนี้ยังนิยามว่า " เปรียบเปรย " ผ่านการแปล ( หรือทับศัพท์ ) ของพื้นที่หนึ่งในความสัมพันธ์กับอื่น ๆไม่มีที่สิ้นสุดยังจำกัด ในขณะที่ลงทะเบียนคู่มีอยู่ การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้โดยอัตโนมัติแสดงประเสริฐ ; นี้เป็นโครงสร้างภววิทยาและวิสัยทัศน์อย่างสมบูรณ์ทางโลกยืดยาดอวกาศ การฝันกลางวัน เมื่ออธิบายที่อื่น ขณะนี้การเชื่อมโยง inextricably กับวัสดุปัจจุบัน นิมิตและความฝันดาษดื่น แต่ฝันไม่สูญเสียสายตาของแหล่งที่มาของมันนั้น ทาง กายภาพ และถาวร ที่ให้ร่างกายของตัวแปรภาพลวงตาและมีอยู่ในรัฐทั้งสองเป็นหนึ่ง

ฉันพูดกับโตรอนโตตามศิลปินดันแคนคาเมรอน สจ๊วตอเล็กซานเดอร์เกี่ยวกับนิทรรศการห้องฝันของทะเลสาบ ปัจจุบันในมุมมองที่ xpace . เป็นชื่อที่อ้างถึง การติดตั้งการตรวจสอบขอบเขตของร่างกายสมอง สถานการณ์ที่อธิบายข้างต้น สจ๊วตถือว่ารูปแบบของแหล่งน้ำขนาดใหญ่ในประวัติศาสตร์ของศิลปะเมื่อเครื่องหมายวิชชาในโพสต์โมเดิร์นแฟชั่นเหมาะใช้เป็นภาพ ( ภาชนะ ) , ภูมิทัศน์ของทะเล ( และต่อมากว้างใหญ่น้ำ ) กลายเป็นสัญลักษณ์ของตัวเอง มีความคล้ายกันของทะเลเป็นวัสดุทั่วไป แต่หนึ่งสามารถได้อย่างง่ายดายเพียงบอกว่าประวัติศาสตร์จะไม่เพียงพอที่สามารถมีน้อง ความฝัน นิมิต น้องของทะเลหรือทะเลสาบ , การปลูกพืชขึ้นเหมือนถั่วงอกในหนาป่าประชากรโดยเวลาทั้งหมดมันเป็นของนิยาย

ลงชื่อซื้อในนี้ โรแมนติก แต่ก็ยังคงมีความเร่งด่วนที่ค่อนข้างตรงกัน สจ๊วต accredits เป็นตัวแทนของเขาในทะเลภาพตัดของน้ำที่เรียบร้อยตรงขอบหน้าของไมเคิลหิมะโครงสร้างความยาวคลื่น ( 2510 ฟิล์ม ) ในการสนทนาของเราด้านล่าง เราสัมผัสกับแหล่ง แรงที่เคยคุ้นเคยระหว่างช่องว่างภายในและภายนอกและวิธีการใส่หัวข้อเรื่อง และ เพิ่มเติม นี้เป็นภาพยนตร์ประวัติศาสตร์โครงสร้าง เป็นคน " วัตถุประสงค์ " การปฏิบัติ .